956 + 1 = 957

Tytuł: 1001 porad dla rodziców i terapeutów dzieci z autyzmem i zespołem Aspergera

Autor: Ellen Notbohm, Veronica Zysk

Kategoria: psychologia, nauki społeczne, autyzm

Wydawnictwo: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

Format: książka papierowa

ISBN: 9788323340904

Liczba stron: 384

Ocena: 8/10

Prywatny licznik: 28/36

Poradnik dla rodziców i terapeutów dzieci ze spektrum autyzmu. Moim zdaniem całkiem dobra i udana pozycja.

Książka to dość szeroka i konkretna synteza. Autorki w przystępny i konkretny sposób prezentują szeroką gamę zagadnień, z którymi stykają się na co dzień opiekunowie dzieci ze spektrum - od problemów sensorycznych, przez rozwój mowy po rozwój społeczny, kończąc na zagadnieniach związanych z edukacją.

Każdy rozdział składa się z części teoretycznej - otwierającej dany blok tematyczny, w której mamy w miarę wyczerpująco rozpisane dane zagadnienie, rozwój jakichś kompetencji, typowe bolączki "etapu". Następnie zapoznajemy się z gamą rozwiązań/pomysłów, które w gotowy sposób możemy spróbować zaimplementować w odpowiedzi na potrzeby dziecka - dostajemy przegląd strategii, które możemy wypróbować (nie na każde dziecko zadziała to samo, część rzeczy można sobie elastycznie dostosować do własnej sytuacji). Dostajemy również ramki z wskazówkami/radami, które w tekście znajdują się w wyróżniony sposób przy marginesach i uzupełniają główną treść danej porady.

Tytuł posiada sporo odnośników i bogatą bibliografię, a także indeks, więc po przeczytaniu tej pozycji możemy sięgnąć po coś kolejnego, ale także jeśli potrzebujemy do czegoś wrócić - łatwo i szybko możemy to ogarnąć.

Czy to poradnik dla każdego? Jeśli ktoś przejrzał ich już kilka, zapewne nie znajdzie tu zbyt wielu nowości. Jeśli szukamy czegoś do usystematyzowania wiedzy i jej delikatnego pogłębienia lub po prostu nabycia jej w przystępny sposób (ale jeszcze nie na poziomie akademicko-specjalistycznym) to jest to bardzo dobry tytuł.

Książka nadaje się zarówno dla rodziców małych dzieci, jak i tych nieco starszych. Sama łapałam się na tym w trakcie lektury, że z części zagadnień mój syn już wyrósł, część to kwestie bieżące, za to im bliżej końca książki, tym bardziej brzmiało to jak pieśń przyszłości.

Myślę, że za kilka lat będę musiała do tej książki wrócić.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter #dwanascieksiazek #ksiazki #czytajzhejto i pozwolę sobie #autyzm

Yup, tak to działa.

#adhd #autyzm

Pojawiły się przełomowe badania przeprowadzone w kooperacji Uniwersytetu Queensland oraz Instytutu Badań Nielsa Bohra w Aarhus. Badanie przeprowadzono w okresie 1981-2000r na grupie prawie 72 tys osób dotyczące wpływu witaminy D w okresie prenatalnym i niemowlęcym na rozwój mózgu oraz zaburzeń takich jak autyzm, ADHD, choroby o podłożu psychicznym.

Gorąco polecam zapoznanie się szczególnie przyszłym rodzicom z racji ogromnego potencjału prewencyjnego.

https://stories.uq.edu.au/infant-vitamin-D-brain-development/index.html

Badania https://www.nature.com/articles/s41598-018-35418-z

#autyzm #adhd #psychiatria #schizofrenia

#heheszkinauka #autyzm

#heheszkinauka #autyzm

Mam pewne rozkminy na temat autyzmu, które stanowią przeciwwagę dla dzisiejszego interwencjonizmu w życie autystyka wysokofunkcjonujacego. 

Jest to też niejako wpis traktujący o tym jakie kiedyś było podejście do osób z widocznymi cechami autystycznymi i jakie efekty może to powodować z perspektywy osoby przed 30stką.

Pierwsze moim autystycznym objawem było to że późno zaczałem mówić, na tyle że powinno to wzbudzić zainteresowanie wokół, i wzbudziło, chodziłem do logopedy. We wczesnym dzieciństwie miałem sporo objawów - fascynacja napisami końcowymi w filmach, ciekawiły mnie one bardziej niż film, byłem mocnym niejadkiem, samotnikiem który albo nie bawił się z rówieśnikami, albo skupiał się na zabawie a nie na kontaktach z nimi. Przedszkole przechorowałem, za to pójście do szkoły było dla mnie ciężkim doświadczeniem. 

Chodzenie do szkoły powodowało u mnie wszelkie możliwe objawy typu biegunki, wymioty. Skarżyłem się na hałas i na zapachy. Wtedy też byłem u psychiatry, dostałem jakieś leki na uspokojenie które nie pomagały i zostały wycofane, zaś mi przeszło z czasem choć trochę to zajęło a uraz do małych dzieci mam do dziś. Życie szkolne na tym etapie było z mojej strony pełne izolacjonizmu, po jakims czasie znalazłem znajomego a właściwie kumpla do gier. W szkole podstawowej szło mi średnio, miałem oceny trójkowe, nie wstrzeliwałem się w klucz. Na tym etapie nikt na mnie uwagi nie zwracał bo nikomu nie zawadzałem, nie wiele też ode mnie wymagano. Rodzice widzieli że jestem inny, ale nie próbowali z tym walczyć. Dawano mi wolną rekę w wielu rzeczach typu organizacji dnia, bylebym tylko zdawał, a wraz z wolna ręka wypełzły objawy ADHD na pierwszy plan, robienie kilku rzeczy na raz itp. Od gimnazjum zawsze jak wychodziłem na zewnątrz miałem muzyke w słuchawkach, nieświadomie tak pokonywałęm nadwrażliwość na dzwieki i zaspokajałem ADHD.

Ten pierwiastek ADHD umożliwił też moją socjalizacje od etapu gimnazjum nauczył niejako funkcjonować w społeczeństwie i dobrze się maskować, wiedziałem że musze utrzymywać pewien kontakt wzrokowy, na pytania odpowiadać dłużej i zadawać różne pytania mimo że nie jestem zainteresowany na nie odpowiedzią. Mimo wszystko zawsze miałem tylko 1-2 osoby z którymi rozmawiałem w sposób naturalny dla mnie i mnie tolerowały, jak się później okazało u jednej z nich podejrzewam autyzm a u drugiej adhd, integracja z cała resztą była pelna społecznych wtop. W gimnazjum miałem objawy fobii społecznej i wiele rzeczy typu wyjście do baru sprawiało mi problem, tutaj duży wkład miała moja przyjaciółka która w sposób naturalny zabierała mnie w różne miejsca, a gdy już się oswoiłem to kazała mi np. samemu coś zamówić. Uczyłem sie słabo, mature z matematyki ledwo zdałem, na tym etapie ktoś mogłby posyłać mnie na korepetycje, probować ze mnie robić prymusa, lub stwierdzić że ze mnie będzie już tylko pracownik fizyczny tymczasem , gdy trafiłem na studia na swoja niszę to miałem stypendium naukowe. Pózniej wykorzystałem swój autyzm i adhd by być bardzo dobrym specjalistą w niszowym segmencie IT z dobrymi zarobkami, wszystko to co sprawiało że miałem problemy w szkole jednocześnie wywindowało moją kariere zawodową w góre. Po pewnym czasie autyzm wygrał z adhd, zbyt duza zmienność w IT oraz zbyt ciężkie kontakty z klientami spowodowały wypalenie. Konieć konców skończyłem w nudnej powtarzalnej pracy w księgowości, i tutaj ADHD dostało pierdolca, mózg robił wszystko by nie pracować mimo że chciałem pracować, doszły różne problemy psychiczne co skutkowało szeregiem diagnoz - spektrum autyzmu (w stopniu wysokim), fobia społeczna, zaburzenia lękowo depresyjne a w pózniejszym kroku diagnoza ADHD i to własnie ADHD stało za zaburzeniami lękowo depresyjnymi które z pozytywnymi skutkami są lęczone.

Generalnie jestem zadowolony ze swojego życia, nie próbuje kopać się z koniem, zmieniać siebie by dopasować się do jakiś norm społecznych i cieszę się że i za młodu tego nie próbowano, wiode naturalny dla mnie żywot samotnika piwniczaka, probowałem żyć jak normik ale związki, seks, podróże, konsumpcjonizm i inne rzeczy są nie dla mnie, bardzo długo mi zajeło zrozumienie tego że z racji neuroatypowości mam inne potrzeby.

To co według mnie jest często problemem to traktowanie autyzmu jako odchylenia od normy które trzeba do tej normy naprostować, zamiast zrozumieć jak to działa i pozwolić takim osobą być sobą. Na wykopie czytam doświadczenia innych osób które są na to "leczone" typu:

- terapie grupowe i przymusowa socjalizacja w miejsce zrozumienia że autysta zawsze będzie samotnikiem, otoczonym wąskim gronem ludzi a jego komunikacja polegać będzie na infodumpach na temat jego zainteresowań a nie small talkach. Tego że autysta czesto nie czerpie przyjemnosci z tej całej integracji, rozmów itp.

- psychoterapie na których dziecko co tydzień opowiada o tym jak minał mu tydzień, beż zadnej puenty. 

- jakieś szkoły specjalne 

- traktowanie autysty wysokofunkcjonującego jak niskofunkcjonującego.   

Problemem w próbach wsparcia osób autystycznych jest sam fakt ludzkiej natury to że wsparcie interpretujemy jako działanie a czasami najlepszym działaniem jest brak działania. 

Obawiam się że gdybym był dzieckiem w dzisiejszych czasach to system by podejmował wszelkie działania które miałyby zwiększyć mój komfort obecny, kosztem niesamodzielnej przyszłości. 

1. Na problemy z nadwrażliwością na dzwieki dostałbym słuchawki wyciszające co mogłoby pogłębić problem. 

2. Mogłbym zostać przeniesiony do szkoły specjalnej pomimo że dawałem sobie rade w zwykłej lub zostałaby wdrożona jakaś silna farmakoterapia.

3. Mogłbym być przymuszany do jakiś interakcji społecznych, a to tak jakby próbować leczyć introwertyka z introwersji bo normą jest ekstrawertyzm. 

4. Mogłbym być przymuszany do chodzenia do psychologa/psychoterapeuty, nie z własnej inicjatywy by rozwiązać moje problemy lub zapewnić mi psychoedukacje o tym jak działają ludzie, tylko by próbować leczyć problemy które mają ze mną inni ze względu na ich nietolerancje lub że ten psycholog/psychoterapeuta nie miałby odpowiednich metod dla osób neuroatypowych.

5. Mogłbym dostać metylofenidat mimo że na tamtym etapie nie był mi potrzebny, choć działa on obecnie świetnie to wtedy mogłby pogłębić mój autyzm, zmienić moją nature na etapie jej kształtowania. Jestem zwolennikiem by go podawać wtedy gdy jest faktycznie potrzebny a człowiek bez niego się męczy z samym sobą, najlepiej na jakimś etapie gdy ma sie pewną samoswiadomość. Do tego może i to by poprawiło wyniki w szkole, ale mogłoby utrudnic znaczaco wychwycenie moich predyspozycji.

6.Mogłbym być ciągany na korepretycje, bo syn koleżanki ma lepsze wyniki i z takimi ocenami nic w zyciu nie osiągne. zamiast załapać ze te pojedyncze przedmioty z których mam dobre oceny to moje predyspozycje i zainteresowania które trzeba pielegnować kosztem reszty o ile z nich zdaje.

Tymczasem ja, mając dzisiejsza wiedze jedyne czego bym chciał z perspektywy tamtych czasów to troche ksiażek o ludzkiej psychologii i socjologii, by samemu przeanalizować, wychwycić i zrozumieć jak działają ludzie, czym sie kierują itp. tylko ze na takim czymś nie zarobi ani psycholog, psychoterapeuta, nauczyciel wspomagajacy, szkoła, psychiatra jest to sprzeczne z cała doktryną która nakazuje interwencjonizm.

Według mnie celem powinno być osiągniecie jak największego poziomu samodzielności dziecka, a nie jego bieżacego komfortu z naszej perspektywy. Ten brak samodzielności w przyszłosci może spowodować o wiele wieksze problemy psychiczne niż te które są bieżace. Interweniować należy, ale adekwatnie do problemu jakim on jest dla dziecka a nie dla rodzica czy szkoły, poniekąd też rozumiejąc że zycie osoby neuroatypowej z racji jego odmienności nie będzie lekkie i nie każdy problem da się rozwiązać i że też nie każdy problem jest problem bo bycie osobą neuroatypową to poniekąd płyniecie pod prąd i że nie ma co porównywać ich do osób neurotypowych i probować na siłe z nich takie osoby robić.

Krótko mowiąc trzeba być ostrożnym bo z jednej strony można skonczyć z niesamodzielnym autystą a z drugiej takim który jest samodzielny ale jest to okupione innymi zaburzeniami typu fobia spoleczna, depresja, zaburzenia lekowe, ptsd, generalnie trudny temat.

#autyzm #adhd

W kontynuacji, załączonego postu, jesteśmy po procesie diagnozy w kierunku spektrum #autyzm , na sugestie szkoły - TL:DR, syn ma zespół nadpobudliwości psychoruchowej ( #adhd ).

Dla bardziej zainteresowanych, ponieważ po drodze dużo się działo, dalsza część postu, w tematyce #rodzicielstwo #dzieci #szkola . Jest długi, ale może komuś naświetli sytuacje, albo zbuduje jakąś ciekawą dyskusję, dla starszych, dzietnych użytkowników portalu, a wiem, że jest nas tutaj wielu.

Noc po wywiadówce była "ciężka", w szczególności dla żony, ja jakoś spuściłem parę postem, ale mam tak, że pierw działam co mogę, potem analizuję plan B. I tak też się stało, rano przejrzałem poradnie w okolicy, sprawdziłem opinie, pyk, jest. Diagnoza ma się składać z rozmowy z nami, potem z dzieckiem, potem diagnoza. Pierw psycholog, potem ewentualnie psychiatra, bo to on może wystawić diagnozę. Termin za tydzień, super, 350zł bo prywatnie, mniej super, ale to dziecko, chcę mu pomóc. Rozmowa z synem, że pójdziemy do trenera, bo się nie skupia na lekcjach i on z nim porozmawia i mu pomoże. Działamy, daję znać wychowawczyni, że chcę opinię na przyszły tydzień, bo mamy wizytę odnośnie Jasia. Luzik, a tak mi się wydawało...

Dostaję odpowiedź, że super, jakim cudem tak szybko, że ona przygotuję, a do jakiego specjalisty. Hmm, żółta lampka ostrzegawcza, znaczy możesz jechać dalej - na spotkaniu, wychowawczyni podała namiary na dwóch Psychiatrów, od Pani wicedyrektor. Ale luzik, tłumaczę jej, że to rozmowa z psychologiem, zaczynam proces diagnozy, chcemy to zrobić jak należy - tutaj dostaliśmy też sugestię od chrzestnej syna, która ma dziecko w spektrum autyzmu, takim mocnym. Dostaję odpowiedź, że Pani Wicedyrektor chcę się z nami skontaktować. Czerwona lampka, znaczy stop. Zgłupiałem. Odpisałem, a w jakim celu, bo robi się dziwnie. Odpowiedź, że chodzi o dobro dziecka, że nie muszę. Okej. Nabrałem postawy oportunistycznej, ale że świetnie się z żoną w sytuacjach awaryjnych uzupełniamy, to powiedziała, że ona to ogarnie w poniedziałek, bo już nabrała siły po kolejnej nocy, do walki o syna.

W międzyczasie, do przedszkola pilne wezwanie odnośnie drugiego syna (5lat), odnośnie tajemniczego incydentu - zwolnienie, wyrzucenie dziecka, policja, kuratorium, udawanie serialu netflixa dla dorosłych, no grubo. Tego wolałbym nie opisywać, dla dobra sprawy, temat zamknięty. Aczkolwiek na spotkaniu z rodzicami, okazało się, że wiele dzieci już z różnych powodów (poza jednym, które ewidentnie powinno) było u psychologa, dużo pomaga. Dało nam to kopa, do działania. Na podwórku rozmowa, z sąsiadką, której wnuczek był niezłym gagatkiem - był u psychologa, dziecko naprawdę się zmieniło - dalej broi, ale nie tak, a powody miało, sam bym się wkurzył na jego miejscu. Zafundowałem sobie spacer do domu piechotą (8km), na rozmyślanie - wynik, chyba połowa dzieci w szkole ma autyzm, bo zarzuty, które sformułowano do syna, jak zapominanie ubrań, czy nie słuchanie na lekcji, albo najlepsze, że w świetlicy, gdzie 50 dzieci drze japę, on siedzi i czyta, tyczą się większości tych dzieciaków, które na co dzień obserwuję.

Kolejny etap, rozmowa z wicedyrektor - żona grzecznie słucha, próbuje rozmawiać, ale w pewnym momencie się wyłącza i przytakuje - po co do psychologa, naciągną was na pieniądze, tylko papier od psychiatry się liczy, że ona musi mieć diagnozę do 15 czerwca, bo inaczej wójt nie da kasy, na 2 lata nauczyciela wspomagającego. WTF. Gdzie tu dobro dziecka. Jak dla mnie, postawiona diagnoza. No zgłupiałem. Ale luz. W międzyczasie inna nauczycielka od kompetencji społecznych (bo akurat na takie zajęcia był skierowane, ale luz, wiedzieliśmy, że nie jest imprezowym dzieciakiem), podsyła info, o darmowych badaniach psychologicznych. Żona dzwoni, spoko, luzik termin na pojutrze, jeszcze przed tym drugim badaniem, dobra bierzemy, co dwie opinie to nie jedna, co nie?

Opinia numer 1: Pani z darmowej konsultacji, psycholog, pierw porozmawiała z żoną, akurat ja dostarczyłem syna. Wzięła go na 15 minut sam na sam w osobnej sali, diagnoza - a niech oni się od dzieciaka odczepią. Nie widzi w nim nic niepokojącego. Objawy, z opinii, są częściowo normalne dla jego wieku, jego otoczenia, nawet jej 14 letni syn czasem takie ma. Możemy podrążyć bardziej, ale ona nie widzi sensu. No okej...

Opinia numer 2: Stwierdziliśmy, że zbierzemy dwie opinie, ok płatne, damy radę. Długa, 1,5h rozmowa z Panią psycholog, opowieści o dziecku, przeplatane pytaniami, fajne wygodne fotele, miła pani, taka do przytulenia, luzik. Na koniec mówi, że jej to na autyzm nie pasuje, z tych pytań co zadała w trakcie, prędzej kierowała by się w kierunku ADHD. Sugerowała by kolejne spotkanie już synem, gdzie ona przeprowadzi obserwacje i chciała by mu zrobić test na inteligencję. No ok, nie ma problemu, koszt 500zł, przeżyjemy. Syn bez problemu spędził z Panią ponad godzinę, ona przeprowadziła obserwację, IQ ponad normę 117, ale rzeczywiście z testów przesiewowych, sugestia w kierunku ADHD.

Zostaje rozmowa z psychiatrą, czyli szansa na ostateczną diagnozę, kolejne 500zł (dopiero teraz sobie uświadomiłem, że mam je w pakiecie ubezpieczenia, ehh). Wizytę udało się też szybko umówić, jak widać diagnozę zamknęliśmy w miesiąc, a nie jak szkoła sugerowała, ale wiadomo, że włożyliśmy w to dużo czasu i pieniędzy. W diagnozie jasno i wyraźnie napisane "wykluczono rozpoznanie zaburzeń ze spektrum autyzmu". Sugestia, dawać Omega3, różne ćwiczenia, pomagać się mu organizować, nic ciężkiego, na pewno nic farmakologicznie.

W sumie okazało się, że jednak znamy nasze dziecko, nie poszło na marne dobre 6 lat gadania z nim o różnych sprawach, co nawet idzie w parze z testem IQ - wrodzona i nabyta, są zbliżone. Trzeba teraz skan puścić do szkoły. Jeszcze zastanawiam się co napisać w wiadomości i czy to koniec tej przygody...

Mam nadzieję, że nie zanudziłem, a może komuś pomogę, dunno. Pora otworzyć browara - drugie piwo w tym roku, szaleństwo.

Poprzedni, krótki wpis.

https://www.hejto.pl/wpis/dzisiaj-wywiadowka-w-szkole-u-mojego-syna-i-dostalismy-powiadomienie-ze-mamy-zos

#autyzm #heheszkinauka

Mogę poczytać, póki nie jestem wypompowana emocjonalnie. Cisza, spokój i jakoś łatwiej przetrawić treść

Więcej takich poranków i książka byłaby dawno za mną. Ehhh...

#ksiazki #autyzm

Kiedyś to nie było tych współczesnych wymysłów: autyzmu, adhd i innych.

Również kiedyś:

#heheszki #deheszki #faktopedia #turing #autyzm

#heheszki #autyzm

Pock Pockowy słowniczek. Po nowe Pock Pockowe lore zaglądajcie pod tag #pockpocki

Pock Poś- samiec

Pock Posia- samica

Pock Posiątko/dzidziuń- dziecko, w czasie jednej ciąży samiczka może mieć do 3 dzidziuniów.

Tatuń/Mamunia- właściciel/rodzic

Szczypić- szczypać/boleć

tulinki- przytulanie

szturchanie w brzoskwinię/specjalne tulinki/ruchańsko- sex heteroseksualny lub lesbijski

szturchanie w pupcię/sztosiki/sztosikowanie- sex homoseksualny bądź heteroseksualny analny.

Buzdygan- penis we wzwodzie

Sisioreczek/żak-szirak/żak-pierdziak- przyrodzenie

jajecka/bolitas especiales- jądra

brzoskwinka- wagina

najzacniejszy- najlepszy, najczęściej o dziecku

Dzidziuń wśród tęczy-mesjasz Pock Pocków, ma kiedyś przybyć i uratować skrzaty od złych ludzi

Tęczunia- jedno z PockPockowych bóstw

Szczur, który nadejdzie- jedno z PockPockowych bóstw

Wieloręki kradziej spodni- jedno z PockPockowych bóstw

Nic-jedno z PockPockowych bóstw

Licho- coś bardzo strasznego/stwór nocny/wypadek/choroba

zła/straszna pora-zima lub burza

plaża- każda kupka piasku, nieważne jak mała jest plażą dla skrzata

bebech/brzunio/brzuszek-śmierdziuszek- brzuch

pupcia/ pupcia-bubcia-d⁎⁎⁎ia- pośladki

bolisok-krew

boleści-ból

straszliwe boleści- obrażenia

potwór-zły człowiek

dary- rzecz, która została podarowana skrzatu, traktowana z przesadną czcią niezależnie od realnej wartości

kupcia/ kupcia z pupci- odchody

dobre uczucia-radość/orgazm/miłość

kucyś- puszyste kucyki, często wrogie wobec skrzatów

herbatka- ulubiony napój każdego skrzata

zbójec/niedobruch-ktoś kto zrobił coś złego

zbójcowanie- robienie złych rzeczy

gorzki jogurt- nasienie

brzuszne dzidzi- płód

Wodzia-woda

niedobre miejsce- niebezpieczny teren

dobre miejsce-legowisko

sisiać- oddawać mocz

kupsztalić- oddawać kał

nonio- nos

nonia- noc

nunia- noga

zabawunia- relaks bądź zabawa

dzienin- dzień

bajunia/bajawunia- bajka czytana bądź w tv

mua/autunio/autko- samochód

gwałcowanie- dokuczanie/gwałt/tortury

brzydki/bzydki- zły, niedobry

smerfuś- smerf, najczęstszy obiekt wielkiej przyjaźni lub gwałcowania przez Pock Pocka. Zapamiętajcie zasadę: ludzie dręczą puszyste kucyki, te dręczą skrzaty, a skrzaty dręczą smerfy.

na zawsze sen- śmierć

zacny pan/pani- tytułowanie człowieka, którego skrzat nie zna

mlećko- mleko

Stwórz- stworzenie/zwierzę

potworne dzidzi- zdeformowane lub poronione dziecko

nu- nie, wymawiane "nu" oddzielnie, jako odpowiedź lub jako wołacz. W innych przypadkach skrzat mówi normalnie "nie".

Przykład: Nu! Pock Poś nie chce wkładania mu piasku do buzi!

amciu- jedzenie

śmierdziuszki- pierd

specjalny przyjaciel/ specjalna przyjaciółka- partner/partnerka

piłeczka- ulubiona zabawka skrzatów. Jeżeli nie mają w swoim otoczeniu partnera/partnerki, seksualizują zabawkę

sisiorkowo- sieć ośrodków edukacyjno-rekreacyjnych dla skrzatów

cuda na kijaszku- cos głupiego, niebezpiecznego, obleśnego lub zaskakującego

gumeczki- prezerwatywy

kondomki- smażone placuszki z ciasta pierogowego, podawane z sosem myśliwskim albo bbq

suche pierdy- chipsy octowe

gzybory- grzyby

labory x- czarnobylskie laboratoria klasy X, które z niezrozumiałych przyczyn fascynują pock pocki tak jak autystyczne dzieci jarają się pociagami/egiptem/dinozaurami.

miś nienawiści- specjalne misie obrażające skrzaty, kupowane najczęściej przez właścicieli torturujących psychicznie pock pocki. Miś może być dla skrzata obiektem seksualnym.

frajer-(używane przez właścicieli, skrzaty nie obrażają innych ze względu na preferencje)- Pock Poś, który seksualizuje misia nienawiści, przez co po jakimś czasie nie może mieć satysfakcji seksualnej bez bycia obrażanym/poniżanym.

szamponik co nie szczypi- bardzo delikatny płyn co włosów skrzatów

pawiania pupcia/kacze stópki/ogonek/wiewiórze ząbki- części ciała skrzata odróżniające go od istot ludzkich. Pock Pocki akcentują często w rozmowie o swoim ciele właśnie te określenia.

sklepik- sklep zoologiczny, jeżeli pock pock uzna, że jego właściciel go nie kocha, prosi go o oddanie do sklepiku, by ktoś inny go nabył.

dzikie pock posie- pock posie żyjące w dziczy. mają ciężkie życie, ale za to nikt nie zna ich prawdziwego imienia i nie może ich w ten sposób skrzywdzić.

zboczuch- skrzat mający wiadome, bardzo złe tendencje ku dzidziuniom. Najczęściej zaburzenie wynika z braku partnerki/partnera bądź traumy. Ewentualnie zboczuch to właściciel, który seksualnie nadużywa skrzata.

siostrowanie/bratowanie/mamusiowanie/tatusiowanie- seks z członkami rodziny, praktyka powszechna wśród skrzatów, które folgują sobie niczym bonobo.

glutek- koza z nosa, dużo pock pocków je zjada.

obziazianko- obrzezanie. Sposób straumatyzowania pock pocka.

spanko- miejsce do spania lub czynność

figle-migle- zabawy polegające na bieganiu i rekreacji

czytańsko- przeglądanie obrazków

ochroniosz- ochroniarz

prawdziwe imię- imię osoby z której dna powstała konkretna linia pock pocka. Najczęściej są to seryjni mordercy. Wypowiedzenie przy pock pocku prawdziwego imienia jego progenitora powoduje 15 minutową kakatonię, w czasie której skrzat ma wizję zbrodni dokonanych przez człowieka z którego kodu genetycznego powstał. Używane do karania skrzatów przez ludzi.

jamka- dom dzikiego pock pocka

akwarium- sposób trzymania pock pocków w sklepach zoologicznych

pokoik- miejsce w domu odpowiednie i bezpieczne dla skrzata

dałnioreczek- upośledzony skrzat ewentualnie imię dla skrzata

pracunia- przypadek gdy skrzat ma zawód i uczęszcza do pracy. Najczęściej ginie w trakcie jej wykonywania, ponieważ ludzie zatrudniają te skrzaty do niebezpiecznych prac dla lulzów xD

pokaż mi swoje aktywa- wymiana barterowa między skrzatami

potworne pock posie- zwierzęce pock pocki, bardzo przyjacielskie, nie wiadomo czemu zwykłe skrzaty czują do nich trudną do zwalczenia odrazę. Stworzone dla ludzi z fandomu furry. mają pyski zwierząt i ciała zwykłego pock pocka, tylko, że w kolorze brązu, czerni, rudości, bieli lub mieszane.

szare pock posie- blade lub lekko srebrne gotyckie pock pocki, specjalnie stworzone dla gotów.

brązowe i żółte pockposie- najczęstsze obok białych pock pocków. Dzięki temu każdy może kupić pock pocka w interesującym go kolorze rasowym.

światełko- coś pięknego i błyszczącego

świecunia- źródło światła, niekoniecznie świeczka

ElfVT- telewizja dla skrzatów. mocno propagandowe gówno zachęcające do konsumpcjonizmu i płodzenia skrzaciąt.

Warto nadmienić, że gramatyka skrzatów jest upośledzona. Przykłady:

-Poproszę pięć jagodów- poproszę pięć jagód

-Mam troję córków- Mam trzy córki

-Nie lubię torturów

i tak dalej i tak dalej.

Często też mówią w trzeciej osobie:

-Pock Poś kocha tatunia i mamunię!- Kocham was!

#autyzm #tworczoscwlasna

#autyzm #zwierzaczki

Chyba w końcu trafiłam z instrumentem dla młodego! aktualnie drugi dzień brzdąka na kalimbie. Przydałoby się ją porządnie nastroić, ale jemu nie przeszkadza.

Trzymajcie kciuki, żeby mu się zainteresowanie utrzymało

#chwalesie #dzieci #rodzicielstwo #autyzm

https://www.science.org/doi/10.1126/sciadv.adu3793

Mamy psy z autyzmem przed GTA 6

#autyzm #psy

#autyzm #heheszki

Dzisiaj wywiadówka w szkole u mojego syna i dostaliśmy powiadomienie, że mamy zostać po niej, na konsultacje, z wychowawczynią. Ogólnie w nauce wszystko w porządku, nawet ponad przeciętną i wysyłają go na jakiś konkurs wojewódzki (pierwszoklasista), ale wychowawczyni klasy i świetlicy miały obserwacje, że młody generalnie nie jest często odklejony, w Swoim świecie (robi czasem na lekcji co chce, pochłania książka po książce w świetlicy), notorycznie czegoś zapomina (a potem wypiera się tego), wszystkie dzieci go uwielbiają, ale on sam do innych trzyma dystans (bo ma jednego przyjaciela od przedszkola i innych nie chce) i generalnie sugerują konsultację w kierunku spektrum autyzmu. No takich obchodów Światowego Dnia Świadomości Autyzmu się nie spodziewałem, myślałem, że na niebieskiej koszulce i o rozmowie na tema dziecka przyjaciół z Autyzmem, się skończy. Biorąc pod uwagę, że on jest ten normalniejszy z dwójki, będzie ciekawie.

#rodzicielstwo #dzieci #zycie #autyzm

2 kwietnia:

• Międzynarodowy Dzień Książki Dla Dzieci
  

• Światowy Dzień Świadomości Autyzmu
  

• Międzynarodowy Dzień Sprawdzania Faktów
  

#nietypoweswieta #kalendarz #dziendobry #ciekawostki #autyzm #ksiazki

zobaczymy jak szybko mi przejdzie hiperfiksacja nowym tematem #asperger #autyzm

#ksiazki

#fakty #autyzm #tegierozkminy &źródło