Jakie złoto się pojawiło, kurła! https://store.steampowered.com/app/3875690/Mirek_Handlarz_Symulator/

#samochody #gry #handlarze #p0lska

Jaram się wściekle zapowiedzią Yakuza Kiwami 3 i Dark Ties. Zgadzam się z opinią fandomu, że stary wygląd Rikii i Nakahary był bardziej klimatyczny, ale zapowiedź sześciogodzinnej sceny seksu Daigo i Mine na dachu szpitala mi to zrekompensowała.

#gry

Conkers, czyli po naszemu "kasztany", to tradycyjna gra z kategorii dziecięcych gier podwórkowych, popularna przede wszystkim w Wielkiej Brytanii, Irlandii i w niektórych regionach Stanów Zjednoczonych i Kanady. W rozgrywce biorą udział dwaj gracze, z których każdy trzyma nawleczonego na sznurek kasztana. W trakcie gry uczestnicy na zmianę uderzają swoim kasztanem w kasztana przeciwnika do momentu, aż jeden z nich pęknie.

Gry tego rodzaju, rozgrywane za pomocą nawlekanych na nitki muszli ślimaków lub orzechów laskowych, były wzmiankowane w brytyjskich źródłach pisanych już w latach 20. XIX wieku - kasztany, jak się zdaje, weszły w użycie nieco później, jednak bardzo szybko zyskały popularność.

Punktacja w grze jest przypisywana do konkretnych kasztanów. Kasztan, który nie rozbił jeszcze żadnego innego i który jest nowy w grze, jest określany jako none-er. Kasztan jednopunktowy (one-er) to taki, którym skutecznie pokonano jednego przeciwnika - two-er ma na koncie dwa zwycięstwa, three-er trzy, four-er cztery i tak dalej. Jeśli kasztan przegranego miał już zebrane jakieś punkty, zanim został rozbity, punkty te przechodzą na konto zwycięzcy.

Do dziś popularne są zawody w rozbijaniu kasztanów, organizowane głównie w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Największe tego typu wydarzenia gromadzą setki uczestników. Zdarza się, że gracze nieuczciwie "tuningują" swoje kasztany, np. pokrywając je warstwą lakieru, który dodatkowo utwardza ich powierzchnię, mocząc je w occie lub podpiekając je w piekarniku.

https://www.youtube.com/watch?v=1cQ-eZOWgvI

#ciekawostki #przyroda #natura #drzewa #gry #grybezpradu #zabawy #rozrywka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Symulator Mirka handlarza #gry #motoryzacja #heheszki https://www.youtube.com/watch?v=zeGZH7bd_BM

w końcu padł skurwiel, 113 śmierci więc margit był w sumie trudniejszy(184)

wkurwiłem się i zacząłęm go po prostu napierdalać, calkiem szybko dostał staggera i padł

wcześniej miałem 2 bliskie próby, raz mi brakło hita i nie miałem już flaszek, a raz zestaggerowałem, ale nie kliknalem i mnie zabil

@Sweet_acc_pr0sa miałeś racje, to był dps check tylko musiałem grać bardziej agresywnie

#eldenring #gry

Czekam na GTA VI i Pan Bóg mnie kocha. #gry #gownowpis

Nie zasłużyliście ale i tak dostaniecie. Oto nowy trailer gry Mirek Handlarz Symulator

https://youtu.be/zeGZH7bd_BM

Zapraszam i polecam - Piotr Fronczewski ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#gry #motoryzacja #heheszki

Z gier w które grałem w młodości, jedną z najbardziej dla mnie miodnych była seria gier wydana w latach 1997-2000 przez studio Talonsoft:

1. East Front (później odświeżona pod numerem 2),

2. West Front,

3. Rising Sun.

Ich tematyką były zmagania na frontach II wojny światowej. Mechanika całkiem ciekawa - na mapie złożonej z heksagonalnych pól dowodziło się jednostkami wielkości plutonu (czasem sekcją lub baterią), a rozgrywka była podzielona na naprzemienne tury dwóch stron.

Zmagania obejmowały większość kampanii i stron konfliktu (niestety nie było Polski i kampanii wrześniowej), twórcy odtworzyli najsłynniejsze starcia, a prosty edytor pozwalał stworzyć samemu dowolne scenariusze. Do tego ogrom pracy włożony w dołączoną encyklopedię pozwalał dowiedzieć się mnóstwa szczegółowych informacji o walczących stronach.

Jakby ktoś miał okazję w to pograć to polecam serdecznie. Sam czasem do niej wracam.

#gry #iiwojnaswiatowa #hejto30plus

. #gry #retrogaming #amiga #monkeyisland

Hi!

My name's Guybrush Threepwood, and I want to be a pirate!

Zapowiada się piracki wieczór na Karaibach.

134 + 1 = 135

Clair Obscur: Expedition 33

Developer: Sandfall Interactive

Wydawca: Kepler Interactive

Rok wydania: 2025

Gatunek: jRPG

Użyta platforma: PS 5 Pro

Ocena: 10/10

Czas na ukończenie: ~45h na kampanie, całość 96h

Chyba wszyscy zdążyli się już wypowiedzieć na temat Ekspedycji numer 33, ale mi dane było dopiero wczoraj ją definitywnie zakończyć. I piękna to była przygoda - mroczna, dojrzała, nietypowa, jak na obecne standardy gamingu. Fabularnie mnie przetyrało, audiowizualnie zachwyciło, gameplayowo udowodniło mi, że jestem nikim ^^ chyba dorobiłem się syndromu sztokholmskiego, ale jak widać spędziłem z tą grą "trochę" czasu i prawie nie czuję, że go zmarnowałem, ale o tym na koniec.

Zacznijmy od początku, czyli od zarysu fabularnego - otóż w mieście Lumiere, co roku odbywa się uroczystość Gommage, podczas którego Malarka na swoim monolicie maluje kolejną liczbę, a osoby, które mają więcej lat niż wskazana liczba dosłownie rozpływają się w powietrzu i są wymazane. Co roku na kontynent też udaje się kolejna drużyna ekspedycyjna, której celem jest pozbycie się Malarki i dotychczas żadna nie odniosła sukcesu. W tym roku na czele ekspedycji staję genialny wynalazca Gustave, który wierzy, że dzięki jego konwerterowi luminy tym razem się uda pozbyć Malarki i ocalić mieszkańców Lumiere przed kolejnym wymazaniem. Tyle w ramach strzeszczenia fabuły, nie chciałbym tutaj wchodzić w żadne szczegóły, bo po drodze wydarza się kilka grubych plot twistów.

Jeżeli chodzi o oprawę audiowizualną to jest moim zdaniem obłędną - świat stworzony na potrzebę opowieści jest fantastyczny i pięknie zwizualizowany. Lokacje są różnorodne i "tematyczne", a przy tym pieczołowicie zadbano o różnego rodzaju detale dla nich. Przypomina mi to trochę te staroszkolne RPGi w stylu Baldurs Gate 1 i 2, gdzie każda lokacja była ręcznie malowana, a nie stawiana z klocków. Modele postaci są wysokiej jakości, aczkolwiek należy być uczciwym i wspomnieć, że czasem zdarza im się przenikać przez siebie. No i nie zapominajmy o muzyce, która jest przepiękna i dopasowana do scenerii oraz bossów. Czasami sentymentalna, czasami bojowa, czasami "francuska". Soundtrack będzie często mi towarzyszył w życiu, pewnie głównie przy czytaniu książek i relaksie.

Na koniec zostawiam sobie gameplay, bo tutaj wjedzie troszeczkę dziegciu. Gra jest miksem jRPGa z soulslikemi - z jednej strony mamy grę turową, gdzie wybieramy ataki, nakładamy statusy, stackujemy kombosy, z drugiej kiedy się bronimy mamy system uników i kontr w ramach systemu QTE, tylko, że nie wyskakuje nam tutaj jebitne "X" na ekranie, żebyś wiedział co masz wcisnać - tutaj samemu musisz się nauczyć sekwencji ataków, przy jakim ruchu potwora należy wcisnąć parowanie i ile tych ataków będzie. Gra stopniowo nam wprowadza coraz trudniejszych przeciwników, którzy posiadają coraz dłuższe kombinacje oraz zwodzą nas markowaniem ataków, co sprowadza się do ciągłej nauki na błędach. Dodatkowo też w ramach rozwoju fabuły odkrywamy nie tylko nowe skille z drzewka umiejętności, ale też coraz to nowsze mechaniki, takie jak skoki czy ataki gradientowe. I tutaj jest mój pierwszy mały zgrzyt, być może tylko jak tak miałem, ale zacząłem grę w okresie wakacyjnym, było kilka wyjazdów i za każdym razem jak wracałem, miałem problem z przypomnieniem sobie czy teraz będzie sekwencja 5 czy 6 ataków, czy klawisz kontry wciskam kiedy miecz się unosi czy jak już opada, itp. Chodzi mi o to, że gra wymaga świetnej pamięci i ciężko się do niej wraca po jakimś czasie, także największe postępy robiłem, jak byłem "w ciągu". Ciężko wskoczyć tutaj na godzinkę, by coś porobić, a przynajmniej ja miałem ten problem.

Drugim moim zgrzytem jest end game, który jest mocno nierówny. Dopóki szedłem fabularnie to było super, cały czas coś się działo, poznawaliśmy to coraz więcej nie tylko fabuły, ale też i lore świata. Natomiast jak już dotarliśmy do endgame'u to zaczeły się problemy - takiej konkretnej fabularnej zawartości dostajemy tutaj niewiele (zasadniczo to 2 kompanów dostaje dłuższy side quest, 1 dostaje minimalny, a 1 nic), za to jest mnóstwo grindu. Biorąc pod uwagę, że walka jest wymagająca to i grind dla samego xp'a nie jest satysfakcjonujący tak, jak w Diablo czy PoE. Wbicie 99 levelu kosztowało mnie 3-4h zabijania tej samej grupy potworów, bo mapę miałem już wyczyszczoną z zadań i pobocznych bossów. Także odnoszę wrażenie, że ekipa miała tutaj mnóstwo pomysłów, wszak na mapie jest mnóstwo aren, z których część to niewielka przestrzeń gdzie ukryta jest znajdźka, tylko wydawca ich poganiał. Szkoda.

Ale niech ta łyżka dziegciu was nie zwiedzie - Clair Obscur to jedna z najlepszych gier, w jakie grałem. Bardzo się cieszę, że wyjątkowo łyknąłem ten cały hype w mediach i sam sprawdziłem, co do zaoferowania ma ten świat, bo nie licząc tych ostatnich kilku h grindu to niczego nie żałuje, nawet tego, że kupowałem za pełną cenę

#gamesmeter #clairobscur #gry

#gry #gryretro #retro

Fajny, słodziutki sprzęcik - chciałbym. Lecz mam Steam Decka i starczy mi.

Ludzi tutaj to za bardzo nie obchodzi, ale opublikowałem na angielskim Patreonie starą recenzje Bulletstrom zatytułowaną "Oda do Bulletstorm, czyli postapokalipsa, nostalgia, architektura i piękno przemijającej chwili.".

Co ciekawe gra jest dosyć mroczna, ale większość recenzentów jakoś tego nie zauważyła przez nastrój campu. Gra dosyć mocno przypomina mi Ucieczkę z Nowego Jorku tylko na innej planecie.

Ogólnie nie mam czasu na prowadzenie serii już na polskim Internecie. Jak sami widzicie nie publikuje już regularnie, bo utrzymuje serie na Reddcie gdzie jest mi płacone i mam swoja małą niszę jak bakteria. Polska to głęboko antyintelektualny kraj i taka działalność po prostu nie ma sensu. Będę publikował starsze teksty i reduxy ich jak Ode do Metal Slug, ale z większym naciskiem na lata 90. i transformację. W wolnym czasie pisze powieść o Asyrii, więc jak kogokolwiek to obchodzi seria fotografii jest na Reddicie.

"Ja jestem Ozymandias, król królów. Patrzcie na moje dzieła i przed moją chwałą gińcie z rozpaczy!"

Planeta na której się rozbiliśmy nazwę się Stygia i od samego początku można się domyślić, że wydarzyło się tutaj coś katastrofalnego. Rośliny ludożercy, gangi kanibali (Skulls, Kreeps) walczące o terytoria, mutanci, elitarni żołnierze i kilka innych niespodzianek. Stygia była turystyczną planetą poświęconą szeroko pojętemu wypoczynkowi i hedonizmowi („Welcome to the park! You can buy the happiness!”. „Too drunk, too high, too fat? Not in our park you are not”). Teraz powinna chyba zacząć się oda. Bulletstorm wygląda fenomenalnie i nie chodzi tu o samą oprawę graficzną, a całokształt. Opuszczone miasta, zdewastowane budynki zwolna chylące się ku ziemi, zawieszone niemalże w powietrzu linie komunikacyjne, seledynowe wyświetlacze rozsypujące się od pocisków jak bezpieczne szkło, resztki betonu i zbrojeń, zdobione wnętrza, kolorowe neony i błysk pojedynczych liter szyldu, panorama z futurystycznymi wieżowcami na tle waniliowego nieba z wiązką błękitu, wielkie kratery i wyrwy w podłożu ukazują układ krwionośny miasta (rury, tunele), bajeczne molo i nadbrzeżny port, imponująca szklana kopuła w dużym pawilonie, opuszczone ogrody zwolna odzyskujące przestrzeń zagarnięta przez ludzi, monumentalna architektura, którą można przyrównać jedynie chyba do stylu Anno 2070. Każdy poziom w Bulletstorm jest wizualną perełką, która opowiada historię utraconego raju (dodajcie do tego jeszcze „News Boty”, prezentujące migawki z apokalipsy tego miejsca). Przejdziemy prawie każdy aspekt „życia” ludzkiego miasta; wypoczynek, rozrywka („Shake your booty to da beat, beat, beat” i makieta miasta), komunikacja (port), energia (tama), podziemne (więzienie) czeluści skrywające mroczną tajemnicę Stygii. Największe wrażenie chyba zrobiła na mnie tama, ale zaraz po tym poziomie mamy tak zwaną „Zakazaną strefę”, gdzie twórcy raczą nas kawalkadą postapokaliptycznych widoków wymieszanych z zaawansowaną technologią. Na każdym kroku widać minioną potęgę i splendor tego społeczeństwa, a to zawsze tworzy atmosferę nostalgii i zadumy. Wszystko przemija i świat kontynuuje bez nas. Nikt nie spodziewa się, że nasza cywilizacja może być odkopywana, jak w przypadku Egipcjan czy Rzymian, ale to tylko kwestia czasu, zwłaszcza, że ekipa odpowiedzialna za wizualną koncepcję zbudowało Stygię „na podobieństwo Ziemi” za jakieś 150 lat (architektura, pseudo faszystowskie imperium o kolorach demokracji w osobie Serrano, odnawialne źródła energii, masowy hedonizm jako odpowiedź na materializm itd.). Zresztą zapomnijmy o Ziemi. Ile splendoru we Wszechświecie nas mija obecnie, gdy światło podróżuje do nas z odległych galaktyk? Wędrując po ruinach Elysium nachodzi po czasie nas stare uczucie, które Japończycy nazwaliby „mono no aware” – zachwyt wymieszany z nostalgicznym smutkiem i świadomością, że rzeczy przemijają i czas ściera wszystko na pył. Entropia… . Wielki Chłód…

#gry #starszezwoje

. #hydepark #gry #pcmasterrace

Szykuje się chwila wolnego, a trochę mam na tej liście życzeń...

Dobra mordeczki, piątek godzina 13:00 a więc weekend!!! Jakie plany? Przejść Micro Machines Oczywiście po lamersku z poradnikiem i opcją szybkiego zapisu w emulatorze. Pamiętam jak za dzieciaka nie dawałem sobie z tym rady i gdzieś do połowy tylko doszedłem. A później musiałem oddać koledze "dyskietkę" i tyle tę grę widziałem.

https://www.youtube.com/watch?v=5ICJ3gQuyps

#gry #retrogaming

Dużo tu dziś o #staregry więc wkleję wywiad sprzed kilkunastu już lat z panem Waldemarem Czajkowskim. Facet wielu z nas stworzył wspomniania.

#nostalgia #commodore #gry #komputery

https://riversedge.pl/historia-commodore-64-w-polsce-czyli-wywiad-z-waldemarem-czajkowskim

Śniła mi się dzisiaj muzyka z gry Commando na C64 - posłuchajcie więc ze mną tego klasycznego majstersztyku

https://youtu.be/qrQuR1LHAVI

#gry #retrogaming #retrogry #muzykazgier #c64 #commodore64

#poe #poe2 #gry yyy GGG poebało ᕦ( ͡° ͜ʖ ͡°)ᕤ

Wypuścili wczoraj informację że w przyszłym tygodniu wchodzi patch 0.3.1 który ma wprowadzić ogromne zmiany endgame (kuuurwa nareszcie).

Najważniejsze:
Towery robią out! (znaczy będą ale w zupełnie innej formie)
Wkurwiające mapki typu pierdzielone Vaal Factrory zostają zmniejszone

Koniec z lataniem za rare mobami na mapach, każda będzie miała bossa

Omówienie przez Pana Janeczka -> https://www.youtube.com/watch?v=gZGNOFmS1PI
Link do zmian: https://www.pathofexile.com/forum/view-thread/3860076

W końcu udało mi się zacząć robić grę a nie tylko kolorować stare kupione grafiki ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Zostało mi tylko skontaktować się z starym muzykiem, żeby mi ogarnąć tło muzyczne odpowiednie dla gry i dźwięki.

Ale na ten moment już mi się podoba aktualny stan, kilkanaście godzin edytowania nie poszło na marne

https://youtu.be/8nhTyhP_g2g

Jak na ponowny początek po kilku dniach to udało mi się ogarnąć dość sporo.
Najżmudniejsze było składanie postaci, która w niektórych miejscach ma ponad 40 klatek animacji (w porównaniu do 8 w poprzednich częściach)

Dodatkowo ogarnąłem oświetlenie postaci, która wcześniej nie była oświetlana w Walter'ze
No i gra zmieni nazwę na "Red Hood Requiem" czyli "Odpoczynek Czerwonego Kapturka"
Bo fabuła kręcić się będzie wokół koszmarów i drogi przez czyściec ( ͡° ͜ʖ ͡°)

#chwalesie #programowanie #gry #steam

Oj chyba troche tu piosiedze. Po 60 próbach nie widze specjalnie progresu max 40% mu zostaje. Strasznie szybko on skacze. Ciężko mi czasem nadążyć i niektóre próby się kończą zaraz po wejściu w 2 faze. Jak macha mieczem na ziemi to ma duzo okienek i dobre hity mu wchodzą, ale jak już zacznie skakać i robić aoe i dam się złapać to koniec.

#eldenring #gry

133+1=134

Tytuł: Hogwarts Legacy

Developer: Avalanche Software

Rok wydania: 2023

Gatunek: skcja

Użyta platforma: Switch

Ocena: 6/10

Gra to pełnoprawny symulator czarodzieja. Zdobywamy czary, latamy sobie na miotle, rozwijamy postać, zbieramy i wytwarzamy jakieś magiczne przedmioty i robimy też wiele innych rzeczy. Generalnie jako narzędzie do wyciskania kasy z fanów to całkiem solidna robota.

Historia rozgrywa się w 1890 roku, zdaje się, że 100 lat przed narodzinami Harrego (chyba, nie wiem zbyt wiele o HP). Jesteśmy sobie nowym dzieciakiem w szkole zwanej Hogwartem. I jak to zwykle w takich sytuacjach bywa dzieje się coś niedobrego i magicznego. Ogólnie jako wymówka do robienia tego, co robimy wystarczy.

Walka jest niestety piekielnie nudna. Podejrzewam, że twórcy wykminili, że w grę będzie grało dużo ludzi, którzy nie grają zbyt dużo, więc postanowili pójść w coś przystępnego. W efekcie prawie każdą walkę da się wygrać trzaskając trzy przyciski. Ale jednak lepiej pomagać sobie czarami, to wtedy będzie trochę szybciej. Do tego bossowie są kompletnie bez polotu (może z wyjątkiem dwóch w pobocznych misjach) i się powtarzają. Generalnie jeśli nie chcemy się zanudzić to najlepiej używać stealth kiedy się da.

Ogólnie nie ma tu niczego, czego by nie było w innych grach, ale jak ktoś lubi brand to jest całkiem spoko.

Chyba korzystając z tego, że gorąc się skończył to pogram sobie na PC w Forspokena. Też jest o czarowaniu, ale jakby lepsze.

#gamesmeter #gry #hogwartslegacy #harrypotter