@moll tu jest problem, bo druga osoba też musi chcieć mnie

@redve tak jest w każdym związku, niezależnie od tego czy ktoś w nim ma Aspergera czy nie

@moll masz racje, ale zmierzam do tego że "poszukać kogoś" jest dużo łatwiej powiedzieć niż zrobić. Próbuje cały czas - z miernymi efektami

@redve wiem, jest trudne, ale nie jest niemożliwe. Nadzieja umiera ostatnia;)

@Ragnarokk to nie wyrok śmierci, ale zwyczajnie męczy mnie już takie życie

@redve 

Nie ma że boli, gra się kartami, co są rozdane. Ale nakładanie na siebie presji nigdy, ale to nigdy nie pomoże. A lepiej mieć mniej relacji, a prawdziwe i żyć tak jak się samemu podoba, nie innym.

@redve @moll Swoją drogą pokazałem ostatnio mojemu współnikowi moją serię wpisów o grzybach. Skomentował

Powiedz, że masz Aspargera nie mówiąc nikomu, że masz Aspargera

xD

@Ragnarokk aktualnie nie ma już Aspergera, wszystko jest już teraz jako spektrum autyzmu, zmienili klasyfikację

@moll Tak, wiem, ale że OP używa tego, to nie mieszam pojęć

@moll też dowiedziałem się o tym całkiem niedawno. Ciekawe dlaczego zmienili klasyfikacje/nazewnictwo

@moll jak dla mnie z głupiego powodu (odkrywca był nazistą). Czy nam sie to podoba czy nie, naziści również przyczynili się do rozwoju ludzkości (pierwsze rakiety kosmiczne były zmodyfikowanymi rakietami V2, nieetyczne eksperymenty na ludziach dostarczyły nam informacji o limitach ludzkiego ciała, a nazistowscy naukowcy zasilali po wojnie instytuty naukowe na całym świecie). Jak dla mnie jedynym efektem jest bałagan w nazewnictwie

@Klamra odkrywca był nazistą

@Klamra bo Aperger to autyzm, tylko że to jest forma wysokofuncjonująca. Badania nad autyzmem były prowadzone przez różne ośrodki, w tym przez pana Aspergera, który pierwszy zebrał zestaw objawów i nazwane to zostało od jego nazwiska. Równolegle cięższe przypadki początkowo były definiowane jako "podtyp" schizofrenii i dopiero z czasem wyodrębniono autyzm jako oddzielną przypadłość, a potem ktoś doszedł do tego, że autyzm i Aperger to to samo, ale dopiero po m.in. badaniach neurologicznych to wyszło

@redve to teraz już teoretycznie bałaganu nie ma

@redve w tamtych czasach ciężko żeby nie był, biorąc pod uwagę lata jego pracy. Czasów nie oszukasz...

@Ragnarokk

Lepiej miec mniej relacji, a prawdziwe i żyć tak jak sie samemu podoba a nie innym

Taa, problem w tym że nie podoba mi sie życie samemu. Ludzie nie są zbyt szczęśliwi w izolatkach. Nie oszukasz tego że jesteśmy gatunkiem stadnym, gdzie interakcje społeczne są ważne

@moll teoretycznie w Polsce jeszcze jest stara terminologia, na zmiane terminologii mamy jeszcze czas do 2027. W rozmowach używa się spektrum autyzmu a w dokumentacjach medycznych starej ewentualnej starej + nowej. Zrzut z mojej dokumentacji na pacjent.gov

@pokeminatour u mnie jak rozmawiam z terapeutami to już nie używają aspergera

@Ragnarokk 

Swoją drogą pokazałem ostatnio mojemu współnikowi moją serię wpisów o grzybach.

Uwielbiam Twoja serie o grzybach

@Klamra jestem zdolny do samodzielnego życia, tylko moja psycha leży. To już plus że nie jestem od nikogo uzależniony

@Gadu_gadu pracuje nad sobą, ale dla siebie. Nie licze że pracą nad sobą zaimponuje reszcie. Finalnie ludzi na zewnątrz serdecznie pierdoli co sie dzieje "za sceną", a obchodzi ich jak się zachowuje i co robie. Nikogo nie obchodzi dlaczego robię X, a obchodzi ich tyle żevrobie X. Nie ma w tym nic złego, ale takie są fakty. To że mam trudniej z dopasowaniem sie, nie jest żadnym usprawiedliwieniem jeśli sie nie dopasuje

@motokate wiedzą o tym. Już rozumowo się troche nauczyłem, ale to nigdy nie zastąpi bycia neurotypowym. Na tym etapie sam często muszę wyjaśniać sytuacje społeczne znajomym, którzy nie potrafią spojrzec na problem z cudzej perspektywy

@redve ostatnio zastanawiam się jak radzą sobie funkcjonujący autystycy i aspergerowcy w życiu dorosłym bo mam córkę z aspergerem i syna z autyzmem.

Mógłbyś mi napisać cokolwiek o tym jak sobie radziłeś będąc dzieckiem? I co najbardziej wkurzało cię albo wywoływało inne negatywne emocje, w podejściu rodziny i rodziców?

Chętnie uniknął bym lub zminimalizował ryzyko wychowawczych wpadek.

@AdelbertVonBimberstein zjem śniadanie i napiszę moje przemyślenia

@AdelbertVonBimberstein no co jest czemu sie komentarz nie dodaje

@AdelbertVonBimberstein podzielę komentarz na części, ale @hejto @maximilianan klikam żeby sie komentarz wysłał, ale chyba jest za długi bo klikam i nic sie nie dzieje. Przyjrzyjcie sie temu, albo dodajcie komunikat że jest za długi

@AdelbertVonBimberstein jeżeli chodzi o rzeczy które spotykały mnie od strony dorosłych, to mam 2 podstawowe zarzuty:

-Traktowanie mnie jak debila

-Brak chęci wysłuchania mnie

Jeżeli chodzi o pierwszy punkt:

Często miałem wrażenie że jestem traktowany jak osoba niepełnosprawna. Całkowicie rozumiałem co się do mnie mówi, wiedziałem co robię, ale mimo tego traktowano mnie jak osobę upośledzoną (autyzm przynajmniej wysokofunkcjonalny nie upośledza zdolności intelektualnych, a społeczne. Rozumiem ciąg przyczynowo-skutkowy, ale mam problem z odczytaniem intencji ludzi wokół). Przykładem takiego traktowania było przymusowe wysyłanie mnie na terapie grupowe, gdzie wokół mnie były dzieci które nie były zdolne do samodzielnego funkcjonowania (miały po ok. 14 lat). Co sobotę, przez rok albo dłużej musiałem jechać do miasta obok na jakieś zajęcia z nimi, ale jedyne czego się nauczyłem to że mam siedzieć cicho żeby nie spotkała mnie żadna kara, i nic pozatym. Uczono na tych terapiach takich rzeczy jak przemoc zła, wulgaryzmy złe, i tym podobne banały.

Dzieci z zespołem aspergera mają problem z kontrolowaniem emocji, ale całkowicie są świadome tego co robią. Czytałem ostatnio książkę o zespole aspergera (Cynthia Kim - nieśmiali, skryci i społecznie niedopasowani), i bazując na niej i na doświadczeniach z moją byłą dziewczyną która również miała zaburzenia w spektrum autyzmu mogę powiedzieć:

Osoby w spektrum bardzo biorą do siebie to, że mogły kogoś urazić gdy zrobią coś złego. Mają tendencje do obwiniania się. Wg książki (i mojej byłej) takie osoby uspokajają sie kiedy po tym jak coś zrobią przejdzie się do porządku dziennego (łatwo odwracamy uwagę od tego co się przed chwilą stało). Bardzo ważne jest natomiast to, żeby nauczyć takie dziecko na spokojnie że jego czyny mają konsekwencje, i że nie można ich unikać nawet jeżeli jest to komfortowe. Moja była potrafiła potraktować mnie jak śmiecia w pierwszej sekundzie jak sie zobaczyliśmy danego dnia bez wyraźnej przyczyny, a potem mówiła że powinienem o tym zapomnieć. Jest to trochę gorzka pigułka dla takich osób, ale trzeba ją przełknąć. Jeżeli nie wiesz w jaki sposób poprowadzić taką rozmowę, to punkt 2

@AdelbertVonBimberstein 

punkt 2)

brak chęci wysłuchania tego co mamy do powiedzenia. Często chciałem coś zakomunikować, ale miałem z tym problemy. Ludzie mnie zwyczajnie ignorowali, na przykład jak mówiłem że nie chcę iść na terapię która marnuje mi kilka godzin na pytanie co robiłem przez ten tydzień. Jeżeli twoje dziecko coś mówi - to tego nie ignoruj, tylko spróbuj dociec do sedna tego o co mu chodzi. Jeżeli nie rozumiesz jego toku rozumowania, to dopytuj o szczegóły aż zrozumiesz, i jeżeli zauważysz w nim jakiś błąd to spróbuj na tym etapie go skorygować. Ważne jest to, żeby dziecko zrozumiało dlaczego to co robi jest błędem.

Teraz mam 21 lat. Nie uważam żeby były takie koncepty społeczne (co jest dobre a co złe) które rozumiem teraz, których bym nie zrozumiał mając 8-10 lat. Powinieneś moim zdaniem traktować dziecko, jako osobę równie inteligentną (a raczej zdolną do zrozumienia czegoś) co ty sam. Jeżeli dziecko czegoś nie rozumie, dowiedz się czego, i to wytłumacz. Powtarzaj ten proces do skutku, aż dziecko będzie rozumiało cały koncept który chcesz mu przekazać.

Bądź też cierpliwy. Osoby w spektrum autyzmu (a zwłaszcza dzieci) zakładają że jeżeli dla nich coś jest oczywiste, to dla innych to też jest oczywiste. Budzi to zdenerwowanie jeżeli się okaże że dla ciebie nie było oczywiste to że córka czegoś chce, chociaż wiem że z twojej perspektywy nie możesz się tego domyślić.

Wszystkie terapie na których byłem uważam za stratę czasu. Jeżeli twoje dziecko twierdzi że nie chce chodzić na terapię i nie masz obowiązku go na nią wysyłać, to spróbuj spojrzeć na to z jego perspektywy. Sam sekundę po osiągnięciu pełnoletniości zrezygnowałem ze wszystkich zajęć dodatkowych na które wysyłała mnie szkoła.

Jeżeli chodzi o moje uwagi do rodzica to chyba tyle, ale jest jeszcze szkoła w której dzieci spędzają mnóstwo czasu. W młodym wieku dzieci z autyzmem mają największy problem z dopasowaniem się do grupy (nie miały kiedy się tego nauczyć) przez co grupa je odtrąca, i to doprowadza do wielu problemów. Spróbuj "pchać" dzieci do uczenia się relacji w społeczeństwie. Jeżeli dziecko nie nauczy się w przedszkolu/podstawówce życia z innymi, to (w moim wypadku) dopiero na studiach mógł mówić że jest w stanie jakoś funkcjonować w społeczeństwie, i straciłem przez to lata życia.

Dziecko MUSI się nauczyć

-tego że jego akcje mają konsekwencje

-życia w grupie żeby grupa go nie odtrącała

-tego że ma obowiązki

Z takim dzieckiem nie można się też obchodzić jak z jajkiem. Bez tej wiedzy będzie miało spore problemy jako dorosły. Nie można jednak takiego dziecka za bardzo stresować. Kiedy widzisz że nie radzi sobie z emocjami (jest złe, płacze) to zapytaj czy chce żebyś mu pomógł, czy chce pobyć w samotności, i porozmawiaj jak sie uspokoi. Ewentualnie możesz spróbować odwrócić uwagę. Jeżeli znajdziesz coś co zaangażuje takie dziecko, to szybko "zapominamy" o tym co nas wstępnie wprowadziło w zły humor. Kanał "Uwaga, Naukowy bełkot" nagrał długi film o autyźmie. Nie zgadzam się z paroma kwestiami (jak np. z nazywaniem umysłu autystyka piękniejszym dlatego bo ma trudniej w życiu, ale mimo to daje radę. Daje radę bo musi dawać radę. Moim zdaniem to typowe gadanie że cierpienie uszlachetnia), ale mimo to daje dobry pogląd na całe spektrum. Polecam zobaczyć

@redve Jeśli dobrze Cię rozumiem, to pracujesz nad tematem, masz konkretne rezultaty, ale nie jesteś zadowolony, bo nie dorównujesz neurotypowym w obszarze interakcji.

Zastanawiam się, czy nie ta ustawiona samemu sobie poprzeczka i porównywanie się z innymi, zamiast ze sobą sprzed roku, jest dla Ciebie głównym źródłem cierpienia. To tak, jakby człowiek bez nogi frustrował się, że nie biega tak szybko, jak inni. To po prostu nie ma sensu. Takie dostał karty i musi grać nimi najlepiej, jak umie. Może poprawa samoakceptacji dałaby Co większy spokój ducha?

"Jestem, jaki jestem, i to też jest ok". Ty średnio umiesz w ludzi, ktoś inny jest tępy z matmy, jeszcze inny ma problemy zdrowotne i nie może czegoś jeść i musi się nauczyć z tym żyć. Mam nawracającą depresję. Początkowo było to bardzo frustrujące - tyle czasu brałam leki, chodziłam na terapię i pracowałam nad sobą, niby już było ok i znów to cholerstwo wracało. Ale potem się "przyzwyczaiłam" i w sumie zaakceptowałam, że taka jestem. Słowem, bywam w czarnej dupie, ale urządziłam się w niej najlepiej, jak potrafię, i nauczyłam się z niej wyłazić. Walczę z każdym epizodem, ale już nie z faktem, że się zdarzają.

Każdy ma jakąś swoją czarną dupę, Tobie się trafił akurat Asperger. Trzymam kciuki za Ciebie i życzę Ci wyrozumiałości dla siebie samego i rozumiejących, wspierających znajomych i przyjaciół.

@motokate problemem nie jest to że jesteśmy w dupie, tylko w tym że zarządzamy się w niej urządzać.

Życie w takiej formie w jakiej mam obecnie, określam bardziej jako wegetacje. Chodze na studia bo muszę. Mam pracę w której niewiele robię i mi płacą, ale mam z tyłu głowy świadomość że sie nie rozwijam bo nic w tej pracy nie robię, a projekty amatorskie nigdy nie będą równie istotne co zawodowe jeżeli chciałbym dostać awans. Nie umiem się zmusić do robienia czegokolwiek. Właściwie cały mój rozwój obecnie to chodzenie co kilka dni na siłownie.

Większość z tych problemów rozwiązałem kiedy byłem w związku. Miałem siłę do życia, miałem chęć do robienia absolutnie każdej rzeczy na świecie. W momencie kiedy wiem że odpycham od siebie ludzi, zaczynam myśleć że to ja jestem problemem który najlepiej rozwiązać dla dobra reszty świata. Porównując się do samego siebie zawsze wyjdę w tym porównaniu zwycięsko, bo zawsze znajdę sobie powód żeby uważać że sie poprawiam. Problem w tym że to nie przynosi absolutnie żadnych rezultatów, i tracę ograniczony czas

@redve Brzmisz zupełnie jak to, co gada moja depresja. Niestety to jest tak, że tak jak myślisz, tak się czujesz. Trzeba trochę na siłę wynajdywać pozytywy, aż wyjdzie to w krew. Inaczej nawyk skupiania się na negatywach zawsze będzie Cię ściągał w dół. Nie wiem, czy zajmowałeś się tym na terapii, ale myślę że warto by było.

@AdelbertVonBimberstein mam osobę z autyzmem w rodzinie i bardzo denerwuje ją, ilekroć ktoś traktuje ją jak upośledzoną intelektualnie. To są takie sytuacje (dodam, ze nagminne), kiedy idzie z rodzicem do lekarza, a lekarz rozmawia przy niej na jej temat z rodzicem, jej poświęcając tylko chwilę uwagi albo nic. Wiesz, pytania typu "jak się x zachowuje", "no i co tam u x" zadane rodzicowi, gdy ona siedzi obok. Przecież mógłby zapytać tę osobę, ona wszystko rozumie, nie trzeba jej traktować jak mebel bez własnej woli. Jak w końcu znalazła terapeutkę, która chciała rozmawiać z nią, a nie rodzicem, i powiedziała, że to ona (klient) będzie decydować, czy chce do niej przychodzić, a nie rodzic, to była w szoku i nagle chętnie chodzi na terapię i daje one efekty.

@motokate bo wszystko zaczyna się od akceptacji siebie

@WhiteBelle też tłumaczę ludziom, że moje dziecko ma autyzm, a nie jest debilem.

Właśnie to jest najgorsze, że dzieciak dostaje etykietę i przestaje być dla innych człowiekiem, a zostaje jednostką diagnostyczną.

@pokeminatour przyjaciół mam, ale to nie ten sam poziom bliskości.

Nie mam partnerki, ani nie czuje sie przywiązany do mojej rodziny. Czuje że ludziom jest obojętne czy żyje czy nie. Że jestem sam ze swoimi problemami. Że dla nikogo nie jestem na tyle pociągający żeby chciał mieć ze mną głębszą interakcje niż spotkanie raz na miesiąc. Jedyna dziewczyna która dłużej ze mną wytrzymała sama miała problemy psychiczne, i właściwie ten związek opisałbym jako syndrom sztokholmski. Druga dziewczyna była absolutnie kochana i dała mi ciepło którego nie czułem nigdy w życiu, ale ją z kolei odstraszyłem i ze mną zerwała. Czuje że nie mogę sie otwierać żeby nikogo nie spłoszyć

@redve W tym poście jest sporo założeń co do tego, jak o Tobie myślą inni ludzie albo jaki jest ich poziom bliskości. Myślę, że część z nich niekoniecznie opiera się na faktach. Np.:

- "to nie ten sam poziom bliskości" - chyba zakłada, że inni mają jakiś większy. Albo że istnieje jakiś "właściwy" poziom.

- "czuje, że ludziom jest obojętne, czy żyje, czy nie" - pytanie, czy odczytujesz świadczące o tym rzeczy i czy Twoje wyobrażenie, jak to powinno wyglądać, nie jest oparte na nierealistycznych wzorcach. Przykładowo niektóre kobiety nie czują miłości męża, bo im nie przynosi kwiatów, nie dostrzegając, że odśnieżył im auto czy naprawił coś w domu. Ludzie różnie wyrażają przywiązanie.

- "Że dla nikogo nie jestem na tyle pociągający żeby chciał mieć ze mną głębszą interakcje niż spotkanie raz na miesiąc." - po studiach to i tak dobra częstotliwość... Ale czy ilość spotkań jest faktycznie ważniejsza niż jakość?

- "Czuje że nie mogę sie otwierać żeby nikogo nie spłoszyć" - myślę, że bardzo wiele osób neurotypowych ma podobne rozkminy. Możliwe, że gdybyś nie miał Aspergera, czułbyś to samo. Wykop jest pełen takich postów, niemożliwe, że wszyscy tam są aspi.

Być może mogłoby Ci pomóc kwestionowanie takich "oczywistych" myśli (temat na terapię). Przez nie świat może się wydawać gorszy, niż jest.

@motokate "to nie ten sam poziom bliskości" odnosiło się do porównania między przyjacielem, a partnerem, a nie do tego co mają inni ludzie wokół.

"Ludzie różnie wyrażają przywiązanie" - no to u mnie je wyrażają tym że sie praktycznie nie odzywają po pare tygodni/miesięcy

"po studiach to i tak dobra częstotliwość" - na studiach, i w sumie to nie wiem czy nie przeszacowałem, chociaż z tym punktem przyznam ci troche racji

"Wykop jest pełen takich postów, niemożliwe, że wszyscy tam są aspi." - na wykopie zwłaszcza na tagu #przegryw siedzą ludzie którzy nie chcą czegokolwiek zmienić, i ciągną wszystkich w dół do siebie. Wiem bo siedziałem w tym gównie całe gimnazjum i kawałek liceum, i do teraz mam zakorzenione po tym toksyczne wzorce. Dużo osób (w tym ja) zgadzało się z @lubieplackijohn kiedy ten zjebał przegrywa z góry do dołu za pisanie jakie to polki są beznadziejne. Cytując komentarz z tamtej sytuacji: napisał to, co myśleli wszyscy

może masz racje, ale ciągle czuję że coś jest nie tak

@redve Zła wiadomość jest taka, że nikt za Ciebie nie wyreguluje Twoich emocji. Dobra jest taka sama, bo masz na nie wpływ. Jeśli będziesz się czuł dobrze sam ze sobą, sam za uszy ciągnął się do góry, to i innym ludziom będzie fajnie z Tobą przebywać. To jest związek przyczynowo-skutkowy w obie strony: "własne samopoczucie <---> relacje", ale większy wpływ masz na to pierwsze. Można nad tym pracować, są konkretne ćwiczenia i techniki, które realnie pomagają.

PS. Mam znajomych, z którymi kontaktuję się nawet rzadziej. Żadnej ze stron to nie przeszkadza, bo rozumiemy, że to nie świadczy o jakości relacji (a żyćko, wiadomo, mało czasu zostawia).Wiem, że w razie czego mogę na nich liczyć, a oni na mnie.

@Filip To nie zawsze jest rozwiązanie, ludzie w spektrum są rózni. Przede wszystkim taka dziewczyna może mieć problem ze small talkiem, nie akceptując tego że pomimo że dla obu stron to jest średnie to jest potrzebny bo nie można rozmawiać tylko na powazne tematy. Kwestia też tego że taka dziewczyna nie koniecznie spełni oczekiwania OPa w temacie bliskosci, wsparcia emocjonalnego. Do tego dochodzą indywidualne preferencje związane z rutyną, wysoka potrzeba izolacji i przebywania w ciszy.

Krótko mowiąć możę być tak jak u mnie czyli że dla kobiet spoza spektrum jestem zbyt introwertyczny i dziwny a dla kobiet w spektrum jestem dynamicznym normikiem. Dla takich osób dobra byłaby dziewczyna na skraju spektrum lub mocno tolerancyjna szara myszka

@pokeminatour akurat nie potrzebuje za dużo ciszy. Chętnie byłbym z taką dynamiczną dziewczyną. Z ostatnią byłą zgadzałem sie pojechać w podróż na koniec świata w jakieś 3 sekundy gdzie powiedziała luźno że można tam pojechać, i byłbym gotowy spakować się w 1 dzień i z nią jechać

@pokeminatour no to niech się wszyscy aspergerowcy zamkną w piwnicy bo ty tak mowisz i widzisz w tym rozwiązaniu więcej problemów niż OP.

Masz diagnozę, że jesteś w spektrum?

Masz/miałeś dziewczynę w spektrum?

@redve dobra, odezwij się na priv jak potrzebujesz pomocy ze znalezieniem panny (potencjalnie w spektrum) , a chciałbyś spróbować

@Filip miałem dziewczynę w spektrum, i była pierdolnięta ale nie wiem czy przez spektrum. Między innymi nikt jej nie nauczył że jej akcje mają konsekwencje, i chciała zawsze udawać że nic się nie stało. Nie rozumiała społeczeństwa i drugiej osoby, ale jednocześnie nie chciała ich zrozumieć.

@redve nooooo nie pytałem tak jakby, ale aktualnie zaburzenia rozwoju (autyzm) obejmują przypadki od bpd, po adhd, autyzm lekki i ciężki. Akurat była mogła być narcyzem, psychopatką lub socjopatką, albo choćby osobą manipulującą, anyway, jedno nie wyklucza drugiego.

Still, jak coś to priv

@Filip  jedno i drugie tak. I ja nie mówie że mają tak robić, mówie tylko że nie można powiedzieć że jak OP ma spektrum to niech znajdzie dziewczyne w spektrum i koniec tematu, bo te rozwiazanie nie zawsze sie sprawdzi, to jest jest szerszy temat i może, ale nie musi okazać się tak że lepiej mu sie będzie się dogadywało z ludzmi spoza spektrum niż w spektrum.

@pokeminatour  no to masz rację, niech nic nie zmienia, a szanse, że się coś zmieni na lepsze wzrosną.

może, ale nie musi okazać się

Uwielbiam konkrety. Zapytałbym jaki jest cel Twoich komentarzy i co mi chcesz udowodnić, ale w sumie nie chcę. Dzięki za rozmowę.

Ad 2

Co do samej socjalizacji to sam nie jestem pewien co jest dobre a co nie z punktu widzenia osoby ze spektrum i jej przyszłości.

Ja i moja znajoma ze spektrum na etapie socjalizacji zostaliśmy odrzuceni przez co wykształciły nam sie odpowiednie mechanizmy które powodują że nie odczuwamy (albo nie aż tak) samotności, zarówno mi jak i jej dokuczali rówieśnicy przez co zamkneliśmy się w sobie, wtedy było cieżko ( a u niej bardzo cieżko), ale z perspektywy czasu uważam moją osobowość unikająca i fobie społeczną za ZAJEBISTY mechanizm adaptacyjny. Dlaczego ? Ponieważ dzieki temu nie potrzebujemy ludzi, nasze potrzeby społeczne są minimalne (u mnie wystarcza dwójka przyjaciół, spotkania raz na pare miesiecy) gdyby nie to odrzucenie, gdyby społeczeństwo mnie zaakceptowało to np teraz pewnie ubolewałbym nad brakiem partnerki.

Wydaje mi się zatem że ten etap powinien przebiegać naturalnie, albo spektrumowiec nauczy sie żyć w grupie, albo nie. Można ten etap co najwyżej troche wspomagać rozmawiając, dając dobre ksiażki o socjologii/psychologii by jak najwcześniej nastolatek zaczał "emulować" pewne zachowania które ułatwią mu terazniejszą i pózniejszą współprace w grupie.

Dodatkowo nauczenie o konsekwencjach, obowiązkach - dobrze jest dawać starszemu dziecku pieniądze i uczyć by samo kupowało sobie rzeczy, samo zamawiało w barze itp, przez co nawet jeżeli utrwali mu sie fobia społeczna to będzie w stanie sie usamodzielnić.

Akceptować jego róznego rodzaju dziwne zachowania czyli np skłonność do rutyny, monotonnie żywieniową i inne. Akceptować to że może z dziecka wyrosnać aspołeczny piwniczak - byleby ogarniał sprawy wokoł siebie i życie zawodowe.

Wspierać jego specyficzne zainteresowania, pchać go w kierunku który nie wymaga dużej pracy z ludzmi czyli wszelkie kierunki techniczne itp, bo nawet jeżeli na etapie edukacji będzie sobie jakoś radził, to pózniej może być tak że w pracy z ludzmi nie będzie sobie radził i nie chodzi tutaj o coś co można uznać za opóznienie w rozwoju społecznym, tylko o to że w pracy będzie chciał robić swoje zamiast wić się jak wąż zacieśniając relacje i tworzyć siątke przyjaciół - takie coś jest akceptowane w IT, w meskich zawodach z tego co widze też, ale im wiecej kobiet tym silniejsza presja na uspołecznianie.

Z literatury ponoc dobra jest " tony attwood zespół aspergera" - jest dostepna w internecie za jedyna uczciwą cene.

@pokeminatour opisałeś coś podobnego co ja pare komentarzy wyżej gdzie rodzic prosił o rade

@pokeminatour @redve dzięki. Wezmę sobie do serca to co napisaliście i jeszcze raz przemyślę.

Ad. 2 Relacje i społeczeństwo

Partnerka - tutaj przez długi czas brakowało mi bliskosci, głównie przytulania. W swoim życiu na etapie szkolno uczelnianym miałem naście podejść do kobiet z których praktycznie wszystkie nie wyszły bo jak typowa osoba w spektrum nie umiałem w relacje,emocje itp. Po analizie tych co wyszły , analizy znanych mi związków wyszło mi że ja jestem do życia związkowego bardzo niedostosowany, że co prawda mogłbym być w związku ale musiałaby być to albo wierna kopia mnie albo mityczna w pełni mnie akceptująca szara myszka, i nawet jeśli bym takową znalazł to związek dawałby mi tylko przyjemność przez krótki czas, pózniej stałby sie dla mnie neutralny. Te "motyle w brzuchu" które miałeś to jest chwilowy stan który szybko przemija i sam związek nie powinien być postrzegany jako tylko ten etap. To kontrowersyjne ale zwiazujac sie z osobą do której nie czujesz zauroczenia dopiero widzisz związek taki jakim on jest, dostrzegasz to że musisz sie dostosować, masz mało czasu dla siebie, wszelkiego rodzaju manipulacje i przeciaganie liny. Warto sobie zadać pytanie dlaczego partnerka jest ze mną w związku i jakie są jej cele, czy pokrywaja sie z moimi.

Jak wielu facetów stworzyłeś sobie wizje związku który jest bardzo trudno zrealizować w rzeczywistości. Stanu pozytywnych emocji trwajacych wiecznie i napedzajacych do działania , bezinteresownej bliskosci i wsparcia. Każdy facet chciałby mieć partnerke która bedzie go bezwarunkowo akceptowała i wspierała, przed która będzie mogł sie otworzyć, tylko że taka kobieta co do zasady nie istnieje . Trzeba zrozumieć to czym naprawde są związki, a nie tkwić w swiecie niespełnionych fantazji szukając matki, przyjaciółki i kochanki w jednym. Jeżeli zrozumie się czym jest tak naprawde związek i jakie są jego cele to wtedy można chłodno podchodzić do tematu i załozyć dojrzały związek lub zaakceptować zycie samemu, w żadnym z nich człowiek nie jest długotrwale szczesliwy.

Społeczna akceptacja i to że nikogo nie obchodze - tak, społeczeństwo i ludzie są transakcyjni, my też. Przyjaznimy się i wchodzimy w związki dla naszych korzyści, dlatego twój los obchodzi tylko tych którzy mają z Ciebie takie lub inne korzyści (może z wyjątkiem miłości rodzicielskiej, tutaj nie jestem pewien) i jest to normalne, naturalne. Dlatego też trzeba bardzo mocno pilnować swoich interesów i mieć na społeczeństwo wywalone, nie szukając akceptacji, bo czesto ta akceptacja wymaga działania wbrew sobie i wbrew swoim interesom. Zaakceptowanie tego pozwala mi wieść żywot pustelnika którego nie obchodzi zdanie innych na mój temat.

Chyba najwazniejsze co udało mi sie w życiu wykminić i zaakceptować to:

• Zycie nie polega na tym że będe szcześliwy, mogę co najwyżej probować unikać cierpienia (stoicyzm, buddyzm)
  

• "Nie dla nas kwitnie Ananas"
  

Polecam też ksiazki

-Niewolnicy Dopaminy

-Człowiek w poszukiwaniu sensu.

@piksel169 byłem na kilku, i żałuje

@redve mógłbyś opisać na jakich rodzajach terapii byłeś i dlaczego załujesz ? Poza treningiem umiejętności społecznych o którym pisaleś.

Mnie wszyscy pchają na terapię poznawczo behawioralna i pewnie jak mi NFZ sfinansuje i dożyje terminu to pójdę.

@piksel169 Jest coś takiego. W Polsce diagnozuje się spektrum z uszczegółowieniem na zespół Aspergera. Sam mam to w papierach. I dalej się tak robi, bo klasyfikacja to dalej przewiduje. Na świecie, w wielu miejscach, zrezygnowano z tej podklasyfikacji ze względów poprawności politycznej.

@pokeminatour nie wiem jak sie nazywały bo odbywały sie jak byłem w podstawówce. Jedna była grupowa gdzie przychodziliśmy na godzine do sali z innymi dziećmi, i opiekunowie nam organizowali zabawy grupowe. Druga na której byłem to było gadanie przez godzine sam na sam z panią psycholog, która pytała głównie o to co robiłeś od ostatniej wizyty która była tydzień temu.

Obie marnowały czas i wkurwiały

@redve no to nie ma co przenosić doświadczeń z terapii dla dzieci która polegała bardziej na aktywizacji społecznej na terapie dla dorosłych. Dla dorosłych autystyków też jest coś takiego i nazywa sie trening umiejetnosci społecznych i jest to czesto niepolecane. Nie mam doświadczenia w terapiach więc sie nie wypowiem, ale wydaje mi się że indywidualna terapia ze specjalistą od spektrum autyzmu byłaby bardziej na plus niz na minus, w każdej chwili można ją przerwać.

@redve Ta druga też marnowała czas i wkurwiała, a wiesz, że aby zobaczyć efekty, musisz chodzić tam minimum kilka miesięcy, a w Twoim przypadku kto wie, czy nie całe życie? Nie zobaczysz tego po jednym, ani trzech spotkaniach.

@redve od pięciu lat jestem w terapii u psychologa. I tak właśnie wygląda terapia- gadanie o sobie, pierdołach i innych z pozoru nieistotnych rzeczach. Też myślałam, że strata czasu, kiedyś powiedziałam o tym terapeutce wprost. Powiedziała, że dobrze, że tak czuję i o tym mówię. Zapytałam więc, czemu to ma działać. Okazało się, że nawet nie wiedziałam ile w tym czasie robi terapeuta. Jak umiejętnie i niezauważalnie niemal dopytuje i pogłębia jedne wątki, a innym pozwala płynąć. Po pięciu latach widzę ogromną zmianę na lepsze.

@piksel169 chodziłem tam całe.pierdolone.gimnazjum. W liceum zmieniono babke na jakąś inną, i do niej też chodziłem 2 pierdolone lata zanim nie zrezygnowałem mając 18 lat.

@redve Czyli sam jej nie wybierałeś — to już znak, że tak nie powinno się to tak odbywać. Znajdź dobrego specjalistę, popytaj, poszukaj na grupach autystów, a znajdziesz kogoś, kto uratuje Ci życie.

Bez tego nie zmieni się NIC.

@redve A, żeby nie było, że sobie tak pierdolę. Sam jestem AuDHD i terapia odmieniła moje życie o 180 stopni.

@ataxbras Trwa zmiana w prawie, Polska jeszcze nie przeprowadziła zmian, jednakże w praktyce wiem, że już świadomi lekarze nie używają tego określenia, co podkreślono mi wyraźnie przy diagnozie.

@piksel169 U mnie użyto jeszcze starego. I szczerze powiedziawszy, określenie "syndrom/zespół Aspergera" jest opisowo poprawnie wyróżniającym podstawowe cechy. Co do samego dra Aspergera, to postać kontrowersyjna, choć część kontrowersji jest nieco na wyrost pompowanych (miał swoje za uszami, jak jakieś 2/3 obywateli ówczesnych Austrii i Niemiec).

Ale ludzie lubią się popisywać cnotą, stąd odwrót od dobrze opisującej nazwy na rzecz rozmycia. Bo tak.

@redve moja pierwsza terapia prawie mnie zabiła, tak mi baba nieumiejętnie i za szybko rozkopała traumy. A pierwsza psycholog, z jaką w ogóle miałam do czynienia, rozpowiadała po szkole, co jej mówiłam i dodawała od siebie. Jakbym przez nie się zraziła, to bym była teraz w grobie, szpitalu psychiatrycznym albo pod mostem, bo dwóch kolejnych terapeutów mnie uratowało i dzięki ich pomocy moja jakość życia jest akceptowalna, a może być jeszcze lepsza. Mój aktualny terapeuta jest zajebisty, nie dystansuje się, można mu powiedzieć o wszystkim, coś mi się nie podoba w terapii - ok, zmieniamy metodę, nie ma narzucania. Naprawdę polecam Ci poszukać kogoś kompetentnego. W zasadzie nie widzę tutaj innej opcji, mózg się sam nie poukłada.