Apaturia

Amerykański rudzik Drozd wędrowny (Turdus migratorius), w języku angielskim określany jako American robin, to występujący w Ameryce Północnej odpowiednik naszego europejskiego rudzika. Nie jest z nim bezpośrednio spokrewniony, jednak przypomina go trochę z uwagi na pomarańczowoczerwone upierzenie na brzuchu - to podobieństwo wystarczyło, by przybywający do Ameryki osadnicy przezwali go rudzikiem.

Drozd wędrowny jest szeroko rozpowszechniony na kontynencie i sezonowo migruje w jego cieplejsze regiony. Jest okazjonalnie widywany na Grenlandii, Jamajce, Haiti, a także w Puerto Rico i Belize - w rzadkich przypadkach pojawia się także w Europie, głównie w Wielkiej Brytanii.

W Ameryce Północnej drozd wędrowny jest jednym z kluczowych nosicieli wirusa wywołującego gorączkę zachodniego Nilu. Kilkanaście lat temu udało się opracować szczepionkę DNA, która skutecznie obniża poziom wiremii u zaszczepionych młodych drozdów, zmniejszając prawdopodobieństwo roznoszenia przez nie wirusa. Nie jest to jednak metoda, którą można stosować na szeroką skalę - wymaga ona podania drozdowi zastrzyku domięśniowego. Próby opracowania szczepionki doustnej, którą można by podawać ptakom razem z pokarmem, zakończyły jak się dotąd niepowodzeniem.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #amerykapolnocna #nauka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Gwizdacz białopierśny (Eopsaltria georgiana), zwany też rudzikiem białopierśnym, w przeciwieństwie do innych australijskich rudzików nie może pochwalić się jaskrawymi kolorami i ma szaro-białe upierzenie. Występuje w zachodniej i południowo-zachodniej Australii - jego typowe siedliska to lasy i zarośla w wąwozach, w pobliżu rzek i wybrzeża.

Podobnie jak jego krewniacy, gwizdacz białopierśny jest gatunkiem, u którego zaobserwowano gniazdowanie kooperatywne, co oznacza, że opiekę nad pisklętami sprawują nie tylko rodzice, ale także pomocnicy - dorosłe młode z poprzedniego lęgu. U tego gatunku pomocnikami są przede wszystkim młode samce. Samice najczęściej opuszczają terytorium rodziców w pierwszym roku życia.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Rudzik w białej masce Gwizdacz białolicy (Eopsaltria leucops), nazywany też rudzikiem białolicym, żyje na Nowej Gwinei i we wschodniej części australijskiego półwyspu Jork. Głównym siedliskiem tego gatunku są wilgotne, górskie i nizinne lasy strefy tropikalnej i subtropikalnej.

Gwizdacze białolice, podobnie jak inne gwizdacze, praktykują tak zwane gniazdowanie kooperatywne. Polega ono na tym, że pisklętami opiekują się nie tylko rodzice, ale także tak zwani pomocnicy - inne ptaki należące do tej samej rodziny, przede wszystkim dorosłe młode z poprzedniego lęgu, które jeszcze nie rozpoczęły życia na własną rękę. Pomocnicy nie tylko dbają o pisklęta, ale także pomagają w obronie terytorium przed intruzami.

Gniazdowanie kooperatywne wyewoluowało tylko u niektórych ptaków (około 8% wszystkich gatunków), do tego dość nierównomiernie. Nie wiadomo, jakie są tego przyczyny, jednak z obserwacji wynika, że tego rodzaju strategię praktykują najczęściej ptaki zamieszkujące niegościnne, nieurodzajne i nieprzewidywalne środowiska.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Patrz jak mknie w podniebne szlaki kosmonauta z Hejtopaki

A tak serio, mam nadzieję, że InPost nie wyśle paczki gdzieś w kosmos i że dotrze do celu cała i zdrowa

#hejtopaka

Rudzik z czerwoną czapeczką Skalinek czerwonoczelny (Petroica goodenovii), popularnie określany w języku angielskim jako red-capped robin, występuje w niemal całej Australii za wyjątkiem jej północnej części. Pomimo tego, że obszar jego występowania obejmuje większość kontynentu, w wielu regionach jest widywany dość rzadko.

Skalinek czerwonoczelny, w przeciwieństwie do większości australijskich rudzików, preferuje suche siedliska. Zamieszkuje głównie suche lasy i zarośla, w których dominują akacje i żywiczliny. Zazwyczaj znika z terenów, na których mocno zaznacza się obecność i działalność człowieka w krajobrazie.

W jednym z języków australijskich Aborygenów ptak ten jest znany jako ak-arl-atwe-rre-ye - "głowa, w którą uderzono". Ma to związek z mitem, według którego skalinek czerwonoczelny zyskał czerwone pióra po tym, jak został uderzony w głowę.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Szkarłatny rudzik Skalinek białoskrzydły (Petroica boodang), znany też w języku angielskim jako scarlet robin, zamieszkuje południowo-zachodnie i południowo-wschodnie regiony Australii, Tasmanię i pobliskie mniejsze wyspy. Szczególnie lubi niezbyt gęste, suche lasy eukaliptusowe, gdzie przestrzenie pomiędzy drzewami wypełniają niskie zarośla - jesienią i zimą zdarza mu się lokalnie przemieszczać i odwiedzać obszary zamieszkane przez ludzi.

Ten gatunek australijskiego "rudzika" jest terytorialny i monogamiczny. Pomimo troskliwej opieki rodziców, często ponad połowa piskląt skalinków białoskrzydłych ginie jeszcze zanim zdąży opuścić gniazdo - najczęściej padają ofiarami węży. Skalinki tracą także potomstwo z winy australijskich kukułek, które chętnie podrzucają swoje jaja do ich gniazd.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Krzakor, czyli kolejny australijski rudzik W języku angielskim ten mały ptak jest określany jako "północny rudzik zaroślowy" (ang. northern scrub robin), jednak jego polska nazwa jest zdecydowanie mniej rudzikowa - krzakor jasnolicy (Drymodes superciliaris).

Krzakor jasnolicy występuje w lasach północnej części półwyspu Jork, na najdalej wysuniętym na północ krańcu Australii. Poza sezonem lęgowym nie jest zbyt towarzyski i prowadzi raczej samotny tryb życia. Przeważnie zajmuje sobie niewielkie leśne terytorium, w obrębie którego poszukuje pożywienia - żywi się głównie owadami, które wyszukuje w ściółce. Poszukujące partnerek samce przysiadają na gałęziach w dobrze widocznych miejscach i popisują się śpiewem, starając się zwrócić uwagę samic.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Były już różowe rudziki - to teraz popatrzcie sobie na żółte Występujące w Australii gwizdacze (Eopsaltria) są bliskimi krewniakami różowych skalinków z poprzedniego wpisu i podobnie jak one, są popularnie nazywane rudzikami, mimo że tak naprawdę nie są bezpośrednio spokrewnione ani z naszym europejskim, ani z amerykańskim rudzikiem.

Gwizdacz żółty (Eopsaltria australis) zamieszkuje wschodnią, a gwizdacz szaropierśny (Eopsaltria griseogularis) południowo-zachodnią część Australii. Obydwa gatunki są do siebie bardzo podobne i wyróżniają się jaskrawożółtym upierzeniem na brzuchu.

Gwizdacze przypominają nasze rudziki pod względem trybu życia i zachowania - są ciekawskie, śmiałe, a czasem wręcz trochę bezczelne i zwykle nie boją się ludzi. Żywią się w większości owadami, które wyszukują na ziemi i w ściółce. Zasiedlają tereny zadrzewione, przede wszystkim lasy i zarośla akacjowe i eukaliptusowe.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Różowe rudziki Skalinek czarnosterny (Petroica rodinogaster), zwany też popularnie różowym rudzikiem (ang. pink robin), to mały ptak wróblowaty zamieszkujący chłodne lasy strefy umiarkowanej na południowym wschodzie Australii. Samce tego gatunku wyróżniają się mocno kontrastowym upierzeniem - mają ciemnoszarą górną część ciała i intensywnie różowy brzuch. Samice są z kolei dużo mniej kolorowe i mają szaro-brązowe pióra.

Spokrewnione ze skalinkiem czarnosternym są inne różowe rudziki - skalinki różowe (Petroica rosea), również występujące wyłącznie w Australii. Ich naturalne siedliska rozciągają się na wschód i na południe od Wielkich Gór Wododziałowych. Zasiedlają głównie zalesione wąwozy i doliny strefy umiarkowanej, a także wilgotne, subtropikalne i tropikalne lasy nizinne. Samce skalinków różowych mają różowoczerwoną i białą przednią część ciała.

Australijskie różowe rudziki, pomimo pewnego podobieństwa, nie są blisko spokrewnione z naszym europejskim rudzikiem ani z rudzikiem amerykańskim. Ich pozycja na drzewie genealogicznym wróblowych nie jest do końca jasna, ale wydaje się, że wyewoluowały w ramach jakiegoś wcześniejszego odgałęzienia ptaków śpiewających.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Koliber z najkrótszym dziobem Kolcodziobek fioletowy (Ramphomicron microrhynchum) to mały, dorastający do dziewięciu centymetrów długości koliber występujący w południowoamerykańskich Andach, przede wszystkim na obrzeżach wilgotnych lasów górskich i na obszarach porośniętych krzewami. Posiada on najkrótszy dziób spośród wszystkich gatunków kolibrów, nie przeszkadza mu to jednak pożywiać się w typowy dla tych ptaków sposób - poprzez zbieranie nektaru z kwiatów.

Samce kolcodziobka fioletowego mogą ponadto poszczycić się jedną z najbardziej unikatowych kombinacji kolorystycznych w świecie ptaków: metalicznym, fioletowo-zielonym upierzeniem.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #amerykapoludniowa #andy

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Fioletowa maska Koliberek kalifornijski (Calypte costae) występuje w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych i północno-zachodnim Meksyku, przede wszystkim w południowej Kalifornii i na Półwyspie Kalifornijskim. Zasiedla suche lasy i zarośla, choć często bywa też widywany w pobliżu ludzkich osiedli - chętnie odwiedza karmniki dla kolibrów i przydomowe ogrody z kwitnącymi roślinami.

Samce tego gatunku mają charakterystyczne, opalizujące, jaskrawofioletowe upierzenie głowy i gardła. Po nastroszeniu ich fioletowe pióra unoszą się lekko i rozkładają na boki, tworząc rodzaj maski, którą samiec prezentuje samicy podczas zalotów. Żeby przyciągnąć uwagę wybranki, podlatuje do niej i popisuje się - kołysze się przed nią w locie, wykonuje powietrzne akrobacje i stroszy "maskę". Przy tym ustawia się zwykle pod kątem do słońca, by podkreślić lśnienie piór.

Podobnie jak inne gatunki kolibrów, koliberek kalifornijski żywi się nektarem kwiatów i małymi owadami. Podczas wyjątkowo zimnych nocy zapada w odrętwienie, tak zwany torpor - stan kontrolowanego obniżenia metabolizmu, w którym puls, oddech i inne czynności życiowe zwierzęcia znacznie spowalniają na kilka godzin. Umożliwia to kolibrowi oszczędzanie energii.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #ameryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pióra jak malowane Kraska liliowopierśna (Coracias caudatus) to średniej wielkości ptak z rodziny krasek, który zamieszkuje południową i wschodnią Afrykę, a okazjonalnie pojawia się także na południu Półwyspu Arabskiego. Jak u wielu innych krasek, pióra na jej skrzydłach mają różne odcienie turkusu i błękitu, jednak spośród krewniaków wyróżniają ją liliowe pióra na podgardlu i piersi oraz charakterystyczne, wydłużone sterówki.

Kraska liliowopierśna unika terenów zamieszkanych przez człowieka i zasiedla głównie otwarte przestrzenie sawanny z rozproszonymi drzewami i krzewami. Żywi się niewielkimi, naziemnymi stworzeniami - przede wszystkim owadami, pajęczakami i ślimakami, ale poluje także na małe, wolno poruszające się kręgowce, jak gady, płazy i ptaki.

Choć wyglądają kolorowo i dość uroczo, kraski liliowopierśne są agresywnymi ptakami. Podczas lęgów aktywnie bronią swojego gniazda i atakują pojawiających się na ich terytorium intruzów. Gdy upolują większą zdobycz, zanoszą ją na drzewo, a następnie uderzają nią o gałąź i rozdziobują na kawałki.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

#hejtopaka dotarła i właśnie skończyłam rozpakowywać Paczka była opakowana w gustowny papier w kwiatki, ale sądząc po naklejkach, podczas drogi zahaczyła gdzieś o Galaktykę Kurvix - jak widać, niezbadane są ścieżki InPostu. Przez moment pomyślałam, że może w środku jest kociołek z solnikiem, bo całość była spora i dziwnie ciężka, ale jednak nie!

Słodkości, słodkości i jeszcze raz słodkości: białe michałki i czekoladki krówkowe podsypane pod sam wierzch paczuchy, do tego czekolady, ciasteczka korzenne i inne różności Na pewno się nie zmarnują! Spośród cukierków udało mi się wyłowić zestaw czterech magnesów, ale prawdziwym zaskoczeniem było to, co było ukryte pod warstwą słodyczy...

Zgredek z Lego!

Cieszę się jak dziecko, bo to pierwsze Lego, które w życiu dostałam i do tego jeszcze z #harrypotter, więc radość podwójna Będę miała teraz skrzata domowego do pomocy przy robieniu skrzyneczek

Bardzo serdecznie dziękuję mojemu Mikołajowi za niesamowitą paczkę - wesołych świąt!

#hejto #swieta

W kolorach nieba o zachodzie słońca Łuszczyk tęczowy (Passerina versicolor) to mały ptak śpiewający spokrewniony z kardynałami (Cardinalidae), którego zasięg występowania rozciąga się od południowych regionów Stanów Zjednoczonych do południowego Meksyku i południowo-wschodniej Gwatemali.

Łuszczaki tęczowe wyróżniają się barwnym upierzeniem, które może przywodzić na myśl kolory nieba o zachodzie słońca - samce w sezonie lęgowym są fioletowoczerwone z czerwoną plamą na karku, która poza sezonem przybiera odcień rudobrązowy.

Ptaki z tego gatunku preferują środowiska pustynne i półpustynne z ciernistymi drzewami i gęstymi zaroślami. Szczególnie chętnie zasiedlają kaniony i brzegi strumieni. Budują gniazda z traw i pajęczyn, zazwyczaj lokując je wśród zewnętrznych gałęzi ciernistych krzewów. Nie są płochliwe i czasem pozwalają się obserwować z całkiem bliskiej odległości.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #ameryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Jak upaćkany fioletem Niektóre ptaki wyglądają trochę tak, jak gdyby ktoś próbował przekolorować ich zdjęcia w programie do edycji grafiki i nagle rozjechały mu się suwaki kolorów. Jednym z przykładów może tu być motylik niebieskobrzuchy (Granatina ianthinogaster) - niewielki ptak z rodziny astryldowatych żyjący we wschodniej Afryce.

Samce motylików są rudobrązowe z intensywnymi, fioletowoniebieskimi plamami wokół oczu, mają też fioletowoniebieskie brzuchy z nieregularnymi, rudymi przeplamieniami. Samice i osobniki młodociane są z kolei jaśniejsze i mają mniejsze, srebrzystoniebieskie plamki dookoła oczu.

Motyliki niebieskobrzuche najchętniej zasiedlają kolczaste krzewy, gaje akacjowe, otwarte lasy z rozległymi obszarami trawiastymi, a także pola uprawne. Żywią się nasionami traw, owadami, termitami i małymi pająkami. Z reguły łatwo akceptują obecność ludzi i nie są bardzo płochliwe, ale trzymają się na dystans. Zwykle można je zaobserwować w parach lub w małych grupach.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Jak żywy ametyst Ametyszczak (Cinnyricinclus leucogaster) to niewielkich rozmiarów ptak z rodziny szpakowatych występujący w południowo-zachodniej części Półwyspu Arabskiego i w Afryce Subsaharyjskiej. Samice tego gatunku mają mało ciekawe, brązowo-białe ubarwienie, jednak samce wyróżniają się intensywnie fioletowym, opalizującym upierzeniem na głowie i w górnych partiach ciała.

Świeże upierzenie samca ametyszczaka opalizuje na kolor ciemnoniebieski, jednak w miarę upływu czasu stopniowo zmienia odcień opalizacji na śliwkowy. Pod niektórymi kątami padania światła jego pióra mogą wydawać się też różowawe, brązoworóżowe, czerwonawe lub nawet całkiem czarne. Badania wykazały, że ziarna melaniny w piórach ametyszczaków mają unikatową wśród szpaków strukturę, podobną do tej, która występuje u pawi.

Ametyszczaki przebywają przede wszystkim w koronach drzew i rzadko zlatują na ziemię. Żywią się głównie owocami, między innymi owocami figowców, morwy i sumaków. Od czasu do czasu polują też na termity i na uskrzydlone mrówki.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pradawny ptak nazwany na cześć Sir Davida Attenborougha

Żaden z żyjących współcześnie ptaków nie ma zębów - niektóre gatunki mają co najwyżej specjalne rogowe struktury na dziobach i językach. Nie zawsze jednak tak było. Żyjące w czasach dinozaurów ptaki miały dzioby pełne drobnych, ostrych i jak najbardziej prawdziwych zębów.

W zeszłym roku w artykule opublikowanym w czasopiśmie „Cretaceous Research” naukowcy opisali nowy, niezwykły gatunek ptaka kopalnego z okresu wczesnej kredy, który jako pierwszy w swoim rodzaju okazał się bezzębny. Okaz został odnaleziony przez amatora-kolekcjonera skamieniałości w pobliżu wioski Toudaoyingzi w północno-wschodnich Chinach, a następnie przekazany Muzeum Przyrodniczemu w Shandong Tianyu. Otrzymał nazwę Imparavis attenboroughi na cześć przyrodnika Sir Davida Attenborougha.

Imparavis attenboroughi należał do grupy ptaków zwanej enantiornitami, czyli „przeciwptakami”, nazwanej tak ze względu na odwrócone połączenie kości w pasie barkowym, przeciwne do tego, które występuje u współczesnych ptaków. Enantiornity były niegdyś najbardziej zróżnicowaną grupą ptaków, ale wyginęły 66 milionów lat temu w wyniku tego samego kataklizmu, który zabił większość dinozaurów. Badacze wciąż próbują ustalić, dlaczego "przeciwptaki" wymarły, a ornituromorfy - grupa, która dała początek współczesnym ptakom - przetrwały.

Enantiornity wyglądały całkiem podobnie jak znane nam ptaki, poza paroma szczegółami. Patrząc na nie, można by odnieść wrażenie, że patrzy się na zwykłego drozda lub rudzika - ale kiedy taki "rudzik" sprzed 120 milionów lat otworzyłby dziób, okazałoby się, że ma w nim pełno zębów, a kiedy rozpostarłby skrzydła, byłoby widać, że na ich końcach ma pazury.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #paleontologia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Najmniejsza ptasia skamieniałość Skamieniałość odnaleziona w 2018 roku w Las Hoyas w środkowej Hiszpanii to prawdziwy paleontologiczny skarb - zachował się w niej prawie cały szkielet małego ptaka, a dokładnie pisklęcia mierzącego niecałe 5 centymetrów długości i ważącego zaledwie 8,5 grama.

To prawdopodobnie pisklę jednego z najmniejszych gatunków ptaków żyjących w epoce dinozaurów, a zarazem najmniejsza ptasia skamieniałość, jaką kiedykolwiek odnotowano. Nie jest do końca jasne, czy ptak jest nowo odkrytym gatunkiem, czy też należy do wcześniej zidentyfikowanego gatunku, takiego jak Concornis lacustris lub Iberomesornis romerali znanych ze skamieniałości odnalezionych w obrębie tego samego stanowiska. Należał jednak na pewno do enantiornitów, wymarłej grupy niewielkich ptaków mezozoicznych.

Najwyraźniej około 127 milionów lat temu obok jednych z największych zwierząt, jakie kiedykolwiek chodziły po Ziemi, w tym ogromnych zauropodów o długich szyjach, żyły maleńkie ptaki, których pisklęta były nie większe niż koniki polne.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #paleontologia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pióra sprzed milionów lat Konfuciuzornisy (Confuciusornis) to wymarłe ptaki zbliżone rozmiarem do wrony, które żyły w okresie wczesnej kredy, czyli około 120 milionów lat temu.

U wielu skamieniałych okazów konfuciuzornisów zachowała się para bardzo długich, wąskich, wstęgowatych piór ogonowych, dłuższych niż cała reszta ciała. Były one cienkie, ale dość sztywne, trochę jak metalowa taśma miernicza. U części okazów ich brakowało, więc przyjęto wstępnie, że pióra te występowały wyłącznie u samców i że odgrywały jakąś rolę w zachowaniach godowych, trochę jak u współczesnych ptaków.

Badania nad piórami ogonowymi konfuciuzornisów zachowanymi w bursztynie wskazują jednak na to, że miały bardzo słabą konstrukcję i mogły pełnić inną funkcję. Możliwe, że miały za zadanie przyciągać uwagę drapieżników w przypadku ataku i działać na podobnej zasadzie, na jakiej działa ogon jaszczurki - łatwo oddzielały się od reszty ciała, umożliwiając zaatakowanemu ptakowi ucieczkę.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #paleontologia #piora

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Zawodzenie jak z innego świata W wielu filmach, serialach czy nawet w utworach muzycznych wykorzystuje się niektóre charakterystyczne odgłosy ptaków dla stworzenia niepokojącej atmosfery. Zdaje się, że najbardziej znanym odgłosem tego typu, zestawianym najczęściej ze sceneriami mrocznych, leśnych ostępów i bagien, jest przeciągły głos nura lodowca (Gavia immer).

Nury z tego gatunku zamieszkują północne i centralne regiony Ameryki Północnej, południowe części archipelagu Svalbard i Islandii, a zimą są spotykane także u wybrzeży Europy. Jak widać, są w dużej mierze gatunkiem arktycznym, sezonowo migrującym do strefy umiarkowanej - jednak w realizacjach filmowych ich odgłosy bywają często wykorzystywane w scenach ukazujących także środowiska tropikalne czy nawet pustynne.

Nur lodowiec wydaje cztery podstawowe kategorie odgłosów, z których najbardziej charakterystyczna jest tak zwana skarga. To przeciągłe, dość ponure zawodzenie rozlegające się głównie wieczorami i nocą, które jest słyszalne z odległości nawet kilku kilometrów. To odgłos kontaktowy, dzięki któremu nury oznajmiają innym osobnikom przebywającym w okolicy, gdzie się znajdują. Inny charakterystyczny odgłos nura, również chętnie wykorzystywany w filmach, to tremolo lub tak zwany chichot - sygnalizuje on zwykle zaniepokojenie lub alarmuje o obecności drapieżnika, jest też wydawany podczas konfliktów terytorialnych i podczas lotu.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #filmy #amerykapolnocna #arktyka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych