@Afterlife poczekaj aż Cię na wykopki wezmą a później będą oczekiwać, że na każde zawołanie będziesz przyjeżdżał im pomagać bo "na wsi zawsze jest co do roboty a wy w mieście to c⁎⁎ja o życiu wieta".

U mnie było podobnie, żona też z takiej dosyć blisko że sobą żyjącej rodziny, ale sama raczej ałtsajderka. U mnie kontakty rodzinne to średnia opcja, oprócz mamy zapraszajacej co chwilę na obiad to spotykamy się na urodzinach i świętach.

(Tzn teraz to z mamą widzę się kilka razy w tyg. Bo przyjeżdża spędzać czas ze szczypiorkiem).

Na początku żona jeszcze się starała, jeździła, zapraszała itp. ale w pewnym momencie zrozumiała, że ma tego dosyć, że aby ją to męczy zamiast sprawiać radość i zaniechała. Jeździmy tylko od święta, teściowa czasem przyjedzie na kawe jak ma akurat wizytę u lekarza czy cos. Częściej to szwagierka przyjeżdża i zawraca d⁎⁎ę...

Z tego co piszesz, to fajnie by było, gdyby Twoja partnerka była też Twoim rzecznikiem w kwestii komunikowania swojej rodzinie, że czegoś nie chcesz. Mi bliżej akurat do klimatów bliskości, chociaż nie przesadnej, bo cenię sobie przestrzeń. W każdym razie dobrze na początek określić granice i się ich trzymać, może rodzinie partnerki będzie ciężko to zrozumieć, bo to dla nich abstrakcja, ale w końcu powinni się przyzwyczaić. Mój szwagier na przykład z grzeczności raz na jakiś czas się pojawi na jakimś spotkaniu, ale widać, że chce się szybko zmywać, bo ma ciekawsze rzeczy do roboty (hobby, sport etc.), więc go nie ciśniemy.

Korzystałeś z ChatGPT przy pisaniu tego?

@Afterlife mialem podobna dziewczyne do niedawna, xD u mnie relacje rodzinne jako ze kazdy ma ADHD poprostu "są" XD wiemy ze istniejemy jak trzeba sobie pomoc czy cos sie dzieje to nie ma problemu widzimy sie na swieta, co dwa lata czasami czesciej xD

a ona widzi sie z rodzinca TJ całą, ciotki itd z raz w miesiacu najmniej i troche mnie to przerastalo xD

@Afterlife Ma racje twoja partnerka. Czasem trzeba schować swoją dumę do kapsy i przytakiwać. Ja jestem rodzinny i mam całą swoją rodzinę w promieniu 50km i się dogadujemy.

Niektórzy tak mają, jak daleka rodzina różowej (gdzieś spod Łęcznej) - co rano o 10 wszyscy krewni i znajomi spotykają się na kawce ( wszyscy mieszkają w jednej wsi). Dla mnie kosmos jak tam byliśmy xd

@Afterlife Andrzej to w bliskiej perspektywie j⁎⁎⁎ie. Pogadaj z partnerką jak to widzisz.

@Afterlife mojej partnerki rodzina jest w podobnym klimacie i po prostu jeździ do nich sama, a ja raz do roku ise z teściem napije.

Ja to myślę, że na niektóre z takich okazji różowa może śmiało pojechać sama. Święta albo sylwester to okazje, gdzie rzeczywiście fajnie się spotkać i przede wszystkim przeżyć je z partnerką, więc fajnie być gdzieś razem, nawet u jej rodziny. Ale jakieś urodziny, imieniny i inne pierdy to niektóre z nich możesz chyba odpuścić. Ona chyba zrozumie, że KOLEJNY raz akurat ty nie musisz tam jechać, jak nie chcesz, a to co powie jej rodzina, to już można mieć w nosie, bo pewnie będą psioczyć. I niech psioczą. Ale ty tylko nie pojawiłeś się na imieninach, więc żadna zbrodnia, niech tam psioczą. Na któreś w końcu pojedziesz.

@Afterlife nie odniosę się do meritum, ale widzę u Ciebie mega cechę zrozumienia drugiej strony. Masz fajne, szerokie spojrzenie, obiektywną ocenę. Rozumiesz ich styl, rozumiesz swój i widzisz różnicę. Super, że szanujesz ich potrzeby. Tak tylko chciałem napisać, bo strasznie rzadko widzę jak ktoś zachowuje się z taką klasa w "konflikcie", mimo, że problem dla niego jest dość istotny. Szacun i mam nadzieję, że wypracujecie jakieś akceptowalne dla Was obojga zasady.

@Afterlife u mojej różowej było podobnie. Była wychowana że rodzinę się odwiedza "bo tak wypada", a ja z kolei mam podejście jeszcze inne niż ty, bo moje doświadczenie mówi że z rodziną to dobrze tylko na zdjęciach. Dużo rozmów musiało się odbyć żeby zrozumiała że nie jestem zawsze potrzebny na wizytach, że one nie zawsze są konieczne, a potem stało się kilka rzeczy które sprawiły że obecnie mamy identyczne podejścia i jeździmy 2 razy do roku na tak krótko jak się da. Ale co się nawkurzałem że znów jakieś imieniny, jakaś rocznica, urodziny cioci, to już nie policzę.

Nie jesteś doklejką towarzyską swojej partnerki. Jesteś Ty, jest ona i są wasze potrzeby. Z jednej strony stawianie muru nic nie da, ale przekraczanie granic nie sprawia że czujesz się szczęśliwszy. Mój partner jest dzikiem, ja również, ale nie aż takim. :p Wpadam do rodzinki częściej niż on, ale też nie mam takiej ścisłej enklawy. Pytam niebieskiego czy chce gdzieś jechać, jak nie to akpetuje to. A jeżeli mi bardzo zależy na jego obecności, to wyczuje, bo rzadko pojawia się taka potrzeba. Ja osobiście nie rozumiem takiego zawłaszczania przestrzeni innej osoby. Myślę, że to jest głębszy problem niż się wydaje, chociażby na tym poziomie, że Twoją różową nie potrafi zawalczyć o Twoją przestrzeń znając Ciebie i Twoje zdanie o tym. Czy to już jakąś spolegliwość rodzinna? Może zrób bilety np. półroczne na ilość wyjść z rodziną różowej. No 8 biletów na pół roku jeżeli nie umie odpuścić. :p

@Afterlife mnie niespecjalnie bawi czas spędzany z rodziną żony. Nie chodzi o charakter, czy jakieś konflikty. Po prostu nie lubię cały dzień siedzieć przy stole i tracić czasu na gadanie o pierdołach. Żona i dzieci bywają często, ja wpadam raz na jakiś czas. Nikomu to nie przeszkadza.

ps. nawet wiedzą, że w urodziny mają nie przyjeżdżać, nie dzwonić. To są MOJE urodziny, więc najlepszy prezent to dać mi spokój bym mógł je świętować po swojemu

Więzy rodzinne mogą być oparte o relacje krwi albo mogą rozwinąć się na bliskie relacje osobiste. W odniesienie do twojego opisu, u ciebie relacje rodzinne nie rozwinęły się ponad to co wynika z relacji krwi. Dostałeś podstawowy pakiet opieki i wytworzona została podstawowa relacja krwi. Nie wytworzyła się bliska relacja osobista. Także jak masz zrozumieć i dogadać się z osobą pozostającą w bliskiej relacji ze swoją rodziną?

Zadając takie pytania pokazujesz, że nie rozumiesz na czym polega budowanie związku. Więc odpowiem: na integrowaniu się, czyli im dwoje ludzie jest do siebie bardziej podobnych - tym łatwiej zbudować im bliską relację. Dotyczy to wszystkich cech osoby: od higieny, przez nawyki do światopoglądu. Im więcej różnic (np. katoliczka/ateista, wege/mięso, prysznic 3xtydzień/codziennie, zmywa/odkłada, wydaje/oszczędza, itd.) tym większy kompromis z obu stron żeby związek utrzymać. Zwróć uwagę, że piszę utrzymać a nie pogłębiać. Jeżeli bliskie relacje rodzinne partnerki to jest dla ciebie aż taki problem, to zmień sobie babę na samotniczkę odciętą od rodziny. Albo wypracuj kompromis, tak jak we wszystkich innych kwestiach was różniących. To będzie dotyczyć każdego aspektu życia. Jak to zrozumiesz to nie będziesz musiał pytać obcych ludzi w internecie co zrobić ze swoim życiem.

Każda inna odpowiedź w stylu: "powinieneś się do niej dostosować" albo "ty masz swoje standardy i nikt nie może od ciebie wymagać"... to jest pierdolenie ludzi którzy nie rozumieją na czym polega budowanie związku.

Zacny wątek który ciekawie opisałeś.
Ja widziałem się z rodziną mojej byłej partnerki kilka razy (<10) w przeciągu 6 lat. Gdzie tylko raz to było spotkanie przy kawie, takie zapoznawcze.
Ona w tym czasie była u mnie na święta lub niedzielne obiadki.
Ani ja ani ona nie wymuszaliśmy na sobie nawzajem spotkań z naszymi rodzinami.
Nie wiem czy to było "zdrowe" lub "normlane" ale było zgodne i nigdy nie było z tym jakichś problemów.

Są to ludzie, którzy z wielkim trudem rozumieją "nie" wypowiedziane przez innego człowieka.

@Afterlife Stawiam tezę, że takie ich podejście do "nie" manifestuje się głównie w przypadku odmów odwiedzin. Jest to odbierane przez nich osobiście, bo dla nich spędzanie wolnego czasu w sposób przyjemny to właśnie w rodzinie, do tego Twoja partnerka została wychowana w takich wzorcach i teraz nagle ktoś odmawia - no to pewnie nas nie lubi.

Miałem podobną sytuację z moją byłą, dla niej spotkania z rodziną były (są) najlepszą rozrywką, a dla mnie w dużym natężeniu stawały się nudą i torturą. Ja lubię sobie pogrzebać w komputerze nad własnymi projektami czy chociażby poczytać książkę. Lubię towarzystwo a także lubię (lubiłem wtedy) się napić, ale w ograniczonym stopniu, wystarczy mi powiedzmy raz na dwa tygodnie. Ona odwrotnie, jakby mogła, to by codziennie spotykała się z rodziną. Innymi słowy ona regenerowała się na takich spotkaniach, a spędzanie czasu samemu ją dołowało, ja odwrotnie, dołowało mnie zbyt wiele spotkań i odżywałem w swoim "me time".

Nie pomagała tematyka rozmów, ja ze swoimi znajomymi to mieliśmy nieraz jakieś rozkminy, zastanawialiśmy się jak coś funkcjonuje, czy to w społeczeństwie, czy np. w nauce. W przypadku jej rodziny było odwrotnie, gadania było co niemiara, ale tematyka najpłytsza z możliwych, np. tak szczegółowe relacjonowanie prozaicznych wydarzeń, że chwilami lepszą rozrywką wydawało się walenie głową w ścianę.

To są fundamentalne różnice, na które nie ma (protstego) rozwiązania. Wdrukowaną w dzieciństwie przyjemność sprawiają Wam różne rzeczy.

Z jej punktu widzenia to też nie jest łatwe, bo każde spotkanie z rodziną, na które chciałaby Ciebie zabrać, poza tymi tradycyjnymi typu święta, to jest dla niej negocjacja i niezrozumiały opór.

A Twój wkurw też nie zmaleje, ja jako osoba bliższa charakterem Tobie też zaczynałem się denerwować tylko czytając to, do jakiej ilości spotkań ona chciałaby Cię nakłonić.

Kompromis taki, z którego oboje będziecie mniej lub bardziej niezadowoleni oczywiście jest możliwy, tylko pytanie, czy to niezadowolenie będzie znaczące, wpływające na samopoczucie na co dzień. Jeśli dla Twojej partnerki każda wizyta, na którą się nie wybierzesz będzie wywoływała negatywne emocje, możliwe, że podsycane jakimiś uwagami, całkiem możliwe, że biorącymi się ze szczerej chęci spotykania się z Tobą jej rodziny, to z czasem zacznie szkodzić relacji.

Z moją ex byłem w czasie, gdy prowadziłem firmę, kilkuosobowe biuro. Poza sprawami firmy miałem do kilkudziesięciu telefonów dziennie od klientów i kontrahentów, są ludzie, których to nakręca, mnie to męczyło na dłuższą metę, a z kolei w domu czekała mnie kolejna paplanina, która nie była dla mnie przyjemna po całym dniu właśnie gadania. Więc początkiem końca było m.in. to, że zostawałem w biurze pod pozorem natłoku pracy, a tak naprawdę się relaksowałem, regenerowałem baterie.

Dla kontrastu miłość mojego życia, niestety również ex (powody rozstania to osobna historia), opowiadała mi o swoich przemyśleniach, których nie miała codziennie, i wtedy nie paplała, tylko jedną z naszych rozrywek było np. wspólne czytanie książek, czasem innych, czasem tych samych, ale razem w jednym pomieszczeniu, z okazjonalnym muśnięciem się czy np. propozycją zrobienia herbaty oraz czasem rozmową o treści książek, nawet jeśli czytaliśmy coś innego, to na przykład analizowaliśmy daną sytuację czy zachowanie bohatera. Uwielbiałem jej słuchać i nie mogłem się doczekać, kiedy po pracy znajdę się w domu. To drastyczna różnica w porównaniu z tym, że będąc w związku z kimś innym wolałem siedzieć sam w biurze, niż z tą osobą w domu. Obawiam się, że jesteś w podobnej sytuacji, gdy bycie w związku zaczyna bardziej męczyć niż cokolwiek innego.

Masz temat do poważnej rozmowy, spróbuj powstrzymać wkurw i postaraj się na spokojnie przekazać, że rozumiesz jej zajawkę spotkaniami, ale trudno Ci coś poradzić na to, że spotkania z jej rodziną w dużej częstotliwości Cię męczą.