Rozpierpapierduchacz

#piorawieczne

Tęskno mi za czasami, kiedy byłem totalnym spierdoksem. Kiedy wstawałem rano (o 15 jakoś), jadłem śniadanie (tosty albo płatki) drapałem się po d⁎⁎ie i siadałem do anime. Brałem więcej żarcia i znowu siadałem do anime. Brałem prysznic, kładłem się spać, żeby zacząć ten cykl od nowa.

Czy wyrosłem z bycia spierdoksem? Nie. Ale muszę udawać, że tak, bo muszę k⁎⁎wa PRACOWAĆ na jakieś durne UTRZYMANIE (i pióra i pokemony XD) a jak mam chwilę wolnego, to nawet mi się za nic zabrać nie chce.

A wtedy mi się chciało. I świat był piękny.

Chciałbym znowu chcieć.

#gownowpis

Pokemony w świecie Demon Slayera. Albo odwrotnie

#anime #pokemon

Kawa z atramentem jest droga…

TWSBI to Tajwańska marka piór wiecznych znana z dwóch rzeczy. Pierwsza jest taka, że są robione przez pasjonatów dla pasjonatów, więc z założenia mają być tanie i dobre, a druga jest taka, że pękają częściej niż zwykły piórwalski. 

Jak to jest ze mną i piórami już wiecie. Ja chcę model k⁎⁎wa ten i żaden c⁎⁎j nie ma bez mojej wiedzy kupować. Pech chciał, że jedyny model TWSBI Eco, który chciałem, czyli Caffe Bronze, z jedyną stalówką, jaką chciałem, czyli Stubem 1.1mm, był na wykończeniu w dwóch sklepach. Jedyny sklep, który miał atrament, który do niego chciałem, jak się okazało, miał jedną sztukę. 

Złe wieści są takie, że została wykupiona. 

Dobre są takie, że wiem przez kogo XD

TWSBI Eco Caffe Bronze 

Duże pióro z gatunku demonstratorów - czyli pokaż kotku co masz w środku. A w środku ma tłoczek. Powiedzieć, że Eco jest duże, to jak powiedzieć, że wykop to chlew obsrany, albo że Hajto pierdolnął babę. Niby się zgadza, ale chciałoby się coś jeszcze dopowiedzieć. 

Eco jest duże w c⁎⁎j (tak jak wykop to chlew obsrany gównem, a Hajto pierdolnął babę na pasach). Jest długości Lamy Safari, które jak wiemy, jest wielkie, i jeszcze trochę większy objętościowo. 

Skuwka kanciata, pokrętło tłoczka też, cała reszta okrągła. Kolory plastików jak widać - kawa z mlekiem, kolory metali, również jak widać, rose gold. Tyczy się to też stalówki.

No i właśnie. Jest to mój drugi stub, drugi 1.1mm. Chciałbym ten wpis zakończyć dwoma zdaniami, żeby się za wiele nie rozwodzić:

1. Jest za⁎⁎⁎⁎sta, gładka jak marzenie i mokra jak moja była na innego typa.
   

2. Stub od Lamy to ciota i c⁎⁎j
   

Tyle ode mnie!

#piorawieczne

Co mi na Instagramie wyskoczyło XDDD

No cóż... Miłego dzionka kochani XD

#polityka

Gremlin podstołowy z gatunku pies. Nie pamiętam, czy chciał frytkę, czy wyjść, czy może wyjść z frytką. Zresztą kto to wie co psu w głowie siedzi. Pewnie psie sprawy...

#psy #pokazpsa

@Lopez_ szykujący się do codziennego maratonu konfiarskich wpsiów za które zbiera baty (wcale nie jest konfiarzem)

Jeszcze by się fikołek na końcu przydał XD

#heheszki #polityka #bekazkonfederacji

#heheszki #gownowpis

Lubię Sword Art Online. A dokładnie to połowę. A jeszcze dokładniej to połowę każdego sezonu. 

SAO jest dla mnie fascynujące. Historia SAO to historia uszkodzonego koła zębatego, które w połowie jest już bez zębów. Zaczynasz, wszystko ładnie pięknie, płynnie jedzie, aż nagle SRRRRU, JEB, ŁUBUDU i leżysz w gównie.

Sword Art Online dobrze robi dwie rzeczy: buduje swój świat i nakreśla głównego bohatera jako koksa. Tę drugą część w kolosalnym stopniu spopularyzowali na rynku, teraz jest nawet koreański Kirito XD.

Pierwsza część sezonu opiera się właśnie na budowaniu świata, na poznawaniu jego mechanik. W pierwszym sezonie poznajemy jego założenia, potem w strukturze epizodycznej poznajemy go kolejne kawałki. W międzyczasie Kirito robi orkę. Świat jest piękny. 

GGO - to samo. Są pistolety, się strzela, to działa tak, a to działa tak. Oh jej, on przeciął kule!

Alicization? To samo! To jest świat, tak działa, takie mamy tu mechaniki. To są rycerze, a to są polecenia systemu. 

Uwielbiam pierwszą połowę każdego sezonu SAO i gdybym oceniał tylko to pół, to dostałoby chyba 9/10. 

Ale no właśnie, nie dostaje. Bo jest jeszcze drugie pół. Drugie, kulawe, nudne jak flaki z olejem durne pół, gdzie dzieją się dwie rzeczy, która seria robi źle, a wręcz fatalnie.

Gównowarty romans, gdzie akcja zatrzymuje się jak samochód na ścianie, tylko po to, żeby wystartować raz jeszcze i skupić się na sile przyjaźni i zagięciu systemu. 

Asuna w domku, kuzynka, ta w okularach w jaskini, Alice. Znikający Kirito, przejęcie kontroli nad systemem, wybudzenie ze śpiączki. Co sezon to samo. Co sezon budzi taki sam krzyk rozpaczy i taki sam niesmak widzów. A jednak połamane koło zębate jeńców nie bierze i toczy się dalej, wypluwając pod siebie kolejne sezony w tej samej strukturze. Pół sezonu dla widza, a pół dla autora. 

Po co? Ni wim.

#animedyskusja #anime

Hejto Inks Rewolucja

Przez ostatnie kilka lat Noodler's Ahab napełniony był stabilnie i niezmiennie atramentem Hero Blue-Black. Dlaczego? W głównej mierze dlatego, że był tani. Ale trzeba mu przyznać, że konsystencja atramentu sprawdzała się świetnie przy flexie. Hero się skończył, więc pióro wyczyściłem (było tak ekstremalnie upierdolone i zalepione, że musiałem je rozebrać) i napełnione Pelikanem 4001 Royal Blue.

Ten niestety okazał się "za gęsty" i pióro zostawiało szyny zamiast flexa regularnie.

W tym momencie na horyzoncie pojawił się nasz bohater z poprzedniego wpisu - atrament roboczo nazwanej linii Hejto Inks o modelu roboczo nazwanym The Dark Knight (Bo nie wiedziałem, że to jaskółka robiła, tak bym nazwę zmienił XD)

Ten niestety nie okazał się być wybawieniem, bo był całkowitym przeciwieństwem Royal Blue i był bardzo mokry. Więc robił to samo, czyli zostawiał szyny, tylko z innego powodu.

Ale ale, k⁎⁎wa ej. Skoro mam dwa atramenty, oba żelazowo-galusowe, jeden za gęsty, drugi za rzadki...

Przed państwem drugi atrament ze stajni roboczo nazwanej Hejto Inks - model roboczo nazwany Royal Knight Blue XD

I teraz to już wszystko na dziś, w następnym oddcinku: Kawa XD

Tyle ode mnie!

#piorawieczne

Może i dostałem… ale opowiadać będę, jakbym kupił!

Wpadł w moje ręce atrament wyjątkowy. Taki, którego nie kupisz w sklepie. Czyli pierwszy recenzowany atrament z linii, nazwanej roboczo, Hejto Inks. Kolor, nazwany roboczo, The Dark Knight. 

Jak się po rycerzu w nazwie spodziewać możecie, atrament jest robiony własnoręcznie przez #nowywlascicielhejto czyli @AdelbertVonBimberstein

Przyszedł do mnie w zawoskowanym słoiczku zamykanym korkiem na wcisk. Na wosku pierdolony herb rycerski, ale w końcu kto bogatemu zabroni, za hajs z patronajta baluj. No a teraz atrament. 

Jest to atrament żelazowo-galusowy, kolor albo niespełna czarny, albo bardzo czarny blue-black z minimalną ilością blue, ciężko mi stwierdzić. To, co mogę powiedzieć z całkowitą pewnością, to że jest wodoodporny jak sk⁎⁎⁎⁎syn. 

Jest też atramentem diabelnie mokrym. Jak ktoś nie pamięta - to czy atrament jest mokry definiuje jak dobrze trzyma się sam siebie. Jak trzyma się mniej, to lepiej idzie kapilarnie, więc więcej się go leje, więc zostawia więcej, więc jest bardziej mokry Proste? Proste.

No to ten jest aż za mokry XD

Już tłumaczę. Widząc, że jest mokry, stwierdziłem, że załaduję go Noodler’sa Ahaba, czyli Flexa. Jako że flex potrzebuje dużo mokrego, to pomyślałem, że będą pasować do siebie idealnie. Nic bardziej mylnego. Ahab, z założenia i bez flexa, jest piórem stosunkowo suchym. A nasz Dark Knight, jak się okazuje, ma na tyle niskie napięcie powierzchniowe, że tracił ciągłość w feedzie i Ahab przestawał pisać. Trochę lepiej radził sobie jako flex, ale tutaj też: przy rozejściu się skrzydełek stalówki atrament nie trzymał się sam siebie wystarczająco, żeby stworzyć szeroką linię, bo po prostu błona pękała. 

Zupełnie inaczej sytuacja wygląda w Zenith Elegance, gdzie nasz atrament sprawuje się świetnie. A biorąc pod uwagę, jak mokry jest to atrament, nie zakładam, żeby miał zaschnąć w najbliższym czasie. 

Wszystkie pozostałe informacje znajdziecie standardowo na zdjęciu, więc nie opowiadam więcej. 

A, śmierdzi jak diabeł XD

Później wrzucę dalszą historię Hejto Inks, a na razie to

Tyle ode mnie!

#piorawieczne

#hejto #heheszki

Witajcie w serii #mamotoniesazabawki w której przedstawię wam figurki/zabawki pokemonów + duplikaty. A dzisiaj: Lecę w kulki.

Wooper (Gen. II) - niebieski aksolotl typu wodnego. Jeden z najbardziej podstawowych pokemonów, jakie można trafić ogrywając generację drugą i co za tym idzie - jest k⁎⁎wa w dwóch zestawach XD. Na całe moje szczęście, w przeciwieństwie do tych z Caterpie, ten zestaw nie kosztował 8 dych, a niecałe 40. Ale duplikat Vulpixa i tak wleciał, bo jakże inaczej XD

Spheal (Gen. III) - kulkowa foka, podstawa hejtomona z siurem w gardle. Bardziej uroczo się chyba nie da. Figurka ma dwa problemy: niedomalowany ząbek i niedokładnie spasowany brzuch, jest lekka szpara po prawej stronie między niebieskim a... żółtym?. Mojej prawej, jego lewej.

Pikachu (Gen. I) - tak, znowu XD. Był ze Sphealem XD. Ale ten ma chociaż śnieżki XD

No i co, elo

Budowali z dwóch stron i się nie zeszli…

Anime dzielą się na takie na podstawie czegoś i na takie, które są tworzone tak o z inwencji twórczej studia.

Te, które są tworzone na podstawie mangi nadal wychodzącej często mają problem z niedosytem materiału. Co dzieje się w takiej sytuacji? Z pięknym zobrazowaniem przychodzi zbiór mądrości wszelakich - Gintama: https://youtu.be/a4S9NuI6NKo?si=xaiyjeQiNoiBSfOq

W momencie, kiedy materiału zaczyna brakować, studio może:

1. Przerwać nadawanie i poczekać na rozsądny zapas (One Piece ma teraz półroczną przerwę)

2. Odpalić fillery, czyli historie poboczne niezwiązane absolutnie z niczym i mające absolutnie żadne znaczenie

3. Szyć po swojemu.

Opcja trzecia jest najbardziej ryzykowna z nich wszystkich, bo może się okazać, że z tego, co uszyli, już się wiele nie wymyśli. Jest też najczęściej wykorzystywaną metodą w przypadku serii krótkich.

Przykładami serii, które zostały wywrócone na lewą stronę mogą być między innymi:

Full Metal Alchemist (bez Brotherhood), Soul Eater, Hellsing czy Ao no Exorcist. Zazwyczaj wyjścia z tej sytuacji nie ma, w wyjątkowych sytuacjach i dla wyjątkowych serii jest remake (FMA/FMAB, Król Szamanów, Hellsing/Hellsing Ultimate), ale dla pana animeczka jest to z reguły koniec i idź czytać mangę jak ci nie pasuje.

Bardzo wyjątkowym przypadkiem było z kolei Ao no Exorcist, gdzie wyjebali całe zakończenie na lewą stronę, a potem… zrobili kontynuację w oparciu o mangę, jakby nic się nigdy nie stało XD

#anime #animedyskusja

Pytanie do wszystkich osób, które używają/używały piór wiecznych:

Używają: Dlaczego akurat pióra? Co sprawiło, że zaczęliście i dlaczego zostaliście?

Już nie używają: Dlaczego przestaliście? Co było nie tak, co nie pasowało?

Nie używali nigdy: Są tacy? XDD

#piorawieczne

Uczniowie, kosy, seksowne koty i dobry ziomek śmierć

Soul Eater opowiada o losach uczniów zawodówki śmierci. Rolą uczniów jest wyszkolenie kos dla Pana Śmierci (kosy to też ludzie XD), a żeby to zrobić, trzeba zabrać 99 dusz ludzkich i jedną duszę wiedźmy i te kosy nimi nakarmić. 

Cała seria jest całkiem zbalansowaną mieszanką komedii i akcji, co widać po samych postaciach. Dla przykładu Death the Kid, czyli syn Pana Śmierci, ma pierdolca na punkcie symetrii i potrafił zawinąć z miejsca akcji, bo nie pamiętał, czy złożył srajtaśmę w trójkącik. 

Najbardziej charakterystyczną częścią Soul Eatera jest bez wątpienia jego oprawa graficzna, w tym wygląd postaci, księżyc i słońce. Są to rzeczy nie do pomylenia z inną serią i ta oryginalność mnie kupiła.

Seria startuje bardzo mocno, a potem do mniej więcej połowy tonuje, zjawiskowo wypierdalając się na finale, który postanowili zmienić, bo manga jeszcze do niego nie doszła, kiedy tworzyli anime. 

Niemniej mangę mam, czytałem w całości, a zakończenia nie pamiętam, więc fajerwerków tam nie było za c⁎⁎j XD

Niemniej polecam

Rok produkcji: 2008

Liczba odcinków: 51

Opening: https://youtu.be/zzJ8U8OtEsE?si=c-XLuJKDIABykgH1

PS Zdjęcie numer dwa z dedykacją dla tych, którzy już oglądali XD

#anime #animedyskusja

Odrobinę uśmiechu na poniedziałek i byle do weekendu, bo już mnie wkurwia ten tydzień. Zimno w c⁎⁎j XD

#psy #pokazpsa

To musi być najładniejsze C jakie w życiu postawiłem

#piorawieczne #gownowpis