KatieWee

XD

#wybory i chyba #ksiazki xd

#polityka

Ja już.

Siódma w kolejce byłam

#wybory

#memybiblioteczne #memyksiazkowe #ksiazki #biblioteka

No pasowały mi tak te słowa z proposty, że nie mogłam inaczej

Wodna pokusa

Nie dla niej przefermentowane winogrona,

Nie pija tak jak cała reszta kobiet wina,

bo to jest nasza rusałka - wodna dziewczyna,

po piciu z radości wznosi w górę ramiona.

W swoim #codziennepiciu jednak nie przegina,

przygarnia nas bez wyboru do swego łona,

gdy nas wielu, to aż ze szczęścia zróżowiona,

do picia jeszcze nieprzekonanych zaklina

mówi, że picie energoli to nie zdrada - 

takie o dziku spod jej palców słowo pada! 

Nawet nie wiecie, jaka radość przeszywa mię

że aprobuje kompocik. Już się nie boję!

@Wrzoo kochana, znamy też inne pasje twoje,

cieszymy się odkrywając co w Tobie drzemie

#zafirewallem #nasonety #diriposta

Dobry wieczór!

Kolega @pingWIN i ja proponujemy na dziś:

Rymy: dieta - feta - lód - cud

Temat: głód

Miłej zabawy

#zafirewallem #naczteryrymy

Szanowni Państwo,

w związku z tym, że w tej edycji wzięło udział dwoje uczestników - kolega @George_Stark oraz ja osobiście, wygrywa oczywiście kolega.

Może to czas na zastanowienie się nad formułą zabawy, tak żeby stała się bardziej atrakcyjna dla naszych kawiarenkowiczów?

Pozostawiam tę kwestię otwartą i przekazuję pałeczkę zwycięzcy

#podsumowanienaopowieści #naopowiesci #zafirewallem

#naopowiesci #zafirewallem

Cztery czarne koty obserwowały się z czterech kątów wysprzątanego idealnie podwórka. Któryś z nich był jej ciotką, ale nie wiedziała dokładnie który. Ciotka nie lubiła ludzi, lubiła za to koty, więc gdy przeszła na emeryturę postanowiła spędzić ją w futrze. Listonosz co miesiąc przynosił pieniądze, nie pytając o nic.

Lucyna przeciągnęła się na nieco niewygodnym leżaku i przez chwilę kontemplowała gałąź czereśni, której jasna wiosenna zieloność, powoli zaczynała przechodzić w głęboką zieloność letnią, co sugerowało całkiem przyjemnie zbliżanie się wakacji.

Dwa miesiące wolnego od kartkówek i wypracowań, wiecznie zadymionego pokoju nauczycielskiego i dyrektorki o piskliwym głosie rozjeżdżanej właśnie żaby - pomyślała niejasno, gdy nagle coś zaskrzeczało jak rozjeżdżana żaba, choć nieco dłużej.

-Ręka! -wrzasnął Wojtuś, hamując swym składakiem na żwirze przed furtką. Wojtuś, posiadacz poczochranej blond czupryny i rozbieżnego zeza oraz kawałka pola, na którym przeprowadzał różne eksperymenty rolnicze, które to eksperymenty przeprowadzał bardzo często w środku nocy z butelką w ręce, przyjechał do Lucyny wyraźnie zbyt wzburzony, by wyrażać się zrozumiałe.

-Aha? - rzuciła Lucyna zachęcająco. Nie żeby była ciekawa, ale Wojtuś, z którym chodziła do jednej klasy te paręnaście lat temu, był jednym z niewielu, którzy rozmawiali z nią normalnie. Być może to brak wyobraźni pozwalał mu przyjaźnić się z małą czarownicą, a może to kwestia ściąg, którymi chętnie się dzieliła.

Wojtuś wyglądał teraz na wielce wzburzonego.

-Ręka się pokazała! Rusza się! - wyrzucił z siebie.

- O! Gdzie? - Lucyna nie traciła czasu. Pytając Wojtusia wsuwała na nogi drewniaki i przeczesywała palcami lekko spalone trwałą włosy. Chwyciła jeszcze tylko paczkę papierosów i wsunęła je do kieszeni i była gotowa.

-W Drzewie.

-W Drzewie?! - chociaż w miasteczku i lasach je otaczających rosły tysiące drzew, ona od razu wiedziała, że chodzi o to jedno jedyne w swoim rodzaju Drzewo. Było dębem, ale żyło już tak długo, że chyba zdążyło już o tym zapomnieć. Lata powykręcały jego konary tak, że stało się ulubionym miejscem spotkań młodzieży. Można było siedzieć na Drzewie nawet w dwudziestkę, a ono nawet tego nie zauważało. To tam pili pierwsze piwo ukradzione któremuś z ojców i to tam palili pierwsze papierosy.

Drzewo wyglądało w ten słoneczny dzień tak jak zwykle - prawie już bezlistne, zmęczone już tym ledwie-życiem jakie prowadziło.

Jednak w dziupli, która powstała mniej więcej na wysokości pasa, rzeczywiście była ręka. Ręka starej kobiety, pomarszczona i guzłowata, lekko skrobała korę, jakby jej właścicielka próbowała zaczepić się o coś paznokciami i wydostać z drzewa, przy czym ręka i drzewo były ze sobą zrośnięte i właścicielki nie było tam widać.

Lucyna zbadała pień i obejrzała go z każdej strony, zrzuciła chodaki i wspięła się wyżej, ale ręka była jedyną niezwykłą rzeczą w Drzewie. Zeszła więc na ziemię, poprawiła spódnicę i zastanowiła się głęboko. Wojtuś stał spokojnie z rękami w kieszeniach i przełykał tylko ślinę, aż mu jabłko adama latało w górę i w dół.

Nagle dobiegło ich ciche mamrotanie, a gdy Lucyna przyłożyła ucho do Drzewa, zrozumiała, że to nie było mamrotanie, ale wrzask wściekłości, przytłumiony grubą warstwą kory:

-Wypuść mnie idiotko! Sterczysz tu jak cielę i gapisz się jak na malowane wrota! O, popamiętasz ty jak stąd wyjdę! Widziałam wszystko! Siedzę w tym drzewie trzysta lat, a takiej beznadziejnej czarownicy jeszczem nie widziała. Tobie tylko portki w głowie, a nie takie jak trzeba czarowanie! Wszystko widziałam! No ruszże się dziewucho, chyżo, wypuść mnie! - wiedźma zaklęta w drzewie wrzeszczała coraz głośniej, a Lucyna tymczasem - z dwoma wielkimi rumieńcami na policzkach - odwróciła się do Wojtusia.

-Nie zbliżajmy się lepiej, tym musi zająć się ktoś inny.

Dwa dni później burmistrz - który był kuzynem jej matki - wydał odpowiednie zarządzenie, a w tydzień później na miejscu była ekipa z piłami.

A Lucyna stojąc w kolejce do mięsnego przytakiwała:

-Tak, tak, okropna rzecz te korniki! Jak dobrze, że tak szybko się tym zajęli! Komuś mogło przydarzyć się jakieś nieszczęście!

W #japonia istnieje zwyczaj darowania uczniom KitKatów przed egzaminami jako talizmanów na szczęście.

Ich nazwa brzmi podobnie do japońskiego wyrażenia kitto katsu co znaczy „na pewno wygrasz” albo „na pewno się uda”, niosą więc ze sobą bardzo dobre życzenia.

Na pewno widzieliście w sieci różne dziwaczne japońskie smaki KitKatów, a jest ich kilkaset. Większość z nich to edycje limitowane, czasem związane z jakimś świętem, czy konkretnym regionem.

Na zdjęciu KitKat z wstążeczką - jeden z trzech, które przygotowałam dla mojej uczennicy z japońskiego, która dzisiaj zdaje egzamin ósmoklasisty z matematyki

#ciekawostki

Dobry wieczór,

dzisiejsze rymy wymyślił pan Leśmian:

Rymy: okamgnieniu - czoła - skupieniu - dookoła

Temat: W malinowym chruśniaku

Miłej zabawy!

#naczteryrymy #zafirewallem

Polecam hejtowicza @Astro , z którym mieliśmy umowę - ja mu wysyłam książki o fotografii, a on mi piorunkuje wpisy do wyzwań.

Książki zostały wysłane, piorunki zostały wpłacone.

Serdecznie polecam tego hejtowicza

#niewiemjaktootagowac

W zeszłym tygodniu wybraliśmy się z @patryk-pis do Rzędzin niedaleko Szczecina, żeby zobaczyć to co zostało z parku Elizabeth von Arnim.

Rzędziny przed wojną nosiły miano Nassenheide i to tam Elizabeth (a właściwie Mary Anette von Arnim) wprowadziła się w kilka lat po ślubie z junkrem pruskim.

Autorka Elizabeth i jej niemieckiego ogrodu (tak brzmiała pierwsza wersja tytułu) opisywała swój dom i ogród tak, że można je było sobie bez trudu wyobrazić. Dwór o wielu szczytach pojawia się na wielu zdjęciach, ogród Elizabeth unieśmiertelniony w powieściach, pojawia się też we wspomnieniach jej współczesnych.

Dzisiaj dworu, który Elizabeth opuściła w 1909 roku już nie ma, zniknął w 1944 podczas nalotów na Police.

Pozostał zaniedbany park i kilka kamieni. Nie ma nawet najmniejszej tabliczki, choć książki Elizabeth są do dzisiaj czytane na całym świecie.

Miałam chwilę, żeby wyobrazić sobie, że spaceruję po parku z E. M. Forsterem, który był nauczycielem dzieci Elizabeth, ale potem trafiliśmy na dwa małe dziczki, więc strategicznie wycofaliśmy się na z góry upatrzone pozycje.

Ale na pewno tam wrócę!

#ksiazki #podroze

822 + 1 = 823

Tytuł: Studium przypadku

Autor: Graeme Macrae Burnet

Kategoria: literatura piękna

Wydawnictwo: Czarne

Format: książka papierowa

ISBN: 978-83-8396-071-5

Liczba stron: 358

Ocena: 8/10

Młoda kobieta umawia się do człowieka, który jest kimś w rodzaju psychoanalityka, żeby udowodnić, że to on stoi za samobójstwem jej siostry.

Autor prowadzi nas przez historię stawiając nas przed coraz to nowymi faktami, które burzą to co już uznawaliśmy za pewnik. Nic tu nie jest pewne, wszystko co sobie myśleliśmy o bohaterach może zostać przewrócone do góry nogami w jednej chwili.

Większość zagadek zostaje nierozwiązana, nie dowiemy co jest prawdą, a co jedynie kreacją.

Dobre to było, więc polecam!

Opublikowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter #ksiazki

810 + 1 = 811

Tytuł: Nietuzinkowy sklep całodobowy

Autor: Kim Ho-Yeon

Kategoria: literatura piękna

Wydawnictwo: Znak Literanova

Format: książka papierowa

ISBN: 9788324096671

Liczba stron: 304

Ocena: 6/10

Całkiem przyjemne koreańskie czytadełko.

Autor nie ma ambicji tworzenia skomplikowanego świata, dostajemy króciutkie rozdziały opisujące życie i problemy pracowników i klientów niedużego osiedlowego sklepu całodobowego. Wszystkie historyjki spaja postać bezdomnego, którego praca w sklepie wyprowadza na prostą.

Zresztą wszyscy bohaterowie wychodzą na prostą, mniej lub bardziej, jak to zwykle bywa w takich książkach.

To typowa comfort book i nie ma tu jakiegoś parcia na cokolwiek więcej, co zdecydowanie doceniam.

Byłaby ocena 7/10, ale zakończenie było aż za bardzo przewidywalne.

Jakoś teraz na dniach wyszła druga część i najprawdopodobniej po nią sięgnę, żeby dowiedzieć się co będzie dalej z bohaterami, których bardzo polubiłam :)

#bookmeter #ksiazki

809 + 1 = 810

Tytuł: Przeklęty królik

Autor: Bora Chung

Kategoria: literatura piękna

Wydawnictwo: Tajfuny

Format: książka papierowa

ISBN: 9788367034210

Liczba stron: 240

Ocena: 8/10

Zapoznawania się z literaturą koreańską ciąg dalszy.

Tym razem trafiłam na cudowną perełkę - zbiór wspaniałych, zaskakujących opowiadań.

Autorka tworzy fantastyczne światy pełne duchów, upiorów i potworów - jednak to nie one są tam najstraszniejsze. Wrogiem człowieka jest drugi człowiek. Sama autorka mówi, że są to opowiadania o tym, że każdy z nas jest samotny - i to też jest prawda.

Ciekawym smaczkiem jest opowiadanie, którego akcja rozgrywa się w Polsce. Pełnej duchów oczywiście.

Polecam!

Opublikowano za pomocą https://bookmeter.xyz

#bookmeter #ksiazki

Mąż i kumpel poszli po coś do auta i zostawili mnie samą, a tam coś się szamocze w krzakach za mną.

#ostatniepozegnanie

Dzień dobry: gazeta codzienna 1937 r.

za fejsbukową stroną Wycinki z polskich gazet przedwojennych

#matura

Pierwsze #kajaki w tym roku zaliczone

Kochani!

Może między grillowaniem kiełbasek, a chowaniem się przed deszczem znajdziecie chwilę na opowiadanko?

Wczoraj była Noc Walpurgi, zwana też Nocą Czarownic, stąd też temat:

Temat: czarownica

Gatunek: opowiadanie historyczne

Limit: 100-8000 słów

Termin: 18 maja

Zasady wyboru zwycięzcy: głos ludu.

Chyba, że to ja będę miała najwięcej piorunów, to wtedy nie.

Powodzenia!

#zafirewallem #naopowiesci

Nawet nie opowiadanie, ale krótki obrazek, niecałe trzysta słów.

Czy cienie umierają?

Na początku wszystko wydawało się być z tym dzieckiem w porządku. Dziesięć paluszków u rąk, dziesięć paluszków u stóp, błędne spojrzenie w kolorze burzowego nieba i nieobecny uśmiech jakby przeznaczony dla kogoś innego niż ci którzy gruchali, przewijali i całowali pokrytą ciemnym puchem główkę.

Matka, która pierwsza to odkryła, o mało co nie wypuściła dziecka z rąk na zimną podłogę. Przerażenie złapało ją za gardło i zmiękczyło jej kolana, prąd strachu płynący wzdłuż kręgosłupa pozbawiło ją tchu.

Dziecko nie miało cienia.

To znaczy miało, ale nie swój. 

Gdy uniosła je w góry światło lampy ukazało jej nie cień niedużego tłumoczka zawiniętego w poduszkę, ale starca! Wysokiego, wyprostowanego, ale wyraźnie wykrzywionego już przeżytymi latami.

Drżąc podeszła do ściany i opuszkami palców dotknęła cienia, który jakby wzdrygnął się pod tym dotykiem.

Miałą wrażenie, że ściana w miejscu gdzie pada cień jest cieplejsza, jakby mężczyzna ogrzewał ją swoim ciałem i oddechem. 

Pokiwał do niej ręką, a ona podała mu dziecko, aby mógł je potrzymać. Kołysał malutką dziewczynkę, aż zmrużyła oczki i zasnęła. 

Towarzyszył małej w każdej chwili jej życia i był z nią wszędzie. 

Gdy w pokoju paliło się kilka świateł i wszyscy i wszystko inne miało cienie podwójne, potrójne, rozczworzone, zwielokrotnione, mała dziewczynka miała tylko jeden cień, czarniejszy niż inne.

Matka nauczyła się zostawiać niewielką lampkę przy łóżeczku dziecka. Gdy się budziło cień podnosił się i bujał ją delikatnie w ramionach, aż znowu usnęła.

Bawił się z nią lalkami i klockami, podtrzymywał pod pachami gdy stawiała pierwsze kroki.

Gdy podrosła ledwo nadążał za jej krokami, ale zawsze pozostawał gdzieś w pobliżu. 

A pewnego dnia zniknął, żeby już nie powrócić. Dziewczynka i jej matka szukały go wszędzie, widziały go w każdym innym cieniu, nawoływały, on jednak odszedł na zawsze.

#naopowiesci #zafirewallem

Szanowni Państwo,

ponieważ wreszcie udało mi się ogarnąć książki z tego wpisu, zapraszam te osoby, które coś tam sobie wypatrzyły dla siebie oraz być może innych chętnych spod tagów #medycyna , #wedkarstwo #naukajezykow i #rosyjski

Te o #zwierzeta zaklepane wstępnie dla @Coala a o #fotografia dla @Astro

Tylko całe komplety!

Wysyłka paczkomatem, wyślij mi etykietę, a ja nadam paczkę w poniedziałek

#ksiazki