To jeszcze drugi fragment na dziś #ksiazki #samwydajeksiazke

Yura przysłuchując się opowieściom, często nie do końca chciał uwierzyć, ale ostatecznie uważał, że tak wielki autorytet nie mógł kłamać. Najbardziej absurdalna wydawała mu się opowieść o drewnianej karczmie pośrodku zamarzniętego morza, punkcie na uzupełnienie zapasów, który miał być rozbierany z nadejściem roztopów.

– Pewnego dnia w karczmie na morzu doszło do niesłychanej bitki – rozpoczął kolejną gawędę Kiruk. – Siedzieliśmy przy ciepłej strawie i biesiadowaliśmy, aż nagle otworzyły się drzwi do karczmy i weszła szczupła, wysoka, piękna, młoda niewiasta. Wszystkie chłopy, co w karczmie siedzieli, z miejsca jakby powariowali. Był taki jeden odważny, rudobrody. Wstał, podszedł do kobiety i mówi: – Ty taka piękna, może w tańce cię porwę. I tak łapy swoje wyciąga. A ta niewiasta już krzyczy: – Gdzie z tymi brudnymi łapskami! – Rudobrody wściekł się i chwycił młódkę za nadgarstek. A ona jak mu nie łupnęła drugą ręką, to plask taki poszedł, jak w górach kto by krzyknął. A na tej rudej mordzie tylko taka czerwona dłoń odbita. Zamroczyło chłopa aż usiadł. Wtedy wszyscy parsknęli śmiechem, że baba tak zlała zalotnika. A tenże wstał, honor babie oddać nie pozwala, to jak nie sieknął temu co najbliżej siedział. Oj, co się wtedy zaczęło. Krzesła, stoły zaczęły fruwać. A karczmarz tylko za głowę się złapał. Bo jak mu tę budę rozniosą, to co on biedny na środku zamarzniętego morza zrobi. Nie powiem, zniszczeń trochę było, ale buda się nie rozpadła – zakończył Kiruk.