Wiele ostatnich refleksji dotyczyło tego, że dużo spraw w naszym życiu zależne jest tylko od nas. Szczęście na przykład budujemy w sobie, nie powinniśmy liczyć, że szczęście przyjdzie do nas z zewnątrz. Stoicy dzielą to co nas w życiu spotyka na to co zależne od nas i niezależne. Sugerują żebyśmy w ogóle nie przejmowali się w życiu tym co od nas niezależne. Ale co w przypadku kiedy rzeczy niezależne są dla nas destrukcyjne? Wtedy nie powinniśmy ich ignorować, a po prostu unikać. Tak też jest z toksycznymi ludźmi.

Dzisiaj naszła mnie refleksja, że możemy na jakimś etapie życia mieć do czynienia z sytuacją, w której okazuje się, że osobą toksyczną w naszym otoczeniu jest ktoś z bliskiej rodziny. Pierwszą myślą jaką się pojawia analizując taki hipotetyczny przypadek jest to, że w związku dwóch ludzi pojawia się osobowość toksyczna. Rozwiązaniem tutaj może być na przykład rozstanie z tą osobą. Co jeśli jednak taką osobą jest ktoś z bliskich krewnych jak brat, siostra, rodzice albo nasze dziecko. Wtedy pojawia się wiele poważnych komplikacji.

Po pierwsze taką sytuację trudniej wychwycić. Trudno uświadomić sobie, że to tak bliska osoba jest tą toksyczną w naszym otoczeniu. Po drugie trudniej wychwycić symptomy takiego toksycznego oddziaływania jej na nas. Z taką osobą jesteśmy całe życie, nie pojawia się ona nagle w naszym życiu. Jej działania, motywacje i sposób funkcjonowania bierzemy za coś doskonale znanego i jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Nie wierzymy, że to może być negatywne zachowanie wobec nas samych. Po trzecie wreszcie trudno jest odciąć się od takiej osoby. Jak od tak zerwać kontakt z rodzeństwem, rodzicami czy dziećmi? To nie łatwa decyzja.

Załóżmy, że już uświadomiliśmy sobie, że ktoś toksyczny jest dla nas bardzo bliską osobą. Co zrobić w takiej sytuacji?

Warto raczej spróbować mimo wszystko odciąć się od niej. Własne zdrowie i szczęście zawsze powinno być priorytetem. Nie możemy próbować budować w sobie przekonania, że powinniśmy się poświęcać w imię utrzymywania relacji rodzinnych. Budowanie takiego pocucia winy czy też obowiązku to jedna z technik oddziaływania toksycznej osoby.

Jeśli jakaś relacja w naszym życiu jest w pewnej perspektywie dla nas ciężarem to może warto spojrzeć na nią jako na potencjalną relację toksyczną? Może całkiem nieświadomie ktoś nam pozornie bliski niszczy nas od środka, a my oszukujemy siebie samych, że to nie może być prawda.

#wieczornarefleksja

„(…) Samotność to taka straszna trwoga. Ogarnia mnie, przenika mnie. (…)”

Czy czułeś się kiedyś samotny choć wokół ciebie jest wiele osób? Można mieć to co w życiu dla wielu najważniejsze, zdrowie, rodzinę, pieniądze, pracę i plany na przyszłość, a być samotnym.

Mam czasem refleksję o tym co straciłem. Czuję czasem, że prawdziwą miłość już przeżyłem. Czasem czuję, że zabrnąłem w coś co nie jest moim życiem. Frustruje mnie to, że są wokół ludzie, którzy szukają sensu własnego życia, a ja szukam sensu we własnym życiu. Chodzi o to, że niektórzy czują pustkę w sercu myśląc o swoim życiu. Dzisiaj nawet czytałem taki wpis tutaj na hejto. A ja mając wręcz idealne życie, mam zdrowie, rodzinę, pracę, pieniądze i plany na przyszłość to i tak czuję, że to nie to. Czy to sprawiedliwe i rozsądne tak myśleć?

Miałem kiedyś inne życie i ono zniknęło, zdecydowałem się na coś innego, a nadal tęsknię za tym co nigdy mnie nie spotkało.

Pozdrawiam wszystkich, którzy tęsknią za tym co minęło. Za tym co mogo być naszym życiem, a uleciało.

„Wspaniali ludzie nie powrócą, nie powrócą już. Nie!”

#wieczornarefleksja

Zwątpiłem. Włożyłem dużo pracy we własny rozwój w tym tygodniu. Niestety w momencie kiedy przyszedł piątek wieczór to wszystko rzuciłem na bok i odpuściłem. Piłem alkohol, a dodatkowo rozpętałem kłótnie w domu.

Choć powściągnąłem emocje po jakimś czasie to na początku konfrontacji z żoną nie potrafiłem pozostać w sferze spokoju. Może to przez to, że dzieciak był obok i wszystko słuchał. A może to kwestia nagromadzonych emocji. W każdym razie podczas tej trudnej sytuacji doszło do małego przełomu i zamilkłem, nagle okazało się, że po dodatkowych kilku minutach okazało się, że emocje u mojej żony też opadły.

Wniosek jest taki, że nie warto korzystać z używek i wyrzygiwać swoich emocji bez sprawdzenia konsekwencji. Warto pomyśleć zanim się coś wypapla. Musimy też zdawać sobie sprawę, że nasze zmagania z samym sobą nie są jedyne na świecie o każdy może mieć swoją wewnętrzną walkę. Daj żyć każdemu!

#wieczornarefleksja

Stoicki spokój. Określenie, które chciałbym żeby opisywało moje podejście do życia. Nie da się ukryć, że w życiu cenię sobie założenia filozofii stoickiej. A wspomniany stoicki spokój wolę określać jako pogodę ducha niezależna od tego co mnie spotyka i nie uleganie skrajnym emocjom. Cnota nie ulegania pasji ani pozytywnych ani negatywnych od jakiegoś czasu wydaje mi się bardzo atrakcyjna. Daleko mi do osoby potrafiącej zachować powściągliwość w każdej sytuacji. Ale racjonalny osąd i przemyślane działanie po ekspozycji na czynnik wywołujący silne emocje jest bardzo przydatnym narzędziem.

Wiele błędów i pochopnych decyzji nie podjąłbym w życiu gdybym choć na chwilę powściągnął lejce emocji i poddał sytuację refleksji.

Stoicy z resztą emocje z jakimi mamy do czynienia w życiu dzielą na te, które są dla nas silną i szybką reakcja na bodziec i te na które reagujemy według nabytych schematów. O ile na reakcje na te pierwsze, bardziej fizjologiczne, dużego wpływu raczej nie mamy to na te drugie już tak.

Różnica polega na tym, że te pierwsze mogą być wywołane strachem kiedy nagle zajechał nam drogę inny kierowca, a te drugie mogą być wywołane strachem przed zagadaniem do pięknej dziewczyny na ulicy. Obie sytuacje wywołują strach ale strach w drugiej sytuacji możemy przezwyciężyć. Analogicznie może być z innymi emocjami.

Nie jest więc ważne co ma miejsce w danej chwili ale ważne jest co my z tym zrobimy. Świadomość tego, że mam wolną wolę w trudnych momentach i ode mnie zależy co zrobię daje mi większą pewność siebie.

Nie jest to jednak proste we wdrożeniu w życiu. Świadomość możliwości decydowania o sobie i kontrolowania swoich emocji dodaje w tym siły ale jednak czasem nagromadzenie jakiegoś bodźca nas pokonuje. Tak też miałem dzisiaj. Chociaż mam bardzo duże pokłady cierpliwości dla dzieci czasem tak jak dzisiaj po prostu pękam. Pękłem ale mam świadomość tego co było tego przyczyną i, że problem był zależny ode mnie, a to już krok bliżej w zapobieganiu takim sytuacjom o przyszłości.

#wieczornarefleksja

Zmęczenie. To dzisiaj słowo dnia. Trudno znaleźć w głowie inną myśl niż ta, która mi towarzyszy przez całe popołudnie i wieczór: „Jestem zmęczony”.

Gdyby się głębiej zastanowić to możemy zauważyć, że spotykają nas dwa rodzaje zmęczenia. Fizyczne lub psychiczne. Czasem uczucie wyczerpania, braku sił i nieustający brak chęci do dalszego działania jest wypadkową tych dwóch rodzajów zmęczenia. Nie raz jednak mamy do czynienia ze zmęczeniem fizycznym po satysfakcjonującej pracy lub wysiłku. Ten rodzaj jest w pewnym sensie przyjemny. Choć rzadko trenuje to uczucie wyczerpania po treningu jest upojeniem koktajlem endorfin. Teraz o tym myśląc tęsknię za tym stanem. To zmęczenie buduje w nas wspomnienie po działaniu pozytywnie wplywajacych na nas hormonów i może się stać elementem motywacji do działania.

Z drugiej strony mamy zmęczenie psychiczne, które często odczuwamy jako mix wyczerpania fizycznego i psychicznego. Odnoszę jednak nieodparte wrażenie, że w takich momentach z wiadomych przyczyn mamy problem z racjonalną oceną naszego stanu i popadamy w przekonanie, że to zmęczenie również bardzo nacechowane fizycznie. Ale czy na pewno zawsze tak jest? Nie. Każdy z nas znalazł się w sytuacji, że pomimo zmęczenia zmuszony do czegoś przez jakiś czynnik znalazł w sobie głęboko drzemiące siły. Jak zwątpienie podczas biegu długodystansowego. Dopada to czasem maratończyków w około 3/4 biegu i mózg próbuje w celu zaoszczędzenia energii przekonać nas do tego, że powinniśmy bezzwłocznie zaprzestać dalszych zmagań. Receptą na to jest podobno świadome przezwyciężenie tego momentu. Po przekroczeniu pewnego apogeum zmagań z własnym mózgiem okazuje się, że biegacz może jednak przebiec brakujący dystans do mety. Ten mechanizm uświadamia nas, że pomimo psychicznego zmęczenia wciąż możemy wiele. Świadome podejście do tego zagadnienia i uświadomienie sobie, że to może nasze wewnętrzne mechanizmy chcą nas przełączyć w stan odpoczynku może nam pomóc w motywacji do na przykład treningu, spaceru czy zabawy z dziećmi lub zwierzakiem pomimo uczucia zmęczenia.

Należy tutaj oczywiście pamiętać o tym, że w pewnych warunkach może to dla nas być niebezpieczne i długotrwałe działanie według tego klucza może mieć druzgocące konsekwencje. Dlatego warto być ostrożnym i dobrze to przeanalizować, żeby się nie narazić na niebezpieczeństwo.

Teraz przezwyciężyłem silne uczucie zmęczenia i przygotowałem ten wpis. Dzięki temu czuję dużą satysfakcję.

#wieczornarefleksja

Najważniejszą obserwacją dzisiejszego wieczoru jest to, że mam duże problemy ze skupieniem się. Rozkojarzenie, trudność w utrzymaniu uwagi nad daną czynnością, problem w przemyśleniu i ułożeniu sobie w głowie myśli nad daną kwestią.

Zawsze ciężko było mi uwierzyć w wielozadaniowość, którą to niektórzy się niepotrzebnie szczycą. Kiedyś problem multitaskingu w ciekawy sposób opisała mi moja znajoma. Przytoczyła mi wyczytaną gdzieś anegdotę, że żeby komuś zobrazować jak bezsensowne jest zajmowanie się wieloma wątkami na raz wystarczy go poprosić żeby policzył szybko od 1 do 30 - to proste i nikt nie będzie miał większych problemów. Następnie należy go poprosić żeby wyrecytował szybko cały alfabet od A do Z - to też nie sprawi mu większych problemów. Na koniec należy go poprosić żeby jak najszybciej po kolei wymienił cały alfabet przeplatając go liczbami od 1 do 30 (A, 1, B, 2, C, 3 itd.) połączenie tych dwóch zadań jednocześnie jest na tyle trudne, że zajmie zapewne znacznie więcej czasu niż poprzednie dwa.

W pracy zawodowej jak i w życiu kieruje się raczej zasadą, że zajmuję się jednym zadaniem, a kiedy go skończę zaczynam kolejne. Natłok wielu spraw raczej nie jest więc powodem moich problemów z koncentracją. Staram się te kwestie trzymać w ryzach. Raczej problem leży gdzie indziej.

W moim przypadku najważniejsze czynniki są trzy.

Po pierwsze „wrzucam” do głowy za dużo. Jak wielu w dzisiejszych czasach czuje się przeładowany informacjami. Ciągły szum i ilość bodźców docierających do mojej głowy w ciągu jednego dnia jest zbyt duża.

Druga kwestia to psychofizyczne osłabienie percepcji za pomocą alkoholu, tutaj przez nadużywanie alkoholu widzę pogorszenie moich umiejętności, reakcji i logicznego myślenia.

Aż wreszcie po trzecie to nie daje sobie możliwości samoleczenia się z tego złego stanu poprzez właściwy odpoczynek.

Tutaj nie mam wątpliwości, że zmniejszenie ilości bodźców, osłabienie ich wpływu poprzez abstynencję i wyeliminowanie ich skutków poprzez właściwy odpoczynek będzie kluczowe do poprawy mojej sprawności umysłowej i powrotu do formy, w której będę mógł swobodnie rozmyślać i poddawać swoje życie autorefleksji.

#wieczornarefleksja

W pierwszym dniu mojej drogi zatrzymałem się na chwilę i zastanowiłem do jakiego zmierzam celu i chciałem sprawdzić co mi się udało, a czego nie udało się zrobić na tej drodze.

Początkowo założenie uznałem za właściwe ale naszła mnie dodatkowa refleksja nad tym dlaczego dotychczas nie udawało mi się zrealizować moich celów. Może były źle określone, może były zbyt ambitne, a może jeszcze pod innym względem byly złe. Wtedy patrząc jeszcze głębiej na aspekt celowości w zmianach w życiu doszedłem do wniosku, że nie warto patrzeć na nie przez pryzmat celów.

Żyjemy w świecie, który zmusza nas do realizacji celów. Od najmłodszych lat stawiane są przed nami kamienie milowe, które musimy osiągać. Zdobywamy kolejne szczeble nauki, pracę, związek itd. Ciągle odhaczamy punkty na liście zadań w domu i w pracy. Robimy coś żeby osiągnąć cel krótkoterminowy, żeby zaliczyć ten średnioterminowy aż na końcu osiągamy ten najważniejszy długoterminowy. Kiedy jest już za nami to stawiamy sobie kolejny. Czy to coś złego? Oczywiście, że nie. Jednak jeśli celu nie uda się osiągnąć to czujemy frustrację, a poziom motywacji i zdeterminowania spada. Może należy odrzucić aksjomat stawiania sobie celów żeby za wczasu uniknąć porażki jego niespełnienia?

Uważam, że w ogólnym podejściu do zmian w życiu warto skupić się na czymś innym niż cele. Warto skupić się nad wartościami. Cele i wartości mogą leżeć gdzieś bardzo blisko siebie i sprawiać wrażenie trudnych do rozróżnienia. Kiedyś słyszałem znakomite porównanie, które różnicuje te dwa pojęcia. Wartości są jak kierunek na kompasie, który obieramy i zgodnie z nim podążamy, a cele to punkty w terenie, które na tej drodze zdobywamy. Przyświecające nam wartości wskazują nam drogę w życiu, a cele w naturalny sposób stawiamy sobie na tej drodze by dążyć we wlasiciwym kierunku.

Ta refleksja pozwala mi od razu wejść ponad doraźne cele i daje mi mozliwosc artykułowania własnych wartości, którymi chce się kierować. Zdrowie, relacje z dziećmi, miłość, rozwój zawodowy, chęć osiągnięcia wewnętrznego spokoju to wartości, które w naturalny sposób pojawiają się podczas tej krótkiej refleksji. Na drodze do dążenia we właściwym kierunku tych wartości można stawiać sobie cele ale ich realizacja nie jest kluczowa do dążenia obraną drogą. Jest chyba nawet takie powiedzenie czy cytat, ze samuraj nie ma celu ale drogę. I tutaj ta fraza całkiem dobrze się wpisuje. Kierowanie się wartościami, a nie celami daje nam ogromną swobodę i zdejmuje jarzmo konieczności zdobywania kolejnych punktów z listy żeby stawiać sobie nowe cele jeszcze dalej.

Obieranie właściwej drogi i niezbaczanie z niej jest kluczowe.

#wieczornarefleksja

Oczekiwania i rozczarowania. To towarzyszy wielu z nas w codziennej drodze. Kiedy dłużej się zastanawiasz to zauważasz, że wszystko co probujesz ze spobą zrobić zamyka się w kręgu oczekiwań i rozczarowań. Jak złamać ten ślepy schemat? Na to pytanie odpowiedź przynosi refleksja nad istotą tego co sprawia, że w życiu podejmujemy się jakichś działań. Takimi siłami sprawczymi są dwie rzeczy: motywacja lub zmuszanie się do działania. Czasem pod wpływem chwilowych uniesień odnosimy wrażenie, że te dwa czynniki się przenikają i dzięki wzmożonej motywacji możemy, wspierając się determinacją do robienia czegoś uzyskać satysfakcjonujący wynik naszych dążeń do zmiany, na przykład swoich nawyków. Jednak w dłuższej perspektywie motywacja gaśnie jak nagły płomień suchej trawy. Szukamy wtedy iskry i czegoś co znów da nam widoczny z daleka silny i gorący płomień motywacji ale trudno nam znaleźć podatny łatwopalny materiał. Wtedy pozostaje nam tylko zmuszanie samego siebie do działania. Umyka romantyzm przemiany i pozostaje mozolna walka z samym sobą. Jeśli znajdziemy wystarczająco siły w sobie by przez wystarczająco długi czas walczyć z własnym sobą to wypracujemy nawyk, który pozwoli nam wyrwać się z błędnego kręgu oczekiwań wobec siebie i rozczarowań wypalonych w mglistym płomieniu słomianego zapału.

Pokrzepiony tą refleksją przychodzę dzisiaj do was z deklaracją. Przez najbliższe 30 dni będę relacjonował moje zmagania z wewnętrzną naturą człowieka żyjącego we współczesności i borykającego się ze współczesnymi problemami. Codzienna myśl wynikająca z tych zmagań znajdzie się tutaj na hejto. Trzydziestodniowy blog podsumuje i skonfrontuje z hipotezą postawioną w pierwszym akapicie. Życzcie mi powodzenia w tym eksperymencie. Kto wie jakie wnioski uda się wyciągnąć…

#wieczornarefleksja