Niewidzialny

https://youtu.be/E-ybIjVkYVQ

# #amv #anime

#anime #animedyskusja

Turn A Gundam

https://myanimelist.net/anime/95/Turn_A_Gundam

Tym razem mamy Gundama, od którego odpadłem pierwotnie przy pierwszym epie. Powodem tego jest fakt, że jest to chyba najbardziej niezwykły Gundam.

Niezwykły, bo ma bardzo niestandardową konstrukcję. Zacznijmy od rzeczy najistotniejszej: settingu. Mamy stare dobre uniwersum UC, ale takie nie do końca. Ludzkość ostatecznie postanowiła zrobić sobie kuku na dobre. Zaszaleli tak, że ludzkość cofnęła się w rozwoju do paleolitu. Koloniści na księżycu za to zrobili XD i poszli spać. Trudno bez zasobów planety utrzymywać dużą populację kolonii i sen kriogeniczny jest jakimś rozwiązaniem. Ostatecznie wraz z upływem czasu postanowili wrócić na planetę, wysyłając uprzednio zwiad. Ziemianie tymczasem osiągnęli poziom technologiczny podobny do początku XX wieku.

Dla ułatwienia przyjmijmy, że mieszkańcy Ziemi to Ziemniaki, a Księżyca, to Mooniaki.

Naszym bohaterem będzie Louran, taki Mooniakowy zwiadowca. Oficjalnie najbardziej zniewieściały pilot Gundam w historii. Ma ksywkę Laura i przebiera się w sukienki. Jest jedynym pilotem Gundama, który ma dobry powód, by być pacyfistą. Z jednej strony jest Mooniakiem, z drugiej już trochę przyzwyczaił się do Ziemi i mu się Ziemia podoba. Innymi słowy, wojna pomiędzy stronami mu nie odpowiada. Wojna to też słowo na wyrost. Ziemniaki nie są w stanie wytworzyć broni, by załatwić kolegów z księżyca (a bardzo by chcieli). Mooniaki z drugiej strony uważają, że mordowanie praktycznie bezbronnych mieszkańców Ziemi przy użyciu mechów to barbarzyństwo i tak się nie godzi. Jednak księżycowi bracia przedstawiają dość imperialistyczne podejście do powrotu na Ziemie: „My tu teraz wrócimy z 10mln ludzi. Jak wam się nie podoba, to tu są lufy naszych mechów”. Obie strony mają elementy społeczne, które bardzo wojny chcą i 2/3 historii będziemy podziwiać działania zaczepne pomiędzy nimi. Te są w ogóle możliwe, bo Ziemniaki wykopali sobie przysypane przez upływ czasu mechy (w tym Gundama). Pal licho, że elektronika w nich powinna się rozłożyć.

Mechy: No bida straszna. Jedynym fajnym mechem tej serii jestAMX-109 Kapool, ale to jest jeden z tych morskich mechów robionych dla beki. Dostaje nawet czerwoną wersję ultimate na końcu serii.

Designy postaci: niekiedy postaci wydają się dość dziwne. Szczególnie jak są kolorowe (w sensie koloru skóry). Zasadniczo jest ok.

Same postaci: Core postaci jest ok. Knuje knują. Pacyfiści nie są totalnymi idiotami w tej serii. Ze zwolennikami wojny jest już różnie, bo niektórzy naprawdę spieszą się bardzo by spotkać się ze stwórcą. Antagoniści często zachowują się dziwnie i ogólnie postaci trzecioplanowe często nie dopisują. Znowu, zasadniczo jest ok. Nawet Laura nie jest jakoś bardzo irytujący.

Seria oprócz ciekawego settingu wprowadza jeszcze parę ciekawych zabiegów fabularnych. Bohaterowie będą ukrywać tożsamość, zamieniać się miejscami itp. Fabularnie trzyma się to kupy. Problem tej serii polega na tym, że te ograniczone działania wojskowe są mało efektowne. Ogólnie walki mechów w tej serii są słabe. Dopiero końcówka przynosi pożądaną odmianę. Problem polega na tym, że seria ma 50 epizodów i te parę epizodów to mało. Moim zdaniem całość jest rozwleczona i można by to skrócić o 10 epów.

Podsumowując: Gundam to tytuł, który przeniósł mecha w realia wojenne i ta jego iteracja jest całkiem przyzwoitym wojennym sf. Z drugiej strony jest to bardzo kiepski serial akcji i jeśli tego szukamy w anime, to tu tego jest mało. Powtórzę się, zasadniczo jest ok.

#anime

https://www.youtube.com/watch?v=RQtzl2yDO6o

#muzyka #przegryw #anime #muzykaelektroniczna

Dalej uważam, że to najlepsze anime w historii.

https://www.youtube.com/watch?v=OZ91RJh-5X0

#muzyka #anime #randomanimeshit

https://www.youtube.com/watch?v=wx6_MWVHZ4g

#muzyka #anime #randomanimeshit

#anime #animedyskusja

Ten sezon jest tak marny, że nadrabiam backlog. Wyszła mi z tego ściana tekstu.

Gundam Reconguista in G

https://myanimelist.net/anime/23259/Gundam__G_no_Reconguista

Tytuł znany z tego, że wzięli do niego po latach przerwy „Kill them all” Tomino, ale przede wszystkim z mema „I’m a genius! Oh no!”. Nie bez powodu.

To jest jedyny Gundam, który zaliczył u mnie swego czasu dropa. Nie takiego jednoodcinkowego, że „nie chce mi się tego zaczynać”, ale dropa gdzieś w połowie serii. Z zasady jednak Gunam musi być obejrzany (poza tym isekajem), więc ostatecznie skończyłem. No i mam mieszane uczucia.

Zacznijmy od Gundamowych kryteriów oceny:

Czy mechy są fajne? Tu powinno być „tak”, bo to Gundam. Niestety sam Gundam jest beznadziejny. Do tego dodali mu całą masę plecaczków, by sprzedać modele, a które nie robią jakieś super wrażenia. To był ostatni Gundam, gdzie szli w coś takiego (Seed był popularyzatorem takiej zagrywki). Na początku spora cześć mechów ogólnie była mało ciekawa. Szczególnie mechy, które rozkładają ręce i nogi do latania i spomiędzy tych nóg strzelają rakietami. Kto to wymyślił? To Gundam, nie komiks Go Nagaia, gdzie mechy strzelają cyckami. Seria rozkręca się w drugiej połowie i wtedy faktycznie dostajemy ciekawe modele. Musze przyznać, że minigun z piłą mechaniczną stylizowaną na bagnet jest przesadą jaką mi się w designach podoba. Niestety mechy czasem są trochę zbyt przekombinowane i choreografia walki nimi zostawia wiele do życzenia. A może zwyczajnie jestem rozpieszczony Thunderboltem i Unicornem?

Czy panienki są ładne? Projekty w tym anime lata temu wydawały mi się dziwne. Po latach wiem dlaczego. To jest nawiązanie stylistyczne do tytułów lat 80-tych. Przy czym nie do końca do Gundamów, ale też do innych tytułów takich jak Orguss, Southen Cross czy Mospeda. Mam mieszane uczucia. Byłem bardziej przyzwyczajony do bardziej nowoczesnych i szczegółowych postaci z Unicorna. No i muszę przyznać, że na początku mi się nie podobały, a później zmieniłem zdanie. Mają coś w sobie, choć na pierwszy rzut oka są nieszczególne.

Fabuła? Znak zapytania zamierzony. To najgłupsza przekombinowana wersja Gundama ever. Obejrzałem i bardzo szybko doszedłem do wniosku, ze nie wiem o co postaciom biega i nie bardzo mnie to obchodzi. Frakcji jest chyba z 5 i każda ma jakieś dziwne pseudoreligijne przekonania i interesy. Gówno/10 za fabułę.

Postaci. Postaci może i nie są najładniejsze, ale przynajmniej są nieciekawe. Główny MC to idiota i simp. Walczy w mechu, bo mu się laska podoba. Później dochodzi do wniosku, że fajnie byłoby nie zabijać ludzi i jak strzela to komentuje za każdym razem: „Ojejeju, obym nikogo tym razem nie zabił”. Debil. Początkowy antagonista to komuch. W wojsku interesuje go przede wszystkim zabijanie burżujów i z takim podejściem podchodzi do każdego konfliktu.

Panienki w większości to tragedia. Jedna ma focha, inne są chorobliwie zazdrosne („może przestaniesz tak patrzyć na tą lafiryndy jak zmasakruję moim mechem pół armii przeciwnika”).Najgorsza jest jednak panienka, która doznała traumy w połączeniu z zaburzeniami osobowości i przez to zachowuje się przez pół serii jak dwulatka. Nawet w tej kupie gówna znaleźć można diament. Obiekt mema: Klim Nick jest szalenie sympatyczną postacią. Mem go dobrze zresztą ilustruje. Klim jest samozwańczym geniuszem i pyszałkiem. Z drugiej strony, w przeciwieństwie do podobnych postaci, nie jest niekompetentny i widzi wartość swoich współpracowników. Jest też wytrawnym podrywaczem:

„Jak zdobędziemy General Tower, to Mick Jack będzie waszą królową! A zgadnijcie kto będzie królem?” i rzuca głupimi hasełkami „Latam zwinnie jak motylek, jednak kąsam jak pszczoła!” itp. Nie ukrywam, że ze swoim zachowaniem wisi nad nim ciągły deathflag.

Postaci dostają pairingi. Niektórzy młodsi piloci dostali bardziej dojrzałe partnerki. Wymiana zdań pomiędzy Klimem a Mick wygląda następująco:

<Klim>Banda idiotów! Wysyłają przeciw nam zaledwie parę MS.

<Mick>Niekoniecznie, zwyczajnie to elita i są pewni swoich umiejętności.

<Mick po zestrzeleniu Mecha sekundę później> A jednak idioci! Przylecieli tu jak ćmy do świecy!

<Klim po rozwaleniu pozostałej dwójki>Jestem geniuszem! (standardowo)

FUN. Pairingi to czysty fanserwis i z tych związków tak naprawdę mało wynika.

Podsumowując: G-Reco to słaby Gundam, jeden z najsłabszych. W dół ciągnie go nieciekawa fabuła, tacy sobie bohaterowie i marny design Gundama. Nie pomaga fakt, że Tomino chyba bierze leki i prawie nikt tu nie ginie. Ma to swoje momenty, ale nie widzę większego powodu by móc to polecić, bo jak ktoś jest hardcorowym Gundamowcem, to i tak obejrzy.

#przegryw #anime #randomanimeshit #rozowepaski #chainsawman

#anime #animedyskusja

FLCL Alternative

Progressive jeszcze zdzierżyłem, ale Alternative to już gruba przesada. FLCL w wersji slice of life bajeczki o mocy przyjaźni dziewczynek w stylu woke papki, którym karmią 12 latki na jakichś disney channelach? Jako bonus sposób, w jaki funkcjonuje tutaj postać Haruko, aż mnie trzęsło. Przez cały seans czuć ten fizyczny ból autorów głowiących się jak tu nawciskać odniesień, żeby z tego gównotytułu o niedorozwiniętych gównodziewczynkach, 17-latkach które przeżywają swoje coming of age będąc mentalnie zatrzymanymi w podstawówce, zrobić jednak pozycję z franczyzy, którą mają wydoić.

Oglądając to odczuwałem takie zażenowanie, jakie mi się nie przytrafiło od pamiętnego seansu Japan Sinks 2020.

https://www.youtube.com/watch?v=f3272MG741Q

ehh wchodzi se chlop na swoje cda i w "kontynuuj ogladanie" widzi same hentajce ehh #przegryw #anime

#anime #animedyskusja

FLCL Progressive

Regres. Tytuł naśladujący wybrane elementy oryginału, całkiem sprawnie nawet, ale zgrabnie omijający to, co uczyniło FLCL kultowym. Tam mieliśmy totalny clusterfuck spinający się cieniutką nitką, która pozwoliła widzowi dojść do wniosku, że to jednak w sumie miało jakiś sens. Progressive to jest weird shit for the sake of weird shit, dzieją się dziwne rzeczy, wszystko znika z pulpitu i dzieją się rzeczy niestworzone. Po co? A bo tak ma być, szef tak kazał zrobić. Zrobiliśmy podobne, to co się typie czepiasz. Zewnętrzna otoczka się niby zgadza, slapstick jest i coś nawet od czasu do czasu zatrybi, ale gdy obejdziemy go od tyłu to tylko zobaczymy podpórkę podtrzymującą fasadowy front. FLCL kleił się na słowo honoru, był non-stop o krok od potknięcia się i wyjebania. Za doprowadzenie tego brejkdensa do finiszu należą się owacje na stojąco. Progressive od pierwszej minuty daje jasny sygnał, że w tych zawodach zadowala go pamiątkowy dyplom za uczestnictwo.

Ta muzyka daje mi poczucie boskiego uniesienia.

https://www.youtube.com/watch?v=M8I_wtJsyRU

#muzyka #muzykaelektroniczna #synthwave #anime #randomanimeshit

#heheszki #anime

#anime #animedyskusja

Na użytek postępującej sklerozy i jehowizacji postronnych, wrzucam listę ciekawych pokazów sprzed roku 2010, kompletną i pisaną autorytarnie, zupełnie wyzutą z dziur w pamięci, czy innych wymówek.

W przypadku pierwszej połowy tego okresu, należy zakładać z góry, że bajka będzie koszmarnie brzydka – to początki animacji cyfrowej i śmiało dodawanego obrzydliwego 3D. Jeżeli nie jest brzydka, ma dodatkowe 1,72 punktu do oceny.

Godne uwagi filmy:

Jin-Roh (2000) – w zasadzie obowiązkowy, jeden z lepszych filmów w ogóle, debiut reżyserski p. Okiury pod okiem p. Oshii, wyznaczony za karę za narzekanie na film Ghost in the Shell

Vampire Hunter D (2000) – twórców Ninja Scroll, bardzo pieczołowicie narysowany gotycki akcyjniak

Cowboy Bebop: Tengoku no Tobira (2001) – spotkałem się kilka razy z kuriozalnym zarzutem do Bebopa, jakoby epizodyczna formuła była zbyt rozwlekła – tutaj nie ma już wymówek, znajomość serii nieobowiązkowa

Sennen Joyuu (2002) – chyba mój drugi ulubiony film p. Kona, bardzo plastyczna autobiografia aktorki

Nasu: Andalusia no Natsu (2003) – nieduży obrazek kolarza w jednym z etapów Vuelta a Espanha, znakomicie zrealizowane kino

Tokyo Godfathers (2003) – seans bożonarodzeniowy, o znaczeniu rodziny odnalezionym na życiowym dnie, wbrew pozorom udana komedyjka ku pokrzepieniu serc

Interstella5555 (2003) – teledysk do albumu Daft Punk

Dead Leaves (2004) – debiut reżyserski p. Imaishiego z Trigger, spodziewana grzybowa samba na ekranie

Mind Game (2004) – fantastyczne bzdury od p. Yuasy, umieszczone w brzuchu wieloryba

Toki wo Kakeru Shoujo (2006) – p. Hosoda zanim zgłupiał, świetny drobiazg

Stranger: Mukou Hadan (2007) – chyba jedna z lepszych czystych młócek tego okresu, akcyjniak o tych słynnych samurajach itp.

Redline (2009) – całkiem ładny film o wyścigach autkami

Godne uwagi seriale:

Boogiepop wa Warawanai (2000) 12 odc. - pokrojona i luźno przetasowana opowiastka ni to sci-fi, ni thriller, duszna jak diabli i paląca w oczy filtrem

Kaze no Youjinbou (2001) 25 odc. - fajny akcyjniak będący nową wersją filmu aktorskiego p. Kurosawy, pierwsza połowa okropna

Juuni Kokuki (2002) 45 odc. - adaptacja kilku książeczek z tej serii, poziom stale się waha, setting typu wuxia, z isekai na podium

Azumanga Daioh (2002) 26 odc. - szczyt komedii realistycznej w dziewczęcym składzie, seans absolutnie obowiązkowy dzięki swojej dobrotliwości

Abenobashi Mahou Shoutengai (2002) 13 odc. - miszmasz settingów w tej komedii o absurdalnych próbach uratowania pasażu handlowego

Ghost in the Shell: SAC (2002) 26 odc. - znany i kochany cyberpunkowy dreszczowiec dostaje dwucourowy serial, znacznie bardziej z jajem niż film, jako że czerpie garściami z wybitnie zabawowej mangi. Sequel, 2nd GIG, dużo poważniejszy, też zresztą bardzo dobry

Haibane Renmei (2002) 13 odc. - mój ulubiony p. ABe, kojący strapione nerwy obrazek z życia doczesnego w czyśćcu

Kino no Tabi (2003) 13 odc. - niemal idealnie epizodyczna adaptacja historyjek o Kino, wędrującej na gadającym motocyklu po alegorycznych krainach, fantastyka socjologiczna

Sakigake!! Cromartie Koukou (2003) 26 odc. - świetna parodia Otokojuku, abstrakcyjna komedia o druzgocząco głupich uczniach beznadziejnego męskiego liceum, imponująco niski budżet

Planetes (2003) 26 odc. - bardzo dobry seans sci-fi w przyziemnym wydaniu, o śmieciarzach czyszczących orbitę ziemską, pod koniec nieco przynudza

Gungrave (2003) 26 odc. - uroczo durny akcyjniak, pastisz kina gangsterskiego przez 2/3 emisji, przez resztę adaptacja gry z PS2

Fullmetal Alchemist (2003) 51 odc. - jeden z tych słynnych shounenów, których końca da radę doczekać. Oryginalna fabuła od połowy seansu, anime przegoniło mangę. W opinii niektórych lepszy niż późniejsza wierniejsza adaptacja, FMA Brotherhood

Paranoia Agent (2004) 13 odc. - jedyny serial autorstwa p. Kona, niepokojący obraz brudnej strony codziennego japońskiego życia

Fuujin Monogatari (2004) 13 odc. - rewelacyjnie narysowana kromeczka życia, znakomicie odpręża

Gankutsuou (2004) 24 odc. - udramatyzowana wersja Hrabiego Monte Christo o imponującej stylówie złożonej z tekstur

Samurai Champloo (2004) 26 odc. - samurajskie kino drogi autora Cowboy Bebop, nieco utykające z powodu mało zgrabnej animacji studio Manglobe, tematyką i scenariuszem nadrabia zanadto

Eureka Seven (2005) 50 odc. - zręczna mieszanka bildungsroman, mecha, i muzyki house

Mushishi (2005) 26 odc. - podróże znachora po Japonii, seans idealnie wyciszający widza, wspaniałe obrazki przyrody

Gintama (2006) 370? odc. - tasiemiec z Shounen Jumpa, o wydźwięku raczej trafiającym do starszych ludzi, czytających shouneny z przyzwyczajenia, komedia o sraniu i rzyganiu na równi ze wspaniale ludzkim pochyleniem się nad tymi, którym w życiu nie wyszło

Flag (2006) 13 odc. - realistyczne przedstawienie hipotetycznego wykorzystania mecha w konflikcie z religijnym reżimem gdzieś w Azji, fascynująca reżyseria – wszystkie ujęcia wprost pochodzą z czyjejś kamery, najczęściej naszej bohaterki, reporterki

Kemonozume (2006) 13 odc. - p. Yuasa zanim zgłupiał, arcybrzydka i przeciekawa historia pewnej miłości

Ergo Proxy (2006) 23 odc. - warto obejrzeć, aby drwić potem z kolegi kinasato, koszmarnie napuszone cyberpunkowe kino drogi

Melancholy of Haruhi Suzumiya (2006) 14 odc. - przechodniu, powiedz weebusom, tu leży anime, gustowi waszemu posłuszne do ostatniej godziny

Black Lagoon (2006) 12 odc. - bardzo dobry akcyjniak pełen nieustających strzelanin, aż tu nagle nie ustają, i trochę nogi mu się plączą. Wtedy najlepszy, gdy serwuje tarantinowskie dowcipy

NHK ni Youkoso (2006) 24 odc. - seria o społecznej alienacji i autodestrukcji człowieka, któremu na pozór już na niczym nie zależy, autosatyryczny obrazek przegrywa

Bakumatsu Kikansetsu Irohanihoheto (2006) 26 odc. - jako dumny człowiek fanklubu tej serii, liczącego łącznie siedem osób i psa, prowadzę aktywny nabór

Tengen Toppa Gurren Lagann (2007) 27 odc. - to ten shounen, w którym główny bohater odrzuca precz płaczliwą, wymoczkowatą manierę, aby zeżreć wreszcie całą scenografię, taki z niego się robi zuch. Wybitna druga kinówka. Mit założycielski przyszłego studio Trigger

Hidamari Sketch (2007) 12 odc. - tzw. szerokie japy, rozczulająco urocza komedyjka o dziewuszkach chodzących do liceum artystycznego, w reżyserii studio Shaft

Seto no Hanayome (2007) 26 odc. - bardzo udana wakacyjna komedia o syrenach

Seirei no Moribito (2007) 26 odc. - akcyjniak w typie wuxia, silna postać kobieca

Sayonara Zetsubou Sensei (2007) 12 odc. - rewelacyjnie zabawna i niepokojąco pesymistyczna satyra na japońską codzienność aut. Kumety i w reżyserii Shaftu

Lucky Star (2007) 24 odc. - bezwstydnie żerująca na otaku komedia słowna o dziewuszkach, urokliwa w swoim cynizmie

Shigurui (2007) 12 odc. – krwawy i przykuwający uwagę w jakiś taki zwierzęcy sposób serial samurajski

Mononoke (2007) 12 odc. - mocno symbolicznych kilka historyjek z życia znachora w starej Japonii, senne mary mieszają się z mitologią

Baccano! (2007) 13 odc. - Baccano!

Detroit Metal City (2008) 12 odc. - prequel do Bocchi the Rock

Michiko to Hatchin (2008) 22 odc. - kino drogi umieszczone w całości w Brazylii, świetna chemia na ekranie

Casshern Sins (2008) 24 odc. - chyba jedna z moich ulubionych serii w ogóle, strasznie humorzasty i przebrzmiały obraz robotów poznających znaczenie śmierci, a zatem i wartość życia

MariaHolic (2009) 12 odc. - odurzające bzdurnością żarty z lesbijek w reżyserii Shaftu

Kemono no Souja Erin (2009) 50 odc. - seans niby familijny, a pełen bolesnych scen, śmiechu warte drewno w głosie głównej bohaterki wyłącznie dodaje serii uroku

Cross Game (2009) 50 odc. - druga najważniejsza adaptacja p. Adachiego, świetny i kompletny seans baseballowy, a przy tym bardziej skondensowany, niż Touch

Taishou Yakyuu Musume (2009) 12 odc. - drobiazg o dziewuszkach z przedwojnia, które postanowiły nauczyć się grać w baseballa, żeby wygrać z chłopakami

K-On! (2009) 13 odc. - comfy kino dla miłośników Kyoto Animation i ciężkich brzmień

Bakemonogatari (2009) 15 odc. - pierwsza część długaśnego cyklu, który bezlitośnie oddziela poślednich onanistów od lordów spermiarstwa, wspaniała reżyseria

Trapeze (2009) 11 odc. - przychodzą ludzie do lekarza i pan lekarz wystawia diagnozę, wyjątkowo zachowawczy i nudny pokaz

Godne uwagi OVA:

FLCL (2000) 6 odc. - jedne z najlepszych metafor na k⁎⁎⁎sa w branży, na poły teledysk, na poły metafora dojrzewania

Rurouni Kenshin: Seisou-hen (2001) 2 odc. - więcej Kenshina zupełnie nie w typie Kenshina, teraz to już po prostu tragedia o umieraniu

Denpa-teki na Kanojo (2009) 2 odc. - bardzo udany edgy drobiazg

#anime #animedyskusja

Na użytek własnej sklerozy i ewangelizacji postronnych, wrzucam listę ciekawych pokazów sprzed roku 2000, niekompletną i kompletnie stronniczą, częściowo z racji dziur w mojej pamięci, częściowo materiału pokrywającego się z moimi tekstami tu i na w*kopie, częściowo z gówniarskiej przekory.

 Godne uwagi filmy:

- Kanashimi no Belladonna (1973) – film erotyczny, przerost formy nad treścią, bardzo grzybowy trip

- Lupin III: Zamek Cagliostro (1979) – chyba jedyna produkcja z Lupinem, która mi się autentycznie podoba, raczej film w typie familijnym

- Kaze no Tani no Nausicaa (1984) – pierwszy film Ghibli, właściwie pełny przekrój stylu Miyazakiego

- Macross: Do You Remember Love? (1984) – opowiedziany na nowo pierwszy Macross, przetasowana fabuła, znacznie ładniejszy

- Hi no Tori: Houou-hen (1986) – nieduża adaptacja p. Tezuki, wyjątkowo dojmująca tematyka fatum

- Wings of Honneamise (1987) – pierwsza produkcja studio Gainax, film z założenia anty-otaku, raczej pesymistyczny obrazek kosmonautyki

- Grobowiec świetlików (1988) – pierwszy film p. Takahaty zrobiony dla Ghibli, obrazek odczarowujący powojenny heroizm, bardzo pesymistyczny

- Roujin Z (1991) – satyra na starzejące się japońskie społeczeństwo, a przy tym wcale fajny drobiazg sci-fi

- Omoide Poroporo (1991) – trochę boomerskie wspominki, a zarazem świadectwo tego, że anime potrafi zdobyć się na dojrzałe filmy dla dorosłych

- Kurenai no Buta (1992) – mój ulubiony p. Miyazaki, świetny akcyjniak

- Perfect Blue (1998) – pierwszy film p. Kona, debiut wzorcowy – artystycznie świetny, absurdalnie dobrze napisany, rewelacyjnie zagrany

Godne uwagi seriale:

- Ace wo Nerae! (1973) 26 odc. – babcia shoujo sportówek, świetnie przerysowana drama, dobry arc głównej bohaterki

- Róża Wersalu (1979) 40 odc. - fantastyczne przedstawienie rewolucji francuskiej w mocno teatralnym sosie

- Macross (1982) 36 odc. - pierwszy Macross, koszmarnie ciężki do oglądania zarówno wizualnie, jak i scenariuszowo, jednak bardzo różny od Do You Remember Love

- Touch (1985) 101 odc. - pierwsza duża adaptacja p. Adachiego, kompletny seans baseballowy, bardzo dobry slice of life

- Maison Ikkoku (1986) 96 odc. - kompletna adaptacja jedynej chyba serii od p. Rumiko o dorosłych ludziach, bardzo ujmująca komedia romantyczna

- Oniisama e (1991) 39 odc. - melodramatyczne shoujo pełne absurdalnego okrucieństwa dziewcząt w wieku szkolnym, w prostej linii wywodzi się z Róży Wersalu

- Slayers Magiczni Wojownicy (1995) 26 odc. - absolutnie urocza komedia fantasy, jej siłą są przede wszystkim świetne relacje między rewelacyjnie zagranymi postaciami, drugi sezon także pomidorek

- Shoujo Kakumei Utena (1997) 39 odc. - pełen przegląd stylu p. Ikuniego, fantastycznie teatralne shoujo pełne genialnych pojedynków i symboliki idącej aż do granic fanfaronady reżysera

- Berserk (1997) 25 odc. - pierwsza adaptacja Berserka, całkowicie wykastrowana z juchy, trochę szekspirowska tragedia, adaptacja The Golden Age

- Outlaw Star (1998) 24 odc. - doskonały sci-fi akcyjniak, jakkolwiek nieco budżetowy, bohater w typie fajnego ziomka zawadiaki

- Trigun (1998) 26 odc. - niespodziewanie dobrze napisany akcyjniak, w końcowych fazach już zupełnie niezwiązany atmosferą z początkowymi odcinkami

- Serial Experiments Lain (1998) 13 odc. - protoplasta anime w nocnym paśmie telewizyjnym, w zasadzie zapowiedź tego, jak bajki będą w ciągu następnej dekady pisane i rysowane

- Kareshi Kanojo no Jijou (1998) 26 odc. - zadziorna komedia idąca daleko wbrew adaptowanej mandze, dobitny przykład anime wyplutego wcześnie z budżetu, do końca jadącego na oparach

- Seikai no Monshou (1999) 13 odc. - pomimo absurdalnie hermetycznego przedstawienia swojego uniwersum, wciąż jedna z najważniejszych space oper w anime

- Ima, Soko ni Iru Boku (1999) 13 odc. - isekai, zanim isekai stało się modne, a przy tym fascynujący pokaz świata wysychającego na pieprz, do wtóru ludzkiego okrucieństwa

Godne uwagi OVA:

- Ginga Eiyuu Densetsu (1988) 110 odc. - jedna z niewielu pełnoprawnych anime space oper, mnóstwo silnych osobowości i rozważań nt. polityki w skali makro

- Top wo Nerae! Gunbuster (1988) 6 odc. - trochę parodia Ace wo Nerae!, trochę parodia mecha, fascynująco głębokie sci-fi w tle

- Gundam: War in the Pocket (1989) 6 odc. - to ten Gundam niemal w całości osadzony wśród cywili, w którym dziecięce zabawy prowadzą do tragedii

- Lodoss-tou Senki (1990) 13 odc. - prześlicznie rysowany hołd dla zachodniej fantastyki w typie Dungeons & Dragons, a zwłaszcza serii Wizardry

- Macross Plus (1994) 4 odc. - mało macrossowaty Macross o podstarzałych bohaterach niezdolnych przestać krzywdzić się wzajemnie, preludium do Cowboy Bebop

- Gunsmith Cats (1995) 3 odc. - wyjątkowo szwarny akcyjniak, pierwsze Lycoris-type anime

- Angel Densetsu (1996) 2 odc. - w zasadzie tylko reklama bardzo dobrej mangi, ale przy tym dobrze zrealizowany, ludzki obrazek złotego chłopa o twarzy upiora

- Yokohama Kaidashi Kikou (1998) 2 odc. - również reklama mangi, świetnie wyciszający obrazek post-apokaliptyczny

- Rurouni Kenshin: Tsuioku-hen (1999) 4 odc. - praktycznie nic nie ma wspólnego z atmosferą serii o Kenshinie, stąd jest to pokaz bardzo dobry

#anime #animedyskusja

Fooly Cooly, Furi Kuri

Jeszcze nie zdecydowałem czy to eksperymentalny, awangardowy teledysk rockowy, czy symulacja jak by wyglądało coming of age gdyby stary dosypywał ci LSD do płatków śniadaniowych. Niezależnie od ostatecznego werdyktu - wspaniała zabawa prosto od Triggera, który jeszcze nie był Triggerem.

https://www.youtube.com/watch?v=lyvZddP9WHM&t=3s

#anime #animedyskusja

Love of Kill

Ależ to był babski tytuł, aż mi poziom estrogenu skoczył. Różne joseie człowiek oglądał, ale czegoś takiego to się nie spodziewałem. To chyba jakaś animowana wersja 50 twarzy greya.

Akcja zaczyna się gdy początkująca łowczyni nagród próbuje ująć groźnego kryminalistę. Ten spuszcza jej szybkie bęcki, strzela pamiątkowa fotkę i informuje, że teraz będzie jego d⁎⁎ą. I od tej chwili nasza bohaterka o wyglądzie wioletki evergarden ale z permanentną depresją, dorobiła się stalkera.

Warto napisać parę słów o naszym bohaterze, albowiem jest postać wspaniale wpisująca się w to babskie kino. Jest to niezwykle czuły bezduszny zabijaka, współczujący drań nie okazujący emocji, dominujący samiec alfa o nieprzeciętnej wrażliwości oraz morderca o gołębim sercu. Postać absolutnie niemożliwa, wewnętrzne sprzeczna i nie mającą prawa w ogóle istnieć. Czyli kobiecy ideał oczarowujący swoją charyzmą kobietę, której właśnie wykręca rękę.

Abstrahując od kobiecego fantasy o jaskiniowcu, który zaciągnie ją za włosy do jaskini, mamy tu całkiem znośny kryminał ze stosunkowo ciekawą historią, nawet jeżeli trochę sztampową i nie wolną od schematów w stylu spotkanie w dzieciństwie.

Wizualnie całkiem nieźle, choć zdarzają się gorsze momenty i statyczne plansze, za to anime nadrabia muzyką dobrze wpasowywyjaca się w wydarzenia na ekranie.

Kobietom powinno się spodobać, faceci mogą wymagać lekkiego znieczulenia przed seansem, żeby od housewife fantasy kiszek czasem z krindżu nie skręciło.

https://youtu.be/pJUkT2rKGKo