Aktualizacja tematu.

Parę dni temu chciałem uratować ważkę, jak @Seele dzisiaj trzmiela. Niestety woda z cukrem nie pomogła.

Killer is death

Już wtedy mi się wydawało że coś z nią nie tak, na skrzydłach nie ma błony tylko sam ciemny szkielet.

Może jakąś ramkę ogarnę i sobie powieszę na ścianie. Wraz z 4 listną koniczynką. Bo znalazłem i mam , teraz tylko czekać na szczęście.

#owady #wazki #samarytanin #botanika #rosliny

Tomeczkowie, jakby kogos interesowalyły ważki w Polsce, to łapcie link do wykladu prowadzonego przez osobe z bliskiej rodziny która robi doktorat na ważkach.

https://fb.watch/B8LrKfoUdN/

#przyroda #wazki #zwierzaki

Kolejny helikopter składa jajeczka, a ja znajduję kolejne wylinki.

Ciekawe że wszystkie wychodzą przeobrazić się w to samo miejsce. Jedna tylko przeobraziła się na filarze werandy.

#owady #dzialka #wazki#przyroda

Zobaczcie jaki ornitokopter znalazłem na podwórku.

Ewidentnie skończyło mu się paliwo.

Jak go zatankować?

#owady #wazki #przyroda #zwierzaczki

Zobaczcie jaka piękność właśnie się u mnie przeobraziła.

Jeszcze prostuje skrzydełka, jeszcze kolorków nabiera, jeszcze trochę nieudolnie lata.

To będzie już trzecia duża ważka która się u mnie urodziła, podrosła, i odleciała, pierwszy raz kiedy jestem tego świadkiem.

#wazki #owady #oczkowodne #chlopakizdzialeczek

Dawno nie było żadnej ważki, więc dziś trochę o Sympetrum flaveolum, czyli szablaku żółtym.

To niewielka, ale niezwykle efektowna ważka.

Długość ciała: do 37 mm, rozpiętość skrzydeł ok. 60 mm.

Samiec: ciało intensywnie czerwono-pomarańczowe, górna część oczu ceglastoczerwona, dolna jasna.

Samica i osobniki młode: żółto-pomarańczowe, oczy jaśniejsze.

Obie płcie: skrzydła przezroczyste, z bardzo dużą, żółtopomarańczową plamą u nasady – cecha, po której łatwo rozpoznać ten gatunek. Pterostigmy (plamki na skrzydłach) są brązowe lub czerwonawe, u młodych żółtawe.

Odnóża: czarne z wyraźnymi żółtymi paskami.

Szablak żółty występuje w całej Eurazji – od Europy Zachodniej po Japonię. W Polsce jest gatunkiem pospolitym, choć w niektórych krajach Europy Zachodniej pojawia się nieregularnie, czasem masowo w tzw. „lata inwazji”.

Preferowane siedliska: płytkie, ciepłe, stojące lub wolno płynące wody – stawy, jeziora, torfowiska, okresowo zalewane łąki i płytkie rozlewiska z bujną roślinnością.

W górach: spotykany nawet na wysokościach powyżej 1000 m n.p.m..

Okres lotu: od końca maja/czerwca do października.

Rozwój larw: w wodzie, często w zbiornikach okresowych, które mogą wysychać latem – larwy są przystosowane do szybkiego rozwoju.

Dorosłe: chętnie przesiadują nisko na roślinności, często w pobliżu wody. Samce są terytorialne, bronią wybranego fragmentu brzegu przed rywalami.

Polowanie: dorosłe ważki są doskonałymi myśliwymi – polują na drobne owady, m.in. komary i muchówki.

Larwy są ważnym składnikiem wodnych łańcuchów pokarmowych, a dorosłe pomagają ograniczać liczebność uciążliwych owadów.

#porannyrobal #wazki

Dziś kilka słów o jednym z przedstawicieli ważek – smaglcu ogonokleszczu (Onychogomphus forcipatus).

To średniej wielkości ważka z rodziny gadziogłówkowatych. Osiąga około 5–6 cm długości, a rozpiętość jej skrzydeł to 5,5–7,5 cm. Ubarwienie jest żółto-czarne, z wierzchu może wydawać się lekko zielonkawe, a po bokach białawe.

Oczy są matowe, zielonkawe lub szarozielone i szeroko rozstawione. Samce mają na końcu odwłoka charakterystyczne, szczypcowate przydatki analne, przypominające kleszcze – stąd polska nazwa „ogonokleszcz” (służą do przytrzymywania samicy podczas kopulacji).

Smaglec ogonokleszcz występuje w większości Europy, a także w Afryce Północnej i zachodniej oraz środkowej Azji. W Polsce jest spotykany dość rzadko – głównie na południu, północnym wschodzie i północnym zachodzie kraju. Preferuje szybko płynące, czyste rzeki oraz duże, przepływowe jeziora z piaszczystymi lub żwirowymi brzegami.

Dorosłe ważki można obserwować od połowy czerwca do sierpnia. Po kopulacji samica składa jaja do wody – jedna może złożyć nawet około 500 jaj. Larwy rozwijają się przez 3–5 lat, żyjąc zakopane w piasku lub żwirze na dnie rzeki, gdzie polują z zasadzki na drobne organizmy. Po zakończeniu rozwoju larwy wychodzą na kamienie przy brzegu, gdzie przeobrażają się w dorosłe ważki i zostawiają swoje wylinki.

#wazki #porannyrobal

Petalura ingentissima, znana jako „gigantyczna ważka petalura” (ang. giant petaltail), to prawdziwy rekordzista w świecie owadów – jest największą współcześnie żyjącą ważką na Ziemi. Dorosłe samice osiągają rozpiętość skrzydeł nawet 160 mm, a długość ciała do 125 mm, co czyni ten gatunek absolutnym gigantem wśród ważek. Jej masywne, czarno-żółte ciało i potężne skrzydła robią ogromne wrażenie podczas lotu.

Petalura ingentissima występuje wyłącznie w północno-wschodniej Australii, głównie w Queenslandzie, gdzie zamieszkuje tereny podmokłe i brzegi rzek. Larwy tego gatunku należą do wyjątków w świecie ważek – nie żyją swobodnie w wodzie, lecz kopią głębokie norki w wilgotnej ziemi tuż przy brzegu, z których polują na drobne zwierzęta wodne.

Ten australijski olbrzym został opisany naukowo w 1908 roku przez R.J. Tillyarda. Mimo imponujących rozmiarów, Petalura ingentissima nie jest gatunkiem zagrożonym – jej populacja pozostaje stabilna. To fascynujący przykład ewolucyjnego przystosowania i jeden z najbardziej niezwykłych przedstawicieli świata owadów.

#wazki #porannyrobal

Dziś bohaterką wpisu będzie Świtezianka i do tego dziewica.

Świtezianka dziewica (Calopteryx virgo) to ważka z rodziny świteziankowatych.

Samica jest brązowawo-zielona, samiec metalicznie zielono-niebieski. Skrzydła samców bywają przezroczyste w okolicy wierzchołków. Długość ciała 33–40 mm, rozpiętość skrzydeł 70 mm

Larwa ma smukły kształt, jest wyposażona w długie, cienkie odnóża.

Można je spotkać głównie nad wodą, w pobliżu stawów i jezior. Występują również wysoko w górach.

W Polsce w prawie całym kraju, (do około 1350 m n.p.m.). W sporej części środkowej Polski jest jednak lokalna i rzadka.

Samica składa jaja nurkując pod wodę, na łodygach podwodnych roślin, które nacina pokładełkiem.

Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe są drapieżnikami i polują na inne owady.

#wazki #porannyrobal

Już kiedyś wspominałem, że polskie nazwy owadów są piękne, a dziś owad, który nazwę ma piękną i do tego dostojną. Bohaterem wpisu jest husarz władca (Anax imperator).

Jest to ważka z rodziny żagnicowatych.

W Polsce występuje na terenie całego kraju, z wyjątkiem niektórych masywów górskich.

Zasiedla wody stojące, najczęściej duże, gęsto porośnięte roślinnością zbiorniki.

To jedna z największych ważek Europy Środkowej i jednocześnie jeden z największych polskich owadów.

Długość tylnego skrzydła może osiągać od 45 do 52 milimetrów, długość ciała 66–84 milimetrów. Jest doskonałym lotnikiem.

Jaja są składane do żywych roślin wodnych lub ich szczątków. Po 2–3 tygodniach wylęgają się larwy.

Po przezimowaniu następuje przeobrażenie w dorosłego owada. W Polsce imagines latają od maja do sierpnia.

#wazki #porannyrobal

W końcu mam dowód na to że mam w oczku wodnym, które założyłem kilka lat temu, larwy ważek.

Wielokrotnie widziałem żagnice zielone zachowujące się tak, jakby składały jajeczka.

czyli przynajmniej jedna przeżyła pełen, wieloletni cykl, i wyrosło na dużą ważkę, dzielnie polującą na komary.

Feels good man.

#owady #wazki #oczkowodne #dzialka

Lubię ważki, ważki to spoko ziomki.

#owady #wazki #zwierzaczki #przyroda

Jak nie stracić głowy Głowa ważki, osadzona na bardzo krótkiej i bardzo cienkiej szyi, jest niezwykle ruchliwa i może obracać się nawet o sto osiemdziesiąt stopni - jednak ma to również swoje wady. Tak osadzona głowa jest dość wrażliwa na wszelkiego rodzaju przeciążenia i istnieje ryzyko, że przy zbyt mocnym szarpnięciu szyja mogłaby zwyczajnie nie wytrzymać.

Aby jakoś temu zaradzić, ewolucja wypracowała u ważek specjalny, unikatowy w świecie stawonogów system szkieletowo-mięśniowy ze specjalnymi wyrostkami rozmieszczonymi na szyi i przedpleczu. Wyrostki te u różnych gatunków wyglądają trochę inaczej, ale ich funkcja jest taka sama - w określonych sytuacjach blokują głowę owada w jednej pozycji, unieruchomiając ją i zabezpieczając ją przed przypadkowym urwaniem. Taka blokada jest szczególnie przydatna, kiedy ważka się pożywia i rozszarpuje ofiarę lub kiedy łączy się z innym osobnikiem w tak zwany tandem podczas godów.

Mechanizm ten, pomimo swojej wspaniałości, nie chroni jednak głowy ważki podczas walki.

Jeśli ważce zdarzy się zaatakować inną ważkę (w większości mniejszego osobnika innego gatunku), często stara się w pierwszej kolejności zdekapitować przeciwnika, ewentualnie zaczyna pożerać ofiarę właśnie od strony głowy. Niekiedy można nawet natknąć się na bezgłowe ofiary takich starć, którym udało się uciec - pozbawione głowy ciało ważki może jeszcze przez jakiś czas funkcjonować w takim stanie - lub na ważkę z wyjedzoną częścią głowy, zwykle w części szczytowej (trzecie zdjęcie).

Ważka może również stracić głowę w innych okolicznościach. Podczas godów, kiedy ważki łączą się w tandem, samiec chwyta samicę za tył głowy specjalnymi wyrostkami ulokowanymi na końcu odwłoka - tak połączone owady mogą latać razem nawet przez kilka dni. Jeśli z jakiegoś powodu blokada głowy u samicy nie uruchomi się lub przestanie działać, pani ważka może zostać przypadkowo zdekapitowana podczas bardziej gwałtownych manewrów powietrznych (ostatnie zdjęcie).

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #owady #wazki

Skąd te plamki? Obserwując ważki można często zauważyć, że u większości gatunków każde ze skrzydeł ma niewielką, wydłużoną plamkę w górnej części – nawet jeśli skrzydło jest przezroczyste, plamka ta jest najczęściej kolorowa i wyraźnie widoczna.

Jest to tak zwana pterostygma lub plamka skrzydłowa. Znajdujące się w jej obrębie komórki są zwykle pogrubione lub zawierają pigmenty i sprawiają, że skrzydło jest w tym punkcie minimalnie cięższe niż gdzie indziej. Ma to znaczenie dla stabilizacji aerodynamicznej skrzydła i redukuje drgania, w szczególności podczas lotu ślizgowego. Badania przeprowadzone na jednym gatunku wykazały, że obecność plamek skrzydłowych pomaga ważce zwiększyć maksymalną prędkość lotu ślizgowego o 10 – 25 %.

Inną dość wyraźnie widoczną częścią skrzydła ważki jest węzełek, lekko zgrubiały punkt widoczny na przedniej krawędzi skrzydła wiążący główne żyłki – jest to element wzmacniający i jednocześnie amortyzujący.

Na pierwszym zdjęciu husarz władca (Anax imperator) z zaznaczonym węzełkiem (kolor jasnoniebieski) i pterostygmą (kolor ciemnoniebieski).

Pterostygma jest często intensywnie wybarwiona, jak np. u samca szablaka przepasanego (Sympetrum pedemontanum) (drugie zdjęcie).

Są też jednak gatunki ważek, które pomimo dość intensywnego ubarwienia nie mają wyraźnych, łatwych do rozróżnienia plamek skrzydłowych, jak np. ważka Trithemis aurora występująca w południowej, południowo-wschodniej i wschodniej części Azji. Samce tego gatunku wyróżniają się szkarłatnym ubarwieniem (trzecie i czwarte zdjęcie).

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #owady #wazki

Ważki jak motyle Ważki z rodzaju Rhyothemis występujące w Afryce, Azji, Australii i na wyspach Pacyfiku mają tak barwne skrzydła, że czasem bywają mylone z motylami. Ze względu na trzepoczący lot bywają popularnie nazywane „fruwaczami” (ang. flutterers).

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #owady #wazki

Ważka jak w pozie gimnastycznej Niekiedy można zaobserwować ważki przybierające podczas spoczynku ciekawą pozę przypominającą trochę stanie na rękach w ludzkim wydaniu – unoszą odwłok pionowo lub niemal pionowo nad głowę. Wydaje się, że takie zachowanie ma znaczenie dla termoregulacji i zapobiega przegrzaniu, minimalizując powierzchnię ciała ważki wystawioną na promieniowanie słoneczne w upalne dni.

Poza ta, zwana w języku angielskim „pozą obelisku” (ang. obelisk posture), została jak dotąd zaobserwowana u trzydziestu gatunków ważek z rodzin świteziankowatych (Calopterygidae), gadziogłówkowatych (Gomphidae) i ważkowatych (Libellulidae).

Ważki przybierają również określone pozy w celu podniesienia temperatury ciała – w szczególności chodzi tu o dostarczenie lub utrzymywanie ciepła w mięśniach odpowiedzialnych za poruszanie skrzydłami. Mogą na przykład ustawiać skrzydła tak, aby odbijać nimi światło słoneczne na siebie lub, jeśli siedzą na ciepłej powierzchni, mogą stworzyć ze skrzydeł „szklarnię” nad swoim tułowiem. Kiedy słońce jest nisko na niebie, mogą też podnosić lub opuszczać odwłoki, tak aby ich ciała były ustawione prostopadle do promieni słonecznych, maksymalizując w ten sposób powierzchnię, na którą padają. Chociaż może to przypominać „pozę obelisku”, jej cel jest odwrotny.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #owady #wazki