Arche

#tworczoscwlasna #photoshop #grafika

Z serii Smocze Wyspy Szczęśliwe:

"O dwóch takich, co nie dali się ukraść"

#tworczoscwlasna #photoshop

#grafika

barwne iluzje

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

zagajniki

przedzierasz się niepostrzeżenie

a ja wychylam najdyskretniej

wymykając poza parkan

za którym cały las się pnączy

gęsty splot na odległość niedojrzeń

bo przecież nie możemy się widzieć

w podcieniu rdzewiejących ostrężyn

garście rozsypanych jagód

tak trudno się oprzeć

zanim roztargniona wczepię się w grzebienie

nadłamana gałąź spłoszy nieśmiałą myśl

wciąż jednak nie pora na papilarność

zaciśnięty w dłoniach klucz

zdławi ciszę chrzęstniejącą piaskiem

ziarnienie przymruży powiekę

w głąb - świdrujące ostrze

wszytego fastrygą światła

byle tylko docisnąć

przeczesać rzęsą

spod ciepła miąższu drżącą wydobyć

perłę

.

Fotografia - Sally Mann

#tworczoscwlasna #fotografia

nie kołysz tak,

próbuję cię złapać

księżycu.

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

drobina pyłu

dokładnie siedem sekund temu mignął świetlny kursor

i łodzie stały się czytelne

można teraz niezauważenie przenikać między słowami

nurkując w ciszy tak by nie spłoszyła się myśl

bywa że z morza nad głową

wyławiasz spadającą gwiazdę

doskwiera wtedy żal

że oto w jednym mgnieniu rozpada się

pulsujące w ułamku zniknie

za kolejnym z mrugnięć fala rozmyje ślad

ile umknie twojej uwadze?

jedno rozchybotanie i jesteś

w samym centrum piaskowej burzy

myśli biegną szwem kręgosłupa

czujesz dokładnie ich przyleganie

jakby cała zawartość nieba

próbowała wsączyć się prosto pod skórę

czyjeś oczy przeszukają bezkres

gonitwa rozegra się

w czasie skrojonym na błysk

dokładnie siedem sekund temu

otwarła się przestrzeń na wilgoć

w oko wpadł okruch

.

Fotografia - Víctor M. Alonso

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

proszę pana

ja tu sobie tak siedzę zakładam nogę na nogę spoglądam

niby zupełnie ukradkiem znaczy się rzucam to swoje

zalotne spojrzenie a pan nic ani drgnie

udaje że pali i nic ale to nic w ogóle się nie zaciąga

ależ ależ czy ja wspomniałam coś o zaciąganiu

jeden mały uśmiech mi na tę chwilę w zupełności

wystarczy

do czego a bo to ja takie wewnętrzne potrzeby mam

a pan pan nigdy nie miewa się dziwię to po co siedzi

na ławce tak blisko że niby co że to ja się dosiadłam

a nawet gdyby to przecież pan się wcale ale to wcale

nie wzbraniał a teraz milczy jak ten przysłowiowy głaz

no tak to się nie robi proszę pana tak się nie postępuje

z kobietami

mogłam się tego spodziewać przyciągnie i doprowadzi

do łez i jeszcze to jego służę chusteczką czy mógłbym pani

jakoś pomóc - tak - zawsze - dziękuję

dziękuję nie trzeba ja tylko sobie głośno myślę

spacer na spacer bardzo chętnie

.

Autor obrazu - SIsey

#tworczoscwlasna #photoshop #grafika

#zafirewallem

Wyobraźnia ciągnie mnie w podwodne światy, gdzieś tam w nieodgadnionych głębinach tkwi baśń,

której tak bardzo mi czasem potrzeba. Podwodne spirale skrywają muszle, wystarczy przyłożyć ucho,

a opowiadają najrozmaitsze barwy i historie, osobiście odnajduję w nich spokój i harmonię.

Takie moje Smocze Wyspy Szczęśliwe : )

Grafika własna - 'podwodnie'

Najlepiej najechać na obraz kursorem i otworzyć w nowej karcie, wtedy można powiększyć plusikiem.

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

daj kroki dwa to tylko las

im dalej w gąszcz

tym więcej drętw

pod dębem klaun

w gałęziach sęp

sto zbrojnych dział

wytacza cień

huśtawka patrz

na lianach lęk

niejedną twarz

za szmerem szmer

w półmroku trwa

skrada się lew

bielą się kły

wilczące głód

przez morze brzytw

drapieży zwój

zgrzyt szabli chrzęst

zakleszcza krąg

w potrzasku wrzeń

sztylety ostrz

nad mrowiem łbów

splątana sieć

pali się grunt

nie ma gdzie biec

lecz co to spójrz?

miraży szkwał

w zaprzęgach psów

ostatnia z tarcz

w zapadni szczęk

błysk złotych plomb

w laserach cięć

ognisty romb

im dalej w głąb

tym więcej wstęg?

za każdą z chaszcz

płomienny gniew

pawi się grab

zaciska trzpień

wśród krnąbrnych gmatw

wisielczy śmiech

wtem wszystko trach

i w jeden kłęb

korzy się gad

w objęciach małp

prześwieca tur

spod liści sznur

wężowych ciał

jak jeden rój

tysiąca złud

ucieczka trzód

płaszczy się wróg

u twoich stóp

to tylko pęd

na szczudłach bęc

serce do pięt

daj kroki dwa

mieni się las

słoneczny wrzask!

.

grafika wlasna

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

śnisz las

w samym sercu snu rozgałęzionego

od szypułki do szypułki

kołysze cię kropla

po świt

póki nie rozdrzewią się drzewa

mech nie zabliźni ran

nieścięte nie opłacze ściętego

może wyśnisz już wtedy,

jak zabierasz mnie w fiolet

by wybrzmiały z ust skargi

wśród skarg

przywołają cię drzewa byś

im duszę wyśpiewał

przywołają cię drzewa byś spał

zanim baśń się nie wyśni

nim nie wylśni wśród liści

taki promień co siłę ci da

.

Fotografia: Sisey - "Śniłem las"

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

Klara

gustowała w nakręcanych zegarach

ustawiała wszystkie - za pięć dwunasta

w razie nagłych spiętrzeń miała przygotowane

wyjścia ewakuacyjne

jak nie dać się umorusanym w kaprys

jak pokonać bryzę

nie wpadając w potok czy potop

ze słów składała wachlarze

obietnic. możliwości na krańcach rogów

rozpięta pomiędzy do granic

rozdziawiała usta co niektórym

dla nieprzekonanych miała burzę

loków spiralnie poskręcanych w kołtun

całkiem odważnych myśli i zamaszystych gestów

esów floresów pełnych rozgałęzień

śmiałych wślizgnięć i wybrzuszeń

nie mogła przecież prościej

jak przystało na wybujałą w wyznaniach

była właściwie zagmatwana

z łatwością zapętlała język w bluszcz

wczepiając dogłębnie w gardło

sednem wgryzała się w aortę

ostatecznie niczego nie można było jej zarzucić

wszystko co tylko mogło prowizorycznie łączyć - łączyła

płynnym pociągnięciem od nasady kropli

w zegarach uwielbiała zakrzywione przestrzenie

te małe kreseczki na obrzeżach pętli

dzielące ciąg na ułamki zagubień

domykała je dzielnie w rzęsach

rozgrzeszając całość mglistą aureolą

na jeden haust brała

wszystkie pierwiosnki wyciągnięte przed śnieżny nawias

śliniąc obficie palce - kleiła

światy złożone. z wielokrotnych odłożeń

ramion cyrklujących wokół

odchylona o kąt precyzyjnie nieustalony

próbowała na śrubę złapać. punkt zaczepienia

szczęśliwą trajektorię splotu

ciał przylegających do siebie

.

Autor obrazu: Karol Bąk - "Prima Mobilia XXII"

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

zostaw mnie proszę

samo się zrośnie

gdy mi pozwolisz

tylko zapomnieć

mówiłem nie patrz

to nie dla ciebie

żeby się cackać

tak z moją szramą

ja jestem hardy

o tym pamiętaj

w każdej sekundzie

nieubłaganej

gniew rośnie w oczach

to nim dosięgam

odejdź już proszę

i drzwi zatrzaśnij

.

Ekfraza do obrazu "gubienie cienia". Autor obrazu - Sisey

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

w domu ze snu

już dawno nikt nie mieszka

przeglądam zakurzone szkatułki książki listy

tyle tu wszystkiego

i jednocześnie tak bardzo brak

światła żywej iskry

śmiechu który mógłby rozbrzmieć

choćby za kotarą

ktoś zaklaszcze w dłonie

ktoś pogubi kroki

ktoś drzwi podomyka

że żaden splot czy warkocz

ani gładka wstążka

cień się nie prześlizgnie

spod palców aksamit

szukam miękkich odbić

sen majaczy w lustrze

odżywają przejścia

zamiast czułych ramion

głębinowe studnie

znów sinieją usta

nim spróbuję krzyczeć

noc się rozgałęzi

o kolejną z odnóg

znam tu każdy detal

niczemu się nie dziwię

wszystkiego mogę dotknąć i niczego

stąd nie zabieram

istnieje pomiędzy tak cienka granica

światło gra w złudzenia

mieszają się światy

ciągnie ktoś warkocze

rozwiązuje wstążki

drzwi się zatrzaskują

zanim zdążę mrugnąć

znów się trzęsie ziemia

nie próbuj zrozumieć

jak można tak wracać

odtwarzać bez końca

szczegół po szczególe

wyciągając ręce po

nierzeczywiste

tyle tych powrotów

ile przywoływań

domu ze snu

dziecka

które wciąż kołacze

gdy na pamięć wraca

po swój ścięty warkocz

.

zdjęcie własne

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

poza tym, jak gdyby nigdy nic

ze spoglądania w dal nic ponad - splątanie.

zagmatwania, wzburzenia, kłębienie.

ruchome morze wirujących meduz, i tyle

zakołowań, że aż trudno złapać grunt.

w zanadrzu podniebna chwiejność

tych wszystkich sznurkowych drabin,

po których zechce się wdrapać wzrok,

próbując zahaczyć za migotliwy szczegół.

tymczasem niknięcie i oddalanie, gdy

falą w skroniach pulsuje mgła.

uporczywe przedzieranie przez gąszcz,

gdzie tyle porośnięć, ile warstw.

kto by je wszystkie zliczył...

a jednak próbujesz przybliżyć,

gdy ukradkiem pociągasz

za jedną z klejących się nitek,

nadziewając delikatnie nakłuwasz.

w-reszcie otwierasz jak ostrygę

i galaretowata treść wypływa.

zaczepiając o detal umiejętnie drążysz

od słowa do słowa, aż brnę w kolejny połów:

obrazów, dźwięków, ziaren.

cichutko przywołujesz, gdy snując się brzegiem

skaczę z piktogramu w piktogram.

spójrz -

na zawołanie przynoszę ci w wilgotnych dłoniach

wyłowione muszle. przygarniesz, przytulisz

nas wszystkie, jak zabłąkane dzieci potrzebujące ukołysań,

spoglądając z takim zatroskaniem, że

strumień ciepła spłynie do stóp.

jak wtedy cała niepewność stopnieje.

z cofnięciem wskazówek zegara

ziemia zakreśli kolejną elipsę. słońce przetoczy się kołem i

ciężar powiek spadnie kaskadą rozmytych brzmień.

z odpływu na odpływ w srebrnej łusce odkryją toń lustra:

dobrze wiesz, że gdyby można było cierpliwie formować,

nadając kształt przestrzeniom, odżyłyby -

rafą pomiędzy kolejnymi mrugnięciami.

za setnym z powtórzeń echo przywlecze strzępki słów:

gdy patrzysz tak na przestrzał boję się,

że już stamtąd...

i wracam, kiedy cisza przeradza się w krzyk.

próbujesz głaskać, jakby mogło to cokolwiek zmienić,

odnajdując zgubione albo chociaż klucz.

jak mantra powróci wirujące tło i żal przemieszany w kubkach.

drętwienie z mimowolnym opadaniem powiek.

trzymasz za ręce, gdy natłok zakleszcza

niebezpiecznie od wewnątrz.

wiesz, że są we mnie słowa, których

lęk nie wypowie, dławią w środku jakby zalegała tam pięść.

możesz tylko rozsupłać ze spojrzeń:

tyle i tylko tyle pozostanie z uczepień -

paznokieć omsknięty o śliski strzęp,

kiedy wodząc dookoła próbujesz chwycić

oczami za bezpieczną linę.

łaskawie po horyzont jedynie piskliwe wzruszenia mew,

po stokroć w salwach odbite od połyskujących fal,

poza tym, jak gdyby nigdy nic -

przesypujące się z boku na bok rozdmuchane sylwetki wydm,

wielokroć powtórzony

bełkotliwego echa podniebny chichot.

.

zdjęcie własne

#tworczoscwlasna #proza #zafirewallem

Bo sceny wydarzają się wtedy, kiedy pozwalamy im zaistnieć.

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

rozszumiało się dziecku w głowie

że je ktoś pokocha

to nadchodziło falą,

by gwałtownie uderzać,

rozrywać od środka,

to coś w jej klatce, co tak drgało, drgało

bez końca

próbowała zamykać usta,

gdy rósł w niej wulkan

krztusiła się, wylewając z siebie

cały ten nadmiar, mdlała

ostatecznie ciało kurczyło się do kłębka

i wtedy świat kołysał i kołysał

i kołysało się w jej głowie jak w kolebce,

że jeszcze nadejdzie taki moment

tak wiele razy wymykała spod rąk do ogrodu,

w ukryciu układała z obłoków

swój mały raj

był pełen różanych płatków,

zrywała je opuszkami delikatnie,

napełniając całe garście,

podrzucała do góry,

wpadając razem w wir

różana panienka - myślała o sobie

spływając na ziemię wprost z chmur,

kiedy tylko w środku zakłuło bardziej

gdybyś mógł ją wtedy podejrzeć, zobaczyłbyś

jak zbliża dłonie do twarzy,

kładzie na oczach jak nieswoje,

jakby chciała odgadnąć

tego, który kryje się za nią

dociskała rzęsy

jak tylko umiała najmocniej,

szepcząc pod wiatr,

by poniósł jej prośbę

i oddał we właściwe ręce

oddamy cię, kiedyś cię oddamy mała suko -

huczało w jej głowie

od nagłych przepychanek,

gdy nie potrafiła postawić całej szklanki

dziecko ze skazą - myślała o sobie,

gdy coś tak bardzo kłuło,

rozsadzając klatkę

może to wiatr,

może potargane włosy

coś sprawiło, że

rozszumiało się dziecku w głowie,

że je ktoś przygarnie

podnosząc ze ścieżki kolejne ptasie piórko

spoglądała wysoko w niebo,

nie wątpiąc, że to dla niej

zostawia kruczy ślad

kolorowymi szkiełkami

bardziej dla siebie niż dla niego

rysowała na piasku mapę strzałek -

jeśli się nie zgubię, znajdzie mnie,

wierzyła w szczęśliwą baśń

gdybyś się wtedy zjawił,

poszłabym za Tobą

tak po prostu

za czułe serce

.

zdjęcie własne

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem #grafika

makowe ziarenko

kołysze makówką wiatr wdzięcznie

puchate gałganki w noc śle

tultuli ziarenka maleńkie

przebiera troskliwie przed snem

dziecina drobinka ździebełko

kruszyna osesek brzdąc smerf

ciupinka istotka niemęstwo

w czapeczce niebieskiej jak tlen

w makowej śpi główce ziarenko

w główeczce makowy sen śni

nad ranem wezbraną kreseczką

kaprysów rozleje się świt

rozedrga się niebo w graficie

w rzęsisty rozsypie się deszcz

tłem chabrów przesiąknie lnu ciszę

horyzont zatopi we mgle

perlistym grysikiem wysiane

śródpolnych grzechotek lwie sny

granatu kipiący atrament

od zmierzchu po grzywy słońc, ryk

kłębuszek bąbelek perełka

koralik malizna smyk bąk

robaczek piłeczka szkrab pędrak

zalążek nasionko skrzat pąk

tak krucha drobinka niewielka

z serduszkiem na dłoni w świat gna

w pękatej łupince snu szpilka

nadzieja ogromna jak kwiat

• 
  

grafika własna

https://www.portal-pisarski.pl/obrazki/galeria/pelne/3/makowe-ziarenko-lwie-sny-tia.png

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

żeby nie przenieść myśli w inny wymiar

miarowe przesypywanie morza - od maleńkich drobinek

po dużo większy nasyp. wąskie gardło. prześwit,

który niezmiennie zawiesza wzrok, by za chwilę połknąć

ostatnią pewność.

chwila nieuwagi i niezdarny odłamek kaleczy stopy,

piasek nasiąka chłodem, i już wiadomo skąd bierze się

ta cała wilgotność rąk i stóp. mrowienie

przechwytujące szkielet.

tak łatwo pęka cieniutkie szkło -

jedno mgnienie i nic nie pozostaje z dawnych kształtów.

gwałtowne przelewanie horyzontu po pisk strwożonych mew.

z niefortunnych wymknięć poza

jedynie wąska strużka

sprowadzająca na ziemię,

by nadać myślom właściwy ciężar:

kto wie, ile jeszcze chybotliwych przełożeń rąk,

kaskad i mrowień, wzniesionych podniebnie kopców,

materii rozpraszającej światło.

pękająca otoczka wciąż wywołuje popłoch -

niebywałe jak bardzo trzeba uważać

podczas próby zaklinania klepsydr.

odgarniam galaktyki starte na popiół

.

Fotografia - Tim Engle

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

list w zielonej butelce

kiedyś ci opowiem

o smaku tęsknoty

przygryzionych wargach

po niewinnej lampce

oczach tak wilgotnych

że toń słowa powódź

nie zgłębi niczego

co wybrzmi kaskadą

spod kołyski powiek

zachód i wschód słońca

wyznaczą odległość

dźwiękom samotności

pod czerpanym niebem

łódka się kołysze

zbyt krucha by unieść

papierowy księżyc

jeden brzdęk i płynie

w załamanie światła

kiedyś ci opowiem

o bezsennych krosnach

co sklejały rzęsy

wydłużając cienie

o jedynej nitce

szczęśliwego mostu

po której się biegnie

prosto za ukłuciem

piąstkach zaciśniętych

kiedy w błysku lustra

świat pęka w kawałki

może sam odgadniesz?

może mnie rozpoznasz

po zielonym smutku

.

(zdj. własne)

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem

tam gdzie gęstnieje mgła na kładce

gdzie jeden krok oznacza - toń

w srebrnych podszeptach śnię na jawie

taniec splecionych mocno rąk

głos obiecuje jeszcze chwila

jeszcze w tej pętli iskrzy ślad

na moment z mgły się cień wychyla

i szumi w głowie szumi las

podajesz dłoń a potem obie

wiruje wokół cały świat

idę za tobą w jeden płomień

wstęga za wstęgą niknie - trzask

czy mi się zdajesz czy ja tobie

nikt nie wymaże z nas tej łzy

zaledwie ciała złączy ogień

znów nas rozdzieli kropla mgły

w zygzak rozpełzną się nadzieje

z iskry na iskrę zgaśnie syk

nad kładką nocy roztrzęsienie

tysiącem gwiazd płyniemy w sny

.

Fotografia - Brooks Salzwedel

#tworczoscwlasna #poezja #wiersze

#zafirewallem #grafika

oczekiwanie

między oknem a oknem wciąż zawiesza się przestrzeń

żadnych tykań niczego co by mogło poruszyć

choćby jedną wskazówkę o milimetr do przodu

zatrzymane jak w kadrze myśli kroki i scena

w niej parametr najczulszy kliszy której już nie ma

pochylone w ukłonach tkwią zwieńczając swym czołem

ciężar który przedostał się do wnętrza w tej chwili

gdy coś śmiało się zacząć nie domknąwszy do końca

w prześwietleniu tak trwają z fleszem ciszy na ustach

aż dopełni się zewsząd wołająca w nich pustka

czego komu brakuje co zobaczył w ułamku

z ilu cząstek poskładać świat jakiego doświadczył

dokąd uciec którędy gdy się w popiół rozpadnie

każdy szczegół którego nie odnajdzie już co dnia

skąd się skowyt dobywa przenikliwy w melodiach

między ciszą a ciszą czy obecny jest człowiek

listy słowo cokolwiek co by mogło poświadczyć

że w ogóle był sobą jeśli tylko miał prawo

głosu i tej historii żeby widzieć naprawdę

co wywołać się może ze zniknięcia tak nagle

wazonowa wrze pora przeciążając parapet

gdy unosi się nad nim cała gęstość powietrza

między taflą a taflą coś się wiernie wydarza

w progu domu tkwi w pętli gubiąc drżenie za drżeniem

gdy się przestrzeń zawiesza z każdym błędnym spojrzeniem

.

grafika własna