@Wrzoo może to zabrzmi słabo ale łatwiej sobie ułożyć relacje z ojcem po jego śmierci. Bo moje słowo było ostatnie, a on już nic na bieżąco nowego złego nie zrobi.

Z drugiej strony oczywiście fajnie by było mieć ojca i dobra z nim relacje. Może teraz po 25 latach by miał inne podejście i sam by się zmienił. A może dalej byśmy się kłócili i miałbym ciągle zadrę w duszy...

@NatenczasWojski być może byłby taki sam, ale widziałbyś, jak rozwija się jego relacja z wnuczką. A jest szansa, że po prostu był stworzony nie do bycia ojcem, a dziadkiem.

@Wrzoo to samo mówię żonie. Ona ma tez trudna relacje z ojcem, do dziś ma na nią wpływ jak wyzywał ja w dzieciństwie od debili, nieudaczników, że skończy na ulicy itp. Ale dziadkiem jest innym.

Generalnie bycie dziadkiem to takie easy mode. Nie musisz się stresowac że rozpiescisz, nie ma odpowiedzialności za to jak sobie poradzi w życiu. Możesz cieszyć się chwilą, uśmiechem dzieciaka i jego radością z drobiazgów.

Ale i człowiek w pewnym wieku ma bardziej poukładane niż rodzic 20-30 lat.

@NatenczasWojski
>jak wyzywał ja w dzieciństwie od debili,

Nie wiem jak można takie rzeczy córeczce kochanej gadać.

@Opornik akurat mój przyszły niedoszły teściu, to ludzka chu*oza. Rzeczy, które ot tak mówił do mojej dziewczyny, nie słyszałem nawet u najgorszej patologii. Straszne potrafią być takie skurw*ysyny, które nawet nie widzą winy w sobie.

@madhouze ba, oni nawet czasami nie wiedzą że to robią, ot, odruch.

@Opornik najsmutniejsze jest w tym to, że oni wprawiają własne dzieci w poczucie winy i nawet w dorosłym życiu, zamiast pomyśleć - "co to za wariat?", to się zadręczają, co źle zrobiły, że są tak traktowane.

@madhouze owszem, ja tak miałem, nawet czasami się jeszcze takiego duch u mnie pojawi - samojebania

@Precell pewnie tak bo faktycznie wiele osób z którymi rozmawiam z tych roczników opowiada podobne historie. Czyli np. motywacja wyzwiskami czy naśmiewanie się. Brak bliskości, uczuć czy zauważania dziecka jako osobę.

Dziadkowie wydają się super ale nie wiemy jacy byli jako rodzice i jakie traumy naszym rodzicom przekazali.

Ja to nazywam odwiecznym kręgiem spierdolenia, przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Może dopiero nasze to przerwie ale tylko dzięki dostępowi do wiedzy ale też dobrobytowi który daje nam czas na takie myślenie a nie ciągła walka o to żeby było na jedzenie.

Dlatego ciężko mi winić ojca za to jaki był.

@paulusll kłótnie przy dzieciach to fundowanie im nerwicy w dorosłym życiu. Poczucie bezpieczeństwa w domu jest bardzo ważne a trudno się czuć bezpiecznym jak dwie najbardziej kochane osoby ze sobą walczą...

@NatenczasWojski Ochrzan mocniejszy dostają moje lvl 4 i 7, zawsze ode mnie i czują szacunek. No ale 30min boczenia, przytulas i pytanie. Nie będziesz już swojej siostry bił ciupagą? Nie tata, trochę przesadziłem. Tłumaczę im, że są rodzeństwem i będą ze sobą przez całe życie, mają sobie pomagać i siebie bronic nawzajem.

@Opornik Z tymi wspomnieniami to jest w ogóle ciężko, bo negatywne łatwiej się zapamiętuje i uwierają w duszy. Boję się czasami, co zapamiętają moje dziewczyny z dzieciństwa - człowiek się stara, tu jakaś wycieczka, czytanie bajek, śmieszne kolacje, bliskość, a potem wyjdzie, że pamiętają głównie jak "ciągle" im czegoś zabranialiśmy, albo dostawały ochrzan xD

@Piechur To prawda... no ale jednak sporo pozytywnych rzeczy pamiętam. Może to jest tak że najpierw wypamiętujesz negatywne, a jak starych zabraknie to wychodzą na wierzch te pozytywne.

@Piechur zawsze będzie coś źle. Za mało miłości, za dużo miłości, za mało uwagi, nadopiekuńczość, nie dostałem co chciałem, miałem za dużo itp itd.

Ciężko wypośrodkować a poza tym dziecko inaczej ocenia to co się dzieje, szczególnie jak nie ma porównania z innymi bardziej traumatycznymi rzeczami. I na przykład tragedia się staje że kiedyś chciało jakaś zabawkę i jej nie dostało.

Więc wydaje mi się że trzeba robić co możemy i liczyć że jakoś to będzie

@NatenczasWojski Amen. Z tego samego założenia wychodzę

@Opornik to jakieś wakacje na wsi były, dziadkowie z obu stron już miastowi od wojny. Ale wiadomo że pokolenie wojenne inaczej wychowywało dzieci niż my...

Natomiast co do nienawisci. To silne uczucie które dużo kosztuje osobę która to czuje. Dużo stresu i niemiłego samopoczucia. Można to traktować jako zemstę na tej osobie której się nienawidzi ale jak ona nie żyje, albo o tym nie wie, to przecież to żadna Zemsta, chyba że na samym sobie i swoim zdrowiu.

Więc świadomie wybrałem wybaczenie, łagodna wyrozumiałość i akceptację aby nie mieć złych emocji na to co było, już się nie zmieni. Nie usłysze żadnych słów przeprosin czy zrozumienia. Nie otrzyma żadnej "kary" dzięki temu że będę miał złe emocje do niego.

@Afterlife chyba z jakiejś książki, kiedyś dość mocno się wkręciłem w te tematy samorozwoju. Widać była potrzeba i się udało , bo potem mi przeszło. Ale warto sobie głowę poukładać.

@b905 tak, nie była to jakaś skrajność, ale jednak domowa przemoc psychiczna, skoro się bałem ojca. Nie wiem jak siostra, ona chyba to inaczej odbierała, jak ojciec zmarł to ona miała 12 lat i nie wyszło jej to na dobre.

Została grubą starą panną mieszkającą z mamą i swoim psieckiem.

Mama zawsze nadrabiała ojca przemoc swoją dobrocią, miłością i wybaczaniem wszystkiego. I jak zabrakło ojca to zabrakło też osoby która by kopnęła siostrę w dupę żeby zaczęła sama żyć swoim życiem a nie ciągle przyklejona do mamy.

Być może ojciec był jaki był, bo wiedział że matka jest za miękka dla dzieci i starał się to rownoważyć. Kiedyś też u siebie zauważyłem takie ciągoty, ale udało mi się żonę przekonać żeby była twardsza, bo nie chcialem być tym złym policjantem...

@Hasti nie wiem, mogę się domyślać, niektóre rzeczy u siebie widziałem podobne ale reagowałem bo widziałem że to w złą stronę prowadzi.

Wierzę że ojciec chciał dobrze dla nas i robił to aby nas motywować albo korygować, ale nie umiał inaczej. Poza tym na pewno miał wiele problemów. Finansowych bo lata 90 nie rozpieszczały. Zdrowotnych też, wieczne zgagi.

Pamiętam że wiecznie był nerwowy, ale jak nie być nerwowym jak kasy na życie dla rodziny brakuje. Ja bardzo przeżywam gorsze okresy finansowe i też chodzę podminowany.

@NatenczasWojski Widzisz i to jest to. Dobry ojciec to spełniony zawodowo ojciec, który nie musi się martwić o finanse. Ja niestety cały czas jestem przez to nerwowy a moja żona może i praktycznie nie wydaje pieniędzy co jest ewenementem u kobiet ale zarabiać też ich ku**** mać nie potrafi a już o zarządzaniu czasem nie wspominając.

@NatenczasWojski A czasami wręcz czuje się jakbym miał kule u nogi a nie drugą połówkę.

@Hasti dobrze rozumiem co czujesz. Generalnie my faceci mamy jakieś wieksze poczucie odpowiedzialności za finanse rodziny, może to kwestia narzucona przez społeczeństwo a może sami sobie narzucamy ale myślimy o finansach rodziny i jej bezpieczeństwie właśnie także finansowym. I nie w horyzoncie dwóch dni ale tygodni, miesięcy czy nawet lat.

A kobiety to jak coś potrzebują i mają do kogo po to pójść to uważają że wszystko jest ok i nic więcej nie trzeba.

Moja kiedyś bardzo mocno wydawała, próbowała leczyć swoje kompleksy drogimi markowymi ciuchami i torebkami. Oczywiście nie pracowała. Na szczęście moja długa praca nad nią przyniosła efekty i poszła do roboty, zarabia dobrze, ale dalej wydaje bardzo dużo. O tyle lepiej że teraz na konie a nie ciuchy ale dalej wydaje wszystko co zarobi na swoje cele a nie na wspólne.

Więc utrzymanie, budowa domu, życie - to wszystko ja muszę.

I ona zarabia te 8000zl miesięcznie i wydaje na siebie wszystko, a ja mam wyrzuty sumienia jak sobie kupię grę za 200zl raz na parę miesięcy...

@Hasti miałem taki okres w życiu że czułem jakby żona była moim wrogiem, który niszczy wszystkie moje próby wyjścia z problemów finansowych. Ciągle coś kupuje, zamiast oszczędzać. Chce spędzać ze mną czas, kiedy ja muszę pracować.

Miałem wrażenie że wszystkie moje starania są przez nią niszczone i że te moje nerwy i obawa o przyszłość to jej wina.

Potem sam wyjechałem do UK na dwa lata. Zacząłem dobrze zarabiać, nikt nie wyciągał ode mnie kasy. Oszczędzałem.

I chodziłem sam po mieście, oglądałem ładne rzeczy i tylko myślałem żeby z nimi tu przyjechać i im to koniecznie pokazać. Przylatywalem do Polski na weekendy jak tylko mogłem a w tygodniu nie żyłem tylko przeczekiwalem do kolejnego przyjazdu.

Spędzałem sam Sylwestra, kładąc się wcześnie spać żeby tylko mi szybciej minęło. Dostałem od nich paczkę na urodziny, było w niej oprócz moich ulubionych słodyczy z Polski, także zdjęcie córki. Otworzyłem ja w autobusie, siedziałem i płakałem.

Tęskniłem jak pies.

I to mnie wyleczyło. Już się nie złoszczę.

@NatenczasWojski Jakbym o sobie czytał.

@WysokiTrzmiel smutne, ale z drugiej strony są niektórzy co mają 60 lat i boją się swojego rodzica że powie coś niemiłego...

Każdy dźwiga swój krzyż...

@NatenczasWojski To tylko świadczy o jakości rodzicielstwa w Polsce. Mam nadzieję, że nasze pokolenie lepiej się spisze w tym najważniejszym wyzwaniu. Oby nasze dzieci lepiej wspominały młodość.

@WysokiTrzmiel ja często pytam córki, mówi że ma fajne dzieciństwo.

Ale wiadomo że nie można do końca wierzyć. Może mówi tak bo nie chce mnie martwić.

@DexterFromLab staram się na wszystkich patrzeć że współczuciem bo jak się człowiek przyjrzy to kazdy dźwiga swoj krzyż i się rzuca w tym życiu, próbując spełnić oczekiwania swoje, innych, nadać swojemu życiu sens, poradzić sobie z przemijaniem, zaspokoić swoje potrzeby, pragnienia i marzenia, ale i uspokoić lęki i kompleksy. Idziemy przez życie z ciężarami i czasami po prostu nie mamy siły i umiejętności sobie z nimi poradzić.

@jarezz bardzo wiele z tego jaki ktoś jest to wynik reakcji na to co go przez całe życie spotykało. Oczywiście są predyspozycje i przynajmniej w teorii wolna wola ale ile tak naprawdę w nas jest nas, a ile tego wszystkiego co zgarnęliśmy od innych idąc przez życie. Idziemy i wszystko się do nas przylepia, albo mamy siły żeby się otrząsnąć albo idziemy dalej coraz bardziej brudni i zmęczeni. Słowami innych, tym co nam zrobili, tym co nam się nie udało, wspomnieniami o porzuconych marzeniach, myślami o zmarnowanym życiu...

@jarezz Ja mam pretensje do matki o to, że dwa razy ożeniła się z ludźmi, którzy mieli zbyt duży negatywny wpływ na mnie. Nie udał mi się zarówno ojciec jak i ojczym.

Ten pierwszy chociaż ma ze mną teraz poprawne relacje. Trochę jego choroba je pogłębiła, zrozumiałem, że mogę stracić starego.

A ojczym? Gryzie glebę od dwóch lat. Nie cieszę się, ale nie płaczę po nim. Najgorsze jest to, że nie mogę go teraz spytać, czy mnie w chuja robił, jak mi mówił, że Nazistka mnie lubi xD

@Alembik nazistka czyli rodzicielka? Sorry ale nie mogę spać i nie łapię do końca.

Wiesz, ja z matką po śmierci ojca nie rozmawiałem ponad rok. Kwestie majątkowe I nie związane z ojce wcale. W sumie z nią też. Powiedzmy, że jestem nieoficjalnym wykonawcą ostatniej woli kuzyna, Nasze matki to siostry i ciotka generalnie chciała wychujac swoje wnuczki. Historia na kilka wpisów.

Teraz mam z nią kontakt poprawny. Nauczyłem matkę ja I moja kobieta, że ma się nie wpierdalać. Nie chcę, żeby moja córka przez kłótnie dorosłych nie miała kontaktu z babką. Ja tak miałem.

Matka też lekko się ogarnęła, bo ma chłopa. Facet wydaje się w porządku. Przez pewien czas na początku, chyba bal się wchodzić do mojego domu, bo odkryłem, że siedział w samochodzie kiedy matka była u nas. Teraz nas odwiedzają, on bardzo dobrze traktuje moja córkę.

Jedyny plus z tego całego syfu to jest to, że jak myślę o czymś, co chciałbym zróbic I nagle wchodzi mi myśl, że byłoby to jak u mnie w dzieciństwie to od razu wiem, żeby tego nie robić.

Co do ojca, pamiętam jak w reichu robili nie pił jeszcze. Kiedyś przyjechał do domu, a ja na ostatnie dwa dni jego pobytu darłem się, żeby jechać do kuzynów. Kiedy go odwiezlismy, to wieczorem płakałem, że pojechał. Matka mi pocisnęła, że mogłem siedzieć w domu jak był. Minęły 33 czy 32 lata, a ja kurwa do tej pory żałuję, że wtedy nie zostałem.

@jarezz Nazistka to dziewczyna z ochrony za którą tęsknię.

To czy moja matka mnie lubi mam w dupie.