abiandri

Za linkowanie do tego artykułu (publikacja styczeń) dostałem bana na wykopie permanentnego, kolega który zrobił znalezisko o banie również perm. Za rzekomą oczywiście rosyjską propagandę. Wtedy AL jolani przyjmował do siebie całą śmietankę zachodnich przywódców.

a dziś info o kilkaset trupów.

mało tego pisałem o tym także na hejto i również byłem atakowany ale na szczęście bez bana się obyło.

#syria #wojna

300 + 1 = 301

Tytuł: Dzieje

Autor: Herodot z Halikarnasu

Kategoria: literatura piękna

Wydawnictwo: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich

Format: e-book

ISBN: 978-83-04-04575-0

Liczba stron: 763

Ocena: 9/10

Czytanie tej pozycji zajęło mi dużo czasu. Powodem jest mnogość faktów, nazw, opisów, które dla mnie zainteresowanego starożytną Grecją nie mogły zostać pominięte i sprawdzałem je na bieżąco w innych miejscach. Co przedstawiają Dzieje? W centrum jest oczywiście konflikt grecko-perski z początków V wieku p.n.e. Ale to nie wszystko, to swoista księga, ujmująca multum aspektów ówczesnego świata, geografię, etnologie i zwyczaje wszystkich znanych Grekom ludów i narodów, z uwzględnieniem ich wcześniejszej historii, wierzeń czy nawet kultury praktyk seksualnych.

Wielkość Herodota to oczywiście przypisana mu rola pierwszego historyka w historii, chociaż uczciwiej było by powiedzieć protohistoryka. Dzieło jego polega na zbieraniu opowieści od osób, które były wiarygodne by o czymś zaświadczyć. O geografii i ludach od żeglarzy, o historii starożytnego Egiptu od egipskich kapłanów, o szczegółach bitew od ich żyjących uczestników. Często przytacza kilka opowieści o tym samym wydarzeniu, różniących się od siebie, a rozsądzenie która jest bardziej wiarygodna pozostawia czytelnikowi. Jednak te historie obfitowały w wydarzenia magiczne, mityczne. Chociaż co ciekawe Herodot nie zawsze im daje wiarę, wykluczając te najbardziej absurdalne, to też przytacza uznając jako wiarygodne i ważne takie sytuacje jak rozstrzygnięcia wyroczni lub czy ofiary złożone przez wodzów armii wypadły pomyślnie czy niepomyślnie. To w oczywiście oddala go od historyka w powszechnym znaczeniu, ale jego następcy będą się coraz bardziej do tej definicji zbliżać.

To co jest tutaj wybitne na skalę historii świata, to zastosowanie krytycznego myślenia oraz obiektywizmu. Jako Grek nie oddala się od przytaczania faktów, które stawiają ich w złym świetle. Jednocześnie zachowuje dokładność i rzetelność przy opisie przecież arcywroga czyli Persji, wskazując na mądrość ich przywódców czy waleczność perskich wojsk. Jest to widoczne w całym dziele, ale jednocześnie nie jest to stwierdzenie absolutne i z pewnością są miejsca gdzie ten obiektywizm można podważyć.

Takie bezstronne przedstawienie jednej i drugiej strony konfliktu da się zauważyć w greckiej cywilizacji już u Homera. Nie szczędził przecież pozytywnych opisów pod adresem Trojan czy Hektora, a przytaczał fakty, które stawiały w złym świetle Greków, jako nierzadko skłóconych. Przedstawienie historii przez Herodota może być też nazwane jako homeryckie, ze względu na styl pisania Dziejów, zachowanie epickiego rozmachu czy tworzenie napięcia, rozstrzyganie go. Z tego powodu nie jest to suche dzieło historyczne ale jak najbardziej literackie.

#bookmeter #literatura #klasykabiandri

Mówić o ludziach biomasa pasożytnicza tylko dlatego, że są biedni i biorą zapomogi. Jakimi definicjami agresji i nękania posługuje się moderacja skoro taki eugeniczny język nie wypełnia żadnej z nich? xd

#moderacjacontent

Jak się czujecie z tym że kiedyś będzie trzeba się wylogować? Nie tylko z hejto ale i z życia

#pytanie

Co was motywuje aby dbać o siebie, kształcić, osiągać cele?

#pytanie #pracbaza #motywacja

znacie jakieś ciekawe gry na telefon na iOS? Czasami nudzę się czekając na coś, to popykam w coś, ale większość to totalny syf #grymobilne #gry #ios

49 + 1 = 50

Tytuł: Trojanki

Autor: Eurypides 

Kategoria: literatura piękna

Wydawnictwo: Akademia Umiejętności Kraków, 1918 rok, skan Wikiźródła

ISBN: Brak

Liczba stron: 79

Ocena: 7/10

W Trojankach akcja rozgrywa się bezpośrednio po zdobyciu Troi. Główny wątek to cierpienie, które reprezentowane jest przez Hekabe, żonę króla Troi Priama oraz dwie kobiety — Andromachę, żonę poległego Hektora i córkę Hekabe, Kasandrę, obdarzonej darem prorokowania. Obecny jest także chór w postaci kobiet trojańskich.

Bohaterki opłakują utracony status i bogactwa. Teraz wszystkie idą w niewolę jako branki greckich zdobywców. Kobiety zastanawiają się, dlaczego porzucili je bogowie, którym składali rozliczne ofiary. Opłakują swoich zabitych w walce mężów. 

Grecy przedstawieni są jako ludzie okrutni, którzy skazują na śmierć także dzieci. W dziele jesteśmy świadkami wydarzeń z poprzednich utworów Eurypidesa (Hekabe, Andromacha), takich jak złożenie córki Hekabe, dziewicy, jako niewinną ofiarę na grobie Achillesa albo zrzucenie z murów miejskich syna Hektora i Andromachy. Eurypides nie szczędzi nam dokładnych opisów okrucieństw, wymieszanych z czułościami matki wobec dziecka, które za chwilę ma iść na śmierć. Zastosowany kontrast potęguje w odbiorcy poczucie bólu.

Oprócz potępienia wojny i zbrodni na niewinnych ludziach Eurypides także po raz kolejny wybiera w tym celu wojnę trojańską. Miało to oczywiście motyw szokujący, w końcu w dziele to Grecy są sprawcami rozlicznych zbrodni, ale trzeba pamiętać także o tym, że Troja stanowiła część dziedzictwa kulturowego Greków. Trojańscy przywódcy i bohaterzy podobnie przedstawiani byli jako synowie Bogów np. Zeusa. Grecy zresztą w swoich opisach nie szczędzili opisów dzielności i waleczności Hektora czy mądrości króla Priama. 

Jednocześnie Eurypides zrobił rzecz innowacyjną, ponieważ dotychczas dzieła dotyczące Troi skupiały się na walce i militarnym zwycięstwie. Zmiana optyki na kobiety trojańskie zapewne pobudziła wtedy (trwała wojna peloponezka, nie pozbawiona okrucieństw. Rok wcześniej Grecy wybili wszystkich mężczyzn wyspy Milos, a kobiety i dzieci wzięli w niewolę, bo nie chcieli się podporządkować Atenom) i pobudza do dziś wstręt do wojny jako takiej.

fot. Rycina przedstawiająca zrzucenie z murów Astyanaksa, syna Hektora i Andromachy

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter #ksiazki #klasykabiandri

37 + 1 = 38

Tytuł: Andromacha

Autor: Eurypides 

Kategoria: literatura piękna

Wydawnictwo: Akademia Umiejętności Kraków, 1918 rok, skan Wikiźródła

Format: e-book

ISBN: Brak

Liczba stron: 69

Ocena: 7/10

Tytułową bohaterką jest tym razem księżniczka trojańska, żona Hektora poległego w walce z Achillesem. Temat

dzieła podobny jest do Hekabe, jednak omawiany dziś przeze mnie utwór ocenia się jako wcześniejszy. Andromacha po zburzeniu Troi została branką Neoptolemeosa, a więc syna Achillesa, mordercy jej męża. Doczekuję się z nim dziecka, jednak wkrótce on żeni się z księżniczką spartańską Hermioną, córką Menelajosa i Heleny. Małżeństwo to tworzy główny wątek tragedii, ponieważ niepłodna Hermiona żywi zazdrość i nienawiść do Andromachy. Oskarża ją o czary, które powodują jej niepłodność. Zamierza więc zabić z pomocą ojca Menelaosa zarówno ją jak i jej dziecko. 

W utworze dochodzi do bardzo ostrych dialogów, tak że da się odczuć atmosferę zajadłych kłótni i rosnącego napięcia. Dochodzi do wzajemnych oskarżeń, wspomina się niedawno zakończoną wojnę trojańską, która nadal wywołuje rozliczne cierpienia. Dlatego też utwór też można odebrać także jako dzieło antywojenne. Warto przypomnieć tu także Illiadę, która mocno przedstawia emocje związane ze śmiercią Hektora a także ich dziecka, które zostaje zrzucone z trojańskich murów.

Eurypides także w swój nowatorski i charakterystyczny sposób przedstawia psychikę bohaterów, a szczególnie kobiet. Widać to w nakreśleniu zazdrości Hermiony wobec Andromachy o względy Neoptolemeusa, która ostatecznie skłaniają ją do planów morderstwa. Eurypides zaznacza tutaj również zazdrość o dziecko, ból Hermiony z niemożności zajścia w ciążę i spełnienia się w roli macierzyńskiej, bardzo istotnej w ówczesnym społeczeństwie greckim. 

fot. Andromacha opłakująca Hektora lub _Cierpienie Andromachy_[1] (franc. La Douleur et les Regrets d’Andromaque sur le corps d’Hector son mari) – klasycystyczny obraz olejny francuskiego malarza Jacques’a-Louisa Davida

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter #Ksiazki #klasykabiandri

34 + 1 = 35

Tytuł: Hekabe

Autor: Eurypides

Kategoria: literatura piękna

Wydawnictwo: Akademia Umiejętności Kraków, 1918 rok, skan Wikiźródła

Format: e-book

ISBN: Brak

Liczba stron: 68

Ocena: 8/10

Tragedia przedstawia historie królowej Troi Hekabe, żony Priama. Głównym wątkiem jest jej cierpienie, pójście w niewolę oraz utratę obu swoich dzieci - Polykseny i Polydora. Eurypides znacznie głębiej przedstawia psychikę swoich bohaterów, nie są to już niemal z marmuru odlane postacie jak u Ajschylosa. W tym dramacie, brak jest także widocznej roli Bogów. Interesującym elementem jest uczynienie siły sprawczej z kobiety, która planuje i wykonuje zemstę. Jest ona także niewolnicą, a niewolnicy mieli zazwyczaj w greckiej tragedii bardzo podrzędne miejsce. W usta Hekabe wkłada również tezę, że kobiety także cierpią na wojnach, ze względu na obserwację i przeżywanie śmierci swoich najbliższych, a w tamtych czasach dodatkowo zostanie "branką" i bycie skazaną na wieczne upokorzenie w obcej ziemi. W starciu słownym z Polymestorem, który atakuje cały "ród niewieści" jako zło, odbija zarzut ukazując jako niesprawiedliwe czyniąc kogoś złym jedynie ze względu na przyrodzenie. Jak na V wiek przed naszą erą to bardzo warte uwagi wypowiedzi.

Wygenerowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter #Ksiazki #klasykabiandri

Typ życzy mi bana bo napisałem że Tusk jest niesłowny i potrzebny jest i tak nacisk ze strony rolników by nie wprowadzono mercosur XD Silniczkizm to straszna choroba. Co do tematu spójrzcie kredyt 0% którego ma nie być a zaś za parę dni że pracują nad czymś podobnym.

rozumicie każdy kto nie popiera Tuska ma równać się ban

#polityka #wiadomoscipolska