informatyk

#bookmeter 357 + 1 = 358

Tytuł:  Idiota

Autor: Fiodor Dostojewski

Gatunek: literatura piękna

Ocena: 6.5/10

Chociaż z pewnością mogę powiedzieć, że jest to dobra książka, to niestety nie zachwyciła mnie tak, jak na to liczyłem. Być może winę ponoszą tu moje wygórowane oczekiwania, niemniej jednak finalnie muszę ocenić tę pozycję na ~6.5/10.

Sam pomysł głównego bohatera - księcia Lwa Nikołajewicza Myszkina - człowieka dobrego, prawego, uczciwego i pobożnego, któremu obce jest snucie intryg, a złe czyny budzą w nim odrazę - jest bardzo ciekawy. Jego konfrontacja ze światem, który to funkcjonuje na zupełnie odmiennych zasadach, również jest miejscami interesująca i z pewnością jest to wątek z potencjałem.

Mam jednak poczucie, że akcja jest tutaj niezwykle rozwleczona, mało dynamiczna i zaciemniona przez mnóstwo niepotrzebnych elementów, takich jak drobiazgowe opisy licznych spotkań towarzyskich rosyjskiej arystokracji.

Szanuję Dostojewskiego za przekaz i trafne spostrzeżenia dotyczące ludzkiej natury, rozumiem, że 150 lat temu literatura rządziła się nieco innymi prawami, ale po “Zbrodni i karze” wiem też, że ten autor potrafił pisać również i w taki sposób, który był dla mnie bardziej atrakcyjny.

Swoją drogą, jest to jedna z niewielu książek, które w ciągu ostatnich dwóch lat przeczytałem więcej niż raz. “Idiotę” przeczytałem bowiem... półtora raza. Ponad roku temu utknąłem w połowie i porzuciłem lekturę, ale strasznie mnie to dręczyło i miałem opory, by zabrać się za “Braci Karamazow” przed ukończeniem “Idioty”, więc zmusiłem się i przeczytałem raz jeszcze - znów od początku.

A, i jeśli chodzi o zabawne aspekty tego dzieła, to zarazem zdumiało mnie i rozbawiło, jak świetnie autor potrafi określać wiek postaci. Ja zazwyczaj nie potrafię stwierdzić czy ktoś ma lat trzydzieści czy czterdzieści, a Dostojewski potrafi pokusić się o oszacowanie wieku z dokładnością do jednego roku:

* “człowiek, towarzyszący generałowi mógł liczyć lat dwadzieścia osiem”

* “twarz tego pana, wyglądającego na dwadzieścia osiem lat”

---

Boję się zawsze skompromitować swoim śmiesznym wyglądem myśl i zasadnicze pojęcie. Ja nie mam gestu. Ja mam zawsze opaczny gest, a to wywołuje śmiech i poniża ideę. 

Generał oznajmiając Agłai, iż ją nosił na rękach, powiedział to tylko tak, dla podtrzymania rozmowy i tylko dlatego, że prawie zawsze w ten sposób zaczynał rozmowę ze wszystkimi młodymi ludźmi, jeżeli uważał za stosowne zawrzeć z nimi znajomość.

Z księciem nastąpiło to, co często bywa w podobnych przypadkach ze zbyt nieśmiałymi ludźmi; do tego stopnia wstydził się cudzego postępku, do tego stopnia zrobiło mu się wstyd za gości, że w pierwszej chwili bał się nawet na nich spojrzeć.

Przyroda do tego stopnia skrępowała moją działalność swoim trzytygodniowym terminem, że może samobójstwo jest jedynym jeszcze czynem, które zdążę zacząć i skończyć zgodnie z własną wolą. 

Uciekła dlatego, że w głębi duszy pragnęła koniecznie popełnić jakiś czyn hańbiący, aby móc samej sobie powiedzieć potem: “otóż popełniłaś nową podłość, więc jesteś nędznym stworzeniem!”

Ograniczonemu “zwykłemu” człowiekowi najłatwiej przychodzi wyobrazić sobie, że jest niezwykłym oryginałem i cieszy się tym bez żadnych wątpliwości.

Zaczęła prosić Kolę, żeby zaraz (…) odniósł jeża księciu, ofiarowując mu go w jej imieniu “W dowód jej najgłębszego szacunku”

Najtrudniej przecież wybaczyć tym, którzy nas niczym nie obrazili i właśnie dlatego, że nie obrazili, a więc nasz żal jest niesłuszny. 

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter  340 + 1 = 341

Tytuł:  Stulecie chirurgów

Autor: Jürgen Thorwald

Gatunek: reportaż

Ocena: 8/10

W bardzo ciekawy, fabularyzowany sposób, przedstawiona została historia narodzin współczesnej chirurgii. Wielokrotnie czułem się zaskoczony tym, że niektóre operacje wykonywano już 150 lat temu i wielokrotnie też cieszyłem się, że żyjemy w czasach, w których chirurdzy dysponują nieporównywalnie większą wiedzą niż wtedy.

Tematy, którym w swej książce Jürgen Thorwald poświęcił najwięcej miejsca to anestezjologia, aseptyka i antyseptyka oraz appendektomia.

Polecam i mam nadzieję, że druga część cyklu, tj. "Triumf chirurgów", okaże się równie udana.

#ksiazki  #czytajzhejto  #literatura

#bookmeter  317 + 1 = 318

Tytuł:  Lód

Autor: Jacek Dukaj

Gatunek: science-fiction

Ocena: 8/10

Się przeczytało "Lód" Dukajowy. Się zamyśliło się, poczem, odczekawszy równiutkie siedem dni, przystąpiło się do recenzowania.

"Lód" to dla mnie dość trudna do oceny książka. Nie mogę na przykład powiedzieć, że była niezwykle wciągająca i świetnie się przy niej bawiłem. Ale czy o wywołanie takiej reakcji u czytelnika w ogóle w niej chodziło? Książka jest nieprzeciętnie długa, a co za tym idzie, nie wiem czy ktokolwiek może przy niej uniknąć znużenia. Fabuła jest rozwleczona, poprzetykana mnóstwem dyskusji o historiozofii i obrazowymi opisami mało znaczących scen towarzyskich.

Mimo to, cieszę się, że taka powieść powstała, bo oznacza to, że są w Polsce pisarze, którzy cenią prozę Manna czy Dostojewskiego i umiejętnie potrafią się nią inspirować. Osobiście mam pewien sentyment do rozwlekłych XIX-wiecznych historii, suto okraszonych różnorakimi przemyśleniami i charakteryzujących się intrygującą, acz niespiesznie płynącą fabułą. I taki właśnie jest "Lód".

Ale to nie wszystko. Dukaj nie ogranicza się do inspiracji tym, co w literaturze już było. "Lód" to pełnoprawna książka science-fiction, tyle że osadzona w latach 20. XX wieku, w których to historia popłynęła nieco inaczej, niż miało to miejsce w naszym prawdziwym świecie. Taki zabieg, taki miks gatunkowy, sprawia, że jest to powieść naprawdę wyjątkowa.

Czyta się ciężko, zarówno przez leniwie rozwijającą się akcję, jak i przez język. Nie tylko jest on najeżony rusycyzmami i neologizmami, ale też obfituje w rzadko spotykane formy gramatyczne. Co ciekawe, w pewnym miejscu fabuły, sposób narracji ulega zmianie - kolejny element, który sprawia, że podziwiam pisarski kunszt autora.

Czy polecam? Hm, jeśli wiecie na co się piszecie, to jak najbardziej. Już sama fabuła brzmi dosyć kosmicznie: historia o ubogim matematyku, który dowiaduje się, że jego ojciec gada z Lutymi i że zstąpił na Drogi Mamutów, po czym wyrusza na jego poszukiwanie, wpadając w lodowaty wir walk politycznych między takimi stronnictwami jak liedniacy, ottiepielnicy czy marcynowcy, a przez pierwsze kilkaset stron po prostu podróżuje koleją transsyberyjską. Ale jeśli chcecie poznać rozwiązanie tej mroźnej zagadki, dowiedzieć się, czy Europa pozostanie pod Lodem i jaki może to mieć wpływ na bieg historii, to nie pozostaje nic innego, jak zmierzyć się z opus magnum Jacka Dukaja.

---

Poznaje się świat, poznaje język opisu świata, ale nie poznaje się siebie. Większość ludzi - prawie wszyscy, jak sądzę - do śmierci nie nauczy się języka, w którym mogliby siebie opisać.

Reguła Mniejszego Wstydu. Można świadomie działać ku swemu cierpieniu, można ku śmierci własnej nawet - ale nikt nie działa ku większemu wstydowi.

Rodzimy się - nie wiemy po co. Dorastamy - nie wiemy do czego. Żyjemy - nie wiemy dla czego. Umieramy - nie wiemy w co. (...) Nóż służy do krojenia, zegar - do odmierzania czasu, pociąg - do przewożenia towarów i pasażerów; do czego służy człowiek?

Czy ludzie wierzą w Boga? Nawet gdy mówią, że wierzą, żyją, jakby nie wierzyli.

Dawniej przekupiłeś jednego i miałeś pewność, rzecz załatwiona, dziś kupić trzeba władzę, i drugą, jakby tamta nie starczyła, i trzecią, jakby tym się odwidziało, a potem i tak lepiej przed obrazem świeczkę zapalić i pomodlić się na okoliczność

toż gdyby to było możliwe, byłbym samobójcą nałogowym!

Pływ teslektryczny łaskotał żyły i rozćmieczał sny.

jakaż pogarda większa, niż gdy oddajesz za pogardzanego własne swe życie?

otóż słowo jest czynem, słowo większej wymaga odwagi niż gest ciała, czyli pusty ruch materji.

Istnienie to rodzaj chorego nałogu.

Czym innem jest Lato, jeśli nie Królestwem Entropii?

Je suis le Mathématicien de l'Histoire

#ksiazki  #czytajzhejto  #literatura

Czy mechanizmy Facebooka nie pozwalają na odzyskanie utraconego konta?

Osoba z mojej rodziny doświadczyła w ostatnich dniach przejęcia facebookowego konta. Prawdopodobnie hasło, którego używała na FB było takie samo, jak używane na jakiejś innej stronie internetowej, z której nastąpił wyciek. Opiszę jak wyglądała utrata konta oraz jakie kroki zostały podjęte celem jego odzyskania oraz dlaczego okazały się nieskuteczne. Może ktoś z Was miał podobny problem i wspomoże jakąś radą.

1. Ktoś uzyskał dostęp do konta FB, z wykorzystaniem loginu (maila) i hasła, które wyciekły. Użytkownik otrzymuje od FB wiadomość "Czy hasło zostało przed chwilą zmienione przez Ciebie?"
   

2. Kilka minut później użytkownik otrzymuje maila "Czy został przez Ciebie dodany adres e-mail?" z informację, że nowy adres mailowy został przypisany do konta
   

3. Chwilę później jeszcze jedna wiadomość: "Czy przed chwilą usunąłeś swój adres e-mail?".
   

4. Następnego dnia użytkownik loguje się na swoje konto mailowe i widzi wszystkie trzy wiadomości. Wszystkie wiadomości zawierają przycisk "To nie ja", którym teoretycznie można zaprzeczyć chęci zmiany hasła albo dodaniu/usunięciu maila do swojego konta. Niestety, nie jest to już możliwe, gdyż hasło zostało zmienione. Facebook nie wykrywa nawet, że poprzedni mail jest przypisany do jakiegokolwiek konta.
   

5. Pozostaje zatem próba skorzystania z opcji w stylu "nie pamiętam hasła" czy "odzyskaj konto". Hasła oczywiście nie zmienimy, bo do tego celu trzeba by mieć dostęp do nowego maila - ustawionego przez osobę, która przejęła konto. Na dodatek, osoba ta najwyraźniej włączyła też dodatkową autentykację kodami przy logowaniu.
   

6. Użytkownik postępuje zgodnie z rekomendowaną przez Facebooka procedurą odzyskiwania konta. Przy pomocy odpowiedniego formularza przesyła skany dowodu osobistego i czeka na weryfikację.
   

7. HURRA, udało się - jest mail - "Dziękujemy za potwierdzenie tożsamości. Możesz kliknąć poniższy przycisk, aby odzyskać dostęp do konta.". Okazuje się jednak, że... po kliknięciu tego przycisku trzeba się zalogować. A więc wracamy do punktu wyjścia. Ah, w mailu przychodzi też specjalny "kod odblokowujący", o którym napisane jest, że "Możesz również przejść do Facebooka i użyć tego kodu jako hasła", z tym, że ów kod zupełnie nie działa. Zarówno przy próbie użycia jako loginu starego maila (pojawia się wtedy informacja, że nie znaleziono konta o takim loginie), jak i przy próbie wykorzystania nowego maila (należącego do obcej osoby - wtedy z kolei pojawia się komunikat, że hasło nie pasuje)
   

8. Przychodzi też mail o tytule "Dodano nowy adres e-mail na Facebook" i - to jest naprawdę hit - dodanie nowego adresu mail (tego swojego, który był ustawiony poprzednio, przed atakiem, i który został dodany w wyniku procedury weryfikacji dowodu osobistego) - należy tym razem potwierdzić klikając przycisk w mailu. Ale potwierdzić się nie da bo przecież nie możemy się zalogować.
   

Reasumując - trochę brak mi słów na mechanizmy, których używa Facebook. Zastanawiam się, dlaczego niektóre rzeczy nie mogły zostać rozwiązane nieco inaczej. Np.:

* Gdy otrzymujemy wiadomość, że ktoś dodał do naszego konta nowy adres e-mail, to miło byłoby, gdyby nie był on od razu aktywny, a wymagał potwierdzenia przy użyciu wcześniejszego maila (lub chociaż odczekania dłużej zanim stanie się aktywny)

* Gdy tożsamość użytkownika ostanie zweryfikowana pomyślnie, to żądany adres e-mail powinien zostać przypisany automatycznie do konta, a nie wymagać dodatkowego (i niemożliwego do wykonania) potwierdzenia przez użytkownika.

* Wiadomo, że cały support facebooka to boty, ale szkoda że nie ma żadnej możliwości "odwołania się"/przesłania feedbacku odnośnie zakończonej procedury odzyskiwania konta.

A na koniec ważny wniosek na przyszłość: usilnie należy polecać wszystkim korzystanie z uwierzytelniania dwuskładnikowego.

#bookmeter  290 + 1 = 291

Tytuł:  Chłopiec z latawcem

Autor: Khaled Hosseini

Gatunek: literatura piękna

Ocena: 8/10

Solidna książka. Osadzona w afgańskiej kulturze historia z konkretnym, łatwym do odczytania przesłaniem.

Opowieść zaczyna się od dzieciństwa głównego bohatera, od momentów, które jako pierwsze wywarły mocny wpływ na jego dalsze życie. Autor umiejętnie potrafił zbudować klimat niebezpieczeństwa, bo już po pierwszym spotkaniu z Asefem czułem, że coś złego czai się w powietrzu.

W dorosłym życiu Amir musi zmierzyć się ze swoją przeszłością, z wyrzutami sumienia i strachem. Czy wyjdzie z tej walki przemieniony? Czy w ogóle wyjdzie z niej zwycięsko? Zachęcam do lektury.

---

Grzechem jest tylko jedno. Mianowicie kradzież. Wszystkie inne grzechy są formą kradzieży. (...) Gdy zabijasz człowieka, kradniesz życie. Kradniesz żonie prawo do męża, zabierasz dzieciom ojca. Gdy kłamiesz, kradniesz komuś prawo do prawdy. Gdy oszukujesz, kradniesz prawo do uczciwości.

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Lepiej, by zraniła cię prawda, niż pocieszyło kłamstwo

Moim zdaniem prawdziwe odpokutowanie za grzechy objawia się tym, że poczucie winy prowadzi do dobrego.

Zamykając drzwi do pokoju Sohraba, zastanawiałem się, czy właśnie w ten sposób rodzi się przebaczenie, nie w hucznym objawieniu, lecz z bólem, który zabiera swoje manatki, pakuje się i bez uprzedzenia odchodzi niepostrzeżenie w środku nocy.

#ksiazki  #czytajzhejto  #literatura

#bookmeter 252 + 1 = 253

Tytuł:  Przeminęło z wiatrem

Autor: Margeret Mitchell

Gatunek: klasyka

Ocena: 8/10

Świetna książka, która zdecydowanie przerosła moje oczekiwania. Sięgnąłem po nią w ramach poznawania klasyki literatury i, szczerze mówiąc, spodziewałem się, że wątki romantyczne będą tu dominujące.

Okazało się, że przedstawione na pierwszych kartach powieści sielankowe życie bogatej rodziny O'Hara to tylko początek całej historii, do której, z całą swoją gwałtownością wdziera się wojna (secesyjna),przynosząc głód, ubóstwo i konieczność mierzenia się z całkiem inną klasą problemów niż wcześniej.

Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki Margeret Mitchell wykreowała bohaterów - żaden z nich nie jest idealny, każdy z nich ma jakieś wady, ale równocześnie w każdym z nich możemy znaleźć coś inspirującego, jeśli chodzi o ich podejście do życia.

Dzięki temu, że książka osadzona jest w realiach wojny secesyjnej, można co nieco dowiedzieć się o tym okresie historycznym. Bitwa pod Atlantą, plan Anakonda, postacie takie jak William Sherman, John Hood czy Robert Lee, działalność Ku Klux Klanu, rekonstrukcja...

Jednym słowem - polecam. Objętość tej lektury może wprawdzie niektórych nieco przerazić, ale plusem owej obszerności jest to, że pozwala ona mocno wczuć się w klimat amerykańskiego Południa i zżyć z bohaterami.

---

Czy Tara jeszcze istnieje? Czy też przeminęła z wiatrem, który hulał po Georgii?

Ty chciałabyś mieć w mężczyźnie wszystko, Scarlett - jego ciało, serce, duszę myśli. A gdybyś ich mieć nie mogła, czułabyś się nieszczęśliwa. Ja zaś nie mógłbym ci oddać całego siebie. Nie mógłbym oddać całego siebie nikomu. Nie chciałbym całej twojej duszy i całego umysłu. Ty zaś byłabyś tym dotknięta i musiałabyś mnie znienawidzić, i to gorzko! Znienawidziłabyś książki, które czytam, i muzykę, którą lubię, bo zabierałaby mnie od ciebie, choćby tylko na chwilę.

To straszne, kiedy mężczyzna wie, co kobiety naprawdę myślą i o czym naprawdę ze sobą mówią.

Przez całe swoje życie chroniłem się przed ludźmi, starannie dobierałem nielicznych przyjaciół. Wojna jednak nauczyła mnie, że stworzyłem sobie świat sztuczny, zapełniony marami zamiast ludzi. Nauczyła mnie, jacy są ludzie naprawdę, ale nie nauczyła mnie jak z nimi żyć. Obawiam się, że tego się nigdy nie nauczę. Wiem teraz, że aby utrzymać żonę i dziecko będę musiał torować sobie drogą w świecie pełnym istot, z którymi nie mam nic wspólnego.

Nie chciał, aby Scarlett słyszała, jak grudki ziemi spadają na trumnę. I miał rację. Pamiętaj o tym, Scarlett, jak długo nie słyszysz tego dźwięku, nie masz wrażenia, że zmarły odszedł bezpowrotnie. Kiedy to jednak usłyszysz... To jest najstraszniejszy, najbardziej ostateczny dźwięk na ziemi...

Ludzie potrafią prawie wszystko wybaczyć z wyjątkiem niewtrącania się w cudze sprawy.

Wyjaśnienia raz odwleczone stawały się coraz trudniejsze, aż wreszcie stały się niemożliwe.

Nie mogę tego znieść. Pomyślę o tym później.

Mimo wszystko, życie się dzisiaj nie kończy.

#ksiazki  #czytajzhejto  #literatura

#bookmeter 235 + 1 = 236

Tytuł:  Upiór Opery

Autor: Gaston Leroux

Gatunek: klasyka

Ocena: 6/10

Uważam, że nazywanie tej książki "powieścią grozy" jest pewną przesadą, albowiem trudno było mi w którymkolwiek momencie lektury wyczuć atmosferę grozy.

Cieszę się jednak, że zapoznałem się z "Upiorem opery", ponieważ jest to dzieło, którego ekranizacje, interpretacje i nawiązania doń można spotkać współcześnie, zatem dobrze jest wiedzieć o co chodziło w oryginale i na czym polegało wyjaśnienie zagadki upiora.

Przyznam też, że nie wiedziałem wcześniej za dużo o historycznym budynku opery paryskiej, zwanym operą Garnier i znajdującym się w jego podziemiach jeziorze, więc uświadomienie mnie w tym zakresie to kolejny punkt dla książki Gastona Leroux.

Sama akcja nie wciągnęła mnie natomiast za bardzo, miałem wrażenie że jest niepotrzebnie rozwleczona. Szanuję natomiast sam przekaz dzieła i kojarzy mi się on m.in. z Frankensteinem i Dzwonnikiem z Notre Dame.

---

Jego "Don Juan zwycięski", do którego uciekł się w ostatecznej rozpaczy, był jednym rozdzierającym łkaniem, w którym nieszczęśliwy wypowiadał ból i nędze całego swojego życia..

Doprawdy, upiór opery godzien jest współczucia.

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter 226 + 1 = 227

Tytuł:  Opowieść o dwóch miastach

Autor: Charles Dickens

Gatunek: klasyka

Ocena: 5/10

"Opowieść o dwóch miastach", czyli historia na tle Paryża i Londynu w czasach rewolucji francuskiej.

Największym dla mnie plusem tej książki były opisy scen, rozgrywających się w czasie rewolucji francuskiej, co pozwoliło mi odświeżyć sobie wiedzę o tym okresie historycznym oraz nieco ją poszerzyć (nie miałem np. pojęcia o karmanioli albo o dekrecie o podejrzanych).

Poza tym, niestety, książka zupełnie nie przypadła mi do gustu. Dodatkowo denerwowało mnie polskie tłumaczenie (zdaje się, że jeszcze przedwojenne),w którym nazwiska bohaterów nie były odmieniane (np. "zwróciła się panna Manette do pana Lorry, który stał obok niej"). Sporo rozwiązań fabularnych wydawało mi się dość naciąganych, choć przyznaję, że podczas lektury tej powieści ze dwa razy poczułem nutkę mocniejszego wzruszenia (na początku i na końcu).

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter  217 + 1 = 218

Tytuł:  Starcie królów

Autor: George R.R. Martin

Gatunek: fantasy

Ocena: 8/10

Powróciłem do lektury Pieśni Lodu i Ognia cztery miesiące zakończeniu pierwszego tomu i po raz kolejny powieść George'a R. R. Martina dostarczyła mi świetnej rozrywki.

Podział na krótkie rozdziały, w których naprzemiennie wracamy do wątków związanych z poszczególnymi postaciami sprawia, że do książki można zasiadać w wolnej chwili niczym do kolejnego odcinka ulubionego serialu.

Jeśli chodzi o samą fabułę, że trudno mi nawet zdecydować które wątki były najciekawsze. W pewnych momentach nie mogłem doczekać się kolejnego rozdziału o Tyrionie, w innych zaś chwilach niecierpliwie wyczekiwałem fragmentów o Aryi czy Daenerys.

Ah, i tym razem nie potrafiłem sobie odmówić przyjemności rozpoczęcia kolejnego tomu PLiO od razu po zakończeniu "Starcia królów".

#ksiazki  #czytajzhejto  #literatura

#bookmeter 214 + 1 = 215

Tytuł:  Głód

Autor: Martín Caparrós

Gatunek: reportaż

Ocena: 8/10

Książka porusza temat, o którym trudno się mówi i trudno się pisze. Autor nie popada jednak w banały, ale podchodzi do sprawy od wielu różnych stron, starając się pokazać zarówno różne formy głodu, głodowania, jak i odkryć przyczyny obecnego stanu rzeczy, a także podjąć refleksję nad możliwymi rozwiązaniami.

Chroniczne niedożywienie wśród ubogich w Afryce i Azji - dieta złożona z jednego tylko składnika - prosa lub ryżu, chorujące dzieci, niemożność wyobrażenia sobie przyszłości innej niż to, czego doświadcza się obecnie.

Niepewność co do tego, czym człowiek wyżywi się następnego dnia, podejmowanie się zajęć, urągających wręcz ludzkiej godności (jak przegrzebywanie wielkich wysypisk w Ameryce Południowej),żebranie o jedzenie w Stanach Zjednoczonych, otyłość z powodu ubóstwa.

Spekulacje cenami żywności, zawłaszczanie ziemi, globalizacja rynków, nieuczciwość władz lokalnych, bogacenie się na pomocy humanitarnej, problemy z infrastrukturą i dystrybucją jedzenia.

W swoim reportażu Martín Caparrós nie podaje jednoznacznych odpowiedzi, ale uwypukla złożoność istniejącego problemu i poddaje pod go pod zastanowienie czytelnikowi. Mimo, iż w niektórych kwestach światopoglądowych zupełnie nie zgadzam się z autorem (np. jeśli chodzi o religię i wiarę),to jednak wysoko oceniam tę pozycję, dostrzegając, że jest to książka ważna i wartościowa, choć bynajmniej nie łatwa. Polecam.

---

Nie nie poruszyło mnie głębiej niż uświadomienie sobie, że najokrutniejsza, najskrajniejsza nędza to ta, która odbiera możliwość myślenia w inny niż dotychczasowy sposób. Pozbawia człowieka horyzontów, marzeń, skazuje na nieuchronność.

Bogactwo polega na tym, że człowiek ma różne możliwości, w razie czego może na coś liczyć, nie musi żyć wciąż o krok od katastrofy. Porusza się w szerszym obszarze, na którym jest nawet miejsce na potknięcie. I jeśli się potyka, to ma jakieś wyjście. Nędza to życie na krawędzi, potknięcie się jest równoznaczne z roztrzaskaniem.

- Jaka jest twoja ulubiona potrawa? Co lubisz najbardziej?

- Proso.

- Tak? To lepsze niż kurczak?

- Kurczak? Kurczaka nigdy nie zjem, to po co miałby mi smakować?

W społeczeństwie rozwiniętym ludzie przestali się zajmować organizmem społecznym, a zaczęli własnym.

Przyszłość jest luksusem dostępnym tym, którzy się odżywiają.

Były czasy, w których głód krzyczał, ale głód współczesny jest przede wszystkim milczeniem, sytuacją ludzi pozbawionych możliwości wypowiedzi.

Jest wiele przyczyn głodu. Brak żywności już do nich nie należy.

#ksiazki  #czytajzhejto  #literatura

#bookmeter 191 + 1 = 192

Tytuł: Pielgrzym

Autor: Terry Hayes

Gatunek: kryminał, sensacja, thriller

Ocena: 9/10

Do tej pory jakoś nie za bardzo było mi po drodze z thrillerami, ale po "Pielgrzymie" chyba zacznę szukać kolejnych dobrych pozycji z tego gatunku. Problem jest tylko taki, że książka Terrego Hayesa ustawia poprzeczkę na niezwykle wysokim poziomie. Nietrywialna fabuła, niesamowicie wciągająca akcja, ciekawie poprowadzona narracja z przeskakiwaniem od bieżącej misji do wcześniejszych spraw. Naprawdę mocno polecam.

Żeby jeszcze pokrótce nakreślić wspomnianą już fabułę: historia dzieje się współcześnie, a pewnym punktem zwrotnym jest tutaj zamach z 11 września. Główny bohater jest jednym z najlepszym agentów amerykańskiego wywiadu, zaś dominujący wątek to próba użycia przez terrorystów broni biologicznej.

---

Pewnie ze sto razy myślałem, żeby jakoś się z tego wycofać, ale nie byłem dość mądry, by zrozumieć, że przeprosiny to oznaka siły, nie słabości.

Mamy istotną przewagę: ludzie wierzą w to, co widzą w bazach danych. Nie nauczyli się jeszcze najważniejszej zasady obowiązującej w cyberprzestrzeni: komputery nie kłamią, ale kłamcy znają się na komputerach.

Dowody to tylko lista materiałów, które udało się zabezpieczyć.

(...) miał dwadzieścia parę lat i IQ tak niskie, że pewnie musieli pamiętać, żeby go napoić dwa razy dziennie.

Nie wszystkie wyroki śmierci podpisują sędziowie czy gubernatorzy. Ten akurat miał postać intercyzy.

#ksiazki i #czytajzhejto #literatura

#bookmeter  188 + 1 = 189

Tytuł: Lux perpetua

Autor: Andrzej Sapkowski

Gatunek: fantastyka historyczna

Ocena: 7/10

"Lux perpetua" to zakończenie "trylogii husyckiej", będące, podobnie jak dwie poprzednie części, popisem historycznej erudycji Andrzeja Sapkowskiego. Moc cytatów, wiele autentycznych postaci i wydarzeń, poczucie humoru, które osobiście bardzo mi się podoba.

Przyznać muszę jednak, że w samą akcję nie wciągnąłem się aż tak, jak w przypadku "Narrenturmu", dlatego moja ocena tej pozycji to bardziej 6/10, ale, z uwagi na dostępność świetnego słuchowiska przygotowanego przez wydawcę, podbijam ocenę o jeszcze jeden punkcik.

#ksiazki i #czytajzhejto  #literatura

#bookmeter  184 + 1 = 185

Tytuł:  Pożegnanie z Afryką

Autor: Karen Blixen

Gatunek: literatura piękna

Ocena: 6/10

Jeździć konno, strzelać z łuku, mówić prawdę

"Pożegnanie z Afryką" to oparta na osobistych doświadczeniach Karen Blixen opowieść o zmierzchu kolonialnej Afryki. Kenia, początek XX wieku, prowadzone przez białych osadników farmy. Autorka opisuje swoje kontakty z miejscową ludnością (m.in. z sąsiadującego z jej terenami rezerwatu Masajów),przytacza różne anegdotki związane z wydarzeniami na farmie (leżącej u stóp góry Ngong),nierzadko uwypukla różnice między podejściem do życia wyznawanym przez Europejczyków a tym, które jest udziałem mieszkańców Afryki.

Nie jest to nic wciągającego, ale miejscami czyta się całkiem przyjemnie. Pewnie tym przyjemniej, im lepiej czytelnik jest zdolny wyobrazić sobie opisywane krajobrazy. Jeśli ktoś ma z tym pewne problemy, można wspomóc się filmem, nakręconym na podstawie powieści, którego dodatkową zaletą jest niezwykle klimatyczna muzyka.

---

Afryka przedestylowana przez dwa tysiące metrów atmosfery, mocno skoncentrowana treść kontynentu.

Nigdy nie jest tak, aby sąsiednie miasto nie odgrywało roli w życiu człowieka. Niezależnie od tego, czy się je lubi, czy nie, siłą jakiegoś własnego prawa ciążenia miasto przyciąga myśli.

Przyszło mi wtedy na myśl, że może oni czują się w życiu jak we właściwym żywiole - czego my nigdy nie potrafimy osiągnąć - jak ryby w głębokiej wodzie, które nie potrafią zrozumieć naszej obawy przed utonięciem.

- Czy strzelając z łuku, jesteś jeszcze chrześcijanką? Myślałem, że chrześcijański sposób to używanie karabinu.

Może pani uzna mnie za okropnego sceptyka po tym, co powiem. Ale poza Bogiem absolutnie w nic nie wierzę.

My musimy wpierw znaleźć kogoś, kto ciężko przeciw nam zgrzeszył, zanim będziemy mogli z podniesionym czołem prosić żyrafy o wybaczenie nam naszych grzechów przeciw nim.

W Afryce powietrze odgrywa w całości krajobrazu większą rolę niż w Europie. Jest pełne majaków i miraży, w pewien sposób samo stanowi scenę, na której toczą się wypadki. W południowym upale powietrze oscyluje i wibruje jak struna skrzypiec, podnosi pasy sawanny wraz z drzewami i pagórkami, a na suchej trawie tworzy rozległe zalewy wodne.

#ksiazki  #czytajzhejto  #literatura

#bookmeter 170 + 1 = 171

Tytuł:  Prawiek i inne czasy

Autor: Olga Tokarczuk

Gatunek: literatura piękna

Ocena: 6/10

"Prawiek i inne czasy" to opowieść o wsi Prawiek i wszystkim co z nią związane - ludziach, naturze, przedmiotach. Podzielona na bardzo krótkie rozdziały, w których oprócz głównego bohatera zmienia się też przedstawiany czas. Zaczynamy od czasów I WŚ, dochodzimy do okresu późniejszego o kilkadziesiąt lat. Śledzimy losy kilku mieszkających w Prawieku rodzin.

Losy te charakteryzuje przede wszystkim przemijanie - narodziny, dojrzałość, starość, śmierć. I tak w kółko. Ale wszystko to jest tu przedstawiane zupełnie bez emocji, jako zwyczajna kolej rzeczy. Przyszli Niemcy, ktoś umarł. Urodziła się dziecko, ale zmarło. Tyle. Po prostu zdarzenia w czasie.

W powieści tej, oprócz warstwy realistycznej, mamy też wydarzenia o charakterze baśniowym/fantastycznym, osnute wokół ludowości polskiej wsi. Charakter książki nieco przypomina mi "Baśń o wężowym sercu" Radka Raka (wiem - napisaną dużo później, ale przeczytaną przeze mnie wcześniej),z tym, że tam podobało mi się mocniejsze skupienie na historii konkretnej postaci oraz piękna stylizacja językowa. Natomiast powieść Olgi Tokarczuk niestety jakoś nie za bardzo przypadła mi do gustu. Jest oryginalnie, pod pewnymi względami ciekawie, ale specjalnej przyjemności ta lektura mi nie sprawiła.

---

A były to czasy, gdy kobiety umierały szybciej niż mężczyźni, matki szybciej niż ojcowie, żony szybciej niż mężowie. Od zawsze były bowiem naczyniami, z których sączy się ludzkość.

W przyszłym roku drzewa będą inne - większe, ich gałęzie masywniejsze, inna będzie trawa, inne owoce. Nigdy nie powtórzy się ta kwitnąca gałąź. "Nigdy nie powtórzy się to wieszanie prania - myślała. - Nigdy nie powtórzę się ja".

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter 158 + 1 = 159

Tytuł:  Na wschód od Edenu

Autor: John Steinbeck

Gatunek: literatura piękna

Ocena: 10/10

Niesamowita książka - bogata w symbolikę, piękna historia o walce dobra ze złem, o ludzkiej tożsamości i wolności do podejmowania własnych decyzji, osadzona w realiach Kalifornii z przełomu XIX i XX wieku.

Świetnie nakreśli bohaterowie, a każdy z nich może nas czegoś nauczyć. W każdym z nich toczy się wewnętrzna walka i żaden z nich nie jest postacią prostą i oczywistą.

Akcja, choć czasami, zwłaszcza na samym początku powieści, toczy się w dość leniwym tempie, w wielu miejscach staje się mocno wciągająca, dzięki czemu książkę, mimo jej sporej objętości, czyta się szybko.

Nad wszystkim zaś co jest tu przedstawione w doskonale zbudowanej warstwie realistycznej, nad urodzajnymi polami Kalifornii, nad spokojnym miasteczkiem w Dolinie Salinas, nad rodzinami Trasków i Hamiltonów, wisi motyw biblijnej przypowieści o Kainie i Ablu. O bracie, który zabił brata i który stał się jednym z praojców ludzkości.

Książka obfituje w niezwykłe, zapadające w pamięć sceny, jak chociażby ta, w której po burzliwej dyskusji, dzieciom Adama zostają nadane imiona czy ta, w której konający ojciec jest proszony o udzielenie swemu synowi błogosławieństwa - są to obrazy, które potrafią wręcz przyprawić czytelnika o ciarki i łzy wzruszenia.

Wśród mądrości płynących z dzieła Steinbecka, jako rodzic dostrzegam m.in. przestrogę przed tym, co może się stać, jeśli różnicuje się podejście do swoich dzieci, dając im odczuć faworyzowanie jednego z nich. Jakie są skutki jeżeli to, co może dać rodzic - miłość, uwaga, bliskość, czas - nie są sprawiedliwie rozdysponowywane pomiędzy całe potomstwo.

Podsumowując - "Na wschód od Edenu" to w mojej opinii arcydzieło, które śmiało mogę wszystkim polecić.

---

Kiedy człowiek powiada, że nie chce o czymś mówić, zwykle to znaczy, że nie może myśleć o niczym innym.

Jeśli dana opowieść nie mówi o słuchaczu, ten zazwyczaj nie będzie jej słuchał. Tutaj stawiam regułę: wielka i trwała opowieść musi mówić o każdym, bo inaczej nie przetrwa. To, co dalekie i obce, nie jest interesujące - tylko rzeczy głęboko osobiste i blisko nam znane.

Kiedy to ci mówię, sam prze­sie­wam swoje wspo­mnie­nia, po­dob­nie jak nie­któ­rzy prze­sie­wa­ją zie­mię spod pod­ło­gi szyn­ku, szu­ka­jąc zia­re­nek zło­te­go pia­sku mię­dzy szpa­ra­mi. To taka po­śled­niej­sza ko­pal­nia złota... po­śled­niej­sza. Za młody jesz­cze je­steś, Ada­mie, żeby prze­sie­wać wspo­mnie­nia. Po­wi­nie­neś do­ra­biać się no­wych, aby ko­pal­nia była bo­gat­sza, jak doj­dziesz do wła­ści­we­go wieku.

Czyż pan nie ro­zu­mie?! – za­wo­łał. – Ame­ry­kań­skie tłu­ma­cze­nie na­ka­zu­je lu­dziom trium­fo­wać nad grze­chem, a grzech można na­zwać nie­wie­dzą. Prze­kład króla Ja­ku­ba daje obiet­ni­cę w sło­wie „bę­dziesz”, co zna­czy, że lu­dzie z całą pew­no­ścią nad grze­chem za­trium­fu­ją. Na­to­miast słowo he­braj­skie, wyraz tim­szel – „mo­żesz” – daje prawo wy­bo­ru. Kto wie, czy to nie naj­waż­niej­sze słowo na świe­cie. Mówi ono, że droga jest otwar­ta.

Ada­mie nie wiem, co mo­żesz do­sły­szeć czy zro­zu­mieć. Kiedy drę­twia­ła ci ręka, a oczy od­ma­wia­ły po­słu­szeń­stwa, do­wie­dzia­łem się o tym wszyst­kie­go, co zdo­ła­łem. Ale pewne rze­czy wiesz tylko ty jeden. Moż­li­we, że tam, za swo­imi ocza­mi, je­steś w tej chwi­li czuj­ny i by­stry, a moż­li­we też, że ży­jesz w zmęt­nia­łym, sza­rym śnie. Może jak nowo na­ro­dzo­ne dziec­ko, do­strze­gasz tylko świa­tło i ruch. Mózg twój jest uszko­dzo­ny i kto wie, czy nie sta­łeś się teraz czymś nowym na tym świe­cie. Twoja do­broć może prze­mie­ni­ła się w ma­łost­ko­wość, a twoja po­sęp­na pra­wość nie jest już taka spo­koj­na i bez­względ­na. Nikt tego nie wie prócz cie­bie, Ada­mie! Czy sły­szysz mnie?

Ale Kain wyżył i miał dzie­ci, na­to­miast Abel żyje tylko w tej opo­wie­ści. My je­ste­śmy dzieć­mi Kaina. I czy to nie dziw­ne, że trzej do­ro­śli męż­czyź­ni, dzi­siaj, w stu­le­ciu o tyle ty­się­cy lat od­le­głym, dys­ku­tu­ją o tej zbrod­ni tak, jakby zda­rzy­ła się wczo­raj w King City i jesz­cze nie była roz­pa­try­wa­na przez sąd?

Sa­mu­el po­pa­trzał przy­tom­nie na Toma i po­wie­dział: „Muszę już wstać”. Spró­bo­wał i usiadł bez­sil­nie z po­wro­tem, chi­cho­cząc – co robił za­wsze, gdy po­ko­na­ła go ja­ka­kol­wiek moc na tym świe­cie. Miał prze­świad­cze­nie, że nawet po­bi­ty może skraść odro­bi­nę zwy­cię­stwa, śmie­jąc się z klę­ski. 

Pew­nej nocy, nocy gorz­kiej jak musz­tar­da, nocy, która była wczo­raj­szą, zja­wi­ła się dobra myśl i osło­dzi­ła ciem­ność, kiedy od­cho­dził dzień. I ta myśl trwa­ła od gwiaz­dy wie­czor­nej aż po Niedź­wie­dzi­cę za­póź­nio­ną na skra­ju pierw­sze­go brza­sku – o któ­rej mó­wi­li mą­drzej­si od nas. Dla­te­go sam się tu za­pro­si­łem.

Nie po­tra­fisz od­czuć, jak zimno jest w nocy sa­mot­ne­mu dziec­ku? Gdzież może ono zna­leźć cie­pło, gdzie ra­dość z pie­śni pta­ków, z po­ran­ka?

– Bez żar­tów. O, pew­nie, że bez. Opo­wiedz mi o sobie... je­że­li masz chęć, oczy­wi­ście.

– No... ja je­stem... – Urwał. – To nie takie łatwe, jak przyj­dzie co do czego – dodał.

– Ja myślę. Może nawet nie­moż­li­we. Opo­wiedz mi o swoim bra­cie.

– Co oj­ciec chce o nim wie­dzieć?

– Ano to, co ty o nim my­ślisz. Prze­cież nic wię­cej nie mo­żesz mi po­wie­dzieć.

– On jest dobry. Nie robi złych rze­czy. Nie ma złych myśli.

– Teraz mi mó­wisz o sobie.

– Słu­cham?

– Mó­wisz, że ty ro­bisz złe rze­czy i masz złe myśli.

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

UWAGA: W czwartym akapicie recenzja zawiera spoiler!

#bookmeter 141 + 1 = 142

Tytuł:  Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu (Dzwonnik z Notre Dame)

Autor: Victor Hugo

Gatunek: literatura piękna

Ocena: 8/10

Chociaż "Nędznicy" zdecydowanie wciąż pozostają moją ulubioną powieścią Victora Hugo, to "Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu" również przypadła mi do gustu.

Największą zaletą tej książki są dla mnie ciekawie skonstruowani bohaterowie. Na przykład Klaudiusz Frollo, mimo że można by go nazwać "czarnym charakterem", bynajmniej nie jest przedstawiony w sposób jednoznacznie negatywny. Widzimy tu raczej człowieka, który toczy wewnętrzną walkę i podejmuje złe, tragiczne w skutkach decyzje.

Sama fabuła, zwłaszcza jak na literaturę mającą już swoje lata, jest dosyć wciągająca, a autor, w standardowy dla siebie sposób, między rozdziały z opisami zdarzeń, wplata swoje filozoficzne przemyślenia, tyczące się m.in. moralności czy historii ludzkości.

== SPOILER PONIŻEJ ==

Victor Hugo nie patyczkuje się ze swoimi bohaterami. Na końcu umierają: Quasimodo, Esmeralda, jej matka, Frollo i jego brat, zaś "Phoebus de Chateaupers skończył również tragicznie: ożenił się".

== KONIEC SPOILERA ==

Myślę, że książka warta jest przeczytania, zarówno ze względu na wzniosły przekaz, jak i chociażby z uwagi na obecność w kulturze masowej za sprawą disneyowskiej adaptacji, która, choć może się podobać, to z wiernością nie ma zbyt wiele wspólnego.

---

Był on w isto­cie zły, bo był dziki, był zaś dziki, bo był brzyd­ki: miała jego na­tu­ra wła­sną swą lo­gi­kę. Siła, tak nie­sły­cha­nie roz­wi­nię­ta, sta­no­wi­ła także jedną z przy­czyn jego zło­śli­wo­ści.

Po­twor­ny spi­żo­wiec, cały zdy­sza­ny, rżał pod nim, wów­czas nie był to już ani wiel­ki dzwon ka­te­dral­ny, ani Quasimodo: było to ja­kieś wi­dzia­dło, wir, burza; upiór pa­zu­ra­mi wpity w grzbiet na­po­wietrz­ne­go ru­ma­ka; dzi­wo­twór ba­jecz­ny — pół czło­wie­ka i pół dzwo­nu.

Po okręgach sądowych tyleż było miejsc schronienia, co placów tracenia. Było to nadużycie bezkarności obok nadużycia męczarni, rzecz zła obok rzeczy złej.

Bo też miłość jest jako drzewo: rośnie sama, głęboko zapuszcza korzenie w całe nasze jestestwo, i częstokroć nie przestaje się zielenić nawet na ruinach serca.

Brat ten ma­leń­ki bez ojca, bez matki, który spadł mu nagle na barki jak z nieba, uczy­nił zeń czło­wie­ka no­we­go. Spo­strzegł, że jest coś in­ne­go jesz­cze na świe­cie oprócz wie­dzy; że dusza ludz­ka i tkli­wych wra­żeń po­trze­bu­je; że życie bez piesz­czo­ty i mi­ło­ści by­ło­by ko­ło­wrot­kiem su­chym, skrzy­pią­cym i roz­pacz­li­wym.

Bu­dow­nic­two aż do XV wieku było głów­ną kro­ni­ką ludz­ko­ści; w tym prze­cią­gu czasu nie było ani jed­nej myśli, która by się nie stała gma­chem; każda myśl lu­do­wa jak każde prawo re­li­gij­ne miała swoje po­mni­ki; ro­dzaj ludz­ki wszel­ką swoją myśl, ma­ją­cą pewne zna­cze­nie, kre­ślił na ka­mie­niu. Dla­cze­go? Bo wszel­ka myśl, bądź re­li­gij­na, bądź fi­lo­zo­ficz­na, za­słu­gu­je na uwiecz­nie­nie, bo myśl, która po­ru­szy­ła jedno po­ko­le­nie, chce po­ru­szyć inne także i ślad po sobie zo­sta­wić. Jakże nie­pew­na jest nie­śmier­tel­ność rę­ko­pi­su! (...) Myśl ludz­ka znaj­du­je spo­sób uwiecz­nie­nia się nie tylko trwal­szy od bu­dow­nic­twa, ale jesz­cze prost­szy i ła­twiej­szy. Bu­dow­nic­two traci berło. Ka­mien­ne li­te­ry ustę­pu­ją miej­sca oło­wia­nym li­te­rom Gu­ten­ber­ga. Książ­ka ma zabić gmach. (...) Wiel­ki po­emat, wiel­ki gmach, wiel­kie dzie­ło ludz­ko­ści nie bę­dzie się już odtąd bu­do­wać — bę­dzie się dru­ko­wać.

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter 135 + 1 = 136

Tytuł:  Duma i uprzedzenie

Autor: Jane Austen

Gatunek: klasyka, powieść obyczajowa

Ocena: 7/10

Jest to pierwsza książka Jane Austen, po którą sięgnąłem i otrzymałem dokładnie to, czego się spodziewałem - obyczajową opowieść o małżeństwach zawieranych wśród wyższych warstw społecznych, z przekazem, który choć współcześnie jest oczywistością, to dwieście lat temu był czymś zdecydowanie godnym uwagi.

Państwo Bennet mają pięć córek w przedziale od 15 do 22 lat, a w czasie trwania przedstawionej tu historii za mąż wychodzą aż trzy z nich, co w oczach ich matki jawi się wręcz jako jej życiowy sukces. Zwłaszcza, że problemem rodziny Bennetów jest możliwość zaoferowania dość skromnego posagu.

Główna bohaterka, Elżbieta Bennet, jest osobą, która reprezentuje ideę małżeństwa z miłości zamiast, całkiem popularnego w owych czasach, małżeństwa z rozsądku. Potrafi zatem odrzucić korzystne finansowo oświadczyny i podążać jedynie za głosem swojego serca.

Fabuła nie jest zatem zbyt skomplikowana, ale zaletą powieści są całkiem ciekawie wykreowane postacie. Mamy tutaj głupiutką panią Bennet, jej inteligentniejszego i wspierającego decyzje córek męża, tajemniczego pana Darcy'ego (z którym, mimo uprzedzeń sporej części bohaterów, jak najbardziej można sympatyzować, zwłaszcza jeśli jest komuś bliski jest introwertyzm), zadufanego w sobie pastora Collinsa, niehonorowego Wickhama oraz oczywiście grono różniących się od siebie wzajemnie córek.

Nie jest jest to w mojej ocenie żadna porywająca lektura, ale czyta się dość przyjemnie; napisana jest ładnym językiem i przekazuje wartości, z którymi trudno się nie zgodzić.

---

Mu­sisz na­uczyć się tro­chę mojej filo­zo­fii: myśl o prze­szło­ści tylko wtedy, kiedy może ci ona spra­wić przy­jem­ność.

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter 129 + 1 = 130

Tytuł:  Ojciec Chrzestny

Autor: Mario Puzo

Gatunek: kryminał, sensacja, thriller

Ocena: 9/10

Mario Puzo pisze o rodzinie Corleone w taki sposób, że już po kilku pierwszych rozdziałach aż chciałoby się złożyć osobiście uszanowanie Ojcu Chrzestnemu i zapewnić go o swojej dozgonnej przyjaźni.

Bohaterowie powieści przestrzegają twardych zasad, a wiele spośród tych reguł jest wartych uwagi nawet jeśli nie jest się czystej krwi Sycylijczykiem. Na kartach powieści widzimy też różnice w charakterach i temperamentach poszczególnych członków Rodziny i to, jakie rezultaty przynoszą wynikające z tego postawy.

Akcja jest tu niezwykle wartka, przez co trudno oprzeć się pochłonięciu książki w jak najszybszym czasie. Najsmutniejszym elementem w lekturze był dla mnie fakt, że zbliżając się do jej końca, zaczynałem odczuwać przykrość z powodu tego, że moja obecność w Nowym Jorku lat 40. dobiega końca i muszę rozstać się z klimatycznym światem, wykreowanym przez Mario Puzo.

Na uwagę zasługuje również to, że mafijne życie nie jest tu bynajmniej przedstawione jako ideał, który z niewiadomych przyczyn jest zwalczany przez instytucje państwa, nie radzącego sobie ze swoimi obowiązkami. Między innymi dzięki wątkowi ucieczki Michaela do Włoch możemy zobaczyć też drugą stronę medalu i to, jak działalność mafii w negatywny sposób wpływa na zwyczajnych ludzi, którzy chcieliby po prostu żyć, korzystając z przynależnej im wolności.

Bardzo polecam i cieszę się, że udało mi się przeczytać książkę, zanim sięgnąłem po ekranizację.

---

Włosi mają takie powiedzonko, że świat jest tak twardy, iż człowiek musi mieć dwóch ojców, żeby się nim opiekowali i dlatego ma ojca chrzestnego.

wyczuwał w tym młodym mężczyźnie coś innego: przebiegle utajoną siłę, człowieka zazdrośnie strzegącego przed wzrokiem ogółu swej rzeczywistej mocy, w myśl zasady dona, że przyjaciel nigdy nie powinien zbyt wysoko oceniać naszych zalet, a wróg powinien przeceniać nasze wady.

Żyłeś jak głupiec i spotkał cię los głupca.

Hagen ro­zu­miał, że po­li­cjant wie­rzy w prawo i ład w oso­bli­wie na­iw­ny spo­sób. Wie­rzy w nie bar­dziej niż spo­łe­czeń­stwo, któ­re­mu służy. Prawo i ład są bądź co bądź tą ma­gicz­na siłą, z któ­rej czer­pie on swoją wła­dzę, in­dy­wi­du­al­ną wła­dzę, którą ceni tak, jak pra­wie wszy­scy lu­dzie ją cenią. A mimo to za­wsze tli się w nim nie­chęć do spo­łecz­no­ści, któ­rej służy. Jest ona jed­no­cze­śnie jego pod­opiecz­ną i jego ofia­rą. Jako pod­opiecz­na jest nie­wdzięcz­na, skłon­na do obelg i wy­ma­ga­ją­ca. Jako ofia­ra jest nie­uchwyt­na i nie­bez­piecz­na, pełna prze­bie­gło­ści.

Tom, nie daj się bujać ni­ko­mu. To wszyst­ko jest oso­bi­ste, cały biz­nes od po­cząt­ku do końca. Każdy ka­wa­łek gówna, który czło­wiek musi zja­dać co dzień przez całe swoje życie, jest czymś oso­bi­stym. Na­zy­wa­ją to biz­ne­sem. Ale jest to oso­bi­ste jak cho­le­ra. Wiesz, od kogo się tego na­uczy­łem? Od dona. Od mo­je­go sta­re­go. Ojca Chrzest­ne­go. Gdyby pio­run strze­lił w jego przy­ja­cie­la, oj­ciec wziął­by to oso­bi­ście. Moje wstą­pie­nie do pie­cho­ty mor­skiej wziął oso­bi­ście. Dla­te­go wła­śnie jest wiel­ki. Wiel­ki don. Wszyst­ko bie­rze oso­bi­ście. Jak Bóg.

Nie można mówić „nie” lu­dziom, któ­rych się kocha, nie za czę­sto. To cały se­kret. A poza tym, kiedy to mó­wisz, musi brzmieć jak „tak”. Albo trze­ba ich sa­mych skło­nić do po­wie­dze­nia „nie”. Trze­ba po­świę­cić na to sporo czasu i trudu.

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter 124 + 1 = 125

Tytuł:  Miedziaki

Autor: Colson Whitehead

Gatunek: powieść historyczna

Ocena: 7/10

"Miedziaki" to krótka książka, przedstawiająca problem dyskryminacji rasowej w Ameryce lat 60. na przykładzie zakładu poprawczego dla młodzieży. Fikcyjny poprawczak, zwany właśnie "Miedziakiem" wzorowany jest na Dozier School for Boys w stanie Floryda, w którym rzeczywiście dochodziło do licznych nadużyć, brutalności i przemocy, łącznie z zabójstwami chłopców, którzy zostali skazani na "reedukacyjny" pobyt w tej placówce.

Historia, której głównym bohaterem jest Elwood Curtis, jest całkiem wciągająca. Plus należy się też za zaskakujące zakończenie. Jeśli ktoś ma ochotę na pozycję, która porusza te nieco ciemniejsze karty z najnowszej historii USA, to jak najbardziej polecam.

---

Zwycięzcom łatwo kibicować. Nie, on lubił tych, którzy słaniali się jak pijani, powłócząc nogami na trzydziestym ósmym kilometrze. (...) Maruderzy i niemrawcy, którzy pokonywali nie trasę maratonu, lecz własny charakter - sięgali w głąb siebie, żeby wyłonić się na światło dzienne z tym, co znaleźli.

Odmówiono im nawet przyjemności bycia zwykłymi chłopcami. Okaleczeni i kulawi, zanim wyścig się rozpoczął, nigdy nie mieli poznać, jak to jest być normalnym człowiekiem.

#ksiazki #czytajzhejto #literatura

#bookmeter 107 + 1 = 108

Tytuł:  Chołod

Autor: Szczepan Twardoch

Gatunek: powieść historyczna

Ocena: 8/10

Trudno mi w kilku zdaniach podsumować tę książkę, gdyż nie jest mi łatwo zwięźle napisać co właściwie jest jej tematem. Mamy tutaj zarówno nadrzędną opowieść - historię pisarza, który w wyniku zbiegu okoliczności staje się uczestnikiem dwuosobowej wyprawy, poszukującej Siewieru, jak i przedstawiony w dziennikach Konrada Widucha opis kolei losu tego bohatera - działalności w strukturach komunistycznych, pobytu w sowieckim łagrze, ucieczki z niego, spotkania z Ljau­dīs.

Pierwszy z tych wątków ma w sobie klimat, który trochę przywodzi mi na myśl poszukiwanie Atlantydy. Czy Siewier to tylko fikcja, czy może dymiąca góra na dalekiej północy naprawdę istnieje?

Sama historia Widucha-najducha jest zaś, moim zdaniem, po prostu kawałkiem dobrze napisanej opowieści. Mocne sceny, surowy klimat, a do tego wgląd w to, co dzieje się w głowie głównego bohatera. Spojrzenie na podejmowane decyzje, ich przyczyny oraz skutki. "Czy ja człowiek?" "Był ja kiedykolwiek czełowiekiem?" "Ale czy ja jeszcze czełowiek?". Doświadczenia przeżyte przez postać, w której ustach mogą zabrzmieć takie pytania są niewątpliwie czymś wartym uwagi.

---

Nie będę pi­sał o miej­scu, któ­re­go na­zwy nie chcę wspo­mi­nać, bo nie chcę opi­sać naj­gor­sze­go miej­sca, w ja­kim może się zna­le­źć cze­ło­wiek, a wi­dział ja kil­ka nie naj­lep­szych, więc wiem, co mó­wię. Już tam w tem miej­scu tylu spo­tkał ja in­te­li­gen­tów, pro­fe­so­rów, do­cen­tów, pi­sa­rzy, po­etów, dzien­ni­ka­rzy, że któ­ryś tam na pew­no o tem coś na­pi­sze, jak mu z ła­ski Sta­li­na dane bę­dzie prze­żyć. To już tam so­bie po­czy­ta­cie, jak ich kie­dyś wy­pusz­czą i oni tam na­pi­szą, jak to było w tem miej­scu, w któ­rem nie cze­ło­wiek umie­ra, ale jego du­sza.

Dla­cze­go mil­cze­li? A dla­te­go, że jak wszy­scy lu­dzie na tym świe­cie, któ­rych ja w mo­jem dłu­giem ży­ciu wi­dział, po­tra­fi­li do­sko­na­le od­wra­cać wzrok, kie­dy im co nie pa­so­wa­ło.

Czy nie mógłbym dopowiedzieć tej historii, uzupełnić jej o jakieś chociażby domniemania na temat dalszych losów Konrada? (...) No cóż, gdybym był przedstawicielem polskiej szkoły reportażu, zrobiłbym tak bez wątpienia, w końcu polega ona na zmyślaniu, ja jednak jestem tylko powieściopisarzem i prawda bywa dla mnie ważniejsza od dobrej historii.

#ksiazki #czytajzhejto #literatura