Mitologia japońska

Encyklopedia mitologii japońskiej

395/1000- Tofu kozo

Tofu kozo to yokai, który wyglądem przypomina ludzkie dziecko, jego ubiór stanowią kimono i kapelusz używane w okresie Edo przez dzieci sprzedające tofu. Zwykle ukazuje się je ze standardowym zestawem oczu, ale są też przypadki jednookich stworków. Tofu kozo trzymają się w pobliżu obszarów miejskich.

Te małe yokai są wyjątkowo słabe i lękliwe, co sprawia, że nie są zagrożeniem dla ludzi. W rzadkich przypadkach lubią podążać za niektórymi przechodniami podczas ich drogi do domu, poza tym jednak nie wchodzą żywym w drogę.

Wśród samych yokai tofu kozo są traktowane jak popychadła. Nie mogąc się postawić muszą bez szemrania wykonywać zadania zlecane przez potężniejsze byty.

Nie przetrwały żadne zapiski o pochodzeniu tofu kozo. Popularność temu bytowi przyniosły ukazujące się w drugiej połowie XVIII wieku historie graficzne z jego udziałem. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

394/1000- Todaiki

Todaiki to określenie dla "ozdoby", która jest tworzona przy pomocy czarnej magii, a materiałem potrzebnym do jej wykonania jest żywy człowiek. Osoba potraktowana magią zamienia się w "żywy świecznik" i staje się stałym elementem otoczenia, w którym istota lub człowiek zdecydują się ją umieścić.

Legenda: Ta historia dotyczy osoby Hitsu no Saisho, pod tym przydomkiem krył się żyjący w X wieku Fujiwara no Arikuni, jeden z członków cesarskiego dworu. 

Ojciec Hitsu, kiedy ten był jeszcze dzieckiem, otrzymał zadanie wyjazdu do Chin na misję dyplomatyczną. Mężczyzna nigdy jednak z tej misji nie wrócił pozostawiając rodzinę z pytaniem czy jeszcze kiedykolwiek go zobaczą. 

Wiele lat później dorosły już Hitsu postanowił odkryć prawdę o losach swojego rodzica. Podróżował po wszystkich zakątkach Chin, aż w końcu w pewnym miejscu natrafił na coś, czego nie widział nigdy wcześniej: świecznik stworzony z człowieka. Mężczyzna został przytwierdzony do podstawy, a jego głowę zdobiła przytwierdzona do niej duża świeca. Jego całe ciało pokrywały tajemnicze tatuaże, a rzucona na biedaka czarna magia uniemożliwiała mu porozumiewanie się przy pomocy mowy. 

Kiedy Hitsu wciąż patrzył w osłupeniu na ten dziw, todaiki zaczął ronić łzy. Nie mogąc mówić mocno ugryzł się w palec, a następnie za pomocą płynącej krwi napisał następujące słowa:

"Dawno temu przybyłem do Chin z Japonii. 

Ty i ja nosimy to samo nazwisko. 

Więź między ojcem i synem znów połączyła nas mimo wody i gór, które nas rozdzieliły. 

Przez lata rozpaczałem w tym potwornym miejscu. Każdego dnia myślałem o swojej rodzinie. Pragnę jedynie powrócić do domu."

Czytając owe słowa zszokowany Hitsu zrozumiał, że ma do czynienia ze swoim drogim ojcem. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

393/1000- Tesso

Mała legenda o japońskim "królu szczurów".

Opowieść ta miała wydarzyć się w XI wieku, w czasie panowania cesarza Shirakawy. Władca ów miał poważne problemy ze spłodzeniem męskiego potomka, co było dla niego sporym zmartwieniem. W końcu zdesperowany zwrócił się do kapłana imieniem Raigo, który to żył w świątyni Mii-dera u stóp góry Hiei. Władca miał nadzieję, że błagania słynącego z wielkiej pobożności Raigo dotrą do uszu japońskich bogów.

Kapłan modlił się bardzo żarliwie przez bardzo długi czas i finalnie owe modlitwy odniosły pozytywny skutek. W roku 1074 cesarz doczekał się syna, który otrzymał imię Taruhito. Szczęśliwy władca obiecał spełnić każde życzenie kapłana z Mii-dery. Po namyśle Raigo poprosił o zbudowanie na terenie klasztoru budynku, w którym mógłby kształcić nowych duchownych. Cesarz natychmiast zgodził się, jednak obietnica ta miała zostać złamana.

Wszystko z powodu świątyni Enryaku-ji, która to znajdowała się na szczycie góry Hiei. Władze owej świątyni przez lata zebrały w swoich rękach wielką polityczną władzę, a także posiadały prawdziwą armię złożoną z mnichów-wojowników. Musiał się z nimi liczyć nawet japoński władca. Prezent obiecany rywalizującej z nimi świątyni był wyjątkowo nie w smak władzom z Enryaku-ji, dlatego też wywarli polityczny nacisk na cesarza, który ugiął się pod ich żądaniem i odmówił dotrzymania złożonej Raigo obietnicy.

Nie mogąc pogodzić się z decyzją cesarza Raigo rozpoczął strajk głodowy. Czas mijał, a zmiany decyzji nie było. W końcu w setnym dniu głodówki kapłan wyzionął ducha. Jego serce w chwili śmierci przepełniał wielki gniew skierowany na cesarza oraz konkurencyjną świątynię. Gniew ów po śmierci Raigo przemienił go w onryo, mściwego ducha, który za pierwszy cel obrał sobie władcę, którego to postanowił ukarać w wyjątkowo dotkliwy sposób. Krótko po śmierci kapłana pojawiły się plotki donoszące o pojawieniu się jego ducha w pobliżu łóżka małego księcia, Taruhito. Kilka dni później dziecko zmarło ponownie pozostawiając władcę bez następcy tronu. To nie był jednak koniec zemsty mściwego ducha.

Duch kapłana uległ transformacji w olbrzymiego szczura o ciele wytrzymałym niczym kamień oraz "żelaznych" pazurach. Raigo przyzwał pod swoje rozkazy olbrzymią armię szczurzych sług, które zalały Kioto, a następnie ruszyły na górę Hiei, by tam najechać świątynię Enryaku-ji. Szczury dostały się na teren kompleksu, gdzie rozpoczęły plan zemsty swojego pana. Wielka armia gryzoni dosłownie zjadała świątynny kompleks, a przy tym atakowała jego mieszkańców. Ich ofiarą padły też cenne księgi czy też posągi.

Niszczycielskich działań Raigo i jego szczurzej armii nie mogło powstrzymać absolutnie nic, dopiero wybudowanie dla niego miejsca kultu zdołało złagodzić gniew ducha i zakończyć wendettę. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska #szczury

Encyklopedia mitologii japońskiej

392/1000- Tenome

Tenome na pierwszy rzut oka przypomina starszego mężczyznę pozbawionego oczu, dopiero spojrzenie na jego ręce pozwala dostrzec, że jest to istota rodem z najgorszego koszmaru. Stwór posiada gałki oczne nie na twarzy, a na wewnętrznych stronach swoich dłoni.

Tenome można spotkać na cmentarzach lub na otwartych przestrzeniach takich jak pola, gdzie poluje on na ludzi. Żywi się kośćmi, a po uczcie zostaje praktycznie tylko skóra upolowanego nieszczęśnika. Jego dość niepozorny wygląd sprawia, że może on zbliżyć się do ofiary bardzo blisko, nim ta zorientuje się, że ma do czynienia z potworem. Zwykle oznacza to, że nie ma ona już szans na ucieczkę. Tenome to niezwykle szybki yokai, a do tego jest wyposażony w wyśmienity węch, który zawsze doprowadzi go do raz upatrzonego celu. Gorzej sprawa ma się z jego wzrokiem, który jest podobno nie najlepszy. 

Jak powstał stwór, wyjaśnia jedna z ludowych opowieści. Według niej pewien ślepiec wędrujący jedną z polnych dróg został zaatakowany przez bandytów i obrabowany. Mężczyzna został przy okazji poważnie ranny, a w pobliżu nie znajdował się nikt, kto mógłby mu pomóc. Nim wyzionął ducha, ślepiec wypowiedział te słowa: "Gdybym tylko mógł widzieć. Gdybym tylko miał oczy, choćby na swoich rękach". Tak też się stało, duch pogrążonego w żalu mężczyzny przemienił się w żądnego krwi yokai, a ostatnie życzenie zostało spełnione. 

Legenda: Pewien młody mężczyzna postanowił przetestować swoją odwagę udając się nocą na cmentarz, co miało okazać się dla niego pomysłem tragicznym w skutkach. Już na terenie cmentarza ujrzał on staruszka zmierzającego w jego stronę. Gdy postać podeszła wystarczająco blisko, wydało się, że jest tenome, który zmierza po świeżutkie, pyszne kości. 

Mężczyzna w te pędy opuścił cmentarz i ukrył się w pobliskiej świątyni, gdzie błagał miejscowego kapłana o udostępnienie dobrej kryjówki. Ten ukrył swojego gościa w długiej skrzyni i zatrzasnął wieko. Niedługo potem do przybytku wtargnął stwór, który głośno węsząc starał się zlokalizować swoją ofiarę. Młody mężczyzna słyszał, jak stwór podchodzi coraz bliżej i bliżej, aż w końcu zatrzymuje się tuż przy skrzyni. Po chwili świątynię wypełniły dziwne ssącopodobne dźwięki, które trwały przez jakiś czas. Gdy zapadła cisza, kapłan uznał, że czas na wypuszczenie mężczyzny ze skrzyni. Po jej otwarciu jego oczom objawił się potworny widok: w środku pozostała tylko sama skóra. Wszystkie kości nieboszczyka zostały dosłownie wyssane z jego ciała. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej

391/1000- Tennyo

Tennyo to istoty zamieszkujące buddyjskie niebo, tendo. Według przekazów w każdym calu wyglądają jak ludzkie kobiety, są jednak podobno od nich o wiele, wiele piękniejsze. Ich ubiór stanowi strój znany jako hagoromo, to dzięki niemu zyskują one zdolność latania.

Tennyo umilają czas innym mieszkańcom niebiańskiego wymiaru, w tym buddom i bodhisattwom. Śpiewają, tańczą, muzykują, recytują poezję, ogólnie robią te same rzeczy co ich ludzkie odpowiedniki na ziemskim dworze cesarskim, ale we wszystkim tym są o wiele lepsze. Pomagają każdemu, kto owej pomocy potrzebuje, a w wolnym czasie wyprawiają się do ziemskiego wymiaru.

Bóstwa te wywodzą się od apsar, boginek wody znanych z terenów Indii. Apsary podczas przenikania religii buddyjskiej do Chin zostały tam delikatnie zmodyfikowane, by w jeszcze późniejszym czasie odbyć kolejną podróż i znaleźć się w Japonii, gdzie nazwano je tennyo. Po przeniknięciu do folkloru japońskiego stały się bardzo popularnym tematem poruszanym w niezliczonej ilości legend. 

Najczęściej opowieści tyczą się relacji pomiędzy tennyo i ludzkimi mężczyznami. Często przewija się w nich motyw utraty hagoromo, który to strój pozwala na podróż pomiędzy niebem i ziemią. Bez niego tennyo nie może opuścić ziemskiego wymiaru. Tutaj zwykle na scenę wkracza człek, który przekonuje boską istotę do ożenku lub innych czynności. Zwykle to on ukrywa strój, który po pewnym czasie zwraca bogince, a ta może w końcu wrócić do niebiańskiej krainy. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej

390/1000- Tenko

Wśród wszystkich rang, które może osiągnąć kitsune, tenko jest uważana za najwyższą. Magiczne lisy, które ją osiągają, żyją już zwykle co najmniej 1000 lat. Jako tenko całkowicie porzucają swoje fizyczne ciało, dzięki czemu mogą bez żadnego problemu przybrać dowolny wygląd. Najczęściej można je zobaczyć pod postacią pięknych bogiń o ludzkim obliczu. 

Kitsune wraz z wiekiem nabywają coraz większą moc, kiedy więc stają się tenko, ich potęga jest zbliżona do tej dzierżonej przez bogów. Uznaje się je za najbardziej życzliwe wśród wszystkich rodzajów kitsune.

Ludzie bardzo często czczą tenko, które w zamian potrafią nagrodzić swoich wyznawców na różne interesujące sposoby. Jednym z nich jest opcja opętania, jest to jednak opętanie wyjątkowo przydatne, daje ono bowiem osobie "natchnionej" przez lisiego ducha moc przewidywania przyszłości. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej

388-389/1000- Tenjo kudari/Tenjoname

Tenjo kudari to stwór ukrywający się w przestrzeni pomiędzy sufitem i dachem domostwa. Ów yokai ma przypominać wyglądem starą i bardzo brzydką kobiecinę, a kiedy ukazuje się ludziom, jest zupełnie nagi. Jego jedynym celem jest straszenie mieszkańców zamieszkiwanego przez siebie domu.

Tenjo kudari to dzieło Toriyamy Sekiena, który nie poświęcił stworowi zbyt wiele uwagi. Wiadomo więc o nim tylko to, co wyżej.

***************************

Tenjoname to bardzo wysoki yokai o nieprawdopodobnie długim języku, który jest mu potrzebny do "czyszczenia" sufitów w odwiedzanych przez siebie domach. Jego ciało częściowo pokrywają paski papieru, które porównuje się do matoi, papierowych tworów używanych dawniej przez japońskich strażaków.

Główna aktywność istoty polega na lizaniu sufitów. To, co najbardziej ją przyciąga, to brud, dlatego preferuje ona starsze domostwa, w których znajduje go najwięcej. O nocnej wizycie stwora w domu świadczą pozostawiane przez niego ciemne plamy. Według niektórych bajań plamy te mają przybierać formę wyjątkowo odrażających ludzkich twarzy. Wpatrywanie się w owe plamy ma być ekstremalnie niebezpieczne doprowadzając ludzi do szaleństwa, a nawet przynosząc im śmierć. 

Pierwszy raz tenjoname ukazał się w książce Toriyamy Sekiena, Hyakki tsurezure bukuro, jednak w tym przypadku autor prawdopodobnie czerpał inspirację ze starszych zwojów yokai. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej

387/1000- Tengu tsubute

Tengu tsubute to określenie dla kamieni, które w tajemniczy sposób spadają z nieba, czasami w formie drobnych kamyczków, a czasami jako wyjątkowo duże sztuki. Według przekazów najczęściej można się z tym zjawiskiem spotkać głęboko w górach.

Tengu tsubute nie są widoczne dla ludzkiego oka, ofiara uderzona przez taki kamyk nie będzie potrafiła go więc potem zlokalizować. Samo uderzenie jest całkowicie "bezpieczne", osoba trafiona nie doznaje jakichkolwiek obrażeń, nie ma więc znaczenia wielkość kamyka, który trafia w pechowca.

Ludzie trafieni przez taki kamień zwykle podupadają na zdrowiu, dodatkowo pokutuje wiara, że nawet samo bycie "świadkiem" całej sytuacji przynosi potężnego pecha: myśliwi nie mogą nic upolować, rybacy notują słabiutkie połowy itd.

Ten przedziwny fenomen ma być podobno sprawką tengu(czasami oskarżane są także złośliwe tanuki). Tengu nie tolerują ludzi niegodziwych i takich też mają wybierać na ofiary, które dostąpią "zaszczytu" bycia uderzonym przez przynoszący pecha kamień. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej

386/1000- Tengu daoshi

Lasy w górzystych rejonach Japonii są uważane za miejsce występowania fenomenu znanego jako tengu daoshi.

Tengu daoshi doświadczają głównie ci, którzy spędzają w lasach sporą część swojego życia, są to m.in. osoby pracujące przy wyrębie. Nocą mogą one słyszeć dźwięki przewracających się drzew dochodzące gdzieś z głębi leśnej gęstwiny. Niekiedy słyszalny jest przy tym okrzyk "Ikuzo"(stosowany jako ostrzeżenie przed padającym drzewem). Drwale mogą też odczuwać dziwną obecność na zewnątrz chat. Po nadejściu ranka nie ma jednak żadnych śladów wskazujących na nocną aktywność. 

Tengu daoshi to fenomen znany na terenie całej Japonii. Winę za jego wywoływanie zrzuca się na żyjące w górach tengu. Oprócz nich oskarża się także miejscowe bóstwa. Jest także trzeci trop oparty o pewną japońską legendę. Jest to bardzo prosta opowiastka o drwalu nielegalnie wycinającym drzewa. Mężczyzna pewnego razu został przygnieciony przez jedno z drzew, co doprowadziło do jego śmierci. Od tego czasu jego duch nawiedza leśną głuszę i to on odpowiadać ma za dźwiękowy fenomen. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska #yokai

Encyklopedia mitologii japońskiej

385/1000- Tengubi

Tengubi to określenie na ogniste kule, które nocną porą podróżują z terenów górskich w okolice rzek, według wierzeń są one dziełem istot znanych jako tengu. Początkowo jest ich niewiele, ale z czasem dzielą się na więcej i więcej sztuk, by ostatecznie osiągnąć liczbę nawet kilkuset płomyków rozświetlających mroki nocy. Po spędzeniu pewnego czasu nad wodą orby powracają w góry. 

Ujrzenie tengubi w większości przypadków ma bardzo przykre konsekwencje dla gapia. Konsekwencje te to m.in. poważna choroba dotykająca osoby krótko po kontakcie z tym fenomenem. 

Są też relacje, które przedstawiają ogniste kulki w bardzo pozytywnym świetle, o czym opowiada jedna z legend na ich temat. 

Legenda: Przytoczony poniżej przykład pochodzi z okolic Kasugai w prefekturze Aichi i opowiada o mieszkańcu wioski, który pewnej nocy utknął w górach z powodu potężnej burzy. Z powodu nieprzeniknionych ciemności nie potrafił on odnaleźć drogi do domu, postanowił więc schronić się pod najbliższym drzewem. Niedługo później drżącego z zimna mężczyznę zaczęły otaczać niezwykłe ogniki, które ogrzewały jego ciało i rozjaśniały panujący mrok. Dzięki wystarczającej ilości światła mógł on odnaleźć szlak i wrócić bezpiecznie do domu. 

Przesądy krążące w okolicach Kasugai częściej jednak przedstawiały zjawisko jako niebezpieczne i zalecały, by w czasie ukazywania się ogni pozostać w domu. Wierzono, że ci, którzy opuszczali dom podczas trwania fenomenu, mieli olbrzymie szanse na to, że skrzydlata istota porwie i zabierze owe osoby w góry. Dalszy ich los pozostawał nieznany. 

#necrobook #mitologiajaponska #demonologiajaponska

Encyklopedia mitologii japońskiej

384/1000- Ten

Ten to określenie dla istot zamieszkujących najwyższy wymiar, Tendo, odpowiednik raju w buddyjskiej mitologii. Jeśli chodzi o istoty biorące udział w reinkarnacji, ten uważa się za będące najwyżej w hierarchii. W Japonii są uznawane za bogów.

Wygląd tych niebiańskich istot w dość dużym stopniu przypomina ludzki, za to rozmiarami są bliżsi olbrzymom. Niekiedy mogą posiadać zwierzęce części ciała czy też większą liczbę kończyn i głów. Ich ciało emituje niezwykły blask, a one same posiadają zdecydowanie nadludzkie moce. Zwykle ten przedstawia się w bardzo lekkim odzieniu lub też w zbroi i z bronią w ręku.

Ten są dużo silniejsze od ludzi, a także bardziej długowieczne i o wiele szczęśliwsze. Posiadają umiejętność latania, nie muszą też jeść(ale jak najbardziej mogą, jeśli najdzie je taka ochota). Mimo porównań do bogów nie są to istoty nieśmiertelne, starzeją się, umierają i zostają rzucone w tryby reinkarnacji. Wciąż też potrafią upaść dając się ponieść negatywnym emocjom takim jak nadmierna duma czy też zazdrość. Duchowy upadek może mieć poważne konsekwencje, a ten może w kolejnym wcieleniu stać się jedną z istot będących niżej w buddyjskiej hierarchii. Dlatego też istoty te często stawiane są niżej od dwóch innych bytów, którymi są budda i bodhisattwa, uciekinierzy z cyklu odrodzenia.

Zwykli ludzie nie posiadają zdolności ujrzenia żyjących w niebiańskim wymiarze istot, są jednak jednostki, które potrafią po odpowiednim skupieniu zobaczyć inne rzeczywistości. Mówi się, że takie osoby posiadają tengen, niebiańskie oko, dzięki któremu widzą takie byty jak ten, są też w stanie nawet je usłyszeć.

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

382-383/1000- Teke teke/Tearai oni

Teke teke to yokai pojawiający się w popularnych miejskich legendach. W większości przypadków przybiera wygląd kobiety pozbawionej dolnej połowy ciała(zdarzają się też wersje gdzie jest to byt o wyglądzie mężczyzny). Teke teke to onomatopeja mająca naśladować dźwięk, który słychać, kiedy istota porusza się przy pomocy swoich górnych kończyn. 

Stwór ten jest przedstawiany jako ekstremalnie niebezpieczny. Kiedy ściga swoje ofiary, jest zdolny poruszać się nieprawdopodobnie szybko i nie przeszkadza mu w tym jego "ułomność". Legendy głoszą, że potrafi dogonić nawet szybko poruszający się samochód. Gdy dopadnie ofiarę, dzieją się rzeczy straszne, tutaj część opowieści nie doprecyzowuje, jakie potworności przeżywa osoba złapana przez stwora. Nieliczne twierdzą, że posiada on coś na wzór sierpa, którym przecina ofiarę na pół, by następnie zabrać jej dolną połowę.

Istnieje potężna liczba opowieści o teke teke i niemożliwością jest stwierdzić, która z nich jest oryginalna. Niektóre twierdzą, że istota za życia miała być ofiarą strasznego wypadku, inne, że jest to samobójca. Jednym razem pada stwierdzenie, że przed stworem można obronić się za pomocą specjalnych talizmanów, inne historie za to twierdzą, że nie ma ucieczki od paskudnego końca. Są też wersje, w których ofiary teke teke same stają się ową istotą.

Legenda: Jakiś czas po II wojnie światowej pewna pracownica biurowa przeżyła gwałt, którego miał dokonać na niej członek miejscowego amerykańskiego personelu wojskowego. Tej samej nocy kobieta rzuciła się z mostu na tory, upadek jednak nie spowodował jej śmierci. Chwilę później przejechał ją nadjeżdżający pociąg, który przepołowił jej ciało na dwie części na wysokości talii. Cała sytuacja miała mieć miejsce na Hokkaido, gdzie noce potrafią być wyjątkowo mroźne. Taka właśnie mroźna noc miała spowodować mniejszy upływ krwi, dzięki czemu kobieta mogła pożyć odrobinę dłużej. Przez następnych kilka minut pełzła szukając jakiejkolwiek "pomocy". W końcu jakimś cudem dopełzła do stacji kolejowej, gdzie zauważył ją miejscowy pracownik. Pomoc, którą jej zaoferował, nie była jednak taką, jakiej oczekiwała. Mężczyzna przykrył jej ciało plastikowym brezentem, a nieszczęśliwa ofiara samobójczego aktu pożegnała się w końcu z życiem po podobno bardzo powolnej i bolesnej agonii.

I tu wchodzimy w główny akt legendy. Każdy, kto usłyszy powyższą historię, po trzech dniach ujrzy ducha kobiety bez dolnej połowy ciała. Duch złapie ową osobę bez względu na to, co ta zrobi. Jedni twierdzą, że stwór ten szuka odpowiedniej dolnej połówki, inni że jest po prostu zły za takie, a nie inne potraktowanie go przez pracownika stacji, dlatego też mści się na reszcie żywych poprzez zabicie tylu osób, ile tylko się da. 

Jest jednak minimalna szansa na szczęśliwe zakończenie. Krótko po usłyszeniu opowieści teko teko pojawia się w marzeniu sennym(może to też być tajemnicze połączenie telefoniczne) nieszczęsnego słuchacza, by zadać mu zagadki, które to zadecydują o jego losie. Najważniejsza rzecz w tym momencie to udzielenie dobrych odpowiedzi, których oczekuje istota. Pierwsze pytanie to "Czy potrzebujesz swoich nóg?". Odpowiedź to "Potrzebuję ich w tej chwili/teraz". Drugie brzmi "Kto opowiedział ci moją historię?". Należy w tym momencie odpowiedzieć: "Kashima Reiko". Obie te odpowiedzi dają szanse na to, że istota pozostawi osobę przy życiu.

×**********×********×

Tearai oni to gigantyczny yokai, który miał ukazać się na terenie dzisiejszej prefektury Kagawa, co też opisano w dziele Ehon Hyakumonogatari. Tearai oni w tłumaczeniu znaczy "myjącego ręce demona", ponieważ podczas wykonywania tej właśnie czynności został on dostrzeżony, miało mieć to miejsce gdzieś pomiędzy miejscowościami Takamatsu i Marugame. Niestety brak bardziej szczegółowej historii na temat owego olbrzyma. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

381/1000- Tatsu

Japońskie smoki znane są w tym kraju głównie pod nazwą tatsu, ewentualnie też mówi się na nie ryu, ryo albo wani. Ich wygląd nie odbiega od typowego przedstawienia tych stworzeń na zachód od Kraju Kwitnącej Wiśni. Posiadają długie, pokryte łuską ciało oraz głowę, którą często zdobią spore rogi i broda. Niektóre tatsu mogą pochwalić się także nadmiarową liczbą kończyn oraz głów. Zdarzają się smoki, które kompletnie porzucają swój oryginalny wygląd i przybierają ludzką postać, w której pozostają już na stałe. 

Tatsu są ściśle powiązane z żywiołem wody. Bardzo często żyją w morskich głębinach, jednym z najsłynniejszych przykładów jest oczywiście Ryujin, smoczy bóg żyjący w pałacu Ryugu. Zawsze wybierają miejsca mocno oddalone od ludzkiej cywilizacji. Są znane ze swojej miłości do wszelkiego rodzaju skarbów, których mają u siebie pod dostatkiem, lubią także zbierać niezwykle potężne magiczne przedmioty.

Jeśli chodzi o ich relacje z ludźmi, są wśród nich zarówno prawdziwe potwory jak i niesamowicie życzliwe istoty. Te pierwsze potrafią prześladować ludzi z czystej złośliwości, te drugie zaś oferują im swoją wiedzę i wskazówki pomagające stać się o wiele silniejszym. Naprawdę wybitne ludzkie jednostki mają nawet szansę odwiedzenia domu tatsu i otrzymania jednego z tamtejszych magicznych przedmiotów.

Ludzkie problemy wyjątkowo rzadko interesują tatsu, chyba że dana sprawa dotyczy także ich samych. Wielu ludzi oddaje im cześć, a także składa ofiary, są także organizowane pielgrzymki udające się na święte tereny, gdzie podobno żyją japońskie smoki. Prośby do nich kierowane to często błagania o opady deszczu lub o ochronę przed powodzią.

Opowieści o tatsu są w Japonii znane od wielu wieków, są to jedne z najdłużej znanych istot nadprzyrodzonych, o których zapiski pojawiły się już w pierwszych znanych dziełach na temat japońskiej historii i mitologii, Kojiki oraz Nihongi. Z upływem czasu do kraju przeniknęły historie dotyczące smoków z Indii i Chin. Dzisiejsza wiedza na temat tatsu jest więc mieszanką starych japońskich wierzeń oraz dodatków przybyłych z zachodnich krain. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

380/1000- Tatarimokke

Tatarimokke określa się dziecięcą duszę, która trafiła do ciała zwykłej sowy. Wygląd zwierzęcia, które łączy się z ludzką duszą, nie ulega zmianie, zmienia się za to jego zachowanie. Ptak może od tego momentu zacząć przesiadywać w pobliżu domostwa, w którym mieszkają najbliżsi krewni zmarłego malucha.

Tradycja nakazuje, by rodzice, którzy w ostatnim czasie utracili potomka, z najwyższym szacunkiem traktowali ewentualnego sowiego towarzysza, który pojawi się w pobliżu ich domu.

Tatarimokke uznawane są za byty absolutnie niegroźne, są jednak sytuacje, gdzie mogą stać się bardziej niebezpieczne. Dzieje się tak, gdy rodzice na ten przykład zamiast pochówku zdecydują się na porzucenie zwłok dziecka w dziczy lub rzece. Inne sytuacje to zamordowanie malucha oraz aborcja. Każda z tych opcji to szansa na stworzenie żywiącego urazę ducha, który pod sowią postacią może nękać żywych. Ludzie przechodzący w pobliżu wkurzonego tatarimokke słyszą niezwykłe dźwięki i doznają silnego uczucia niepokoju, mogą też ujrzeć nadprzyrodzone zjawiska takie jak pokaz ognistych orbów. 

Co do genezy powstawania tatarimokke, rzecz jest związana z dawnymi zwyczajami dotyczącymi pochówku małych dzieci. Dawno temu dzieci do pewnego określonego wieku uznawano za niegodne tego, by wyprawić im tradycyjny pogrzeb i pochować na miejscowym cmentarzu. Zamiast tego ciało po cichu grzebano na terenie domostwa albo też w jego pobliżu. Wierzono, że duchy takich dzieci krążące w okolicy miejsca pochówku mogły bardzo łatwo "utknąć" w jednej z będących w pobliżu sów stając się w ten sposób tatarimokke. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

379/1000- Tatarigami

Tatarigami to niesamowicie potężne byty, które wszędzie, gdzie się pojawią, przynoszą ze sobą śmierć i zniszczenie. Do tatarigami zalicza się zarówno tamtejszych bogów zniszczenia(na ten przykład Yamato no Orochi, smoczy bóg o ośmiu głowach i ośmiu ogonach) jak i duchy osób mających wpływ na historię Japonii(Taira no Masakado czy też Sugawara no Michizane). Ci ostatni zwykle byli wysokimi rangą oficjelami, którzy w wyniku tragicznych dla nich wydarzeń popadali w niełaskę i ostatecznie umierali będąc w stanie duchowej udręki. Udręka ta była na tyle silna, by zmienić ich w niezwykle potężne onryo.

Tatarigami potrafią sprowadzić na swoich wrogów, a niekiedy i cały kraj klęski głodu, epidemie, wojny, a także inne równie nieciekawe opcje. Ich gniew głównie skupia się na tych, których winią za złe rzeczy, które przytrafiły się im podczas ich ludzkiego żywota. By uspokoić wściekłe duchy, zwykle budowano dla nich specjalne miejsca kultu.

Organizowany na terenie Kioto festiwal Gion Matsuri pierwotnie wymyślono na potrzeby uspokojenia tatarigami. W okresie Heian miasto często nawiedzały epidemie, co uważano za sprawkę dwójki bogów: Gozu Tenno i Susanoo. By uspokoić ich gniew, zdecydowano się na zorganizowanie festiwalu w świątyni Yasaka. By utrzymać nerwy bogów na wodzy, postanowiono, że festiwal będzie organizowany każdego kolejnego roku. W ten sposób Gion Matsuri jest tamtejszą atrakcją aż do dnia dzisiejszego. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

378/1000- Tanuki tsuki

Jedną z magicznych zdolności, które w swoim repertuarze posiada tanuki, jest moc opętania dowolnego człowieka, którego ma on akurat ochotę podręczyć.

Opętanie przez byt jest niezwykle niebezpieczne dla opętanego. Osoba taka staje się "workiem bez dna" wciągającym wszystko, co wpadnie w jej ręce, nawet jedzenie, które jest już mocno nieświeże. Najbardziej problematyczne w całym tym obżarstwie jest to, że wszystkie składniki odżywcze z pożeranego jedzenia zamiast do obżartucha "są przekierowywane" do kontrolującego go tanukiego. Opętany z tego powodu z każdym kolejnym dniem słabnie bardziej i bardziej, aż w końcu umiera.

Osoba kontrolowana zmienia się także, jeśli chodzi o psychikę, która staje się mocno niestabilna. Opętany potrafi bardzo szybko przejść ze stanu przygnębienia w ekscytację, zdarza się też, że wpada w szał, podczas którego może posunąć się do aktów przemocy. Nienormalnie wysokie staje się także jego libido.

Tanuki posuwa się do opętania człowieka m.in. z zemsty za krzywdę, którą ten wyrządził mu w przeszłości. Są jednak także i takie wredoty, które robią to, by odrobinę się zabawić. Inną ewentualnością jest opętanie na rozkaz innego człowieka. Zdarza się bowiem, że szczególnie starsze tanuki stają się sługami rodzin, które w zamian za wykonanie pewnych zadań obdarowują futrzaka jedzeniem. W ten sposób staje się on częścią ludzkiej familii i wykonuje dla niej takie zadania jak choćby omawiane opętanie.

Wyzwolenie się spod kontroli magicznego zwierza to wyjątkowo ciężka rzecz. Są tylko trzy możliwości, pierwsza z nich to przekonanie futrzaka, by samemu zakończył opętanie. Druga jest jeszcze trudniejsza i wymaga udziału bardzo potężnego kapłana lub też onmyoji, który to może wypędzić tanukiego z ciała osoby kontrolowanej. Ostatnia opcja to "wywyższenie" istoty. Tanuki wyniesiony do rangi bóstwa już nigdy więcej nie opętuje ludzi. Ten ostateczny ruch zwykle czyniony jest w przypadku tych najbardziej upierdliwych futrzaków. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

377/1000- Tanuki

W końcu przyszła pora, by opisać stworka, który przewinął się przez moje wpisy już multum razy. 

Tanuki to zwierzęcy yokai o wyglądzie zbliżonym do borsuka lub szopa. Jego sława rozciąga się na całą Japonię, pod tym względem rywalizuje on o miano gwiazdy choćby z równie dobrze znanym lisim kitsune. Dzięki owej sławie figurki istoty można spotkać w bardzo wielu japońskich domach czy też sklepach.

Tanuki to istoty potrafiące posługiwać się niezwykle potężną magią. Podobnie jak kitsune wyśmienicie opanowały moc zmiennokształtności. Z reguły wykorzystują ową moc do robienia sobie przysłowiowych jaj.

A będąc już w temacie jaj nie można nie wspomnieć o posiadanych przez tanuki jądrach, które są podobno niezwykle duże jak na rozmiary owego stworzenia. Są też wielofunkcyjne, mogą bowiem zostać użyte w różnoraki sposób: jako broń, sieć rybacka czy parasol. W zależności od potrzeby dany tanuki może też przekształcić swoje jądra w sklep czy powóz.

W czasach, gdy na tereny Japonii nie dotarł powiew buddyzmu, tanuki otrzymywał cześć równą bogom jako władca natury. W późniejszym czasie stworki straciły swój wysoki status, by stać się zwykłymi posłańcami bogów bądź lokalnymi strażnikami. 

Podobnie jak ma to miejsce z kitsune, istnieją dobre jednostki lubiące towarzystwo ludzi jak i te zdegenerowane, które to są zdolne do morderstwa lub porwania człowieka, by zrobić z niego sługę bogów.

Zdarza się, że niektóre tanuki postanawiają żyć wśród ludzi przyjmując ludzkie imię oraz przejmując ludzkie zwyczaje. Potrafią też być równie słabe często zatracając się w alkoholu lub hazardzie. Zdarza się, że spędzają w ten sposób całe ludzkie życie nie będąc nawet podejrzewanymi o bycie istotą nadnaturalną. 

Ich dobrze znana moc zmiennokształtności pozwala im na przemianę w kamienie, drzewa, posągi czy też zwykłe przedmioty gospodarstwa domowego, wszystko to wykorzystywane jest zwykle, by odpalić kolejny żarcik wymierzony w losowego człowieka. Niektóre tanuki posuwają się także do transformacji w potworne monstra lub gigantów, co ma na celu przestraszenie danej osoby, czasami dla zabawy, a czasami po to, by odstraszyć ją od miejsca, w którym zdaniem stworka być nie powinna. 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook

Encyklopedia mitologii japońskiej

376/1000- Tantan kororin

Tantan kororin to duchy drzew persymony uaktywniające się w momencie, gdy nie ma osoby mogącej zająć się zbiorem owoców z owych drzew. Ukazują się jako onyudo, wielcy mnisi o głowach przypominających owoce persymony.

Tantan kororin ukazują się późnym wieczorem, by zebrać wszystkie przejrzałe owoce leżące pod drzewem, a następnie udają się do najbliższej ludzkiej osady. Tam krążą powolutku, a w tym czasie z ich przepełnionych rękawów, w których je trzymają, wypadają kolejne persymonki. Kiedy w końcu pozbędą się ostatniego owocu, wracają do swojego drzewa. Są bytami nieszkodliwymi dla ludzi, których mogą co najwyżej odstraszać dość groteskowym wyglądem.

Legenda o duchach persymon pochodzi z prefektury Miyagi i została opisana m.in. przez Janagitę Kunio w dziele "Yokai dangi". 

#mitologiajaponska #demonologiajaponska #necrobook