@jmuhha ja zawsze byłem najmłodszy, nigdy nie ogarnialem zabawy z dziećmi. Do czasu, gdy miałem swoje pierwsze a zaraz potem drugie i gdy po jakimś czasie zacząłem ogarniać o co chodzi.

Z początku był zapierdziel a potem jak były starsze to okazało się, że jest wiele fajnych rzeczy.

Przede wszystkim stajesz się mentorem czy wzorem a dzieci patrzą na Ciebie jak na obrazek. Ma to swoje plusy i minusy :)

Ja np. bardzo dużo się o sobie dowiedziałem, niekonieczne dobrego ;) bo te małe satelity to takie lustra.

Potem patrzysz jak dojrzewają, jak pierwszy raz jadą rowerem, pierwsze upadki itd. To trochę jak pomidory, które Ci wyrosły w ogródku pełnym kretów 😀

Poza tym można sobie kupować zabawki bez limitu ;) możesz poczuć się jak dziecko, tak jak dawniej tylko z pełnym portfelem.

Dalej wchodzisz w pewien stopień wtajemniczenia, gdy idziesz na plac zabaw i gdy nie ryczy Twoje dziecko to się cieszysz ale jednocześnie współczujesz, bo wiesz jak to jest.

Wracasz zmęczony z pracy? Masz dosyć całego świata? A tam stoi taki mały gil albo dwa i krzyczą "Tata" i cieszą się z Twojego powrotu bardziej niż Twój pies.

Nie mówię, że to jest dla każdego. Jeśli się nie czujesz to nic na siłę.

Teraz trochę na singli patrzę jak na ameby, które żyją tylko chwilą, coś w stylu "oni jeszcze nie wiedzą"

Ale 6 lat minęło mi jak jeden dzień i bym się już nie zamienił.

Życie się zmienia, ale na inne. Dla mnie na lepsze :)

@jmuhha o widzisz i na to pytanie z przyjemnością odpowiem (pozostałe dalej będę traktował jak flood;)

Ja nie byłem gotów na dziecko (a mamy bliźniaki) mimo, że się o nie staraliśmy naprawdę długo.

Chyba nikt nie jest gotowy. Pierwszy rok był ciężki, do tego stopnia, że żonę z dziećmi na 4 miesiące wysłałem do Tajlandii, żeby oni byli przy rodzinie a ja mógł spokojnie pracować.

Teraz gdy mają prawie 1.5roku, nie chciałbym żyć bez nich.

Tak jak powiedział @Janusz.Mustermann życie się zmienia nie do poznania, wracasz wyjebana z pracy, i cokolwiek się nie zdążyło, jak zły dzień by to nie był, to ten radosny wrzask i atak miłości na Ciebie sprawiają, że wszystko przestaje mieć znaczenie.

Nie lubię swojej pracy (a może raczej jej części albo ludzi w niej) ale jest ona mniej wymagająca, niż opieka nad dziećmi.

Mimo to, gdybym mógł z nimi spędzać 7 dni w tygodniu, bez wąchania zrobiłbym to.

Sam jestem zaskoczyony jak dużo radości mi to sprawia.

Jesteś mentorem, zabawką, przyjacielem i opiekunem w jednym.

Nie wiem czy da się to opisać, ale dzieci to najcudowniejsze co się przydarzyło w moim życiu.

A tyle jeszcze przed nami, wspólne wyprawy rowerowe, biwaki, ogniska, podróże…