Chyba najbardziej urocze zdjęcie pajączka w historii Mały pająk z rodziny skakunowatych krótko po wykluciu, sfotografowany w 2009 roku przez Scotta Thompsona. Małe skakuny są pod względem rozmiarów miniaturowe, często nie większe od muszki owocówki - w miarę jak rosną, przechodzą przez serię linień, aż w końcu osiągają rozmiary osobników dorosłych.

Na drugim zdjęciu dorosły skakun z tego samego gatunku.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #pajaki

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Biały, puszysty pajączek Samice skakuna Paraphidippus fartilis mają ciała pokryte długimi, kremowymi lub białymi włoskami, co nadaje im wyjątkowo sympatyczny i puchaty wygląd. Samce, dla kontrastu, są prawie czarne z metalicznym połyskiem.

Skakuny z tego gatunku dorastają do około 10 mm i występują w Ameryce, na obszarze Teksasu, Kalifornii Dolnej Południowej, południowego Meksyku i Panamy. Lubią przebywać na roślinach z rodziny szparagowatych takich jak agawy czy juki.

Na ostatnim zdjęciu samica z samcem.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #pajaki

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

W Sieci można natknąć się na mnóstwo uroczych zdjęć skakunów noszących "kapelusiki" z kropli wody. Można nawet spotkać się z informacją, jakoby skakuny korzystały z takich kropli jak z przenośnego źródła wody do picia.

Nie jest to jednak prawdą. Skakuny nie lubią mieć na sobie wody, na dodatek woda w większych ilościach może być dla nich niebezpieczna - może zablokować otwory, przez które powietrze przedostaje się do narządów oddechowych pająka, i uniemożliwić mu oddychanie. Na filmikach, na których właściciele próbują umieszczać kroplę wody na ciele skakuna, często wyraźnie widać, że pająk broni się przed tym i raz po raz próbuje się jej pozbyć.

Spryskiwanie owadów, pajęczaków (niekoniecznie żyjących) czy roślin wodą w celu uzyskania efektu rosy przed zrobieniem zdjęcia to popularna sztuczka stosowana przez niektórych fotografów. W przypadku skakunów, trend na kroplę wody zapoczątkowało dwóch fotografów, których zdjęcia szybko zostały uznane za urocze i zdobyły popularność.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #zwierzaczki #pajaki #fotografia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Skakun, który postanowił zostać mrówką Mrówczynka (Myrmarachne formicaria) to niezwykły pająk z rodziny skakunowatych, dorastający do 5-7 mm, który pod względem wyglądu przypomina mrówkę. Ma wydłużone ciało w kolorze brązowoczerwonym i smukłe odnóża - podczas poruszania się unosi ich przednią parę nad ziemię, co naśladuje mrówcze czułki. Samce wyróżniają się ponadto mocno wydłużonymi, skierowanymi do przodu szczękoczułkami.

Po co pająkowi mrówczy kamuflaż? Jak się okazuje, mrówki są niesmaczne dla wielu gatunków ptaków, ponieważ zawierają kwas mrówkowy - a zatem upodabniając się do mrówki, skakun zniechęca potencjalne drapieżniki.

Mrówczynka żyje na łąkach, skrajach lasów i przy brzegach wód, ale w naszym kraju jest dość rzadko spotykana. Nie jest jednak jedynym skakunem, który przypomina mrówkę. Podobny kamuflaż stosują jej krewniacy: mróweczka myśliwy (Synageles venator) i mrówczyn bojownik (Leptorchestes berolinensis) (dwa ostatnie zdjęcia). Pająki te również występują na naszych terenach, ale są nieczęsto obserwowane - a jeśli już są widywane, bardzo łatwo pomylić je z prawdziwymi mrówkami.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #pajaki #mrowki

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Pajączek za ćwierć miliona Bodajże wczoraj uczestniczka teleturnieju "Milionerzy" odpadła przy pytaniu za 250 tysięcy złotych, ponieważ nie wiedziała, czy rozciągnik mchuś ma skrzela, czy kądziołki. Być może nie wszyscy kojarzą tego pająka o jakże sympatycznej nazwie, więc w dzisiejszej ciekawostce będzie kilka informacji na jego temat - kto wie, kiedy mogą się przydać

Rozciągnik mchuś (Marpissa muscosa) wydaje się całkiem mały i dorasta zwykle do 7-11 mm, jednak jak na skakuna występującego na naszych terenach to już całkiem sporo. To jeden z największych skakunów żyjących w środkowej części Europy i można go spotkać także w Polsce.

Mimo że jest gatunkiem pospolitym, czasem trzeba się uważnie rozglądać, żeby go zauważyć. Lubi suche, nasłonecznione miejsca i pionowe powierzchnie - chętnie przebywa na ścianach, ogrodzeniach, korze drzew i drewnianych płotach, można go też spotkać na skrajach lasów i w ogrodach. Jego ubarwienie pomaga mu maskować się w otoczeniu. Jak wszystkie skakuny, namierza ofiarę posługując się wzrokiem i atakuje, skacząc na zdobycz. Nie stanowi zagrożenia dla ludzi.

A wracając do pytania, czy ma skrzela, czy kądziołki - ma oczywiście kądziołki przędne

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #pajaki

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Najbardziej kolorowy pająk Chrysilla volupe to maleńki, mierzący zaledwie kilka milimetrów skakun występujący na Sri Lance, w Indiach, Nepalu i Bhutanie. Pomimo swoich miniaturowych rozmiarów wyróżnia się niezwykle żywymi, opalizującymi kolorami układającymi się w podłużne pasy i plamy.

Równie kolorowe są gatunki pokrewne, jak Chrysilla lauta żyjący w lasach deszczowych w Chinach, Wietnamie i Mjanmie (trzecie zdjęcie).

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #pajaki

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Śniące pajączki Przeprowadzane w ostatnich latach obserwacje i badania wykazują, że pająki z rodziny skakunowatych mogą doświadczać aktywnej fazy snu przypominającej w pewnym stopniu naszą fazę REM i śnić.

Zaobserwowano, że skakuny z gatunku Evarcha arcuata podczas snu poruszają się od czasu do czasu, a nawet podkurczają przez sen odnóża - co przypomina trochę niekontrolowane, mimowolne ruchy pojawiające się w fazie najgłębszego snu, w którym doświadcza się marzeń sennych.

W przypadku małych skakunów, których ciała są częściowo przezroczyste, udało się dodatkowo zaobserwować, że pojawiają się u nich okresowo szybkie ruchy siatkówki, które w ciągu nocy wydłużają się i nasilają, trwając około 77 sekund i powtarzając się mniej więcej co 20 minut. W tych samych fazach badacze zaobserwowali u małych skakunów nieskoordynowane ruchy ciała – pająki wierciły się przez sen, poruszając lekko odwłokiem i kądziołkami przędnymi, a także na przemian podkurczając i prostując odnóża.

Według jednej z teorii, faza REM oraz pojawiające się w jej czasie sny pomagają zwierzętom, które ich doświadczają, "trenować" przez sen umiejętności niezbędne do przetrwania. Sny pozwalają na przetworzenie informacji zebranych w ciągu dnia, a także odgrywają rolę w uczeniu się i regeneracji mózgu.

Jeszcze do niedawna sądzono, że tylko kręgowce doświadczają snu dwufazowego i potrafią śnić. Okazuje się jednak, że ta umiejętność może być rozpowszechniona w świecie zwierząt dużo bardziej niż nam się zdawało. Zachowania wskazujące na występowanie snu dwufazowego zaobserwowano jak na razie nie tylko u skakunów, ale też m. in. u ośmiornic.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #pajaki #nauka #sen

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Skakunowate (Salticidae), zwane też po prostu skakunami, to najliczniejsza rodzina pająków obejmująca około 13% wszystkich gatunków pająków - obecnie wchodzi w jej skład niemal 700 opisanych rodzajów i ponad 6000 gatunków skakunów.

Skakuny są popularnie znane jako najbardziej urocze pająki na świecie. Odpowiadają za to przede wszystkim ich oczy - ich jedna para jest szczególnie duża w porównaniu do pozostałych i skierowana na wprost, co nadaje im sympatyczny wygląd i tworzy wrażenie, jak gdyby były wiecznie zaciekawione i nawiązywały kontakt wzrokowy z obserwatorem. Skakuny wydają się przy tym puszyste i miękkie dzięki pokrywającym ich ciała włoskom, a także miewają żywe kolory i wzory, co czyni je atrakcyjnymi wizualnie. Są aktywnymi, małymi pod względem rozmiarów pająkami, mają znakomity wzrok i żywo reagują na ruch w otoczeniu, a niektóre ich zachowania, takie jak machanie przednimi odnóżami, wydają się ludziom szczególnie urocze.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #zwierzaczki #pajaki

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Astrologowie ogłaszają tydzień uroczego pająka! Populacja ciekawostek o uroczo wyglądających pająkach zwiększa się

#7ciekawostekprzyrodniczych

Niektóre nietoperze potrafią składać uszy Zaobserwowano, że niektóre nietoperze mające wyjątkowo długie uszy składają je podczas spoczynku - trochę na podobnej zasadzie, jak składają skrzydła. Z uwagi na podobieństwo kształtu określa się często, że nietoperz składa uszy w "baranie rogi".

Inne długouche nietoperze, jak na przykład gacek brunatny (Plecotus auritus), podczas odpoczynku lub hibernacji chowają uszy pod skrzydłami - dzięki czemu nie marzną i nie są narażone na przypadkowe uszkodzenia.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #zwierzaczki #nietoperze

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Najmniejszy nietoperz świata Najmniejszym nietoperzem, a zarazem najmniejszym ssakiem świata pod względem długości ciała, jest świnionos malutki (Craseonycteris thonglongyai), zwany też ryjkonosem malutkim. Mierzy od 2,8 do 3,4 cm, a jego waga nie przekracza 3,2 g.

Jak wskazuje jego nazwa, świnionos malutki ma podobny do świńskiego ryjek. Żeruje o zmierzchu i przed wschodem słońca - poluje na małe owady i inne stawonogi, które chwyta w powietrzu lub wyłapuje z okolicznej roślinności. Żyje wyłącznie w Tajlandii i Mjanmie, w niewielkich jaskiniach krasowych w tropikalnych lasach monsunowych, a z uwagi na bardzo ograniczony zasięg występowania należy do najbardziej zagrożonych ssaków na świecie. Jego populacja w Tajlandii liczy około 2300 osobników, a w Mjanmie około 1300.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #zwierzaczki #ssaki #nietoperze #azja

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Nietoperz-duch Dusznik australijski (Macroderma gigas), znany w języku angielskim jako ghost bat, zamieszkuje północną Australię, przede wszystkim lasy, w których znajdują się skalne jaskinie. Dorasta do około 10-13 centymetrów i osiąga wagę do 170 gramów. Ma futro w odcieniach szarości i bladą skórę, a jedną z jego cech wyróżniających jest brak ogona.

Dusznik to bardzo drapieżny gatunek nietoperza - poluje na wiele różnych gatunków zwierząt, zarówno na większe bezkręgowce, jak i na mniejsze ssaki, ptaki, gady i płazy. Jego zachowania łowieckie są dość unikatowe, stosuje bowiem atak z zaskoczenia: czatuje na ofiarę w ukryciu, po czym spada na nią z góry i chwyta ją swoimi mocnymi szczękami, czasem dodatkowo obejmując ją skrzydłami, żeby utrudnić jej ucieczkę. Zwykle uśmierca zdobycz, gryząc ją w kark.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #nietoperze #australia

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Nietoperze niczym waciki Podlistniki białawe (Ectophylla alba) to małe, dorastające do maksymalnie pięciu centymetrów nietoperze o charakterystycznym ubarwieniu - ich futro jest białe, a ich uszy, nosy i końce pyszczków są żółtopomarańczowe. Podlistniki żyją w małych, liczących maksymalnie kilkanaście osobników koloniach, odżywiają się owocami i zamieszkują Amerykę Środkową, a dokładnie niziny i pogórza Hondurasu, Nikaragui, Kostaryki i zachodniej Panamy.

Te uroczo wyglądające nietoperze tworzą swego rodzaju namioty, które w ciągu dnia służą im jako miejsca schronienia i odpoczynku. Używają do tego celu liści helikonii - to tropikalne rośliny spokrewnione z bananowcami, których liście osiągają przeszło metr długości.

Podlistniki podgryzają upatrzony liść wzdłuż żyłki centralnej, w miejscach, gdzie odchodzą od niej żyłki boczne. Potrafią pracować nad jedną konstrukcją nawet przez kilka tygodni. W wyniku takiego precyzyjnego podgryzania obie połowy liścia składają się, tworząc namiot i osłaniając znajdujące się w środku nietoperze.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #zwierzaczki #nietoperze

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Małe nietoperze potrzebują kocyków Młode nietoperze rodzą się bezradne i przez pierwsze tygodnie życia są w pełni uzależnione od matki. Samice trzymają swoje młode blisko, noszą je przyczepione do futra na brzuchu i troskliwie się nimi opiekują do czasu, aż nauczą się latać i zdobywać pokarm samodzielnie. Żeby chronić je przed wychłodzeniem, okrywają je i owijają swoimi skrzydłami, używając ich trochę jak naturalnego kocyka.

W ośrodkach zajmujących się ochroną nietoperzy zamiennikiem skrzydeł matki są kocyki z miękkiej tkaniny. Osierocone nietoperzowe oseski potrzebują stabilnego źródła ciepła, żeby się nie wychłodzić. Owinięcie w kocyk naśladuje sposób, w jaki matka "przytula" młode skrzydłami, zapewniając im ciepło i poczucie bezpieczeństwa - a przy okazji ułatwia opiekę nad oseskami i monitorowanie ich stanu zdrowia.

#ciekawostki #przyroda #natura #zwierzeta #nietoperze #smiesznypiesek #urocze

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Zbieranie kasztanów ku chwale ojczyzny Jesienią 1917 roku w klasach szkolnych w Wielkiej Brytanii pojawiły się ogłoszenia zachęcające uczniów do zbierania kasztanów i przekazywania ich do punktów odbioru, z dopiskiem: This collection is invaluable war work and is very urgent. Please encourage it. Jak można się domyślić, sprawa była najwyższej wagi.

Jakie jednak znaczenie miałyby mieć kasztany w działaniach wojennych?

Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba powiedzieć kilka słów o kordycie. Kordyt to rodzaj prochu bezdymnego i materiału miotającego - był używany przez brytyjskie siły zbrojne mniej więcej od końca XIX wieku. Do jego wytworzenia potrzebna jest przede wszystkim nitroceluloza i nitrogliceryna, a na końcowym etapie jego produkcji konieczne jest zastosowanie acetonu, który zmiękcza masę prochową.

I właśnie z acetonem Wielka Brytania zaczęła mieć w 1917 roku problem. Zwykle importowała go z USA, ale wybuch I wojny światowej spowodował, że jego dostawy stały się nieregularne i do tego jeszcze bardzo kosztowne. Zapasy acetonu zaczęły się niebezpiecznie kurczyć w czasie, kiedy był akurat najbardziej potrzebny. W związku z tym szybko podjęto działania mające na celu rozkręcenie jego produkcji lokalnie i wkrótce - sukces! W 1916 roku naukowiec i chemik Chaim Weizman z University of Manchester opracował metodę produkowania acetonu przy użyciu bakterii Clostridium acetobutylicum. W uproszczeniu, bakterię karmiono skrobią pochodzącą głównie ze zbóż i ziemniaków, a ona w drodze fermentacji produkowała między innymi aceton.

Ale... szybko okazało się, że w czasie wojny zboża i ziemniaki są dużo bardziej potrzebne jako pożywienie. Na dostawach kukurydzy z USA nie można było polegać - wokół Wielkiej Brytanii operowały niemieckie U-booty odcinające wyspę od dostaw. Niezwłocznie zaczęto szukać innych, łatwo dostępnych i tanich źródeł skrobi, które można by wykorzystać do produkcji acetonu.

I stąd właśnie wzięła się akcja zbierania kasztanów.

Aby dodatkowo zachęcić uczniów do współpracy, zaoferowano zapłatę w wysokości 7 szylingów i 6 pensów za około 50 kilogramów kasztanów (bez zewnętrznych zielonych łupin) - w przeliczeniu na współczesną walutę to nieco ponad 1/3 funta. Jak można się domyślić, taki dodatkowy zarobek był dla dzieci i młodzieży całkiem atrakcyjny. Akcja była lokalnie koordynowana przez skautów, którzy mieli za zadanie delegować zbieraczy do wyznaczonych punktów odbioru mieszczących się w pobliżu stacji kolejowych.

Łącznie przeszło 3000 ton kasztanów trafiło do ośrodków produkcji acetonu w Kings Lynn i w Holton Heath. Dużo więcej zostało w punktach odbioru i zgniło - okazało się bowiem, że do przewozu zebranych kasztanów oddelegowano za mało wagonów kolejowych.

Produkcja acetonu przy użyciu kasztanów okazała się problematyczna pod względem technologicznym i ostatecznie ją przerwano po zaledwie kilku miesiącach. Po jakimś czasie zresztą przestała być konieczna, bo już w 1918 roku ponownie uruchomiono dostawy acetonu spoza Wielkiej Brytanii.

#ciekawostki #przyroda #natura #drzewa #historia #ciekawostkihistoryczne #iws #uk #nauka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Conkers, czyli po naszemu "kasztany", to tradycyjna gra z kategorii dziecięcych gier podwórkowych, popularna przede wszystkim w Wielkiej Brytanii, Irlandii i w niektórych regionach Stanów Zjednoczonych i Kanady. W rozgrywce biorą udział dwaj gracze, z których każdy trzyma nawleczonego na sznurek kasztana. W trakcie gry uczestnicy na zmianę uderzają swoim kasztanem w kasztana przeciwnika do momentu, aż jeden z nich pęknie.

Gry tego rodzaju, rozgrywane za pomocą nawlekanych na nitki muszli ślimaków lub orzechów laskowych, były wzmiankowane w brytyjskich źródłach pisanych już w latach 20. XIX wieku - kasztany, jak się zdaje, weszły w użycie nieco później, jednak bardzo szybko zyskały popularność.

Punktacja w grze jest przypisywana do konkretnych kasztanów. Kasztan, który nie rozbił jeszcze żadnego innego i który jest nowy w grze, jest określany jako none-er. Kasztan jednopunktowy (one-er) to taki, którym skutecznie pokonano jednego przeciwnika - two-er ma na koncie dwa zwycięstwa, three-er trzy, four-er cztery i tak dalej. Jeśli kasztan przegranego miał już zebrane jakieś punkty, zanim został rozbity, punkty te przechodzą na konto zwycięzcy.

Do dziś popularne są zawody w rozbijaniu kasztanów, organizowane głównie w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Największe tego typu wydarzenia gromadzą setki uczestników. Zdarza się, że gracze nieuczciwie "tuningują" swoje kasztany, np. pokrywając je warstwą lakieru, który dodatkowo utwardza ich powierzchnię, mocząc je w occie lub podpiekając je w piekarniku.

https://www.youtube.com/watch?v=1cQ-eZOWgvI

#ciekawostki #przyroda #natura #drzewa #gry #grybezpradu #zabawy #rozrywka

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Oznakowane kwiaty Pojedyncze kwiaty kasztanowca pospolitego (Aesculus hippocastanum) z bliska przypominają trochę miniaturowe, białe storczyki z żółtymi lub ciemnoróżowymi, wyraźnie widocznymi plamkami u nasady dwóch górnych płatków.

Te kolory nie są przypadkowe. Kwiaty kasztanowca, które wciąż czekają na zapylenie, mają plamki w kolorze żółtym - natomiast u kwiatów, które już zostały zapylone, plamki te szybko ciemnieją i przybierają kolor różowy. Takie naturalne "oznakowanie" przynosi kasztanowcowi korzyści i pomaga mu zwiększyć szansę na to, że owady, zamiast odwiedzać już zapylone kwiaty, będą w pierwszej kolejności interesować się tymi niezapylonymi. Kwiaty z żółtymi plamkami są bowiem bardziej atrakcyjne dla zapylaczy i przyciągają ich uwagę.

#ciekawostki #przyroda #natura #rosliny #drzewa #kwiaty

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Rekordowy kasztanowiec Prawdopodobnie największym kasztanowcem w Europie, biorąc pod uwagę obwód pnia, jest kasztanowiec rosnący na terenie Hughenden Manor w High Wycombe (UK) - ma ponad trzysta lat, a jego obwód pnia wynosi dokładnie 7 metrów i 33 centymetry.

Przypuszcza się, że drzewo było w stanie osiągnąć takie rozmiary, ponieważ pozwolono mu rosnąć swobodnie, a do tego zostało posadzone w dobrej glebie w pobliżu strumienia kredowego, gdzie miało dostęp do dużej ilości składników odżywczych.

Kasztanowiec jest obecnie u schyłku życia, a w ostatnich latach przetrwał prawdziwą kumulację przeciwności losu: burze, dotkliwe susze, ataki szkodników i osłabiających pień grzybów. Od kilku lat przeprowadzane są zabiegi pielęgnacyjne mające pomóc drzewu, między innymi delikatnie przycina się jego koronę, aby odciążyć końcówki gałęzi, a także montuje się podpory dla jego najcięższych konarów, by zapobiec ich przedwczesnemu odłamaniu.

Jak w przypadku wszystkich starych kasztanowców, gałęzie drzewa powoli uginają się do ziemi pod własnym ciężarem - a z czasem, kiedy dotkną podłoża, mają szansę zapuścić korzenie i dać początek nowym drzewom otaczającym macierzysty pień, który z wolna będzie obumierać.

W Polsce rekordowo grubym kasztanowcem i zarazem pomnikiem przyrody jest kasztanowiec z Sianowa w powiecie koszalińskim, w województwie zachodniopomorskim (ostatnie zdjęcie). Drzewo rośnie przy ulicy Węgorzewskiej, jest wysokie na przeszło 20 metrów i ma pień grubości 6 metrów i 75 centymetrów.

#ciekawostki #przyroda #natura #drzewa #uk #polska #pomnikiprzyrody

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Ile kasztanów można znaleźć w jednej łupinie? Zazwyczaj jeden owoc kasztanowca mieści jedno nasiono. Zdarza się jednak, że wewnątrz łupiny rozwijają się dwa lub w rzadszych przypadkach, nawet trzy kasztany - są wtedy najczęściej bocznie spłaszczone, a nie kuliste jak pojedyncze nasiona.

Największa jak dotąd odnotowana liczba kasztanów, które wyrosły w jednej łupinie, to pięć, a rekordowy egzemplarz został znaleziony w 2017 roku w Bush Hill Park w Enfield (UK). Przypuszcza się, że tego rodzaju zwielokrotnione kasztany powstają na skutek zrośnięcia się ze sobą dwóch sąsiadujących kwiatów.

#ciekawostki #przyroda #natura #rosliny #drzewa

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych

Kasztany i kasztanowce Chociaż z nazwy wydają się podobne, kasztan jadalny (Castanea sativa) i kasztanowiec pospolity (Aesculus hippocastanum) to zupełnie różne gatunki drzew, które nie należą nawet do tej samej rodziny.

Kasztanowiec pospolity pochodzi z Półwyspu Bałkańskiego i został rozpowszechniony w Europie Środkowej i Zachodniej dość późno, bo dopiero w XVI wieku. Jest pod pewnymi względami podobny z wyglądu do kasztana jadalnego, stąd obydwa gatunki szybko zaczęły być ze sobą kojarzone. Jego nazwa gatunkowa – hippocastanum – oznacza dosłownie „koński kasztan” i wywodzi się od greckiej nazwy konia (hippos) i greckiego kastanon lub tureckiego al-kastanesi. Jest to nawiązanie do tego, że owoce kasztanowca były tradycyjnie używane przez Turków do leczenia chorób koni.

W języku polskim kasztanowiec był znany przede wszystkim jako kasztan, ale także jako kasztanek, kasztania, kanstania, kanstarz, kasztalon, kasztelan lub kasztanowe drzewo. Żeby odróżnić go od kasztana jadalnego, nazywano go również kasztanem gorzkim, dzikim, białym, końskim lub nibykasztanem. Współcześnie stosowana nazwa „kasztanowiec” weszła w użycie dopiero w XIX wieku.

Pierwsze zdjęcie: owoc kasztanowca pospolitego, drugie: owoc kasztana jadalnego dla porównania.

#ciekawostki #przyroda #natura #drzewa #rosliny #jesien

tag serii: #7ciekawostekprzyrodniczych