Łacińska maksyma qui in re illicita versatur, tenetur etiam pro casu („kto działa w sposób bezprawny, odpowiada także za przypadek [losowy]”) jest zazwyczaj kojarzona z przestępstwem przekroczenia zamiaru (delitto preterintenzionale), uregulowanym w art. 43 obowiązującego Kodeksu karnego. Znana jest również jako zasada lub reguła versari in re illicita. Chodzi tu o rodzaj odpowiedzialności pośredniej między umyślnością (dolus) a nieumyślnością (culpa). Podobnie jak przy umyślności, występuje tu zdarzenie zamierzone, a jak przy nieumyślności — zdarzenie niezamierzone, lecz poważniejsze od tego, które sprawca chciał wywołać.
~
Typowym przykładem jest śmierć ofiary w następstwie pobicia lub spowodowania obrażeń, gdy sprawca chciał jedynie uderzyć lub zranić, lecz ofiara umiera wskutek jego działań.
~
Znaczna część doktryny prawa karnego uważa ten sposób przypisywania odpowiedzialności za całkowicie niezgodny z zasadą wyrażoną w art. 27 ust. 1 Konstytucji [to z włoskiej wikipedii], który – określając odpowiedzialność karną jako osobistą – wyklucza odpowiedzialność obiektywną.
https://it.wikipedia.org/wiki/Qui_in_re_illicita_versatur,_tenetur_etiam_pro_casu
Zamiar pośredni (łac.dolus indirectus) – zamiar wyprowadzony ze średniowiecznej zasady prawa kanonicznego: „versari in re illicita imputantur omnia, quae sequuntur ex delicto”, która zakładała przypisanie sprawcy wszystkich skutków, które były wynikiem popełnionego przez niego przestępstwa[1].
~
Z konstrukcji zamiaru pośredniego wynika odpowiedzialność sprawcy za niezamierzony, bądź nieprzewidziany skutek, jeżeli między czynem a skutkiem zachodzi tzw. adekwatny związek przyczynowy (co oznacza, że z takiego czynu następuje lub może nastąpić skutek)[2].
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamiar_po%C5%9Bredni
#prawo #lacina