Dawno nie było żadnej ważki, więc dziś trochę o Sympetrum flaveolum, czyli szablaku żółtym.

To niewielka, ale niezwykle efektowna ważka.

Długość ciała: do 37 mm, rozpiętość skrzydeł ok. 60 mm.

Samiec: ciało intensywnie czerwono-pomarańczowe, górna część oczu ceglastoczerwona, dolna jasna.

Samica i osobniki młode: żółto-pomarańczowe, oczy jaśniejsze.

Obie płcie: skrzydła przezroczyste, z bardzo dużą, żółtopomarańczową plamą u nasady – cecha, po której łatwo rozpoznać ten gatunek. Pterostigmy (plamki na skrzydłach) są brązowe lub czerwonawe, u młodych żółtawe.

Odnóża: czarne z wyraźnymi żółtymi paskami.

Szablak żółty występuje w całej Eurazji – od Europy Zachodniej po Japonię. W Polsce jest gatunkiem pospolitym, choć w niektórych krajach Europy Zachodniej pojawia się nieregularnie, czasem masowo w tzw. „lata inwazji”.

Preferowane siedliska: płytkie, ciepłe, stojące lub wolno płynące wody – stawy, jeziora, torfowiska, okresowo zalewane łąki i płytkie rozlewiska z bujną roślinnością.

W górach: spotykany nawet na wysokościach powyżej 1000 m n.p.m..

Okres lotu: od końca maja/czerwca do października.

Rozwój larw: w wodzie, często w zbiornikach okresowych, które mogą wysychać latem – larwy są przystosowane do szybkiego rozwoju.

Dorosłe: chętnie przesiadują nisko na roślinności, często w pobliżu wody. Samce są terytorialne, bronią wybranego fragmentu brzegu przed rywalami.

Polowanie: dorosłe ważki są doskonałymi myśliwymi – polują na drobne owady, m.in. komary i muchówki.

Larwy są ważnym składnikiem wodnych łańcuchów pokarmowych, a dorosłe pomagają ograniczać liczebność uciążliwych owadów.

#porannyrobal #wazki