Dzisiaj bez zbędnych wstępów chciałbym opowiedzieć o ekranizacji historii z lat 80, czyli Banana Fish. To nie jest lekka seria i zdecydowanie nie polecam podchodzić do niej z takim nastawieniem. To anime akcji, które łączy dramat psychologiczny z przemocą, emocjami i nie unika trudnych tematów.

Na pierwszy rzut oka wygląda jak typowa opowieść gangsterska, jakich wiele tworzono w latach 80. Poznajemy młodego lidera nowojorskiego gangu – Asha Lynxa, który natrafia na tajemnicze hasło zawarte w tytule. Próba odkrycia jego znaczenia prowadzi go przez gęstą sieć spisków, układów, tajemnic, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Punktem zwrotnym całej opowieści jest spotkanie Asha z japońskim fotografem Eijim, a ich relacja staje się emocjonalnym sercem tej historii.

Twórca nie boi się brutalności, ale też nie epatuje nią bez potrzeby, daje bohaterom przestrzeń do rozwoju, pokazując ich słabości, czułość i problemy z jakimi się mierzą. Największym atutem moim zdaniem jest równowaga między intensywną akcją, a psychologicznym rozwojem postaci gdzie każda decyzja niesie konsekwencje.

Zdecydowanie polecam każdemu, kto szuka mocnej historii z poruszającą tematyką i emocjami, które nie są tylko dodatkiem. Całość zamyka się w 24 odcinkach. W załączniku dodaje początkowy panel z mangi oraz pierwszy openning. Wolę zaznaczyć, że jest to historia typu Yaoi gdzie można się spodziewać męskiego romansu jednak moim zdaniem jest na prawdę zrobiona z wyczuciem i potrafi wzruszyć.

Tytuł to nie przypadek i nawiązuje on do opowiadania J.D. Salingera "A Perfect Day for Bananafish" (przetłumaczony w polskiej wersji językowej jako "Idealny dzień na ryby") i jeżeli znasz to opowiadanie to będziesz świadomy na jakim przesłaniu skupi się ta historia.

https://www.youtube.com/watch?v=0z6FLH2HXl4&list=RD0z6FLH2HXl4&start_radio=1

#anime #animedyskusja #bananafish

O K⁎⁎WA JAK SIĘ JARAM (づ•﹏•)づ

Właśnie się dowiedziałem, że w sezonie letnim #anine wychodzi nie tylko drugi sezon Sono Bisque Doll wa Koi wo Suru, czy jak kto woli Dres up darlinga/projektu cosplay, ALE TEŻ DRUGI SEZON GRAND BLUE!!!

Nie wiem czy jestem emocjonalnie gotowy na tę dawkę spierdolenia, ale do premiery będę XDD

Co za cudowny sezon, ja pi⁎⁎⁎⁎lę (づ•﹏•)づ

https://www.livechart.me/summer-2025/tv

#animedyskusja

Może i robię ten wpis od 2 miesięcy, ale co to dwa miesiące przy tysiącleciu...

Sousou no Frieren zostało omówione na hejto już kilkukrotnie. Co za tym idzie, ciężko dodać coś nowego, czego jeszcze nie było. Nie było też już cholernie dawno, o ile kiedykolwiek było, takiego anime. To głęboki oddech spokoju w tym świecie ciągłego zapierdolu i akcyjniaków, które pędzą na złamanie karku.

Nie będę się rozwodził nad tym, o czym jest seria, bo już zostało to opisane, więc powiem tylko, co mi się podobało.

1. Koncepcja. Historia o życiu po zakończeniu historii. O docenianiu czasu, który ucieka przez palce. O tym, że chociaż zdaje się, że czasu jest jeszcze mnóstwo, to spierdoli w mgnieniu oka.
   

2. Świat. K⁎⁎wa jak mi brakowało takiego świata. Świata fantasy, czystego fantasy. Nie żadnych literpgów, statystyk, poziomów, growych mechanik. Zwykłego, klasycznego świata magii, zaklęć i dziwnych stworzeń. Co za haust powietrza dla tonącego gatunku.
   

3. Postaci, ich motywy, niedociągnięcia. Niczego innego nie spodziewałbym się od anime o rozwoju osobistym niż genialnie napisanych osobistości.
   

4. Oprawa graficzna, muzyka, oba świetne.
   

Mimo tego, że nadal mam problem do wkręcenia się w cokolwiek bardziej ambitnego (czyli o ironio właśnie serie takie jak Frieren) i momentami zmuszałem się, żeby usiąść do kolejnego odcinka, to nie jestem w stanie temu anime niczego zarzucić. Oglądało mi się bardzo dobrze, uważam, że nie da się zrobić tego lepiej, a przynajmniej nie dużo lepiej.

Ale jednak punkt za własny brak pasji zabiorę.

FMAB dla mnie nie przebiło, i to z zapasem. Ale Anime of the Year powinno mieć z palcem w d⁎⁎ie

Ocena na MALu: 9.30

Moja ocena: 9

#anime #animedyskusja

Obejrzałem se Miss Kobayashi Dragon Maid i bardzo mi się podobało, polecam.

Zaczynam przygodę z anime, więc sam koncept wydawał mi się bardzo odjechany, bałem się że będzie dziwnie żeby było dziwnie, ale nie. Jest w tym szaleństwie jakiś sens, przesłanie wyjawia się po paru odcinkach w miarę jasno.

Tak w skrócie - Kobayashi pracuje w jednym z japońskich software house'ow. Pewnego dnia po pracy wypija zbyt dużo i zamiast na swojej stacji wysiada na stacji końcowej metra. Tam, będąc mocno wstawioną spotyka Tohru - smoczycę przebitą mieczem. Nic sobie nie robiąc z gróźb smoka, że zaraz zionie ogniem postanawia wyjąć miecz i pomóc Tohru. Na koniec rzuca, że jeżeli chce się jej odwdzięczyć to smoczyca może zostać jej służącą.

I tutaj właściwie zaczyna się anime, z upływem odcinków poznajemy inne smoki które uczą się tego jakie zasady panują w ludzkim społeczeństwie.

Anime jest momentami bardzo wesołe, perypetie smoków udających ludzi (chodzących do szkoły, pracy, na zakupy) są bardzo zabawne. Czasami jest emocjonalnie, ale bez przsady, raczej uderzają w wesołe tony.

W całym anime przewijają się żarty z dużych piersi smoków, na początku mnie to dziwiło ale zaakceptowałem mimo że nadal tego nie rozumiem.

Bardzo podobał mi się japoński dubbing, mimo że tym językiem nie mówię. Aktorzy świetnie oddają emocje postaci, jeden ze smoków dubbingowany jest przez dziecko i słychać to w wypowiedziach, ale to tylko dodaje uroku jednej z postaci.

#anime #animedyskusja

Tomo-chan Is a Girl!

Tomo Aizawa jest dziewczyną, chłopczycą. Uprawia karate., lubi wszelką rywalizację i jak na dziewczynę jest dość silna. Zakochuje się w swoim przyjacielu z dzieciństwa Junichiro Kubocie. Junichiro nie należy do zbyt spostrzegawczych i całe dzieciństwo myślał, ze Tomo to chłopak. Wszystko to prowadzi do serii wydarzeń w których Tomo próbuje być bardziej kobieca i zdobyć serce swojego przyjaciela.

Mamy tutaj doczynienia z romansem, okruchami życia z elementami komedi. Powiedziałbym nawet, ze komedia pełni dość duża rolę w tym anime lecz jest to aspekt bardzo przyjemny i właśnie on przekonał mnie do tej zamkniętej, trzynasto odcinkowej serii. Nasza główna dwójka bohaterów jak i postacie drugoplanowe mają zarysowaną głębie charakteru. Trudno nazwać je jednowymiarowymi i nudnymi. Sama historia ma pewien morał. Staje się on oczywisty raczej szybko ale jest. Anime uważam za dobre a na tle innych tworów z tego gatunku nawet bardzo dobre. Na plus dla niektórych będzie też to, że cała historia zamyka się w jednym sezonie. Poniżej wrzucam opening.

Opening

#anime #animedyskusja

Dzisiaj chciałbym przedstawić anime z długim tytułem. Będzie to komedia romantyczna, która całkiem mnie wciągnęła i sprawiła dużo radości pomimo początkowych odcinków mogących wskazywać na bardzo liniową fabułę. Nie byłem również zwolennikiem dodania narratora ale szybko się do niego przyzwyczaiłem.

Kaguya-sama: Love is War jak sama nazwa wskazuje skupia się na ukazaniu relacji romantycznych głównych bohaterów jako współzawodnictwa, bliskiemu wojnie, której celem jest uznanie wyższości jednej strony nad drugą. Zgodnie z tezą postawioną na początku historii to pierwsza osoba, która przyzna się do swoich uczuć względem partnera jest przegrana i zawsze będzie tą gorszą, której bardziej zależy. Okazuje się, że jest to wspólny pogląd gdzie obie strony będą starały się zrobić wszystko by to druga strona wyznała im miłość i mogli zostać zwycięzcą #pdk. Na szczęście nie ograniczamy się tylko do relacji dwóch osób i autor wprowadza wiele postaci pobocznych co dodaje nie tylko scen humorystycznych jak na komedię przystało ale również pojawiają się poważniejsze wątki. Jest to tytuł składający się z dziesiątek zabawnych, przerysowanych bitew gdzie narrator podsumowuje każdą z nich tym kto wygrał lub przegrał konkretne starcie.

Moim zdaniem najciekawsze są przejścia pomiędzy scenami humorystycznymi, satyrą, powagą czy graniem na emocjach widzów. Mimo, że bohaterowie na początku wydają się jednowymiarowi to po głębszym poznaniu możemy ich polubić i dowiedzieć się więcej o ich charakterze.

Zdecydowanie polecam każdemu, kto szuka czegoś więcej niż typowej komedii romantycznej. Seria składa się z trzech pełnoprawnych sezonów oraz dodatkowego, który zamyka wątki w 4 odcinkach. W załączniku dodaję tezę początkową z początku mangi oraz pierwszy openning.

https://www.youtube.com/watch?v=WZof19wk4Ec

#anime #animedyskusja #kaguyasamaloveiswar

Byłem dzisiaj na DanDaDan w kinie i zabrałem też osoby, których pierwszy sezon był ich pierwszym anime w ogóle. Podobało nam się bo to dość lekki tytuł, otwarty do szerokiego grona odbiorców.

Sam najbardziej lubię soundtrack Kensuke Ushio bo tworzył utwory również do Silent Voice, Devilman, Chainsaw Man.

Największy minus to dorzucanie wywiadów z twórcami na koniec seansu gdzie moim zdaniem średnio to pasuje do kina. Myślę, że spodoba się tym, którym podobał się pierwszy sezon. Z tego co wiem drugi sezon ma wyjść w lipcu.

#anime #animedyskusja #dandadan

Dzisiaj chciałbym napisać o serii jaka jest przepełniona pozytywną energią. Mowa o K-ON!, które na pierwszy rzut oka może wydawać się zwykłym anime w stylu "cute girls doing cute things", ale oferuje znacznie więcej.

Historia opowiada o grupie licealistek, które reaktywują szkolny zespół muzyczny. Główną bohaterką jest Yui, która bez umiejętności muzycznych dołącza do tytułowego klubu "lekkiej muzyki". Jej naiwność, niezdarność i entuzjazm sprawiają, że cała grupa zaczyna się scalać, a muzyka staje się tylko jednym z wielu pretekstów do pokazania przyjaźni, dorastania, codziennych wzruszeń i zabawnych sytuacji między przyjaciółkami. To co mnie najbardziej urzekło to atmosfera, poczucie humoru i sposób, w jaki przedstawione są relacje między dziewczynami. Nie ma tu wielkiej fabuły, twistów czy dramatów.

Jak na muzyczne anime przystało to sama oprawa muzyczna zasługuje na szczególną uwagę, a fikcyjny zespół Ho-kago Tea Time składający się z aktorek głosowych nagrał sporo pełnoprawnych piosenek, które naprawdę wpadają w ucho. Zaintrygował mnie szczególnie kontrast pomiędzy pierwszym openingiem oraz endingiem gdzie widać potencjał rozwoju bohaterek jako pełnoprawnych muzyków.

Zdecydowanie polecam każdej osobie, która była kiedyś w zespole bo dobrze ukazuje odczucia z występów czy wspólnego spędzania czasu pomiędzy członkami. Jest to jeden z tytułów, który sprawia, że człowiek czuje się lepiej i dobrze wpasowuje się w spokojny wieczór z herbatką i deserem.

Poniżej dodaję opening z pierwszego sezonu oraz jeden z paneli oryginalnej mangi. W pierwszym komentarzu dodam pierwszy ending by można było porównać kontrast, o którym pisałem. Seria składa się z dwóch sezonów, odcinków specjalnych oraz filmu, polecam obejrzeć film przed ostatnim odcinkiem drugiego sezonu.

https://www.youtube.com/watch?v=qN41mx4tA0I

#anime #animedyskusja #kon

Logika mówi Freiren, bo przeskoczyć FMAB na malu to trzeba umieć. Ale mam oczy i uszy i widzę co Solo Leveling robi z ludźmi.

Czy zasługuje? Nie. Czy wygra? Być może

Solo Leveling wygrało Anime of the Year.

W międzyczasie zdążyłem obejrzeć Frieren.

Solo Leveling nie powinno zostać narody ani za anime roku, ani głównego bohatera roku.

A najlepsza kontynuowana seria: Demon Slayer.

Nad One Piece? Serio? XD

NIEZŁE NAGRODY XDD

https://www.crunchyroll.com/news/latest/2025/5/24/anime-awards-2025-winners-list

#anime #animedyskusja

Dzisiaj chciałbym napisać o jednym tytule, który budzi duże kontrowersje głównie z powodu dalszego ciągu w mandze. Należy on do gatunku Josei czyli treść adresowana głównie do dorosłych kobiet.

Anime jakie chciałbym dzisiaj przedstawić to niesławny Usagi Drop zwany również Bunny Drop. Animacja jest bardzo przyjemna, urocza i otwarta dla widzów w każdym przedziale wiekowym gdzie śledzimy losy dwójki głównych bohaterów. Pierwszym jak trzydziestoletni Daikichi, który po przyjeździe na pogrzeb własnego dziadka dowiaduje się, że pozostawił on po sobie 6 letnią, nieślubną córkę o imieniu Rin. Nikt z obecnej rodziny nie jest chętny na wzięcie takiej odpowiedzialności by się nią zająć i w przypływie odwagi ten samotny, zapracowany mężczyzna postanawia zgłosić się na ochotnika.

Cała historia opowiada o trudach rodzicielstwa trochę z przypadku i w wykonaniu kogoś samotnego. Autor nie przesadza, nie wyolbrzymia pozytywów rodzicielstwa i skupia się na okazaniu mnóstwa ciepłych, codziennych scen. Sama ekranizacja jest wzruszająca, życiowa i przyjemnie się to ogląda dlatego może to być spokojny tytuł dla każdego.

Pisałem na początku o kontrowersjach i wiążą się one głównie z mangą, która kontynuuje historię po dość długim przesunięciu czasowym o 10 lat.

Dalsza część będzie spojlerem zaszyfrowanym w rot13 i żeby go odczytać wystarczy skopiować tekst i wpisać do jakiegokolwiek serwisu szyfrująco/deszyfrującego. Przykładowo rot13.com

Cb gvzr fxvcvr Eva zn 16 yng, n Qnvxvpuv bxbłb 40, xgóel anqny wrfg fnzbgal v avp avr jlfmłb qnyrw m erynpwv m znzą cemlwnpvryn Eva. Jłnśavr j grw qehtvrw pmęśpv uvfgbevv nhgbexn cebjnqmv jągrx, j xgóelz Eva mnpmlan bqxeljnć jłnfar hpmhpvn v qbpubqmv qb qrplmwv b mbfgnavh cnegarexą Qnvxvpuvrtb, pb jljbłnłb btebzar xbagebjrefwr tłójavr m cbjbqh cbpmągxh grw erynpwv bq cemloenarw ebyv bwpn v cbgrapwnyalpu jvęmój xejv.

Cemrpmlgnłrz anjrg erfmgę uvfgbevv ol zvrć boenm pml jnegb fvę bohemnć. Qnvxvpuv avtql avr bxnmljnł qjhmanpmabśpv nav avr olł boyrśal j fgbfhaxh qb Eva. Zbżan cbjvrqmvrć, żr fnzn bqxelłn gr hpmhpvn tql wrfmpmr avr olłn śjvnqbzn oenxh cbxerjvrńfgjn zvęqml avzv v glz, żr gnx an cenjqę avr wrfg póexą qmvnqxn tłójartb obungren. Pubpvnż m wrw crefcrxgljl cbpmhłn hpmhpvr qb fjbwrtb bcvrxhan tql anqny fąqmvłn, żr fą fcbxerjavrav, anjrg yvpmlłn fgbcavr cbxerjvrńfgjn.

Qbpravnz bqjntę nhgbexv ol vść j fcbfóo avrfmnoybabjl ol avr gjbemlć xbyrwarw xbcvv glcbjrw uvfgbevv ebqmvaarw, xgóen xbńpml fvę j gra fnz fcbfóo fraglzragnyartb fmpmęśpvn. Pupvnłn cbxnmnć, żr żlpvr avr wrfg pmneab-ovnłr v pmnfrz ovrtavr j avrbpmrxvjnalz xvrehaxh. Wrw erynpwn m Qnvxvpuvz zvnłn hxnmnć jłnfal jloóe Eva wnxb qbebfłrw xbovrgl, n avr xbaglahnpwę vpu jpmrśavrwfmrw jvęmv.

M xbzragneml wnxvr jvqmvnłrz gb hmanab gb mn qmvjal v avrcbgemroal mjebg, xgóel mavfmpmlł boenm cvęxarw, pvrcłrw uvfgbevv ebqmvaarw. Zbvz mqnavrz nhgbexn fgnenłn fvę mebovć jfmlfgxb ol cemrgrfgbjnć jvqmn tqmvr fnz Qnvxvpuv snprg cb 40 , xgóel pnłr żlpvr olł fnzbgal v zbżan cbjvrqmvrć, żr oneqmb fvę qyn avrw cbśjvępvł zvzb bqjmnwrzavravn glpu fnzlpu hpmhć cbcebfvł wą ol fxhcvłn fvę an fjbvz żlpvh v wrśyv anqny cemrm anwoyvżfmr yngn qb hxbńpmravn śerqavrw fmxbłl oęqmvr zlśynłn gnx fnzb v avxbtb avr cbman gb qnqmą fbovr jmnwrzavr fmnafr.

Zbvz mqnavrz j znaqmr qbść fmloxb olłb jvqnć, żr gb mzvremn j glz xvrehaxh fmpmrtóyavr cemrm mnvagrerfbjnavn pb qb cemlfmłbśpv fnzrw Eva tqmvr pupvnłn mbfgnć nyob cemrqfmxbynaxą nyob bcvrxhaxą bfóo fgnefmlpu ob pupvnłn zóp fvę mnwzbjnć Qnvxvpuvz an fgnebść v onjvć qmvrpv.

Jvnqbzb zbtłb fvę gb fxbńpmlć, żr Eva fxbńpml m cemlwnpvryrz, Qnvxvpuv m wrtb zngxą v zvryvolśzl anqny oneqmb cemlwrzaą uvfgbevę m qboelz mnxbńpmravrz nyr wnx manz xvab / xfvążxv qyn xbovrg gb avtql grw uvfgbevv avr anmjnłolz bohemnwąpą. Manz vaar glghłl tqmvr znatn mzvravłn xvreharx m cbjbqh bpmrxvjnń snaój v wrfgrz mjbyraavxvrz ol qnć fmnafę nhgbebjv qb mncermragbjnavn jłnfarw uvfgbevv.

Cb fnzlz navzr avr cbmanłolz xvrehaxh j wnxvz gn uvfgbevn mzvremn v bofgnjvnłrz cemrjvqljnyar mnxbńpmravr, n pb jl fąqmvpvr v pml gb olł glghł wnxv jnf bohemlł?

W załączniku dodaję początkową stronę mangi oraz openning.

https://www.youtube.com/watch?v=N3AIT585JoE

#anime #animedyskusja #usagidrop #bunnydrop

Dawno się nie udzielałem na tagu ale dzisiaj chciałbym krótko napisać o tytule jaki ostatnio widziałem i bardzo mnie poruszył. Anime te ma dwie adaptację jedna z 1972 roku, a druga z 2018. Przyznam się, że widziałem tylko bardziej nowoczesną wersję.

Devilman Crybaby to brutalny horror psychologiczny, pełen akcji, bardzo mroczny i naszpikowany emocjami, której sam styl animacji różni się wyraźnie od najpopularniejszych tytułów. Jest to historia dla dorosłych, pełna sugestywnych scen, nagości, przemocy i depresyjnych uczuć. Główną postacią jest tytułowy beksa Akira Fudou, bardzo wrażliwy nastolatek. Według mnie jest bardzo odświeżającym głównym bohaterem.

Pierwsze co mnie zaciekawiło to grafika animacji przypominająca bardziej malarstwo, które przedstawia sceny nie skupiając się na samym realizmie. Drugie to tematyka, która jest ciężka i mimo prostego tematu przewodniego walki dobra ze złem przedstawia cały wachlarz ludzkich emocji. Następnie uderzyła mnie intensywność historii przedstawionej tylko w 10 odcinkach, jeżeli spodziewacie się akcji czy walk rozciągniętych na kilka odcinków to autor nie będzie was zwodził i nic takiego nie będzie miało miejsca. Fabuła jest kompletna, zamknięta i moim zdaniem to jeden z najlepszych tytułów jakie znam pod względem zwartej akcji bez żadnego zbędnego rozciągania. Występuje tutaj ponad przeciętnie dużo scen zawierających brutalność, erotyzm, śmierć ale nie są wykorzystywane dla samego szoku i moim zdaniem świetnie się to ze sobą komponuje.

Z całego serca polecam ten tytuł dla osób, którzy lubią zwarte, skończone historie, które poruszają odważne, głębokie tematy, nie boją się bardzo wyrazistego przedstawienia scen krwawych oraz erotycznych to moim zdaniem ta pozycja jest obowiązkowa.

W załączniku dodaje jedną z początkowych stron mangi oraz muzyczny motyw przewodni. Tytuł jest dostępny na Netflixie.

https://www.youtube.com/watch?v=wtaiCmN6K9w

#anime #animedyskusja #devilmancrybaby

Top 5 współcześnie najbardziej przereklamowanych mang i anime moim zdaniem

5. Spy x Family - Lubie to anime. Jest fajne do oglądania jak ma się wolny czas, ale to tyle. To z pewnością dzieło dobre, ale nie wybitne. Nie ma tu jakieś dużej głębi, wielowątkowej fabuły i genialnie napisanych postaci. Widz ma tu do czynienia z po prostu przyjemną i zabawną historią i elementami okruchów życia. Loid Forger z kolei jest tu najbardziej niedocenianym charakterem choć w praktyce jest on napisany najlepiej ze wszystkich.

4. Kimetsu no Yaiba - Anime które wybiło się chyba głównie na świetnej animacji i ładnej warstwie muzycznej. To nie jedyna zaleta tego dzieła, ale wszystkie inne elementy są co najwyżej dobre jeśli nie przeciętne. Gdyby animacja była na dużo niższym poziomie to Kimetsu no Yaiba nie byłoby zapewne nawet w połowie tak popularne jak jest.

3. Jujutsu Kaisen - Tutaj chciałbym się odnieść do fabuły mangi, a nie anime. Jujutsu Kaisen było dziełem z ogromnym potencjałem i o ile pierwsza połowa historii była świetna, tak w drugiej połowie zauważalny był spadek jakości, a końcówka była zwyczajnie mocno rozczarowująca. Wyglądało to tak jakby autor w pewnym momencie pogubił się w tym co sam tworzy, a potem odpuścił sobie dalsze pisanie i wymyślił zakończenie na szybko. Naprawdę smutne jest to jak się to potoczyło.

2. Chainsaw Man - Tutaj również chce się skoncentrować na samej mandze. W pewnym sensie rozumiem popularność tego tytułu. Ta manga jest wręcz stworzona pod współczesną widownie. Chainsaw Man to połączenie czarnej i nieco surrealistycznej komedii z dekonstrukcją klasycznych shounenów. Autor bawi się popularnymi motywami próbując ciągle obalać oczekiwania widza oraz szokować go. Czy jednak to dzieło oferuje coś poza tym? Będąc szczerym to uważam, że nie bardzo. Znaczy Fujimoto lubi też odwoływać się do swoich fetyszy, ale to raczej nie jest nic dobrego (Choć ktoś z podobnymi fetyszami może mieć inne zdanie). Scena ze śnieżkami była mocna. Niektóre postacie polubiłem pomimo tego, że prawie wszyscy bohaterowie, ich dialogi, a nawet mimika są dziwne i nienaturalne. Ktoś pewnie jednak by zapewne powiedział, że pasuje to do ogólnego klimatu tej mangi. Być może tak jest, ale dla mnie to wciąż mocno przereklamowana manga.

1. Solo Leveling - Naprawdę nie rozumiem fenomenu tego anime. Postacie są mocno płytkie, a fabuła jest praktycznie o niczym. Kimetsu no Yaiba ma już więcej głębi. Cała ta historia to po prostu fantazja mocy. Jedyną zaletą tego tworu jest ładna animacja, ładna muzyka i to, że protagonista nie zdobywa haremu.

#anime  #animedyskusja  #przemyslenia

Frieren - rodzi się nam kutowe anime

Cała historia rozpoczyna się w dość nietypowym momencie jak na anime fantasy. Jesteśmy śwadkami jak drużyna, której członkiem była elfka o imieniu Frieren powróciła z wyprawy mającej na celu pokonanie króla demonów. Frieren jest magiem mającym na swoim koncie ponad tysiąć lat. Pozostała obsada grupy to Himmel bohater, Heiter ksiądz healer oraz Eisen krasnaludzki wojownik.

Elfy są długowieczne i innaczej odbierają poczucie czasu. Cała drużyna spotyka się po latach (pięćdziesięciu) aby obejrzeć deszcz meteorytów. Po całym wydarzeniu Himmel umiera ze starości. Na jego pogrzebie Frieren uświadamia sobie, że nie poświęciła czasu aby go lepiej poznać, i tego żałuje. Całe to wydarzenie sprawia, że elfka rusza w podróż aby lepiej poznać i zrozumieć ludzi. Po drodze do jej podróży dołącza Fern, która staje się jej uczennicą oraz Stark, wojownik, bo magowie mimo potężnej siły ognia są łatwi do zabicia w bliskim kontakcie przez innych wojowników.

Rozwój postaci to najgłośniejszy akord tego anime. Frieren z apatycznej i obojętnej, skupionej głównie na magii zaczyna bardziej dostrajać się do ludzkiego spojrzenia na życie. Zaczyna doceniać chwie ulotne oraz jednorazowe dla ludzkiego życia. Do tego przychyniejszym okiem spogląda na ludzi jak i samą ludzkość. Sama elfka jest postacią ciekawą i raczej łatwą do polubienia przez widza. Z jednej strony mamy maga z wiedzą i maną kumulowaną przez tysiąclecie który swą potęgą wzbudza strach. Z drugiej delikatnie niezdarny, chodzący cinnamon roll potrafiący z czasem okazywać troskliwość do blskich jej osób. Fern oraz Stark także nie poskąpią nam rozwoju swoich charakterów.

Postacie poboczne bywają wyraziste. Mają swoje cele i pragnienia. Nie są bezbarwnym tłem dla podejmowanych akcji przez naszą trójkę. Postacie takie jak Kraft, Sein, Denken czy Ubel wzbudzają ciekawość na temat ich przeszłości czy motywów podejmowanych działań.

Sposób przedstawienia magii to kolejny element który mi się tu podoba. Od prostych zaklęć po te bardziej epickie. Tutaj wygrywa sposób przedstawienie potężnej magii jaką włada Frieren za pomocą wielokształtnych figur geometrycznych czy dużej palety kolorów. Ciekawe jest też 'naukowe' podejście do rozwóju zaklęć.

Antagoniści czyli demony. Interesujący jak na ilość czasu którą dostają na ekranie. Trochę taki FMA:B vibe here. W taki typowy podział na dobro i zło przemycane jest odrobinę moralnej szarości.

Gdzieś w tym wszystkim jest też przepchnięty wątek długowieczności i problemów z nią związanych. Zaprezentowany przez występujące w anime elfy.

Wizualnie jestem na tak. Muzycznie można posłuchać chociażby Frieren the Slayer czy Zoltraak i samemu poczuć tą episkość.

Czy są jakieś minusy? Pewnie po mocniejszym przestudiowaniu coś się znajdzie. Delikatnie mnie kłuje olanie wątku Seina. A bardziej podejście do braku osoby z porządną wiedzą (magią) leczniczą w grupie Frieren. Ja wiem on pewnie wróci, wiem, że to rozstanie jest po to aby pokazać rozwój Frieren jak i samego Seina. Jednak magia lecznicza naszej elfki jest raczej ograniczona, do tego im dalej na północ jest niebezpieczniej. Nie chciałbym aby Sein stał się takim wytrychem który ratuje kogoś z grupy Frieren w beznadziejnej sytuacji a potem znika.

Jeśli ktoś nie oglądał a brakuje mu dobrego fantasy w anime to polecam. Wydaje mi się też, że można Frieren polecić i oglądać z osobami sceptycznie podchodzącymi do anime jednak lubiących ogladać jakieś ciekawe animacje.

#anime #animedyskusja

Produkcja "To Be Hero X" to kolejny dowód na to, że chińczyki umieją w animacje. Podejrzewam, że z czasem będą coraz bardziej dominować na rynku anime i słowo chińskie bajki przestanie być obraźliwe. Może nawet dojść do sytuacji gdzie za 20 czy 30 lat mało kto będzie kojarzył nawet samo słowo "anime" z Japonią jeśli Chiny uzyskają też dominacje w światowym soft power.

#anime #animedyskusja #japonia #chiny

#animedyskusja

Trochę animedyskusja, trochę mangasyskusja, nieważne

Stawiam tezę:

Akira Toriyama średnim mangaką był.

Oczywiście, rysował świetne kadry i stworzył bardzo ciekawy świat, ale to wszystko.

Gdyby nie jego pomocnicy to Db byłoby dużo gorsze. Średnio napisane postacie, fabułka tak samo.

Idealnie było to widać w Db Daima

Zapraszam do dyskusji.

Jest czwartek, godzina 22:32, właśnie skończyłem Cowboy Bebop

Zróbmy to na świeżo.

Jak już mówiłem nie raz nie dwa, a także raz dzisiaj, mam dramatyczny wręcz problem z zabraniem się za oglądanie czegokolwiek. Wręcz im coś lepsze, tym większy, bo szkoda, żeby leciało w tle, a oglądanie na pełnej wymaga poświęcenia, zaangażowania. Nie inaczej było z Cowboy Bebop.

Za serię zabrałem się nawet nie wiem kiedy, zdaje się, że jakoś na początku tego roku. Ze świadomością, że jest to anime bardzo dobre, wręcz kultowe, dla niektórych najlepsze na rynku. A co za tym idzie - miałem kolosalny problem, żeby je zacząć, ruszyć i finalnie skończyć.

Co do przemyśleń:

Bardzo ciekawie oglądało się serię osadzoną w przyszłości, wykorzystującą technologię, które ja jeszcze pamiętam (łapałem się na końcówkę VHSów, jestem rok starszy niż to anime XD) i to, jak widzieli przyszłość tych technologii. Ciekawa sprawa widzieć rzeczy, które znasz i wiedzieć, że będąc rok starszym niż seria korzystam z rozwiązań, na które twórcy praktycznie nie wpadli.

Zastanawiałem się trochę, jak opisać swoje uczucia po zakończeniu tej serii, ale chyba najlepiej będzie to podsumować moją dzisiejszą wymianą zdań z @LeniwaPanda

Cowboy Bebop jest dobry, jest obiektywnie bardzo dobry, 8 od razu. Ale więcej mu nie mogę dać, bo mnie nie porwał XD

Bo mnie k⁎⁎wa nic nie porywa ostatnio XD

Tak jak z Monsterem - jakbym obejrzał z 10 lat temu, to pewnie dostałyby dychę XD

Ale dla Bebopa jest jeszcze nadzieja na 9, może te ostatnie odcinki 

Ocena na MALu: 8.75

Moja ocena: 9

#anime #animedyskusja

O gustach się dyskutuje! A wiecie kiedy? Teraz XD

My tu sobie gadu gadu, po jednym anime omawiamy, a tak naprawdę dyskusja na #animedyskusja jest niewielka i mało kto się udziela. To teraz - zawołuję i zachęcam

Jakie są wasze top 3 anime?

Niezależnie od kryteriów, nie musicie tłumaczyć, dlaczego (chociaż możecie).

Możecie też dodać honorable mention (bo ja też potrzebuję XD)

Ot, po prostu, lista najbliższych waszemu sercu serii

Z mojej strony:

1. One Piece
   

2. Bleach
   

3. FullMetal Alchemist Brotherhood
   

HM - Code Geass

Pokażcie się i nie chowajcie XD

Ciekawi mnie, co tam komu w duszy gra

#anime #animedyskusja

@Rozpierpapierduchacz wspominał o wkładaniu kija w mrowisko to proszę bardzo...

...Mushoku Tensei Jobless Reincarnation to ponadprzeciętny isekai w tym całym szambie

Głównym bohaterem jest trzydsietokilkuletni japoński NEET. Obleśny, niewdzięczny wobec rodziców, obrzydliwy, leniwy, narcystyczny typ ze skłonnościami pedofilskimi, staje na drodze wyzwolicela wszelkiego przegrywu z ich problemów, Truck-kunowi i zostaje pośmiertnie przeniesiony do drugiego świata. Dostaje drugą szansę i odradza się w nowym świecie jako Rudeus Greyrat. 

Przez piersze pół sezonu mój żenadometr wywala poza skalę przy każdej dłuższej wypowiedzi bądź przemyśleniu tego osobnika. Chodząca antypatia. Uważam wręcz, że jest bardzo udanym portretem tej części anime(i manga) społeczności z którą wielu z nas wolałoby nie być kojarzonym. Z czasem jednak miękne a może zaczynam rozumieć naszego protagonistę. W poprzednim życiu miał kilka bardzo nieprzyjemnych sytuacji co nie jest wytłumaczeniem na jego kompletną ignorancję na ludzi którzy próbowali wyciągnąć do niego pomocną dłoń. Nowe życie pomaga mu jednak przejść jeden ważny etep w życiu do którgo nie dotarł podczas swojego japońskiego żywota. Dorastanie. Tak, ten trzydziestoparoletni koń powoli dorasta. Przechodzi ten etap w nowym świecie. Dostaje drugą szansę i ją wykorzystuje. Widać jakiś rozwój postaci z czasem. To chyba miałabyć idea tego typu isekai. A nie, z nudnego życia przenoszę się do nudnego życia z elementami fantasy. Żeby nie było Rudeus nie staje się nagle wzorem cnót. Jego charakter staje się bardziej strawny. Nawet potrafi wykorzystać swoje doświadczenia z poprzedniego życia i pomóc ludziom w sytuacjach podobnych do tych w których sam się znajdował. 

No dobra ale co według mnie Mushoku Tensei robi dobrze jako isekai. Nasz protagonista jest potęzny ale nie op. Sama jego droga do zwiększenia swojej mocy jest dość zwyczajna. Należy zaznaczyć, że Rudeus ma wielkie pokłady many oraz potrafi rzucać zaklęcia bez słownej inkantacji. Jednak same zaklęcia i wiedzę powiązaną z magią musi uczyć się jak inni magowie. Nie robi się też biegły w każdej dziedzinie. Ogólnie podoba mi się podejście do klas postaci (zaczerpnięte pewnie z DnD). Nie mamy tutaj jednosobowych armii (pomijam pewnych osobników będących bardziej bogami).Podczas walk nie ma power upów z tyłka tylko jest wykorzystywana nabyta wiedza. Dzięki 'nowemu' ojcu miał też szczęście przejść trening walki mieczem która też z czaasem mu się przydaje. I tu przechodzimy do kolejnego punktu. Może i Rudeus jest potężny ale nie jest niezwycieżony. Co jakiś czas nowy świat przypomina nam, że nie jest sielankowym miejscem. Błędy i głupota w tym miejscu mogą drogo kosztować o czym przekonuję się nasz główny bohater. Brutalność świata na plus. Poboczne postacie (oprócz haremiku ale o tym później) jak na isekaia mają głębie charakteru. Ruijerd Superdia, ojciec Rudeusa, Paul (ogólnie cała ekipa poszukiwaczy przygód której częścią był Paul) czy nawet Ariel (księżniczka, druga w kolejce do tronu królestwa Asury). Sam świat przedstawiony jak i frakcje w nim egzystujące wyglądają na przemyślane. Jest dużo szarości, nie ma tu dobrych i złych. Mamy różne zaszłości z minionych czasów. Trochę polityki w tle. Aspekt wizualny. To anime jest po prostu ładne. Krajobrazy które oglądamy podczas intr odcinków, animacje, jak i same walki.

Neutralnie oceniam fabułę. Na tyle ile się orientuję to "saga" o Rudeusie jest prologiem do całej historii. Przygody Rudeusa budują nam bazę pod przyszłe wydarzenia co może dla niektórych być problemem.

Minusy. Nie mogę uwierzyć, że to nie jest hentai. Czasami. Bezsensowne sceny seksu. Sprośny humor. Za dużo tego momentami, miałem wewnętrzny dysonans. Z jednej strony trochę brutalne fantasy z ciekawym światem z drugiej od czasu do czasu głupkowaty ecchi humor jak z jakichś upośledzonych komedii albo hentaje. No i nasz haremik, nieszczęsny. Mam wrażenie, że im mniej mają kontaktu z Rudeusem tym ich charaktery są bardziej wyraziste.

#anime #animedyskusja

-Mogę odpisać?

-Dobra, tylko pozmieniaj trochę, żeby nie było oczywiste

*zrzyna 1 do 1*

Kolejny mój post z przypierdalaniem się do Solo Leveling XD. Ale to już chyba ostatni, bo miałem o tym pisać jak tylko wyszły ostatnie odcinki, a mi się nie chciało XD

Solo Leveling, bezczelnie wręcz, zerżnął od Hunter x Hunter całą akcję z mrówkami XD

Całą? Niee, jedna mała wartość fabularna stawia opór najeźdźcy.

Jednym z moich hot taków odnośnie anime jest to, że nie lubię HxH. Zmęczyło strasznie, nie mogłem przez nie przebrnąć (i to za najlepszych czasów!), nie podobają mi się postaci, nie podobała mi się akcja, nie podobało mi się w zasadzie nic. OPRÓCZ - arcu z mrówkami, który był genialny pod niemal każdym względem.

Jak to wygląda w porównaniu?

Są mrówki - mrówki są coraz potężniejsze i zaczynają zagrażać ludzkości - jest wyprawa, żeby zabić mrówki - królowa mrówek ma ostatniego potomka, który ma być królem i jest potężny w c⁎⁎j.

Cały schemat zerżnięty XD

Ale, jak to SL ma w zwyczaju - uproszczony znacznie.

Proste anime jakim jest Solo Leveling nie byłoby w stanie udźwignąć fabuły i emocji, które niósł ze sobą chimera-ant arc. Śmierci, które miały znaczenie, poczucie zagrożenia, walka filozofii, dywagacje o morlaności. Za dużo treści, za mało aura farmingu, przynajmniej u głównego bohatera.

Bo przy Meruemie Beru to jest cienki bolek i mały c⁎⁎j. Chłop się urodził sam przez cesarkę gołymi rękoma rozpierdalając matkę. Bo nie będzie mu jakaś słaba zdzira dyktować kiedy on ma się rodzić. To jest aura.

#anime #animedyskusja

Dzisiaj będę wkładał kij w mrowisko. Będzie też ulubiona na hejto #ankieta

Proszę o odpowiedź w ankiecie według własnych przekonań, najlepiej przed przeczytaniem mojego pierdolenia. Chyba, że ktoś nie widział, albo nie ma zdania, to nie XD

Dwóch ich było, obaj zwani głównie swym angielskim imieniem, obaj prości jak budowa cepa. Ale ten starszy był lepszy.

Demon Slayer jest lepsze niż Solo Leveling.

Tak, napisałem to i napisałem wyraźnie.

Obie serie mają podobną historię wejścia na rynek. Zrobiły mnóstwo szumu, bo były przepiękne, od razu zdobyły rzeszę fanów, w tym wielu nowych i od razu zostały okrzyknięte najlepszym anime ever. Spotkały się też z takimi samymi zarzutami od strony reszty społeczności - brak fabuły i ciągnięcie za uszy przez animację.

Dwa lata temu pisząc o Demon Slayerze napisałem:

Fabuły na tyle, żeby pchnąć akcję od walki od walki, gdzie każda jest zrobiona przepięknie.

I przy tych słowach obstaję. Jednak pisząc te słowa nie wiedziałem jeszcze o istnieniu Solo Leveling, który ten koncept wziął i podkręcił do maksimum. Demon Slayer owszem, jest płytki jak kałuża, ale w porównaniu z SL jest oceanem, albo odwrotnie, SL w porównaniu do DS jest łyżeczką wody z tej kałuży.

Co wiemy o fabule w Solo Leveling? Są portale, są łowcy, napierdalają się. Główny bohater może zdobywać lvle (tajemnica), chce uleczyć matkę (pokazaną chyba raz, zdążyłem o niej zapomnieć - dramat?). Są postacie poboczne, ale realnie nie mają żadnego znaczenia. I to w sumie tyle

Co wiemy o Demon Slayerze? Są demony, są łowcy, napierdalają się. Rodzina głównego bohatera została zabita, siostra zmieniona w demona (dramat). Główny bohater chce ocalić siostrę i zabić demony. Demony mają PTSD po jakimś martwym typie, z którym główny bohater ma powiązania (tajemnica). Postaci pobocznych jest ogrom, każda fajnie, choć krótko, nakreślona i przedstawiona. Jest też poczucie ciągłego zagrożenia, bo nie wiadomo komu, kiedy i co się stanie.

Demon Slayer robi więc sporo więcej niż Solo Leveling, który robi (tak wiem, powtarzam się) w zasadzie dwie rzeczy - akcję i aura farming.

I mimo tego, że gnoję na to jak płytkie są te serie, to i takie są potrzebne.

Solo Leveling (sezon drugi)

Moja ocena: 8

Demon Slayer (też sezon drugi)

Moja ocena: 9

#anime #animedyskusja