Czytanie "Miasteczka Salem" do poduszki, przed snem to nie był najlepszy pomysł... Muszę to skończyć któregoś dnia ale nie wieczorem

Cześć, trochę nietypowy pewnie post ale może Was zainteresuje. Tak się składa, że napisałem książki i obecnie zbieram środki na jej wydanie. Można to rozumieć jak preorder, zamawiacie książkę teraz i otrzymujecie ją po końcu zrzutki, gdy wydrukuję cały skład.

Podjąłem taką decyzję po roku niepowodzeń z wydaniem książki w tradycyjnym formacie. Można to spisać na karb treści, która jest dosyć eksperymentalna, żeby nie powiedzieć dziwna (ale mam nadzieję, że przynajmniej zabawna), lecz ogólnie jest też szerszy problem z wydawaniem polskiej literatury pięknej, a w szczególności debiutów literackich w tym gatunku.

Jeśli więc chcielibyście wesprzeć taki projekt, poczuć się mecenasami wschodzącej (ale powoli, jak grzyb) sztuki, a jednocześnie otrzymać niezwykle żartobliwą książkę, czy to w ebooku czy fizyczną, to zapraszam do linku poniżej.

Z góry dzięki i pozdrawiam serdecznie!

https://zrzutka.pl/434hfs

Wisława Szymborska. Szukanie słów w kamieniu

2 lipca 1923 roku urodziła się Wisława Szymborska, jedna z najbardziej znanych, a przy tym najbardziej lubianych poetek XX i XXI wieku. Publikowała z rozwagą, dlatego w jej dorobku znajduje się zaledwie 350 wierszy. Międzynarodową sławę przyniosła jej Literacka Nagroda Nobla, przyznana w 1996 roku "za poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości". Oprócz poezji zajmowała się także eseistyką, krytyką literacką, felietonistyką i tłumaczeniem.

– Poeci nie robią nic innego, tylko szukają słów – mówiła Wisława Szymborska w Polskim Radiu w 1974 roku. Proces pisania wiersza porównywała zaś do wydobywania kształtu rzeźby z kamienia. – To jest robota kamieniarska – powiedziała w radiowym wywiadzie.

Więcej na ten temat: https://www.polskieradio24.pl/39/156/Artykul/2542914,Wislawa-Szymborska-Szukanie-slow-w-kamieniu

#Książki #Polecajka #UkochaneRownanieProfesora

“Ukochane Równanie Profesora” (博士の愛した数式) autorstwa Yōko Ogawa.

Książka dość krótka (240 stron) przynależąca do kategorii literatury pięknej. Książka zachęca nas takich opisem:

“Jak przystało na wybitnego matematyka, Profesor ma swoje dziwactwa. Pewnego dnia w progu jego domu pojawia się nowa gosposia z synem, od tej pory nazywanym pieszczotliwie Pierwiastkiem. Wspólne życie pokaże, że znacznie łatwiej napisać skomplikowane równanie niż ułożyć relacje z drugim człowiekiem. Językiem, który pozwoli im zbudować namiastkę rodziny, stają się matematyka i baseball. Ale swoją relację będą musieli odbudowywać co osiemdziesiąt minut…”

(Źródło: lubimyczytac.pl)

Książka w wielkim skrócie opowiada o relacji gosposi oraz jej syna z profesorem matematyki który w wyniku nieszczęśliwego wypadku, doznał uszczerbku na zdrowiu. Jego pamięć “resetuje się” co 80 minut.

Książkę skończyłem czytać jakiś czas temu i przyznam, że jestem bardzo zadowolony. Dzieło to, w swojej prostocie przekazuje naprawdę wiele. Nie jest ono przeznaczone jedynie dla miłośników matematyki, lecz dla każdego z nas.

Książka nie jest na tyle wzruszająca, na ile mogłem obstawiać przed jej przeczytaniem. Mimo wszystko ukazane w niej relacje, problemy oraz zagadnienia, wciągają czytelnika. Nie nudzimy się, wydarzenia bowiem są na tyle dynamiczne, że cały czas dzieje się coś, co przykuje naszą uwagę. Z uwagi na to, że całe dzieło jest dość krótkie, jesteśmy zdolni by przeczytać je w jeden wieczór. Ciekawym motywem jest sam aspekt matematyki w całym dziele. Dla takiej osoby jak ja, gdzie matematyka nie jest najmocniejszym przedmiotem w szkole, niektóre pojęcia był dość obce. Czytając jednak, zapomniałem o tym, gdyż wszystkie problemy matematyczne, przedstawione są w bardzo ciekawy sposób. I sama postać profesora przykuwa sporą uwagę. Ah… ileż bym oddał by to właśnie taki matematyk uczył mnie w liceum czy podstawówce. Postacie Gosposi oraz jej syna, również zwracają naszą uwagę.

Bardzo szybko możemy pokochać naszych bohaterów, gdyż nie ma w nich niczego co może odpychać. Również i realia życia w państwie orientu są bardzo dobrze ukazane, jednak nie ma to aż tak wielkiego znaczenia.

Jakże więc podsumować dzieło “Ukochane Równanie Profesora”? Książka godna polecenia. Warto poświęcić ten “jeden wieczór” na to, by poznać całą historię dogłębnie. Moje osobiste odczucia są bardzo pozytywne.

Witam bardzo serdecznie.

Przychodzę dzisiaj do państwa z pewnym pytaniem, które zrodziło się w mojej głowie jakiś czas temu.

Czytając rozmaite wiersze różnych epok, dostrzegłem bardzo łatwo powtarzający się format. Z epoki na epokę zmienia się sposób myślenia społeczeństwa. Dodatkowo cyklicznie rozważa się: Naukę, Emocje, Naukę, Emocję etc. etc.

Pada teraz pytanie: w jakiej epoce (literackiej) żyjemy teraz? Bardziej zwracamy uwagę na emocje człowieka, to co czuje, czy może jednak nieustannie oddajemy się nauce, edukacji, postępowi?

Jakie jest wasze zdanie w tej kwestii? Bardzo mnie interesuje to, jak inni postrzegają dzisiejsze czasy w sferze literackiej.

Shakespeare

Stanisław Lem - pisarz, naukowiec, filozof

15 lat temu, 27 marca 2006 roku zmarł Stanisław Lem, polski pisarz, eseista, filozof i futurolog.

• Był to typ i człowieka i pisarza, u którego intelekt przeważał - charakteryzował Lema publicysta i tłumacz, Lech Jęczmyk. - Nic dziwnego, że literatura popularnonaukowa szczególnie mu odpowiadała.
  

Więcej na ten temat [+audycja]: https://www.polskieradio24.pl/39/156/Artykul/1230577,Stanislaw-Lem-pisarz-naukowiec-filozof

Dzisiaj korzystam z chęci bycia produktywnym, oraz małego "okna czasowego" więc kolejny post, tym razem...

#Literatura

Stephen Hawking - "Krótkie odpowiedzi na wielkie pytania"

Książka ciekawa, prosta w przyswojeniu.

Przyznam że kupiłem ją z ciekawości, dość szybko po wydaniu, gdy królowała już w różnych księgarniach. Początkowo nie byłem pewny, czy przypadnie mi do gustu, gdyż nigdy nie interesowałem się fizyką. Interesowałem się jednak kosmosem, tym co się w nim dzieje, oraz jak działa. Przekonała mnie więc okładka, oraz opis który znalazłem na tyle książki. Szybkie przepatrzenie, jaka czcionka, i już byłem szczęśliwym posiadaczem, "Krótkich odpowiedzi..."

Czy są to jednak faktycznie tytułowe "Krótkie odpowiedzi"?

Myślę że tak, bo całość czyta się bardzo szybko (dzieło ukończyłem czytać w 2 dni)

Jestem naprawdę zadowolony z tej książki, jak wspominałem, jest ona prosta w odbiorze. Dla takiej osoby jak ja - która na fizyce i matematyce nie zna się zbyt dobrze - wydawała się ona przejrzysta. No tak, może faktycznie, tylko "wydawała się" lecz muszę przyznać, że była dobra, i że jest to pozycja godna polecenia.

Czy jest to dzieło dla każdego?

Myślę że nie. Mimo wszystko trzeba w minimalnym stopniu interesować się tymi faktami. Podróże w czasie, kosmos, fizyka, matematyka, a nawet myślenie nad faktem "Czy Bóg istnieje?", "Co z wielkim wybuchem?" etc. etc.

Czy polecam?

Tak jak wspomniałem, polecam i zachęcam by się zapoznać, lecz podkreślam, nie każdemu przypadnie to dzieło do gustu.

"Solaris" - nielubiane dziecko Lema i Tarkowskiego

20 marca 1972 roku odbyła się premiera filmu "Solaris" w reżyserii Andrieja Tarkowskiego, na podstawie powieści Stanisława Lema. Współpraca Polaka i Rosjanina jednak do łatwych nie należała i nie chodziło tu jedynie o odwieczne napięcie, które w tym czasie szczególnie dzieliło oba narody, choć o to również.

Solaris

Wydana w 1961 roku powieść Lema opowiada o Krisie Kelwinie (Donatas Banionis) kosmonaucie przyszłości, który zostaje wysłany z ziemi na odległą stację kosmiczną. Na miejscu orientuje się jednak, że kosmiczny ocean, którego badaniem zajmują się naukowcy pracujący na stacji, ma bardzo specyficzne właściwości. Będąc czymś w rodzaju inteligentnej istoty, być może figury Boga, próbuje "porozumiewać" się z ludźmi wytwarzając istoty przypominające postaci, z którymi naukowcy zetknęli się w przeszłości na ziemi, a nawet byli z nimi w bliskich relacjach.

Więćej na ten temat [+audycja]: https://www.polskieradio24.pl/39/156/Artykul/2477541,Solaris-nielubiane-dziecko-Lema-i-Tarkowskiego

Upadek Bestii. Nakładem Wydawnictwa Prószyński ukazała się druga część monumentalnej biografii Hitlera w ujęciu Volkera Ullricha. Tym razem autor skupił się na okresie upadku dyktatora. Książka ukazuje smutny i przerażający obraz człowieka, który dopuścił się w imię ideologii narodowego socjalizmu makabrycznych zbrodni. W połączaniu z pierwszą częścią tworzą niesamowitą biografię, pozwalającą na nowo odkryć umysł jednego z największych zbrodniarzy ubiegłego wieku, ale i poznać czasy, które sprawiły, że taki człowiek doszedł do władzy.

http://kulturacja.pl/2021/03/hitler-upadek-zla-1939-1945-recenzja/

#Literatura

Rod Dreher - Opcja Benedykta

*

Literatura, która omawia problemy związane z religią, wiarą etc. zawsze mnie przyciągała. Lubiłem zagłębiać się w różne ciekawe sprawy, dotyczące otaczającego nas świata, w wymiarze ogólnie rozumianej metafizyki.

Ile razy bowiem można czytać biblię. Mimo że sama w sobie, jest skarbnicą wielu prawd, to może okazać się ciekawa nawet dla osób które nie mają nic wspólnego z wiarą chrześcijańską.

Trzeba więc przejść na kolejny poziom. Należy czytać takie dzieła, które omawiają problemy biblijne, życiowe, takie które są związane z wiarą.

*

"Opcja Benedykta" porusza akurat tematy wszelakie. Poczynając od kwestii typowo związanych z wiarą człowieka, przechodząc przez zagadnienia polityczne. Autor zadaje pytania, odpowiada, ale jednocześnie wymaga od czytelnika, by ten sam analizował całe dzieło, powoli i skrupulatnie.

#Dreher nie pisze jednak w prosty sposób. Do książki trzeba się przyzwyczaić, potraktować ją bardzo z wyczuciem. Dlaczego? Bo nie jest to łatwa pozycja czytelnicza. Szczególnie problematyczne są tematy związane z polityką, to właśnie tam miałem największy problem z czytaniem.

***

Mimo wszystko dzieło jest godne polecenia. Zachęcam każdego zainteresowanego, by sięgnął po "Opcja Benedykta". Gwarantuję dobrą zabawę intelektualną.

"Bo skoro już jestem Tobą tak bardzo zachwycony, to nie chciałbym być w tym całym zachwycie nudny i monotonny. I nie wiem, skąd mi brać synonimy, żeby ciągle inaczej jakoś mówić Ci o tym wielkim i wszystko przesłaniającym przeżyciu, jakim dla mnie jesteś i które stało się dla mnie od razu takim od pierwszych słów, jakie zamieniliśmy, i od pierwszego dotknięcia Ciebie w pierwszym tańcu."

Jest pewien urok w relacji dwóch kochanków, którego na próżno zwykle szukać w miłościach sformalizowanych - romans wydaje się posiadać wszystkie składowe miłości romantycznej, nieopodatkowanej codziennością, zmywaniem naczyń, sznurowaniem dzieciom butów do przedszkola i dźwiękami dochodzącymi z łazienki. Czy gdyby Osiecka i Przybora zamieszkali ze sobą na stałe, widzieli się na co dzień, mieli dziecko (o którego posiadaniu wspominali zresztą w niektórych listach) i zmagali się z inwentarzem codzienności, czy wciąż mieliby siłę i natchnienie na pisanie sobie tego rodzaju słów? Myślę, że nie - a słowa często są tym piękniejsze, im uczucie bardziej tajne lub zakazane. Sam Przybora zresztą pisał:

"Dlatego też tak mnie strasznie podniosła na duchu owa kartka, napisana po Kamieniołomach, że były w niej takie piękne, króciutkie zdania, których nie da się pisać na lipę. Co nie znaczy, że po pewnym czasie i bliższym poznaniu partnera nie można przestać mieć ochotę mówić takie rzeczy, to już co innego i o to nie miałbym do Ciebie pretensji. Błagam Cię, nie psuj tego, czego się już z Tobą dorobiłem, - zbędnymi informacjami - jestem mało zamożny, nie chcę tracić nawet <<lipy>>."

Trochę mi niezręcznie opisywać tę książkę, tak jak niezręcznie było mi ją czytać - bo to tak, gdybyśmy poznali czyjeś hasło do aplikacji, przez którą ktoś komunikuje się z kochankiem i mógł zajrzeć w najgłębsze myśli i najczulsze słowa dwójki ludzi. Ludzi, których uczucie przypałętało się znienacka i nie do końca wiadomo było, co z nim począć - jak zresztą pisała sama Osiecka:

"A gdy się zejdą, raz i drugi,

kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością,

bardzo się męczą, męczą przez czas długi,

co zrobić, co zrobić z tą miłością?"

No bo co zrobić z miłością dwójki ludzi, których łączyła inteligencja, błyskotliwość, poczucie humoru i umiejętności słowotwórcze - a dzieliło praktycznie wszystko inne, łącznie z wiekiem i stanem cywilnym? Oboje być może czuli, że nie przyniesie im to nic dobrego, a mimo to narkotycznie przywiązani do siebie kontynuowali swoją znajomość przez dwa lata. Ona, co “nigdy nikomu nie umiała dać spokoju, nawet sobie” - on, co tęsknił za nią nawet “przez drzwi łazienki, przez schody, przez naskórek, szczelnie przywarty do jej ciała” - traktowali się z wielką czułością i niespotykanym uwielbieniem, a ich listy były tym piękniejsze, im okoliczności (dzieląca ich odległość, zawiłości towarzyskie czy rodzinne) trudniejsze. O tyle ciężko jest pisać o tej książce, że chociaż piszę o niej po polsku, to czuję jakbym miała do wykorzystania limitowany słownik mało znanego mi języka - jakakolwiek próba opisania korespondencji tej dwójki zawsze będzie jedynie wersją demo piękna słów i bogactwa połączeń ze sztuką i literaturą, jakie zamieścili tam sami autorzy. Jak zresztą zawarte jest w jednym z listów:

"Wymyśliłem sobie język, a może nie wymyśliłem go, tylko to był i jest po prostu język mój i tylko mój. I nagle ktoś do mnie przemówił tym samym językiem. Więc jak mógłbym nie być olśniony tym, że tak jest, że ktoś mówił tak pięknie i śpiewa tak pięknie tym samym językiem co ja?"

Ja niestety językiem tych dwojga mówić nie umiem - i myślę, że nikt nie jest w stanie w pełni się go nauczyć tak, aby nie biła spod tego sztuczność i oczywiste naśladownictwo. Byłby to zresztą chyba pewnego rodzaju nietakt, bo całe piękno tego języka polega na tym, że był on właśnie na ich wyłączność. Tak czy inaczej, czytając słowa Przybory do Osieckiej chyba każdą kobietę ukłuje to zazdrość (by takie słowa od mężczyzny kiedyś otrzymać, by aż tak mężczyzna na ich punkcie kiedyś oszalał) to nostalgia, jeżeli ktoś podobne słowa o sobie kiedyś czytał.

Ja miałam to szczęście, że czytałam. W rocznicę śmierci Agnieszki Osieckiej tym bardziej zachęcam Was więc do literackiego wojeryzmu i zaopatrzenia się w “Listy na wyczerpanym papierze”.

72 lat temu, 2 marca 1949 roku, Kazimierz Moczarski, były żołnierz Armii Krajowej, w ramach prowadzonego postępowania, by złamać go psychicznie, został umieszczony w jednej celi z Jürgenem Stroopem – generałem SS, który prowadził likwidację warszawskiego getta.

Komunistyczny reżim przez wiele miesięcy trzymał go w celi śmierci. Ubowcy wybijali mu zęby i rozdeptywali palce. W końcu wsadzili go do jednej celi ze Stroopem.

Stroop był lepiej traktowany przez władze więzienia – wychodził na spacery, nie był bity. Moczarskiego za to torturowano nawet kilka razy dziennie. Nie uległ jednak śledczym. Zamiast tego w rozmowach, trwających przez 255 dni wspólnego pobytu w celi, usiłował wniknąć w życie i poglądy Stroopa, aby „odpowiedzieć sobie na pytanie, jaki mechanizm historyczny, psychologiczny, socjologiczny doprowadził część Niemców do uformowania się w zespół ludobójców, którzy kierowali Rzeszą i usiłowali zaprowadzić swój Ordnung w Europie i w świecie”. Dzięki niezwykle wyostrzonej przez napięcie psychiczne pamięci udało mu się zapamiętać z wielką precyzją wypowiedzi towarzysza z celi.

"Ta książka pokazuje prawdziwy układ nie tylko II wojny światowej, ale polityki i moralności XX wieku" – recenzował historyk Norman Davies.

Elżbieta Moczarska, córka Kazimierza wspominała po latach: – To dla mnie jest bardzo trudne i właściwie niewyobrażalne, jak czytam o torturach ojca. W ogóle nie mogę sobie tego wyobrazić, bo mój ojciec był tak pogodnym człowiekiem i pełnym optymizmu oraz takiej rozwagi, że ja nie mogę sobie tego wyobrazić, jak on to wszystko mógł przejść.

Więcej na ten temat [+załączona do artykułu audycja]: https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/942017,Kazimierz-Moczarski-%E2%80%93-autor-ksiazki-Rozmowy-z-katem

także Ż.I.H

#Literatura

W listopadzie zeszłego roku, przeczytałem dzieło Blaise Pascal'a "Myśli".

Jest to dzieło typowo filozoficzne, z wieloma elementami teologii.

*

Przyznam bardzo szczerze, że całą książkę czytałem (z przerwami) cały rok. Ilość treści, natężenie filozofii zmieszanej z teologią sprawiało mi pewne problemy. Może i faktycznie rzuciłem się na głęboką wodę, gdyż wcześniej czytałem o wiele "lżejsze" dzieła, które zawierały w sobie rozmyślania na różne tematy.

*

Pascal w swoim dziele przygląda się wielu kwestiom duchowy, ale też i tym typowo ludzkim, które dotykały społeczeństwo tamtych lat. Ostatni rozdział, to w praktyce jechanie po Jezuitach oraz (okazjonalnie) papieżu jeśli ten wg. Pascala zachował się jakoś niegodnie. Jestem zdolny uwierzyć w to, że akurat w tymże sporze, to Pascal miał rację. (Jeśli macie ochotę na więcej to odsyłam do literatury)

*

Co sądzę o całym dziele? Jest ono naprawdę dobre, wciągające i ciekawe, lecz dla mnie, dość ciężkie do przyswojenia. Niektóre fragmenty czyta się naprawdę opornie, gdyż treść zmusza do natychmiastowego myślenia.

Jest to jednocześnie wada i zaleta. Męczymy się intelektualnie, lecz przynosi to swoje owoce. Pascal, mimo iż całe dzieło pisał naprawdę dawno, to rzucił nowe światło na pewne tematy, które były dla mnie albo oczywiste, albo w jakiś sposób jasne. W skrócie, jest co czytać.

***

Nadejdzie czas, gdy podejmę się Pascala jeszcze raz, lecz musi minąć pewny okres czasu. Obecnie jestem w trakcie lektury książek prostych, przygodowych etc. ale o takich, następnym razem.

***

Zachęcam by zapoznać się nawet z fragmentami "Myśli" Pascala, a jeśli macie na tyle samozaparcia, to możecie podjąć się całości.

***

Dobrej niedzieli!