Terra incognita

Autor: Julian Fałat

Tytuł: Łoś na bagnisku

Rok: 1897

#necrobook #ladneobrazy #losie #bagno

Autor: Iwan Bunin

Tytuł: Życie Arsieniewa

Rok wydania: Międzywojnie

Ocena: wieś/10

Polubiłem tą książkę głównie za część opowiadającą o życiu poety na rosyjskiej wsi, jego opisy przyrody wyjątkowo mi się podobały. Druga część książki już niestety nie była taka dobra.

#necrobook #autobiografia #pseudorecenzja #poetaupadly

Autor: Joseph Wright of Derby

Opis: Erupcja Wezuwiusza z roku 1771

Rok: 1774

#necrobook #wulkany #ladneobrazy #wezuwiusz

Kolejny mitologiczny pościk zrobiony z nudów, postaranko na jakieś 20 procent, za wszelkie błędy z góry sorki. Dzisiaj btaszkowe stwory.

Alkonost to niezwykłe stworzenie posiadające ciało ptaka i głowę kobiety. Śpiew tej istoty określa się jako mocno hipnotyzujący. Składa jajeczka tak samo jak prawdziwe ptaki, czyni to na plaży, by potem przetransportować je do morza. Jest zdolna do kontrolowania pogody, póki młode kompletnie się nie wyklują, sprawia, że przez cały ten okres morze jest całkowicie spokojne.

Bardzo prawdopodobnym jest, że alkonost ma swoje korzenie w mitologii greckiej. Imię stworzenia może wywodzić się od Alkione, greckiej boginki zamienionej w zimorodka. Ze względu na wygląd i hipnotyczny śpiew istota ta jest często zestawiana pod względem podobieństwa z mitycznymi syrenami, które swoim śpiewem miały wabić żeglarzy, a tych czekał następnie tragiczny los.

Alkonost nie była uznawana za tak nikczemną istotę. Swoim śpiewem kobieta-ptak pragnęła rozpowszechniać wyłącznie radość i śmiech. Trzeba jednak dodać, że nawet jeśli kobieta-ptak sama w sobie nie chciała niczyjej krzywdy, wydawane przez nią dźwięki były niebezpieczne dla zwykłych śmiertelników. Ci po usłyszeniu śpiewu często zapominali o całym bożym świecie i podążali za źródłem owego śpiewu do czasu, aż wyzionęli ducha.

************

Gamajun to kolejna kobieta-ptak znana ze słowiańskich wierzeń. Kojarzona ze szczęściem, dobrobytem oraz harmonią istota była uważana za boskiego posłańca. Jej wiedza obejmowała absolutnie wszystko i wszystkich, czy to bogów czy herosów. Jej śpiew dla większości ludzi miał brzmieć kompletnie niezrozumiale, za to ci nieliczni, którzy byli w stanie go zrozumieć, w zamian otrzymywali proroctwo na temat swojej przyszłości i miliony monet. Sądzi się, że gamajun ma swoje korzenie na terenach dzisiejszego Iranu.

#necrobook #mitologia #btaszki #kobiety

Domowik to rodzaj ducha opiekuńczego, w którego istnienie wierzyli dawniej mieszkańcy Rusi. Ten strażnik domowego ogniska był przedstawiany jako mały humanoidalny stworek o owłosionym ciele i długiej brodzie, która nadawała mu wygląd przypominający "dziada" nie z tego świata. Potrafił także przybrać formę ludzką często podszywając się pod zmarłych już przodków rodziny, w której domostwie pomieszkiwał. Niekiedy transformował się w obecnego gospodarza domu lub w domowego zwierzaka. Domowiki przedstawiano też z ogonem, małymi różkami czy też końskimi uszami.

Domowik z reguły ukrywał się przed ludzkim spojrzeniem czając się gdzieś w zakamarkach domostwa, najczęściej w pobliżu pieca. Z rzadka mógł się ukazać komuś w swojej prawdziwej formie, co uznawano za złą wróżbę, wierzono bowiem, że oznacza to nadchodzącą śmierć jednego z członków rodziny.

Nie wzrok, ale słuch był głównym zmysłem, za pomocą którego można było przekonać się o obecności stwora w danym domostwie. Dawał on o sobie znać poprzez dźwięk kroków oraz przesuwanie przedmiotów. Hałasujące nocą zwierzaki domowe często były posądzane o zabawę z domowikiem. Mieszkańcy domu mogli także poczuć dotyk nieznanej istoty, a mężczyźni mogli niekiedy odkryć, że ich własna broda została zapleciona w warkocz. Wierzono, że jest to oznaka miłości domowika, który dawał znać, że kocha daną rodzinę i jest absolutnie szczęśliwy.

Domowik potrafił być niezwykle opiekuńczy, szczególnie względem dzieci i zwierząt żyjących w obrębie domostwa. Samo domostwo podobno mógł ochronić przed tak tragicznymi kataklizmami jak powodzie, pożary czy też pioruny.

Z pewnością złym pomysłem była próba wkurzenia owego ducha opiekuńczego. Leniwi i nie okazujący szacunku mieszkańcy mogli dość szybko zaznać gniewu stworka, który objawiał swoje niezadowolenie poprzez niszczenie przedmiotów czy też psucie mleka. Mógł się posunąć nawet do próby uduszenia osoby, gdy ta znajdowała się w swoim łóżku. Znudzony domowik także był sporym utrapieniem, w takich sytuacjach mógł on m.in. ukrywać przedmioty przed ludzkim wzrokiem.

Tak więc utrzymywanie domowika w wiecznym zadowoleniu było niezwykle ważne. Można było tego dokonać zostawiając trochę mleka i pieczywa w pobliżu pieca. Stworek był także fanem tytoniu. Oprócz tego szczęście odczuwane przez stworka rosło w sytuacji, gdy dom był dobrze utrzymany, a domownicy kulturalni i stroniący od brzydkiego języka, szczególnie przy posiłkach.

Przed wyjściem z domu w dobrym guście było przysiąść na krótki czas i pomilczeć, co było pewnego rodzaju pożegnaniem z domowikiem. Podczas przeprowadzki rodzina mogła zaprosić do nowego domu także swojego strażnika, dla którego przygotowywano mały transporterek w postaci obuwia.

#necrobook #mitologia #wierzeniaizwyczaje

Autor: Horatio Walker

Tytuł: Świniaczki i ich matula

Rok: 1911

#necrobook #swinie #arkagdyniakurwaswinia #zwierzetahodowlane

Autorka: Harriet Goodhue Hosmer

Opis: rzeźba ukazuje Beatrice Cenci, szlachciankę żyjącą pod koniec wieku XVI.

Rok: 1857

Historia ta ma kilka różnych wersji różniących się pewnymi szczegółami, wybrałem wersję moim zdaniem najciekawszą.

Żył sobie pewnego razu szlachcic, a zwał się on Francesco Cenci. Po swoich przodkach odziedziczył on całkiem niezłą fortunę. Krążące plotki ukazywały go jako człowieka wyjątkowo podłego, który w brutalny sposób traktował służących, a także znęcał się nad własną rodziną. Kilkukrotnie został także oskarżony o gwałt na młodych kobietach, z których jedną miał nawet kazać zabić, ponieważ ta odważyła się odrzucić jego zaloty. Miał jednak pieniądze, którymi mógł bardzo łatwo zapewnić sobie niewinność.

Francesco w pewnym momencie popadł w konflikt z władzami Rzymu, dlatego też postanowił przeprowadzić się do domostwa na wschód od miasta. Zabrał ze sobą wyłącznie małżonkę oraz córkę, Beatrice, którą uważano w owym czasie za prawdziwą piękność. Ojciec dziewczyny miał w ten sposób chronić ją przed zalotami mężczyzn, za jego decyzją stał jednak bardziej odrażający motyw. Od tej pory żona i córka stały się więźniarkami nie mogącymi opuścić posiadłości zlokalizowanej w Petrella Salto.

9 września 1598 roku zwłoki Francisco odkryto u podnóża zamku, w miejscu, gdzie wyrzucano odpadki. Na pierwszy rzut oka wszystko wskazywało na nieszczęśliwy wypadek, szybko jednak pojawiły się wątpliwości. Późniejsze oględziny zwłok wykazały rany głowy, które nie mogły powstać w wyniku upadku z wysokości.

Śledztwo miejscowych władz szybko przyniosło efekty, a prawda wyszła na jaw. Lucrezia, żona Francesco, nakarmiła go środkami nasennymi, a następnie dała sygnał dwójce wynajętych mężczyzn, by ci dokończyli robotę. W tym miejscu sprawy jednak skomplikowały się, kobieta bowiem prawdopodobnie podała mężowi zbyt mało środka nasennego, ten bowiem ocknął się i rozpoczął walkę z parą asasynów. Ci przy pomocy m.in. młotka uciszyli go na wieki. Później odrobinę nieudolnie starali się upozorować nieszczęśliwy wypadek. Jednym z morderców miał być nieznany bliżej zbir, drugim zaś zamkowy zarządca, Olimpio Calvetti. Jak później stwierdzono, miał on być również kochankiem młodej Beatrice.

Lucrezię oraz Beatrice zatrzymano i uznano za winne spiskowania w celu zamordowania Francesco. Pomagający w morderstwie Olimpio zginął podczas ucieczki przed sprawiedliwością, miał podobno zginąć z ręki łowcy nagród, który odciął mu głowę przy pomocy siekiery. Wynajęty zbir także skończył tragicznie, śmierć dosięgła go w więzieniu, gdzie zmarł w wyniku tortur stosowanych podczas przesłuchań. W równie paskudny sposób obchodzono się także z młodziutką Beatrice, która nawet torturowana miała nigdy nie przyznać się do winy. Inne źródła za to podają, że została szybko złamana po zastosowaniu wyjątkowo okrutnych środków(miano na niej zastosować tzw. wahadło).

Zbrodnia ta szybko znalazła się na ustach wszystkich mieszkańców Rzymu. Ojcobójstwo w owym czasie było uznawane za jeden z najohydniejszych czynów, jakie można było popełnić, coś godzącego w ówczesny porządek rzeczy. Było jasnym, że kara w tym przypadku może być tylko jedna: śmierć. W toku śledztwa wyszły jednak informacje, które pozwoliły Beatrice zyskać większą sympatię ze strony ludu. Jak się okazało, kobieta była wielokrotnie gwałcona przez własnego ojca podczas jej uwięzienia w zamku. Dowiedziano się także o złym traktowaniu małżonki i innych dzieci, które wielokrotnie dosięgła ciężka ręka ich ojca.

Mimo głosów domagających się złagodzenia wyroku papieski trybunał podtrzymał najwyższy wymiar kary. 11 września 1599 roku przy Zamku Świętego Anioła w pobliżu Tybru Beatrice(w tym momencie mająca 22 lata) i Lucrezia(plus Giacomo, syn Francesco mający także uczestniczyć w spisku) zostały publicznie stracone poprzez ścięcie. Egzekucja przyciągnęła wielki tłum gapiów, niektórzy podczas przepychanek o lepszy widok wpadli do Tybru, gdzie utonęli.

Wśród gapiów, jak głoszą plotki, miał być także sam wielki Caravaggio. Podobno podczas tworzenia obrazu "Judyta ścinająca głowę Holofernesowi" artysta miał mieć w głowie właśnie historię nieszczęsnej Beatrice, na ile to jednak prawda, nie wiadomo.

Historię podkradłem z tego miejsca:

https://www.througheternity.com/en/blog/history/beatrice-cenci-life-death-rome.html

#rzezba #necrobook #szlachta #sadowehistorie

Autor: Henry Mosler

Tytuł: Dzień ślubu

Rok: 1883

#necrobook #slub #ladneobrazy #tradycjeslubne #sztukawyzsza

Ten wyjątkowo piękny stateczek to obecnie własność British Museum. Ozdoba powstała w roku 1585 w południowej części Niemiec, a stworzył ją Hans Schlottheim. Obiekt trafił w ręce Augusta Wettyna, księcia elektora Saksonii. Do British Museum przekazano go w roku 1866, był to dar od niejakiego Octaviusa Morgana. Istnieją dwa podobne modele, które także są dziełem rąk Schlottheima, jeden z nich znajduje się w Ecouen, drugi zaś(srebrny) w Wiedniu.

https://www.britishmuseum.org/collection/object/H_1866-1030-1

#britishmuseum #necrobook #muzealneroznosci #galeony #ozdoby

Autor: George Washington Lambert

Tytuł: Ważenie runa

Rok: 1921

#necrobook #ladneobrazy #owce #sztukawyzsza #zloteruno

Autor: George Frederic Watts

Tytuł: Paolo i Francesca

Rok: 1872

#necrobook #boskakomedia #dante #ladneobrazy

Autor: Ferdinand Georg Waldmüller

Tytuł: Almosenempfänger 

Rok: 1850

#necrobook #ladneobrazy #jalmuzna #sztukawyzsza

Autor: Frederick McCubbin

Tytuł: Zagubiony w dziczy

Rok: 1907

Bonus: Rzeźba ukazująca amerykańskiego trapera usiłującego bez szwanku zejść ze stromego zbocza razem ze swoim koniem. Stworzył ją Frederic Remington w roku 1903, nazwał on swoje dzieło "The Mountain Man". W 1907 rzeźba została zakupiona przez Metropolitan Museum.

#necrobook #ladneobrazy #rzezba #dzikieostepy #sztukawyzsza

Autor: Egide Linnig

Tytuł: Ratowanie rozbitków

Rok: pomiędzy 1840 i 1860

#necrobook #ladneobrazy #sztukawyzsza #morze #katastrofanamorzu

Autor: Ernest van den Kerckhove

Tytuł: Zbieranie bzu

Rok: 1873

#necrobook #ladneobrazy #kwiatybzu #roslinki #kozy

Autorka: Elin Danielson-Gambogi

Tytuł: Ziemniaczane zbiory

Rok: 1893

#necrobook #ladneobrazy #ziemniaki #polauprawne