Europa (Jowisz II) to najmniejszy z czterech księżyców Galileuszowych Jowisza i szósty co do wielkości księżyc w Układzie Słonecznym. Na zdjęciu widać jej charakterystyczną, jasną powierzchnię poprzecinaną siecią ciemnych pęknięć. Ciemniejszy materiał w szczelinach to prawdopodobnie sole i uwodniony kwas siarkowy. Dane z sondy Galileo (której dziełem jest poniższe zdjęcie) wskazują, że powierzchnia Europy nie jest statyczna – lód przemieszcza się, a czerwonawe obszary mogą zawierać substancje pochodzące z wnętrza księżyca. To właśnie one stanowią nadzieję naukowców na zbadanie materii z jego podpowierzchniowego oceanu.

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka

Niezwykłe zdjęcie wykonane w 2010 roku przez Sade Cassini przedstawia system pierścieni Saturna oraz dwa jego księżyce: jeden z mniejszych - Janus (na zdjęciu powyżej pierścieni) oraz Reę.

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Ładna prezentacja Inversion Space, tylko czekać na debiut giełdowy.
https://streamable.com/hl39ga
https://x.com/InversionSpace/status/1973570866714988839
#kosmos

Galaktyka Trójkąta (znana również jako M33 lub NGC 598) – galaktyka spiralna w gwiazdozbiorze Trójkąta. Jest drugą pod względem jasności galaktyką spiralną widoczną na niebie, ustępując jedynie Galaktyce Andromedy. Należy do Grupy Lokalnej, w której znajduje się także Droga Mleczna.

W 1924 roku amerykański astronom Edwin Hubble odkrył w tej „mgławicy spiralnej” – jak wówczas nazywano galaktyki – bardzo słabe cefeidy o jasności bliskiej 18 magnitudo. Na tej podstawie doszedł do wniosku, że obiekty te wraz z galaktyką znajdują się poza Drogą Mleczną.

Galaktyka Trójkąta ma jasność obserwowaną równą 5,7 magnitudo, a jej masa szacowana jest na około 2,0 × 10¹⁰ M☉. Jej średnica rzeczywista wynosi około 60 000 lat świetlnych i znajduje się w odległości około 2,9 miliona lat świetlnych od Ziemi.

#kosmos #astronomia #nauka #ciekawostki

NGC 1300 to galaktyka spiralna z poprzeczką, położona około 65 milionów lat świetlnych od Ziemi w gwiazdozbiorze Erydanu. Jej średnica wynosi około 130 tysięcy lat świetlnych. Galaktyka należy do Gromady Erydanu, obejmującej około 200 galaktyk, a dokładniej do niewielkiej podgrupy liczącej 2–4 obiekty, określanej jako Grupa NGC 1300. Została odkryta w 1835 roku przez Johna Herschela. Jasność obserwowana 11,4m. Zdjęcie pochodzi z HST.

#kosmos #ciekawostki #astronomia #nauka

Triplet Wilda (Arp 248) – to grupa trzech niewielkich, oddziałujących ze sobą galaktyk spiralnych (PGC 36723, PGC 36733 i PGC 36742), widocznych w gwiazdozbiorze Panny. Dwie z nich łączy jasny strumień gwiazdowy, powstały prawdopodobnie w wyniku oddziaływań grawitacyjnych i pływowych. Zespół galaktyk znajduje się około 200 milionów lat świetlnych od Ziemi. Swoją nazwę zawdzięcza szwajcarskiemu astronomowi Paulowi Wildowi (1925–2014), który badał ten układ we wczesnych latach 50. XX wieku.

#astronomia #ciekawostki #kosmos #nauka

NGC 1097 – galaktyka spiralna z poprzeczką w gwiazdozbiorze Pieca, oddalona o około 45 milionów lat świetlnych od Ziemi. Odkryta w 1790 roku przez Williama Herschela, przyciąga uwagę swoim jasnym centrum, w którym znajduje się supermasywna czarna dziura o masie aż 140 milionów Słońc. Otacza ją świecący pierścień gwiazdotwórczy – obszar intensywnego powstawania nowych gwiazd. Jasność obserwowana 9,5

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka

czasami wracam do tego utworu. ma coś w sobie. na tyle że jego nagranie znalazło się na złotej płycie wysłanej na pokładzie sondy Voyager.

było też inspiracją motywu do oryginalnego Ghost in the shell. wrzucam moje ulubione wykonanie, a w komentarzach wersje z Voyagera, oryginalne wykonanie bułgarskiej śpiewaczki z lat 60. i wersja na chór, bez dud, najbardziej zbliżona do soundtracku z Ghost in the shell.

https://www.youtube.com/watch?v=ENgxt5YIkLQ

#muzyka #folk #kosmos

IIZw096 - para łączących się galaktyk leży jakieś 500 milionów lat świetlnych od nas w gwiazdozbiorze Delfina. Obiekty rozciągają się na jakieś 100 tysięcy lat świetlnych. Zdjęcie powstało na podstawie danych ze znajdujących się na pokładzie JWST kamer bliskiej (ang. Near-InfraRed Camera) oraz średniej (ang. Mid-InfraRed Instrument) podczerwieni.

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka

kolejna ciekawa fotka z misji Artemis 1. 13. dnia lotu (28 listopada) statek kosmiczny Orion osiągnął największą odległość od Ziemi – ponad 430 tys. km. W tym momencie znajdował się też niemal 70 tys. km za Księżycem.

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Powyższe zdjęcie wykonała 5 grudnia kamera na pokładzie bezzałogowego statku kosmicznego Orion, gdy ten zbliżał się do swego powrotnego na przyspieszającym przelocie obok Księżyca. Na lewej krawędzi zdjęcia widoczny jest terminator, czyli ciemna granica pomiędzy księżycowym dniem i nocą. Na środku przy górnej krawędzi zdjęcia znajduje się 41-kilometrowej średnicy krater Marius.

#astronomia #ciekawostki #kosmos #nasa

W poniedzialek Rosjanom juz sie znudzila wojna, podboje, wyzwalanie i zwalczanie nazizmu - teraz maja sie bac meteorytow:

• Asteroida 2024 YR4: dlaczego zderzenie z Księżycem zniszczy satelity Ziemi

Asteroida 2024 YR4 o średnicy 60 metrów może uderzyć w Księżyc w 2032 roku. Zderzenie spowoduje wyrzucenie odłamków, które będą stanowić zagrożenie dla sztucznych satelitów Ziemi.

• Spotkanie generałów z Hegsethem w Quantico: czy możliwy jest przewrót w armii USA?

• Historyk Daria Mitina: Dla Izraela granice z 1967 roku nie istnieją, Palestyna została zniszczona

• Przełom nuklearny: Rosja przygotowuje świat na nową technologiczną rzeczywistość

• Stany Zjednoczone przygotowują się do uderzenia w europejski przemysł farmaceutyczny

Asteroida 2024 YR4: dlaczego zderzenie z Księżycem zniszczy satelity Ziemi

Planeta doczekała się – ludzkość przygotowuje się do wybuchu jądrowego przeciwko asteroidzie. Pamiętacie film „Armageddon” z odległego 1998 roku, w którym fragmenty meteorytu spadają na Stany Zjednoczone przy okrzykach „Saddam Hussein nas zaatakował!”, młody Bruce Willis, rosyjski kosmonauta w uszance, naprawiający wszystko uderzeniami klucza, miłość przy akompaniamencie Aerosmith?

Tylko Bruce Willis odchodzi od nas z powodu otępienia czołowo-skroniowego, więc atak na niebiański kamień będzie musiała przeprowadzić NASA, Roskosmos i chińska CNSA. O ile oczywiście do tego dojdzie — i supermocarstwa uzgodnią salwę nuklearną.

W grudniu 2032 roku asteroida 2024 YR4 o średnicy wielopiętrowego budynku (60 metrów) może uderzyć w Księżyc. Prędkość – 17 kilometrów na sekundę, energia uderzenia – setki megaton.

Ale Księżyc nie pęknie ani nie przesunie się — widział już niejedno. Będzie tylko oślepiający błysk i nowy kilometrowy krater.

Jednak konsekwencje dla Ziemi będą bardzo poważne — z przyczyn pośrednich.

Księżyc nie ma atmosfery, więc wszystko, co wyrzuci uderzenie: pył, kamienie, odłamki — poleci w kosmos. Część tego rozsypu trafi na orbitę Ziemi.

Dla ludzi na powierzchni będzie to piękny deszcz meteorów, który dopełni planetarne widowisko z uderzeniem w Księżyc.

Dla statków kosmicznych rozpocznie się katastrofa: miliardy cząstek poruszających się z prędkością hipersoniczną będą przez tygodnie „zamiatać” niskie i geostacjonarne orbity. Zagrożone będą GPS, GLONASS, Galileo, satelity wojskowe i internetowe oraz Międzynarodowa Stacja Kosmiczna.

Czy jest szansa na odchylenie asteroidy? Tak, ale poza książkami i filmami science fiction nigdy nie zostało to sprawdzone ani zastosowane.

Jak zauważa rosyjski astronom Leonid Elenin na swoim kanale Telegram, istnieją dwie opcje.

Kinetyczny impaktor (krążek), który uderza w asteroidę i zmienia jej orbitę. Metoda ta została już przetestowana podczas misji DART w 2022 roku. Jeśli jednak YR4 okaże się luźna, uderzenie może jedynie rozbić ją na fragmenty, z których część spadnie na Ziemię.

Wybuch jądrowy w pobliżu asteroidy. Potężny i skuteczny: promieniowanie odparowuje powierzchnię i odpycha ciało. Ale są pewne niuanse: potrzebny jest ciężki nośnik, decyzja „kto to zrobi” (wszyscy – nie można) i zakaz wybuchów jądrowych w kosmosie.

Istnieje również gorszy scenariusz: „na próżno się za to zabraliśmy” lub nieudana interwencja.

Jeśli asteroida przesunięta uderzeniem lub wybuchem przejdzie przez tak zwaną „grawitacyjną dziurkę od klucza”, może powrócić na kurs bezpośredniego zderzenia z Ziemią. Wtedy z pewnością uderzy w naszą planetę — silniej niż bolidy z Tunguski lub Czelabińska.

Wówczas, jak pokazały międzynarodowe ćwiczenia PDC-2025, wszystkim krajom pozostanie tylko dyskutować, „jak ratować ludność” — niestety, cała potęga Ziemi nie pozwala na razie zagwarantować „zestrzelenia” niebiańskich gości.

Tak, to prawda, planeta może zostać łatwo zniszczona przez kamień wielkości dzielnicy, których w naszym Układzie Słonecznym jest mnóstwo.

Obecnie nie można obserwować YR4: jest on „ukryty” blisko Słońca. Werdykt, czy asteroida uderzy w Księżyc, ludzkość otrzyma dopiero w 2028 roku.

A jeśli odpowiedź będzie brzmiała „tak, uderzy” — władze i naukowcy będą mieli tylko kilka lat na podjęcie decyzji:

albo planeta będzie oglądać rzadkie kosmiczne widowisko,

albo ludzkość zaryzykuje i spróbuje uderzyć w gościa „bombu atomową”.

#pravda #kosmos #ksiezyc #rosja #wojna

Kwintet Stephana – niezwykła grupa galaktyk widoczna w gwiazdozbiorze Pegaza. Na zdjęciu dostrzegamy pięć galaktyk, z których cztery (NGC 7317, NGC 7318A, NGC 7318B oraz NGC 7319 - to te żółte), odległe od nas o około 290 milionów lat świetlnych, są wzajemnie powiązane grawitacyjnie i oddziałują na siebie. Piąta, NGC 7320 (niebieska), leży znacznie bliżej – w odległości zaledwie 40 milionów lat świetlnych – i jest jedynie „intruzem” w tym układzie, widocznym na pierwszym planie.

#astronomia #kosmos #ciekawostki

Zbliżenie na chmury Jowisza uchwycone przez sondę Juno pod koniec 2021 roku. Widoczne charakterystyczne owalne formacje to układy wysokiego ciśnienia, które mogą rozciągać się na ponad 1000 kilometrów i utrzymywać się przez wiele lat. Największym takim układem na Jowiszu jest Wielka Czerwona Plama (niewidoczna na tym zdjęciu), trwająca co najmniej od kilkuset lat.

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka

Zdjęcie Japeta wykonane przez sondę Cassini

Japet (Iapetus, Saturn VIII) to trzeci co do wielkości księżyc Saturna i jednocześnie najdalszy spośród dużych lodowych księżyców planety. Odkryty został w 1671 roku przez Giovanniego Cassiniego. Jego jasność obserwowalna waha się w granicach 10,2–11,9 magnitudo.

Charakterystyczną cechą Japeta jest niezwykły kontrast pomiędzy dwiema półkulami. Półkula przednia (skierowana w stronę ruchu księżyca wokół planety) jest bardzo ciemna, z czerwonawym odcieniem i pochłania więcej promieniowania. Półkula tylna (ciągnąca się za Japetem w ruchu orbitalnym) oraz obszary biegunowe są z kolei jasne, pokryte lodem i odbijające dużą część światła słonecznego. #kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka

NGC 1365 galaktyka spiralna znajdująca się w odległości około 56 milionów lat świetlnych w gwiazdozbiorze Pieca. Została odkryta 2 września 1826 roku przez szkockiego astronoma Jamesa Dunlopa. Jej jasność obserwowana wynosi około 10,3 magnitudo.

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Na zdjęciu widoczna jest galaktyka spiralna Messier 88 (M88, NGC 4501) z gwiazdozbioru Warkocza Bereniki. Obiekt ten należy do Gromady w Pannie i znajduje się w odległości około 60 milionów lat świetlnych od Ziemi. Galaktyka ma imponującą średnicę szacowaną na około 130 tysięcy lat świetlnych. Jej jasność obserwowana wynosi, w zależności od źródła, od 9,6 do około 10,4 magnitudo.

#kosmos #astronomia #ciekawostki

Kallisto sfotografowana przez sondę Galileo w 2001 roku (24 lata temu!)

Kallisto (Jowisz IV) – drugi co do wielkości księżyc Jowisza i trzeci pod względem rozmiaru w całym Układzie Słonecznym. Jest najbardziej oddalonym z czterech księżyców galileuszowych. Kallisto ma średnicę tylko o około 1% mniejszą od Merkurego, ale jest od niego trzykrotnie lżejsza. Obraca się synchronicznie, przez co zawsze zwrócona jest do planety tą samą stroną. Jej jasność wynosi około 5,65 magnitudo.

#astronomia #kosmos #ciekawostki

Na fotografii wykonanej w 2011 roku przez sondę Cassini widzimy Enceladusa, którego powierzchnia w dużej mierze rozświetlona jest nie przez Słońce, lecz przez odbite światło Saturna. Zazwyczaj śnieżnobiały księżyc zyskuje tu złotawe odcienie, przypominające barwy wierzchołków saturnowych chmur. Oświetlenie pada głównie z lewej strony, przez co labirynt wzgórz rzuca wyraźne cienie na prawo od środka kadru. Tuż poniżej centrum dostrzec można potężny, kilometrowej głębokości kanion Labtayt Sulci. Jedynie wąski, jasny sierp po prawej stronie pozostaje bezpośrednio oświetlony promieniami Słońca.

#kosmos #astronomia #ciekawostki #nauka