@DEATH_INTJ kolejny poziom spierd@lenia obrazków generowanych przez gównoAI

@PlatynowyBazant Ale to Ty dzwonisz xD

@bori byłem po rozmowie z córką na świeżo, w temacie jej bogatych nowych kolegów i mi się napisało, teraz bym nic nie pisał 🙂

@Ragnarokk Wyjście z biedy to osiągnięcie absolutnego minimum egzystencji: nie mieszkanie na ulicy i możliwość choćby jednego posiłku dziennie. W cywilizowanym świecie, gdzie jest niskie bezrobocie, nikt zdrowy nie może powiedzieć, że nie ma dostępnej pracy, za którą osiągnie to minimum. W tym kontekście, mentalność (chęć, proaktywność) decyduje o tym, czy w ogóle zrobisz ten pierwszy, minimalny krok.

@Rozpierpapierduchacz czyli tak Dziękuję!

@orzeszty albo nawet wziąć...

@3cik 1. Psychologiczne źródła poprawiania innych

a) Potrzeba kontroli i kompetencji
Poprawianie błędów językowych daje poczucie kompetencji, porządku i kontroli.
Osoba poprawiająca może czuć, że „wie lepiej” lub że przywraca zasady tam, gdzie inni je łamią. To szczególnie pociągające w środowisku (np. internecie), które często wydaje się chaotyczne i pełne niekompetencji.

b) Wzmocnienie ego i tożsamości
Z psychologicznego punktu widzenia poprawianie innych może być strategią budowania lub potwierdzania własnej wartości.
Zwłaszcza w kulturach, gdzie wiedza i język są symbolami statusu (jak w Polsce), zwracanie uwagi na błędy może być nieświadomą próbą podkreślenia:

„Jestem osobą wykształconą, inteligentną, wiem, jak się pisze poprawnie.”

c) Reakcja na dysonans poznawczy
Jeśli ktoś bardzo ceni poprawność językową, błędy mogą wywoływać u niego dysonans poznawczy – czyli wewnętrzny dyskomfort, gdy rzeczywistość nie pasuje do jego oczekiwań.
Poprawienie kogoś staje się wtedy sposobem „wyrównania” tego napięcia.

d) Potrzeba przynależności i norm grupowych
W niektórych grupach internetowych poprawność językowa jest częścią tożsamości grupowej – np. wśród nauczycieli, dziennikarzy, tłumaczy czy entuzjastów języka polskiego.
Poprawianie innych jest więc formą egzekwowania norm: „u nas pisze się poprawnie”.

2. Czy to zjawisko częstsze w Polsce?

Tak, w pewnym stopniu tak – ale z powodów kulturowych, nie biologicznych.

a) Polska kultura języka
Polska tradycja edukacyjna mocno akcentuje normatywność języka – czyli „poprawność” i „czystość” polszczyzny.
W szkole często zwraca się uwagę na błędy ortograficzne bardziej niż na treść wypowiedzi. To utrwala przekonanie, że forma = inteligencja.

b) Język jako symbol wykształcenia
W Polsce, gdzie wykształcenie jest ważnym wyróżnikiem społecznym, poprawność językowa bywa traktowana jako oznaka statusu.
Dlatego osoby bardziej wykształcone (lub chcące tak wyglądać) częściej zwracają uwagę na błędy innych.

c) Porównanie międzynarodowe

• W krajach anglosaskich (USA, UK) takie poprawianie (tzw. grammar policing) też istnieje, ale często jest postrzegane jako niegrzeczne lub snobistyczne.

• W krajach romańskich (Francja, Włochy) również spotyka się tę manierę, lecz zwykle w kontekście ochrony języka przed anglicyzmami.

• W Polsce natomiast „językowi puryści” mają dość silną pozycję i często są społecznie akceptowani.

@orzeszty dziękuję!

Miłego weekendu!

@3cik Fajna ta bańka, nawet się wciągnąłem w temat i to jest sposób na wychodzenie z biedy xD

Normatywizm edukacyjny
Polski system szkolny od XIX wieku kładł duży nacisk na poprawność językową jako miernik wiedzy i inteligencji. W efekcie język stał się w Polsce nie tylko narzędziem komunikacji, ale też narzędziem oceny społecznej.
→ Poprawianie błędów innych bywa więc formą symbolicznego utrzymania porządku normatywnego.

• Kapitał językowy (Bourdieu)
  W duchu teorii Pierre’a Bourdieu można powiedzieć, że poprawna polszczyzna stanowi kapitał kulturowy, który legitymizuje pozycję społeczną.
  Osoby poprawiające innych wykorzystują ten kapitał do reprodukcji hierarchii – podkreślając własną kompetencję i pozycję symboliczną.

• Język jako tożsamość narodowa
  Dla Polaków język był historycznie nośnikiem tożsamości (zwłaszcza w okresach zaborów). Stąd troska o jego „czystość” przeniosła się także do współczesnych sfer – w tym internetu.

@Zarieln To jest właśnie definicja biedy jako stanu umysłu! Taka pasywna postawa ("niedasizm") to mentalność, która uniemożliwia nawet rozpoczęcie Twojego pokoleniowego procesu. Twoi rodzice, którzy "wyrwali się z mentalności 'niedasizmu'", udowodnili, że zmiana stanu umysłu jest warunkiem początkowym do rozpoczęcia budowania przyszłości dla wnuków.

Ta loteria jest właśnie tym, co mentalność pozwala wykorzystać! Osoba bez świadomości finansowej i dyscypliny (czyli z "biednym stanem umysłu"), nawet mając szczęście, straci tę fortunę w ciągu kilku lat. To właściwa mentalność (wiedza i nawyki) zamienia jednorazowy fart w trwały majątek.

Proces pokoleniowy nie jest zamiast zmiany mentalnej – jest on następstwem zmiany mentalnej. Twoi rodzice zmienili swój stan umysłu, a dzięki temu Ty masz dziś zasoby i możliwości. Bieda jako stan umysłu jest więc początkiem Twojej hipotezy.

@Pirazy Właśnie to jest sedno! System jest pułapką dla najsłabszych i chorych. Jednak, jeśli jesteś zdrowy, to "chcenie" (czyli mentalność, proaktywność, dyscyplina) staje się warunkiem koniecznym do uniknięcia skrajnej biedy.

System tworzy klasę biedy, ale indywidualny "stan umysłu" (chęć, planowanie) decyduje o tym, czy jesteś w stanie wyrwać się z tego, co system ma dla Ciebie w zanadrzu.

@Opornik nie ma niczego wybitnego we wstaniu z kanapy i zrobienie czegoś ekstra, co jutro pomoże Ci osiągnąć jeszcze więcej i szybciej.

@kodyak Prawdziwa różnica leży w horyzoncie planowania. Osoba z "mentalnością biedy" koncentruje się na natychmiastowej gratyfikacji, nawet jeśli ma to niewielkie środki. Osoba z dyscypliną finansową, nawet przy minimalnych zarobkach, potrafi zaoszczędzić małe kwoty i szukać darmowych okazji do rozwoju (kursy, wiedza). Ta zmiana nawyków (stan umysłu) jest kluczowa, by nie stracić szansy, gdy się pojawi. Milioner z eksperymentu stracił zasoby i kontakty, ale nie stracił wiedzy o rynku, negocjacjach i zarządzaniu. Zachorowanie było pechem, ale jego mentalność przedsiębiorcy była tym, co pozwalało mu w ogóle próbować. To wiedza o tym, jak działa świat, a nie tylko majątek, jest trwałą formą kapitału. Chociaż szczęście jest ważne, to nastawienie na aktywne szukanie i tworzenie okazji (a nie pasywne czekanie) zwiększa szansę na sukces. Miliarderzy, którzy sami doszli do majątku, często mieli pecha i niepowodzenia, ale ich upór i nastawienie na rozwiązywanie problemów pozwoliły im się podnieść. Mentalność nie gwarantuje sukcesu, ale maksymalizuje prawdopodobieństwo jego osiągnięcia.

@boogie ale horyzontu planowania nie wysysasz z mlekiem matki. To się nabywa z ludźmi którymi przebywasz czy rodzina, przyjaciółmi kolegami i koleżankami i tu już masz element losowosci

@kodyak planowanie czy rozumowanie nie są zdolnościami, które przychodzą z trudem niczym nauka języka obcego. Konsekwencje bezrobocia każdy zna. Konsekwencje "robocia", też każdy zna. Nie chcesz być głodny idziesz do jakiejkolwiek pracy, aby mieć jakiekolwiek fundusze na niebycie głodnym. Potrzebny jest "mindset", który Ci podpowie, że możesz więcej, lepiej. Ty jesteś głównym powodem, dla którego coś Ci się nie udaje.

@boogie ale ten mindset nie nabywasz genetycznie. To jest element który kształtuje się w tobie przez otoczenie. Są dużo większe szanse że będziesz kradł jak ci nikt tego nie wytłumaczy że to źle.

@A_a masz rację, ale ja nie proszę o napisanie doktoratu z tego tematu, tylko o Wasze opinie z ograniczeniem do tych konkretnych odpowiedzi. Jak Ty to widzisz, jak to jest / było z Tobą.

@nyszom może Czasami pomagam sobie z moim chaosem w głowie.

@GazelkaFarelka nigdzie nie napisałem, że łatwo. Twoje słowa udowadniają, że trzeba chcieć, aby wyjść z patologii (inne czynniki typu pozytywny wzorzec też są ważne).

@boogie no właśnie nie udowadniają ze "trzeba chcieć", bo to sugeruje, że każdy dokładnie może, wystarczy żeby mu sie chciało. Potrzebny jest jednak jakis szczęśliwy splot okoliczności. Może ta jedna, jedyna niepatologiczna osoba w rodzinie? Może kolega z klasy, który ci pomoże, pokaże inne życie, nie raz poratuje kanapką? Może partner życiowy, który cię wesprze?

@GazelkaFarelka w mojej ankiecie bardziej chodzi o sam fakty czy "chcenie", może zmienić Twoją sytuację (głównie tą skrajną np. bezdomność czy głód). Zdaję sobie sprawy, że to nie jest takie proste, że jest wiele aspektów życia na które mamy ograniczony wpływ. @Giban dobrze napisał, że gówno robotę można mieć w jeden dzień i nie być głodnym, albo bezdomnym.

@boogie Zakładasz że "chcenie" jest czymś łatwym, oczywistym, co sobie samo może zaistnieć w człowieku z woli człowieka, a nie czymś co może zaistnieć dopiero po otrzymaniu jakiegoś bodźca.

Czy może ci się zachcieć jeść na żądanie?

"No weź zjedz"

"Nie jestem głodny, nie chce mi się jeść"

"No to niech ci się zachce, wystarczy ze tylko zachcesz, to zjesz"

"No ale serio nie dam rady, jestem pełny"

"No serio, musisz sie zmusić do chcenia jedzenia, a jak już będziesz chciał, to dasz radę zjeść"

Idiotyczne, prawda?. Tak samo jak chęć jedzenia, chęć zmian w swoim życiu nie wynika z naszego chcenia, nie możemy się zmusić do chcenia. Możemy się do czegoś zmusić, ale do odczuwania chcenia tego - nie. Chcenie jest uczuciem niezależnym od człowieka, a zależnym od bodźców zewnętrznych.

Jeżeli człowiek nie dostanie bodźców, które sprawią, że mu sie zachce, to nie będzie chciał.