Wrzucam jako ciekawostka, chociaż ciężko się to czyta.
Po raz kolejny przypominam sobie że Europejska cywilizacja > Każda inna cywilizacja.
Trochę się o tym dzisiaj zapomina bo to niepoprawne politycznie, ale taka jest prawda.
My dear Mrs. Budd, In 1894 a friend of mine shipped as a deck hand on the Steamer Tacoma, Capt. John Davis. They sailed from San Francisco for Hong Kong China. On arriving there he and two others went ashore and got drunk. When they returned the boat was gone. At that time there was a famine in China. Meat of any kind was from $1 to 3 Dollars a pound. So great was the suffering among the very poor that all children under 12 were sold to the Butchers to be cut up and sold for food in order to keep others from starving. A boy or girl under 14 was not safe in the street. You could go to any shop and ask for steak—chops—or stew meat. Pan of the naked body of a boy or girl would be brought out and just what you wanted cut from it. A boy or girls behind which is the sweetest part of the body and sold as veal cutlet brought the highest price.
Hungry Ghosts: Mao's secret famine /Jasper Becker.— Chinese literature is filled with accounts of Epicurean canni-balism. One of China's most famous works of literature, Shui hu zhuan, or The Water Margin (also translated as Outlaws of the Marsh and All Men are Brothers), contains frequent references to the sale of human meat and descriptions of cannibalism. Cooking methods are described in graphic detail. For example, when one of the main characters, Wu Sung, visits a wine shop, he is led into a room 'where men were cut to pieces, and on the walls there were men's skins stretched tight and nailed there, and upon the beams of the roof there hung several legs of men'. Human flesh was regarded as part food, part medicine. In 1578, Li Shizhen published a medical reference book (Ben cao gang mu, or Materia Medica) which listed thirty-five different parts or organs, and the various diseases and ailments that they could be used to treat. Some parts of the body were especially valued because they were thought to boost sexual stamina. In the Ming dynasty, powerful eunuchs tried to regain their sexual potency by eating young men's brains. During the last Chinese dynasty, the Qing, numerous Western accounts testified to the Chinese belief that drinking human blood would increase a man's sexual appetite. Whenever a public execution took place, women whose husbands were impotent would buy bread dipped in the fresh blood of the executed. As late as the nine-teenth century, it was not unusual for Chinese executioners to eat the heart and brains of criminals. Cannibalism was also a gesture of filial piety. Records from the Song dynasty (A D 960-1279) talk of how people would cut off part of their own body to feed a revered elder. Often a daughter-in-law would cut flesh from her leg or thigh to make soup to feed a sick mother-in-law and this practice became so common that the state issued an edict forbidding it. Throughout Chinese history, cannibalism was also ex-tremely common in times of war. Not only was it the last
resort of inhabitants trapped in besieged cities or fort-resses, but in addition, prisoners of war or slain enemies often became a staple source of food. Under the Emperor Wu Di (AD 502-49) prisoners were purchased in cages. When there was a demand for meat, they would be taken out, killed, broiled and consumed. During the Yellow Turban rebellion in the Tang dynasty (AD 618-907), thousands were butchered and eaten every day. A century later Wang Yancheng of the Min kingdom was said to have salted and dried the corpses of enemy soldiers which his men would take with them as supplies. Such practices continued into modern times. During the Taiping rebellion of 1850-64, the hearts of prisoners were consumed by both sides to make them more bold in combat. Human flesh and organs were openly sold in the marketplace during this period and people were kidnapped and killed for food. Chinese soldiers stationed on Taiwan before the Sino-Japanese War of 1894-5 also bought and ate the flesh of abor-igines in the marketplace. Cannibalism is also an expression of revenge and was recom-mended by Confucius. It was not enough, he said, to observe the mourning period for a parent murdered or killed in sus-picious circumstances. Heaven would praise those who took revenge. Killing alone, however, was not sufficient. Enemies should be entirely consumed, including their bones, meat, heart and liver. Chinese historical records are littered with examples of kings and emperors who killed and ate their enemies, among them some of the greatest figures, such as the Emperor Qinshihuangdi, who first unified China. Liu Bang, the founder of the succeeding Han dynasty, distributed small pieces of his enemies for his vassals to consume as a way of testing their loyalty. Traitors were chopped up and pickled. In some cases, the victor of a struggle would force his enemy to eat a soup made from his son or father. Even buried enemies were not safe.
Cannibalism
A Perfectly Natural History
BILL SCHUTT
In total, Chong's exhaustive research efforts yielded 153 and 177 incidents of war-related and natural disaster-related cannibalism, respectively. With no statistical difference in the numbers reported from the Han Dynasty (206 BCE-220 CE) to the Ch'ing Dynasty (1644-1912), incidents of cannibalism (in which varying numbers of people were consumed) seem to have been a fairly consistent occurrence throughout China's long history—until recently, that is. But rather than the decrease in reports of cannibalism one might expect to find in modern times, the opposite turns out to be true. The greatest number of cannibalism-related deaths in China came as a direct result of Mao Zedong's "The Great Leap Forward" (1958-1961), a disastrous attempt at utopian engineering. Scholar Key Ray Chong wrote that the first documented use of organs and human flesh to cure diseases in China took place during the Later Han period (25-220 CE) and that medicinal cannibalism became increasingly popular beginning in the Tang Dynasty (618-907 CE), when it became associated with filial piety. By the end of the Ch'ing Dynasty (1644-1912), Western missionary doctors were reporting that the Chinese medical treatments in-cluded the consumption of "the gall bladder, bones, hair, toes and fingernails, heart and liver?' Thomas Chen, a pathology professor at the New Jersey Medical School, tells us that "nail, hair, skin, milk, urine, urine sediments, gall, placenta and even flesh" were used in China for a variety of medicinal purposes. It is under the banner of learned cannibalism that the Chinese appear to have exhibited attitudes toward cannibalism that differed significantly from the Western taboos. For a start, author Key Ray Chong provided a list of circumstances that might lead to an act of learned cannibalism. These were "hate, love, loyalty, filial piety, desire for human flesh as a delicacy, punishment, war, belief in the medical benefits of cannibalism, profit, insanity, coercion, religion, and su-perstition?' Some of these, Chong asserted, were uniquely Chinese. As anyone who has ever visited China (or to a lesser extent, any big-city Chinatown) can attest, the Chinese consume a diverse range of creatures and their parts. Many of these, like scorpions and chicken testicles, fall outside the range of typical Western diets and, as writer Maggie Kilgore pointed out in 1998, some, like rats, snakes, shellfish, and things with paws, are specifically banned by Judeo-Christian law.
Without our long list of forbidden foods, it's Judeo-Christian law. Without our long list of forbidden foods, it's not a surprise that the Chinese felt less strongly about consuming other humans. Throughout their long history, body parts were such import-ant ingredients in Chinese cuisine that Key Ray Chong devoted a 13-page chapter to "Methods of Cooking Human Flesh" with a sub-heading entitled "Baking, Roasting, Broiling, Smoke-drying, and Sun-drying" And rather than an emergency ration consumed as a last resort, there are many reports of exotic human-based dishes prepared for royalty and upper-class citizens. T'ao Tsung-yi, a writer during the Yuan Dynasty (1271-1368), wrote that "children's meat was the best food of all in taste" followed by women and then men. In Shui Hu Chuan (The Tales of Water Margins), a novel written in the lath century, there are numerous references to steamed dump-lings stuffed with minced human flesh, as well as a rather nonchalant regard by merchants and customers over the sale of human meat. Even if epicurean cannibalism isn't limited to the Chinese, the extent to which it was set down in detail certainly was. Amidst in-formation on "five regional cuisines" (Szechwan, Canton, Fukien, Shantung, and Honon), the San Kuo Yen Ki (Dramatic Epic of the Three Kingdoms), written in 1494, contained "many examples of steaming or boiling human meat:' Prisoners of war were preferred ingredients, but when they ran out (figuratively or literally), Gen-eral Chu Ts'an's soldiers seized women and children off the street, killed them, and then ate them. As recently as the 19th century, executioners reportedly ate the hearts and brains of the prisoners they executed, selling whatever cuts were left to the public. Widespread epicurean cannibalism was still taking place in the late 196os during the Cultural Revolution, although there was cer-tainly an element of terror involved. Chinese dissident journalist Zheng Yi wrote the following in 2001: Once victims had been subjected to criticism, they were cut open alive, and all their body parts—heart, liver, gallbladder, kidneys, elbows, feet, tendons, intestines—were boiled, barbecued, or stir-fried into a gourmet cuisine. On campuses, in hospitals, in the canteens of various governmental units at the brigade, township, district, and country levels, the smoke from cooking pots could be seen in the air. Feasts of human flesh, at which people celebrated by drinking and gambling, were a common sight.

Administracja Joe Bidena opublikowała dokument, który pierwotnie miał zostać przedstawiony opinii publicznej już w lutym – to Narodowa Strategia Bezpieczeństwa, która stanowi prezentację wizji i priorytetów Białego Domu. Eksperci podkreślają, że Biały Dom przyjął niezwykle ambitne założenia, ale ich realizacja – biorąc ograniczenia finansowe – nie będzie możliwa.
Jeden z najważniejszych oficjalnych dokumentów, a więc Narodowa Strategia Bezpieczeństwa (NSS, National Security Strategy), wydawany jest za zgodą Kongresu przez Biały Dom. To właśnie w nim prezydent przedstawia założenia swojej polityki bezpieczeństwa (bowiem prezydent ją prowadzi, podczas gdy działania finansuje Kongres). Obecna ekipa prezydencka wydała NSS nie na początku swojej obecności w Białym Domu, ale bliżej półmetka (kadencja Bidena w 2025 roku).
Jako powód opóźnienia wskazuje się wybuch otwartej wojny na Ukrainie, co wymusiło poważne zmiany w gotowym wówczas do wydania NSS, który nie odnosił się do Rosji w tak dużym stopniu, w jakim czyni to obecnie. Odbierać można to jako zasadnicze fiasko ekipy Bidena, która nie potrafiła przewidzieć zagrożenia ze strony Kremla i całkowicie błędnie analizowała jej cele. Eksperci zwracają też uwagę na drugi zasadniczy problem – zwyczajowo po upublicznieniu NSS powstaje Narodowa Strategia Obronna (NDS, National Defense Strategy), która na jej wnioskach przedstawia aspekty wojskowe. W tym jednak przypadku... najpierw powstał NDS (pozostaje niejawny), a dopiero teraz opublikowano NSS (NDS przekazano Kongresowi w marcu tego roku, podczas gdy skróconą wersję jawną przedstawiono kilka dni temu).
O ile poprzedni taki dokument, a więc z 2017 roku, uznawał Chiny i Rosję za zagrożenia do siebie podobne – które można porównywać – to obecny dokument wyraźnie podkreśla, że są one inne. „Zmiana w postrzeganiu Chin i Rosji jest subtelna, ale ważna" – uważa Ryan Hass z Centrum Studiów na Polityką Azji Wschodniej – „Stany Zjednoczone opowiedziały się przeciwko przyjmowaniu fatalistycznych wniosków, że nic nie można zrobić, aby wpłynąć na stosunki chińsko-rosyjskie i że Stany Zjednoczone muszą po prostu przygotować się na konfrontację z ideologicznie motywowanym blokiem. Administracja Bidena postąpiła mądrze, odrzucając tak uproszczoną analizę. Rosja jest bardziej podpalaczem istniejącego ładu międzynarodowego, podczas gdy Chiny starają się być architektem zrewidowanego porządku. Chiny i Rosja mają różne spojrzenia na Azję Środkową i Arktykę. Ponieważ Chiny wciąż rosną, podczas gdy Rosja nie, Pekin ma więcej do stracenia niż Moskwa. Rozpoznanie takich rozróżnień jest krytycznym krokiem w kierunku wypracowania metod działania".

Wiele wątpliwości
Nie brak głosów, że dokument – w którym Amerykanie jednoznacznie deklarują wolę bycia liderem „wolnego świata" – w rzeczywistości jest zbyt ambitny, co w obliczu niewystarczającego budżetu wojskowego rodzi pytania o możliwość osiągnięcia zakładanych celów, w tym jednoczesnej obecności tak w Europie jak i Azji. Tym bardziej, że Amerykanie deklarują także „aktywne kształtowanie międzynarodowego porządku". „Porażka wskazania jasnych priorytetów, a także połączenie ich z dostępnymi środkami zapewne będzie prześladować NSS Bidena – tak jak było to w przypadku jego poprzedników" – wieszczy Christopher Preble ze Stimson.
„Nie żyjemy ani w 1918 roku, ani w 1945, ani nawet w 2001" – w podobnym tonie wypowiada się Andrew L. Peek – ekspert Atlantic Council – „amerykańska potęga w najlepszym wypadku jest w fazie stagnacji. Zasoby nie są nieograniczone. Inflacja jest najwyższa od czterdziestu lat, a z perspektywy historycznej amerykańska gospodarka jest w recesji. Tragiczne wycofanie się z Afganistan przeraziło sojuszników. Żadne inne wydarzenie od czasów upadku Sajgonu równie mocno nie ukazało amerykańskiej słabości. To największy zarzut do tego dokumentu: mówi on nie o przyszłości, ale o przeszłości"
William F. Weschler – dyrektor Centrum im. Rafika Haririego przy Atlantic Council zwraca uwagę na niejasność ciągle ważnego z punktu widzenia interesów Stanów Zjednoczonych obszaru, jakim jest Bliski Wschód. Także i jemu poświęcono w NSS 2022 nieco miejsca. Stwierdzono między innymi, że Stany Zjednoczone będzie wspierać i rozwijać współpracę z tymi państwami, które „popierają oparty na regułach porządek międzynarodowy" i będą sprzeciwiać się „zbrojeniom militarnym". „Czy ta pierwsza deklaracja obejmuje państwa OPEC, które niedawno stanęły po stronie Rosji i zwiększyły cenę ropy naftowej, co pozwala Putinowi kontynuować jego wojnę napastniczą?" – pyta Weschler – „czy ta druga deklaracja oznacza z kolei, że Stany Zjednoczone wstrzymają sprzedaż uzbrojenia do swych sojuszników, którzy zbroją się w obliczu zagrożenia ze strony Iranu?"
Christopher S. Chivvis – dyrektor American Statecraft Program w Carnegie Endowment zwraca uwagę na istotną zmianę, jaką jest odejście od wyraźnego podkreślania trwającej manichejskiej walki dobra ze złem. Innymi słowy, do niedawna Biały Dom dzielił świat na obóz demokratyczny – pod wodzą Stanów Zjednoczonych – oraz autokratyczne reżimy, z którymi należy walczyć. Wpisywało się to mocno w zachodnią narrację o tak zwanym europejskim populizmie, który w odczuciu zwolenników takiego podejścia reprezentuje Polska pod rządami Prawa i Sprawiedliwości i przede wszystkim Węgry kierowane przez Victora Orbana, który urósł do miana głównego arcyzłego europejskiej rodziny państw.
"Takie ideologiczne przedstawienie świata stworzyło problemy" – analizuje Chivvis – "po pierwsze to zwykłe uproszczenie obrazu i zignorowanie skomplikowanej natury świata, w którym są różne systemy polityczne. Taki podział przywołuje na myśl skojarzenia z niefortunnym tonem George'a W. Busha i jego narracją dobrych i złych z NSS 2001". Autor dodaje, że w wymiarze międzynarodowym doprowadziło to do alienacji i ochłodzenia relacji z państwami niedemokratycznymi. Te mogą być mniej skore do wsparcia Stanów Zjednoczonych, których dyskusje "o problemach z demokracją powinny zostawić wewnątrz kraju – tam, gdzie ich miejsce". Nowy dokument co prawda utrzymuje podział na demokracje i autorytaryzmy, ale nie zakłada walki o przekształcanie tych drugich w te pierwsze i podkreśla, że Stany Zjednoczone będą współpracować z każdym, także z tymi, którzy „nie mają demokratycznych instytucji".

NSS a sprawa polska
W NSS 2022 nie ma zmiany w tym sensie, że Amerykanie nadal podkreślają strategiczne zagrożenie płynące z polityki Chin, które – jak stwierdził prezydencki doradca ds. bezpieczeństwa Jake Sullivan – „chcą zmienić kształt międzynarodowego porządku". Również stwierdzenie, że Stany Zjednoczone będą zwiększać swoją potęgę modernizując swoje siły zbrojne, inwestując w rodzimy potencjał gospodarczy oraz blisko współpracując z sojusznikami, nie jest niczym nowym – tak wygląda amerykańska strategia bezpieczeństwa od dawna.
Oczywiście z punktu widzenia bezpieczeństwa i interesów Polski obszar Azji-Pacyfiku jest drugorzędny, ale fakt, iż stanowi on narastający priorytet Waszyngtonu jest powszechnie znany i jego podkreślenie w NSS 2022 nie powinno dziwić. Należy spodziewać się, że w nadchodzących latach Amerykanie będą jeszcze większą uwagę przykładać właśnie do Chin i problemów amerykańskich sojuszników na tym właśnie obszarze. Fakt, iż w pierwotnej wersji NSS 2022 koncentrowało się jedynie na Chinach, a Rosję zignorowano, dobrze ilustruje percepcję wyzwań i zagrożeń, jaka pojawiła się w Białym Domu.
Niemniej jednak zwraca się uwagę, że NSS 2022 tworzy potencjalne zagrożenie dla NATO – kieruje uwagę Sojuszu na obszar Indo-Pacyfiku (to stanowi jeszcze jedno potwierdzenie faktycznego priorytetu Amerykanów), a więc poza obszar traktatowy, co może utrudnić realizację zadań związanych z kolektywną obroną. W praktyce bowiem to Rosja jest i będzie głównym wyzwaniem NATO jako organizacji, a nie Chiny.
Z perspektywy Polski ważne jest, że w NSS 2022 znalazło się wyraźne podkreślenie zagrożenia, jakie stwarza Rosja. Jak zostało stwierdzone wcześniej, pierwsza wersja – sprzed wojny – praktycznie ignorowała zagrożenie ze strony Kremla. Teraz zauważa się, że Rosja faktycznie stanowi poważne wyzwanie i należy przygotować się na negatywne scenariusze.
„W moim odczuciu obecny dokument poszedł zbyt daleko w drugą stronę" – diagnozuje na łamach „Foreign Policy" Emma Ashford – ekspert Stimson Center – „w efekcie mamy błędną strategię. Z jednej strony NSS uznaje Chiny za główne wyzwanie strategiczne Stanów Zjednoczonych, ale z drugiej cały czas mówi o Rosji. Biały Dom próbował objąć wszystkie tematy, przez co nie udało się stworzyć spójnej, nakierowanej strategii"
Z punktu widzenia tak Polski jak i szerzej – Europy – ważne są jeszcze trzy elementy. Po pierwsze, Biały Dom podkreśla konieczność utrzymania i wzmacniania sieci sojuszy. Co ważne, mowa nie tylko o już istniejących porozumieniach, ale także wykorzystywaniu porozumień ad hoc. Otwiera to przez partnerami, w tym Polską, nowe możliwości – chociażby w kontekście tak zwanego Trójmorza, które jest wszak tego rodzaju regionalną inicjatywą, wzmacniającą podmiotowość, ale także i bezpieczeństwo konkretnego obszaru (a przynajmniej takie jest założenie). Jeśli dodamy do tego fakt, iż Amerykanie w NSS 2022 zakładają inwestycje w gospodarkę i nowe technologie, a także wzmacnianie bezpieczeństwa tak Stanów Zjednoczonych jak i innych państw na drodze współpracy technologicznej, być może otwiera to dla nas dodatkowe pole do interakcji.
Drugi ważny dla nas element to fakt, iż chociaż NSS stwierdza, że Stany Zjednoczone mogą rywalizować z Chinami, to jednocześnie są gotowe pozostać mocno zaangażowane w Europie. To oczywiście ważna dla nas deklaracja, ale amerykańscy komentatorzy zwracają, że NSS 2022 nie odniosło się do konieczności wzięcia przez Europejczyków na siebie większej odpowiedzialności finansowej. Innymi słowy, tak ambitna wizja roli Stanów Zjednoczonych – w tym obecność zarówno w Europie jak i Azji – wymusza, by tak europejscy jak i azjatyccy partnerzy Ameryki więcej wydawali na swoje własne bezpieczeństwo. NSS 2022 nie wskazuje jednak tego wyraźnie. Nie podaje też pomysłów, w jaki sposób partnerzy Ameryki mogliby to zrobić.
Po trzecie, NSS 2022 podkreśla znaczenie tak zwanego odstraszania zintegrowanego (Integrated Deterrence), co rozumie się jako połączenie różnych dostępnych sił i środków – nie tylko militarnych – do odstraszenia nieprzyjaciela. Oznacza to, że Amerykanie oficjalnie dostrzegają, iż siły zbrojne – zarówno konwencjonalne jak i nuklearne – nie zawsze są najlepszym środkiem reakcji, a wrogie działania mogą być realizowane poniżej progu wojny i ograniczać się do operacji w wymiarze informacyjnym, teleinformatycznym, czy te gospodarczym. W kontekście rosyjskiego wykorzystywania wrogich instrumentów poniżej progu wojny taka ewolucja amerykańskiego podejścia stanowi jest dla naszej części Europy potencjalnie bardzo korzystna.
https://defence24.pl/geopolityka/ambitna-strategia-bidena-dla-globalnej-potegi-usa-ale-czy-realna-analiza

Chiny z powodzeniem wystrzeliły w poniedziałek trzeci i ostatni element swojej nowej stacji kosmicznej Tiangong. Teraz ważący 23 tony korpus rakiety Długi Marsz 5B, za pomocą której wyniesiono w przestrzeń kosmiczną trzeci moduł chińskiej stacji, spadnie gdzieś na Ziemię. Dojdzie do tego jeszcze w ten weekend.
Moduł Mengtian, który ma służyć do eksperymentów naukowych, został wystrzelony przy użyciu chińskiej rakiety Długi Marsz 5B. Podobnie jak w przypadku poprzednich startów realizowanych przez Chiny, pierwszy stopień 57-metrowej rakiety wejdzie w atmosferę ziemską w sposób niekontrolowany. Pozostałości rakiety spadną na Ziemię w ciągu kilku nadchodzących dni, w piątek lub sobotę rano. Eksperci monitorują obiekt, by ustalić, gdzie może uderzyć.
Gdzie spadną pozostałości rakiety?
Nikt nie wie, gdzie uderzą pozostałości rakiety, która jest zupełnie poza kontrolą. Eksperci oceniają jednak, że jest mało prawdopodobne, aby jakiekolwiek odłamek kogoś skrzywdził. Korpus rakiety Długi Marsz jest mniej więcej wielkości 10-piętrowego budynku. Jednak duża jego część prawdopodobnie spali się w atmosferze. Badacze szacują, że pozostanie z niego ok 20-40 proc. pierwotnej masy.
Jest jeszcze zbyt wcześnie, by powiedzieć, gdzie dokładnie mogą spaść szczątki rakiety. Cały czas śledzi je Aerospace Corporation, która przewiduje możliwe ścieżki lotu tych kosmicznych śmieci. Ja na razie szacowany obszar upadku obejmuje tereny w większości niezamieszkałe i ocean. W nadchodzących dniach będzie można lepiej oszacować miejsce upadku.
Przemysł kosmiczny potępił chińską praktykę niekontrolowanego ponownego wejścia szczątków w atmosferę. Zdaniem ekspertów stwarza ona niepotrzebne ryzyko dla ludzkiego życia i własności.
Odłamki chińskich rakiet wciąż spadają na Ziemię
To już czwarty raz, kiedy pozostałości po chińskiej rakiecie Długi Marsz 5B zagrażają ludzkiemu życiu i mieniu. Za każdym razem, gdy rakieta startowała: w 2020, 2021 i w lipcu 2022 r. - jej kawałki spadały z powrotem na Ziemię.
W maju 2020 r. odłamki jednej z tych rakiet zostały odkryte w pobliżu dwóch wiosek na Wybrzeżu Kości Słoniowej, powodując podobno szkody materialne. W 2021 r. Chiny przekazały, że pozostałości spadły do Oceanu Indyjskiego w pobliżu Malediwów. W lipcu tego roku kawałki rakiety rozbiły się niedaleko wyspy Borneo.
Nowoczesne rakiety posiadają specjalne silniki, które uruchamiają się po dostarczeniu ładunku na orbitę, a następnie kierują niepotrzebną już rakietę nad Ocean Spokojny, z dala od ludzkich siedzib. Chińczycy jednak nie zaprojektowali takiego rozwiązania w swoich rakietach.
Kosmiczny śmieć może zabić kogoś w tej dekadzie
W badaniu opublikowanym w czasopiśmie „Nature” w lipcu, naukowcy oszacowali, że w ciągu najbliższych 10 lat istnieje 10 proc. szansa, że kosmiczne śmieci uderzą w jakiegoś człowieka. Nie chodzi tylko o chińską rakietę, ale też inne orbitalne pozostałości.
Według bazy danych Aerospace Corporation, co tydzień w atmosferę Ziemi wchodzi obiekt o masie co najmniej tony.
Najsłynniejszy niekontrolowany upadek kosmicznych śmieci miał miejsce w 1979 r. kiedy to należąca do NASA stacja Skylab gwałtownie opadła na Ziemię, a jej odłamki znajdowano w Australii. Dziś jednak kontrolowane wejście w atmosferę to standard.
Tekst pochodzi w całości z portalu dzienniknaukowy.pl