em-te

Sztuka zaangażowana.

#tworczoscwlasna #malarstwo #digitalpainting

na oko, jest dobrze

(studium)

#tworczoscwlasna #malarstwo
mówiłeś coś?

#rower

Tomeczki, myślę nad zakupem. Biorę po 500 od każdej drużyny i słucham opinii.
https://gocycle.com/eu/webstore/gocycles/gocycle-g4-blue/

#tworczoscwlasna
Chciałem namalować człowieka z akordeonem i się rozmyśliłem, nie wiem kiedy. Trochę za często mi się tak zdarza. Nigdy nie korzystam z managera zadań, notesu, kalendarza.

W roku 1632, na zaproszenie Karola I Stuarta, Maryla Rodowicz wyruszyła w trasę koncertową po Ameryce Północnej. Owacje na stojąco i niekończące się bisy, to nie wszystko, co było efektem dwumiesięcznej podróży. Już po powrocie do kraju Rodowicz, dowiedziała się, że na jej cześć utworzono stan Maryland, a liczne kontakty artystyczne zaowocowały fantastyczną płytą. Poniżej jeden z utworów tej znakomitej wokalistki.

https://youtu.be/ppBmWVegx80

Dzień dobry, wybrałem się na ryby!
#tworczoscwlasna

#malarstwo

skąd ja znam tę mordę?

Tomek, obiad!
#tworczoscwlasna #digitalart

Nowy Kazik ma świetny teledysk, ale kto miks robił... Czekam na tekst, bo mało rozumiem.
#muzyka

https://www.youtube.com/watch?v=1CPT4uw7nwo

#heheszki

Dostałem powiadomienie od Hejto na pocztę, że jakiś serwis być może nie działa i może założę konto... na Hejto.

Przy okazji, przypominam, że dziś odbyły się Wybory 2023.

Co to był za mecz?! Jeszcze mnie gardło boli.
#heheszkipolityczne

Katiusza
#wojna #tworczoscwlasna

Elektryka prąd nie tyka? Yhm.

tłumaczenie automatyczne:
To zdjęcie, zatytułowane „Pocałunek życia”, zrobione w 1967 r. przez Rocco Morabito, przedstawia pracownika użyteczności publicznej o imieniu JD Thompson wykonującego metodę usta-usta współpracownikowi Randallowi G. Championowi, gdy ten stracił przytomność po kontakcie z linią niskiego napięcia. Przeprowadzali rutynową konserwację, kiedy Champion otarł się o jedną z linii niskiego napięcia na samym szczycie słupa energetycznego. Pasy bezpieczeństwa zapobiegły upadkowi, a Thompson, który wspinał się pod nim, szybko do niego dotarł i przeprowadził resuscytację metodą usta-usta. Biorąc pod uwagę okoliczności, nie był w stanie przeprowadzić resuscytacji krążeniowo-oddechowej, ale kontynuował oddychanie w płuca Championa, aż poczuł lekkie tętno, po czym odpiął pasy i zszedł z nim na ramię. Thompson i inny pracownik przeprowadzili resuscytację krążeniowo-oddechową na ziemi, a do czasu przybycia ratowników medycznych Champion został umiarkowanie ożywiony, aż w końcu powrócił do pełnego zdrowia. Jeszcze bardziej niewiarygodne jest to, że Champion nie tylko przeżył to dzięki Thompsonowi, ale przeżył dodatkowe 35 lat. Zmarł w 2002 roku w wieku 64 lat. Thompson żyje do dziś. Rocco Morabito jechał West 26th Street w lipcu 1967 roku podczas innego zadania, kiedy zobaczył Championa zwisającego z słupa. Zadzwonił po karetkę i chwycił aparat. „Minąłem tych pracujących mężczyzn i poszedłem do swojego zadania” – mówi Morabito. „Zrobiłem osiem zdjęć podczas strajku. Pomyślałem, że wrócę i zobaczę, czy uda mi się znaleźć kolejne zdjęcie”. Ale kiedy Morabito wraca do liniowych: „Usłyszałem krzyki. Spojrzałem w górę i zobaczyłem wiszącego mężczyznę. O mój Boże. Nie wiedziałem co robić. Szybko zrobiłem zdjęcie. JD Thompson biegł w stronę bieguna. Poszedłem do samochodu i wezwałem pogotowie. Wróciłem na tyczkę, a JD oddychał Championem. Wycofałem się, daleko, aż uderzyłem w dom i nie mogłem jechać dalej. Zrobiłem kolejne zdjęcie. Potem usłyszałem, jak Thompson krzyczy: On oddycha!”. Wróciłem na tyczkę, a JD oddychał Championem. Wycofałem się, daleko, aż uderzyłem w dom i nie mogłem jechać dalej. Zrobiłem kolejne zdjęcie. Potem usłyszałem, jak Thompson krzyczy: On oddycha!”. Wróciłem na tyczkę, a JD oddychał Championem. Wycofałem się, daleko, aż uderzyłem w dom i nie mogłem jechać dalej. Zrobiłem kolejne zdjęcie. Potem usłyszałem, jak Thompson krzyczy: On oddycha!”.

słuchaj...

#tworczoscwlasna

Mam przykrą wiadomość. Urodziłeś się w Chinach, masz niesamowity talent i wpadłeś na pomysł, by studiować malarstwo.

(Ponad 3000 studentów gromadzi się na Uniwersytecie Hubei podczas próbnego egzaminu wstępnego na studia artystyczne, 29 października 2017 r. w Wuhan w prowincji Hubei w Chinach. Zdjęcie nr 1: VCG/Getty Images)

Istnieją powody, dla których wciąż czytam. Spróbujcie sfilmować tę przepiękną scenę, te detale, niuanse.

Czytałem sobie książeczkę nad kawką w knajpce, gdy podjechali pod same drzwi prawie. Przybyli w sensie. W karocy ze złotymi listwami i oponami w cenie małego lotniskowca. Ona - piękność z pierwszych stron periodyków, w typie nimfa, ni to zwiewne ni przysadziste, posiadaczka cycków za pierdyliard euro połączonych silikonowym przewodem z ustami a'la psychotria elata, owinięta w sieć rybacką, spod której wyzierały stringi w jaskrawym kolorze i takiż biustonosz, opierdolona brokatem na miętowo od stóp do głów, że w nocy to samoloty za azymut obierają, do tego szpilki przymocowane do pęcin tak, jakby je na trytki złapała. Wszystko to uzupełnione torebutką za czternaście średnich krajowych i paznokietkami, każdy w innym odcieniu, błyszczącymi jak nowe zęby Piaska, kiedyś lidera zespołu Mafia, obecnie kariera solowa. Towarzyszył jej właściciel karocy, któren obwieszczał stan swojego posiadania pobrzękując kluczykami i co chwila pikając alarmem, równie piękny jak ona, w pulowerku bez rękawów na gołej klacie, w którą wtarł był przed wyjściem z pół butelki extra virgin z pierwszego tłoczenia, do tego butki wsuwki z klamerką, kuse gacie przed kostkę, odsłaniające kawałek tatuażusmoka na łydce przechodzącej płynnie w piętę i naszyjnik z deską serferską, niedbale plątający się pod szyją. Krótko mówiąc - pół dnia wzuwali na się ciuchy, precjoza, te wszystkie produkty premium, odjebani jak woźna w Dzień Nauczyciela, aż dziw, że w karocy dachu nie złożyli, bo nie składany. Ale na sobie mieli wszystko.
Sto stolików dookoła, ale musieli oczywiście tuż obok mnie.
Siadanie przy stoliku to też teatr - a od ściany, a fotelik, a stopki, a oparcie, a łokieć spada, a światło się odbija, a nie ten profil, a boli mnie jak zginam - kurwa, kokosili się z dziesięć minut, wypróbowywując wszystkie możliwe ustawienia akcesoriów do siedzenia poza dupą. W końcu jakoś zakotwiczyli i dawaj pachnieć. Niby siedzę w knajpie, niby łososiowa z serem ma swój intensywny aromat, ale nagle rossman się zrobił, bo te wyłały na siebie po wiadrze diora i toczą triumfującym spojrzeniem dookoła, czy wszyscy patrzą jak się grubo pierdzi. Złożyłem książkę, by nie uronić z tego teatru ani źdźbła.
Zanim kelner podeszła, nimfa sieknęła ze trzy selfiaki, a opalony poćwiczył triceps machając trzysta razy stołem nad głową. Tak przygotowani jęli zamawiać.
- A czy kolendra jest świeża? - nimfa była obryta z ziół koncertowo.
- Tak, dziś przyjechała, mamy swoją plantację kolendry w Suwałkach, dwa hektary pod folią - kelner odpalił na dotyk. - Pan Gienek nam przywozi, transita ma, ciągle mu się dolot zatyka, więc w trasie to potrafi spalić nawet do dwudziestu litrów, mówiłem, odpowietrz układ, to ten nie i nie, a potem się dziwi, że pod górkę to ledwo ciągnie, a wczoraj to jechał i jechał z tych w Suwałk, tych samych co złapali ekshibicjonistę w parku, koło fontanny, zimno takie, a chłop goły, nie wydaje mi się, kaczka to ma mięso takie bardziej przy sobie, ja osobiście to chyba jednak indyka wolę, no nie wiem, nie wiem, a państwo?
Cudaki lekko przymarzły do podłoża, bo nadczynności przysadki skąpanej w rzęsistym słowotoku to się po chudym kelnerze nie spodziewali, ale jakoś się otrzepali po kilku sekundach i skorygowali lot.
- No ja to te kiełki w pierzynce z kolendry a ty, kocie? - piękna wydestylowała najważniejsze z karty i jeb selfiak "takie tam przy zamawianiu".
Kota zawiesiło. Za dużo informacji, za mało ramu i czuć było, że między uszami obie synapsy dymią, bo przetwarza tego gienkowego transita z kiełkami.
- Jakieś białko. Dużo białka - wypluł w końcu efekt intelektualnych wygibasów. - I węgle. Węgli dodaj.
- To może ten indyczek - kelner w lot złapał ideę. - Z żurawinką indyczek, dziś naprawdę się naszemu kucharzowi udał.

- Ty żeś się sam udał, z tymi spodniami - mruknął do siebie Adonis, bo faktycznie kelnerze rurki wydobywały z właściciela całą jego kobiecość.
- Słucham? - rurkoposiadacz nie dosłyszał lub wręcz przeciwnie.
- To ten indyczek i moje kiełki - nimfa wyhamowała spojrzeniem tego swojego asa, bo widać było, że zawartość istoty szarej w mózgu jest odwrotnie proporcjonalna do zawartości kolagenu w łydce i może nie dźwignąć kolejnego pytania. A wtedy kelner stanie się kieszonkowy, a Mariusz znowu dostanie sanie za burdy w miejscu publicznym.
- No dobra, może być ten indyk. - wymemłała w końcu potwierdzająco naoliwiona zawartość pulowerka, ciężkim spojrzeniem racząc chudzinę w zapasce. - Tylko ostry żeby był.
- Ostry? - wyskubane brwi kelnera powędrowały na czoło.
Adonisa rozhuśtało.
- No ja bym poprosił tego indyka na ostro, tylko na ostro żeby był, bo ja lubię na ostro, hehe, jak każdy facet ostro lubię na ostro. Pamiętasz jak w Murzasichlu jedliśmy u tego, hehe, Węgra? - opalony spojrzał na niunię. - Tam to było ostro, u mnie musi być ostro, mdłego nie zjem, żebyś mi posłodził to nie zjem, albo ostro albo wcale, pikantne ma być, macie wasabi?
- Wasabi?
- Sos taki, zielony. Ostry taki.
- Mamy wasabi.
- Ja wasabi jem jak masło. Na redukcję dobre, tylko rurę pali.
- Co pali?!
- No rurę, rurę. Nigdy nie paliła cię rura?
Kelnera przytknęło i się zaczerwienił. Nastąpiła niezręczna cisza, w której było słychać muchę i cichutki terkot dwóch trybów w głowie Adonisa. Łączył wątki. 3...2...1...
Nie czekając aż panoliwkawpulowerku doda dwa do dwóch, chudzielec pomknął był na zaplecze, celem realizacji zamówienia na kiełki i piekącego indyka.
Tymczasem dotarło. Mariusz w miętkie dostał, bo zapłonął jak żagiew i kolejne minuty zapewniał niunię, że nigdy nie był w Zakopanem, że to było raz i po pijaku, że bardziej z ciekawości niż z chęci, a w ogóle to nie musi się jej spowiadać i chętnie zrobiłby tatuaż. Do nimfy tylko to Zakopane doleciało, więc pożar dość szybko zgasł i można było dalej pachnieć, ale widać było, że tamta sprawa dość mocno chłopem wstrząsnęła.
Niemniej dalej wydarzenia toczyły się standardowym rytmem, talerze wjechały zgodnie z planem, nimfa dźgała selfiaki jak wściekła, Adonis pikał alarmem i rzeźbił sztućcami kaptury, muzyczka ćmiła, wasabi piekło, ogólnie czad. Przyszedł jednak czas na deser, zatem chudzina w rurkach i zapasce zamienił się czym prędzej w znak zapytania.
- Poprosimy kawy, jedną latte a drugą czarną - właścicielka cycków dziarsko przejęła stery, trzepocząc firankami, bo Mariusz w obecności kelnera przygasł. - I do tego mufinka w łupinach dla mnie i frozen ice berries dla ciebie, kocie, hm?
Mariusz kiwnął głową.
- Czyli dwie kawki, ciastko dla pani i lodzik dla pana?
Mariusz spłonął.

(pobrane z bloga UŻYJ WYOBRAŹNI.com)

#literatura

przytul się ptaszku

#tworczoscwlasna

Były już ławki patriotyczne? Były!
Nadeszły ławki elektryczne! Ekologiczne, bo solarne. Działają, gdy nie siedzisz, ponieważ panele mają w oparciu.
Biorę od każdej drużyny po 500 zł i słucham państwa propozycji, co w przypadku braku słońca? Kto powiedział pedały?

#wiadomoscipolska

https://www.money.pl/gospodarka/ekologiczne-lawki-za-70-tys-zl-nowa-atrakcja-w-bialej-podlaskiej-6918379992755136a.html