Teatro Olimpico to architektoniczny projekt Andrea Palladia wybudowany w latach 1580-1585 na terenie włoskiej Vicenzy. Na terenie obiektu znajduje się scenografia, która została użyta po raz pierwszy w roku 1585 do odegranego w tym miejscu przedstawienia, "Króla Edypa". Sam teatr jest jednym z trzech ostatnich wciąż istniejących i użytkowanych renesansowych obiektów(inne to Teatro Farnese w Parmie i Teatro All'antica w Sabbionecie). Od 1994 Teatro Olimpico jest częścią Światowego Dziedzictwa UNESCO. 

#necrobook #architektura #teatr

1. Ptactwo domowe.
2. Dziki.
3. Chiński mędrzec.
4. Staruszka kąpiąca dziecko.

#sztuka #rzezba #netsuke #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

306/1000- Oni

Dzisiejszy wpis będzie o jednej z najbardziej rozpoznawalnych istot z mitologii japońskiej, oni. Oni to oczywiście demony, przedstawiane jako wielkie i przerażające, o skórze wściekle czerwonej lub niebieskiej, z rogami i wyjątkowo długimi kłami. Ich ubiór stanowią często jedynie przepaski biodrowe wykonane ze zwierzęcych skór.

Oni dysponują niesamowitą siłą oraz wytrzymałością, są też wprawione w posługiwaniu się magią. Według legend są okrutnymi, sprowadzającymi nieszczęścia i choroby bytami. Największa rzesza demonów przebywa na terenie piekła znęcając się nad tamtejszymi grzesznikami. 

Zmienić się w oni mogą ci, którzy na ziemi okażą się być potworami popełniającymi niezwykle obrzydliwe zbrodnie. Takie jednostki po przybyciu do piekła ulegają transformacji w oni i od tej pory jako słudzy Enmy z prawdziwą przyjemnością karzą pomniejszych grzeszników poprzez obdzieranie ich ze skóry, miażdżenie, a także na wiele innych sposobów. 

Czasami na ziemi pojawia się człowiek tak zły, że wykracza daleko poza granice boskiego wybaczenia, bogowie ci mogą w tej sytuacji uznać, że nawet poprzez piekielne katusze nie odkupi on swoich potwornych grzechów. Taka osoba otrzymuje swoją karę jeszcze za życia przemieniając się w paskudnego oni. W tej formie pozostaje na ziemi stając się kłopotem, a zwykle także sporym zagrożeniem dla żywych. 

Dawniej słowem oni określano wszystkie znane duchy, potwory i inne istoty nie z tego świata. Zapis kanji dla owego słowa oznaczał "ukryty" i miał odnosić się właśnie do duchów. Dopiero z czasem inne byty otrzymały swoje oryginalne nazwy, a słowo oni przypisano w końcu wyłącznie demonom. Są jednak pewne wyjątki pod postacią żeńskich demonów, które obecnie częściej są opisywane terminem kijo.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

The harvest wagon, autor, Thomas Gainsborough, wykonał to dzieło w dwóch różnych wersjach, pierwsza powstała w roku 1767(obecnie własność Barber Institute of Fine Arts w Birmingham), druga w 1784(obecnie w galerii sztuki w Ontario).

#sztuka #malarstwo #necrobook

Raj, obraz wykonany przez Jacopa Tintoretta pomiędzy 1588 i 1594 rokiem w jednej z sal weneckiego Pałacu Dożów. Obraz posiada wymiary 7,65x24,6 metra(wymiary na wiki są prawdopodobnie błędne, te pochodzą z bardziej wiarygodnego, włoskiego źródła).
Link do fotki w lepszej jakości:
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:(Venice)_Jacopo_Tintoretto_-_Gloria_del_Paradiso_-_Sala_del_Maggior_Consiglio.jpg

#sztuka #malarstwo #necrobook

Koniec roku 1914, kilka miesięcy po rozpoczęciu pierwszej wojny światowej. Dwójka francuskich malarzy, Pierre Carrier-Belleuse i Auguste François-Marie, właśnie zaczyna tworzyć niezwykłe dzieło poświęcone toczącemu się właśnie konfliktowi, będzie ono znane jako "Panthéon de la Guerre". Do pomocy zapraszają także innych artystów, łączna liczba osób zaangażowanych w ten projekt dobije okolic 150. Obraz zostaje ukończony niecały miesiąc przed końcem konfliktu i zdecydowanie budzi wrażenie swoimi rozmiarami. Mierzy bowiem 13 metrów wysokości oraz 122 metry szerokości. Przedstawieni na nim zostają bohaterowie tej wojny, członkowie rodzin królewskich i urzędnicy narodów alianckich, liczba sportretowanych osób przekracza 5 tysięcy.

Obraz od chwili wystawienia w specjalnie stworzonym dla niego budynku cieszy się olbrzymią popularnością, przez dziewięć lat ujrzą go trzy miliony odwiedzających.

Gdy zainteresowanie w kraju zaczyna spadać, pojawiają się amerykańscy biznesmeni z propozycją kupna obrazu, który zostaje ostatecznie sprzedany za niebagatelną jak na tamte czasy sumę 250 tysięcy dolarów. Pewne obiekcje(i słusznie) mają twórcy dzieła obawiający się, że już nigdy nie wróci ono do ojczyzny.

W Ameryce początkowo "Panthéon de la Guerre" cieszy się ogromną popularnością, w ciągu ośmiu tygodni przyciągnie bowiem milion osób. Szybko jednak spada zainteresowanie obrazem, ten w końcu w roku 1940 trafi do magazynu w Baltimore, gdzie zapomniany przeleży kolejne 12 lat. W końcu trafia na aukcję, gdzie za skromne 3400 dolarów zakupi go niemiecki weteran I wojny światowej, a jednocześnie miłośnik sztuki, William Haussner. Mężczyzna konkuruje podczas aukcji jedynie ze złomiarzami, którzy pragną wyposażenia potrzebnego do wystawienia obrazu. Waga tego wyposażenia to blisko 10 ton.

Po zakupie Haussner ma nadzieję znaleźć dla dzieła nowy dom, jednak żadne z muzeów nie jest zainteresowane jego przyjęciem. W końcu zgłasza się jeden zainteresowany:Daniel MacMorris, także weteran I wojny światowej, który miał szansę ujrzeć obraz jeszcze w Paryżu. Teraz pragnie on przewieźć go do Kansas City, gdzie znajduje się największy w kraju pomnik upamiętniający pierwszy światowy konflikt.

W ten oto sposób obraz trafia do Kansas City, gdzie zostaje poważnie zmodyfikowany. Zachowane zostaje zaledwie siedem procent powierzchni oryginału, a dodatkowo następują pewne zmiany takie jak dodanie kolejnych postaci, w tym Harry'ego Trumana i Franklina Roosevelta. Tak jak w oryginale obraz skupiał się na Francji, tak w nowej wersji główne miejsce zajmują Amerykanie. Jeśli chodzi o odrzucone fragmenty dzieła, trafiły one do innych pomieszczeń muzeum lub do archiwum. Część została wyrzucona albo rozdana znajomym bądź też przyjaciołom MacMorrisa. Niektóre fragmenty trafiły na różnorakie aukcje, m.in. na Ebay. Mocno okrojony "Pantheon de la guerre" do dziś jest dostępny dla zainteresowanych w Kansas City.

#necrobook #iwojnaswiatowa #wiedzabezuzyteczna

Encyklopedia mitologii japońskiej

305/1000- Omagatoki

Omagatoki to określenie na zmierzch, porę dnia, kiedy to słońce znika za horyzontem, a dzień powoli zamienia się w noc. Okres, kiedy zaciera się granica między światem żywych, sekai, oraz światem istot nadnaturalnych, ikai. Wtedy też zaczynają przenikać do ludzkiego świata chimimoryo, złe duchy.

Gdy do świata ludzi przenikają yokai, ich pojawieniu się towarzyszą podobno pewne charakterystyczne znaki: wiejący zimny wiatr, zapach w powietrzu porównywany do zapachu ryby lub też krwi, nagłe zapadnięcie ciemności oraz przenikający do szpiku kości chłód.

W połączeniu światów ludzkiego oraz nadnaturalnego nigdy nie widziano nic dobrego, wyłącznie chaos, który ono przynosiło. Uznawano więc, że najlepszym wyborem w tym czasie jest pozostanie w domu, kiedy na zewnątrz zaczynały szaleć niebezpieczne istoty. Ale nawet w czterech ścianach zdarzało się doświadczyć zjawisk niewyjaśnionych. Drwale śpiący w leśnych chatach mogli usłyszeć dźwięk ścinania drzew, jednak rankiem nie było dowodów na to, że coś takiego miało miejsce. Odgłosy wodospadu słyszano często tam, gdzie takowych obiektów nie dało się uświadczyć przez wiele kilometrów. Odnotowywano również dziwne głosy oraz śmiechy ewidentnie należące do istot innych niż człowiek. Dzieci zagubione w lesie mogły zostać zaciągnięte do innego wymiaru, by po wielu latach powrócić kompletnie odmienionymi.

Wracając do omagatoki, słowo to może zostać zapisane na dwa sposoby, w jednym z nich oznacza ono godzinę spotkania ze złymi duchami, w drugim zaś godzinę wielkiego nieszczęścia, obydwa te znaczenia obrazują lęk przed nadejściem mrocznych sił ukazujących się o zmierzchu. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

304/1000- Okuri inu

Nocną porą na górskich lub leśnych traktach samotni podróżnicy mają szansę natknąć się na stworzenie zwane okuri inu. To yokai o wyglądzie przypominającym sporego psa lub wilka, jednak dużo bardziej niebezpieczny. 

Okuri inu niczym duch podąża za wybranym przez siebie celem, który z różnych powodów musi przejść przez dzikie rejony Japonii. Istota śledzi taką osobę zachowując pewną odległość i oczekując na jej najdrobniejsze potknięcie. To sygnał, by rzucić się na nią i rozerwać na strzępy.

Okuri inu jest na tyle przerażającym stworem, że inne byty nadnaturalne trzymają się od niego z daleka. Osoba śledzona ma więc po swojej stronie swoistego strażnika "pilnującego" ją przed mrocznymi siłami z "drugiej strony", ale jest to niewielkie pocieszenie ze względu na fakt, że ów strażnik czyha na każdy błąd ludzkiej istoty.

Istnieje specjalny związek pomiędzy okuri inu oraz innym zwierzęcym stworzeniem zwanym yosuzume. To niezwykły ptak, którego nocny śpiew ma ostrzegać wędrowców, że podąża za nimi niebezpieczny towarzysz i lepiej zachować w tej sytuacji najwyższą ostrożność.

Mrocznego psa/wilka można podobno oszukać udając, że ewentualne potknięcie było celowym działaniem, np. w celu zaznania odrobiny odpoczynku. Szybki siad na ziemi i wymówienie słów w rodzaju "Ależ wyczerpująca podróż" zwykle są wystarczającym "teatrzykiem" dla istoty, która przejdzie w stan oczekiwania do czasu, gdy osoba w końcu ruszy w dalszą drogę.

Podróżnicy, którzy bezpiecznie opuszczą dzikie wertepy, powinny odwrócić się i zawołać: "Dziękuję za odprowadzenie mnie". Ma to zagwarantować, że okuri inu nigdy więcej nie podąży za ową osobą. Po powrocie do domu powinno się też wystawić na zewnątrz naczynie z pokarmem dla istoty w ramach wdzięczności za "opiekę".

Istnieje także mniej znana wersja owego bytu nazywana okuri itachi. Jest to łasica, która działa w taki sam sposób jak wyżej omawiany yokai. Jedyna różnica jest taka, że można się jej pozbyć zdejmując jeden z butów i rzucając nim w stworzenie, które pożre "podarek" i odejdzie w swoją stronę. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

1. Długouchy.
2. Ślimaczek.
3. Japoński zapaśnik.
4. Demony upijające się sake.

#sztuka #rzezba #netsuke #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

303/1000- Okubi

Okubi to latające po niebie gigantyczne głowy podobno przeważnie posiadające kobiecy wygląd. Z reguły są one także przedstawiane z przyczernionymi zębami.

Okubi nie są zagrożeniem dla ludzi, których lubią po prostu postraszyć, najczęściej robią to poprzez ukazywanie swojego odpychającego uśmiechu, dmuchanie na nich i tym podobne działania. Niektóre z opowieści twierdzą, że oddech istoty, który dotknie jakiejkolwiek części ciała człowieka, może spowodować później problemy zdrowotne z ową częścią ciała związane.

Historie związane z okubi rozpowszechniły się w okresie Edo. Jedna z nich opowiada o mężczyźnie, który pewnego dnia zachodząc do swojego magazynu odkrył w nim gigantyczną głowę wypełniającą praktycznie całą powierzchnię budynku. Zaintrygowany postanowił dźgnąć stworzenie długą pałeczką, która bez trudu zagłębiła się w, jak się okazało, lepkie i mięciutkie ciało istoty. 

Przemiana w okubi może podobno dotknąć dusze tych osób, które w chwili śmierci były przepełnione chęcią zemsty lub podobnym, także negatywnym, uczuciem.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

1. Śmiejący się Budda, wyjątkowo popularny bóg z mitologii hinduskiej, wiązany ze szczęściem i pomyślnością, opiekun dzieci.
2. Wieśniak z butlą.
3. Uliczny artysta.
4. Aktor przebrany za demoniczny byt znany jako Hannya.

#sztuka #rzezba #netsuke #necrobook

Kolejne figurki:
1. Trzy możliwe stany emocjonalne po upiciu się procentami.
2. Miś.
3. Tygrysek.
4. Tenaga, stwór z mitologii japońskiej, z butelką sake i naczyniem do jej degustacji.

#sztuka #rzezba #netsuke #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

302/1000- Okka

Okka to yokai, który najczęściej jest przedstawiany jako mały, czerwonoskóry stwór posiadający okrągłe ciało z dwiema nóżkami i ogonem.

Najstarsze zachowane do dzisiaj zwoje posiadają m.in. rysunek tego właśnie bytu, jednak bez imienia czy też opisu. Nazwa okka została wymyślona dużo później i jest odmianą słowa obake określającego ducha lub też potwora.

Ze względu na wygląd okki spekuluje się, że może on być duchem żaby. Ewentualnie jest też uznawany za tsukumogami, ponieważ często jest przedstawiany w towarzystwie istot z tej kategorii. Tak samo często jest ukazywany jako uczestnik Parady Stu Demonów. Na bardzo wielu przedstawieniach stworkowi temu towarzyszy wyposażony w młoteczek byt znany jako kanazuchibo. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Pierwsze netsuke ukazuje kirin, jedno z najświętszych, a także najpotężniejszych stworzeń w japońskiej mitologii. Dalej kolejno są ukazani wół, lis z dzwoneczkiem i tancerz manzai.

#sztuka #rzezba #necrobook
#netsuke

Encyklopedia mitologii japońskiej

301/1000- Oi no bakemono

Oi to rodzaj japońskiego "plecaka" wykorzystywanego przez wędrownych kapłanów czy też pielgrzymów podczas dłuższych podróży. Zwykle są w nim umieszczane różnego rodzaju przedmioty przeznaczone do celów religijnych, ubrania i inne rzeczy niezbędne danej osobie podczas owej wędrówki.

Bardzo stare oi mają szansę na przemianę w tsukumogami i od tej pory są określane jako Oi no bakemono. W swojej nowej formie upodabniają się do ptakopodobnego stwora posiadającego głowę z długimi, ciemnymi włosami i ptasie nóżki, a także trzymającego w ustach ułamane ostrze, które ma przypominać ptasi dziób. Istoty te dodatkowo potrafią zionąć ogniem.

Wzmianka o tym bycie ukazała się w dziele "Ehon musha biko". 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Trzy pierwsze netsuke to typowo zwierzęce figurki(lub też zwierzęco-grzybkowe), czwarta zaś odnosi się do legendy o kiyo hime.

Kiyo hime to młoda dziewczyna, która oszukana przez pewnego kapłana będącego obiektem jej westchnień w wyniku potężnych emocji przemienia się w wężopodobne monstrum. Mężczyzna podczas ucieczki przed stworem chowa się we wnętrzu dzwonu. To jednak mu nie pomaga, a kiyo hime swoim ognistym oddechem piecze go żywcem(Autoreklama: kiyo hime to bohaterka wpisu numer 220 mojej encyklopedii mitologii japońskiej).

#sztuka #rzezba #netsuke #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

300(uff, jeszcze tylko siedem setek)/1000- Ohaguro bettari

Dzisiejszy yokai czyli ohaguro bettari to odmiana omawianego już nopperabo. Owa istota pojawiająca się nocami w pobliżu religijnych miejsc kultu swoim wyglądem przypomina kobietę ubraną w piękny strój ślubny. Jej celem są młodzi mężczyźni, których stara się do siebie przywabić. Ci zwykle nie potrafią oprzeć się jej urokowi, a gdy podejdą bliżej, stwór ukazuje im swoje potworne oblicze.

Oblicze owych istot jest białe jak papier, pozbawione oczu i nosa, a dodatkowo pokryte grubą warstwą makijażu. Pierwsze, co rzuca się w oczy każdemu, kto zetknie się twarzą w twarz z tym stworem, to olbrzymie usta, w których można dostrzec brzydkie, poczerniałe zęby. Z owych ust zwykle wydobywa się głośny warkot, który ma spotęgować strach u i tak już porażonej wyglądem ohaguro ofiary. To wystarczy, by ta uciekała w podskokach ku uciesze istoty.

Tak jak w przypadku nopperabo, o ukazywanie się ohaguro bettari często są obwiniane zmiennokształtne, które wprost uwielbiają bawić się kosztem ludzi. Jeszcze inne teorie mówią, że mogą to być duchy wyjątkowo nieatrakcyjnych kobiet, którym z tego powodu nigdy nie było dane wyjść za mąż. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Druga figurka ukazuje postacie z mitologii chińskiej, Gama Sennina i Chokaro, czwarta handlarza sake.

#sztuka #rzezba #necrobook #netsuke

1. Netsuke ukazujące tygrysa z młodym.
2. Szczurek.
3. Koń wychodzący z tykwy, jest to nawiązanie do legendarnej chińskiej postaci zwanej Zhang Guolao. Mężczyzna posiadał niezwykłe zdolności, które pozwalały mu choćby na zamykanie swojego konia w tykwie, skąd w razie potrzeby mógł go natychmiastowo wydobyć.
4.Japoński mędrzec(sennin). 

#sztuka #rzezba #necrobook
#netsuke

Encyklopedia mitologii japońskiej

299/1000- Ogama

Kolejnym zwierzem według japońskich mitów posiadającym zdolność przemiany w magiczną istotę jest ropucha, która po osiągnięciu odpowiedniego wieku przekształca się w istotę zwaną ogama. Wygląd zwierzęcia po transformacji nie zmienia się znacząco, za to może ona urosnąć do naprawdę gigantycznych rozmiarów.

Po przemianie ogamy praktycznie nie zmieniają swojego trybu życia przez większość czasu zachowując się w taki sam sposób jak wtedy, gdy były jeszcze zwykłymi ropuchami. Prowadzą spokojny żywot w górach, konkretnie w pobliżu tamtejszych rzek, gdzie polują na robaki, ptaki czy też węże.

Jedną z ich bardziej interesujących umiejętności jest wydychanie powietrza, które mieni się wszystkimi kolorami tęczy. Wykorzystują ową zdolność do wabienia stworzonek, które zamierzają skonsumować.

Drogi ogam i ludzi rzadko się krzyżują, ale gdy tak się stanie, te mogą wyrządzić im krzywdę. Po przemianie magiczne ropuchy wykształcają w sobie umiejętność posługiwania się włócznią, którą mogą zaatakować wchodzącego im w drogę człowieka. Jeśli urosną do odpowiednio dużego rozmiaru, mogą nawet zacząć dostrzegać w nim pokarm godny upolowania. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook