@George_Stark  Dziękuję za ślad, heh, miło mi, że się daje czytać. Dziś rzadziej mi się zdarza, ale dawniej, zasypiałam z kartką i grefelkiem obok poduszki, najważniejsze to było złapać, gdy przychodziły całe gotowce. W dzień światło rozprasza i trudno się skupić. Nic koniecznego, ale jednak kusi i lubię sięgać po słowa. Jestem emocjonalna, więc musi się wylać.

@Arche Jest taka historia o Alfredzie Hitchcocku, bo on też miał zwyczaj zapisywać tuż przed snem, ale pomysły. Pewnego dnia ponoć usnął z myślą na genialny scenariusz. Kiedy się obudził, na kartce stało: "mężczyzna zdobywa kobietę - mężczyzna traci kobietę - mężczyzna odzyskuje kobietę".

Niby zabawne, ale jak się zastanowić, to to jest niezawodna oś scenariusza, czy do filmu, czy do książki. Tylko cały kłopot w tym, że trzeba go zgrabnie jeszcze ubrać w historię i słowa.

@George_Stark  Od pomysłu do realizacji daleka droga. Jeśli mam być szczera, nigdy nie planuję, nie umiem, nie wiem jak się to robi. Planowanie wszystko komplikuje, moja głowa nie ogrania czegoś takiego jak planowanie czy realizacja według założonego planu. Sztywne ramy to coś, co mnie z góry odrzuca. Mam wrażenie, że się zupełnie do tego nie nadaję, z góry wiem, że się nie uda, bo blokuje. U mnie tylko swobodny nurt, nieregulowany czas, żadnych zapewnień, żadnego rygoru, ponad własną cierpliwość czy upartość, że chcę i potrafię powoli sama.

Będąc w liceum, przez sen najlepiej rozwiązywałam łamigłówki matematyczne, długie zadania, bez notowania, wszystkie rozkminy i działania w głowie. We śnie zawsze byłam wynalazcą, geniuszem, który za chwilę uratuje świat, wszystkie rozwiązania zadań wszelakich, które przychodziły nocą, upewniały, że to możliwe.