Chciałbym polecić dosyć mało znanego, ale bardzo merytorycznego twórcę, który po prostu zasługuje na trochę więcej subskrypcji na kanale :)

Marek prowadzi transmisje nieba oglądanego przez teleskopy, astropogawędki, oraz zapowiadana seria "kosmiczne tabu" o UFO i teoriach spiskowych. Skupia się też na innych obiektach niż konkurencja, atmosfera na streamach też jest bardziej kameralna.

W soboty rano ma natomiast transmisje z półmetrowego teleskopu ROTUZ, znajdującego się w Chile. Są to unikalne na skale internetu obserwacje nieba południowego. Tam na przykład mogliśmy oglądać kometę 3I ATLAS tuż po odkryciu, zanim stała się w ogóle modna. No i ten fakt sprawił, że trochę żal mi się zrobiło gościa i postanowiłem go trochę rozpromować :D

Jeśli interesujesz się tematyką astronomii i kosmosu to polecam zajrzeć na kanał:

https://www.youtube.com/@NocnyMarekAstro

#astronomia #kosmos

Na zdjęciu widoczne są dwie charakterystyczne mgławice w konstelacji Oriona: Mgławica Koński Łeb (po prawej) – ciemna struktura na tle świecącej mgławicy IC 434, oraz Mgławica Płomień (po lewej) – jasna mgławica emisyjna. Obie pozornie znajdują się w pobliżu gwiazdy Alnitak (jasny obiekt tuż powyżej centrum kadru) w Pasie Oriona.

Źródło obrazu i prawa autorskie: Daniel Stern

#astronomia #kosmos #ciekawostki

Krater Herschel na Mimasie, księżycu Saturna, stanowi jedno z najbardziej charakterystycznych ukształtowań powierzchni w Układzie Słonecznym. Jego średnica wynosi 139 km, co odpowiada około jednej trzeciej średnicy Mimasa. Nazwa krateru upamiętnia Williama Herschela, odkrywcę tego księżyca. Głębokość dochodzi do 10 km, centralne wzniesienie wznosi się na 6 km ponad dno, a zewnętrzne krawędzie osiągają około 5 km wysokości ponad średnią powierzchnię Mimasa.

#kosmos #ciekawostki #astronomia

NGC 4565, znana też jako PGC 42038 lub UGC 7772, to spiralna galaktyka widoczna w gwiazdozbiorze Warkocza Bereniki. Znajduje się około 30 milionów lat świetlnych od Ziemi i została odkryta już 6 kwietnia 1785 roku przez Williama Herschela. Jej średnica przekracza 100 000 lat świetlnych, a jasność obserwowana to ok. 9,5 mag.

Źródło i prawa autorskie: José Rodrigues

#astronomia #kosmos #ciekawostki

Abell 2744, czyli Gromada Pandora, to niezwykła gromada galaktyk w gwiazdozbiorze Rzeźbiarza, powstała w wyniku spektakularnego zderzenia aż czterech gromad trwającego 350 milionów lat. Co ciekawe, galaktyki stanowią tylko 5% jej masy. Reszta to 20% gorącego gazu widocznego jedynie w promieniach rentgenowskich oraz aż 75% niewidzialnej, hipotetycznej ciemnej materii.

#astronomia #kosmos #ciekawostki

Mgławica Orzeł, znana także jako M16 lub NGC 6611, to gromada otwarta znajdująca się w gwiazdozbiorze Węża, dokładniej w jego Ogonie. W jej pobliżu widoczna jest również mgławica emisyjna IC 4703, która otacza gromadę i jest przez nią rozświetlana – obydwa obiekty są ze sobą powiązane i zwyczajowo określane wspólną nazwą Mgławica Orzeł. Gromadę M16 odkrył Jean Philippe de Chéseaux w latach 1745–1746, a Charles Messier niezależnie zaobserwował ją 3 czerwca 1764 roku, sugerując istnienie otaczającej mgławicy.

M16 znajduje się około 7 tysięcy lat świetlnych od Ziemi, a jej gromada składa się z około 460 bardzo młodych gwiazd, liczących zaledwie 1–2 miliony lat. Sama mgławica ma rozmiary 70 × 55 lat świetlnych, podczas gdy średnica gromady to około 15 lat świetlnych.

Wprawne oko dostrzeże w centrum kadru Filary Stworzenia.

Źródło i prawa autorskie: Charles Bonafilia

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Messier 94, znana też jako NGC 4736, to galaktyka spiralna znajdująca się w gwiazdozbiorze Psów Gończych odkryta przez Pierre’a Méchaina 22 marca 1781 roku, a dwa dni później dodana do katalogu Messiera. Galaktyka ma masę około 160 miliardów mas Słońca i rozmiary kątowe 11,2' × 9,1'. Znajduje się w odległości około 16 milionów lat świetlnych od Ziemi.

#astronomia #kosmos #ciekawostki

Zdjęcie Saturna wykonany przez sondę Cassini w 2014 roku.

Misja Cassini-Huygens była bezzałogowym przedsięwzięciem NASA i ESA, stworzonym do badań Saturna oraz jego systemu. Sonda została wystrzelona w październiku 1997 roku i w lipcu 2004 roku stała się pierwszym sztucznym satelitą tej planety. W styczniu 2005 roku odłączony próbnik Huygens wylądował na powierzchni Tytana. Celem misji była dogłębna eksploracja Saturna, jego pierścieni, księżyców i magnetosfery. Sonda zakończyła działanie w atmosferze gazowego giganta we wrześniu 2017 roku.

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka

Galaktyka Andromedy (M31) w centrum kadru — zdjęcie wykonane na Saharze w Maroku w zeszłym miesiącu.

Finalna fotografia to złożenie trzech ekspozycji nieba oraz jednej ekspozycji pierwszego planu. Wszystkie ujęcia wykonano tym samym aparatem, z tego samego miejsca i tego samego dnia.
Pierwszy plan został sfotografowany wieczorem, podczas tzw. błękitnej godziny.

#kosmos #astronomia #fotografia

NGC 3370 (PGC 32207 lub UGC 5887) to galaktyka spiralna znajdująca się w gwiazdozbiorze Lwa w odległości około 100 milionów lat świetlnych. Została odkryta 21 marca 1784 roku przez Williama Herschela.

#astronomia #ciekawostki #kosmos

NGC 253, czyli Galaktyka Rzeźbiarza (znana też jako Srebrna Moneta), to spiralna galaktyka z poprzeczką położona w gwiazdozbiorze Rzeźbiarza. Znajduje się około 11,6 miliona lat świetlnych od Ziemi. Została odkryta 23 września 1783 roku przez Caroline Herschel (siostrę Williama).

#astronomia #kosmos #ciekawostki

Kadr przedstawia Galaktykę Andromedy (M31), największą galaktykę spiralną w Lokalnej Grupie, wraz z jej satelitami – eliptycznymi galaktykami M32 i M110. M32 widoczna jest tuż na lewo od jądra M31, natomiast M110 poniżej i po prawej stronie. Układ ten stanowi klasyczny przykład interakcji dużej galaktyki spiralnej z jej towarzyszącymi obiektami eliptycznymi.

Źródło obrazu i prawa autorskie: Piotr Czerski

#kosmos #astronomia

Przeglądałem swoje wpisy i zauważyłem, że nie chwaliłem się jeszcze na tym portalu moim najlepszym zdjęciem Jowisza.

Pamiętam to jak dziś - miałem już pakować się ze sprzętem z powodu zachmurzenia, gdy nagle chmury się rozeszły, a warunki obserwacyjne z beznadziejnych stały się idealne.

Chciałem nawet zrobić animację obrotu planety z jej księżycami, ale brak doświadczenia i wyczerpująca się bateria w laptopie przesądziły sprawę i musiałem się zadowolić jedynie zdjęciem.

Na poniższym zdjęciu załapał się Jowisz z niesamowitymi detalami jak na możliwości mojego teleskopu (6 calowe zwierciadło).
Jest też słynna Wielka Czerwona Plama - olbrzymi antycyklon o średnicy większej od średnicy Ziemi.

Cień na tarczę Jowisza rzuca wulkaniczny księżyc Io. Wydaje się znajdować bardzo blisko planety, ale nic bardziej mylnego - z racji tego, że Jowisz był kilka dni od opozycji oglądamy sytuację niemal prostopadle. Io jest nieco większa od naszego Księżyca i okrąża Jowisza w podobnej odległości (około 350 tysięcy kilometrów, kiedy ta wartość dla ziemskiego Księżyca wynosi średnio 384 tysiące kilometrów).

Po prawej stronie mamy za to Ganimedesa - największy księżyc w Układzie Słonecznym, ze swoją średnicą 5268 kilometrów większy nawet od najmniejszej planety, czyli Merkurego.

A to wszystko widziane z odległości nieco poniżej 600 milionów kilometrów lub inaczej mówiąc około pół godziny świetlnej

#astronomia #kosmos #astrofotografia

Kolejne pięknie zdjęcie komety C/2025 A6 (Lemmon) sprzed kilku tygodni. Tym razem nad Łomnicą w Tatrach Wysokich.

Źródło i prawa autorskie: Robert Barsa

#astronomia #kosmos #fotografia

NGC 6914 (czyli także LBN 274) – niezwykła mgławica refleksyjna w gwiazdozbiorze Łabędzia.
Odkryta 29 sierpnia 1881 roku przez Édouarda Stephana. To najbardziej na północ wysunięta z trzech podobnych mgławic w tym rejonie – możliwe, że wszystkie są fragmentami jednego ogromnego obłoku gazu i pyłu.

Źródło obrazu i prawa autorskie: Giorgio Ferrari

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Na odświeżonym graficznie zdjęciu z Teleskopu Hubble’a widać, jak gromada GAL-CLUS-022058c rozciąga obraz odległej, żółto-czerwonej galaktyki w efektowne łuki - Pierścień Einsteina

#kosmos #astronomia #ciekawostki

I dobrze

#heheszki #kosmos

Mars ma dwa maleńkie księżyce — Fobosa i Deimosa, czyli Strach i Trwogę.
Najprawdopodobniej są to przechwycone planetoidy z pasa między Marsem a Jowiszem lub nawet z dalszych rejonów Układu Słonecznego. Na zdjęciu z sondy Mars Reconnaissance Orbiter widać większego z nich — Fobosa, silnie pokrytego kraterami i wyglądającego jak planetoida. Krąży on niezwykle blisko Marsa, zaledwie 5800 km nad powierzchnią. To tak blisko, że siły pływowe powoli ściągają go w dół. Za około 100 milionów lat Fobos spadnie na Marsa albo zostanie rozerwany, tworząc wokół planety pierścień.

#kosmos #astronomia

Fajny ten Księżyc, nie?
A jednak to… Merkury!

Najmniejsza planeta Układu Słonecznego, choć podobna rozmiarami do Księżyca, jest znacznie masywniejsza — składa się głównie z żelaza, dzięki czemu ustępuje gęstością jedynie Ziemi. Temperatura na jego powierzchni waha się od −173 °C do 427 °C. Merkury ma też duże, żelazne jądro generujące pole magnetyczne około 100 razy słabsze od ziemskiego.

Zdjęcie pochodzi z sondy BepiColombo i zostało wykonane w czerwcu 2022 roku.

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Cześć,

Robię ten wpis jako eksperyment. Nie jestem autorem. Materiał tutaj wrzucany jest transkrypcją poszczególnych rozdziałów z serii Historia Ziemi na kanale NaukowoTV. Uważam ten materiał za naprawdę ciekawy, aczkolwiek odcinki trwają dość długo (1h) więc stąd pomysł na taką zajawkę.

Link to kanału i jeśli wciągnie cię materiał to daj lajka autorowi materiału bo myślę że zrobił kawał dobrej roboty Polecam również obejrzeć bo autor filmu zamieszcza ciekawe zdjęcia w swoim materiale.

https://www.youtube.com/watch?v=f5MsB4TTNlI&list=PLpIzk_LwSClFdcTPiOHgd-jZlNLUtpcyC

Na ten moment wrzucę 3 i zobaczymy czy Tomeczki i Tomkinie będą chciał w takiej formie.


PROLOG do historii Ziemi part 1

Zbadanie historii naszej planety nie jest łatwym zadaniem - istnieje ona od miliardów lat. Egzystencja gatunku ludzkiego to zaledwie mrugnięcie okiem w porównaniu do wieku planety. Jednak jesteśmy jedynym ziemskim gatunkiem, który ma sukcesy w odkrywaniu tej wiedzy.

Na Ziemi istnieją pewne ślady z dawnych czasów - tylko należy umieć je odczytać. A co z narodzinami Układu Słonecznego? Przecież takich śladów nie ma na planecie. Skąd wiemy, kiedy Układ Słoneczny się narodził i jak do tego doszło?

Na szczęście pewne narzędzia pozwalają nam odkryć tę tajemnicę. Przede wszystkim ciała Układu Słonecznego posiadają pewne parametry, takie jak masa, prędkość, gęstość i tym podobne. Każdy rzetelny scenariusz powstania i ewolucji układu musi objaśniać zarówno jego ogólną strukturę, jak i naturę konkretnych obiektów. Właśnie o te parametry. Dzięki nim wiele scenariuszy możemy wykluczyć i wskazać na te mniej lub bardziej prawdopodobne. Dziś wiemy, że każdy obiekt w układzie ma swoją historię. Dzieje kosmosu są mocno wyryte na powierzchni ciał niebieskich - w ich składzie chemicznym, budowie i właściwościach fizycznych, a także kształtach i rozmiarach orbit, po których się poruszają.

Interpretacja tych danych jest trudna - to wnikliwa praca detektywistyczna, angażująca wiele dziedzin nauki.

Hipoteza mgławicowa

Już w XVIII wieku naukowcy poprzez analizy postawili hipotezę mgławicową i co ciekawe, obowiązuje ona do dziś, choć oczywiście nie do końca w takim kształcie jak pierwsi myśliciele postulowali. Pierwszym, który pisał o początkach Układu Słonecznego był Immanuel Kant. Według Kanta układ planetarny miał swój początek w obłoku materii, z którego uformowały się mniejsze grudy materii przyciągające kolejne porcje kosmicznego budulca. Coraz gęstsze skupiska zbliżały się do Słońca - im bliżej gwiazdy znajdowały się wyłaniające się z tej masy planety, tym charakteryzowały się większą gęstością.

Książka Kanta „Powszechna historia naturalna i teoria nieba” nie dotarła do wielu czytelników, dlatego szerszym echem odbiła się napisana w 1796 roku przez Pierre’a Simona de Laplace’a rozprawa „O systemie świata”. Często mówi się, że to właśnie Laplace przedstawił hipotezę mgławicową, choć jego koncepcja jest bardzo podobna do koncepcji Kanta.

Laplace postulował, że planety uformowały się z obłoku gazu, powoli obracającego się wokół Słońca. Z czasem chmura gazu ostygła i skurczyła się, a tempo jej obrotu wokół naszej gwiazdy radykalnie przyspieszyło, zmieniając obłok w płaski dysk. W miarę jak gazowy dysk zwiększał prędkość obrotu, siła odśrodkowa zaczęła przeważać nad grawitacją Słońca, wyrzucając w przestrzeń pierścienie gazu z zewnętrznej krawędzi dysku. Każdy z tych pierścieni następnie się zagęścił, tworząc planety. Analogicznie, tylko na mniejszą skalę, powstały księżyce.

Hipoteza mgławicowa Kanta i Laplace’a, która głosi, że Układ Słoneczny powstał w wyniku grawitacyjnego zapadnięcia się fragmentu olbrzymiego obłoku molekularnego, przeszła na przestrzeni 200 lat wiele modyfikacji, jednak nadal jest najlepszym wyjaśnieniem kwestii powstania Układu Słonecznego. Era badań kosmicznych, zapoczątkowana w latach 50. XX wieku, a także odkrycie pierwszych egzoplanet w latach 90., znacząco przyczyniły się do rozwoju tej teorii. Obecne obserwacje nieba, mgławic, gwiazd i właśnie egzoplanet dorzuciły wiele interesujących koncepcji i danych do hipotezy mgławicowej.

Dziś nie tylko możemy rozpisywać, jak teoretycznie powstają systemy planetarne — możemy takie systemy w różnym stadium rozwoju obserwować, a także symulować za pomocą komputerów. Wiele ciał w Układzie Słonecznym pozostaje niezmienionych przez miliardy lat i stanowi swego rodzaju „pamiętnik narodzin” układu. Badania meteorytów, próbek przywiezionych z Księżyca czy planetoid mogą dać wskazówki na temat powstania Układu Słonecznego i wieku Ziemi.

Meteoryt Allende

Badania meteorytów, ale także próbek przywiezionych z Księżyca czy planetoid również mogą nam dać wskazówki na temat powstania wszechświata, Układu Słonecznego czy wieku Ziemi. Jednym z najważniejszych takich meteorytów jest chondryt węglisty Allende, który spadł na Ziemię w 1969 roku. Meteoryt Allende nadal pozostaje największym okazem, jaki znaleziono na Ziemi - zebrano 2 tony odłamków różnej wielkości.

Skała ta powstała u zarania dziejów Układu Słonecznego, ale w przeciwieństwie do Ziemi nie osiągnęła wystarczająco dużej masy, by przekształcić się w samodzielny świat. Ten meteoryt to taka „fotografia” sprzed 4,56 miliarda lat — na jej podstawie możemy ustalić wiele kwestii.

----------------------------------------

Jeśli pasuje ci taka forma, masz uwagi albo uważasz że to kupa daj mi znać Natomiast jeszcze raz bardzo mocno polecam kanał autora.

#historia #historiaZiemi #kosmos #NaukowoTV #ciekawostki