Apaturia

Fioletowa maska Koliberek kalifornijski (Calypte costae) występuje w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych i północno-zachodnim Meksyku, przede wszystkim w południowej Kalifornii i na Półwyspie Kalifornijskim. Zasiedla suche lasy i zarośla, choć często bywa też widywany w pobliżu ludzkich osiedli - chętnie odwiedza karmniki dla kolibrów i przydomowe ogrody z kwitnącymi roślinami.

Samce tego gatunku mają charakterystyczne, opalizujące, jaskrawofioletowe upierzenie głowy i gardła. Po nastroszeniu ich fioletowe pióra unoszą się lekko i rozkładają na boki, tworząc rodzaj maski, którą samiec prezentuje samicy podczas zalotów. Żeby przyciągnąć uwagę wybranki, podlatuje do niej i popisuje się - kołysze się przed nią w locie, wykonuje powietrzne akrobacje i stroszy "maskę". Przy tym ustawia się zwykle pod kątem do słońca, by podkreślić lśnienie piór.

Podobnie jak inne gatunki kolibrów, koliberek kalifornijski żywi się nektarem kwiatów i małymi owadami. Podczas wyjątkowo zimnych nocy zapada w odrętwienie, tak zwany torpor - stan kontrolowanego obniżenia metabolizmu, w którym puls, oddech i inne czynności życiowe zwierzęcia znacznie spowalniają na kilka godzin. Umożliwia to kolibrowi oszczędzanie energii.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #ameryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pióra jak malowane Kraska liliowopierśna (Coracias caudatus) to średniej wielkości ptak z rodziny krasek, który zamieszkuje południową i wschodnią Afrykę, a okazjonalnie pojawia się także na południu Półwyspu Arabskiego. Jak u wielu innych krasek, pióra na jej skrzydłach mają różne odcienie turkusu i błękitu, jednak spośród krewniaków wyróżniają ją liliowe pióra na podgardlu i piersi oraz charakterystyczne, wydłużone sterówki.

Kraska liliowopierśna unika terenów zamieszkanych przez człowieka i zasiedla głównie otwarte przestrzenie sawanny z rozproszonymi drzewami i krzewami. Żywi się niewielkimi, naziemnymi stworzeniami - przede wszystkim owadami, pajęczakami i ślimakami, ale poluje także na małe, wolno poruszające się kręgowce, jak gady, płazy i ptaki.

Choć wyglądają kolorowo i dość uroczo, kraski liliowopierśne są agresywnymi ptakami. Podczas lęgów aktywnie bronią swojego gniazda i atakują pojawiających się na ich terytorium intruzów. Gdy upolują większą zdobycz, zanoszą ją na drzewo, a następnie uderzają nią o gałąź i rozdziobują na kawałki.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

#hejtopaka dotarła i właśnie skończyłam rozpakowywać Paczka była opakowana w gustowny papier w kwiatki, ale sądząc po naklejkach, podczas drogi zahaczyła gdzieś o Galaktykę Kurvix - jak widać, niezbadane są ścieżki InPostu. Przez moment pomyślałam, że może w środku jest kociołek z solnikiem, bo całość była spora i dziwnie ciężka, ale jednak nie!

Słodkości, słodkości i jeszcze raz słodkości: białe michałki i czekoladki krówkowe podsypane pod sam wierzch paczuchy, do tego czekolady, ciasteczka korzenne i inne różności Na pewno się nie zmarnują! Spośród cukierków udało mi się wyłowić zestaw czterech magnesów, ale prawdziwym zaskoczeniem było to, co było ukryte pod warstwą słodyczy...

Zgredek z Lego!

Cieszę się jak dziecko, bo to pierwsze Lego, które w życiu dostałam i do tego jeszcze z #harrypotter, więc radość podwójna Będę miała teraz skrzata domowego do pomocy przy robieniu skrzyneczek

Bardzo serdecznie dziękuję mojemu Mikołajowi za niesamowitą paczkę - wesołych świąt!

#hejto #swieta

W kolorach nieba o zachodzie słońca Łuszczyk tęczowy (Passerina versicolor) to mały ptak śpiewający spokrewniony z kardynałami (Cardinalidae), którego zasięg występowania rozciąga się od południowych regionów Stanów Zjednoczonych do południowego Meksyku i południowo-wschodniej Gwatemali.

Łuszczaki tęczowe wyróżniają się barwnym upierzeniem, które może przywodzić na myśl kolory nieba o zachodzie słońca - samce w sezonie lęgowym są fioletowoczerwone z czerwoną plamą na karku, która poza sezonem przybiera odcień rudobrązowy.

Ptaki z tego gatunku preferują środowiska pustynne i półpustynne z ciernistymi drzewami i gęstymi zaroślami. Szczególnie chętnie zasiedlają kaniony i brzegi strumieni. Budują gniazda z traw i pajęczyn, zazwyczaj lokując je wśród zewnętrznych gałęzi ciernistych krzewów. Nie są płochliwe i czasem pozwalają się obserwować z całkiem bliskiej odległości.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #ameryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Jak upaćkany fioletem Niektóre ptaki wyglądają trochę tak, jak gdyby ktoś próbował przekolorować ich zdjęcia w programie do edycji grafiki i nagle rozjechały mu się suwaki kolorów. Jednym z przykładów może tu być motylik niebieskobrzuchy (Granatina ianthinogaster) - niewielki ptak z rodziny astryldowatych żyjący we wschodniej Afryce.

Samce motylików są rudobrązowe z intensywnymi, fioletowoniebieskimi plamami wokół oczu, mają też fioletowoniebieskie brzuchy z nieregularnymi, rudymi przeplamieniami. Samice i osobniki młodociane są z kolei jaśniejsze i mają mniejsze, srebrzystoniebieskie plamki dookoła oczu.

Motyliki niebieskobrzuche najchętniej zasiedlają kolczaste krzewy, gaje akacjowe, otwarte lasy z rozległymi obszarami trawiastymi, a także pola uprawne. Żywią się nasionami traw, owadami, termitami i małymi pająkami. Z reguły łatwo akceptują obecność ludzi i nie są bardzo płochliwe, ale trzymają się na dystans. Zwykle można je zaobserwować w parach lub w małych grupach.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Jak żywy ametyst Ametyszczak (Cinnyricinclus leucogaster) to niewielkich rozmiarów ptak z rodziny szpakowatych występujący w południowo-zachodniej części Półwyspu Arabskiego i w Afryce Subsaharyjskiej. Samice tego gatunku mają mało ciekawe, brązowo-białe ubarwienie, jednak samce wyróżniają się intensywnie fioletowym, opalizującym upierzeniem na głowie i w górnych partiach ciała.

Świeże upierzenie samca ametyszczaka opalizuje na kolor ciemnoniebieski, jednak w miarę upływu czasu stopniowo zmienia odcień opalizacji na śliwkowy. Pod niektórymi kątami padania światła jego pióra mogą wydawać się też różowawe, brązoworóżowe, czerwonawe lub nawet całkiem czarne. Badania wykazały, że ziarna melaniny w piórach ametyszczaków mają unikatową wśród szpaków strukturę, podobną do tej, która występuje u pawi.

Ametyszczaki przebywają przede wszystkim w koronach drzew i rzadko zlatują na ziemię. Żywią się głównie owocami, między innymi owocami figowców, morwy i sumaków. Od czasu do czasu polują też na termity i na uskrzydlone mrówki.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pradawny ptak nazwany na cześć Sir Davida Attenborougha

Żaden z żyjących współcześnie ptaków nie ma zębów - niektóre gatunki mają co najwyżej specjalne rogowe struktury na dziobach i językach. Nie zawsze jednak tak było. Żyjące w czasach dinozaurów ptaki miały dzioby pełne drobnych, ostrych i jak najbardziej prawdziwych zębów.

W zeszłym roku w artykule opublikowanym w czasopiśmie „Cretaceous Research” naukowcy opisali nowy, niezwykły gatunek ptaka kopalnego z okresu wczesnej kredy, który jako pierwszy w swoim rodzaju okazał się bezzębny. Okaz został odnaleziony przez amatora-kolekcjonera skamieniałości w pobliżu wioski Toudaoyingzi w północno-wschodnich Chinach, a następnie przekazany Muzeum Przyrodniczemu w Shandong Tianyu. Otrzymał nazwę Imparavis attenboroughi na cześć przyrodnika Sir Davida Attenborougha.

Imparavis attenboroughi należał do grupy ptaków zwanej enantiornitami, czyli „przeciwptakami”, nazwanej tak ze względu na odwrócone połączenie kości w pasie barkowym, przeciwne do tego, które występuje u współczesnych ptaków. Enantiornity były niegdyś najbardziej zróżnicowaną grupą ptaków, ale wyginęły 66 milionów lat temu w wyniku tego samego kataklizmu, który zabił większość dinozaurów. Badacze wciąż próbują ustalić, dlaczego "przeciwptaki" wymarły, a ornituromorfy - grupa, która dała początek współczesnym ptakom - przetrwały.

Enantiornity wyglądały całkiem podobnie jak znane nam ptaki, poza paroma szczegółami. Patrząc na nie, można by odnieść wrażenie, że patrzy się na zwykłego drozda lub rudzika - ale kiedy taki "rudzik" sprzed 120 milionów lat otworzyłby dziób, okazałoby się, że ma w nim pełno zębów, a kiedy rozpostarłby skrzydła, byłoby widać, że na ich końcach ma pazury.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #paleontologia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Najmniejsza ptasia skamieniałość Skamieniałość odnaleziona w 2018 roku w Las Hoyas w środkowej Hiszpanii to prawdziwy paleontologiczny skarb - zachował się w niej prawie cały szkielet małego ptaka, a dokładnie pisklęcia mierzącego niecałe 5 centymetrów długości i ważącego zaledwie 8,5 grama.

To prawdopodobnie pisklę jednego z najmniejszych gatunków ptaków żyjących w epoce dinozaurów, a zarazem najmniejsza ptasia skamieniałość, jaką kiedykolwiek odnotowano. Nie jest do końca jasne, czy ptak jest nowo odkrytym gatunkiem, czy też należy do wcześniej zidentyfikowanego gatunku, takiego jak Concornis lacustris lub Iberomesornis romerali znanych ze skamieniałości odnalezionych w obrębie tego samego stanowiska. Należał jednak na pewno do enantiornitów, wymarłej grupy niewielkich ptaków mezozoicznych.

Najwyraźniej około 127 milionów lat temu obok jednych z największych zwierząt, jakie kiedykolwiek chodziły po Ziemi, w tym ogromnych zauropodów o długich szyjach, żyły maleńkie ptaki, których pisklęta były nie większe niż koniki polne.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #paleontologia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pióra sprzed milionów lat Konfuciuzornisy (Confuciusornis) to wymarłe ptaki zbliżone rozmiarem do wrony, które żyły w okresie wczesnej kredy, czyli około 120 milionów lat temu.

U wielu skamieniałych okazów konfuciuzornisów zachowała się para bardzo długich, wąskich, wstęgowatych piór ogonowych, dłuższych niż cała reszta ciała. Były one cienkie, ale dość sztywne, trochę jak metalowa taśma miernicza. U części okazów ich brakowało, więc przyjęto wstępnie, że pióra te występowały wyłącznie u samców i że odgrywały jakąś rolę w zachowaniach godowych, trochę jak u współczesnych ptaków.

Badania nad piórami ogonowymi konfuciuzornisów zachowanymi w bursztynie wskazują jednak na to, że miały bardzo słabą konstrukcję i mogły pełnić inną funkcję. Możliwe, że miały za zadanie przyciągać uwagę drapieżników w przypadku ataku i działać na podobnej zasadzie, na jakiej działa ogon jaszczurki - łatwo oddzielały się od reszty ciała, umożliwiając zaatakowanemu ptakowi ucieczkę.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #paleontologia #piora

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Zawodzenie jak z innego świata W wielu filmach, serialach czy nawet w utworach muzycznych wykorzystuje się niektóre charakterystyczne odgłosy ptaków dla stworzenia niepokojącej atmosfery. Zdaje się, że najbardziej znanym odgłosem tego typu, zestawianym najczęściej ze sceneriami mrocznych, leśnych ostępów i bagien, jest przeciągły głos nura lodowca (Gavia immer).

Nury z tego gatunku zamieszkują północne i centralne regiony Ameryki Północnej, południowe części archipelagu Svalbard i Islandii, a zimą są spotykane także u wybrzeży Europy. Jak widać, są w dużej mierze gatunkiem arktycznym, sezonowo migrującym do strefy umiarkowanej - jednak w realizacjach filmowych ich odgłosy bywają często wykorzystywane w scenach ukazujących także środowiska tropikalne czy nawet pustynne.

Nur lodowiec wydaje cztery podstawowe kategorie odgłosów, z których najbardziej charakterystyczna jest tak zwana skarga. To przeciągłe, dość ponure zawodzenie rozlegające się głównie wieczorami i nocą, które jest słyszalne z odległości nawet kilku kilometrów. To odgłos kontaktowy, dzięki któremu nury oznajmiają innym osobnikom przebywającym w okolicy, gdzie się znajdują. Inny charakterystyczny odgłos nura, również chętnie wykorzystywany w filmach, to tremolo lub tak zwany chichot - sygnalizuje on zwykle zaniepokojenie lub alarmuje o obecności drapieżnika, jest też wydawany podczas konfliktów terytorialnych i podczas lotu.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #filmy #amerykapolnocna #arktyka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Odgłosy w sam raz do filmu Występujący w lasach wschodniego wybrzeża Australii trzaskacz czarnoczuby (Psophodes olivaceus), w języku angielskim znany jako eastern whipbird, to niewielki ptak o czarno-oliwkowym upierzeniu. Odgłosy, które wydaje, są jednymi z najbardziej charakterystycznych dźwięków australijskiego buszu - najbardziej znany jest jego długi, przeciągły gwizd, po którym następuje głośne, krótkie, melodyjne blip.

Zwyczajowo określa się ten odgłos jako "trzask bicza", choć w rzeczywistości jest on daleko bardziej przyjemny dla ucha i współcześnie może kojarzyć się trochę z dźwiękami wydawanymi przez sprzęt elektroniczny. Odgłos ten jest zwykle związany z duetem pomiędzy samcem i samicą - samiec wydaje długą nutę i blip, a samica kolejne dźwięki następujące zaraz potem. Z reguły takie duety można usłyszeć wczesnym rankiem, choć występują również w ciągu dnia, najczęściej w południe i o zachodzie słońca.

Próbki charakterystycznych odgłosów wydawanych przez tego ptaka były czasem wykorzystywane w filmach. Użyto ich między innymi w Ciemnym krysztale, filmie przygodowym w klimatach fantasy z 1982 roku.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Ptak typu "idź sobie" Hałaśnik szary (Crinifer concolor) to średniej wielkości ptak z rodziny turakowatych występujący powszechnie w lasach i na sawannach w Afryce Subsaharyjskiej. Jego nazwa angielska - go-away-bird - nawiązuje do dźwięków, które wydaje, kiedy jest czymś zaniepokojony.

Hałaśniki są towarzyskie i tworzą grupy liczące nawet kilkadziesiąt osobników, które przemieszczają się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu pożywienia. Żywią się głównie owocami, kwiatami i liśćmi, a także termitami i ślimakami. W powietrzu nie są zbyt zwinne i latają dość powoli, jednak sprawnie biegają i skaczą wśród gałęzi drzew.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Czasem na warsztacie trzeba zrobić miejsce na coś innego niż skrzyneczki - popełniłam serię kartek świątecznych Początkowo planowałam zrobić tylko kilka kartek z zimowymi ptaszynami, ale tak trochę z rozpędu zaprojektowałam też parę sztuk z motywami #dnd - dwie ze smokami i jedną z sowodźwiadkiem z #baldursgate3.

Kartki mają około 15 x 15 cm i są w formie rozkładanej okiennicy zawiązywanej z boku wstążką. Wewnątrz jest miejsce na wklejenie dopasowanej kolorem do całości wstawki z życzeniami. Życzenia mogą być oczywiście personalizowane Całość projektowana we własnym zakresie, elementy lekko wypukłe ręcznie wycinane.

Jeśli ktoś reflektowałby na zakup, cena to 30 zł od sztuki plus koszty wysyłki, mogę też wykonać ten sam motyw w innych wariantach kolorystycznych lub, z małą dopłatą, dorzucić do kompozycji elementy personalizowane. Jeśli ktoś chciałby zamówić na święta skrzyneczkę z dopasowaną do niej kartką tego typu, również jest taka opcja

Więcej szpargałów twórczych z Pracowni Apaturium tradycyjnie na #apaturiart

#rekodzielo #handmade #diy #chwalesie #hobby #kartki #swieta #ptaki #smoki #fantastyka #fantasy #rpg

Zeberki śnią o śpiewaniu Zeberki, znane też jako amadyny zebrowate (Taeniopygia guttata i Taeniopygia castanotis), to małe, towarzyskie, często spotykane w hodowlach ptaki z rodziny astryldowatych, zamieszkujące naturalnie Australię i część Archipelagu Malajskiego.

Zeberki są na ogół bardzo głośne i gadatliwe - ich najbardziej rozpoznawalnym odgłosem jest krótkie, trąbiące det, ale dość charakterystyczny jest też donośny, ćwierkoczący śpiew samców. Młode samce zeberek uczą się śpiewu od innych samców w stadzie, przede wszystkim od swoich ojców. Z początku tylko naśladują i powtarzają ich śpiew, z czasem jednak nabierają wprawy i zaczynają włączać do niego inne motywy, ostatecznie tworząc swoją własną, unikatową melodię.

Badania wykazały, że w okresie nauki śpiewu młode zeberki niejako "powtarzają" melodię w czasie snu. Kiedy śpią, nie wydają co prawda dźwięków, jednak ich krtanie bezgłośnie pracują w podobny sposób, jak podczas śpiewania.

Zdaniem badaczy, może to świadczyć o tym, że zeberki śnią o śpiewaniu, być może dopracowując i przekształcając w ten sposób melodie, których uczą się od swoich nauczycieli – na podobnej zasadzie, jak mózg śpiącego człowieka przenosi wspomnienia i informacje do pamięci długotrwałej.

Śpiew zeberki: https://www.youtube.com/watch?v=Dtua-tWlVCU

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia #sen

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Ptak imitujący dźwięki z placu budowy. Występujące w Australii lirogony (Menuridae) to jedne z największych ptaków z rzędu wróblowych, choć swoim wyglądem i zachowaniem bardziej przypominają bażanty. Potrafią doskonale naśladować praktycznie dowolne dźwięki zasłyszane w otoczeniu - śpiew innych gatunków ptaków, nawoływania rozmaitych gatunków zwierząt, a nawet odgłosy cywilizacji, takie jak alarmy samochodowe, dzwonki telefonów, dźwięki migawki aparatu czy głosy ludzi.

Wśród najbardziej spektakularnych przykładów ich umiejętności znajdują się nagrania, na których lirogony naśladują dźwięki zasłyszane na placu budowy, nie tylko odgłosy narzędzi, ale nawet pogwizdywanie i głosy pracowników: https://www.youtube.com/watch?v=C0ZffIh0-NA

Inny przykład, gdzie lirogon naśladuje między innymi dźwięki migawki aparatu: https://www.youtube.com/watch?v=mSB71jNq-yQ

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pisklę hoacyna (Opisthocomus hoazin) z pazurkami na skrzydłach. Hoacyny żyją na tropikalnych bagnach w dorzeczu Amazonki i Orinoko w Ameryce Południowej. Po wykluciu ich pisklęta wspinają się po gałęziach drzew, przytrzymując się wyjątkowo dużymi jak na ich rozmiary szponami oraz pomagając sobie pazurkami na skrzydłach. Pazurki te z czasem zanikają.

Kiedy drapieżnik atakuje kolonię lęgową hoacynów, dorosłe osobniki latają dookoła i hałasują, próbując odwrócić jego uwagę - w tym czasie pisklęta oddalają się od gniazda i chowają wśród gałęzi i pnączy. Jeśli jednak zostaną odkryte, spadają z drzewa do wody i starają się uciec przed napastnikiem, płynąc pod jej powierzchnią. Kiedy zagrożenie minie, wykorzystują swoje szpony i pazurzaste skrzydła, aby wspiąć się z powrotem do bezpiecznego gniazda.

W przeszłości niektórzy badacze uważali, że hoacyny mogą być bezpośrednimi potomkami archeopteryksa -pisklęta hoacynów mają dwa funkcjonalne pazury na każdym skrzydle, a archeopteryks miał na przedniej kończynie trzy. Współcześnie sądzi się jednak, że pazury małych hoacynów mają nowsze pochodzenie i nie są pozostałością po gadzim przodku, a raczej wtórną adaptacją, wynikającą z częstej potrzeby opuszczania gniazda i wspinania się po gęstych pnączach i drzewach na długo przed nauczeniem się latania.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #amazonia #amerykapoludniowa

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

#heheszki #sredniowiecze #medievalmemes

Takie tam dwa małe pudełeczka Lovecraftiańskie z mechanizmami i mackami:

#rekodzielo #handmade #diy #hobby #lovecraft #rpg #tworczoscwlasna #apaturiart #pracowniaapaturium

Sekret zieleni turaka Turaki (Musophaginae) to dość spore pod względem rozmiarów, nadrzewne ptaki występujące wyłącznie w lasach i na sawannach Afryki Subsaharyjskiej. Są w większości kolorowo ubarwione, zwykle w odcieniach zieleni, niebieskiego i fioletowego, a za ich ubarwienie odpowiadają barwniki niespotykane nigdzie indziej w świecie zwierząt: turakowerdyna (kolor zielony) i turacyna (kolor czerwonofioletowy i granatowy).

To zarazem pierwsze i jak na razie jedyne ptaki, u których rozpoznano zielony pigment - u innych ptaków zielony kolor piór to jedynie barwa strukturalna, niewymagająca obecności barwnika i powstająca w wyniku oddziaływania światła.

Turaki żywią się liśćmi, kwiatami i owocami, przede wszystkim figami, i prowadzą osiadły tryb życia. Są niezbyt dobrymi lotnikami, za to dobrze biegają i wspinają się na drzewa. Mają specyficznie ułożony czwarty palec, który w zależności od potrzeby mogą kierować do przodu lub do tyłu, co pomaga im przytrzymywać się gałęzi. Młode osobniki mają dodatkowo pazury na skrzydłach, które ułatwiają im wspinaczkę i zanikają wraz z wiekiem.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #afryka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Maska w kolorze limonki Tangarka zielonogłowa (Tangara chilensis) to mały, jaskrawo ubarwiony ptak żyjący w północno-zachodniej Ameryce Południowej, na obszarach amazońskich lasów deszczowych - wbrew temu, na co wskazuje jej nazwa łacińska, nie występuje w Chile.

Tangarka zielonogłowa ma jaskrawą, limonkowo zieloną głowę, ciemnoniebieskie podgardle i błękitny brzuch, a w górnej części ciała ma czarne upierzenie. Tylna część jej ciała jest, w zależności od podgatunku, żółto-czerwona lub całkowicie czerwona. Swoje wyraziste kolory zawdzięcza częściowo warstwowemu ułożeniu piór: położone pod spodem warstwy piór achromatycznych (czarnych lub białych) podkreślają intensywność kolorów widocznych na piórach z górnej warstwy.

Ptaki te są dość płochliwe i szybko się przemieszczają, rzadko odpoczywając. Ich pożywienie to głównie niewielkie owoce, ale czasem żywią się też konikami polnymi, pająkami i larwami owadów. Przebywają w większości wysoko w koronach drzew, choć podczas żerowania zdarza im się przelatywać niżej.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #ptaki #ornitologia #amazonia #amerykapoludniowa

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych