Na odświeżonym graficznie zdjęciu z Teleskopu Hubble’a widać, jak gromada GAL-CLUS-022058c rozciąga obraz odległej, żółto-czerwonej galaktyki w efektowne łuki - Pierścień Einsteina

#kosmos #astronomia #ciekawostki

I dobrze

#heheszki #kosmos

Mars ma dwa maleńkie księżyce — Fobosa i Deimosa, czyli Strach i Trwogę.
Najprawdopodobniej są to przechwycone planetoidy z pasa między Marsem a Jowiszem lub nawet z dalszych rejonów Układu Słonecznego. Na zdjęciu z sondy Mars Reconnaissance Orbiter widać większego z nich — Fobosa, silnie pokrytego kraterami i wyglądającego jak planetoida. Krąży on niezwykle blisko Marsa, zaledwie 5800 km nad powierzchnią. To tak blisko, że siły pływowe powoli ściągają go w dół. Za około 100 milionów lat Fobos spadnie na Marsa albo zostanie rozerwany, tworząc wokół planety pierścień.

#kosmos #astronomia

Fajny ten Księżyc, nie?
A jednak to… Merkury!

Najmniejsza planeta Układu Słonecznego, choć podobna rozmiarami do Księżyca, jest znacznie masywniejsza — składa się głównie z żelaza, dzięki czemu ustępuje gęstością jedynie Ziemi. Temperatura na jego powierzchni waha się od −173 °C do 427 °C. Merkury ma też duże, żelazne jądro generujące pole magnetyczne około 100 razy słabsze od ziemskiego.

Zdjęcie pochodzi z sondy BepiColombo i zostało wykonane w czerwcu 2022 roku.

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Cześć,

Robię ten wpis jako eksperyment. Nie jestem autorem. Materiał tutaj wrzucany jest transkrypcją poszczególnych rozdziałów z serii Historia Ziemi na kanale NaukowoTV. Uważam ten materiał za naprawdę ciekawy, aczkolwiek odcinki trwają dość długo (1h) więc stąd pomysł na taką zajawkę.

Link to kanału i jeśli wciągnie cię materiał to daj lajka autorowi materiału bo myślę że zrobił kawał dobrej roboty Polecam również obejrzeć bo autor filmu zamieszcza ciekawe zdjęcia w swoim materiale.

https://www.youtube.com/watch?v=f5MsB4TTNlI&list=PLpIzk_LwSClFdcTPiOHgd-jZlNLUtpcyC

Na ten moment wrzucę 3 i zobaczymy czy Tomeczki i Tomkinie będą chciał w takiej formie.


PROLOG do historii Ziemi part 1

Zbadanie historii naszej planety nie jest łatwym zadaniem - istnieje ona od miliardów lat. Egzystencja gatunku ludzkiego to zaledwie mrugnięcie okiem w porównaniu do wieku planety. Jednak jesteśmy jedynym ziemskim gatunkiem, który ma sukcesy w odkrywaniu tej wiedzy.

Na Ziemi istnieją pewne ślady z dawnych czasów - tylko należy umieć je odczytać. A co z narodzinami Układu Słonecznego? Przecież takich śladów nie ma na planecie. Skąd wiemy, kiedy Układ Słoneczny się narodził i jak do tego doszło?

Na szczęście pewne narzędzia pozwalają nam odkryć tę tajemnicę. Przede wszystkim ciała Układu Słonecznego posiadają pewne parametry, takie jak masa, prędkość, gęstość i tym podobne. Każdy rzetelny scenariusz powstania i ewolucji układu musi objaśniać zarówno jego ogólną strukturę, jak i naturę konkretnych obiektów. Właśnie o te parametry. Dzięki nim wiele scenariuszy możemy wykluczyć i wskazać na te mniej lub bardziej prawdopodobne. Dziś wiemy, że każdy obiekt w układzie ma swoją historię. Dzieje kosmosu są mocno wyryte na powierzchni ciał niebieskich - w ich składzie chemicznym, budowie i właściwościach fizycznych, a także kształtach i rozmiarach orbit, po których się poruszają.

Interpretacja tych danych jest trudna - to wnikliwa praca detektywistyczna, angażująca wiele dziedzin nauki.

Hipoteza mgławicowa

Już w XVIII wieku naukowcy poprzez analizy postawili hipotezę mgławicową i co ciekawe, obowiązuje ona do dziś, choć oczywiście nie do końca w takim kształcie jak pierwsi myśliciele postulowali. Pierwszym, który pisał o początkach Układu Słonecznego był Immanuel Kant. Według Kanta układ planetarny miał swój początek w obłoku materii, z którego uformowały się mniejsze grudy materii przyciągające kolejne porcje kosmicznego budulca. Coraz gęstsze skupiska zbliżały się do Słońca - im bliżej gwiazdy znajdowały się wyłaniające się z tej masy planety, tym charakteryzowały się większą gęstością.

Książka Kanta „Powszechna historia naturalna i teoria nieba” nie dotarła do wielu czytelników, dlatego szerszym echem odbiła się napisana w 1796 roku przez Pierre’a Simona de Laplace’a rozprawa „O systemie świata”. Często mówi się, że to właśnie Laplace przedstawił hipotezę mgławicową, choć jego koncepcja jest bardzo podobna do koncepcji Kanta.

Laplace postulował, że planety uformowały się z obłoku gazu, powoli obracającego się wokół Słońca. Z czasem chmura gazu ostygła i skurczyła się, a tempo jej obrotu wokół naszej gwiazdy radykalnie przyspieszyło, zmieniając obłok w płaski dysk. W miarę jak gazowy dysk zwiększał prędkość obrotu, siła odśrodkowa zaczęła przeważać nad grawitacją Słońca, wyrzucając w przestrzeń pierścienie gazu z zewnętrznej krawędzi dysku. Każdy z tych pierścieni następnie się zagęścił, tworząc planety. Analogicznie, tylko na mniejszą skalę, powstały księżyce.

Hipoteza mgławicowa Kanta i Laplace’a, która głosi, że Układ Słoneczny powstał w wyniku grawitacyjnego zapadnięcia się fragmentu olbrzymiego obłoku molekularnego, przeszła na przestrzeni 200 lat wiele modyfikacji, jednak nadal jest najlepszym wyjaśnieniem kwestii powstania Układu Słonecznego. Era badań kosmicznych, zapoczątkowana w latach 50. XX wieku, a także odkrycie pierwszych egzoplanet w latach 90., znacząco przyczyniły się do rozwoju tej teorii. Obecne obserwacje nieba, mgławic, gwiazd i właśnie egzoplanet dorzuciły wiele interesujących koncepcji i danych do hipotezy mgławicowej.

Dziś nie tylko możemy rozpisywać, jak teoretycznie powstają systemy planetarne — możemy takie systemy w różnym stadium rozwoju obserwować, a także symulować za pomocą komputerów. Wiele ciał w Układzie Słonecznym pozostaje niezmienionych przez miliardy lat i stanowi swego rodzaju „pamiętnik narodzin” układu. Badania meteorytów, próbek przywiezionych z Księżyca czy planetoid mogą dać wskazówki na temat powstania Układu Słonecznego i wieku Ziemi.

Meteoryt Allende

Badania meteorytów, ale także próbek przywiezionych z Księżyca czy planetoid również mogą nam dać wskazówki na temat powstania wszechświata, Układu Słonecznego czy wieku Ziemi. Jednym z najważniejszych takich meteorytów jest chondryt węglisty Allende, który spadł na Ziemię w 1969 roku. Meteoryt Allende nadal pozostaje największym okazem, jaki znaleziono na Ziemi - zebrano 2 tony odłamków różnej wielkości.

Skała ta powstała u zarania dziejów Układu Słonecznego, ale w przeciwieństwie do Ziemi nie osiągnęła wystarczająco dużej masy, by przekształcić się w samodzielny świat. Ten meteoryt to taka „fotografia” sprzed 4,56 miliarda lat — na jej podstawie możemy ustalić wiele kwestii.

----------------------------------------

Jeśli pasuje ci taka forma, masz uwagi albo uważasz że to kupa daj mi znać Natomiast jeszcze raz bardzo mocno polecam kanał autora.

#historia #historiaZiemi #kosmos #NaukowoTV #ciekawostki

#rosja #kosmos

NGC 6744 (PGC 62836) to przepiękna galaktyka spiralna znajdująca się w gwiazdozbiorze Pawia, około 30 milionów lat świetlnych od Ziemi. Odkrył ją 30 czerwca 1826 roku James Dunlop.

To jeden z najjaśniejszych obiektów pozagalaktycznych w tej konstelacji — jej jasność to 10,6 mag.

NGC 6744 jest prawie dwa razy większa od Drogi Mlecznej, a jej struktura niezwykle przypomina naszą Galaktykę. Zdjęcia pokazują, jak mogłaby wyglądać Droga Mleczna, gdybyśmy mogli spojrzeć na nią z zewnątrz.

Źródło i prawa autorskie: Basudeb Chakrabarti

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Gierka gdzie tworzy się układ planetarny który musi przetrwać 1000lat. Można dodać ciała o różnej masie i obserwować co się będzie działo.

https://stefanom.org/spc/

#kosmos #gry

Gromada w Pannie to masywna gromada galaktyk położona w centrum naszej Supergromady Lokalnej. Jej średnica sięga aż 15 milionów lat świetlnych, a znajduje się na pograniczu gwiazdozbiorów Panny i Warkocza Bereniki.

Odległość do jej centrum wynosi około 53,8 mln lat świetlnych, a w jej obrębie znajduje się aż około 2000 galaktyk — od niewielkich galaktyk karłowatych po ogromne galaktyki eliptyczne.

Źródło obrazu i prawa autorskie: Saulius Adomaitis

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Nadolbrzym Sadr (Gamma Cygni ) leży w centrum Krzyża Północnego w gwiazdozbiorze Łabędzia, blisko płaszczyzny Drogi Mlecznej. Na poniższym obrazie o zakresie 3° (ok. 6 razy wiecej niż Księżyc w pełni) widać ją tuż pod środkiem kadru, wraz z mgławicą IC 1318 — znaną jako Mgławica Motyl — oraz młodą gromadą otwartą NGC 6910. Gamma Cygni znajduje się około 1800 lat świetlnych od Ziemi, a IC 1318 i NGC 6910 leżą w odległości 2000–5000 lat świetlnych.

Źródło obrazu i prawa autorskie: Min Xie, Chen Wu, Yizhou Zhang, and Benchu Tang

#astronomia #ciekawostki #kosmos

#heheszki #polskamisjakosmiczna #kosmos

Niebieskawy, poskręcany warkocz komety C/2025 A6 (Lemmon) to efekt działania zmiennego wiatru słonecznego. Porcie energii ze Słońca, czyli koronalne wyrzuty masy, zaburzyły strumień cząstek komety, tworząc wyjątkowo skomplikowaną i pokręconą strukturę.

Na zdjęciu wykonanym w zeszłym miesiącu w Alfacar w Hiszpanii widać ten kosmiczny tumult w całej okazałości. Kometa stopniowo przygasa, oddalając się od Ziemi i Słońca, wracając w dalsze rejony Układu Słonecznego.

Źródło: Ignacio Fernández

#kosmos #astronomia #fotografia #ciekawostki

https://m.joemonster.org/filmy/136320

Ukradłem z Joe, śmiechem z filmu ale temat całkiem poważny Honda lata w kosmos

#kosmos #motoryzacja

Kometa 3I/ATLAS, trzeci znany obiekt międzygwiezdny w naszym Układzie Słonecznym, osiągnęła peryhelium 29 października. Na zdjęciu z 14 listopada widać jej zielonkawą komę i słabe warkocze na tle gwiazd Panny, choć wciąż wymaga teleskopu do obserwacji. Obiekt jest intensywnie monitorowany przez teleskopy i sondy w całym Układzie Słonecznym. Około 19 grudnia kometa zbliży się do Ziemi na 270 milionów kilometrów.

#kosmos #ciekawostki #nauka #astronomia

Pół roku temu wrzucałem już poniższą NGC1055 ale myślę że jest na tyle malownicza że inne warto ją zobaczyć ponownie w lekko innym ujęciu.

Dla przypomnienia: Duża spiralna galaktyka NGC 1055 jest położona około 60 milionów lat świetlnych od nas w gwiazdozbiorze Wieloryba. Widoczna z boku rozciąga się na ponad 100 tysięcy lat świetlnych, czyli nieco więcej niż Droga Mleczna. Na zdjęciu widać gwiazdy pierwszego planu z naszej Galaktyki oraz różowawe obszary powstawania gwiazd rozrzucone wzdłuż pyłowych pasm dysku NGC 1055.

Źródło obrazu i prawa autorskie: John Hayes

#kosmos #astronomia #ciekawostki

28 listopada 2022 roku, podczas 13. dnia lotu, statek kosmiczny Orion osiągnął rekordową odległość ponad 430 tysięcy kilometrów od Ziemi — największą, jaką kiedykolwiek uzyskał statek zaprojektowany do przewożenia ludzi. Poprzedni rekord należał do Apollo 13.

Tego dnia wykonano niezwykłe zdjęcie, na którym w jednym ujęciu widać Ziemię i Księżyc gdzie z perspektywy Oriona to właśnie nasz naturalny satelita wyglądał większy. To oczywiście efekt różnicy odległości, możliwy tylko w tak dalekim punkcie orbity.

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka

Galaktyka Wir (M51) to jasna galaktyka spiralna oddalona o około 23 miliony lat świetlnych. Leży w gwiazdozbiorze Psów Gończych, blisko dyszla Wielkiego Wozu. Odkrył ją Charles Messier w 1773 roku. M51 ma około 60 tysięcy lat świetlnych średnicy i należy do grupy galaktyk M101. Towarzyszy jej galaktyka NGC 5195, która znajduje się na końcu jednego z jej ramion. Obie galaktyki silnie oddziałują grawitacyjnie, tworząc charakterystyczny most gwiezdny. Ten duet jest znany jako Arp 85. Poniższa fotografia jest cyfrowym złożeniem zdjęć wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a.

#astronomia #kosmos #nauka #ciekawostki

NGC 4565, znana także jako „Galaktyka Igła” leży około 30 milionów lat świetlnych od nas, w gwiazdozbiorze Warkocza Bereniki, i została odkryta już w 1785 roku przez Williama Herschela. Jej średnica przekracza 100 tysięcy lat świetlnych, a widoczny z Ziemi cienki dysk przecina ciemny pas pyłu. Jasność obserwowana 9,5m.

Źródło i prawa autorskie: Michael Sherick

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka