#architektura #dziedzictwokulturowe
#historia #ciekawoski
Konrad von Hochstaden
arcybiskup Kolonii w latach 1238–1261.
(niem. Erzbistum Köln, łac. Archidioecesis Coloniensis) – archidiecezja metropolitalna Kościoła rzymskokatolickiego w Niemczech, obejmująca zachodnią część kraju związkowego Nadrenia Północna-Westfalia oraz północną część Nadrenii-Palatynatu)
Nie jest znana dokładna data urodzenia i niewiele wiadomo o jego młodości. Miał dwóch braci, starszy Lothar II został dziedzicem, a młodszy Fryderyk również wybrał karierę kościelną i został proboszczem kościoła St. Maria ad Gradus w Kolonii, a później dziekanem i budowniczym Katedry w Xanten. Z czterech sióstr dwie zostały zakonnicami.
W 1216 Konrad z rekomendacji Lothara II został proboszczem w Grevenbroich koło Düsseldorfu, a w 1226 został kanonikiem kościoła Maria ad Gradus, a później Katedry kolońskiej. W 1234 został również proboszczem Katedry. Po śmierci Henryka I z Müllenark 26 marca 1238 kapituła katedralna wybrała Konrada arcybiskupem Kolonii.
Przez kilka pierwszych miesięcy panowania arcybiskup był stronnikiem cesarza w sporze z papieżem Grzegorzem IX, ale z nieznanych powodów, krótko po ekskomunice rzuconej na cesarza (12 marca 1239), przeszedł na stronę papieską. Mogło się do tego przyczynić finansowe wsparcie papieża, ponieważ poprzednik zaciągał pożyczki u włoskich bankierów, co poważnie zadłużyło diecezję.
Reputację Konrada naznaczyło podstępne postępowanie. Jego panowanie było serią konfliktów i wojen terytorialnych z okolicznymi książętami
Brabancji, Limburgii, Sayn i Jülich.
W 1246, po śmierci bratanka, w wyniku porozumienia z młodszym bratem, przyłączył do swoich ziem rodzinne hrabstwo Are-Hochstaden, a 2 lata później podbite przez siebie księstwo Sayn. W połowie lat 40. XIII stał się najpotężniejszym księciem Niemiec.
W uznaniu za służbę papież Innocenty IV 14 marca 1249 powierzył mu funkcję nuncjusza apostolskiego na Niemcy. Duchowieństwo i mieszczanie Moguncji pragnęli, żeby Konrad został też ich nowym arcybiskupem, ale papież stanowczo odmówił, nie chcąc, by dwa najważniejsze stanowiska kościelne w Niemczech pełnił jeden człowiek.
W wyniku tej decyzji przyjazne dotychczas relacje pomiędzy Konradem a papieżem uległy pogorszeniu i w kwietniu 1250 urząd nuncjusza został przekazany Pierre de Colmieu, biskupowi Albano.
Niedługo, po krótkim, trwającym siedem miesięcy panowaniu umarł Henryk (Król Niemiec), poparcie Konrada zapewniło z kolei koronę młodemu Wilhelmowi z Holandii. Ale król Wilhem popierał Reński Związek Miast, który zagrażał pozycji Kolonii.
Kilka lat później wrogość pomiędzy Konradem a Wilhelmem przerodziła się w otwarty konflikt. Z całą potęgą pozbawionego skrupułów księcia Kościoła Konrad przystąpił do próby detronizacji i prawdopodobnie odniósłby sukces, gdyby nie przedwczesna śmierć Wilhelma, która sprawiła, iż działanie biskupa było niepotrzebne.
Po śmierci króla Konrad odegrał ważną rolę w elekcji następnego, gdyż za olbrzymią sumę sprzedał swój głos Ryszardowi z Kornwalii- bratu króla Anglii Henryka III i koronował go w Akwizgranie 17 maja 1257.
Władze miejskie Kolonii nie uznawały władzy biskupa w mieście i diecezja znajdowała się ciągłym konflikcie z mieszczanami. Konrad wykorzystywał różnice interesów pomiędzy cechami a patrycjatem. Spór dotyczył m.in. prawa do bicia własnej monety. Wśród mediatorów był Albert Wielki. 7 maja 1259 Konrad przyznał Kolonii prawo składu, ale rok później wybuchł bunt, który Konrad brutalnie stłumił. Było to ostatnie ważne działanie podjęte przez Konrada. Umarł 28 września 1261.
Spór archidiecezji kolońskiej z miastem zakończył się w 1288, po przegranej bitwie pod Worringen, kiedy to biskup Zygfryd II z Westerburga został zmuszony do ucieczki i przeniesienia siedziby do Bonn. Kolonia ogłosiła się wolnym miastem.
Został pochowany w katedrze kolońskiej, pod którą sam położył kamień węgielny 15 sierpnia 1248. Jego sarkofag znajduje się w kaplicy św Jana w obejściu[1] i uważany jest za jedno z najwybitniejszych XIII wiecznych dzieł w brązie. Został też przedstawiony na mozaice w obejściu z planem Katedry jako fundator świątyni; postacie duchownego i rycerza symbolizują jedność władzy duchownej i książęcej za jego panowania
Jego męstwo i oddanie Kościołowi zostalo upamiętnione w Kolonii, na wieży gotycko-renesansowego ratusza z XV-XVI w. Gdzie znajduje się statua arcybiskupa Konrada, a u jej podnóża rzeźba przedstawiająca postać z pysiorem w buzi I gołym tyłkiem.
