Kolekcja #ksiazki #pilipiuk #literatura #literaturapolska

Zaczyna się z płatnościami bezgotówkowymi, same zalety jak "eksperci" prorokowali. 

Stoję sobie kulturalnie w kolejce, rozwiązuje Sudoku, czas nawet przyzwoity mi wychodził, baba się tam zastanawia jaką szynkę do kapusty wziąć, wszystko spoko, idzie to szybciej niż by sie można było spodziewać - przede mną tylko gówniak, około 8 albo 9 level. Zaś gówniak jak to niekolevelowiec, dużo lootu nie będzie brać także mentalnie już zamawiam u ekspedientki co ma mi dać, młody już do płacenia... I zaczyna się jazda. Telefonem płaci - tak powiedział. Ekspedientka patrzy mu się w oczy i zachęcajco podsuwa terminal. Przyszły Ajnsztajn zreflektował się, że chyba wygodniej będzie mu zapłacić tym urządzeniem komunikacyjnym jak wyjmie je z kieszeni - nie pierwszy raz widzę ten błąd i nie tylko wśród osób które się jeszcze dowodu osobistego nie dosłużyły. To wyciąga, włącza apkę na szybkości... Kliknął w reklamę. Krótka panika ale widać że to nie była dla niego pierwszyzna, bo jednak sytuację w miarę sprawnie opanował. Ale coś tu nie gra, reklama w apce do płacenia? Chłodno dosyć było i w samym sklepie to od wysiłków czerepowych pot mu nie wystąpił na czole ale udało mu się po chwili medytacji dojść do konkluzji - nie to się pacneło co pacnięte być miało. Cyk-pyk, program znika, pokazuje się stos ikonek od apek, że tapety pod spodem nie widać. Oczy młodemu skaczą, wyczajka. Nie tutaj, płynnym ruchem na podobnie zasyfioną ikonkami stronę, kolejna analiza była niekorzystna. W błogiej nieświadomości, nie widząc budzącej się we mnie chęci mordu - ani chybi skajrimowa nauka nietykalności dziecięcej mnie od jakichkolwiek akcji powstrzymała... Dwa machnięcia w prawo i jedno w lewo, ot pomyłka, wcześniej była apka której potrzebował ale przeoczył biedaczysko! Jest! Tak jak wcześniej ruchy były szybkie i gibkie tak teraz dosyć starannie tapnął w ekran co by nie uruchomić omyłkowo czegoś co na tą chwilę nie bylo przeznaczone. O kolejną pomyłkę nie było trudno, ikonki były mniejsze niż normalnie co by wszystkie apki mogły mu się pomieścić na zaledwie 5 ekranach, tak wnioskowałem po tych kropkach na dole. Już, już, tuż-tuż, może wezmę i nawet od razu sobie szampana kupię co by uczcić tą wiekopomną chwilę jak gówniakowiasty w końcu się zlituje nad otoczeniem i zakończy tranzakcję ale przedwczesna była moja radość. Człowiek pracował jako sprzedawca (nie konfident, alkoholowy głównie) tyle lat ale na rekord najdłuższej płatności w moim życiu przyszło mi poczekać w pozycji widza - centymetry za takim delikwentem. Bowiem kod się coś nie zgadzał, trzeba drugi zrobić... Czekamy, operator chyba też akurat miał przerwę na papierosa, bo drugi kod przyszedł dopiero jak drugiego ojczenasza zaczynałem. A ja jestem ateusz i mi wcale szybko te modlitwy nie szły, musiałem sobie w ogóle tekst w internecie do nich znaleźć w międzyczasie. 
Zastanawiam się czy ja jestem taki niecierpliwy i wyolbrzymiam to wszystko, zerkam na swój telefon oderwawszy się od tej fascynującej scenki rodzajowej. Chociaż nie patrzyłem która była godzina to zegar z suduku tykał nieubłaganie - z czasu blisko rekordu nici, bo wycykał w między czasie już dwie minuty. Ach, gdyby biedna dziatwa nie potrafiąca się obsłużyć porządnie miała - wyobraźmy to sobie - jakie fizyczny obiekt, nie elektroniczny - który by sprawna sprzedawczyni przekalkulowała i wydała inne fizyczne obiekty młodemu którego sytuacja nieco przerosła. Ale nasza cywilizacja do takich zaawansowanych rozwiązań jeszcze najwyraźniej nie dojrzała. Ale poszło! W czasie znacznie dłuższym gdyby za ten cholerny soczek płacił jednogroszówkami - wiem o czym mówię, bo coś takiego mi się zdarzyło - udało się! Terminal zbawiennie zachrześcił próbując napaćkać atramentem na papir ale jednocześnie się tym atramentem nie zadławiając, bogom niech będą dzięki obeszło się bez niespodzianek. Już chciałem podejść do kasy i na szybkości kupić zapalniczkę i paczkę fajek ale gówniak jeszcze się odsunął i mi dostęp do niej tarasował. Patrzył na mnie z tym samym badawczym wzrokiem gdy w swoim aparacie komórkowym szukał programu do płacenia... Jak nic wszystkie emocje musiałem mieć wypisane na twarzy, stałem przed nim odkryty niczym pedofil pod przedszkolem. Rzucił do mnie jedno krótkie, chłodne zdanie:

Fjucier iz nał old man

Po czym wyszedł bez słowa. Powietrze pachniało rzeczywiście jakoś tak nowocześnie, aromat kapusty całkiem wywiało. Czuć było po prostu postęp. 

#tahorbil #literaturapolska #tworczoscwlasna

601 + 1 = 602

Tytuł: Strzały w schronisku
Autor: Maciej Patkowski
Kategoria: kryminał, sensacja, thriller
Wydawnictwo: Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Rzeczpospolita" S.A.
ISBN: 9788360192047
Liczba stron: 188
Ocena: 5/10

Zabrałem się za tą krótką powieść wydaną w 1969 roku z dwóch powodów. Coś tam słyszałem o autorze, ale jego twórczość nie była mi znana. Informacja, że książka została zekranizowana w 1971 roku, tylko wzmogła moje zainteresowanie. Kiedy miałem ją już w rękach i zobaczyłem, że to powieść wyróżniona przez Komendę Główną Milicji Obywatelskiej, wiedziałem, że muszę ją przeczytać.

Władza ludowa ma wielkie problemy z przestępczością wśród obywateli. Kradzieże, defraudacje mienia państwowego czy też działania dywersyjne przeciwko partii zdarzają się każdego dnia.

W krakowskiej Komendzie Milicji pracuje nowoprzyjety, świeżo po studiach porucznik Gólarczyk. Jako człowiek wszechstronnie wykształcony jest on wielką nadzieją państwowej służby. To jemu zostaję powierzone ważne śledztwo. Dotyczy ono bługarskich pomidorów. Ministerstwo Gospodarki nie dystrybuje pomidorów, a warzywo to można kupić na wielu straganach w kraju. Porucznik udaje się do Muszyny, bo to tam, na stacji kolejowej musi dochodzić do jakichś machlojek. Dzięki niezwykłym taktykom operacyjnym, przy okazji porucznik MO rozwiązuje również sprawę kradzieży z cystern, rumuńskiej benzyny wysokooktanowej. Niewiele brakowało, aby cała stacja kolejowa wyleciała w powietrze.

Władza docenia tak zdolnych milicjantów. Drugim zadaniem Góralczyka jest rozpracowanie szajki złodziei na Podhalu. Pod przykrywką dziennikarza radiowego, jako Wojciech Góral, milicjant udaje się służbowym autem marki Syrena do Zakopanego. Złodzieje mają ułatwione zadanie, na parkingu oprócz aut rodzimej produkcji, stoją zachodnie Volkswageny, Simki czy Peugeoty. Sam gang porusza się popularną Warszawą. Wkrótce okazało się, że tam wręcz kwitnie nielegalny biznes międzynarodowy. Pewnego dnia dochodzi do strzelaniny pomiędzy przestępcami i milicją. W pozytywnym rozwiązaniu sprawy, nie beznaczenia było, że milicyjny Mercedes pościgowy jechał z Krakowa do Zakopanego jedną godzinę i piętnaście minut.

Miałem spory dylemat z oceną tej książki. Z jednej strony jest to prosta historia, lekki język i mało spontaniczny przebieg akcji. Natomiast z drugiej strony, to jest kunsztowne ukazanie ówczesnych realiów polskich.

W latach 1960-1979 powstało wiele książek o takiej tematyce. Dostępne są nawet całe serie. Milicjanci pracujący wtedy w zawodzie, zgodnie twierdzą, że przedstawione wydarzenia wiernie oddają obraz życia. Z kolei pisarze zapytani o tamten okres mówią, że w książkach o pracy Milicji, władzy czy też życiu socjalistycznego społeczeństwa, udawało się najwięcej przemycić przed cenzurą.

Gdyby kogoś interesowała adaptacja filmowa, to pod linkiem można znaleźć trochę informacji. https://www.filmweb.pl/film/Kocie+%C5%9Blady-1971-6805

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.vercel.app/

#bookmeter #kryminal #ksiazki #literaturapolska #czytajzhejto

597 + 1 = 598

Tytuł: Zatoka syren
Autor: Mariusz Kanios
Kategoria: kryminał, sensacja, thriller Wydawnictwo: Piąte Marzenie
ISBN: 9788396734600
Liczba stron: 328
Ocena: 7/10

Druga powieść z cyklu o krakowskim zespole śledczym.

Bieszczady. Młoda kobieta ucieka przez las, z maleńkim dzieckiem schowanym pod kurtką. Widzi łowców, są już niedaleko. Wie, że nie ucieknie. Już pogodziła się z tym. Matka tylko myśli jak ochronić dziecko. Oprawcy spuścili psy. Z wystrzetrzonymi zębami, nieubłaganie się zbliżają. Dziecko bezpieczne. Rozwścieczony pies rozszarpuje kobiecie gardło.

Gdyby Mira, ukraińska studentka znała wcześniej tę historię, to pewnie mocno zastanowiłaby się przed przyjazdem do Polski, na Podkarpacie. Jednak tak, jak wielu innych jej rodaków, ona też marzyła o poprawię swojego życia. Dziewczyna pracuje w przetwórni drobiu. Już po kilku dniach wie, że to nie jest sen, który miał się spełnić.

Znane z pierwszej części trio śledczych Komendy Wojewódzkiej w Krakowie, pracuje w normalnym trybie. Aż do dnia, kiedy do komisarz Alicji Romskiej przychodzi Maciej Kolenda, dziennikarz lokalnej gazety. On to opowiada o wydarzeniach w lesie w Lutowiskach, blisko granicy Ukrainą, o swoich ustaleniach i przypuszczeniach, że w Bieszczadach dzieje się coś złego. Oficjalna wersja mówi, że dziewczynę zagryzły wilki. On w to nie wierzy. Prosi Alicję, aby zajęła się tą sprawą. Komisarz Romska nie podejmuje na początku tematu. Kilka dni później przychodzi wiadomość, że Maciej Kolenda nie żyje, a jego ciało zostało wyłowione z Jeziora Solińskiego.

Alicja Romska jedzie w Bieszczady. Z komendy w Krakowie będzie jej pomagać zdolna, młoda policjantka, Ewa Kwiecień. Natomiast na miejscu czeka na nią dziennikarz Gazety Bieszczadzkiej.

Okazuje się, że przerób mięsa to nie jedyna działalność przetwórni drobiu. Dyrektorka zakładu trudni się także wykorzystywaniem swoich pracownic jako sugoratki. Kobiety w nieświadomości są zapłodniane, a następnie zmuszane do zrzeczenia się praw rodzicielskich i podpisania dokumentów adopcyjnych. Taki los właśnie spotkał Mirę.

Komisarz Romska współpracuje z oficerem rzeszowskiej policji, Michałem Borkiem. Podczas jednej akcji, wspólnie próbują zatrzymać trzech oprzyszków. Są oni podejrzani o przemyt oraz uczestniczą w procederze działania nielegalnej kliniki adopcyjnej. Najczęściej jest to zastraszanie i pilnowanie matek-sugoratek.

Mariusz Kanios chyba chce nas przyzwyczaić do dość nieoczekiwanych zakończeń swoich powieści. Po wielu innych wydarzeniach okazuje się, że przemyt i działalności kliniki adopcyjnej nadzorował wspomniany już tu komisarz Michał Borek. Próba zatrzymania bandytów była w rzeczywistości likwidacją partnerów w nielegalnym biznesie. Natomist Mira poznaje Marka. Dla niego i jego żony miała urodzić dziecko. Życiowy los sprawił, że zamieszkali razem i wychowują córeczkę.

Myślę, że tę książkę można spakować do plecaka i pojechać w Bieszczady. Taka wycieczka po miejscach przedstawionych w tej powieści. Oprócz Lutowisk mamy tu także wydarzenia z Polańczyka, Ustrzyk Dolnych, Rzeszowa, Gęsiówki czy też Jankowce. Do Zatoki Syren najlepiej dostać się łódką po Jeziorze Solińskim.

Pomysł na książkę był bardzo interesujący. Czytelnik dostaje nieco inny kryminał niż te, które znaleźć na półce w księgarni. Mam jedno zastrzeżenie. Trochę zaskakuje mnie ilość zwrotów akcji i ich wielomiejscowość.

Link do wpisu o pierwszej części: https://www.hejto.pl/wpis/586-1-587-tytul-szepty-moich-lekow-autor-mariusz-kanios-kategoria-kryminal-sensa

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.vercel.app/

#bookmeter #ksiazki #kryminal #literaturapolska #czytajzhejto

586 + 1 = 587

Tytuł: Szepty moich lęków
Autor: Mariusz Kanios
Kategoria: kryminał, sensacja, thriller Wydawnictwo: Piąte Marzenie
ISBN: 9788396013460
Liczba stron: 304
Ocena: 8/10

W Krakowie grupa ludzi spotyka małego chłopca, pchajacego wózek dziecięcy. W wózku śpi jego młodsza siostra. Wezwany patrol policji odkrywa, że w pobliskim domu dokonano zbrodni. Rodzice dzieci zostali brutalnie zamordowani.

Zespół trójki śledczych musi wyjaśnić motywy tej makabrycznej zbrodni. Już na początku natrafiają na krakowskich kibiców. Jest tam Seba, Bolo, Synek i Kosa. Chłopakom marzą się łatwe pieniądze. Zakładają sklep internetowy i oferują do sprzedaży narkotyki. Jednak to prowadzi do konfliktu z grupą gangsterską Perły. Następnym przedsięwzięciem jest szantażowanie klientów prostytutki. To właśnie wyłudzanie okupu doprowadziło w konsekwencji do zabójstwa małżeństwa.

Niedługo później, dwóch z podejrzanych zostaje zabitych w Lesie Wolskim.

Kosa trafia do więzienia. Kiedy akt oskarżenia jest już prawie gotowy, wychodzą na jaw nowe fakty. Kosa nie był na miejscu zabójstwa, chociaż zeznania świadków mówią zupełnie coś innego. Tylko przeczytanie tej powieści do końca umożliwi odpowiedź na pytanie: kim jest Jakub? Ten niepozorny chłopak, którego postać przewija się przez całą powieść. Pewnie nikt nie spodziewał się takiej prawdy.

Historia, która naprawdę mogłaby się zdarzyć. Pomimo, że wydarzenia dzieją się w trzech przedziałach czasowych i kilku miejscach jednocześnie, to wszystko spina się w całość.

Myślę, że książka byłaby dobrą podstawą do ekranizacji. Życiowe sytuację, proste dialogi, brak aktualnych trendów na siłę upychanych w literaturze, całkiem przyzwoicie wyglądałyby na ekranie.

Jest jeszcze druga część tego cyklu, którą mam właśnie otwartą na pierwszej stronie.

Mariusz Kanios napisał także inną serię powieści kryminalnych, gdzie akcja toczy się w Tarnowie.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.vercel.app/

#bookmeter #kryminal #literaturapolska #czytajzhejto #ksiazki

570 + 1 = 571

Tytuł: Tylko nie Podlasie
Autor: Sylwia Skuza
Kategoria: Literatura piękna
Wydawnictwo: MG
ISBN: 9788377797280
Liczba stron: 390
Ocena: 6/10

Druga powieść autorki z komisarzem Gromosławem Sidorowiczem.

Na początku czytamy o pobycie komisarza we Włoszech, w Wenecji. Przebywa tam, aby rozwiązać sprawę z przed kilku lat, kiedy jeszcze pracował w Interpolu. Tuż przed planowanym powrotem do Polski, Wenecję nawiedza wielka powodź. Całe miasto zostało zalane. Gromosław zostaję tam na kilka miesięcy i pomaga ratować miasto. W podziękowaniu za wkład w ocalenie dorobku kultury otrzymuje od włoskiego antykwariusza pewną książkę.

Po wylądowaniu na lotnisku w Warszawie, życie zmusza policjanta do podróży na Podlasie. Stało się tak, za sprawą jego dziadka. On to w testamencie zaznaczył, że jego odczytanie musi się odbyć u notariusza w Białej Podlaskiej. Podczas odczytu Sidorowicz dostaje także list sporządzony przez dziadka, przed śmiercią. W liście ukochany dziadek prosi wnuka o pomoc starszej kobiecie. Dawnej znajomej dziadka. Sprawa sięga roku 1946.

Podczas nieoficjalnego śledztwa dotyczącego lat powojennych Gromosław trafia do prawosławnego księdza. Ten zwierza mu się, że zaginął inny duchowny że znaczną sumą pieniędzy, które były przeznaczone na odbudowę dwóch cerkwii. Tak więc, Sidorowicz ma co robić. W pracy nie pomaga mu matka, która ubolewa nad upływem lat i tym, że ona się starzeje.

Drogi czytelniku, to co się będzie działo to głowa mała! Będą dziwne zdarzenia, tajemnicze budowle, KGB, Tajne Służby Watykańskie i wiele innych. Przepędzanie koronawirusa że wsi to tylko skromny dodatek.

Rys historyczny na kartach tej powieści jest wyraźnie zaznaczony. Nie brakuje też gwary i elementów kultury podlaskiej.

Zastanawia mnie trochę zakwalifikowanie tej książki jako literatura piękna, ale nie będę dyskutował z wydawcą.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.vercel.app/

#bookmeter #literaturapiekna #kryminal #literaturapolska

569 + 1 = 570

Tytuł: Tylko nie Mazury
Autor: Sylwia Skuza
Kategoria: kryminał, sensacja, thriller
Wydawnictwo: MG
ISBN: 9788377796276
Liczba stron: 300
Ocena: 7/10

Sam tytuł wskazuje, że będzie o Mazurach. Dokładnie tak jest. Są to też słowa, które główny bohater usłyszał od swojej dziewczyny. No cóż, czasem tak kończą się związki.

"Tylko nie Mazury" jest debiutancką powieścią Sylwii Skuzy i pierwszą z cyklu o komisarzu Gromosławie Sidorowiczu.

Ambitny policjant z osiągnięciami pracował w Warszawie. Pewnego dnia nadepnął na odcisk politykowi. Jak to czasami bywa w takich sytuacjach, sprawę należało zamieść pod dywan, a policjanta przenieść.

Sidorowicz ląduje na małym komisiariacie, na Pojezierzu Mazurskim. Już pierwszego dnia dochodzi tam do zabójstwa. Okazuje się, że sprawa nie jest prosta, w dodatku owiana miejscowymi tajemnicami. Komisarz podczas śledztwa poznaje ludzi i urokliwe miejsca. Wkrótce jego serce zaczyna bić mocniej do lekarki. Znaleźć zabójcę, to nie jedyny cel, który stoi przed policjantem. Oprócz tego musi się zmierzyć z wydarzeniami z przeszłości, starożytnymi wierzeniami, wpływami pruskimi i tym, że jest tutaj obcy.

Zakończenie jest zaskakujące, kiedy okazało się w jaki sposób doszło do zabójstwa. Gromosław postanawia nagiąć swoją etykę pracy. Zbieg nieszczęśliwych wypadków sprawia, że nie musi mieć wyrzutów sumienia.

Autorka w tej książce opowiedziała nie tylko historię kryminalna, ale także przeprowadziła czytelnika przez piękno mazurskiej krainy. Jest to powieść z wieloma wątkami pobocznymi, dlatego według mnie warta zainteresowania.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.vercel.app/

#bookmeter #kryminał #czytajzhejto #literaturapolska

549 + 1 = 550

Tytuł: Blizny
Autor: Marek Stelar
Kategoria: kryminał, sensacja, thriller
Wydawnictwo: Filia
ISBN: 9788381952125
Liczba stron: 400
Ocena: 8/10

Ten kryminał mógłby mieć tytuł Nasza Klasa. Komisarz śledczy, prokurator i ofiara są absolwentami jednej klasy szczecińskiego Liceum Ogólnokształcącego. Akcja ksiażki toczy się w dwóch przedziałach czasowych.

Pewnego marcowego dnia, 2020 roku do Komendy Rejonowej Policji w Szczecinie dociera zawiadomienie o znalezieniu zwłok na budowie. Wtedy nikt nie spodziewa się, że aby wyjasnić tę sprawę trzeba się bedzie cofnać do lat licealnych głównych bohaterów. Szereg nieszczęśliwych wydarzeń miał początek na wycieczce klasowej w 1994 roku.

Komisarz Rędzia musi się zmierzyć z powrotem do przeszłości. W tle koronawirus, maseczki i kwarantany. Autor przybliża nam losy licealistów po szkończeniu szkoły, ówczesne realia i działania policji. Robi to w ciekawy i tajemniczy sposób. Czytelnik nigdy nie wie, co się następnie wydarzy. Sprawa jest na tyle skomplikowana, że zahacza o jednostkę wojskową.

Współczesny rozwój wypadków pociąga za sobą więcej ofiar. Samo zakończenie nie jest oczywiste.

Marek Stelar odkrywa blizny wielu ludzi. Nie są to jednak blizny na skórze, a na sercu, duszy i charakterze.

Książka warta przeczytania. Łatwa w odbiorze i czyta się ją z przyjemnością. Nie jest to kolejny kryminał, który został napisany tylko po to, żeby był. Autor włożył sporo pracy w narrację.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.vercel.app/

#bookmeter #ksiazki #kryminal #literaturapolska #czytajzhejto

33+1=34
Autor: Marek Hłasko
Tytuł: Ósmy dzień tygodnia; Cmentarze; Następny do raju
Kategoria: Literatura piękna
Cykl: Utwory wybrane 2
Wydawnictwo: Czytelnik
Data wydania: 1986-01-01 
Liczba stron: 438 
ISBN: 8307019931
Kontynuuje swoją przygodę z Panem Markiem. W wymienionej książce mamy do dyspozycji 3 rożne opowiadania, nasycone brutalizmem powojennej rzeczywistości. Dzieła dla mnie napisane fenomenalnie, uwielbiam klimat który panuje w dziełach Pana Hłaski, jednakże z Cmentarzami miałem problem. Wydaje mi się, że dla millenialsa jest opowiadanie ciężkie do zrozumienia w pełni, jak dla osoby żyjącej w czasach paskudnego, zakłamanego komunizmu.
Moim faworytem z tej książki pozostanie Następny do raju. Opowiada o losach ludzi w bazie przewozowej drewna, gdzieś pod Bystrzycą Kłodzką. Najbardziej intrygują mnie słowa Pana Marka z zakończenia, napisałem kiedyś opowiadanie, które jest hańbą mojego życia, i którego tytulu za nic nie przytoczę; ale jedna scena tej książki była już w tym opowiadaniu. Jestem ultra ciekawy o którym pisał, więc w dalszych lekturach będę na nie polował. Teraz biorę się za 3 cześć utworów wybranych Pana Hłaski, i jak zawsze mocno polecam jego dzieła.
#bookmeter #czytajzhejto #hlasko #literaturapolska #literaturapiekna #ksiazki

Stanisław i Wincenty Korab-Brzozowscy, Ojcu swemu synowie (z tomu Stanisława Nim serce ucichło), 1910
Nowych światów odkrywcy, niespokojni gońce,
Ścigający swym wzrokiem Hesperyd ogrody,
Zwińcie żagle już wzdęte! Na niepewne wody,
O żeglarze! wstrzymajcie korabie płynące.
Błogosławić tu przyszedł waszej drogi końce
Boski Starzec — Ulisses i Syndbad. — Zachody,
Wschody, północ, południe, lądy i narody
Wszystkie widział, i poznał, na co patrzy słońce.
Chodźcie; w sercu swem zamknął, jak w cedrowej skrzyni,
Drogie skarby mądrości (żywe i śmiertelne) —
Z lichym mówił robakiem i z Bogiem w pustyni.
Chodźcie zaczerpnąć słodycz z prac Jego stulecia,
Albowiem Jego myśli, złote roje pszczelne,
Zebrały dla was miody z wonnych ziół i kwiecia.
Ilustracja: William J.M. Turner, The Fighting Temeraire tugged to her last berth to be broken up (pol. Ostatnia droga Temeraire'a), 1839

Lucjan Rydel, Księżyc wyszedł (z tomu Poezye), 1901
Księżyc wyszedł i płynie jak łódź pozłacana,
Niebo wisi niezmierne, bezdenne jak morze,
Chmur lotny puch szybuje przez jasne przestworze
Srebrząc się, jako morska białogrzywa piana,
Niebo wisi niezmierne, bezdenne jak morze,
Tatry czernią się w dali, jak grzbiet Lewiatana —
Srebrząc się, jako morska białogrzywa piana,
Śnieg osiadł granitowy zrąb, co błękit porze.
Tatry czernią się w dali, jak grzbiet Lewiatana,
Wichry po turniach w dzikim huczą rozhoworze,
Śnieg osiadł granitowy zrąb, co błękit porze —
A w koło mgła, z miesięcznej poświaty utkana.
Wichry po turniach w dzikim huczą rozhoworze,
Dolina leży cicha, snem zaczarowana,
A w koło mgła z miesięcznej poświaty utkana,
Jakby rąbek wzorzysty, co ocienia łoże.
Dolina leży cicha, snem zaczarowana,
Milczy las smukłych świerków o brodatej korze.
Jakby rąbek wzorzysty, co ocienia łoże,
W górze, ciemnych gałęzi sieć wisi splątana.
Milczy las smukłych świerków o brodatej korze
Paproć kryje świerkowych korzeni kolana,
W górze ciemnych gałęzi sieć wisi splątana,
Mdłe półblaski, półcienie majaczeją w borze.
Paproć kryje świerkowych korzeni kolana,
W powietrzu woń, lecz kwiatów dostrzedz wzrok nie może,
Mdłe półblaski, półcienie majaczeją w borze,
Księżyc wyszedł i płynie jak łódź pozłacana.
Ilustracja: Stanisław Masłowski, Wschód księżyca, 1884

Józef Czechowicz, toruń (z tomu nic więcej), 1936
tu tyle lip gubiących kwiat
taki zapachów odmęt
wieże w księżycu srebrne pochodnie
na kościołach podobnych do tratw
odpływa miasto pod niebem z ciemnego szkła
popychają je strzały na czarnych tarczach zegarów
cisza i mgła
i obłok także płynący do nocnych jarów
falują gotyckich okien szramy
które odbłysk na kratach rozgwieżdżą
suną ceglane mury bramy
jedna schyliła się nawet jak maszt
w bramach wisła na przestrzał
brzeszczot to srebrem chłodny
rzuciła go po ciepłym dniu
otarłszy ostrze o zmierzch i o ruń
rzuciła go wiosenna noc pogodna
sobie do nóg
pod toruń
Ilustracja: Toruń. Pocztówka z 1905 lub 1906 roku. Sygnatura BN DŻS XII 8b/p.17/13

Stanisław Ciesielczuk, Krople (z tomu Wieś pod księżycem), 1928
Wszechświat ma zawsze serca kształt —
A my, jak małe krople krwi,
Krążymy, roznosimy żar
Żyłami nocy albo dni.
I tak płyniemy poprzez czas
W ogromnem życiu drobnem życiem —
Zabija nas i stwarza nas
Potężne tego serca bicie.
Ilustracja: Jacek Malczewski, Don Kichot i Sancho Pansa, 1895-1900

Adam Asnyk, Sonet VI [Na falach swoich toczy słońc miliony], (z cyklu Nad głębiami), 1898
Na falach swoich toczy słońc miliony
Wieczny Ocean bez dna i wybrzeży,
Którego nawet goniec uskrzydlony
Przestrzeni — promień świetlany nie zmierzy;
Ani fantazyi młodej polot świeży,
Ani błysk myśli, na zwiady rzucony,
Do krańców jego nigdzie nie dobieży
I tajemniczej nie przedrze zasłony.
Nieskończoności łańcuch wyciągnięty,
Biegnąc przez mroczne przestrzeni odmęty,
Wśród bezbrzeżnego znika nam ogromu,
Niemocą myśli przedwcześnie ucięty;
A z drugiej strony ginie pokryjomu,
Gdzieś — w nieskończonej małości atomu.
Ilustracja: Wielka Mgławica w Orionie, światło widzialne, teleskop Hubble'a, 2006