Mi hipochondrię zastąpiła derealizacja i strach przed lustrami.

EDIT: zmieniam zdanie mam teraz strach przed tętniakiem, bo smarkam od alergii cały dzień i boję, że się napnę i żyła pęknie.

@dildo-vaggins Razem moglibyśmy mieć wszystko, bo jestem po drugiej stronie spektrum i bagatelizuję absolutnie wszystko. Nie wiem skąd ta olewka, pewnie przez nią zdechnę w końcu, ale na coś trzeba.

@dildo-vaggins doceniam i szanuję, że chciałeś i miałeś odwagę się do tego przyznać

Zajmij się jakąś wkrętką, która nie pozwoli się czepiać głupot…ja mam kilka takich i nie mam czasu myśleć o tym (poza kładzeniem się spać).

@dildo-vaggins

[UWAGA! Nie wiem, czy Twój post to tylko szybkie zwierzenie się bez chęci na rozmowę, ale jeśli rozmowy w tym temacie nakręcają Ci hipochondrię, nie czytaj dalej i nie odpowiadaj, nie chcę Ci zaszkodzić]

Hejka!

Główne pytanie tego posta, zadane poniżej, powinienem zadać nieodżałowanej Asi Kołaczkowskiej, która już przed diagnozą glejaka, cierpiała na kancerofobię z powodu poprzedniej walki z innym nowotworem. Dziwi mnie fakt, że ta fobia nie pomogła jej się uchronić przed tym, co się stało... W każdym razie jej odejście to sygnał i okazja do refleksji czy działań. Szczególnie że moja siostra ponad 30 lat temu odeszła jako nastolatka na coś podobnego.

Informacja o zapobieganiu i wykrywaniu nowotworów poszła już dawno w świat, dzięki czemu wiemy, że codziennie można być bacznym strażnikiem własnego zdrowia — jaja pomacasz, piersi wytarmosisz, ale... co z mózgiem?. Sam nie jestem hipochondrykiem, ale zorientowałem się, że tak naprawdę gówno wiem na temat profilaktyki i zapobiegania chorobom tej części ciała.

Artykuły i wiki często mają sprzeczności, w POZecie pytać nie będę, bo jak zwykle te baby nie będą nic wiedzieć, nie chcę też szukać nikogo ze specjalizacją, bo zajmę kolejkę, stracę niepotrzebnie czas i hajs. O pytaniu ChataGPT czy pisaniu na grupkach medycznych nie wspomnę. A przecież całość nie wygląda tak, że idziesz i mówisz: "A bo chciałbym się zbadać, czy nie mam żadnych zmian nowotworowych w mózgu, więc zróbcie mi rezonans i tomograf, bym się nie denerwował". I tu spotykam Ciebie jako kogoś, kto może znać to z pierwszej ręki.

I wobec powyższego pytam:

• Czy bałeś się kiedyś raka mózgu i badałeś się w tym temacie? A jeśli tak, to...
  

• Co by mnie czekało (jakie trudności? ilu lekarzy, ile czasu, stresu czy wydatków?) gdybym podjął decyzję o sprawdzeniu mózgu?
  

• Jakim badaniom musiałbym się potem poddać, by uzyskać pełną i wręcz stuprocentową pewność braku takiej choroby?
  

• Jak to wygląda na NFZ, a jak prywatnie?
  

Mam też kilka pytań osobistych:

• Czy dla hipochondryka przejście pełnego spektrum badań daje uczucie ulgi, czy jednak dalej istnieje lęk i zmartwienie, pomimo uzyskania dowodów na zdrowie?
  

• Czy rozmowa na ten temat z kimś (np. tutaj) działa terapeutycznie, czy przeszkadza w osiągnięciu spokoju ducha?
  

Co do ostatniego, to jakbyś czuł się z tym dobrze i chciał w przyszłości dalej pisać w tym temacie, to wołaj — jednego słuchacza już masz

Chętnie posłuchałbym np. o badaniach najcięższych do zniesienia, najdłuższych, które z badań są gówno warte czy ew. jakie można badania zrobić od ręki, by w jeden dzień się czegoś dowiedzieć? Fajnie byłoby tak przekuć Twoje zmartwienia w dobro dla nas wszystkich! A jeśli nie chcesz być słuchany... no to nie będziesz

Pomysł zostawiam Tobie, a za każdą odpowiedź serdecznie dziękuję

Pamiętaj, że jesteśmy tu razem i trzymamy za Ciebie kciuki!

Jestem hipochondrykiem - muszę to w końcu przyznać

@dildo-vaggins i już za samo przyznanie się przed samym sobą do tego dostajesz dużego pioruna. Trzymaj się tam Tomeczku

@dildo-vaggins

Moja rada, kompletnie pozbawiona odniesienia do Twojego profilu:

Biegaj. Uczestnicz. Twórz.

Biegaj: regularny ruch utrzymuje sprawność, zapewnia poczucie komfortu w swoim ciele. Nie musi to być bieganie.

Uczestnicz: zaangażuj się. Msze, klub miłośników krzyżowek, postowanie na hejto, doradztwo literackie. Cokolwiek, byle dla kogoś i z kimś.

Twórz: pisz. Uprawiaj hobby. Eksperymentuj z doniczka. Czytaj literaturę fachową. Wykorzystaj energię.

To nie rozwiąże Twoich problemów, ale być może sprawi, że nie zdominują Twojego życia.

@dildo-vaggins wielkie brawa za zdanie sobie z tego sprawy - to pierwszy krok ku lepszemu. I drugie brawo przyznanie się publicznie do tego. To również bardzo ważne, że nie chcesz ukrywać to przed światem, ale coś zmienić.

Reszta wyżej już dała Ci fajne rady - ale od siebie zastanawiam się nad jednym, co mogłoby pomóc. Nie myślałeś o locie paralotnią, awionetką, czy skokiem na bungee? Chodzi o pewien sport, albo czynność z tej rodziny. Coś co jest "potencjalnie" niebezpieczne, ale mogłoby Ci pozwolić wyzwolić trochę endorfin, adrenaliny i równocześnie strachu o własne życie - tak właśnie na przełamanie Twojego toku rozumowania. Jeżeli zrobisz jakieś extrema, może codzienność będzie Ci łatwiejsza do akceptacji

Tymczasem dużo zdrówka!

@dildo-vaggins o kierwa. W sumie poważna sprawa. Jako obserwator stwierdzić mogę na pewno jedno - jesteś chory, ale wyłącznie na hipochondrię.

Bakterie to twoi przyjaciele także. Przecież bez flory bakteryjnej byś nie przeżył. Tak więc bakterie są jak ludzie - a przecież od przebywania śród ludzi nie umierasz - choć czasem się chce.

Jak jestem chory to piję mało, żeby bakterie i wirusy zostały w ciele i żebym mógł je zabić samodzielnie. Pamiętaj, jesteś kurde duży i na każdego wirusa przypada twój limfocyt.

Wiem, że łatwo mi mówić, no ale.

Powodzenia.

I mam rację, bo wciąż żyję i mnie mikroby nie ruszają.