#jedzenie #swiatprzypraw

Drugi dzien treningu w meat labie. Klient zamarudził na przyprawę mint lamb meat. Marudzi, ze smak mięty jest bardziej jak z cukierków, a nie świeżej mięty z ogrodu. Dodatkowo chcialby mocniejdzy smak umami. Pierwszy od lewej kotlet jest z oryg. Receptura, w drugiej zmniejszyliśmy olejek z mięty o 25%, ekstrakt drożdżowy zwiekszylismy o 15% i zwiekszylismy o 25% siekana, suszona miete. Trzeci ma takie same parametry jak drugi, ale dodatkowo zawiera peppermint flavour. Zobaczymy co z tego będzie

Edit: właśnie po to poszedłem do R&D. Po takie zadania, a nie kurła w jakies konsolidacje przypraw sie bawić. Mam nadzieję, ze dzięki temu treningowi uda mi sie dorwać tego typu robotę

#jedzenie #swiatprzypraw

1,5 kg skrzydełek kupionych do testów jednej przyprawy. Okazało sie, ze na pierwszy rzut oka widac różnice po kolorze (w każdym razie tak mi meksykaniec powiedzial, dla mnie były takie same xD ). No to zeby nie wyrzucać skrzydełek pożyczyliśmy z meat labu bbq seasoning, do piekarnika i bierzemy połowę ja, połowę on do domu . Będzie jedzone

#swiatprzypraw

Ktoś ma problemy z zatokami i nic nie pomaga?. Polecam olejek eteryczny z gorczycy....kurła płacze od 15'

Flash point tez jest ciekawy....tylko 46 st.

Sprawdzałem różnice w pieprzu syczuańskim z dwóch źródeł i czuję, że nie czuję.

Język mam zdrętwiały jakbym był u dentysty xD

#gotujzhejto #swiatprzypraw #upomidora

#swiatprzypraw #ciekawostki

Jeszcze jedna wrzutka i już nie spamuje .

Btw to zielsko pochodzi z Australii więc nie dziwi mnie ze tylko kilka odmian na kilkaset jest jadalne xD .

Ciekawe ile tubylców straciło życie podczas testów co sie nadaje do jedzenia o co nie xD pewnie wyglądało to tak jak z grzybami xd

#swiatprzypraw #ciekawostki

Dawno nic nie wrzucałem, a ze przygotowuje właśnie prezentacje na jutro to pomyślałem ze wrzucę zdjecia kilku slajdów na szybko jako taka mini-ciekawostke

#ciekawostki #jedzenie moj tag: #swiatprzypraw

Raczej większość z Was wie co to jest Kardamon. Ale słyszeliście kiedykolwiek o Black cardamon/Large cardamon?

Ja dopóki nie zaczęliśmy w robocie konsolidować tej przyprawy nie słyszałem. Po ostatniej przygotowanej przeze mnie prezentacji dotyczacej m.in. kardamonu odkryłem, że duża część osób u mnie w robocie też nie ma pojęcia co to tak naprawdę jest :P.Czarny kardamon ma się do zwykłego kardamonu tak jak Cassia ma się do cynamonu

Nazwa botaniczna: Amomum subulat

Inne nazwy: Kardamon skrzydlaty, kardamon duży, brązowy lub większy, czarne złoto

Główny związek smakowy: Cyneol

Używane części rośliny: Nasiona i cały owoc („strąk”)

Czarny kardamon cierpiał z powodu niesłusznej reputacji gorszego substytutu swojego zielonego kuzyna i do XX wieku był używany głównie do perfum na Zachodzie.

Przyprawa ta była tradycyjnie uprawiana przez społeczność Lepcha w Sikkimie, stanie w północno-wschodnich Indiach. Sami Sikkimczycy używają czarnego kardamonu w celach leczniczych i rzadko gotują z nim, ale w Chinach jego wartość kulinarna jest doceniana od stuleci.

Przyprawa ta jest uprawiana poza Sikkimem dopiero od lat 60. XX wieku, kiedy to została wprowadzona do Nepalu i Bhutanu, a później do Darjeeling w Bengalu Zachodnim. Obecnie w obu obszarach jest uprawiana do użytku domowego, w szczególności jako kluczowy składnik mieszanek przypraw garam masala, a coraz częściej na eksport do Bliskiego Wschodu, Japonii i Rosji.

Roślina pochodzi z wilgotnych, pagórkowatych terenów leśnych wschodnich Himalajów, od Nepalu po Chiny; aż do 90 procent czarnego kardamonu nadal uprawia się w stanie Sikkim w północno-wschodnich Indiach.

Czarny kardamon jest zdominowany przez ten sam przenikający związek cyneolu, który nadaje zielonemu kardamonowi jego smak, ale tutaj podobieństwo się kończy. Różnorodne fenole nadające mu zapach dymu, znaczne ilości goździkowego eugenolu, sosnowego pinenu i cytrusowego limonenu oferują szeroki wachlarz doznań smakowych.

Czarny kardamon najlepiej nadaje się do wolno gotowanych, wytrawnych dań. Zazwyczaj używa się go w duszonych daniach mięsnych kuchni syczuańskiej, w pho i innych wietnamskich bulionach i zupach, a także w garam masala i pilawach w Indiach i Nepalu.

MIESZANKI DO SPRÓBOWANIa

Garam masala

Shandong spice bag

Advieh

Vindaloo

Dorzuciłem zdjęcie na którym macie zielony i czarny kardamon. Profil zapachowy czarnego określiłbym jako earthy, smoky, brown, malty, podczas gdy zielony obok jest floral, green, fresh, citrusy, minty.

Btw ten kardamon na zdjęciu jest najzajebistszym kardamonem jaki miałem okazję wąchać, zarówno pod względem profilu jak i intensywności. Te w słoiczkach w sklepach można sobie wsadzić w d⁎⁎ę

#ciekawostki #jedzenie #gotowanie #swiatprzypraw

Szybki wpis na odstresowanie się przed interview za godzinę....

MAHLEB

NAZWA BOTANICZNA: Prunus mahaleb

INNE NAZWY: Mahlab, mehlepi, rock cherry, St. Lucie cherry

GŁÓWNY ZWIĄZEK SMAKOWY: Kumaryna

CZĘŚĆ ROŚLINY UŻYWANA JAKO PRZYPRAWA: Nasiono znajdujące się wewnątrz pestki owocu

SPOSÓB UPRAWY : Dojrzałe wiśnie zbiera się jesienią, gdy osiągną już ciemnofioletowo-czarny kolor

OBRÓBKA: Małe, miękkie jądro jest wydobywane przez rozłupanie pestki wewnątrz cienkomięsistego owocu wiśni. Następnie nasiono jest blanszowane, suszone i mielone lub sprzedawane w całości.

INNE ZASTOSOWANIA: Olejek eteryczny jest stosowany w przemyśle perfumeryjnym.

ROŚLINA:

Wiśnia Mahleb to drzewo liściaste lub duży krzew należący do rodziny różowatych. Owoce są bardzo cierpkie i uważane za niejadalne. Białe kwiaty mają bardzo intensywny zapach.

Pestki wiśni Mahleb znaleziono w prehistorycznych miejscach na Morzu Śródziemnym i Bliskim Wschodzie, ale pisemne dowody ich stosowania w starożytności są skąpe. Najwcześniejsze przepisy na perfumy, w których wymieniono pestki ze względu na ich właściwości aromatyczne, pochodzą dopiero z XII wieku n.e. Istnieją jednak pewne dowody na to, że mahleb mógł być uprawiany już w epoce sumeryjskiej (4500–1900 p.n.e.) w starożytnej Mezopotamii, w okolicach współczesnego Iraku i Syrii. W rodzimych regionach drzewa wiśni Mahleb stosowanie suszonych, zmielonych pestek jako przyprawy kulinarnej sięga wieków wstecz, jest popularne w chlebach i ciastach spożywanych podczas świąt religijnych. Mahleb nie jest powszechnie używany poza Grecją, Turcją, Afryką Północną i Bliskim Wschodem, chociaż Amerykanie greckiego pochodzenia często dodają go do swoich drożdżowych ciast i wypieków.

Sproszkowany Mahleb jest mniej gorzki i ma mniej smaku niż całe ziarna, ale jełczeje dość szybko ze względu na wysoką zawartość oleju.

Ziarna są owalne, miękkie i wielkości ziaren pieprzu. zachowują swoje aromatyczne właściwości lepiej niż sproszkowana przyprawa, ale powinny być zamrożone w celu dłuższego przechowywania.

SMAK

Lakton zwany kumaryną nadaje kremowy smak mahleb, podobny do słodkiej koniczyny i moreli. Nuty migdałowe pochodzą z metoksyetylocynaminianu, a przyprawa zawiera również drzewny, pieprzny azulen i balsamiczny, owocowy pentanol, a także dioksolan przypominający zielone jabłko. Gorycz w świeżej przyprawie pochodzi z fenoli.

ZASTOSOWANIE KULINARNE

Za pomocą mielonego mahleb możesz zagęścić sos wiśniowy, dodać go do kruszonki śliwkowej lub posypać nim pieczone morele lub brzoskwinie

mięso

DodaJ do tureckiej suchej mieszanki przypraw do pieczonych udek kaczki, wieprzowiny lub jagnięciny.

Wypieki

Dodaj mahleb do świątecznych wypieków razem z innymi rozgrzewającymi przyprawami lub dodajj go do słodkiego ciasta tarty morelowej.

Lody

Użyj Machleb razem z kandyzowanymi pistacjami jako posypki do lodów wiśniowych

Fasola tonka W słodkich przepisach dodaj razem z fasolą tonka, która również zawiera dużo kumaryny.

UWOLNIJ SMAK

Ze zwiazków smakowych Mahleba, tylko dioksolan i niektóre gorzkie fenole są dobrze rozpuszczalne w wodzie. Gotowanie w płynie na bazie wody spowoduje zatem „zielony” i gorzki smak i należy tego unikać.

Zmiel ziarna, aby uwolnić olejki aromatyczne. Pozostaw na kilka minut przed użyciem, aby umożliwić odparowanie gorzkich fenoli

Przed dodaniem do dania wymieszaj z tłuszczem, aby podkreślić słodkie i drzewne nuty smakowe.

Podgrzanie zmniejszy gorzki smak i ujawni nuty wiśniowe.

Miłego czytania... ja spieprzam poczytać o systemach panierowania filetow z kury xD

#ciekawostki #jedzenie moj tag : #swiatprzypraw

Do przygotowania tego wpisu wykorzystałem książkę, o której ostatnio pisałem. Będę z niej korzystać częściej, zeby nikt mi nie zarzucił, że robię to zbyt encyklopedycznie xP

MASTYKS

NAZWA BOTANICZNA Pistacia lentiscus

ZNANA TAKŻE JAK Guma arabska (ale nie TA guma arabska, którą wszyscy znają), mastiha, lentysk.

Drzewo, które produkuje mastyks, rośnie tylko na greckiej wyspie Chios, gdzie ten wyjątkowy produkt jest uprawiany od ponad 2500 lat. Starożytni Grecy i Rzymianie żuli go jako odświeżacz oddechu — jest to źródło słowa „masticate”. Kiedy Genueńczycy przejęli Chios od Wenecjan w 1346 r. n.e., zapewnili mieszkańcom wyspy ochronę przed piratami w zamian za monopol na lukratywny handel mastyksem, który był wówczas bardzo poszukiwaną przyprawą. W 1566 r. Turcy osmańscy przejęli kontrolę nad wyspą i kontrolowali handel mastyksem, dopóki Chios nie stał się częścią państwa greckiego w 1913 r. Obecnie 24 pozostałe wioski produkujące mastyks — znane jako mastichochoria — zbierają i przetwarzają żywicę w ten sam, uświęcony tradycją sposób. Mastyks z Chios jest obecnie produktem o chronionej nazwie pochodzenia (PDO), a większość z niego jest eksportowana do Turcji i na Bliski Wschód.

GŁÓWNY ZWIĄZEK SMAKOWY

Pinen

ROŚLINA

Przyprawa jest zbierana z małych wiecznie zielonych drzew z rodziny sumakowatych, blisko spokrewnionych z pistacjami.

CZĘŚĆ ROŚLINY - Żywica

KOLOR

na początku kolor kości słoniowej, który z czasem ciemnieje do złocistożółtej z powodu reakcji ze światłem słonecznym i powietrzem

Kawałki żywicy przypominają „Łzy”, przezroczyste kawałki są używane w kuchni i nazywane dahtilidopetres (kamienie krzemienne – w orginale ‘’flint stones’’). gorszej jakości, bardziej miękkie, większe łzy nazywane są kantiles (pęcherze) i są używane głównie do żucia.

METODA UPRAWY

Kora drzewa jest nacinana późnym latem, aby wydzielała żywicę. Drzewa produkują żywicę w wieku 5 lat i mogą ją produkować przez 60 lat.

METODA PRODUKCJI

Żywica stopniowo twardnieje u podstawy drzewa, tworząc gruszkowate „łzy”, które są zbierane, czyszczone i suszone.

ZASTOSOWANIE NIEKULINARNE

W kosmetykach i perfumach; w medycynie tradycyjnej do leczenia ran

Subtelny aromat mastyksu jest głównie zasługą związku smakowego pinenu, który stanowi do 80 procent jego składu chemicznego. Mniejsze ilości mircenu i innych związków terpenowych dają możliwość łączenia mastyksu z szeroką gamą pikantnych, słodkich lub drzewnych przypraw.

Przetwory owocowe Dodaj odrobinę mastyksu do galaretki jabłkowej lub dżemu figowego.

Pieczona jagnięcina Przed pieczeniem natrzyj kawałek jagnięciny mastyksem, zmiażdżoną cebulą i czosnkiem oraz odrobiną kardamonu.

Chleb Dodaj łyżeczkę zmielonego mastyksu i trochę nasion kopru włoskiego do pikantnego ciasta chlebowego

Słodkie wypieki Dodaj mastyks do makaroników — mastyks dobrze komponuje się z migdałami — lub do biszkoptu o zapachu wody różanej

Budyń ryżowy Przygotuj budyń ryżowy o zapachu mastyksu i polej go syropem o smaku kwiatu pomarańczy.

UWOLNIJ SMAK

Mastyks najlepiej zmielić przed użyciem i wymieszać z innym sproszkowanym składnikiem, aby rozprowadził się po całym daniu.

Zmiel z cukrem, aby dodać do słodkich przepisów, lub z solą, aby wykorzystać do przygotowania pikantnych dań, lub z mąką, aby wykorzystać w dowolnym. Zapobiega to również przywieraniu mastyksu do młynka.

Spróbuj dodać mastyks do potraw za pomocą sosu zrobionego z zasmażki z mąki, mastyksu i masła lub innych tłuszczów.

#ksiazki #swiatprzypraw

@UmytaPacha wspomniała wczoraj czy mam coś mniej encyklopedycznego nt przypraw xP

https://goodreads.com/book/show/38085725

Przed chwilą to znalazłem, ściągnąłem i póki co tylko przeglądnąłem, ale wydaje się naprawdę ciekawe, szczególnie dla kogoś kto chciałby samemu przygotować mieszanki praktycznie z kazdego kraju na swiecie (Są podane receptury).

Bardzo możliwe, że zacznę nowa serie wpisów opartych na tej książce.

#ciekawostki #swiatprzypraw

Dzisiaj bardzo krótkie

Marchewnik anyżowy

(polski język nie zawodzi nie tylko w przypadku owadów xP , marchewnik brzmi dużo fajniej niż angielskie "Cicely" xP )

Marchewnik anyżowy (Myrrhis odorata , mirra ogrodowa, słodka mirra pachnąca; Apiaceae) jest jedną z niewielu aromatycznych ziół kulinarnych występujących w bardzo zimnym klimacie regionu skandynawskiego i jest rozpowszechniona na obszarze rozciągającym się tak daleko na północ, jak Islandia. Marchewnik ma słodki, aromatyczny smak; jego owoce są dobrym substytutem anyżu lub kopru włoskiego, podczas gdy liście nadają aromat i smak podobny do trybuli, ale znacznie silniejszy.

Roślina zawiera olejek lotny, którego składnikami są trans-anetol, germakren-D, β-kariofilen, limonen, eter metylowy chawikolu, α-pinen, α-farnezen i mircen. Zawiera również flawanoidy, takie jak luteolina i glukozydy apigeniny. Liście marchewnika zawierają olejek eteryczny, którego dominującym składnikiem jest anetol.

Marchewnik jest stosowany głównie w przepisach na ryby. Świeże liście można stosować w sałatkach, a posiekane liście są używane w potrawach razem z rabarbarem, agrestem i innymi owocami. Liście marchewnika są również stosowane w sałatkach owocowych i napojach. Korzenie można jeść jako warzywo, a także kandyzować. Nasiona można stosować w ciastach i cukierkach, podczas gdy suszone liście są używane w herbacie ziołowej.

#ciekawostki #jedzenie #zdrowie moj tag: #swiatprzypraw

RUTA ZWYCZAJNA

Ruta (Ruta graveolens L.; rodzina cytrusów – Rutaceae) to wytrzymała, krzewiasta, wiecznie zielona roślina, pochodząca z południowej Europy. Ruta może rosnąć w niemal każdych warunkach, ale preferuje półosłonięte, suche środowisko. Dolna część łodygi jest zdrewniała, a liście są naprzemianległe, niebieskawo-zielone i dwu- lub trójpierścieniowe. Mają silny, nieprzyjemny zapach i bardzo gorzki, nieprzyjemny smak. Roślina kwitnie od czerwca do września, z zielonożółtymi kwiatami. Uprawę można przeprowadzić poprzez bezpośrednie sadzenie nasion, sadzonki łodygowe lub sadzonki korzeniowe. Cała roślina jest wykorzystywana w celach leczniczych, lek składa się zarówno ze świeżego, jak i suszonego zioła, a w niektórych regionach może być również stosowany w kuchni. Pędy zbiera się przed kwitnieniem rośliny, przy czym młode wierzchołki pędów uważa się za najcenniejsze. Olejek obecny w Rucie znajduje się w torebkach rozmieszczonych na całej roślinie i jest destylowany ze świeżego zioła, podobnie jak wywary i napary. Suszone roślina ma podobny smak i zapach, ale jest mniej silny. Proszek jest używany do robienia herbaty

Główne grupy związków zawartych w olejku to ketony (46,6%), seskwiterpenoidy (13,3%) i monoterpenoidy (4,1%). Głównymi składnikami są 2-undekanon (33,9%), octan 2-heptanolu (17,5%), 1-dodekanol (11,0%), geyren (10,4%) i 2-nonanon (8,8%). Substancjami czynnymi o znaczeniu klinicznym są psoraleny, odpowiedzialne za hepatotoksyczność i fotosensybilizację, oraz metylo-nonyloketon, który odpowiada za wpływ na macicę. Rutyna ma działanie wspierające i wzmacniające wewnętrzną wyściółkę naczyń krwionośnych i obniżające ciśnienie krwi.

Ruta jest tradycyjnie stosowaną rośliną leczniczą i jest stosowana w medycynie indyjskiej (ajurweda, unani i siddha) oraz w ziołolecznictwie w wielu innych krajach, chociaż jej stosowanie w krajach rozwiniętych jest obecnie minimalne. Oto lista jej właściwości leczniczych i zastosowań, głównie w tradycyjnej medycynie indyjskiej:

• Zioło: pobudzające, rozkurczowe, żołądkowe, drażniące, poronne; stosowane jako środek wywołujący menstruację i w leczeniu kaszlu, kolki i wzdęć.

• Liście: stosowane w przypadku braku miesiączki, menstruacji i kolki; stosowane zewnętrznie na rwę kulszową, ból głowy, ból mięśni klatki piersiowej, zapalenie oskrzeli, zapalenie stawów.

• Olejek: przeciwskurczowy, przeciwpadaczkowy, wywołujący menstruację

Podstawowym zastosowaniem ruty w tradycyjnej medycynie Ameryki Łacińskiej jest stymulacja przepływu menstruacyjnego poprzez pobudzanie mięśni macicy: kobiety w ciąży powinny zatem unikać spożywania ruty. Jest również szeroko stosowany w leczeniu problemów z oczami; napar z zioła łagodzi zmęczone i nadwyrężone oczy i uważa się, że pomaga poprawić widzenie. Był stosowany w leczeniu zaburzeń układu nerwowego, takich jak stwardnienie rozsiane i porażenie Bella, a także w leczeniu zawrotów głowy i zawrotów głowy. Ruta jest korzystna w leczeniu dolegliwości żołądkowo-jelitowych, takich jak kolka i wzdęcia; w takich przypadkach olejek eteryczny z ruty zażywa się mieszając go z wodą i cukrem. W przypadku przedawkowania zioło działa jak trucizna akronarkotyczna. Ma również tendencję do wywoływania wymiotów; żadnego leczenia nie należy zatem przyjmować bezpośrednio po jedzeniu. Zewnętrznie można go stosować jako maść, podczas gdy liście pomagają złagodzić ból spowodowany rwą kulszową. Świeże liście położone na czole mają leczyć bóle głowy, a wywar przygotowany z liści ruty stosowany na klatkę piersiową pomaga w leczeniu przewlekłego zapalenia oskrzeli. Żucie liści ruty pomaga wyeliminować bakterie z dziąseł.

Katzer (2000a) szczegółowo omawia zastosowania ruty w kuchni: Poza okazjonalnym użyciem we Włoszech, ruta cieszy się największą popularnością w Etiopii. Świeże liście ruty są czasami używane jako aromat kawy, a czasami jest wymieniana jako składnik narodowej mieszanki przypraw, berbere. Kuchnia etiopska jest wyjątkowa, ponieważ wykorzystuje nie tylko liście ruty, ale także suszone owoce (jagody ruty) o intensywniejszym, lekko ostrym smaku, który dobrze zachowuje się podczas suszenia. Gotowanie z rutą jest zwykle uważane za staromodne, prawdopodobnie dlatego, że pół wieku temu ruta była znacznie bardziej popularna niż dzisiaj, więc jest postrzegana jako pozostałość z dawnych czasów; po drugie, osoby starsze często rozwijają pozytywne nastawienie do gorzkiego smaku i mają tendencję nadużywania gorzkich ziół i przypraw. A jednak ruta zdecydowanie jest warta spróbowania; mięso, jajka i ser mogą skorzystać z tej prawie nieznanej przyprawy, pod warunkiem, że zachowa się ostrożność, aby nie przedawkować. Gorzki smak jest redukowany przez kwasy; w ten sposób liść ruty może być użyty do nadania smaku marynowanym warzywom, urozmaicenia sałatki lub dodania bardzo osobistego akcentu do domowego octu ziołowego. Ze względu na swoje ogólne powinowactwo do kwaśnych potraw, ruta dobrze komponuje się z pikantnymi włoskimi sosami pomidorowymi zawierającymi oliwki i kapary (wraz z majerankiem, bazylią i lubczykiem). Jeśli kucharz chce uzyskać smak ruty bez goryczki, może wykorzystać fakt, że liście ruty wydzielają olejek eteryczny znacznie szybciej niż gorzką rutynę. W związku z tym świeże liście można namoczyć w lekko wrzącym sosie na krótki czas (zwykle jedną minutę), a następnie wyrzucić. Dzięki temu zabiegowi uzyskuje się maksymalny smak przy minimalnej goryczce... Podobnie jak wiele innych gorzkich przypraw ruta jest popularna do aromatyzowania likierów. Oprócz pobudzania apetytu, gorzkie likiery mają pewne właściwości tonizujące, żołądkowe, a nawet pobudzające żółć, które są korzystne po obfitej uczcie. Jednym z najpopularniejszych likierów zawierających rutę jest grappa con ruta, włoska brandy z beczki aromatyzowana małą gałązką ruty na butelkę. W tym celu zwykle preferowana jest pokrewna ruta frędzlowa (Aleppo rue, R. chalepensis).

Poniżej znajduje się lista przepisów znalezionych na popularnych stronach z przepisami, w których ruta jest składnikiem smakowym: groszek z rutą (rantas borbszho), zapiekanka serowo-ruitowa, szkocka ruta, zupa ziemniaczana, gumbo z owoców morza, zupa z małży, zupa z soczewicy, zupa z kiszonej kapusty i fasoli, zapiekane owoce morza, linguini z białym sosem z małży, zupa brokułowa z serem, zupa serowa, ciasto korzenne z rutą, starożytny rzymski ser czosnkowy z rutą, endywia zawijana w szynkę itp.

#ciekawostki mój tag: #swiatprzypraw

Dzisiaj o przyprawie, której istnienie trochę mnie zaskoczyło, a mianowicie Mango Ginger.

Mango - zaraz po awokado jest najbardziej nielubianym przeze mnie owocem, więc jakoś nie kusi mnie, zeby tego próbować xP xP

MANGO GINGER

Imbir mango (Curcuma amada L.) to kłączowate, aromatyczne zioło z rodziny imbirowatych, Zingiberaceae. Jest uprawiany w Indiach, Sri Lance i Bangladeszu oraz w wielu krajach Azji Południowo-Wschodniej ze względu na kłącza, które są używane zarówno w świeżej, jak i suszonej formie do przyprawiania marynad i dań, zarówno wegetariańskich jak i mięsnych. Jest ceniony za swoje właściwości lecznicze. Świeżo ścięte kłącze ma smak i kolor mango, stąd też nazwa przyprawy. Imbir mango jest byliną, która rozmnaża się za pomocą kłączy. Roślina osiąga 60–90 cm wysokości; jej liście są długie, ogonkowe i podłużno-lancetowate; kwiaty są białe lub jasnożółte i wyrastają w środku kępy liści. Kłącza mają początkowo gorzki smak, z czasem stają się słodsze, a później kwaśne i aromatyczne. Curcuma amada ma podobny smak i zastosowania do indonezyjskiego gatunku Curcuma mangga.

Badania wykazały zmienność składu chemicznego kłącza mango imbir w zależności od regionu produkcji. Badanie z wykorzystaniem chromatografii GC–MS doprowadziło do zidentyfikowania 26 składników stanowiących prawie 98% całkowitej ilości substancji lotnych. Olejek zawierał dziesięć monoterpenów, trzy węglowodory, cztery utlenione węglowodory, dwa ketony i jeden ester. Dominującymi monoterpenami są kamfora i tymol. Frakcja sekwiterpenowa składała się głównie z węglowodorów, takich jak (Z)-β-farnazen, guaia-6,9-dien, α-pinen i α-longipinen. Składnikiem aromatycznym odpowiedzialnym za smak jest tymol.

Ze względu na obecność kurkuminoidów (kurkumina, desmetoksy kurkumina, demetoksy kurkumina) Mango ginger ma wiele zastosowań terapeutycznych. Wykazano, że kurkumina jest związana z wieloma właściwościami fizjologicznymi i leczniczymi. Jest znana jako środek wiatropędny, wykrztuśny i przeciwgorączkowy, a także może pobudzać apetyt.

Kurkumina wpływa na różne szlaki sygnalizacji komórkowej. Właściwości przeciwnowotworowe kurkuminy przeciwko niektórym typom komórek nowotworowych zostały przetestowane i udowodnione w systemach in vitro. Wykazano, że hamuje ona proliferację komórek raka piersi, jelita grubego, prostaty i raka nerki oraz indukuje apoptozę w wielu komórkach nowotworowych. Stwierdzono również, że zwiększa chemiowrażliwość i radiowrażliwość komórek nowotworowych. Kurkumina jest pomocna w schorzeniach układu sercowo-naczyniowego, takich jak hipercholesterolemia i agregacja płytek krwi: wykazano, że ekstrakt z kłącza ma działanie hipocholesterolemiczne, przeciwzapalne, a wiele innych badań również wskazało, że ekstrakt z imbiru mango ma silne działanie hamujące rozwój bakterii i pleśni. Jest bardzo skuteczny w regeneracji mięśni i gojeniu się ran i jest zalecany do stosowania w reumatyzmie, wstrząsie mózgu i skręceniach. Kurkumina jest również skuteczna w leczeniu stanów zapalnych wątroby i ochronie wątroby przed uszkodzeniami wywołanymi przez alkohol i narkotyki.

W badaniach laboratoryjnych zaobserwowano znaczną redukcję całkowitych lipidów i trójglicerydów w surowicy w wątrobie dorosłych samic szczurów, którym podawano 10% ekstrakt z imbiru mango lub 10% kurkuminy w normalnej diecie lub w diecie hipertriglicerydemicznej na bazie sacharozy. Na koniec, jedną z najbardziej godnych uwagi cech kurkuminy jest jej aktywność przeciwko chorobie Alzheimera.

Kłącze imbiru mango jest popularną przyprawą i warzywem ze względu na swój bogaty smak, który jest opisywany jako słodki z subtelnymi ziemistymi, kwiatowymi, pieprznymi nutami i podobny do surowego mango. Jest pysznym dodatkiem do sałatek i potraw smażonych na patelni. Jest stosowany w kuchniach Azji Południowej i Południowo-Wschodniej, a także Azji Dalekiego Wschodu, a najczęściej w kuchni tajskiej. W Indiach jest najczęściej stosowany w chutneyach i marynadach. Przygotowuje się go do użytku w kuchni jak świeży imbir. Niektóre z potraw znalezionych na popularnych stronach internetowych z przepisami, w których imbir mango jest używany jako smak i przyprawa to: Kondaikadalai pachadi, sos z mango-imbir, marynowany mango-imbir, grillowany kurczak z patelni z ostrą salsą, piernikowe babeczki z lukrem mango-imbir, gorące grillowane krewetki z sosem mango-imbir, ciasto kuskusowe ze świeżym chutneyem mango-imbir, grillowana tajska sałatka z kurczakiem z imbirem mango, pikantne tofu mango-imbir, sorbet mango-imbir

#ciekawostki #swiatprzypraw

Fun fact na dziś: piperyna z pieprzu posłużyła do stworzenia fentanylu....

#ciekawostki #jedzenie moj tag: #swiatprzypraw

Dorzucam #zdrowie i #odchudzanie

Kokum and Malabar tamarind

Kokum i tamarynd malabarski należą do rodzaju Garcinia, należącego do rodziny Clusiaceae (Guttiferae, rodzina mangostanowatych). Jest to ważny rodzaj występujący w tropikalnych regionach Azji Południowej, Azji Południowo-Wschodniej i Indonezji. Najsłynniejszym członkiem rodzaju jest mangostan właściwy - G. mangostana, powszechnie znany jako królowa owoców tropikalnych. Kokum (G. indica Choisy) i tamarynd malabarski (G. gummi-gutta (L.) Roxb. (syn. G. cambogia Desr.) dają owoce używane jako przyprawy, a także do produkcji napojów bezalkoholowych i koncentratów.

Zarówno kokum, jak i tamarynd malabarski to wiecznie zielone drzewa osiągające wysokość około 15 m. Występują głównie w Ghatach Zachodnich i przyległych obszarach, w stanach Maharashtra, Karnataka, Kerala i Tamil Nadu w Indiach; uprawia się je również w Indonezji. Kokum i jego produkty są eksportowane do Wielkiej Brytanii, USA, Włoch, Kanady, Australii, Hongkongu i na Bliski Wschód. Zanzibar jest głównym importerem. Ta przyprawa używana komercyjnie to wysuszona, przetworzona skórka owocu. Koncentrat kokum jest przygotowywany z soku ze świeżych, dojrzałych owoców. Wytwarzany jest zarówno sok, jak i syrop (z cukrem). Po wyciśnięciu soku pozostałości skórki wykorzystywane są do wyrobu cukierków. Produkt ten jest uważany za doskonały środek na problemy z nadkwasotą. Olej z nasion jest ekstrahowany przy użyciu standardowej procedury ekstrakcji (tłoczenie, gotowanie) lub ekstrakcji rozpuszczalnikiem.

Przetwarzanie tamaryndowca malabarskiego jest podobne do przetwarzania kokum opisanego powyżej. W tym przypadku owocnia dojrzałego owocu jest cięta na kawałki i suszona na słońcu i/lub wędzona. Syrop i koncentrat są wytwarzane z wysuszonej skórki. Skórka owocu kokum zawiera wielonienasycony pigment fenolowy, garcinol i jego izomer izogarcinol, wraz z kwasem (–)-hydroksycytrynowym (HCA), cyjanidyno-3-glukozydem i cyjanidyno-3-sambibiozydem. Skórka owocu tamaryndowca malabarskiego zawiera izoprenylowane polifenole i camboginol. Emocje dotyczące kokum i tamaryndowca malabarskiego wynikają z występowania HCA, o którym doniesiono, że jest związkiem przeciwotyłościowym. HCA jest w rzeczywistości bardzo rzadki w świecie roślin, ale występuje w kokum i tamaryndowcach malabarskich na poziomie 10–30%. W ostatnich latach na bazie HCA powstało wiele produktów, rzekomo pomagających zrzucić zbędne kilogramy.

HCA jest ekstrahowany z wysuszonej skórki przez ekstrakcję wodną, a następnie traktowany zasadami w celu przekształcenia obecnego laktonu w kwas i wytrącania kwasu przez dodanie chlorku wapnia. HCA jest wytrącany jako sól wapniowa. Oprócz HCA skórka owocu zawiera około 10% kwasu jabłkowego, wraz z mniejszymi ilościami kwasu cytrynowego i winowego. Kokum jest jednym z najbogatszych źródeł naturalnego czerwonego pigmentu, antocyjanu. Skórka kokum zawiera 2–3% antocyjanów, głównie w postaci cyjaniny-3-sambubiozydu i cyjaniny-3-glukozydu. Skórka tamaryndowca malabarskiego zawiera również żółty pigment, garcinol.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Owoc kokum (G. indica) ma właściwości przeciwszkorbutowe, żółciopędne, chłodzące, przeciwżółciowe, zmiękczające i łagodzące. Wiadomo, że kora ma właściwości ściągające, a olejek jest stosowany w leczeniu czerwonki i biegunki. Jest również stosowany w maściach i balsamach do skóry. Syrop z owocu podaje się w przypadku dolegliwości żółciowych. Skórka (po ekstrakcji soku), po przetworzeniu na cukierki, jest bardzo skutecznym środkiem na problemy z nadkwasotą. Wysuszona skórka ma silną kwasowość, dlatego działa również jako środek antyseptyczny.

Żółta żywica (zwana cambodge) uzyskana z tamaryndowca malabarskiego i innych pokrewnych gatunków, takich jak G. kowa, G. morella itp., jest stosowana w preparatach leczniczych jako skuteczny środek przeczyszczający, a także w medycynie weterynaryjnej.

Ostatnimi czasy zapotrzebowanie na owoce Garcinia i produkty owocowe jako suplement diety w leczeniu problemów związanych z otyłością gwałtownie wzrosło (Książka jest z 2012 roku, na końcu umieszczę krótkie sporostowanie).

Fizjologiczną podstawą działania przeciwotyłościowego jest blokowanie enzymu ATP-cytrynian liazy, biorącego udział w przekształcaniu cukru w glikogen i cholesterol. (–)-HCA blokuje enzym, czyniąc go nieskutecznym, zapobiegając w ten sposób produkcji tłuszczu w organizmie. Wraz z hamowaniem produkcji lipidów, energia jest zużywana do glukoneogenezy, a zwiększona produkcja glikogenu stymuluje glukoreceptory w wątrobie, które wysyła sygnały sytości do mózgu, co z kolei tłumi pragnienie jedzenia.

Oprócz zwiększania produkcji glikogenu, HCA uaktywnia również β-oksydację, dzięki czemu dochodzi do zwiększenia spalania zgromadzonego w organizmie tłuszcz. Ekstrakt z Kokum, podobnie jak czysty HCA, okazał się skuteczny w znacznym zmniejszeniu syntezy tłuszczu w organizmie. Owoce Garcinia obniżają poziom lipidów we krwi, takich jak cholesterol i trójglicerydy, poprzez utlenianie kwasów tłuszczowych w wątrobie dzięki zwiększonej termogenezie. Niektóre z dostępnych na rynku preparatów zawierających HCA lub jego sól wapniową to Citrin, CitriMax, Super CitriMax i APPEsatTM itp. Olej z nasion jest stosowany do przygotowywania maści i czopków. Olej jest również stosowany do stosowania miejscowego w przypadku owrzodzeń lub jako maść do ust.

POKREWNE GATUNKI

Niektóre ważne gatunki pokrewne o właściwościach leczniczych obejmują: G. mangostana, G. cowa, G. morella i G. xanthochymus. G. cowa jest stosowana w medycynie tradycyjnej, a skórka owocu jest używana przez miejscową ludność jako substytut tamaryndowca. Lateks rośliny jest stosowany jako środek przeciwgorączkowy w tajskiej medycynie ludowej. Lateks zawiera kowaninę, kowanol, cowaxantone i norcowaninę; cowanol i cowaxantone wykazują umiarkowaną aktywność przeciwdrobnoustrojową przeciwko pewnym bakteriom. Guma z G. morella jest stosowana jako środek przeczyszczający i przeciwbakteryjny; zawiera morelinę, neomorelinę, β-guttiferynę i α-guttiferynę. G. xanthochymus zawiera ksantochymol i izoksantochymol. Te dwa związki w stosunku 1 : 2 wykazały wysoką cytotoksyczność wobec trzech linii komórek nowotworowych, mianowicie jelita grubego, piersi i wątroby.

ZASTOSOWANIE KULINARNE

Przetworzona skórka kokum i tamaryndowca malabarskiego jest używana jako przyprawa, szczególnie w przygotowywaniu dań rybnych, gdzie nie tylko zastępują tamaryndowiec, ale także dodają unikalnego smaku do rybnego curry. Słynne curry rybne z Goa w Indiach zawdzięcza swój unikalny smak i aromat tej przyprawie. Również na Sri Lance tamaryndowiec malabarski jest szeroko stosowany jako przyprawa i do peklowania ryb. Owoce kokum służą jako aromat i środek zakwaszający. Syrop kokum i kokum sharbat (napój bezalkoholowy) są bardzo popularne w Indiach. Sharbat jest bardzo przyjemnym i orzeźwiającym napojem, szczególnie popularnym w regionie Konkan na zachodnim wybrzeżu Indii. Masło kokum jest często przetwarzane w procesach chemicznych na produkt o właściwościach podobnych do masła kakaowego. Produkt ten jest stosowany w preparatach farmaceutycznych i produktach do pielęgnacji. Masło kokum jest jadalne i cechuje się właściwościami odżywczymi, łagodzącymi, ściągającymi i zmiękczający. Jest również stosowany jako masło cukiernicze, w produkcji świec i w przemyśle mydlanym. Może stanowić źródło do produkcji kwasu stearynowego o wydajności 45,7%. Jest również stosowany do klejenia przędz bawełnianych. Ta żółta żywica, po rozpuszczeniu w terpentynie, tworzy dobry lakier i jest stosowana w produkcji farb naturalnych i w produkcji lakieru.

Ok to by było na tyle. Chciałem dodać tylko krótkie wyjaśnienie mojego komentarza dotyczącego roku wydania książki. Nie wiem czy spotkaliście sie z reklamami ‘’magicznych’’ herbatek ziołowych i proszków zawierających Garcinie Kambodżę, ktore miały pomóc Wam w schudnięciu. Może część z Was pamięta mój wpis o prozdrowotnych właściwościach przypraw. W tym przypadku jest identycznie, nie ma JEDNOZNACZNYCH dowodów, że to naprawdę działa. Ale nie tylko to jest ważne. Potwierdzono, że nadmierne stosowanie MOŻE USZKODZIĆ WĄTROBĘ.

‘’It is important to note that there are concerns about the risk of hepatotoxicity related to garcinia food supplements from a recent report by the Scientific Committee of the Spanish Agency for Food Safety and Nutrition (AESAN) [82]. As a result of several previous studies [83,84,85], G. gummi-gutta (G. cambogia) and HCA, its main active ingredient, can cause herb-induced hepatotoxicity (HILI) including elevated liver enzyme levels, hepatitis, cholestasis, and jaundice. Furthermore, these acute liver damages are known to persist even after discontinuation of their intake. Although no research results have been reported on the direct association between G. indica and acute liver injury, more scientific and clinical investigations on the effect of G. indica on liver health since G. indica also contain HCA.’’

https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC8708457/

Dlatego zanim zaczniecie albo ktoś z Waszych bliskich stwierdzi, że chce użyć wspomagania w próbach schudnięcia warto się 2 razy zastanowić, czy warto.

Było troszkę długie, ale wydaje mi się, że jest to na tyle ciekawa przyprawa/owoc, że warto było przeczytać

#ciekawostki mój tag: #swiatprzypraw

Dzisiaj znacznie krótszy wpis niż ten o Annato

Boldo

Liście boldo (Peumus boldus Molina; Syn. Boldu boldus, Boldea fragrans; Monimiaceae) są znane i stosowane tylko w Ameryce Południowej. Liście boldo mają silny aromat, podobny do cynamonu lub liści laurowych i nadają potrawom bardzo przyjemny aromat.

Najlepiej pasują do dań rybnych, a także mogą wzbogacić smak i aromat sosów, potraw z grzybami, marynowanych warzyw i sosów pieczeniowych.

Liście boldo zawierają około 2% olejku eterycznego, który przyczynia się do jego smaku i aromatu. Głównym składnikiem olejku eterycznego jest askaridol, nadtlenek monoterpenu o nieprzyjemnym zapachu, występujący bardzo rzadko w roślinach. Związkami nadającymi smak są p-cymen, 1,8-cyneol i linalol. Liście zawierają również alkaloidy, takie jak boldyna, izoboldina i N-metylolaurotetanina.

Są używane w herbatach ziołowych i były częścią tradycyjnej medycyny Majów. Badania potwierdziły różne zastosowania liści boldo: w badaniach na zwierzętach wykazano, że stymulują one trawienie i mają właściwości przeciwzapalne, przeciwutleniające, żółciopędne i moczopędne, które w dużej mierze przypisuje się roślinnej substancji chemicznej boldynie.

Monografia amerykańska donosi, że boldo może zwiększyć produkcję moczu o 50%, co ponownie potwierdza tradycyjne zastosowanie rośliny jako środka moczopędnego.

Wykazano, że ekstrakt etanolowy z liści podawany myszom ma działanie ochronne na wątrobę, zapobiegając uszkodzeniom spowodowanym narażeniem na działanie substancji chemicznych. Ekstrakt rozluźnia również tkankę mięśni gładkich i wydłuża pasaż jelitowy.

Mniej ciekawe niż Annato, no ale trudno xP nie zawsze takie będzie xD

#swiatprzypraw #heheszki

Popełniłem mema

Link w komentarzu

#ciekawostki #jedzenie moj tag: #swiatprzypraw

Postanowiłem przygotować mini-serię krótkich (czasami dłuższych jak dzisiaj) wpisów o mniej znanych ziołach i przyprawach. Postaram się co 2-3 dni wrzucać jeden krótki wpis. O części z nich na pewno słyszeliście, ale może trafi się również coś dla Was kompletnie nieznanego.

Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO) wymienia 109 gatunków roślin, które są używane jako zioła i przyprawy, podczas gdy kompendium przypraw Katzera wymienia 117 gatunków. Spośród nich tylko kilka jest bardzo szeroko stosowanych, uprawianych komercyjnie i sprzedawanych na całym świecie.

Inne są mniej powszechnie stosowane, ale są dobrze znane i uprawiane w ograniczonych regionach, a także sprzedawane w mniejszej ilości na rynku globalnym;

Jeszcze inne są mniej znane, a nawet nieznane poza niewielkimi regionami na świecie .

Takie zioła i przyprawy są jednak cenne, nie tylko jako przyprawy do potraw, ale także jako rośliny lecznicze o dużym znaczeniu w regionach, gdzie występują. Te mniej znane zioła i przyprawy stają się również ważne w świecie zachodnim, ponieważ szefowie kuchni nieustannie zmagają się z tworzeniem egzotycznych dań o unikalnych i dotychczas nieznanych smakach i aromatach.

ANNATO

Achiote, powszechnie znany jako annato, pochodzi z małego drzewa z Ameryki Środkowej i Południowej, o botanicznej nazwie Bixa orellana L. (rodzina Bixaceae). Nasiona tego drzewa mają powłokę o żółto-pomarańczowym lub czerwono-pomarańczowym kolorze, który jest źródłem powszechnie stosowanego barwnika spożywczego. Nasiona są również używane jako środek aromatyzujący w potrawach z fasoli w Ameryce Południowej i Środkowej oraz na Karaibach, nadając łagodny pieprzny smak z lekkim posmakiem gałki muszkatołowej. Nasiona w tym regionie świata są również używane przez tubylców do produkcji farby do ciała i szminki; stąd drzewo achiote jest również nazywane drzewem szminkowym.

Achiote dorasta do wysokości około 5–6 m i wytwarza różowo-białe kwiaty, które rozwijają się w skupiska jasnoczerwonych, sercowatych owoców pokrytych włoskami. Owoce są niejadalne. Kiedy są dojrzałe pękają, odsłaniając mnóstwo nasion, które są osadzone w pomarańczowo-czerwonym miąższu.

W kulturach plemiennych nasiona annato mają szereg zastosowań niemedycznych. Dla starożytnych Majów i Azteków annato było uważane za symboliczny substytut krwi i dlatego miało święte konotacje – wiele starożytnych pism Majów zostało napisanych w soku z annato. Rdzenni mieszkańcy nadal używają miąższu zmieszanego z olejem do celów kosmetycznych: jako farby do włosów, szminki lub do ozdabiania ciała. Gdy jest stosowany jako farba do ciała, odstrasza również owady i chroni przed oparzeniami słonecznymi dzięki właściwościom filtrującym promieniowanie UV karotenoidowego pigmentu biksyny.

Nasiona annato są również wykorzystywane w lasach deszczowych do tworzenia barwników do tkanin. W świecie zachodnim annato jest używane w przemyśle kosmetycznym (do błyszczyka do paznokci, szminki, mydła); olej annato jest środkiem zmiękczającym, a jego wysoka zawartość karotenoidów zapewnia korzystne właściwości antyoksydacyjne. W produktach do pielęgnacji ciała olej annato zapewnia korzyści antyoksydacyjne, jednocześnie dodając bogaty, słoneczny kolor kremom, balsamom i szamponom. Annato jest również stosowane w produktach gospodarstwa domowego, takich jak wosk do podłóg, pasta do mebli i pasta do butów. W przeszłości było szeroko stosowane jako barwnik do tkanin, nadając im pomarańczowo-czerwony kolor; jednak ze względu na brak trwałości koloru, zostało w dużej mierze zastąpione przez barwniki syntetyczne. Barwnik był również stosowany do barwienia drewna, rattanu i wikliny.

Chociaż to głównie nasiona są wykorzystywane przez ludność tubylczą w celach niemedycznych, cała roślina jest stosowana w medycynie tradycyjnej. Cała roślina ma właściwości ściągające, przeciwżółciowe, przeciwwymiotne i oczyszczające krew. Młode pędy są używane jako napój przypominający herbatę, który jest pity jako afrodyzjak i środek ściągający, a także w przypadku gorączki, czerwonki i zapalenia wątroby. Liście mają wyraźny wpływ na układ moczowy i zwiększają objętość moczu w przypadku niewydolności nerek lub zapalenia pęcherza moczowego; liście są używane w naparze w leczeniu cukrzycy, żółtaczki i czerwonki, a także zewnętrznie na problemy skórne i w celu zapobiegania powstawaniu blizn. Korzeń i kora są używane w celu obniżenia gorączki; uważa się, że miąższ nasion ma działanie hemostatyczne, przeciwdysentyczne, moczopędne i przeczyszczające; owoce są używane w przypadku czerwonki.

Tradycyjni uzdrowiciele w Kolumbii używają również annato jako odtrutki w przypadku ukąszenia węża. Annato jest powszechnie stosowane w peruwiańskiej medycynie ziołowej, gdzie suszone liście nazywane są achiotec i są pite jako wywar o korzystnym wpływie na wiele różnych schorzeń (np. problemy z prostatą, nadciśnienie tętnicze, otyłość). Wywar jest również stosowany zewnętrznie jako środek antyseptyczny i gojący rany. Zastosowania różnią się w zależności od kraju. W Gabonie wywar z liści jest stosowany w celu zatrzymania wymiotów, podczas gdy na Seszelach i Mauritiusie jest dodawane do kąpieli w celu zmniejszenia bólu mięśni. W Etiopii liście są stosowane jako opatrunek na rany.

Jako dodatek do barwników spożywczych, annato ma numer E160 b. Rozpuszczalna w tłuszczach część surowego ekstraktu składa się z biksyny, a rozpuszczalna w wodzie część to głównie norbiksyna, oba mają ten sam numer E co annato.

Nasiona annato zawierają 4,5–5% pigmentu, z czego około 70–80% to biksyna, a pozostała część to norbiksyna. Ponieważ ekstrakt jest rozpuszczalny w lipidach, jest szeroko stosowany w przemyśle spożywczym do nadawania kolorów od czerwonego do pomarańczowo-żółtego różnym produktom spożywczym, np. serowi, masłu, olejom, margarynie, lodom, cukierkom, wyrobom piekarniczym i ryżowi. Annato okazało się szczególnie przydatne w sektorze mleczarskim, w którym dostępne syntetyczne alternatywy okazały się niestabilne; wykazano, że jest nietoksyczne i ma dodatkową zaletę w postaci wysokiej zawartości witaminy A.

Na Karaibach nasiona są zazwyczaj smażone w tłuszczu (zwierzęcym lub roślinnym); po wyrzuceniu nasion, złocistożółty tłuszcz jest używany do smażenia warzyw lub mięsa. Dzięki tej procedurze uzyskuje się złocistożółty do złocistobrązowego kolor. Meksykańscy kucharze często używają pasty (achiote) z nasion annato z pewnymi konserwantami (kwas octowy), która całkowicie rozpuszcza się w gorącym tłuszczu; jest łatwa w użyciu i można ją również dodawać do marynat i sosów, aby poprawić kolor. Podobne zastosowanie znajduje się w Peru i Boliwii w Ameryce Południowej. W południowym Meksyku (Jukatan) mięso jest często marynowane mieszanką przypraw zwaną recado, która uzyskuje swój intensywnie żółty kolor dzięki hojnemu dodatkowi annato. Nasiona mogą być używane zmielone (często po namoczeniu w gorącej wodzie, aby je zmiękczyć) lub w postaci oleju. Recado powstaje z annato, suszonego oregano, zmielonych przypraw (czarnego pieprzu, ziela angielskiego i kminu), czosnku i pikantnych papryczek chili z Jukatanu. Kluczowym smakiem jest sok z gorzkich pomarańczy (kwaśnych lub sewilskich), który dodaje wyrazistej, kwaśnej owocowości. Mięso marynowane w rekado jest zawijane w liście bananowca i pieczone. Możliwe jest również pieczenie w gorącym piekarniku, smażenie na patelni lub grillowanie. Technikę tę można stosować do drobiu i ryb, ale jest najbardziej popularna w przypadku wieprzowiny, zwłaszcza prosiąt. Żywność przygotowywana w ten sposób jest ogólnie określana jako pibil. Pod wpływem Hiszpanii annato trafiło również do Azji Południowo-Wschodniej. Na Filipinach nasiona są często mielone na proszek i dodawane do zup i gulaszów.

Mięso jest często marynowane w przyprawach w kolorze annato. Kolor uzyskany w ten sposób jest brązowożółty, mniej żywy niż kolor wynikający ze stosowania oleju na Karaibach. W Wietnamie ciasta są często przygotowywane z oleju, aby uzyskać bardziej atrakcyjny kolor; olej jest również powszechny w poprawianiu koloru curry na bazie kokosa.

Na koniec, istnieją wietnamskie odmiany kaczki pekińskiej, w których do barwienia skóry ptaka używa się annato. W Chinach nasiona są czasami dodawane do przypraw lub marynat do grillowanego lub smażonego mięsa (głównie wieprzowiny), co skutkuje jasnopomarańczową powierzchnią mięsa.

#ciekawostki #jedzenie #swiatprzypraw

Grzebie sobie w moich książkach z nadzieją, że znajdę odpowiedź na to, dlaczego olejki z gozdzików, które ostatnio porównywałem tak różnie jeb....ekhm. pachną. Różnice są wyczuwalne po pierwszym sztachnieciu się. Jedne maja więcej nut dymu, a nawet przypominających wedzona rybę, inne pachną cytrusowo, niemal słodko inne pachną tak jak typowy gozdzik.

Ale nie o tym ten wpis.....grzebiąc natrafiłem na coś ciekawego nt wasabi i pomyślałem, że się z Wami podzielę:

"...Wasabi jest jedną z najrzadszych przypraw powszechnie używanych, dlatego dostępność prawdziwego wasabi jest bardzo ograniczona. Chrzan jest używany w większości produktów obecnie dostępnych na rynku, a do 99% „wasabi” sprzedawanego na całym świecie to wyłącznie barwiony chrzan europejski (Armoracia rusticana) (Anon., 2009). Oznacza to, że cenne właściwości lecznicze wasabi nie docierają do konsumentów. To fałszowanie i zastępowanie prawdziwego wasabi chrzanem trwa od ponad sześciu dekad i prawdopodobnie będzie kontynuowane, jeśli nie zostaną podjęte surowe środki zapobiegawcze (Anon., 2009). W 2009 roku producenci i plantatorzy wasabi powołali organizację znaną jako „World Wasabi Council” (WWC) w celu rozwiązania tego problemu. Każdy oryginalny produkt powinien być oznaczony logo „Autentyczny Wasabi” w widocznym miejscu, aby konsumenci mogli go łatwo rozpoznać. WWC przeprowadza niezależne testy naukowe, aby sprawdzić, czy produkty oznaczone tym logo nie zawierają żadnego europejskiego chrzanu i/lub sztucznych barwników...." .

Nie jestem jakimś smakoszem wasabi, ale ciekawi mnie jak duża jest różnica w smaku między tym oryginalnym a podróbką

#swiatprzypraw #gownowpis mmmm....będzie dzisiaj wąchane. Jakby k⁎⁎wa mało mnie leb napierniczał (nie moglem zasnac - praktycznienie nie spalem w nocy ). @moll ostatnio napisałaś że fajnie tak sobie wachac przyprawy w pracy. Dawaj zamień się że mną na dziś skopie Ci ogródek czy coś..... xD