Arche

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

przytul się ptaszku na gałęzi

wiatr buja światem

tam w dole żaden list czy listonosz

nikt nie doniesie puste gałęzie

o liść ostatni się nie upomni

żaden przechodzień

przytul się ptaszku

wilgoć nadchodzi tajemną porą

ktoś wyciął serce i przebił strzałą

szeptał przysięgę

ścieżkę za ścieżką prześwietli księżyc

zanim się znajdzie dwoje kochanków

pod wspólnym niebem

z gałęzi listek ostatni spadnie

przytul się ptaszku

pod szczodrym niebem

wśród mchu tęsknota uwiła gniazdo

.

Obraz: "Przytul się ptaszku" - Sisey

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

w mojej baśni o chłopcu

jesteś Czarodziejem

trzymam Cię za rękę

zawsze świeci księżyc

tyle blasku z oczu

że rozświetla wnętrze

jestem dzieckiem szczęścia

że Cię tak spotykam

zwyczajnie na ścieżce

nie wiem nawet kiedy

stajesz się marzeniem

gdy po Ciebie sięgam

wciąż jesteś odległy

mam za małe serce

by pomieścić smutek

jesteś Czarodziejem

nie mam wątpliwości

że po mnie przyszedłeś.

.

obraz - "Księżycowa baśń" Nina Zielińska-Krudysz

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

szum tła

kiedy ocieram się gołymi plecami o front

nie może być bardziej wietrznie i zimno

ponad trzęsienie i przemakanie

kurczenie

z dreszczu prosto pod rynnę

by przyjąć w igłach porcję płynnego szkła -

dawka ciepła podanego w kroplówkach

gdzieś pod zwałami zatętni niepozorne

zanim schronisz w dłoniach jak gołębia

wyspokajając podskórne

najpierw ogrzej oddechem

choćby przez szybę

malując po wewnętrznej bezpieczną przystań

by oczy nie wybiegały

puste

.

Obraz: - "Masha" Denis Sarazhin

#tworczoscwlasna #proza #haiku

#zafirewallem #wspomnienia

Spadł śnieg! Tyle szczęścia naraz, ferie i wszystkie dzieci wokół uśmiechnięte. Ktoś bardzo mądrze wymyślił tę śnieżną bałwanią głowę, żeby cieszyła, patrząc ze wszystkich stron. Jeden bałwanek dla tysiąca spragnionych oczu, a przecież jednocześnie ten jeden jedyny, o którym każde dziecko może po stokroć powiedzieć, że jest "tylko mój, mój, mój." Jakie to ważne, spojrzeć przed nocą za okno i widzieć, że on tam jest, patrzy na mnie i czeka, by po przebudzeniu wciąż widzieć go tak samo mocno i w jego kierunku z radością biec, biec, biec...

Pamiętam, jak na górce w Gliwicach pomiędzy blokami, kiedy zimy były naprawdę mroźne i śnieżne, lepiłam z moim kilkuletnim synkiem bałwanka. Chwila moment i nie wiadomo skąd, na widok rosnących kulek, zleciała się cała ferajna małych pomocników, ukochane sanki poszły w kąt. Przysięgłabym, że nie mniej jak tysiąc eskimoskowych rączek oklepywało z każdej strony, ożywiając bałwanka, wygładzało tu i ówdzie, dmuchając i chuchając, szlifując do najbardziej z przezroczystej bieli, aż zaiskrzy i na wylot prześwieci bałwanie serce. To nic, że szczypały nosy i uszy, że czerwieniały usta i ręce, że każde dziecko powoli stawało się takim samym soplowym bałwankiem. Wewnątrz tętniły małe, bardzo gorące serca. Nie zliczę, ile razy spadła bałwania głowa, każde śnieżne dziecko marzyło, by bałwanek patrzył w jego stronę. Koniec końców, uśmiechałam się na widok małych kanciastych kamyczków osadzonych wokół bałwaniej głowy. Wielooki bałwanek, z pewnością widział i ogarniał więcej, aniżeli mogłaby dostrzec wyposażona w jedną parę oczu bałwankowa głowa.

dziecięce harce -

oczy bałwana

dookoła głowy

.

"Balwanki miewają wiele oczu" - Autor obrazu - Sisey

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

znamienny brak walizki

pada deszcz, jestem przemoknięta,

pociąg się spóźnia, Ty palisz, a ja tylko -

zapamiętuję ten beżowy wiosenny płaszcz,

który mam na sobie, czarne szpilki,

aksamitną kopertówkę mocno ściskam w dłoni

scena z wsiadaniem do pociągu

przeciąga się w nieskończoność,

nie patrzę pod nogi,

skupiam się na Tobie

i na wyciągniętej dłoni, którą tak podajesz,

wciąż się uśmiechając

wciągasz mnie do środka, tak że

mokra wpadam wprost w Twoje ramiona

poszukajmy wolnego przedziału - mówisz

i rozsuwasz drzwi za drzwiami

ekler

to podróż nocą,

która sny kołysze,

zanim się wybudzę

na ostatniej stacji

obejmiesz mnie mocniej,

wtedy Ci wyszepczę: nigdy mnie nie

psyt - zagładzisz niepokój

opuszkiem na ustach

.

Autor obrazu: Masao Yamamoto

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

to bolesne wracać

do tych wszystkich wspomnień

stawiam wazoniki

Matce Objawionej

przynoszę w naręczach

omdlałe konwalie

znowu jestem Łucją

co cierpliwie klęczy

w sanktuarium ciszy

z głową pochyloną

nad czernią skarbczyka

przewiercam na wylot

cieńsze niż opłatek

bibułki z modlitwą

szukając tej jednej

co uniesie ciężar

gdy nie znajdę żadnej

wyszepczę je wszystkie

od świtu do świtu

najdłuższe litanie

w zaciśniętych wargach

zaniosę na wzgórze

każdą jedną skargę

przed Twoje oblicze

i będzie mi błogo

kiedy w jednej chwili

u stóp Twoich sina

złożę przebłaganie

za rękę podniesioną

na żarliwe dziecko:

wybacz Madonno temu

co nie wie, co czyni

ile trzeba wiary

nawbijanej dziecku

żeby uwierzyło

że moc się zatrzyma

na drugim policzku?

.

fotografia: Laura Makabresku

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

to będzie wiersz łkany

pisany pod wpływem

dostaniesz to wszystko

czego on sam zechce

krwi więcej łez więcej mięsa

żeby rozrywało

szarpało do kości

a jeśli ci kiedyś przyjdzie do głowy

że mogłabyś poczuć się wyjątkowa

zęby w pięści zaciśnij i milcz

najlepsza jesteś do popychania

ustawiania w cichy kąt:

jeszcze nie pora

jeszcze nie teraz

jutro zapytaj

jak będę się czuć

a teraz idź

dość tego szczebiotania

zaglądania przez ramię

jeszcze ci się w główce namiesza

od wyobrażania

ogniska i świec

spójrz suko w płomień

teraz się bawią dorośli chłopcy

na żywioł pójdą by nakarmić głód

sygnały zebrać na swoją dostojność

kosmos rzęs poruszą

by z ręki chciał jeść

teraz idź suko

i tęsknić się ucz

gdy oczy wypatrzysz

niewidoma ciszej

poprosisz o okruch

.

Autor zdjęcia - Paolo Ra

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

'przewodzenie. niestabilność geometryczna pasm'

wkła­dasz mi w usta i cze­kasz

aż łyknę

nic z tych rze­czy

kon­tek­sty prze­ina­cze­nia nie­do­my­sły

zmy­sły wy­my­sły nie­lo­gi­ka

nad pień staję się głu­cha

ty wręcz od­wrot­nie

wy­czu­lo­ny na bodź­ce wy­bit­nie na­słu­chu­jesz

czy jesz­cze żywię

tak żyję i żywię - urazę

gdy zu­peł­nie bez celu ba­wisz się w stwór­cę

wszyst­ko­wi(e)dzący spo­glą­dasz na dno oka

wtło­czo­na na siłę belka roz­war­stwia się pęcz­nie­je

włók­no po włók­nie za­ra­sta biel­mem

za plamą nocy spró­bu­jesz wy­ma­zać rzekę by wy­bie­lić ka­mień

za­po­mi­na­jąc że w szorst­kość pod­rzu­co­nej kłody wra­sta się po omac­ku

pewny sie­bie

spraw­dzasz czy kru­sze­ję

opusz­ka­mi we­tknię­tych pal­ców

gła­dzisz wrzą­ce za­cho­dy

aż po ru­bi­no­wą czer­wień win

słod­ko ob­ry­so­wu­jąc brzeg pu­cha­ru

by cierp­kość prze­la­na z ust do ust

nie no­si­ła zna­mion spierzch­nię­tej ziemi

pro­szę nie teraz

w po­skrę­ca­nych tęt­ni­cach

roz­le­głe ogro­dy krwi­nek

po­lar­ne róże i wrzo­sy

ze­tla­łych po­wiek

po­spiesz­nie zry­wam skórę

wyj­mu­ję ży­let­ki z oczu

w końcu ma być krwa­wo i do­sad­nie

tak jak lu­bisz

ta­tu­uję nad­garst­ki

ina­czej nie stłu­mię

a ty nie od­pu­ścisz

zanim stanę ci ko­ścią w gar­dle

nim pia­sty słów wy­to­czą ko­lej­ne koła

oswa­jam kwa­dra­tu­rę za­ci­śnię­tych ło­żysk

ro­ze­bra­na do żeber

swo­bod­nie wpra­wiam w ruch pier­si i bio­dra

w esen­cji skro­pleń sy­la­bi­zu­ję twoje imię

opo­wia­da­jąc ci sie­bie cicho za­gry­zam wargi

spójrz

poza wstę­gą wil­got­nych traw

skar­la­łe słoń­ca za­sty­ga­ją w krysz­ta­łach soli

na ru­cho­mych pia­skach wy­ra­sta nie­pew­ność

osa­dzo­na na pal­cza­stych sło­wach

pa­mię­tasz jak wian­ki pod­kre­śla­ły naszą mło­dość

wple­cio­ne cha­bry pach­nia­ły chle­bem

w cie­ple rąk spra­gnio­ne po­licz­ki

ru­mie­ni­ły się ni­czym jabł­ka ze­bra­ne w kosze

maki miały barwę roz­pa­lo­nych ognisk

po­ko­ny­wa­li­śmy szczy­ty by do­trzeć do

polan gdzie gór­skie echo nio­sło ra­dość

i me­lo­dię szep­ta­nych wier­szy

a teraz

przy­droż­na cisza uwię­zio­na w ka­plicz­kach roz­ra­sta się w po­krzyk

za­po­mnia­ne ścież­ki pro­szą o stopy wśród wy­schnię­tych źdźbeł

nie mó­wisz nic

ale twoje sple­cio­ne wokół pier­si palce

i pul­su­ją­ce źre­ni­ce obie­cu­ją źró­dło

do­brze wiesz że je­stem tylko ko­bie­tą

zanim po(d)kor­nie przej­dę w stan kam­bium

pącz­ku­ją­ca we mnie wio­sna znów

pach­nie na­sien­nie zie­leń za­drze­wia korę

cie­pło­lub­na

z pod­pro­go­wą wraż­li­wo­ścią

wciąż uczę się

jak uni­kać

spo­pie­la­łych warstw

.

Autorka obrazu: Izabela Dąbrowska

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

zapadam w ciszę

zapadam w ciszę mchu kolebkę

z kłębka na kłębek coraz prędzej

przechodzę z miazgi w stan skupienia

wrastając w siebie każdym strzępkiem

za tajemnicą głów uśpionych

trzęsą się we mnie trzęsawiska

noc się rozpada na kordony

cętek i nitek bez rozwikłań

cała się składam z przewężenia

nadgarstków zaciśniętych w ostrze

szukając ciebie gdy cię nie ma

gubię się w bruzdach bezpowrotnie

w każdym rozłamie ścian szczelinie

wrastam po oczy w pnie syczące

gdy cień przemierzam aż po szyje

jestem przeciągiem wstęgą pnączem

setnym z zadrzewień wśród gałęzi

sową i głuszcem płótnem krosnem

miriadą mrowień rojem spiętrzeń

w rozetach czerni wiązką drżącą

z cięcia na cięcie coraz mniej mnie

grzęźnie w oplotach puls i serce

ze słowa w słowo jakby chłodniej

strzępek za strzępkiem mgliwiej senniej

.

Rysunek: Christo Dagorov

(Lips Series 1.10 - Authenticity

2010, ołówek na papierze)

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

w przeciągach. premiera

w gwizd się rozpoczęło istne wariatkowo

kto mnie tu przywołał zaśmiał się króliczek

wyskakując d⁎⁎ą wpakował się w pulpę

niechaj trwa karnawał entliczek pentliczek

na kogo wypadnie z tego będzie bałwan

pojmie w lot pantoflarz krzycząc ferdydurke

gonią się pierdziele psychol różdżkę dorwał

z brzegu ją dopadnie w mig dekoherencja

w ogniu bajkoholik bawi się groteską

zemancypowany pinokio psiamucha

imputując Annie cieniutkim głosikiem

poderwie się w axel wprost przez trawociągi

pomknie jak przecinak wszak amfetamina

konstantynopolitańczykowiAneczka

wplecie wianki w słowa mięśnie dopnie spinką

po jednej litanii w całym wojsku zagra

zatańczą jak w pralni wszystkie malowidła

vivat karuzella! wokół się rozlegnie

wzabardzozajemnie

.

fot. Pep Ventosa, Carousel de la Tour Eiffel

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

Agatka wiąże kokardę

ściśle związany warkocz zapęcznieje pod palcami

prześlizgną się po nim

w tę i we w tę, we w tę i z powrotem

i jeszcze i raz

aż zapiszczy z uciechy

mała mysz

powtórki załaskoczą

omskną się wszędobylskie opuszki, zatańczą rzęsy

figlarne oko złapane w odbiciach

zatriumfuje radośnie

o mój rozmarynie

zanuciłbyś

rzęsy były? paluszki były?

o ustach wspomnieć należy nie więcej niż tyle,

że ile razy zwinny język po ciepłych, miodnych

zatoczy koło, tyle razy przemknie po zębach,

by po chwili uwypuklić pąs policzków

żar to najlepsze słowo, by określić,

co rozpali się w główce pełnej fantazji

Agatka zwiąże warkocz

najściślej jak potrafią niecierpliwe palce

oczko za oczkiem dopełni w kłos

kiść - tyle zgarnie męska dłoń,

z tego, co dojrzeje w słońcu

ale najpierw mały promyczek

oko zmruży, nauczy się jak

ujarzmiać blask

zaczerwieni się wreszcie lico w lico

i kiedy cała w oczach będzie pysznieć

aż do schrupania zarumienionych policzków

odnajdzie zaobrączkowanego kruka do pary -

chłopca najbardziej niecierpliwego

.

Autor obrazu - Sisey

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

burgund (w odpryskach)

znikąd donikąd

i tyle kto widział

szeleszczący w liściach wiatr

noc pełni się od nasłuchiwań

kroków skrzypień drgań

gdzieś pomiędzy piątym a szóstym żebrem

zalega świst rzężenie

na przykładaniu ucha nie kończą się

wielorybie wnętrza kaloryferów

możesz zawierzyć zbudowanym obrazom

albo udać że nie obchodzi cię szum

wino zabulgocze w głowie i nic nie poradzę

że o tej przesączającej się porze

skrzący wzrok rozkołysze światło latarni

jakaś gałąź otrze o mur zadrapie w okno

i serce załoskocze tak że

zakręci się kielich na wysmukłej nóżce

zawiruje zaplącze się pod stopami świat

z woalem opadającym z ramion

w szelestach na parkiecie zatańczy

przeciąg

.

zdjęcie własne

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze #zafirewallem

nie samym chlebem

nie bierz jej nawet wtedy, kiedy się będzie podkładała! -

z troską wyrzuciłaś na bruk, zasiewając parszywe ziarno.

chwasty wyrywa się gołymi rękami. zło trzeba wyplenić

w zarodku! - nie mniej niż słowa parzyły zwichnięte klamki.

skrzyp. skrzyp. wyważonymi drzwiami. dla równowagi

wlewała się barbórkowa zima. to nic, że rozbieli kości

aż popuszczą szczęki. skwierczące węgielki wydrzemią

pokłady zdrzewiałych paproci.

skrzyp, skrzyp. tajemnice wyszeptane nocą dołożą cieni

rysom Jasnogórskiej Pani. "Madonno, Czarna Madonno,

jak dobrze twym dzieckiem być. O pozwól, Czarna Madonno..."

- dodźwięczą znaczone paciorki

w modlitwach o dobrego męża.

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze #zafirewallem

kiedyś ci zniknę

zniknę ci kiedyś

deszcz mnie rozmyje

w którejś piosence

poniesie przestrzeń

w echo głębokie

przez rzekę górę

w dolinę siódmą

z ośmiu tajemnic

sennego nieba

kropla po kropli

w ciszę bezkresu

w mech pod stopami

leśną aortę

w zapachu deszczu

skroploną cząstką

i tyle tylko

co wiatr wyszepcze

zostanie po mnie

refren w pamięci

powracający

falą przez mgłę

zniknę ci kiedyś

tak jak się znika

w kamień przy drodze

w koło wiatraka

źdźbło pochylone

za setnym z ostów

w bruździe pod chabrem

polnego nieba

zniknę ci kiedyś

tak jak się znika

na dobre już

i tyle tylko

co deszcz przywoła

w jednym oddechu

w drodze przez zamieć

by listkiem mignąć

tańczącym w dżdżu

.

Autorka zdjęcia: Laura Makabresku

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze #zafirewallem

#grafika #photoshop

pamięć kroków

(weź głęboki oddech i pozwól myślom na swobodny przepływ)

rozmigotana po krańce noc, a ty łączysz wzrokiem najodleglejsze

z gwiazd. ten kołyszący się przesmyk, to twoja droga - do pokonania -

ani trochę więcej ani ciut mniej, dokładnie tyle, ile potrzeba

do wytrenowania równowagi.

stopy, pamiętaj o stopach, stawiaj je lekko, ale pewnie jak w tańcu.

kiedy wokół wiruje cały świat, znacznie łatwiej pogubić rytm.

pamiętaj, podążaj za linią światła, to jedyny prom.

jeśli tylko zechcesz, najczarniejszą materię możesz zwinąć

w diamentowy krążek.

wystarczy delikatnie przesiać, przeczesując rzęsą powoli, bez pośpiechu,

pasmo za pasmem, aż pojedyncze oczko wybłyśnie w atłas.

gdy uwolniony z dysku promień wypełni głębię aż po dna źrenic,

asfaltowe jeziora odsłonią lazur.

energia pierścienia skrytego pod powieką. to w niej tkwi cały kosmos.

jedna przejrzysta myśl i śmiało możesz sięgnąć po co zechcesz.

głęboki oddech to w sam raz tyle, żeby zaszczepić światło w każdym

z drżących ziarenek piasku.

zanim kolejna fala rozmyje brzeg, pomarszczenia ułożą się w rąbek sukni.

szeleszcząca falbanka z wdziękiem przypomni rytm dziecięcych kroków.

tylko niczego nie odkładaj, boso jak dawniej pozwól się prowadzić

po aerodromach pełnych słońca.

bo wszystko jest możliwe, jeśli tylko bez wahań zacząć

z marszu.

(grafika własna)

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze #zafirewallem

jestem kobietą rozlewającą wino

niesamowite jak płynnie można wniknąć w siebie

biegnąc za bodźcem który rozszerza źrenice

za impulsem docierającym prosto do mózgu

niesłychane jak silnie może uderzać krew

jak głośne może być bicie własnego serca

[...]

to był wernisaż

przysięgłabym że wernisaż

na leśnej polanie

odbywała się właśnie pierwsza próba światła

gwar oraz muzyka zapewniały razem

sen spełnia się naprawdę gdy szerzej otworzysz oczy

żaden ślad nie znika

śniliśmy odważnie celebrując wolność

obydwoje w bieli unoszeni lekko mrużyliśmy oczy

sięgaliśmy marzeń biegnąc za promieniem

słońce rozpinało pomiędzy drzewami

elektryczne tafle

chłonęłam cię do dna

wchodząc przez obrazy jak w otwartą bramę

przez którą gdy raz wejdziesz wpadasz w oniemienie

nie mogłam być bliżej

zerkaliśmy na siebie spod wianuszka liści

gdzieś ponad stołami pełnymi winogron

dojrzewała słodycz

byle nie uronić ani kropli - myślę i

rozlewam wino

rubinowy zachód wsiąka prosto w ziemię

sny mieszają się we mnie

gdy chwytasz za talię

nie pamiętam kim byłam na samym początku

i nic nie jest ważne ponad to że jesteś

pomiędzy brzozami tańczą hologramy

w każdy płynnie wchodzę wsparta na ramieniu

zaglądając w siebie

wędruję przez warstwy

do samego końca

po ostatni obraz

piąta pora roku

szepczę ci na ucho

od niej się zaczęło

klucz otwiera serce

bierzesz moją rękę

i pierścień mi wkładasz

na serdeczny palec uśmiechając oczy

próbuję odgadnąć jakiego koloru

jest niebo nade mną

i wtedy przysięgam

klnąc się wprost na wieczność

ślub to był przecież

przysięgam że ślub

.

Obraz - William A. Breakspeare (British, 1855-1914)

Portrait of a young lady with long dark hair and a white shawl

https://images1.bonhams.com/image?src=Images/live/2017-05/26/24625033-3-1.jpg

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze #zafirewallem

danse avec les turbulences

ja widziałam jak pan skradał się znienacka

jak świdrował łypiąc okiem tu i tam

pan wybaczy ja nie jestem taka łatwa

już wyjaśniam iż zasady pewne mam

bo jak kochać to tak kochać się drapieżnie

nie na chwilę nie z doskoku potem pa

pan mnie chwyci jak ten tygrys mocniej prężniej

bo w tym szkopuł że w uścisku lubię trwać

czy pasuje panu takie przytulenie

zatopione usta w usta twarzą w twarz

też pan lubi dobrze wiedzieć nieodmiennie

preferuję ponad wszystko taki stan

pan prowadzi proszę pana ja zakręcę

proszę tylko mocno trzymać bo wie pan

ja z błędnikiem miewam kłopot i nie ręczę

zgubię siebie pana zgubię już tak mam

rozwichrzone miewam myśli wte i wewte

rozbieganą zieleń oczu tu i tam

z zapatrzenia stracę kluczyk czy torebkę

parasolkę płaszcz sukienkę cały świat

przyznać muszę jednak szczerze nie wiedziałam

że tak dobrze pan prowadzi że się zna

że potrafi jak aksamit blisko ciała

pierś do piersi ramię w ramię cal na cal

ja przy panu wpadam w takie turbulencje

tracę oddech plączę słowa a dreszcz trwa

jeszcze chwila zgubię głowę i co więcej

już nie puszczę pan da rękę wezmę bark

.

Rzeźba: Camille Claudel (1864-1943) - "La valse" (1895)

- Bronze, fonte par Eugène Blot en 1905 -

Musée Sainte-Croix de Poitiers - Photo Hervé Leyrit

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

tyle niepokoju

zabierz choć połowę

daj przytulić głowę

chociaż jeden raz

dłonią przymknij oczy

niech się życie toczy

tak jak samo umie

na zakręcie trwać

tyle niepokoju

zabierz choć połowę

daj przytulić głowę

chociaż raz

proszę przymknij oczy

niech się jeszcze toczy

tak jak tylko umie

życie w nas

*

Tak mi się jakoś nuci dziś...

https://youtu.be/TuvlWl6Xtkc

Powyżej "Dwadzieścia do dziesiątej 2021" - wersja instrumentalna, do której pisały się słowa.

Poniżej "Na wzgórzu rozpaczy - Marek Dyjak"

https://youtu.be/AN8UfCArRP8?list=OLAK5uy_leStNc8_mInDDa240VcFzFF-2YhR0szaw

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#grafika #photoshop

żeby nie przenieść myśli w inny wymiar

miarowe przesypywanie morza - od maleńkich drobinek

po dużo większy nasyp. wąskie gardło. prześwit,

który niezmiennie zawiesza wzrok, by za chwilę połknąć

ostatnią pewność.

chwila nieuwagi i niezdarny odłamek kaleczy stopy,

piasek nasiąka chłodem, i już wiadomo skąd bierze się

ta cała wilgotność rąk i stóp. mrowienie

przechwytujące szkielet.

tak łatwo pęka cieniutkie szkło -

jedno mgnienie i nic nie pozostaje z dawnych kształtów.

gwałtowne przelewanie horyzontu po pisk strwożonych mew.

z niefortunnych wymknięć poza

jedynie wąska strużka

sprowadzająca na ziemię,

by nadać myślom właściwy ciężar:

kto wie, ile jeszcze chybotliwych przełożeń rąk,

kaskad i mrowień, wzniesionych podniebnie kopców,

materii rozpraszającej światło.

pękająca otoczka wciąż wywołuje popłoch -

niebywałe jak bardzo trzeba uważać

podczas próby zaklinania klepsydr.

(odgarniam galaktyki starte na popiół)

.

grafika własna:

Kalejdoskop wybarwień - zaświaty złożone są z klepsydr

#tworczoscwlasna #grafika #photoshop

Smocze Wyspy Szczęśliwe - żółw i koliber