Myć mi się nie chce, poleżę

Wśród włosów przetłuszczonych, jak wodorostów

W miłość znowu uwierzę

Albo się ogarnę - po prostu

Ja na Hamleta poczekam, poleżę

sobie tu na dnie wśród wodorostów

i za nic w świecie ja w to nie uwierzę,

że mnie tak wziął i odrzucił po prostu.

Gdy tak długo w mej wannie poleżę

Boję się pojawienia zielonych wodorostów

Roślinką się stanę, w przeznaczenie uwierzę

No chyba, że zmarznę. Wtedy wyjdę po prostu.

Dzięki za zastępstwo, dopiero wróciłam do żywych.

Widzę zwłoki – obok nich poleżę.

Uplotę wieniec z wodorostów.

Jeśli ktoś to doceni, uwierzę.

A potem wstanę po prostu.

ubrana skąpo leżę

wśród gęstych wodorostów

i w nic już nie uwierzę

utopię się po prostu

Po traumach na kozetce poleżę

opędzę się od myśli wodorostów

będzie dobrze, znowu uwierzę

albo pójdę popływać, po prostu

H: "Nic nie piłem! tak se tu poleżę."

(bełkocze Hamlet wśród wodorostów)

O: "I myślisz że ci c⁎⁎ju wierzę?!"

(Hamlet w c⁎⁎ja tnie po prostu)

Hamlecie…

W nurt rzeki się położę - poleżę

Pieszczona dotykiem wodorostów,

W miłość chciałabym wierzyć - uwierzę

Gdy powiesz mi “kocham cię”. Po prostu...

Zaloty

czyli Bo o mnie się trzeba starać

Idź ty trochę pobrusz, ja sobie poleżę –

ryby sobie podjem z ryżem, wodorostów;

i dopiero wtedy być może uwierzę

żem ci przeznaczony. Na męża, po prostu.