Spleen

Ostatnio mialem taką rozkminkę: czemu nie ma w sklepach jajek indyczych? W mięsie drobiowym jeszcze widoczna jest ich obecność, natomiast w nabiale mamy totalną dominację kur plus znikome ilości jaj przepiórczych.

Zasięgnąłem wiedzy u wyroczni GPT i już wiem: kura znosi 250-300 jaj rocznie, a indyczka 20-30 i to jedynie na wiosnę, więc nie opłaca się ich hodować na jajka.

Jak wiarygodne to info? Nie wiem, ale jesteś już bogatszy o trochę bezużytecznej wiedzy.

#kury #jedzenie

Reklama na wyświetlaczu lodówki to skandal, ale w tym przypadku nawet by mnie to nie irytowało. Powiem nawet, że by mi się to całkiem spodobało. #pluribus

Zastanawiałem sie dzisiaj nad czymś niesamowicie istotnym. Mianowicie - czemu nie ma klocka 2x1 w Tetrisie? Zapytalem sobie AI o jej teorię i na początku cos tam ględziła o dobrym zbalasnowaniu gry, co średnio do mnie przemawiało, aż na koniec wytoczyła solidny argument: zasada "tetromino" (od słów tetra/poczwórny i domino). W oryginalnym Tetrisie występują wyłącznie klocki składające się z 4 kwadratów. Teraz mogę spać spokojnie, tzn. jechać do pracy spokojnie.

https://en.wikipedia.org/wiki/Tetromino

#ciekawostki

Wczoraj w Krakowie dobra imprezka miała miejsce. #heheszki

Wiadomo, że w Decathlon są najlepsze kasy samoobsługowe, a korzystanie z nich przypomina obcowanie z czarami. A w której spożywce są wg Was najwygodniejsze kasy?

Mój głos idzie na Auchan - ponieważ nie mają wagi na tacy do odkładania zeskanowanego towaru, więc odpada jeden z najbardziej upierdliwych błędów, kiedy to waga nie zgadza się z tym co zakodowane.

Wiem, że jest istnieje bojówka Dino, ale sam nigdy nie byłem w tym sklepie, więc nawet nie wiem czy oni mają samoobsługowe.

#gownowpis

Haha, zrobiło mi to poranek. #heheszki

Niezapomnianym doznaniem bylo dla mnie korzystanie z ustępu na Praterze (wesołe miasteczko w Wiedniu). Mają tam takie rynny do szczania, a nie indywidualne pisuary. No i jak się do tego doda fakt, ze to wesołe miasteczko, to wiadomo, ze ludu w lecie jest zatrzęsienie, a w tym zatrzęsieniu, duży odsetek stanowią dzieciaki. Chłopcy, jak to chłopcy, napędzeni adrenaliną, za nic mają pojęcie prywatności i przyzwoitości, więc ładują się całą zgrają do kibla i wyszukują co większą przerwę między stojącymi mężczyznami.

Sikasz sobie spokojnie, pół metra od sąsiada i wbija nagle dwóch dzieciaków w tą przestrzeń. Młode gówniaki, więc głową sięgają mi do pasa, a zatem twarz takiego gagatka jest jakieś 10-15cm od mojego siura strzelającego złotym strumieniem.

Z całej wizyty na Praterze, właśnie to zapamiętałem najlepiej.

Zdjęcie poglądowe, na nim to pełna kultura z odstępami.

#gownowpis #szczajzhejto

5 + 5 + 5 + 5 = 555

Dodaj jedną linię, aby równanie było prawdziwe. Przekreślenie znaku równości nie liczy się.

#zagadka

Jednym z zacniejszych rozdziałów w kronikach polskiej gospodarki, jest zdecydowanie ten o tym, jak prywatna firma jedynie po to aby spełnić blokujące ich działalność przepisy (czyli na darmo), produkowała tony blachy, które potem w większości lądowały w koszu. Sprawiała tym, że torby ich doręczycieli były znacznie cięższe, niż ich kolegów po fachu i nie miało to żadnego innego sensu, niż uprzykrzyć im życie. Skalę patologii w zarządzaniu pocztą, pokazuje to, że ta firma z tą produkcją nikomu niepotrzebnej blachy, i tak była bardziej konkurencyjna niż państwowy moloch.

#inpost #gospodarka

Kompletnie się odzwyczaiłem od gotówki. Płacenie telefonem tak mi weszło w nawyk, że nie miałem fizycznego pieniądza w dłoniach od może roku.

Ostatnio coś się porąbało z terminalami i nie działały, więc wybrałem kasę w bankomacie, aby porobić zakupy. Od razu zdałem sobie sprawę, że istnienie "żółtych" monet to totalny bezsens. Powinni zlikwidować wszystkie te miedziaki i każda cena mogłaby być zaokrąglana do "pełnych" 10gr albo nawet i pełnych 50gr, aby wyeliminować z obiegu monety 10 i 20gr.

Obecnie po przejściu przez 3 sklepy, w garści mam kilka miedziaków, z którymi nie wiadomo co zrobić, bo są praktycznie bezwartościowe.

#finanse

833 + 1 = 834

Tytuł: Nie otwieraj!

Rok produkcji: 2024

Kategoria: Thriller

Reżyseria: Vaughn Stein

Czas trwania: 1h 37m

Ocena: 3/10

Gdzie: Amazon Prime

Uwaga - w opisie poniżej daję spoiler! Robię to wyłącznie dlatego, że film jest bardzo słaby i szkoda czasu na oglądanie go.

Fabuła:

Małżeństwo po poronieniu poszukuje innego miejsca zamieszkania, aby nie patrzeć na przygotowany pokój dziecięcy. Agentka nieruchomości poznaje ich z dziwacznym starszym panem. Osobliwy dżentelmen zaprasza ich na podwieczorek do swojej wielkiej rezydencji. Podczas poczęstunku proponuje układ: możecie mieszkać w moim wielkim domu. Ja się stąd zmywam. Stawiam tylko jeden warunek - nigdy nie możecie zajrzeć do piwnicy. I jak to w takich historiach bywa, od samego początku faceta skręca z ciekawości co tam takiego pod tym domem jest ukryte. Równolegle do wątku z tajemniczym domem, toczy się historia zdrady, której dopuścił się nasz dupcyngier z koleżanką z pracy, która to postanawia walczyć o niego z jego obecną małżonką.

Recenzja:

Film jest raczej denny. Fabuła sunie z wolna - postacie są dość płytkie, film po prostu nie ma "tego czegoś". Można sobie odkurzać pokój w międzyczasie albo lepić pierogi i jak odwrócisz się od ekranu na parę minut, to niczego nie tracisz. Jedynym paliwem napędowym całej tej historii, jest uczucie ciekawości - co tam do cholery znajduje się w tej piwnicy? Czy to stary właściciel tam siedzi i podgląda mieszkańców? Może jakieś lochy z uwięzionymi nieszczęśnikami? Portal do innego świata? Szafa do Narni? Złoty pociąg? Twórcy filmu postanowili kompletnie zakpić z widza i piwnica przez cały film nie zostaje otworzona. Pada co prawda drobna sugestia odnośnie zawartości, ale nie zaspokaja to głodu, który był pielęgnowany przez prawie dwie godziny. Teraz już wiecie, że nie musicie tego oglądać.

Wygenerowano za pomocą https://filmmeter.vercel.app

#filmmeter

No i co z tym #hejtozeszyt sie dzieje? Utknął gdzies pod kanałem La Manche? Człowiek by tu chcial plusowych,a nie ma co.

Opowiem Wam o mojej dziwnej przypadłości, która przypomniała mi się w wyniku wydarzeń z bieżącego tygodnia.

Otóż mam coś takiego, że bardzo rozśmiesza mnie widok ludzi uwięzionych w jakiejś niekomfortowej sytuacji. Nie chodzi bynajmniej o tortury czy tego typu klimaty, ale o sytuacje pokroju - nie ma tu zagrożenia życia, ale jest źle, druzgocąco, niewygodnie oraz uciążliwie i strasznie, desperacko chcę to zmienić, ale nie mogę, więc muszę trwać w tym impasie aż nadejdą okoliczności, w których będę mógł działać. Im bardziej położenie jest obrzydliwe, tym gorzej dla mnie, bo nie mogę powstrzymać się od śmiechu.

Pierwsza akcja, z poniedziałku. Jadę rano do #pracbaza komunikacją miejską i po wejściu do autobusu, już czuję ten okropny, słodkawy, duszący zapach. Ocho, jest chyba ktoś, komu nie po drodze z higieną. Gdzieś w tu siedzi kloszard, który rozsiewa wkoło uciążliwą aurę. Zajmuję strategiczne miejsce w przegubie i jedziemy. Nie mija dosłownie 10 sekund, kiedy zapach momentalnie przybiera na sile i to doprawiony intensywną nutą stolca. W trwodze zaczynam patrzeć czy nie oparłem się przypadkiem o jakieś wymazane fekaliami miejsce, sprawdzam podeszwy - uff, wszystko czyste. Ludzie zaczynają łapać ze sobą kontakt wzrokowy. Każdy weryfikuje, czy to nie przy nim znajduje się źródło smrodu. Siedzący podnoszą się i analizują siedziska, czy przypadkiem nie spoczęli na pozostawionej minie. Zapach przybiera na sile. Uznaję, że muszę przenieść się do innej części autobusu, bo nie będę wdychał tego szajsu. Przechodzę na front i już go widzę. Siedzi niczym król na tronie, zajmuje dwa siedzenia. Brudny od błota, typowo napuchnięta gęba i coś tam podstękuje. W miejscu, do którego się przeniosłem wali jeszcze bardziej. Jegomość coś tam mlaska, jęknie pod nosem i momentalnie autobus wypełnia taki smród, że normalnie chce się rzygać. No wybaczcie za określenie, ale j⁎⁎ie tak, że nie idzie wytrzymać. Jakaś osoba w panice zaczyna krzyczeć "PROSZĘ ZATRZYMAĆ AUTOBUS! PROSZĘ OTWORZYĆ DRZWI!". Kierowca odpowiada, że nie może tu stanąć, że dopiero na przystanku. Pasażerowie w beznadziei zakrywają usta dłońmi i zbijają się w kupę przy drzwiach. Ktoś się drze "OTWÓRZ DRZWI!!!" ale pojazd nadal powoli sunie do przodu. Ja mam odruchy wymiotne, rwie mnie tym bardziej, bo kisnę w środku na widok przerażonych pasażerów, desperacko przestępujących z nogi na nogę, uwięzionych, tak jak i ja w tej komorze gazowej. "JEZU!" ktoś krzyczy, ale nawet z niebios zero ratunku. Mój organizm odmawia dokonania wdechu, duszę się zarówno z obrzydliwości, jak i z powodu tego, że mój brzuch się spina targany skurczami śmiechu. Rety, jakie to jest kuriozalne!

Wreszcie stajemy, drzwi się otwierają. Zszokowani oczekujący na przystanku obserwują, jak z autobusu wypada cały oddział pasażerów, ludzie kaszlą, chrząkają, niektórzy zawisają na balustradach z głową w dół i plują na ziemię. Mnie rwie jeszcze dobrą minutę po opuszczeniu pojazdu, ale bekę mam z tego nieziemską.

Jest jeszcze druga sytuacja, która mi się przypomniała. Wiele lat temu, wraz z kolegami wybraliśmy się na parę dni do chaty w lesie. Alkohol, ognisko, ot takie spędzenie czasu w męskim gronie, by sobie poczilować i pogadać o głupotach. Godzina późna, środek nocy. Ja stoję gdzieś obok, przy ogniu. Obok mnie drugi. Trzeci siedzi przy stole, na którym stoi lampka. A stolik to był taki biwakowy, przy którym znajdują się ławki z dwóch stron i wraz ze stołem stanowią jedną, wspólną konstrukcję, na pewno wiecie o co chodzi. Aby zasiąść lub się wydostać, trzeba przełożyć nogi nad siedziskiem. Czasami, szczególnie w stanie upojenia (oraz w panice) bywa to trudne. O czymś tam sobie gadaliśmy, gdy nagle nadleciał żuk gigant. No autentycznie olbrzymi, przerażający owad wielkości bym powiedział wróbla. Oczywiście nieproszony gość pojawił się w okolicy lampki stojącej na stoliku i zawisł w powietrzu kilkanaście centymetrów przed twarzą siedzącego kolegi i lewitował tak, bez zamiaru opuszczenia imprezy. Koleś nagle ze strachu kopnął kolanami w blat od dołu i począł szarpać się sam ze sobą, aby wygramolić się z konstrukcji pełnej ukośnych zastrzałów, w które wcześniej wplątał sobie nogi, bo akurat tak mu się dobrze siedziało. Żuk bzyczy głębokim basem i unosi się w miejscu niczym helikopter, a ten wierci się i nie może się wydostać, aż w pewnym momencie zaczyna wrzeszczeć, ale nie jest to wrzask dorosłego mężczyzny. Jest to krzyk ostateczny, bardzo wysokim tonem, niemalże sopranem. Koleś wierzga, kopie w miejscu i piszczy, nie mogąc wyplątać się z gąszczu stolarskiej podkonstrukcji mając przed oczami potwora, który swoją drogą interesuje się wyłącznie jarzącą się żarówką.

A ja? A ja stoję obok i miota mną ze śmiechu...

#heheszki (przynajmniej dla mnie)

#jesiennewyzwania

• Posprzątaj swoją piwnicę/garaż/schowek

• Namaluj dowolną techniką jesienny obraz

• Zrób zdjęcie wschodu bądź zachodu słońca

No to zaczynam od trzeciego. Zdjęcie z dzisiaj, jakoś w okolicach 7 rano.

Dodatkowo #zagadka - z jakiego charakterystycznego miejsca wykonałem zdjęcie?

755 + 1 = 756

Tytuł: Uciekinier / The Running Man Rok produkcji: 1987 Kategoria: Akcja / Satyra Reżyseria: Paul Michael Glaser Czas trwania: 1h 41m Ocena: 6/10

Dostępny na: Netflix

Typowe kino akcji lat osiemdziesiątych.

Nie ma tu wiele logiki, sensu, drugiego dna, metafor czy symbolizmu. Jest za to Arnold kontra reszta świata, wymachiwanie piłami łańcuchowymi, strzelanie miotaczem piorunów, palenie żywcem oraz eksplozje. Jeśli właśnie tego się spodziewasz, to się nie rozczarujesz.

Fabuła: W niedalekiej przyszłości (lub w jakimś równoległym świecie w uniwersum Idiokracji) polityka penitencjarna działa tak, że potencjalni skazańcy mogą być umieszczani na arenie teleturnieju, gdzie muszą przemierzyć jakiś dystans, aby odzyskać wolność. Oczywiście nie jest to łatwe, bo do gry wchodzą także łowcy, których to zadaniem jest wyeliminowanie uczestnika. Zaczyna się zatem młócka - ku uciesze wiwatującego tłumu. Głównym bohaterem jest policjant wrobiony w morderstwo (nie mogło być inaczej).

Opinia: Powiem szczerze, że myślałem, że będzie gorzej. Film broni się swoją groteskowością oraz wszechobecną przemocą. Arnold rzuca rześkie hasła tuż przed wyżynaniem swoich oponentów, ma także urodziwą towarzyszkę niedoli. Wszystko to kompletny banał, który daje trochę frajdy podczas seansu. Czasem potrzeba odpoczynku od ambitniejszych produkcji.

Co ciekawe - w tamtych czasach za nic mieli sobie jakieś ograniczenia wiekowe, więc sporo jest absurdalnej przemocy, która jest mega zabawna. Jako przykład wklejam link do klipu, w którym Arnie po podpisaniu kontraktu wbija długopis w plecy agenta. XD

https://youtu.be/vQ93RLxHcjI?si=RB_bf0Z8-e6bfIXw

Wygenerowano za pomocą https://filmmeter.vercel.app

#filmmeter #filmy

138+1=139 #gamesmeter

Tutuł: Slay the Spire Developer: Mega Crit Rok wydania: 2019 Platforma: grałem na Androidzie Czas: telefon pokazuje mi 140h - tyle zajęło mi pokonanie bossa, którym jest serce.

Gatunek: karcianka Ocena: 8/10

Po wyzerowaniu na 100% Balatro, potrzebowałem dalszej rozrywki karciankowej, AI podpowiedziało, ze podobne jest Slay the Spire. Czy podobne to nie byłbym tego taki pewien, ale gra sie bardzo przyjemnie. Na początku grafika trochę dobija, bo nie jest to urocze pixel art, a wyglądające trochę jak robione w paincie grafiki, rodem ze wczesnych flash-ówek. To moze być blokada dla wielu, lecz po rozegraniu kilku partii, łapie się bakcyla i dalej już leci bez względu na te koślawe postacie.

Gra oferuje 4 postacie, każda ma zupełnie inną mechanikę, więc jest duże pole do powtarzania rozgrywek. Do tego trzeba odblokować sobie karty i relikty, więc po parę razy trzeba powtarzać kampanię zanim się osiągnie pełną moc talii.

Dla mnie fajne klikanie, pomimo ubicia bossa, wrócę do niej napewno, bo fajnie się robi combosy kart, jak sie dobrze talię ułoży.

Każdy kto miał okazję pomieszkać choć chwilę w gospodarstwie, to wie, że nie pies, nie byk, nie baran jest panem podwórka, tylko kogut. Jak się jeszcze trafi taki terytorialny patus-agresor, to trzeba albo omijać go szerokim łukiem, albo z kijem do obrony chodzić bo inaczej to plecy podrapane i tył głowy dziobem podziurkowany.

#gownowpis

695 + 1 = 696

Tytuł: Czwartkowy klub zbrodni Rok produkcji: 2025 Kategoria: Komedia / Kryminał Reżyseria: Chris Columbus Czas trwania: 2h Ocena: 5/10

Lekka komedia kryminalna o grupie seniorów z domu spokojnej starości, którzy w ramach rozrywkowych próbują rozgryźć nierozwiązane sprawy policyjne sprzed lat. Jak to w takich historiach bywa, los chce, że sielankowy żywot staruszków zostaje zaburzony pojawieniem się trupa. Wiadomo do kogo będzie należało znalezienie mordercy!

Film ani zły, ani dobry, ot takie kino na niedzielne popołudnie. Ma jednak ta produkcja jeden smaczek, który wydaje mi się bardzo wartościowy w dzisiejszych realiach. Mianowicie poruszony jest problem spędzenia starości w ośrodku. Temat ten jest poruszony w dość mało subtelny sposób, bo linie dialogowe walą prosto w twarz przekaz, który brzmi: w ośrodku spoko, w domu z rodziną źle! Oczywiście dom spokojnej starości to zamek w parku, gdzie dni wypełnione są całą masą zajęć, od malarstwa, poprzez zajęcia sportowe, aż po zajmowanie się lamami. Seniorzy mają ogromne pokoje tylko dla siebie, mogą w dowolnej chwili ośrodek opuszczać, słonko ciągle świeci i ogólnie żyć nie umierać. To może jest trochę przesadzone, ale i tak sądzę, że mówienie o tym jest bardzo potrzebne. 

Pojawiają się sceny, gdzie córka chce zabrać swoją mamę-starowinkę do domu, bo uważa, że będzie jej tam z rodziną lepiej, a seniorka się sprzeciwia, mówiąc, że tutaj ma przyjaciół, opiekę, a tam, w mieszkaniu będzie uwięziona niczym w klatce, bo nawet wyjście do kawiarni może być dla niej wyzwaniem, bowiem nie ma już zwykłych kawiarni, tylko są hipsterskie miejscówki, w których ona nie rozumie menu.

Są sceny, kiedy dziadek nie pamięta co tam dokładnie jadł na lunch, ale ma przy sobie dyktafon, więc zapytany o to przez żonę, odtwarza sobie nagranie z pory obiadowej, kiedy relacjonował co będzie jadł - świetny patent, dla osób z objawami demencji coś rewelacyjnego. 

I tak to cały film mija w takim starczym, przesłodzonym klimacie. Plejada brytyjskich gwiazd w wieku emerytalnym, miałem wrażenie, że wzięli tam wszystkich oprócz Iana McKellena - musiał być pewnie za drogi, a to w sumie ciekawe, bo za reżyserię się wziął sam Krzysztof Kolumb.

Wygenerowano za pomocą https://filmmeter.vercel.app

#filmmeter

#zagadka

Weekend za pasem, więc w ramach rozrywki fajna zagadka.

Dla tych co żyli pod zaborami i przechodzili rusyfikację: należy przełożyć jedną poduszeczkę, aby sekwencja byla malejąca: 4,3,2,1.

Raz do roku spotykamy sie w wynajętym mieszkaniu z kumplami i cały weekend tłuczemy w #gryplanszowe. Zasada jest taka, ze miejscówka musi byc poza miejscem zamieszkania któregoś z nas, aby nie ciągnęło go do domu.

W ten weekend na stole secik jak na zdjęciu.

Rebirth oraz Pioneer Rails super gry, gorąco polecam!