AbenoKyerto

Druga figurka ukazuje postacie z mitologii chińskiej, Gama Sennina i Chokaro, czwarta handlarza sake.

#sztuka #rzezba #necrobook #netsuke

1. Netsuke ukazujące tygrysa z młodym.
2. Szczurek.
3. Koń wychodzący z tykwy, jest to nawiązanie do legendarnej chińskiej postaci zwanej Zhang Guolao. Mężczyzna posiadał niezwykłe zdolności, które pozwalały mu choćby na zamykanie swojego konia w tykwie, skąd w razie potrzeby mógł go natychmiastowo wydobyć.
4.Japoński mędrzec(sennin). 

#sztuka #rzezba #necrobook
#netsuke

Encyklopedia mitologii japońskiej

299/1000- Ogama

Kolejnym zwierzem według japońskich mitów posiadającym zdolność przemiany w magiczną istotę jest ropucha, która po osiągnięciu odpowiedniego wieku przekształca się w istotę zwaną ogama. Wygląd zwierzęcia po transformacji nie zmienia się znacząco, za to może ona urosnąć do naprawdę gigantycznych rozmiarów.

Po przemianie ogamy praktycznie nie zmieniają swojego trybu życia przez większość czasu zachowując się w taki sam sposób jak wtedy, gdy były jeszcze zwykłymi ropuchami. Prowadzą spokojny żywot w górach, konkretnie w pobliżu tamtejszych rzek, gdzie polują na robaki, ptaki czy też węże.

Jedną z ich bardziej interesujących umiejętności jest wydychanie powietrza, które mieni się wszystkimi kolorami tęczy. Wykorzystują ową zdolność do wabienia stworzonek, które zamierzają skonsumować.

Drogi ogam i ludzi rzadko się krzyżują, ale gdy tak się stanie, te mogą wyrządzić im krzywdę. Po przemianie magiczne ropuchy wykształcają w sobie umiejętność posługiwania się włócznią, którą mogą zaatakować wchodzącego im w drogę człowieka. Jeśli urosną do odpowiednio dużego rozmiaru, mogą nawet zacząć dostrzegać w nim pokarm godny upolowania. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Cztery nowe netsuke, trzecia figurka ukazuje wilka porywającego dziecko, czwarta zaś przedstawia Kannon, ważną postać w mitologii buddyjskiej, boginię miłosierdzia.

#sztuka #rzezba #netsuke #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

298/1000- Obariyon

Obariyon to yokai wielkości dziecka szczególnie dobrze znany w japońskiej prefekturze Niigata.

Stworek ten ma jedno dość interesujące hobby: przejażdżki na plecach przypadkowych ludzi. Obariyon zwykle czai się w krzakach na przechodzącego w pobliżu wędrowca, by w pewnym momencie niespodziewanie wskoczyć mu na plecy wołając "Obariyon"(w miejscowym dialekcie znaczy to: "przewieź mnie na barana"). W przypadku, gdy dana osoba się zgodzi, stworek ma przygotowane dla niej dodatkowe "atrakcje" w czasie podróży. Z każdą chwilą bowiem ten ekstra ciężar na plecach wędrowca będzie stawać się coraz cięższy i cięższy. Żeby tego było mało, złośliwy stworek wykształcił w sobie fetysz żucia skóry głowy, co powiększa dyskomfort osoby go noszącej.

Jeśli dany człowiek ma niefart, ciężar stwora może w końcu go zmiażdżyć. Ci, którzy mimo wszelkich powyższych przeciwności zdołają jednak dotrzeć do celu swojej podróży, mogą podobno liczyć na wielką nagrodę. Gdy już bowiem starają się w tym momencie usunąć obariyona ze swoich pleców, okazuje się, że zamiast niego znajduje się na nich worek pieniędzy, który pozwala im na wyjątkowo dostatnie życie. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Kolejnych kilka sztuk netsuke, w sumie dawno nie wrzucałem. Chiński łucznik plus trzy zwierzęce ozdoby. 

#netsuke #sztuka #rzezba

Encyklopedia mitologii japońskiej

297/1000- Nyunai Suzume

Nyunai Suzume to pod względem wyglądu typowy wróbel(wróbel cynamonowy uściślając), ale pod tą postacią kryje się duch jednego z cesarskich dworzan, Fujiwary no Sanekata, bohatera pewnej znanej japońskiej legendy.

Legenda: W czasie, gdy Japonią rządził cesarz Ichijo(960-1011), w Kioto żył także wyjątkowo uznany poeta i wysoki rangą członek rodu Fujiwara, Fujiwara no Sanekata. Pewnego dnia mężczyzna wdał się w publiczną kłótnię z Fujiwara no Yukinari, który to miał szerzyć plotki na jego temat. W gniewie Sanekata wyrwał kapelusz drugiego mężczyzny i odrzucił go jak najdalej. Takie zachowanie nie uszło uwadze cesarza, który za sianie publicznego zgorszenia "nagrodził" Sanekatę stanowiskiem gubernatora na dalekiej północy kraju, co było równoznaczne z wygnaniem ze stolicy uważanej za centrum cywilizowanego świata. Ze względu na wiek poety nie spodziewano się jego powrotu do Kioto. Pełen żalu za utraconym statusem oraz dobrym życiem w stolicy Sanekata podjął swoje nowe obowiązki. Pewnego dnia zauważył grupkę wróbli ćwierkających w pobliżu jego domostwa. W tym momencie porównał siebie, nieszczęśliwego i samotnego, z ich żywotem, a to porównanie wzbudziło w nim pragnienie bycia tak samo wolnym od trosk i radosnym jak owe latające istoty. Sanekata zmarł trzy lata po wygnaniu z Kioto, a wszystkie jego negatywne uczucia zatrzymały go na ziemi. Jego ukryte pragnienie o byciu wolnym jak ptak sprawiło, że po śmierci faktycznie miał on przybrać postać prawdziwego wróbla.

Po śmierci Sanekaty na cesarskim dworze zaczęły się dziać rzeczy niezwykłe. Każdego ranka, kiedy to służba wystawiała jedzenie dla mieszkańców pałacu Seiryoden, przylatywał mały nyunai suzume, który pożerał wszystko, co znalazło się na stole, a następnie odlatywał. Nie miało znaczenia, jaka ilość trafiła na stół, ptak i tak pochłaniał całość w mgnieniu oka.

Wkrótce mała istota zaczęła także niszczyć miejscowe uprawy, tymczasem na dworze pojawiły się plotki, jakoby pod postacią ptaka krył się wciąż pełen urazy duch Sanekaty mszczący się za decyzję o jego wygnaniu z Kioto.

W czasie, gdy owe plotki szerzyły się coraz bardziej wśród cesarskich dworzan, w świątyni Kangaku-in najwyższy kapłan imieniem Kanshi podczas snu został odwiedzony przez niezwykłego gościa. Ukazał się mu wróbel, który przedstawił się jako duch Sanekaty. Wciąż usilnie pragnący powrotu do ukochanego Kioto Sanekata poprosił kapłana o modlitwę w jego intencji.

Następnego ranka Kanshi odkrył ciało wróbla leżące pod jednym z drzew na terenie świątyni. Uznał, że musi to być przemieniony Sanekata. Postanowił stworzyć dla niego mały grób w międzyczasie modląc się za jego cierpiącą duszę.

Po ukończeniu grobu ataki w Kioto ustały. Po pewnym czasie świątynię Kangaku-in przemianowano na Kyojaku-ji czyli Świątynię Wróbla. Chociaż w Kioto wiele się zmieniło przez te wszystkie lata, grób małego wróbla podobno istnieje do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Double Cromlech, Plas Newydd, Anglesey, autor to Richard Tongue, rok 1837.

#necrobook #sztuka #malarstwo

Dzisiaj nabrałem ochoty na przeglądanie motywów zwierzęcych w średniowiecznych wyrobach, wybrałem trzy najciekawsze eksponaty. 

1. Róg pitny z ptasimi nóżkami, wyrób wykonany w wieku XV na terenie Danii.

2. Klasyczny gołąbek wykonany w XIII wieku, Francja.

3. Ozdoba w formie łabędzia wykonana we Francji lub Anglii około roku 1400. 

#necrobook #muzealneroznosci #sredniowiecze

1. Piękna szkatułka wykonana prawdopodobnie we Florencji pomiędzy 1415 i 1425 rokiem. Obiekt wykonano z drewna i kości słoniowej, na jego powierzchni wyrzeźbione zostały sceny z historii "Zuzanna i starcy" opisanej na stronach Starego Testamentu.

2. Kadzielnica w formie budowli, rok 1150, obiekt wykonany w Anglii. 

#muzealneroznosci #necrobook #sredniowiecze

1. Przykładowe strony z kodeksu Aubina, spisanego w roku 1576 dokumentu opisującego około 440 lat historii ludu Azteków, m.in. założenie Tenochtitlanu czy też późniejszy podbój przez Hiszpanów. Oryginał obecnie znajduje się w Paryżu.

2. Szkatułka z Auzon, przedmiot wykonany z kości wieloryba na początku VIII wieku w Northumbrii, prawdopodobnie przeznaczony do przechowywania drogocennych błyskotek. Szkatułka w pewnym nieznanym bliżej okresie została podzielona na dwie części, jedna z nich trafiła do Florencji, tymczasem reszta znajduje się w British Museum. Na jej powierzchni znajdują się reliefy ukazujące wydarzenia zaczerpnięte z mitów rzymskich, germańskich i chrześcijaństwa: pokłon trzech króli, scenę z historii Romulusa i Remusa czy też atak cesarza Tytusa na Jerozolimę. 

#necrobook #aztekowie #anglosasi

Encyklopedia mitologii japońskiej

296/1000- Nurikabe

Nurikabe to stworzenie, którego człowiek nie ma możliwości ujrzeć, teoretycznie więc nie sposób opisać jego wyglądu. Jednakże dla lubujących się w przedstawianiu yokai artystów nie był to nigdy zbyt duży problem, a oni sami już w okresie edo rozpoczęli rozpowszechniać własne pomysły co do wizerunku niewidzialnego bytu. 

Nurikabe działa nocami na japońskich drogach, gdzie wybiera sobie ofiary, które doświadczą sposobu jego działania. Owym działaniem jest tworzenie ze swojego ciała niewidocznej ściany, na którą wpadają nieświadomi istnienia owej przeszkody ludzie. Nie ma możliwości jej obejścia, bowiem stwór może rozciągnąć się na boki tak daleko jak tylko zechce. Tak samo też nie można go przeskoczyć czy też przepchnąć. Jest podobno jednak jeden sposób na poradzenie sobie z nagłym problemem, wystarczy znaleźć kij lub podobny przedmiot, a następnie owym kijem stuknąć niewidzialną ścianę tuż nad ziemią. Przeszkoda zniknie, a podróżny będzie mógł ruszyć w dalszą drogę. 

Pochodzenie nurikabe nie zostało do końca wyjaśnione, mogą one być podobno spokrewnione z tsukumogami. Winę za ich pojawianie się zrzuca się także na psotne tanuki, które uwielbiają płatać różne figle niczego nie podejrzewającym ludziom. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

1. Amulet w kształcie zająca, pochodzi on z Epoki Późnej starożytnego Egiptu, kiedy to ozdoby z długouchymi cieszyły się największym wzięciem.

2. Figura ukazująca boga-krokodyla o imieniu Sobek, obiekt powstał około 600 roku p.n.e. Sobek był uznawany za władcę wód, którego czczono już w okresie Starego Państwa, przedstawiano go jako krokodyla z koroną na głowie lub też człowieka z głową krokodyla. Krokodyl był dla Egipcjan istotą wyjątkowo przerażającą nie tylko przez fakt zabijania, ale także pożerania ciał swoich ofiar. Bez ciała zaś według wierzeń nie mogło być mowy o jakiejkolwiek szansie na pośmiertną egzystencję. Dlatego też gady otrzymywały specjalne traktowanie od tych, którzy mieli nadzieję, że dzięki temu przypodobają się krokodylemu bóstwu, które ochroni ich przed złym losem. 

3. Kocia bogini Bastet z grupką kotełków. Obiekt powstał pomiędzy 900 i 600 rokiem p.n.e. 

#muzealneroznosci #necrobook #starozytnyegipt

1. Figurka ukazująca siedzącego Sfinksa z głową węża, stworzona w Egipcie prawdopodobnie w czasie trwania Trzeciego Okresu Przejściowego.

2. Kolejna figurka tym razem ukazująca boga-karła znanego w starożytnym Egipcie pod imieniem Pataikos. Początki kultu tego bytu opiekuńczego sięgają czasów Starego Państwa, jednak największą popularność zyskał on podczas Trzeciego Okresu Przejściowego. Z tego też okresu pochodzi poniższa figurka.

3. Trzeci obiekt to po prostu wyjątkowo ładny pierścień z kotełem. 

#necrobook #muzealneroznosci #starozytnyegipt

1. Figurka przedstawiająca prawdopodobnie boginię Bastet pod postacią siedzącego kota. Obiekt stworzony z kryształu górskiego pochodzi z okresu Nowego Państwa.

2. Tym razem Anubis pod postacią szakala, ten sam okres jak wyżej.

3. Drewniana zabawka przedstawiająca kotowatego, którego oczy zostały stworzone z kryształu górskiego, zaś zęby z brązu. Obiekt posiada ruchomą szczękę, którą można przesuwać za pomocą sznurka. Miejsce odkrycia: Teby. 

#necrobook #muzealneroznosci #starozytnyegipt

1. Model pochodzący z okresu Średniego Państwa, przedstawiający Egipcjankę pracującą nad zacierem, przed nią stoi jedenaście dzbanów z piwem.

2. Zawieszka w kształcie jastrzębia, który w przeszłości był zapewne inkrustowany kolorowymi kamieniami lub szkłem. Pomysł na wykorzystanie akurat owego ptaka pochodzi prawdopodobnie z jednego z rozdziałów "Księgi umarłych", który wspomina o tzw. "Jastrzębiu ze złota". Okres Średniego Państwa.

3. Figurka kobiety pochodząca z jednego z egipskich miejsc pochówku. Większość tego typu obiektów powstała w okresie Średniego Państwa na obszarze Górnego Egiptu. Szczególnie duża liczba takich figurek została odnaleziona na terenie Teb. Dawni egiptolodzy uznawali je za rodzaj oblubienic, które miały dogadzać nieboszczykowi w życiu pozagrobowym. Jednak tej teorii przeczy fakt, że znajdowano je zarówno w grobach mężczyzn jak i kobiet. Obecnie popierana teoria głosi, że owe kobiece postacie reprezentowały płodność i narodziny, a umieszczone w grobowcu osoby zmarłej gwarantowały jej odrodzenie. 

#starozytnyegipt #muzealneroznosci #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

294/1000- Nure onna

Nure onna to krwiożercze istoty nawiedzające wybrzeża na japońskiej wyspie Kiusiu. Istnieją dwie wersje wyglądu owych yokai, w pierwszej z nich stwory te posiadają głowę kobiety oraz długie wężowe ciało, w drugiej wersji zaś dodatkowo mają one dwie podobne do ludzkich górne kończyny.

Nure onna, jeśli chodzi o siłę fizyczną, znacząco przeważa nad ludzkim gatunkiem, jednak zamiast korzystać z owej przewagi woli ona polegać na swoim sprycie, który wykorzystuje do upolowania swojego przysmaku. Stwór posiada zdolność ukrywania swojego potwornego ciała pod postacią zwykłej kobiety trzymającej w swoich rękach małego niemowlaka. Zwykle udaje ona wielką rozpacz wołając o pomoc kogokolwiek, kto w danej chwili znajduje się w pobliżu. Jeśli miejscowy rybak lub inny przechodzący w pobliżu człowiek uzna za stosowne udać się do "kobiety", ta poprosi go o zajęcie się przez moment jej "maleństwem", aby ona mogła odpocząć. Jeśli dana osoba zgodzi się, wpadnie w pułapkę przygotowaną przez istotę, bowiem "dziecko" w jej ramionach zacznie stawać się coraz cięższe i cięższe przygniatając ofiarę, aż ta nie będzie mogła się poruszyć. W ten sposób nure onna otrzymuje szansę posilenia się krwią złapanego przez siebie biedaka. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

1.Statuetka dzikiego kota stworzona na terenie Chin mniej więcej w IV-III wieku p.n.e. Prawdopodobnie używana jako podstawka pod tacę.

2. Kolejny chiński wyrób, tym razem ukazujący postać rogatego strażnika, okolice IV wieku p.n.e. Owe drewniane figury były umieszczane w grobowcach na terenach prowincji Henan i Hubei. Ich rola była raczej bardzo prosta, miały bowiem ochraniać zmarłych przed złymi duchami.

3. Ostatnia wpada figurka ukazująca tapira, Chiny, VI-V wiek p.n.e. 

#muzealneroznosci #necrobook #starozytnechiny

Encyklopedia mitologii japońskiej

293/1000- Nure onago

Nure onago to yokai płci żeńskiej spotykany na leśnych drogach znajdujących się w pobliżu bagien, rzek oraz wybrzeży. Istota wygląda jak zwykła dziewczyna, której ciało jest całkowicie przemoczone, dodatkowo nie ma na sobie żadnych ubrań, a jej "okrycie" stanowią z reguły elementy lasu takie jak liście, błoto itp. Bez przerwy ociekając wodą czeka ona w leśnych ostępach na swojego "wybranka". 

Legenda o dziewczynie z lasu jest głównie znana na terenach Shikoku i Kiusiu. Podróżujący w pobliżu wybrzeży i rzek podróżni mogą podobno natknąć się na młodą dziewczynę, która wygląda na zagubioną, a jej przemoczone ciało dopełnia obrazu nędzy i rozpaczy. Taki widok zwykle wzbudza w wędrowcu litość dla "biednej" kobiety. Jeśli ten zbliży się do nure onago, yokai popatrzy mu w oczy i uśmiechnie się. Odwzajemniając uśmiech wędrowiec wpada w małe kłopoty, yokai ten bowiem od tej pory będzie podążać za nim bez przerwy wszędzie, gdzie dana osoba się uda. Nowa towarzyszka, której ciało będzie wiecznie ociekać wodą i cuchnąć bagnem, pozostanie ze swoją ofiarą do końca jej życia zmieniając je w piekło.
Jedynie zignorowanie nure onago i brak reakcji na jej uśmiech pozwalają uniknąć tego paskudnego losu.

Istoty te rodzą się podobno z bólu dzielonego przez wdowy po małżonkach, których pochłonęło bezlitosne morze. Kumulacja owych odczuć daje narodziny nure onago, których pragnienie dotyczące kontaktu z drugą osobą tworzy się z pragnień wdów ponownie chcących ujrzeć zmarłych bliskich. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook