Pasty i imby insternetowe

Parę ładnych lat temu popełniłem poniższą pastę, bo zbyt dużo ludzi męczyło mnie o to dlaczego porzuciłem swoją żenującą "karierę" muzyczną. Dziś sobie o niej przypomniałem, a że nigdzie w internecie jej nie wrzucałem poza ograniczonymi kręgami, to pomyślałem że wrzucę tu. Może ktoś wypuści szybciej powietrze nosem przy porannej kawie.
#pasta #tworczoscwlasna
Zapewne zastanawia Was jak to się stało, że przestałem grać na basie. Brak czasu, czy ludzi do gry - to wszystko bujda, którą musiałem wymyśleć, bo uraz był zbyt głęboki, a historia zbyt nieprawdopodobna, aby ktokolwiek w nią uwierzył. Ale zacznijmy od początku, bo tak podobno najlepiej.
Pewnej jesiennej nocy w roku 2011, zaraz po próbie, czekałem na autobus powrotny z okolic ronda Matecznego w Krakowie. Było już kawałek po północy, wszędzie pusto, żadnych ludzi poza mną, od czasu do czasu cisze przerywała jedynie jakaś przejeżdżająca taksówka. Ciężkie chmury zajmowały cale niebo i zdawały się kroczyć po chodniku, zasnuwając okolice mgłą, która z minuty na minutę stawała się coraz gęstsza. Do autobusu miałem jakieś 40 minut (pozdrawiamy mpk), siedziałem wiec na ławce na przystanku, obok mnie zaś mój plecak, bo się zmęczył. Nagle, jakby spod ziemi, pojawił się nie kto inny, jak Zygmunt Hajzer – prowadzący najlepsze teleturnieje znamienity artysta, aktor reklamowy. Wystraszyłem się, bo nie słyszałem, żeby ktokolwiek podchodził. Rozpoznałem go po uśmiechu wykutym botoksem na twarzy, oraz śnieżnobiałym garniturze. Nie odezwałem się słowem, bo wciąż byłem trochę zszokowany - skąd on się tu wziął, do cholery? I co tu w ogóle robi tak znamienita postać polskiej sceny show biznesu? Nie miałem czasu długo nad tym dywagować, bowiem Pan Zygmunt zagaił przepitym głosem:
- Masz peta, kierowniku?
Automatycznym ruchem sięgnąłem po paczkę do kieszeni, nie chciałem bowiem wyjść na polskiego cebulaka, co to sławie szluga żałuje.
- Proszę się poczęstować. – rzekłem.
- Dzięki. Zygmnut. - przedstawił się wyciągając lewą rękę po papierosa, a prawą aby się przywitać - Dla przyjaciół Hejzi. - też się przedstawiłem, potrzasnąłem jego dłoń. Sympatyczny czlowiek, pomyślałem wtedy.
- Co tam targasz w tym futerale, zwłoki, HEHE? - skinął głową na mój pokrowiec z basem.
- Heh, nie, panie Zygmuncie, gitarę basową. - dodałem z wymuszonym uśmiechem, bo jego żart uznałem za średnio śmieszny. Nie takich żartów oczekuje się od gwiazd show biznesu.
- Oho, czyli muzyk. Doskonale… - powiedział jakby bardziej do siębie niz. do mnie. - Zapraszam - powiedział i wskazał otwartą dłonią na czarną furgonetkę marki Nysa, która pojawiła się, tak jak on, dosłownie znikąd. Pomyślałem, że oho, coś jest nie tak, coś jest nie halo. Kiedy próbowałem zrozumieć zaistniałą sytuację, która wykroczyła ponad szarość codzienności, arcydzieło motoryzacyjne PRLu zatrzymało się z piskiem opon, zaś drzwi furgonetki rozchyliły się i w środku dostrzegłem wypasione wnętrze – niebieskie, trącające wsią podświetlenie, mini-barek otoczony dwoma wygodnymi sofami obitymi białą skórą, zaś na tej ustawionej tyłem do kierunku jazdy siedziała postać, której twarz wydawała się jakby znajoma, lecz nie mówiąca wszystkiego - nie rozpoznałem od razu kto to.
- Wskakuj, Hejzi, balujmy! Kogo tam prowadzisz? - spojrzał na mnie. 
- Muzyka, mój drogi, muzyka! - odpowiedział Zygmunt, po czym zwrócił się do mnie - Wskakuj! 
Nie myślałem wtedy zbyt trzeźwo - ciekawość, a przede wszystkim niepowtarzalna charyzma Pana Hajzera przezwyciężyła strach i zdrowy rozsadek. Chwyciłem plecak, bas, i wskoczyłem do fury, siadając obok mojego nowego przyjaciela, pana Zygmunta. Miałem wtedy szanse bliżej przyjrzeć się człowiekowi-zagadce siędzącemu naprzeciwko i wtedy właśnie doznałem olśnienia - mała, łysawa główka, pedalska bródka, święcące głupotą oczy – bez dwóch zdań był to obecny radny Rady Miejskiej w Czechowicach-Dziedzicach, artysta muzyk Jacek Łaszczok, który w swej twórczości określa się jako Stachursky, czterysta czterdzieści i cztery, Żółta Magnetyczna Gwiazda, która otacza centralny, zielony Zamek Symbolizacji, któremu przewodnikiem Żółty Samoistny Człowiek. Drzwi za mną się zatrzasnęły, zaś furgon ruszył.
- Sypnij! - powiedział Stachursky do Zygmunta. Ten zza pazuchy wyjął kartonowe, kilogramowe opakowanie Viziru i wysypał z 20 gram na przygotowana wcześniej okrągłą tackę z lustrzaną powierzchnią. Stachurski przygotował na prędce osięm ścieżek proszku, po czym sięgnął do kieszeni po banknot jednodolarowy. Zwinął go zwinnie w palcach i wciągnął za jego pośrednictwem do nosa usypany proszek. Jego źrenice rozszerzyły się nagle do rozmiaru pięciozłotówek – dziwna sprawa, bo dolar stał wtedy w okolicach 3,60 zł. Resztki proszku do prania osiadly mu na wargach, brodzie i dobrze skrojonym garniturze. - Chłostaaaaa!!!! - zaczął śpiewać i tańczyć do muzyki, która najwyraźniej zaczęła grać w jego głowie.
- Hehe, ten to zawsze cos odpierdoli! - zaczął się śmiać Hejzi.
- CHŁOSTAAA!!! - krzyczał dalej Jacek, i upadł ciężko na kanapę, wymachując w powietrzu pięściami. - nie ma kto Persila czasem? Kopie mocniej! - spytał zebranych, dalej tańcząc, już na siedząco. Przypomniałem sobie, ze robiłem zakupy tego poranka i miałem przy sobie małą saszetkę Vanisha, który doskonale usuwa plamy, a akurat jedna mi się na ulubionych spodniach zalęgła. Postanowiłem się pochwalić swoim zakupem, troszkę tez ciekawiło mnie jak zadziała on na tego radosnego człowieka w garniturze.
- A mam cos takiego - wyjąłem z plecaka różową saszetkę. Na jej widok Stachurskyemu o mało co oczy nie wyskoczyły z orbit.- Ooooo, dawaj stary, dziekóweczka! - niemalże rzucił się na mnie, wyrywając z reki saszetkę. Natychmiast ją rozerwał, rozszerzył palcami dziurkę w nosię i wsypał całą zawartość do nosa.- CO TY ROBISZ?! - Zaczął na niego wrzeszczeć Zygmunt – to wybielacz!.
Jacek chwycił się za głowę - o cholera Faktycznie! O kurwa!Co ja zrobiłem! Zaraz mnie walnie! – i w tym momencie jakby zgiął się w pół, zaczęły nim miotać drgawki. Upadł na podłogę. Jego oczy szukały w panice ratunku, kręcąc się niezależnie od siebie, jak pranie w dwóch pralkach. Byłem przerażony - może i muzyka Stachurskyego nie miała nic wspólnego z muzyką, a teksty z sensem, ale był to jednak człowiek! Po kilku chwilach, ku mojej ogromnej uldze, atak ustąpił. Trzęsący się z wycieńczenia Jacek usiadł na kanapie, rozglądnął się nieprzytomnym wzrokiem i powiedział:
- Muszę zostać politykiem.
- Co? – Spytał Hejzi. – Hehe, dobrze ci? Przed chwilą o mały włos nie wykitowałeś!
- Wszystko w porządku, proszę Pana. Muszę tylko zostać politykiem. – po tych słowach wyskoczył z pędzącej Nysy przez okno, zrzucił garnitur, pobiegł w samych skarpetkach i majtkach z napisem „dosko” przed siebie, by po chwili rozpłynąć się we mgle. Jedynie w oddali słychać było:
- Najpierw radny, później prezydent! Później Król! Później cały świat! WSZYSCY BĘDĄ SŁUCHAĆ MOJEJ MUZYKI! ZAKAŻĘ PUSZCZAĆ COKOLWIEK INNEGO! Zabiję wszystkich innych!
Korzystając z chwili nieuwagi Hajziego i czerwonego światła, otworzyłem drzwi, wziąłem graty i zacząłem spierdalać. Uciekałem długo, nie patrząc się za siebie, w obawie o własne życie. Nie pamiętam ile czasu biegłem, wiem tylko, że dobiegłem do samego domu, zamknąłem za sobą wszystkie zamki i poszedłem spać. Postanowiłem nikomu nie mówić, co mnie spotkało, myślałem, że to tylko posrany sen, który wynikł ze zmęczenia. Starałem się wyprzeć ze świadomości tą noc, lecz odkąd ostatnio dotarła do mnie informacja, że Jacek Łaszczok stał się radnym w Czechowicach-Dziedzicach, nie zmrużyłem oka. Klątwa się dopełnia. Jestem przerażony i nie sypiam po nocach – cały czas, gdy zamykam powieki, widzę obraz świata, w którym puszczana jest jedynie Jego muzyka, zaś na Tronie Świata siedzi On i niszczy wszystkich, którzy z muzyką mają cokolwiek wspólnego. Od tego czasu nie dotykam gitary i przytyłem 10 kilo.

Słońce grzało nad Zatoką Przygód aż miło. Ryder rzucał swoim pieskom piłkę, a te ścigały się o nią z zapałem godnym lepszej sprawy. Chase sprawnie odbił piłkę do Skye, ta podała do Rubble'a. Gdy Marshall próbował ją przechwycić, niezdarnie potknął się o miskę, przekoziołkował i wpadł na pozostałe pieski. Całe stadko formowało teraz radosną, roześmianą kupkę futra. Gdy Ryder śmiał się razem z nimi, jego tablet zawibrował. Burmistrz Goodway. Chłopiec odebrał połączenie:
- Tak, pani burmistrz?
- Ryder, potrzebuję pilnej pomocy Psiego Patrolu. W mieście rozpoczęły się zamieszki! Tłum ludzi idzie na ratusz i chce mnie zdetronizować!
Tutaj spanikowana burmistrz skierowała kamerę w kierunku protestujących. Rzesza rozwścieczonych obywateli maszerowała z pochodniami, znakami: "GOODWAY NA DNO ZATOKI PRZYGÓD", "PRECZ Z KOMUNĄ", wyrwanymi sztachetami i kostką brukową. Kroczący na przedzie mężczyzna krzyczał przez megafon:
- Polityka burmistrz Goodway sprowadziła Zatokę Przygód na skraj bankructwa. Mieliśmy gigantyczną bryłę złota, która mógłby zaspokoić socjalne potrzeby całego miasta na długie lata, wartą setki milionów dolarów! Mogliśmy mieć szpitale, obwodnice, sieć dróg, fabryki... A co zrobiła ta złodziejka? Przetopiła go na pomnik swojego pieprzonego kurczaka. Obalić posąg Chicaletty! Obalić burmistrz Goodway!
Tłum, jak zahipnotyzowany, skandował:
- OBALIĆ POSĄG CHICALETTY! OBALIĆ BURMISTRZ GOODWAY!
Bumistrz z powrotem skierowała kamerę na swoją twarz:
- Słyszałeś Ryder? Chcą obalić Chicalettę! Ojejku, moja kurka tak się stresuje! Bądź dzielna kochana. Ryder, musisz nam pomóc!
- Proszę się nie martwić, pani burmistrz - odparł chłopiec - nie ma takich zamieszek, których nie rozpędzimy! Psi Patrol, zbiórka w bazie!
Komunikatory na obrożach zapiszczały, a pieski krzyknęły chórem:
- Ryder wzywa!
W jednej chwili popędziły do bazy i po minucie już stały w równym szeregu, w pełni umundurowane, zdyscyplinowane jak hufiec HitlerJugend w czasach swojej świetności. Chase, ubrany w mundur policyjny, zawołał:
- Jesteśmy gotowi do akcji, Ryder!
- Dziękuję za szybkie przybycie, pieski - zaczął chłopiec - pani burmistrz właśnie jest oblegana przez tłum protestujących obywateli. Jeśli nie rozpędzimy zamieszek, burmistrz zostanie obalona ze swojego stanowiska, a złoty posąg Chicaletty zostanie przetopiony i sprzedany na jakieś szczytne cele. Nie możemy na to pozwolić. Do tej misji wybieram.... Marshalla. Marshall, weźmiesz armatkę wodną i rozpędzisz nią tłum zmierzający w stronę ratusza.
- Już się palę! - rzucił ochoczo piesek.
- Świetnie! Chase, ty weźmiesz megafon i każesz protestującym rozejść się i wracać do domów. Weź też swoje działko na piłki do tenisa. Załadujesz ją gumowymi kulami i będziesz strzelał w tych, których nie uda się zmyć Marshallowi.
Piesek aż zamerdał ogonem z podniecenia:
- Chase się tym zajmie!
- Super! Psi Patrol rusza do akcji! - zawołał z zapałem Ryder, po czym wszyscy ruszyli do swoich pojazdów.
Gdy dotarli na miejsce, tłum rzucił liny na posąg Chicaletty, ciągnąc go siłą setek rąk. Złota Chicaletta opadła niczym pomnik Saddama Husajna w 2003. Ryder rzucił szybko do Marshalla:
- Marshall, działko wodne!
- Hau, hau! Działko wodne! - potwierdził dalmatyńczyk i zaczął pryskać w tłum. Niewielkie działko wodne, łamiąc wszelkie zasady logiki i fizyki, trysnęło potężnym strumieniem, który pogasił pochodnie i roztrącił protestujących. Piesek zaśmiał się niewinnie:
- Haha, to jak kręgle!
Chase w tym czasie krzyczał do megafonu:
- Rozejdźcie się, ale już! Opór jest bezcelowy, nikt nigdy nie wygrał z Psim Patrolem!
Swój przekaz wzmocnił gradem gumowych kul. Zasypały protestujących, wybijając im z głów zęby tudzież przytomność. Śmiał się przy tym do rozpuku.
- Faktycznie jak kręgle. Patrz, Marshall! Cała grupka padła po jedym strzale. Strike w strajk, haha!
Po chwili pod ratuszem nie było ani jednego przytomnego buntowika. Ryder rozglądał się po pobojowisku.
- Świetna robota, pieski! To jeszcze nie koniec, są jeszcze inne grupy. Nie wiemy też kim jest przywódca buntowników. Będziemy potrzebowali wsparcia. Skye! - kilknął jej ikonkę na tablecie - Przyleć do nas i za pomocą swoich gogli odnajdź człowieka, który stoi za tym protestem!
Suczka aż zrobiła fikołka z radości, rzuciła swoim tandetnym catch-phrasem:
- Oto pies, który lata!
I ruszyła w pogoń.
Tymczasem Humdinger, burmistrz Mglistej Osady, razem ze zgrają swoich kociaków rozdawali protestującym kostkę brukową, koktajle mołotowa i nogi od krzeseł.
- Bierzcie, bierzcie, starczy dla każdego! Trzeba położyć kres faszystowskim rządom rodu Goodway'ów oraz Psiego Patrolu. Nikt nie poradzi sobie z deszczem kostki brukowej! To już nie będzie "Psi Patrol" a "Płonący Patrol", hehe!
Gdy ostatni protestujący zostawili Humdingera za plecami, ten zakręcił wąsa i zamruczał pod nosem:
- A gdy burmistrz Goodway zostanie obalona, cała władza przypadnie mnie, MNIE, MNIE! A złoty posąg Chicaletty przetopię na posąg najlepszego burmistrza na świecie czyli... MNIE! Hahaha!
Jego kociaki zachichotały złośliwie wraz z nim.
Burmistrz nie wiedział, że Skye obserwuje go ze swojego helikoptera. Z zapałem młodej SB-czki zakomunikowała Ryderowi:
- Ryder, burmistrz Humdinger daje uzbrojenie buntownikom! Idzie na was armia uzbrojona w koktajle Mołotowa, kamienie i pałki! Jesteście w niebezpieczeństwie!
- Dzięki, Skye! - zawołał chłopiec - Przyda nam się pomoc. Wezwę Zumę i Rocky'ego.
Gdy kolejna fala buntowników dotarła pod ratusz, pieski szykowały się do obrony. Choć sytuacja wyglądała na opłakaną, Ryder nie tracił typowej dla siebie pogody ducha. Miał plan, zawsze miał plan. Gdy poleciał na nich grad kamieni i płonących butelek, krzyknął do Zumy:
- Zumo, teraz!
- Hau, hau!
Zuma włączył potężne wentylatory swojego poduszkowca. Wiatr zdmuchnął grad pocisków, tak że wszystkie poleciały na głowy przerażonych protestujących. Ci jednak, choć zaskoczeni byli gradem pocisków i dysfunkcjonalnymi prawami fizyki, nie mieli ochoty się poddawać.
Ryder zdawał się tego spodziewać. Rozpoczął kontrofensywę.
- Rocky! Masz może trochę gazu pieprzowego i kwasu solnego?
- Hau! - zamerdał ochoczo kundelek - w moim magazynie zawsze coś znajdę.
- Świetnie! Wysyp gaz pieprzowy przed wiatraki Zumy, aby zupełnie zniszczyć ducha walki w protestujących. Potem wlej kwas do pojemników Marshalla, aby mógł spyskać tłum. Oparzenia pomogą nam potem ustalić kto brał udział w tym nielegalnym zbiorowisku.
Krzyk buntowników niósł się po całej Zatoce Przygód. Ulice spłynęły kwasem solnym i płatami rozpuszczonej skóry. Marshall z Zumą śmiali się do rozpuku, ciesząc się z udanej akcji. Myśleli już o przekąskach, którymi nagrodzi ich Ryder po powrocie do bazy. Nie minęło wiele czasu, a Chase przywlókł za sobą złapanego w sieć burmistrza Humdingera. Ten siedział z naburmuszoną miną, zły na cały świat:
- Gdyby nie te przeklęte kundle, rządziłbym teraz całą Zatoką Przygód!
Dzień później burmistrz Humdinger czyścił posąg Chicaletty. Pani burmistrz doglądała go, trzymając w ręce swoją kochaną kurkę.
- Jeszcze tutaj, pod skrzydełkiem. Widzi pan, burmistrzu Humdinger: jak się nabroi, trzeba posprzątać. Prawda, Chicaletto?
Kurka dziubała obojętnie ziarna kukurydzy trzymane przez swoją neurotyczną właścicielkę. Pani Goodway zwróciła się do Rydera:
- Ryder, dzięki za pomoc. Bez was posąg Chicaletty zostałby sprzedany na jakiś szpital albo dom dziecka. Chyba wiem jak się wam odwdzięczę. Zapraszam na ciasteczka do pana Portera!
Pieski z aprobatą zaszczekały. Ryder zaśmali się serdecznie.
- Nie ma sprawy, pani burmistrz. Bo gdy macie problemy z niezadowolonymi obywatelami, dzwońcie po pomoc!
***Pa-pa-pa-pa-pa-pa-trol nasz***
#pasta #psipatrol #rodzicielstwo #heheszki

Wkurwiaja mnie te nadopiekuncze mamy. Mam dwóch synów. Jeden lat 2 i drugi lat 5. Ten drugi chodzi do przedszkola i jest normalnym dzieckiem. Nie za mądrym i nie za głupim, ot Kacperek. W ten piątek odbieram gowniaka z przedszkola, więc jestem punktualnie 15:45 pod drzwiami. O 16 dzieciaki kończą zajęcia, więc czekam. Ze mną czeka stado rodziców. Raczej mamusiek, które swoje spierdolenie życiowe próbują naprawić dzieckiem. Wiecie, takie dziunie z dyskotek narobily Brajankow i Dżesik, ich jedyna przygoda to murzynski beniz w mordzie oraz opalanie się z Sebkiem w Krynicy Morskiej. No nic. Stoję i zagaduje do mnie jedna Karyna.
- Brajan, umie już czytać i liczyć do stu.
- Mhm.
- A mój drugi synek, Natan, umie nawet mnożyć do sześćdziesięciu.
- Mhm.
Tylko potakiwalem, nie mam zamiaru wciągnąć swojego syna w ten chory wyścig szczurów.
Godzina 16:00. Wybiegaja dzieciaki. Mój Kacper podał mi rękę, jak prawdziwy mały dżentelmen. Ja również mu podaje. Po powitaniu, podnosze wzrok ku górze i kieruje się do wyjścia. Przykul uwagę jeden obsrany dzieciak z klapkiem na mordzie. (też obsranym) To Brajanek. Ten co umie liczyć do stu. Podchodzę do niego i jego rodzicielki. Mówię do syna:
- Kacper, jaka jest definicja granicy wg Cauchyego?
- Dla każdego epsilona większego od zera, istnieje taka liczba ro większa od zera taka, że dla każdego x należącego do zbioru A z nierówności moduł z różnicy iksa oraz iks zero zawiera się w przedziale od zera do ro wynika nierówność moduł z różnicy funkcji zależnej od iksa i granicy jest mniejszy od epsilona.
I tak odeszlismy do samochodu. Następnym razem matka Brajana już się do mnie nie odzywała. Była zajęta czyszczeniem gówna z klapkow Brajana.
#pasta #heheszki

#pasta
Postanowiłem zabrać ojca na zlot starych samochodów. Niedługo kończy 60 lat, zdrowie już trochę nie dopisuje, wyprowadził się na wieś, więc rzadko bywa w mieście, a samochody też lubi, więc dobrze, jedziemy. Nastaliśmy się w kolejce, wreszcie wjechaliśmy. Ja sam mam balerona, ojciec jest dumny że takie dobre auto kupiłem.Ojciec chodzi sobie po terenie, widać że mu się podoba. Ooo, mówi, takie Audi 100 to było moje marzenie w latach 80. Najpiękniejszy samochód tamtych czasów. A jak ono było świetnie wykonane. Oko mu się świeci na widok ładnie zachowanego Mercedesa beczki. Beczka to najwspanialszy wóz, najtrwalszy na świecie! Jaki wygodny! Zagaduje właściciela, zaczynają rozmawiać o tym że diesle Mercedesa to milion kilometrów jedzą na śniadanie. Idziemy dalej, ojciec cmoka z zachwytu nad odrestaurowaną Alfą Romeo Giulią. Jeden znany aktor za PRL miał taką, ojciec nawet wymienia jego nazwisko, ale nic mi ono nie mówi, z PRL-owskich aktorów znam tylko Bareję. Idziemy dalej, ojciec pokazuje na jakieś Corrado na glebie, mówi - co ono tak nisko siedzi? Przecież tym się jeździć nie da. No ale co kto lubi. Spacerujemy dalej. Piękny Saab. A jaka wspaniała Lancia.Ale zaraz, mówi ojciec. A co tu robi Polonez? Polonez to szmelc. Nie powinni go tu wpuszczać! Widzę, że już trochę stracił zapał do tego zlotu. No ale tato, chodźmy zobaczyć co tam jeszcze na końcu. Ojciec z obrzydzeniem idzie wzdłuż rzędu 125p, nawet na nie nie patrzy. Tylko coś mamrocze. „Zmarnowane miejsce na to ścierwo”. Trochę się ożywia, jak widzi Garbusa, bo miał kiedyś Garbusa. Idzie pogadać z właścicielem, pokazuje trik jak wyciągnąć silnik w Garbusie w piętnaście minut, ha ha ha hi hi hi gadki starych garbusiarzy. Ojciec odwraca się i idzie w moim kierunku, w stronę rzędu Maluchów zakończonego Syreną. Koło niego przechodzi jakiś młody człowiek, na oko 20-latek, w bluzie z napisem „CZAR PRL”.Ojciec jakby go piorun poraził.Co to k….a jest CZAR PRL? – widzę, że już jest słabo, wściekłość lvl 9000 – CZAR PRL K…WA? Czar jak mnie milicja pałowała i trzymała na dołku bez zarzutów po 48 a potem wypuszczała żeby znowu złapać? Czar jak #!$%@? kraj przez 45 lat rozkradali i kłamali w telewizji? Czar jak nie można było butów kupić, ani mięsa, tylko j…ny ocet był w sklepie? Czy ich posrało? Tępi gówniarze! Czar PRL! Ja bym im kazał żyć w tamtych czasach, to by dziś debile takich ciuchów nie nosili!!! Co następne będzie, czar trzeciej rzeszy? Czar głodu na Ukrainie 1933? Jadę stąd! – nagle wracają mu siły, raźnym krokiem rusza do naszego samochodu. Po drodze spluwa na widok Tarpana, krzycząc w kierunku właściciela „MIAŁEM TO GÓWNO, PODPAL TO I KUP COŚ NORMALNEGO!!!!””. Wsiada do auta, trzaska drzwiami i zamyka się od środka. Siedzi obrażony tak od pół godziny
#pasta #motoryzacja #heheszki #polonez #prl

Myśliwy po całym dniu polowania znajdował się w środku ogromnej puszczy. Robiło się ciemno i całkowicie opadł z sił. Zdecydował się iść w jednym kierunku, dopóki nie upewni się co do swojego położenia. Po paru godzinach znalazł chatkę na małej polanie. Ponieważ było już bardzo ciemno, zdecydował, że zostanie w niej na noc. Podszedł do chatki. Drzwi były otwarte. W środku nikogo nie było. Myśliwy położył się na znalezionym łóżku, decydując, że wszystko wyjaśni właścicielowi chatki rano.
Rozejrzał się po wnętrzu chatki. Zaskoczony spostrzegł na ścianach kilka portretów, namalowanych z dbałością o najmniejsze szczegóły. Wszystkie portrety bez wyjątku wyglądały, jakby się mu przyglądały. Ich twarze wykrzywione były w grymasach nienawiści i złości. Myśliwy poczuł się dziwnie. Starając się za wszelką cenę zignorować portrety, odwrócił twarz od ściany i wykończony zapadł w głęboki sen. Rano myśliwy zbudził się. Odwrócił się i zamrugał w nieoczekiwanym świetle słońca. Spostrzegł, że w chatce nie ma żadnych portretów, tylko okna.
#creepystory #creepypasta

#niemoje #pasta
>bądź na uczelni
>pójdź do starego wydziału z kumplem
>zauważ dwie dziewczyny, wprawdzie z żadną nie gadałeś, ale kojarzysz z twarzy
>jedna jest 10/10, cała cymes, milutka i chyba wolna
>czekajcie na otwarcie auli im. prof. Gąbki i gadajcie sobie
>znaczy się większość mówi kumpel
>ogarnij, że powinieneś powiedzieć coś zabawnego i bystrego
>nad wejściem do sali wisi zegar z kukułką i wahadłem
>"a więc wahadło... wiecie, że jego częstotliwość to nic innego jak jeden przez okres, a jako płeć żeńska to oczywiście znacie się na innym okresie"
>patrzą na mnie lekko zmieszane i wystraszone
>jest tylko gorzej
>pointa wchodzi jak perełka po długim gorącym dniu
>zacznij świstać z powstrzymywanego śmiechu wskutek wlasnego żartu
>morda czerwona jak Jelcyn u końca kadencji i też nie panujesz nad nogami
>dziewczyny patrzą na ciebie i powoli wychodzą, kiedy leżysz na podłodze i odgrywasz kompilację śmiechu Waldka Kiepskiego przez twój nieudolny pik komedii
>kumpel wściekły, że przez ciebie nie zapuści mrówkojada
>obsmarkaj się i tak, pisząc to

Widzieliście kiedyś na żywo prawdziwą naukową dyskusję? Ja miałem okazję wczoraj w jednej uczestniczyć. Przygotowałem prezentację o metylacji DNA (trudne zagadnienie), produkowałem się pół godziny, ale dobrze poszło. Ostatni slajd, na nim ”dziękuję za uwagę”, mówię:
- Dziękuję za uwagę. Czy ktoś ma jakieś pytania albo komentarze?
Atmosfera na sali trochę się rozluźniła. Głos zabrał doktor habilitowany Karwiński:
- Z całym szacunkiem, panie Anonimski, według mnie pańska prezentacja zawierała szereg błędów. Po pierwsze, metylacja DNA...
Zaczęło się. Czułem się, jakbym schodził po schodach i nie trafił w stopień. Serce zamarło, po czym przyspieszyło do stu dwudziestu na minutę. Karwiński po kolei punktował wszystkie słabostki mojego wystąpienia
- ...mam wrażenie, że przeczytał pan jedynie przeglądówki sprzed piętnastu lat, a i to pobieżnie. Czy pan w ogóle odróżnia metylację DNA od metylacji histonów?
- Panie docencie... ja... ja... - dukałem nieporadnie. To koniec. Obrona nie była możliwa. Cały mój wysiłek poszedł na marne, słońce zaszło za chmurami, a z nim nadzieja na zaliczenie seminarium. Zawiodłem i przegrałem.
Niespodziewanie inicjatywę przejął mój promotor, profesor Bujewicz.
- Szanowni państwo - zwrócił się do zebranych - z całą pewnością wszyscy słyszeliśmy żałosne wywody docenta Karwińskiego. Jakże jednak mamy traktować je poważnie, skoro pan docent, jak powszechnie wiadomo, ma małą i giętką pałę oraz lubi ssać męskie penisy?
Szmer uznania przetoczył się przez audytorium. Ludzie kiwali głowami, przychylając się do słów profesora.
- Panie profesorze - oburzył się Karwiński - Co to do cholery znaczy? Co ma długość mojego członka do metylacji DNA? A „męski penis” to masło maślane, zna pan jakieś "żeńskie penisy"? Pan obraża naukową dyskusję!
- Sam pan ją obraża swoją paskudną mordą, docencie Karwiński. W kwestii „męskich penisów” to tak, znam jednego właściciela „żeńskiego penisa” – pana, docencie, bo pan pizda jesteś. Pytał pan jeszcze, co ma długość pańskiego fistaszka, którego szumnie określił pan nazwą członka, do metylacji DNA? Ano to, że tankował pan wódkę z przemytu, zmetylowało panu kutasa i jego rozwój zatrzymał się na trzech centymetrach.
Widownia wybuchła śmiechem. Z osłupieniem obserwowałem tę scenę. Karwiński poczerwieniał jak burak, Bujewicz zaś, bez zażenowania, wyciągnął cygaro, zapalił je i zaciągnął się z satysfakcją. Ktoś z sali krzyknął:
- Brawo profesor Bujewicz!
- Kto wpuścił tego debila na salę? Wypierdolić Karwińskiego!
- Wypierdolić!
Docent poczerwieniał jeszcze bardziej, podszedł do Bujewicza i warczącym głosem zaczął mu dogryzać:
- Że niby ja mam jakieś braki? A co z panem, profesorze, co? Bujewicz-bezchujewicz! Stary impotent, bez viagry to nawet myśleć o ruchaniu nie może! Spójrzcie na niego, jakie cygaro wyciągnął, pewnie kompleksy ma! Lubi pan brać długie, grube rzeczy do gęby, co nie?
Profesor Bujewicz zaciągnął się cygarem, wypuścił dym prosto w twarz adwersarza.
- Chyba pana stary, docencie. Panie magistrze, proszę pocisnąć torpedę docentowi Kurwińskiemu. - zwrócił się do mnie.
Rozgorączkowana publiczność pokazywała nas sobie z zaciekawieniem palcami. Karwiński był już skompromitowany, a do mnie należało jego ostateczne dobicie. Widownia oczekiwała świetnej wiązanki, mój promotor patrzył na mnie z nadzieją, Karwiński zaś próbował zamordować mnie wzrokiem. Wyprostowałem się, spojrzałem mu prosto w oczy i wyrzekłem.
- Pytał się pan, docencie Kurwiński, co wiem o metylacji. Wiem, kurwa, wszystko. I chuj pana obchodzi, z jakich źródeł korzystałem, bo i tak pewnie czytać pan nie potrafi. Jeśli moje wywody o metylacji DNA się panu nie podobały, to może mnie pan w dupę pocałować. Albo w wała possać, tak jak pan lubi!
Docent skrzywił się nieprzyjemnie, wycelował oskarżycielsko palcem.
- Panie Anonichuimski! Merytorycznie pana praca leży i kwiczy, to dno plus metr mułu, gówno psie i wie pan co?
- Co? - odparłem odruchowo. Błąd.
- Chujów sto!
Audytorium zaśmiało się. Dałem się zrobić jak dziecko. Karwiński uśmiechnął się triumfalnie, pewien zwycięstwa. Profesor niewzruszony palił swoje cygaro. Kiwnął przyzwalająco głową. Zripostowałem.
- W pana dupę, docencie Kurwiński! Tak, jak pan lubi!
Zerwała się owacja. Karwiński starał się coś odeprzeć, coś dodać, bronić, się, atakować, ale lud nie dał dojść mu do słowa.
- Wypierdalaj! Wypierdalaj! WY-PIER-DALAJ!
- Chuj ci na imię! Kurwiński, chuj ci na imię! Chuj ci na imię! - skandowali.
Biedny docent nie miał gdzie się schować. Usiadł na swoim miejscu, skurczył się w sobie i (choć wydaje się to niemożliwe) poczerwieniał jeszcze bardziej. Zasłonił twarz rękami. Nie wierzę. Triumfowałem. Wygrałem naukową dyskusję.
- Czy ktoś ma jeszcze jakieś pytania lub komentarze? Dla odmiany sensowne?
- Tak - podjął jeden z kolegów na sali - czy metylacja w obrębie intronów też może mieć znaczenie na skuteczność transkrypcji genów?
Uśmiechnąłem się. Z sali zaczęły padać coraz to nowe pytania, ja zaś odpowiadałem na nie zgodnie z moją wiedzą
#heheszki #memy #pasta

Poznałem wczoraj w barze starszą babkę. Wyglądała całkiem nieźle, jak na 60 lat. W zasadzie, to nawet lepiej niż nieźle. Tak sobie myślę, że musi mieć naprawdę ładną córkę. Wypiliśmy kilka piw i zapytała mnie, czy miałem kiedyś “sportowego dubla". Zapytałem. Co to?
"To trójkąt z matką i córka" -
odpowiedziała.
Bardzo spodobała mi się jej odpowiedź, i zgodnie z prawdą odpowiedziałem, że nie, nie miałem.
Wypiliśmy jeszcze trochę, po czym mrugnęła do mnie okiem i powiedziała - "dziś jest twoja szczęśliwa noc"
Poszliśmy do niej. Wchodząc do holu, zapaliła światło, i zawołała:
mamo, nie śpisz jeszcze?
#pasta #heheszki #suchar

#pasta #metro2033 #metro #heheszki
"Jak to wszystko pierdolnie"
Wszystko zaczęło się, kiedy byłem jeszcze małym chłopcem. Chaos przyszedł niespodziewanie i po dziś dzień zastanawiam się, czy można było tego uniknąć. Znaki
o zbliżającej się katastrofie dostawaliśmy już od 2005 roku, kiedy to Benedykt XVI rozważał wykorzystanie tzw. Santo subito, dzięki któremu to Papież Polak miał zostać uznany za błogosławionego bez konieczności odczekiwania pięcioletniego okresu po śmierci wyżej wymienionego. Sygnały nie były z początku oczywiste – ot, jakiś gość wróżący z kart Cheetos potrafił spaść z rowerka po wywróżeniu kataklizmu spowodowanego beatyfikacją wysłannika piekieł. Z upływem lat pojawiało się coraz to więcej przesłanek, że sytuacja staje się kryzysową – jednak media milczały, aż do ostatniej chwili, a kiedy się odezwały… nie było już ratunku.
Dzień nie zapowiadał żadnych rewelacji, wstałem, zjadłem śniadanie i ogarnąłem wszelkie podstawowe obowiązki. Nie pamiętam dokładnej godziny, jednak przechodząc obok salonu, zostałem zawołany przez babcię.
- Anyon! Weź, no przyjdź mnie tu i telewizora podgłośnij, bo coś ważnego u tych Rzymianów tam robią.
Nie ociągając się, podbiegłem do stolika, poprawiłem klapkę od baterii i na życzenie staruszki pogłośniłem odbiornik. To co się tam odjebało to ja nawet nie. Kamery krążyły po Placu św. Piotra, a z balkonu papież odprawiający mszę zaczyna wygłaszać, iż Karol Wojtyła oficjalnie zostaje beatyfikowanym, czyli błogosławionym. Tłumy zaczynają wiwatować, gdy nagle ziemia zatrzęsła się i rozstąpiła pod nogami wiernych, którzy to masowo zaczęli spadać we wrzącą czerwień. Wszyscy, którzy jeszcze trzymali się na nogach, uciekali w popłochu, a całe grono patriarchalne w przerażeniu obserwowało dziejące się na ich oczach wydarzenie.
Nie miałem pojęcia co się odkurwia, wszystko działo się tak szybko. Matka, która do tej pory gotowała bigos, widząc całe zamieszanie, przybiegła do salonu i kazała pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Zesrany jak jasny chuj – usłuchałem.
Po jakichś 5 minutach miałem pod ręką trzy pary bielizny, bluzę Anti Poland Poland Clubi i PC’ta z zestawem gier. Matka uderzyła mnie z liścia i kazała zostawić komputer. Żegnaj PC’ciku – pomyślałem, odstawiając go. Po odłożeniu balastu, który przez ostatnie 5 jebanych lat był moim jedynym oknem na świat, podniosłem wzrok na babcię. Trzęsła się w fotelu jakby dostała ataku padaczki. Torsje były tak silne, że upuściła trzymane na kolanach szydełka, po chwili wszystko zamilkło. Spojrzałem mamie w oczy, a później oboje wróciliśmy wzrokiem na staruszkę. Nie minęła chwila, a babcia uniosła się i demonicznym głosem zaczęła przerażające śpiewanie barki od tyłu, rzuciła się na nas, jak ksiądz na ministranta w pustym kościele. Po krótkiej przepychance udało nam się przycisnąć ją do ziemi i skręcić kark – tak… to była jedyna opcja, jaką wtedy widzieliśmy. Dalej słyszę ten chrzęst kości, porównywalny z upadnięciem tyłkiem na paczkę chrupków.
Wraz z równie przerażoną co ja matką, pobiegłem w dół Klatki Schodova i po kilkunastu minutach autystyczngo truchtu przez spowite paniką miasto, dotarliśmy do Centrum – a z niego, zeszliśmy do odgrywającego kluczową w tej historii rolę Warszawskiego Metra. Mimo przerażenia czułem swoisty dreszczyk emocji. Wiecie sami. Całe dzieciństwo spędzone na strzelankach i pierwszych fallout’ach, czy czytanie Glukhovskiego, wniosło do mojej młodej głowy wizję zostania zajebistym stalkerem, lub czymś na ten wzór. Już widziałem te wszystkie epickie batalie, w których będę brał udział, a kobiety będą wręcz kłębiły się wokół. Chuja tam. Nadal nie odgrywam żadnej znaczącej roli w naszej podziemnej społeczności. Żyje z dnia na dzień jak jebany pasożyt. Matka po kilku miesiącach padła na jakieś tałatajstwo – dalej nie wiem, czy to choroba weneryczna od losowego gościa, z którym to baraszkowała po nocach, myśląc, że nie słyszę, czy może przez powszechny syf panujący
w metrze. Z czasem po prostu przestałem o tym myśleć.
- Anyon, kurwa! Wstawej do cholery. – obudził mnie stryj Szczepan. – We no młody kilka obrazków z komody i skoczże do
Witalija po kremówki, bo w lodówcy nic ni ma. – Tak, pudełko na lód, w którym od 1999 nie było choćby kostki lodu, to naprawdę świetna lodówka – a przynajmniej według stryja…
- Dobrze, już… Dobrze. Tylko się ubiorę. – powiedziałem w miarę spokojny, jak na fakt, że przez darcie pizdy tego debila, zajebałem głową o górną część łóżka piętrowego.
Po niespełna kilku minutach byłem gotowy na wyjście. Spojrzałem na szwendającego się po „domu”, stryja Szczepana, który tak jak każdego ranka od dziesięciu lat, czytał
z wystającym językiem, ten sam egzemplarz „Auto Światu”. Bez dłuższej zwłoki wyjąłem
z szuflady dwa obrazki z wizerunkami świętych. Jeden miał na sobie Jadwigę Andewageńską, a drugi był już na tyle wytarty, że chyba nikt nie rozpozna, kogo on tak naprawdę przedstawia. Obrazki takie są u nas walutą. Ich powszechnie przyjmowana wartość wynika
ze zdolności ochrony przed powstałymi w wyniku beatyfikacji, kleryko-demonami, jaką owe obrazki dają. To jaką dokładnie dana karta ma wartość, określane jest przez Centralę Utylizacji Monet – w skrócie CUM, dzięki której działaniom; niszczenie monet z wizerunkiem orła, leżących na ziemi, z szacunku dla podłogi – złoty przestał obowiązywać. Siła karty zależy w głównej mierze od tego, jaki święty się na owej znajduje, w jak dobrym karta jest stanie, jaka modlitwa znajduje się z tyłu, no i oczywiście od stopnia profanacji obrazka. O co chodzi ze stopniem profanacji, zapytacie. Przykładowo czysta karta jest warta o wiele mniej niż karta z dorysowanym specjalistycznym długopisem wąsem i okularami. Takie przyozdobienie to najbardziej powszechny sposób wzmacniania mocy kart. Im bardziej bezczelnie wygląda karta, tym większa jest jej skuteczność w walce z demonami. Na niektórych stacjach istnieją nawet specjaliści w dziedzinie profanacji kart. Najczęściej otaczają się oni zniewolonym ku wyższym celom, gimnazjalistom, których poziom spierdolenia pozwala na odkrywanie coraz to nowych technik wzbudzania cringe’u i poczucia beznadziei.
Opuszczając naszą blaszano-kartonową lepiankę, przebiłem się przez kiczowate, koralikowe sznurki wiszące w przejściu i ruszyłem w kierunku Strefy Handlowej znajdującej się w północnej części stacji. Idąc przed siebie, minąłem znane mi widoki – baraki, wokół których krążyli mieszkający w nich sąsiedzi, podniszczone duchem czasu ławki, dzieciaki grające w klasy – urozmaicone tak, że zamiast zwykłych skoków, przemieszczały się susami na styl tańca fortnite, i wiele, wiele innych.
Zmierzyłem wzrokiem ścianę z wyrytą na niej nazwą stacji – „Normicza” i podszedłem do handlarza Witalija, z którym to stryj od lat ma na pieńku, przez co to właśnie ja zmuszony jestem robić zakupy.
- A kogo moje oczy widzą! Anyon, no mów tam jak tam życie. – wybełkotał z entuzjazjem, gładząc się po flanelowej koszuli.
- Cześć Witek. Stryj wysłał mnie po zakupy. Mimo że dalej żywi urazę za twoją opinię na temat Passata TDI, to najwidoczniej wie, że lepszych produktów na Normiczej u nikogo nie zgarnie.
- Haha. Otóż to młody. No to mów czego ci tam potrzeba, bo zaraz muszę się zbierać. Krążą plotki, że z Wykopowickiej wydostał się jakiś RiGCz-owiec. Podobno sytuacja nie jest u nich najlepsza i biedaczyna zmuszony był wyjść na powierzchnie, by ominąć zawalony tunel
i szukać pomocy na sąsiednich stacjach.
Wykopowicka to stacja na drugim końcu linii metra. Jakieś 10 lat temu doszło do incydentu związanego z wypowiedzeniem „Jan Paweł II nie jebał małych dzieci”, który to doprowadził do zawalenia się tunelu i pogrzebania wielu RiGCz-owców. Do tej pory nie widziałem żadnego z nich, nie było po prostu ku temu okazji, gdyż zawsze uzupełniali zapasy na sąsiednich stacjach, jednak z doniesień Witalija, odkąd Wolnościowa w wyniku ataków grup konspiracyjnych, przekształciła się w IV Rzeszę Równouprawnioną – zamieszkałą w 90% przez imigrantów i trzecią płeć, których to głównym źródłem dochodu stało się zastraszanie sąsiednich stacji i zbieranie haraczu, nazywanego przez nich socjalem, handel z tą stacją zakończył się z dnia na dzień.
- Cholera, faktycznie sytuacja nie prezentuje się zbyt
ciekawie. Powiedz mi jednak, po co na niego czekasz? Przyznaj, na pewno masz w tym jakiś interes. – zaryzykowałem.
- Oczywiście, że mam w tym interes! Takie jest życie, trzeba łapać się, czego popadnie, żeby związać koniec z końcem. Jeśli ja się nim nie zajmę, to zrobi to ktoś inny,
a wtedy kasa przechodzi mi koło nosa. – uniósł się Witalij.
- Rozumiem. W takim razie powodzenia z tym RiGCz-owcem, czy jak mu tam…
Od słowa do słowa wróciliśmy do transakcji. Witalij w zamian za obrazki dał mi kilkanaście wczorajszych kremówek, kilka wychudzonych szczurów na kiju i butelkę zaganiacza.
W drodze powrotnej zatrzymałem się na chwilę u mojego przyjaciela Racimira, któremu to za przegrany zakład winien byłem flaszkę Kremovkowej. Przywitał mnie
z otwartymi ramionami i zaproponował nocną libację – rzecz jasna, zgodziłem się.
Zegary na naszej, jak i najpewniej wszystkich pozostałych stacjach, nie działają już od kilku lat. Pewnego wieczoru po metrze przeszło niewyjaśnione do dzisiaj trzęsienie ziemi,
w wyniku to którego siadła większość urządzeń elektrycznych – niektóre udało się już naprawić, jednak zegary jakby na zawołanie stanęły na godzinie 21:37, i tak to sobie wiszą od cholera wie, jakiego już czasu. Godzinę określamy teraz dzięki masywnym klepsydrom wytopionych z butelek po flaszkach. Każda stacja ma jedną taką klepsydrę w samym centrum, a wyżej wymieniona jest obsługiwana przez wyszkolonych do tego pracowników – majstrów. Co godzinę od 6 do 22 na całej stacji rozlega się krzyk, najczęściej schlanego operatora klepsydry, który informuje o godzinie. Oczywiście godziny te są dość umowne. Doba trwa o wiele krócej, jednakże nikomu to nie przeszkadza. W końcu kogo obchodzi to, czy na powierzchni jest słońce, czy księżyc, skoro i tak mało kto tam przebywa – a ci wyjątkowi, którzy rezydują w fortach na górze – czerpią wiedzę z zegarów słonecznych.
Wracając jednak do nocnej imprezy z Racimirem, w międzyczasie wyciągnąłem spod materaca jedną ze schowanych na czarną godzinę kart i zakupiłem u Witalija jeszcze dwie butelki sikacza, które następnie skryłem we wnęce pod barakiem moim i stryja, by poczekały na swój moment. Gdy pijany operator klepsydry wykrzyczał „Dwuu… Dw… WUDZIESTA PJERSZA”, odczekałem chwilę, żeby upewnić się, że stryj na pewno się nie obudził i stąpając na palcach, opuściłem barak.
Na moje oko nie minęła nawet godzina, a ja, Racimir i Dajka byliśmy już ostro wstawieni. Najmocniej uderzyło Dajkę, który to co chwila wychodził za mieszkanie, żeby zwymiotować na torowisko. Znikał tak na pół godziny, wracał na minutę, czy dwie, oznajmiał, że czuję się chujowo i znowu wracał do wymiotowania na klęczkach. Kiedy wyszedł tak już piąty raz, Racimir zaczął:
- Aaaa się schlałem Anyon. Świat mi wiruje.
- Cholera, stary. Nawet nie gadaj. Czuję, że jak podniosę się z tapczanu, to skończę, leżąc obok Dajki. W ogóle to… - tu przerwałem przez czknięcie – Witalij mówił coś o jakimś RiGCz-owcu, który idzie w kierunku Normiczej. Podobno na Wykopowickiej dzieją się ostre inby. Wiesz może coś więcej o całej tej sprawie?
- Pewnie. Cała stacja huczy o tym od kilku dni. Jakim chujem dopiero się dowiedziałeś, spałeś cały ten czas?
- No… Można tak powiedzieć. Ksawery i Soczekowski organizowali jakąś barakówkę na chacie tego pierwszego. Dali mi nowy towar na bazie cukru pudru.
- Wziąłeś od nich to świństwo? Słyszałem, że ojciec Soczekowskiego znalazł to na powierzchni w jednym z budynków. Brawo gościu, wciągnąłeś pył z napromieniowanej kremówki. Ciesz się, że żyjesz. Słyszałem o takich, którzy spadali po tym z rowerka.
- Dobra, pieprzyć tę kremówkę. Mów co wiesz o RiGCz-owcu! – wykrzyczałem po stuknięciu kolejnego kubka wódki.
- Z tego, co mi wiadomo, to po tunelach w tamtej okolicy rozchodzą się ostatnio nasilone dźwięki i zapachy. Chodzą plotki, że kiedy tunel się zawalił, to uszkodził rurę kanalizacyjną biegnącą w tamtym rejonie, i że opary, które kumulowały się pod gruzami przez całą dekadę, w końcu się uwolniły i zaczęły mącić im w baniach. Ile w tym prawdy? Sam nie wiem, ale dopóki nie doleci to do nas, to gówno mnie to
obchodzi. – tu się zaśmiał. Heh, łapiecie? Gówno go to obchodzi… bo kanalizacja heh… Mniejsza.
Rozmawiałem z nim do białego rana, około 7 rano wrócił do nas skacowany Dajka, który zasnął nad torowiskiem. Reszta rozmów nie oscylowała już wokół tajemniczego przybysza. Skupiliśmy się na pijackich gadaniach o tym jakbyśmy to się nie pieprzyli
z kobietami z sąsiednich stacji, bo u nas to same brzydkie i nie ma w czym wybierać – ta, chuja tam. Tłumaczenie każdego przegrywa. Rola naszego stulejarstwa jest tutaj znikoma, więc nie będę się nad nią specjalnie rozwodził. Ważne jest to, że mogliśmy się odprężyć, wygadać i odpocząć przed kolejnym pracowitym dniem.
Gdy dobiła 8 rano, tak jak każdego dnia musiałem iść do pracy – to dość oczywiste,
że każdy obejmuje tutaj jakąś rolę. Darmozjadów nie potrzebujemy, takie są zasady. Każdy ma włożyć do społeczności coś od siebie, a ja nie byłem wyjątkiem. Moim zadaniem było dbanie o czystość toalet i podłóg na terenie Strefy Czyszczenia – chyba spierdolenia… Bez zbędnej zwłoki, wyszedłem od Racimira i ruszyłem prosto w kierunku miejsca powinności. Uwierzcie mi, nie ma czego opisywać. Mimo apokalipsy i ogólnej atmosfery przytłoczenia, ludzie jak byli jebanymi zwierzętami, tak są nimi nadal. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że spora część mieszkańców stacji, uwolniła swoje prawdziwe „ja” dopiero po katastrofie.
Toalety czyszczone są codziennie, a mimo wszystko każdego dnia jest kurwa to samo. Otwierasz drzwi, a do twojego nosa dolatuje cała zawartość tablicy Mendelejewa i to
w wersji extended. Maski z filtrem, których używają na powierzchni i dzięki którym są w stanie przetrwać - w tym miejscu podwójnie opuszczonym przez Boga, jakim jest toaleta, te maski chuja dają. Całe sprzątanie opiera się o umiejętne wyliczanie pojemności płuc
i dystansu od drzwi do toalety, za którą muszę się zabrać w następnej kolejności. Po kilku godzinach walki z zapchanymi sedesami, koszami, z których wysypują się zmywaki do naczyń, służące obecnie za podpaski i innym obrzydliwym ścierwem, którego wymieniania wam daruję, udało mi się zakończyć pracę.
Po opuszczeniu toalety oniemiałem – na drugim końcu stacji dostrzegłem mężczyznę w nietypowym pancerzu. Tak! To na pewno RiGCz-owiec. Z entuzjazmem podbiegłem do niego, by się przywitać i wypytać o szczegóły dotyczące jego podróży. Ten jednak spojrzał
z obrzydzeniem na moją ubrudzoną fekaliami twarz i przez emanujący ode mnie zapach zwymiotował. Mimo usilnych przeprosin kazał mi spierdalać… Mówi się trudno.
Kilka godzin później, gdy byłem już czysty, RiGCz-owiec wciąż krążył po stacji. Udało mi się dostrzec jak gada z jednym z moich rówieśników. Zakradłem się i nasłuchiwałem. Mówił mu coś o tym, że jeśli nie wróci za ileś tam czasum blah, blah, to ma udać się na Hydraulicznej i prosić o pomoc z problemem panującym na Wykopowickiej. Dostrzegłem tu swoją szansę na przeżycie przygody, jednak wiedziałem, że stryj na pewno bez robienia problemów, nie pozwoli mi dołączyć do takiej wyprawy. Żeby go przekupić, poświęciłem całe pięć obrazków ze świętymi i zaopatrzyłem się w egzemplarz „Auto Światu”, z rocznika 2009,
o którym to marzył odkąd tylko pamiętam, ale na którego to zawsze szkoda mu było wyłożyć karty. Z przygotowanym w głowie monologiem wszedłem do baraku śpiącego Szczepana.
- Stryju… Stryju! – wykrzyczałem do wąsacza leżącego w rogu izby.
- CO, CO JE KUR… Anyon, a żeś mnie wystraszył. Czego chcesz?
- Spójrz no, co dla ciebie przyniosłem. – z uśmiechem wyciągnąłem dłoń.
- Co takiego mogłeś mi… O jasny chuj! ROCZNIK 2009? Skądżeś to wziął!?
- Przechodziłem obok straganów i pomyślałem, że może ci się spodobać.
- No niechże cię uściskam młody, haha! – odkrzyknął z entuzjazmem i bez zwłoki zaczął przeglądać gazetę.
- Stryju. Mam do ciebie sprawę. Sam przecież wiesz, trochę lat już mam na karku
i chciałbym spróbować czegoś nowego. Wiesz, że jestem odpowiedzialny i poradzę sobie wszędzie. Moje pytanie brzmi. Pozwolisz mi ruszyć na Hydrauliczną? Chcę pomóc odległej stacji, myślę, że moja wiedza pomoże rozwiązać ich problem. Pozatym chcę poznać trochę
świata! Nigdy nie wyszedłem dalej niż na dwusetny metr za Normiczą.
- Ni ma mowy! Ni! – uniósł się, wciąż czytając gazetę. – Nigdzie nie idziesz. W domu mosz pomagać. Masz tu swoje obowiązki i MASZ brać za nie odpowiedzialność. Zrozumiano!?
- Nie będę całe życie taplać się w odchodach jebanych normików. Twoje niedoczekanie stryju!
- Stul pysk gówniarzu i do pokoju, ALE JUŻ!
- TU NIE MA POKOJÓW. MIESZKAMY W JEBANYM BARAKU NIE WIĘKSZYM NIŻ 5m²!
- NIE DYSKUTUJ, BO POŻEGNASZ SIĘ Z WYPŁATAMI. WSZYSTKO CI BĘDĘ KONFISKOWAĆ. NIGDZIE NIE IDZIESZ, I KROPKA. JA TAK MÓWIĘ I TAK MA BY… - tutaj nagle urwał. Jego ręce zaczęły się trząść i upadł na posadzkę.
- Stryju? Stryju!? Co ci się dzieje!? – zapytałem przerażony jego stanem.
- JA, ŻEM CZTERY LATA NA NIE ZBIEROŁ! VOLVO S60 R WYCOFALI Z PRODUKCJI! – wykrzyczał ostatnim tchnieniem i padł głową na posadzkę.
Nie wiem po dziś dzień co się wtedy odjebało. Stryj umarł na wewnętrzne rozpierdolenie się totalne. Świat pogrążył się w apokalipsie, wszędzie pełno piekielnych istot, a stryj przekręcił się, bo nie wiedział, że jeszcze przed klęską świata, wycofano z produkcji jakieś auto, na które odkładał hajs. No cóż… teraz już nikt mi nie zabroni iść

Tomki potrzebuję pasty o food truckach xD latała kiedyś po wypoku, ale nie mogę znaleźć. Pomoże jakiś dobrodziej? ( ͡° ͜ʖ ͡°) #pasta #heheszki #foodtruck #pytanie

Mówię do różowego:
- Jedziesz?
- Jasne, a gdzie?
- Niespodzianka.
- Poczekaj tylko się ogarnę
I przez 15 minut się ubierała i malowała.
- Gotowa
Schodzimy do samochodu zaparkowanego przed blokiem, odkluczyłem go i wsiadamy.
- Powiedz mi gdzie jedziemy!
- Zaraz zobaczysz
I pojechaliśmy do garażu. Nie odzywała się cały dzień
Warto było
#pasta #heheszki

Moim najgorszym pomysłem w życiu było odwiedzenie stolicy Włoch. Samo w sobie nie było to złe, ale gdy chciałem stamtąd wyjechać okazało się, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. Nie miało znaczenia jak bardzo próbowałem opuścić to miasto, prędzej czy później i tak tam wracałem. Siedzę tu już ósmy rok, niech mi ktoś pomoże.
#pasta #heheszki #zawszesmieszy

Drogie Tomki. Piszę tę historię ku przestrodze wszystkim tym, którzy nie rozgryzają mentosów od razu po włożeniu do ust.
Otóż ja i moja dziewczyna poszliśmy na studia do różny miast. Po miesiącu rozłąki zdecydowaliśmy się wreszcie spotkać, a jako że byłem bardzo szczęśliwy z tego powodu, postanowiłem zrobić jej minetę.
Zawsze mi się to podobało, ale tym razem z jakiegos powodu jej cipka śmierdziała jak martwy papież, a smakowała jeszcze gorzej. Nie chciałem ją urazić, więc wziąłem mentosa. W trakcie lizania, przez przypadek wepchnąłem go w nią, ale na całe szczęście mam zręczne palce i szybko go wygrzebałem, włożyłem z powrotem do ust i rozgryzłem. Niestety to co znalazło się w moich ustach nie było mentosem. Był to guzek rzeżączki.
(Należy tutaj zauważyć, że ów guzek był wielkości pierdolonego mentosa)
Zamiast lodowej świeżości moje usta wypełniły się ropą. Zacząłem krzyczeć, rzygać i rzucać się po całym pokoju. Kiedy juz nie miałem czym już bełtać i przepłukałem usta, zażądałem żeby powiedziała mi o co tu kurwa chodzi. Okazało się że głupia suka zdradziła mnie z jakimś kolesiem w tydzień po wyjeździe i nawet nie miała pojęcia, że coś z nią nie tak.
Od tamtego czasu siedzę w mojej piwnicy, lecząc rzeżączkę w ustach i edukuję ludzi na temat prawidłowej konsumpcji mentosów.
#pasta

Dawno, dawno temu, była sobie mała internautka, a nazywała się Czerwony K-pturek. Codziennie chatowała sobie z przyjaciółmi na kanale #las, aż tu pewnego dnia dostała maila od Mamy, w którym było napisane: "Kochana Córeczko, w załączniku przesyłam Ci pliki HTMLowe dla Babci. ZaFTPuj się, proszę, na konto Babci i daj jej te pliki, bo są jej potrzebne, żeby postawić sobie stronę webową. Całuję. Mama". Tak, więc nasza mała internautka odpaliła sobie Windowsowego FTPa i zalogowała się jako "K-pturek", żeby przesłać babci pliki, które właśnie dostała od mamy. Akurat ściągała załącznik ze swojego konta webmailowego, gdy nagle dostała przez ICQa wiadomość od użytkownika o adresie e-wilk@hacker.las.com K-pturek grzecznie odpowiedział na ICQową wiadomość, na co E-wilk uprzejmie ją pozdrowił i zapytał dokąd to się wybierała. K-pturek odpowiedział: - Loguję się na konto Babci, żeby przeFTPować parę plików potrzebnych do postawienia własnej strony webowej. Po takiej odpowiedzi E-wilk zatelnetował się na skróty i połączył się z kontem Babci pierwszy. Gdy konto babci zapytało go o login ID, wstukał "k-pturek", scrackował hasło i wszedł na konto. Babcia, gdy zorientowała się, że to nie K-pturek tylko ktoś inny, natychmiast skillowała mu proces, ale niestety E-wilk był szybszy. Zrobił jej ICMP flood'a na wszystkie porty, których firewall babci nie pilnował, firewall się wywalił, a E-wilk zmienił hasło Babci. Potem przyznał sobie prawa ROOTa i zmienił system operacyjny na nowy, który nawet interfejsem przypominał stary system babci. A gdy już wszystko było zainstalowane, rozgościł się na koncie babci podszywając się pod dotychczasowa właścicielkę. Po chwili zalogował się K-pturek i po wejściu na konto babci zorientował się, że coś się tu zmieniło. Zatalkowal szybko do babci i zapytał: - Babciu, a dlaczego masz taka wielką quote na dysku? - Żeby lepiej pomieścić Twoje pliki. - Babciu, a dlaczego masz taki nowoczesny interfejs graficzny? - Żeby lepiej skatalogować Twoje pliki. K-pturek poczuł, ze coś tu jest nie tak: - Babciu, a dlaczego masz prawa ROOTa? - Żeby Cię lepiej scrackować!!! Po takiej rozmowie nawet mały łatwowierny K-pturek rozpoznał, że to wcale nie Babcia i szybkim who is sprawdziła, że jej rozmówca talkował z konta e-wilk@hacker.las.com K-pturek natychmiast wysłał maila do security@cyberspace.cop.org żeby poskarżyć się na oszusta. Przebiegły E-wilk spróbował zablokować K-pturkowi serwer POP3 przeciążając pamięć, ale na szczęście K-pturek zdążył w porę kliknąć guzik Wyślij. Po chwili na serwer wszedł Sysop z cyberspace.cop, który błyskawicznie odczytał adres IP E-wilka, zoverride'owal mu prawa dostępu i sam sobie przyznał profil ROOTa. Zanim E-wilk się zorientował, Sysop skillował mu proces i założył bana na cala domenę. A z Trash'a systemu operacyjnego E-wilka udało się odzyskać tabele partycji starego systemu Babci, dzięki czemu można było odtworzyć stara konfiguracje. Dzięki pomocy K-pturka i dzielnego Sysopa, Babcia mogła dokończyć formatowanie w HTMLu i postawiła wspaniałą strone webowa z dostępem 10 kilo na sekundę. Stronę Babci podziwiali wszyscy jak Siec długa i szeroka, i w krótkim czasie nabili jej rekordowa liczbę hitów.
#pasta #heheszki #ktomawiedziectenwie #zartujzdiplodokiem

Byłem dzisiaj na siłowni, gdzie jest cały rząd bieżni, no będzie z 10. Po 15-minutowej rozgrzewce, tak jak Pan Karmowski przykazał, zastosowałem się do regulaminu i poszedłem po papierowy ręcznik i płyn dezynfekujący. Jak wróciłem, to trochę się zamyśliłem i kurrrde pech chciał, że wyczyściłem bieżnię obok, zamiast tej, na której biegałem. Najgorsze, że widziały to dziewczyny, które ćwiczyły za mną na orbitrekach. Kątem oka zauważyłem, że się uśmiechają. Nie chciałem wyjść na idiotę, więc zacząłem czyścić wszystkie bieżnie po kolei. Zauważyłem gdzieś w kącie wiadro i mopa, więc wlałem dwie nakrętki ajaxu i przejechałem całą salę. Ogólnie nie palę fajek, ale sprzątaczka się mnie spytała czy idę na szlugę, więc skoczyłem z nią i pomarudziliśmy trochę, że dużo dzisiaj roboty. Jutro zaczynam o 6 rano.
#pasta #heheszki #silownia

Było nas jedenaścioro, mieszkaliśmy w jeziorze... na śniadanie matka kroiła wiatr, ojca nie znałem, bo umarł na raka wątroby, kiedy zginął w tragicznym wypadku samochodowym, po samospaleniu się na imieninach u wujka Eugeniusza. Wujka Eugeniusza zabrało NKWD w 59. Nikt nie narzekał.
Wszyscy należeliśmy do hord i łupiliśmy okolicę. Konin, Szczecin i Oslo stały w płomieniach. Bawiliśmy się też na budowach. Czasem kogoś przywaliła zbrojona płyta, a czasem nie. Gdy w stopę wbił się gwóźdź, matka odcinała stopę i mówiła z uśmiechem, "masz, kurna, drugą, nie"? Nie drżała ze strachu, że się pozabijamy. Wiedziała, że wszyscy zginiemy. Nikt nie narzekał.
Z chorobami sezonowymi walczyła babcia. Do walki z gruźlicą, szkorbutem, nowotworem i polio służył mocz i mech. Lekarz u nasbywał. Chyba że u babci – po mocz i mech. Do lasu szliśmy, gdy mieliśmy na to ochotę. Jedliśmy jagody, na które wcześniej nasikały lisy i sarny. Jedliśmy muchomory sromotnikowe, na które defekowały chore na wściekliznę żubry i kuny. Nie mieliśmy hamburgerów – jedliśmy wilki. Nie mieliśmy czipsów – jedliśmy mrówki. Nie było wtedy coca-coli, była ślina niedźwiedzi. Była miesiączka żab. Nikt nie narzekał.
Gdy sąsiad złapał nas na kradzieży jabłek, sam wymierzał karę. Dół z wapnem, nóż, myśliwska flinta – różnie. Sąsiad nie obrażał się o skradzione jabłka, a ojciec o zastąpienie go w obowiązkach wychowawczych. Ojciec z sąsiadem wypijali wieczorem piwo — jak zwykle. Potem ojciec wracał do domu, a po drodze brał sobie nowe dziecko. Dzieci wtedy leżały wszędzie. Na trawnikach, w rowach melioracyjnych, obok przystanków, pod drzewami. Tak jak dzisiaj leżą papierki po batonach. Nie było wtedy batonów, dzieci leżały za to wszędzie. Nikt nie narzekał.
Latem wchodziliśmy na dachy wieżowców, nie pilnowali nas dorośli. Skakaliśmy. Nikt jednak nie rozbił się o chodnik. Każdy potrafił latać i nikt nie potrzebował specjalnych lekcji, aby się tej sztuki nauczyć. Nikt też nie narzekał.
Zimą któryś ojciec urządzał nam kulig starym fiatem, zawsze przyspieszał na zakrętach. Czasami sanki zahaczyły o drzewo lub płot. Wtedy spadaliśmy. Czasem akurat wtedy nadjeżdżał jelcz lub star. Wtedy zdychaliśmy. Nikt nie narzekał.
Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Podobnie jak wybite zęby, rozprute brzuchy, nagły brak oka czy amatorskie amputacje. Szkolny pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego. Nikt nas nie poinformował jak wybrać numer na policję (wtedy MO), żeby zakablować rodziców. Pasek był wtedy pomocą dydaktyczną, a od pomocy, to jeszcze nikt nie umarł. Ciocia Janinka powtarzała, "lepiej lanie niż śniadanie". Nikt nie narzekał.
Gotowaliśmy sobie zupy z mazutu, azbestu i Ludwika. Jedliśmy też koks, paznokcie obcych osób, truchła zwierząt, papier ścierny, nawozy sztuczne, oset, mszyce, płody krów, odchody ryb, kogel-mogel. Jak kogoś użarła pszczoła, to pił 2 szklanki mleka i przykładał sobie zimną patelnię. Jak ktoś się zadławił, to pił 3 szklanki mleka i przykładał sobie rozgrzaną patelnię. Nikt nie narzekał.
Nikt nie latał co miesiąc do dentysty. Próchnica jest smaczna. Kiedy ktoś spuchł od bolącego zęba, graliśmy jego głową w piłkę. Mieliśmy jedną plombę na jedenaścioro. Każdy ją nosił po 2-3 dni w miesiącu. Nikt nie narzekał.
Byliśmy młodzi i twardzi. Odmawialiśmy jazdy autem. Po prostu za nim biegliśmy. Nasz pies, MURZYN, był przywiązany linką stalową do haka i biegł obok nas. I nikomu to nie przeszkadzało. Nikt nie narzekał.
Wychowywali nas gajowi, stare wiedźmy, zbiegli więźniowie, koledzy z poprawczaka, woźne i księża. Nasze matki rodziły nasze rodzeństwo normalnie – w pracy, szuwarach albo na balkonie. Prawie wszyscy przeżyliśmy, niektórzy tylko nie trafili do więzienia. Nikt nie skończył studiów, ale każdy zaznał zawodu. Niektórzy pozakładali rodziny i wychowują swoje dzieci według zaleceń psychologów. To przykre. Obecnie jest więcej batonów niż dzieci.
My, dzieci z naszego jeziora, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli jak nas należy „dobrze" wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez słodyczy, szacunku, ciepłego obiadu, sensu, a niektórzy – kończyn.
Nikt nie narzekał.
#pasta

W piątek wieczorem pojechałem do monopolowego rowerem, kupiłem butelkę whisky i włożyłem do koszyka przy rowerze. Przed wyjazdem pomyślałem, że jeśli spadnę z roweru, to butelka się rozbije i będzie szkoda.
Postanowiłem więc natychmiast wypić całą butelkę, zanim wrócę do domu.
I okazało się, że to była cholernie dobra decyzja, ponieważ w drodze do domu wywaliłem się siedem razy.
#pasta #suchar

Nie wchodząc w jakieś tam niuanse meteorologiczne, to w tym roku było u nas tak, że najpierw było zimno, potem ciepło, a teraz znowu trochę zimno. I może właśnie te anomalie spowodowały, że kaloryfer w pokoju mi się popsuł, targany rozterkami.
Wychodziło na to, że problem jest u mnie w lokalu, bo z tego, co gadałem z sąsiadami, to u nich grzeją dobrze. No ale z drugiej strony co mieli powiedzieć, jak żyjemy w czasach propagandy sukcesu napędzanej przez media społecznościowe - kto ci się przyzna? 
Rozpytałem co bardziej ogarniętych w tych tematach znajomych i esencją ich diagnoz było, że grzejnik prawdopodobnie SIĘ ZAMULIŁ. Brzmiało to o tyle wiarygodnie, że na przykład zwierzęta domowe przejmują podobno cechy osobowości swoich właścicieli, więc nie ma powodów, dla których ten fenomen nie miałby dotyczyć też domowych sprzętów. Zadzwoniłem więc do kolegi, co robi w budowlance, żeby mi polecił jakiegoś hydraulika, bo odmulenie kaloryfera to sprawa poważniejsza, niż jego odpowietrzenie – co potrafię zrobić sam, nawet pomimo osobistego zamulenia.
NO MAM TAKIEGO TYPA. TANI JEST, DOBRZE ROBI, TYLKO TROCHĘ JEBNIĘTY.
Rachunek zysków i strat przemawiał więc na jego korzyść w stosunku 2 do 1, a właściwie do 0.5, bo tylko trochę. Facet powiedział, że już następnego dnia przyjdzie, co było miłym zaskoczeniem, bo przy covidzie jak się zrobił boom na remonty, to każdy majster mógł przyjść najwcześniej za 3 tygodnie, a i tak wtedy zazwyczaj nie przychodził.
Jak punktualnie rano typ się stawił pod drzwiami, to drugim zaskoczeniem było, że nie miał ze sobą torby z narzędziami, którą zazwyczaj każdy majster nosi na ramieniu. Nawet o to zapytałem, na co on opowiedział wyrozumiałym uśmiechem, po czym nonszalancko podniósł kurtkę z jednej strony, odsłaniając wystający z kieszeni spodni śrubokręt. To mnie przekonało, że mój znajomy miał rację, że gość robi dobrze, skoro wszystko potrafi naprawić samym śrubokrętem, a jakieś wynalazki typu kolanka czy klucze, to są dobre do zabawy dla młodych, co fachu nie znają.
To wrażanie trwało aż do momentu, gdy przeszliśmy do pokoju, pokazałem mu kaloryfer i opisałem problem. Wtedy on powiedział UUU, co w ustach majstrów jest zapowiedzią komplikacji i wysokich kosztów, które miały być niskie. Po oględzinach tę zapowiedź przypieczętował słowami, że to trudna sprawa i szkoda, że wcześniej nie mówiłem – chociaż oczywiście dokładnie to mówiłem, słowo w słowo, że kaloryfer nie grzeje.
Sprawa była trudna, ale widocznie nie beznadziejna, bo zaraz zapytał A KOMBINERKI PAN MA? A tak się akurat składa, że kombinerki są jedynym narzędziem okołohydraulicznym, które mam, na co on odpowiedział, że TO JAKOŚ SOBIE DAMY RADĘ HEHE. Z tym że takie słowa w liczbie mnogiej, szczególnie zakończone pojednawczym HEHE, w ustach majstrów wskazują, że klient też zostanie zaangażowany w naprawę.
Tak też się stało. Po zdjęciu zakrętki kombinerkami on odkręcał i zakręcał wodę za pomocą śrubokręta, a gdy wylatywała ona z grzejnika, ja łapałem ją do miski i wynosiłem do łazienki – przed wyniesieniem za każdym razem mu ją okazując, żeby stwierdził, czy woda już się odmuliła. Dopiero po piątej okazanej misce facet postawił diagnozę, że przyczyna moich problemów leży w tym, że woda jest zła. To pytam, że w sensie, że u mnie? Ale okazuje się, że to szersza kwestia.
PROSZĘ PANA, TYDZIEŃ TEMU NA SASKIEJ KĘPIE TAK SAMO KALORYFER FACETOWI ODMULAŁEM. NORMALNY CZŁOWIEK, JAK PAN. I MU PONAD 60 LITRÓW SZLAMU Z GRZEJNIKA ZESZŁO. W KRANACH ZRESZTĄ TO SAMO JEST.
No ale, że jak w kranach? Przecież ja normalnie na co dzień kranówkę pije, czy do gotowania i nic nie czuć.
UUU, TO BĄDŹ PAN ZDRÓW!
A potem urządził krótki wykład historyczny o tym, jaka woda kiedyś była, za komuny, który streścić można w dwóch słowach, że lepsza. Sceptycyzm musiał wymalować mi się na twarzy, bo gość sam zaproponował.
CO, NIE WIERZYSZ PAN? TO CHODŹ POPATRZ. GDZIE TU SĄ LICZNIKI?
U mnie są na klatce, więc tam mnie zaciągnął, pootwierał te drzwiczki i kazał patrzeć. Niewprawnym okiem nic nie dostrzegałem, więc wyjaśnił, że jedne liczniki się kręcą szybciej, inne wolniej, a inne wcale, co było empirycznym dowodem na to, że OD TEJ WODY NAWET MASZYNY WARIUJO. A potem mówi, że u niego na Ursynowie to taka woda jest, że po kąpieli mu normalnie na plecach białe plamy zostają z zaschniętych chemikaliów. I ściąga kurwa na tej klatce kurtkę, sweter i koszulkę. Tyłem się do mnie wygina, żebym się na własne oczy przekonał.
Sąsiadka z góry akurat szła ze śmieciami, to aż się na chwile zatrzymała z wrażenia, jak zobaczyła tę scenę. A ten wypięty bez cienia skrępowania do niej zagaduje
DZIEŃ DOBRY, PANI TU NA GÓRZE MIESZKA? A KALORYFERY CIEPŁE SĄ?
Ta się wystraszyła i bez słowa nas wyminęła z tymi śmieciami i uciekła, co było potwierdzeniem tezy hydraulika, że A WIDZI PAN? WSZĘDZIE TEN SYF JEST, TYLKO KTO SIĘ PANU W DZISIEJSZYCH CZASACH PRZYZNA. 
A sąsiadka się pewnie jeszcze wystraszyła tym bardziej, że już ją kilka dni wcześniej o te kaloryfery pytałem, a teraz się jeszcze pojawił ten typ półnagi, więc sytuacja ewidentnie była rozwojowa.
ALE NAJLEPSZE TO JA PANU DOPIERO POKAŻĘ, TYLKO DO PIWNICY MUSIMY DO PIONÓW KANALIZACYJNYCH ZEJŚĆ.
Wiedziałem, że nie mogę dopuścić do sytuacji, w której bym się z nim znalazł w warunkach tak intymnych, jak piwnica w bloku – szczególnie że facet nie pofatygował się, żeby z powrotem się ubrać po oględzinach plam z chemikaliów na plecach, tylko szedł topless, z ubraniami w jednej ręce, a śrubokrętem w drugiej. Jak na parterze byliśmy, to mówię, że momencik, kombinerek z mieszkania zapomniałem, pan tam na mnie w piwnicy poczeka. Poleciałem do siebie, drzwi zamknąłem i nara. Gość po 10 minutach przyszedł, dobijał się chwilę, jeszcze na klatce sąsiadkę zagadał, jak wracała ze śmietnika, że ten młody jebnięty jakiś, ale na szczęście w końcu poszedł.
Ze słów kolegi, co mi go polecił, to zgadzało się tylko to, że tani jest, bo nic za tę wizytę nie wziął, bo nie miał jak. Natomiast z jakością roboty to ciężko jeszcze powiedzieć, bo nie mogę teraz wody do kaloryfera wpuścić, bo typ ze sobą śrubokręt zabrał i sami kombinerki mi zostały.
#pasta #malcolmxd #heheszki

Czaicie sytuacje? Miałem wtedy 12 lat. No dobra może 13 - nie wiem, w każdym razie byłem głupi w ch*j. Dopiero co poznałem co to YouTube, codziennie przez 2 miesiące potrafiłem spędzić na nim po kilka godzin przeszukując jakieś jego ciemne odmęty. Zrobiłem konto, nazwałem się BartekRuleZzZ - tak samo jak w Tibii, oznaka j*banego prestiżu bo na jednym OTSie każdy mnie znał i byłem szanowanym sorkiem w gildii. Pewnego dnia postanowiłem dorzucić swoją małą cegiełkę do tego całego interneta, chciałem stać się jego częścią - jak to zrobić? Oczywiście, wrzucić #!$%@? filmik na YouTube. Znalazłem jakąś muzyczkę w folderze "muza mamy", zapytałem się kumpla taty co ogarniał into komputery jak to obrobić - pokazał mi program Movie Maker. Wrzuciłem muzykę ale co wziąć na tło? NIECH NAPIS POJAWIA SIĘ I ZNIKA PRZEZ 3 MINUTY. Oczywiście nie wiedziałem co to rendering i zapisywałem sam projekt i minęły 3 dni zanim dowiedziałem się o co chodzi. Wreszcie wrzuciłem, miałem nadzieję że filmik od razu pokaże się na głównej stronie i w kilka godzin nabije setki wyświetleń. Wiecie co? Tak się nie stało. Zdenerwowany wyje*ałem to konto bo mówie że już spalone, założyłem sobie nowe - XxRucekXxPL, a tamto poszło w niepamięć. Po 7 latach o tamtym koncie sobie przypomniałem, postanowiłem sprawdzić czy coś się zmieniło w filmiku. Wchodzę i oczom nie wierze.
Post ten napisałem 5 lat temu na wszystkim nam znanym serwisie. Od tamtego czasu wyświetlenia skoczyły o drugie tyle, subów też przybyło - i to jedynie z powodu tego filmiku. Nie usuwam, zostawię na pamiątkę. xD
https://youtu.be/7cilsOyHpBI
#pasta #heheszki #gownowpis

To jak ty się właściwie nazywasz, bo zapomniałem. Brałek? Srałek?
– Białek.
– A wiec uważnie mnie posłuchaj, Białek. Miałeś płytę z Solgazu?
– Nie.
– No właśnie, a ja znam kogoś, kto miał i opowiedział mi to i owo.
Wiesz, skąd się wzięły płyty bez płomienia w Solgazie?
– Z Amici?
– No własnie, Czarodziej marketingu i spółka kupili na nie patent od Amici.
A czy ty myślisz, ze to taka prosta sprawa wejść do siedziby Amici,
złapać do teczki zajebistego patenta, i wynieść go do własnej firmy?
– Chyba nie.
– No jasne, ze nie. Udało im się to, ponieważ sprzedawano tylko patenty na kuchenki,
co nie potrafiły zagotować pierdolonej kaszki w 15 minut albo były po dwóch gotowaniach tak ujebane
, że nie można było na nie patrzeć.
I te wszystkie kuchenki wywieziono do Solgazu. Zatrudnili Biela , porozdawano kubki i długopisy,
świat poszedł do przodu. Pojawiły się darmowe pola,
śmieszne memy, szeptanki na elektrodzie , ale co z tego, jeżeli gaz dalej grzeją te same płyty.
Są potomkami płyt, które były tak chujowe, ze miały zostać wyjebane do śmieci.
Dlatego nie uważam, ze powinniśmy kupić płyty bez płomienia, kapujesz ?
#pasta #heheszki #wykop #solgaz #pdk