Onestone

Nowy mesh generuje statystyki miesięczne. Nie spodziewałem się, że aż tyle tego będzie. Jakbym miał strzelać, to w max 1 TB.

#mesh #router #internet

Dziś wpis o jętce pospolitej (Ephemera vulgata) – jednym z najbardziej rozpoznawalnych i charakterystycznych owadów naszych wód.

To średniej wielkości jętka: dorosły osobnik osiąga 14–22 mm długości ciała, a rozpiętość skrzydeł sięga nawet 4,5 cm. Ciało jest żółtobrązowe lub brunatne, na każdym segmencie odwłoka widoczne są szerokie, trójkątne, ciemne plamy. Skrzydła są przezroczyste, z wyraźnym, brązowym plamkowaniem i gęstym użyłkowaniem. Charakterystyczne są także trzy bardzo długie przysadki odwłokowe (czyli „ogonki”), które mogą być nawet dłuższe niż reszta ciała. Oczy są duże i dobrze widoczne, a narządy gębowe dorosłych są uwstecznione – imago nie pobiera pokarmu.

Jętka pospolita występuje niemal w całej Europie, a także w Azji i Afryce. Preferuje brzegi czystych, stojących lub wolno płynących zbiorników wodnych o piaszczystym lub mulistym dnie. Nad wodami można obserwować liczne roje tych owadów, czasem składające się z tysięcy osobników.

Larwy rozwijają się w osadach dennych przez 2–3 lata, żywiąc się martwą materią organiczną.

Dorosłe osobniki pojawiają się latem, najliczniej w czerwcu, a ich życie trwa zwykle do 4 dni – samce giną jeszcze szybciej. Nie pobierają pokarmu i żyją wyłącznie w celu rozrodu.

Jętki są znane z widowiskowych rójek – to wtedy samce wykonują „taniec godowy” nad wodą, a samice po zapłodnieniu składają jaja, zanurzając odwłok w powierzchnię wody.

Larwy jętki pospolitej mają silnie spłaszczone ciało i długie, owłosione przysadki odwłokowe, które pomagają im przyczepiać się do podłoża i kamuflować w mule.

Są ważnym ogniwem ekosystemu wodnego – stanowią pokarm dla wielu ryb i ptaków, a także przyczyniają się do rozkładu materii organicznej.

Obecność jętki pospolitej świadczy o dobrej jakości wody – gatunek ten wymaga czystych zbiorników do rozwoju.

#porannyrobal #jetki

Poproszę 3 kilo piorunów.

Edit: dzięki! Ukroiło się 33 i zaliczone xd

#hejtowyzwanie

No i, niestety, nie udało się pobić rekordu. Patryk Świętochowski zakończył swoją przygodę po 1328 km.

#bieganie #biegiultra #dookolapolski

339 644,19 - 1,5 = 339 642,69

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#ksiezycowyspacer

Dziś wpis o jednym z najważniejszych i najbardziej znanych gatunków termitów na świecie – Coptotermes formosanus, zwanym też termitem formozańskim.

Coptotermes formosanus to niewielki, blado zabarwiony owad społeczny, którego robotnice osiągają długość ok. 3–4 mm, a królowa i król – około 6–7 mm. Gatunek ten pierwotnie pochodzi z Azji Wschodniej (Chiny, Tajwan, Japonia), ale został zawleczony do wielu krajów, m.in. do Stanów Zjednoczonych, gdzie stał się bardzo inwazyjny i problematyczny.

Termity formozańskie tworzą ogromne kolonie, w których żyją miliony osobników podzielonych na kasty: królową i króla (odpowiedzialnych za rozród), robotnice (budują gniazda, karmią larwy, zdobywają pokarm) oraz żołnierzy (chronią kolonię przed drapieżnikami). Kolonie mogą funkcjonować przez wiele lat, a królowa dożywa nawet 50 lat.

Podstawą diety są wszelkie materiały zawierające celulozę: drewno, papier, karton, a nawet tkaniny. Dzięki obecności symbiotycznych pierwotniaków w przewodzie pokarmowym termity potrafią trawić celulozę, rozkładając nawet bardzo twarde drewno.

Coptotermes formosanus jest jednym z najgroźniejszych szkodników drewna na świecie – powoduje ogromne straty finansowe w budownictwie, niszcząc konstrukcje drewniane, meble, książki i archiwa.

Gatunek ten buduje rozległe systemy tuneli i gniazd, często ukrytych głęboko pod ziemią lub w ścianach budynków.

Termity formozańskie są bardzo odporne i szybko się rozmnażają, co sprawia, że walka z nimi jest trudna i kosztowna.

#termity #porannyrobal

339 696,74 - 1,47 - 1,77 = 339 693,5

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#ksiezycowyspacer

Dziś bohaterem wpisu będzie azjatycki chrząszcz: Chrysochroa fulgidissima, znany w Japonii jako „tamamushi” (ヤマトタマムシ), jeden z najpiękniejszych przedstawicieli rodziny bogatkowatych (Buprestidae). Ten niezwykły chrząszcz zamieszkuje lasy Japonii, Korei, wschodnich Chin i Tajwanu. Dorosłe osobniki osiągają długość od 30 do 41 mm i są aktywne głównie latem, kiedy można je spotkać na liściach wiązów japońskich (Zelkova serrata) oraz wiązów chińskich (Celtis sinensis), na których żerują.

Najbardziej charakterystyczną cechą tamamushi są jego metalicznie połyskujące pokrywy skrzydeł – zielone z dwoma rdzawymi lub purpurowymi paskami, które w zależności od kąta padania światła mogą mienić się także błękitem i fioletem. Ta iryzacja nie wynika z pigmentów, lecz z budowy mikroskopijnej powierzchni pokryw, która działa jak pryzmat, rozszczepiając światło i tworząc efekt „koloru tamamushi” (tamamushi-iro).

W kulturze Japonii chrząszcz ten odgrywał ważną rolę – jego skrzydła wykorzystywano do dekoracji świątyń, a sam „kolor tamamushi” stał się synonimem wieloznaczności i niejednoznaczności, często używanym w języku urzędowym.

Larwy Chrysochroa fulgidissima rozwijają się w martwym drewnie, gdzie żerują aż do przepoczwarczenia. Niestety, ze względu na utratę siedlisk i kolekcjonerstwo, gatunek ten staje się coraz rzadszy, szczególnie w Korei.

#chrzaszcze #porannyrobal

Tesla dostarczyła w piątek swój pierwszy pojazd w pełni autonomicznie z fabryki do klienta – elektrycznego SUV-a Model Y, który samodzielnie przejechał z zakładu firmy w Teksasie do domu w Austin, bez obecności człowieka na pokładzie ani zdalnego nadzoru.

To przełomowe wydarzenie, ogłoszone przez CEO Elona Muska na platformie X, stanowi najnowszy krok Tesli w kierunku technologii autonomicznej jazdy i następuje zaledwie pięć dni po uruchomieniu przez firmę usługi robotaxi w tym samym mieście.

#technologia #tesla #samochodyautonomiczne

1

Przychodzi mały Mojsze do sklepu, podaje sprzedawcy słoik i mówi:

- Poproszę litr miodu.

Sprzedawca bierze słój, nalewa miodu, podaje chłopcu, a ten mówi:

- Tate przyjdzie jutro i zapłaci.

Na co sprzedawca:

- O nie, nie, nie, tak nie można!

Zabiera chłopcu słoik, wylewa miód i oddaje pusty.

Mojsze wychodzi na ulicę, zagląda do słoika i zadowolony mówi:

- Tate miał rację, na kanapkę wystarczy.

#suchar #dowcipy

Oleica krówka (Meloe proscarabaeus) nie należy do mikrusów, jest duża – długość ciała może wynosić nawet 35 mm. Owady dorosłe mają skrócone pokrywy skrzydłowe i duży, pękaty odwłok. Samice są znacznie większe od samców. U samca czułki są „złamane”, dzięki czemu łatwo odróżnić płcie. Owady dorosłe można spotkać od kwietnia do czerwca. Samica oleicy składa kilka tysięcy jaj (nawet do 10 tys.).

Podczas sytuacji stresowych owad wydziela oleistą żółtą ciecz, zawierającą silnie trującą związek chemiczny – kantarydynę (zaliczaną do grupy terpenów), jedną z najsilniejszych toksyn występujących w przyrodzie. Dawniej kantarydynę wykorzystywano w medycynie (pobudza zakończenia nerwowe i błony śluzowe układu moczowo-płciowego), jako afrodyzjak i do produkcji trucizny. Dawka śmiertelna dla człowieka wynosi około 0,03 g tej substancji. Chociaż pojedynczy owad nie potrafi wyprodukować aż takiej ilości kantarydyny, to jego „porcja”, może silnie podrażnić ludzką skórę szczególnie, gdy substancja dostanie się do nosa i oczu.

Larwy oleicy krówki pasożytują na pszczołach z rodzaju pszczolinka i porobnica. Wylęgające się larwy gromadzą się na kwiatach i przyczepiają się do odwiedzających te kwiaty pszczół. Często przyczepiają się do „niewłaściwego” owada, przez co nie znajdują dogodnych warunków do rozwoju i giną. Larwy przyczepione do odnóży pszczół, dostają się do ich gniazd. Tam zjadają pszczele jaja, potem linieją i przekształcają się w pędrakowate larwy drugiego stadium. Te larwy odżywiają się pyłkiem i nektarem, który gromadzą w swoich gniazdach pszczołowate. Po powtórnym linieniu powstaje niby-poczwarka, z której wykształca się dopiero poczwarka właściwa, a następnie chrząszcz dorosły (imago). Ten złożony cykl rozwojowy nazywany jest hipermetamorfozą (nadprzeobrażenie).

Wprawdzie występuje na terenie całego kraju, to spotykana jest dość rzadko. Preferuje zbiorowiska traw na nasłonecznionych terenach, polanach i łąkach.

Zdjęcia oleicy kopiącej norkę pochodzą od @winiucho - dziękuję za podzielenie się!

#porannyrobal #chrzaszcze

Dziś wpis o Pediculus humanus, czyli wszy ludzkiej – jednym z najstarszych i najbardziej rozpowszechnionych pasożytów człowieka.

Wesz ludzka to niewielki, bezskrzydły owad o spłaszczonym grzbietowo-brzusznie ciele, długości od 3 do 5 mm. Ma małą głowę, długi tułów i mocne nogi zakończone pazurami, które umożliwiają jej sprawne poruszanie się po włosach lub ubraniu człowieka. Samice są nieco większe od samców. Jaja wszy (gnidy) są przyklejane do włosów lub włókien tkanin i mają długość około 1 mm.

Pediculus humanus jest pasożytem obligatoryjnym – żyje wyłącznie na człowieku i żywi się jego krwią, którą pobiera za pomocą aparatu kłująco-ssącego. Cykl rozwojowy obejmuje jajo, trzy stadia larwalne i postać dorosłą, a cały rozwój trwa około 3 tygodni. Wesz ludzka jest jajorodna, a jedna samica może złożyć do 100 jaj w ciągu życia.

Dawniej wyróżniano dwa podgatunki:

- wesz głowowa

- wesz odzieżowa

Obecnie uznawane za jeden gatunek mieszczący się w zakresie zmienności gatunkowej.

Wesz ludzka nie potrafi skakać ani latać, dlatego przenosi się wyłącznie przez bezpośredni kontakt – najczęściej w miejscach o dużym zagęszczeniu ludzi, takich jak szkoły, przedszkola, środki komunikacji czy schroniska. Zakażenie wszy nazywane jest wszawicą.

Wesz ludzka najlepiej funkcjonuje w wysokiej temperaturze i wilgotności, ale pozostaje aktywna do około 5°C – poniżej tej temperatury traci zdolność poruszania się.

Wszy przenoszą choroby, między innymi tyfus.

Pierwszą szczepionkę przeciwko tyfusowi stworzył Polak pochodzenia austriackiego - Rudolf Weigl, który w tym celu hodował wszy ludzkie. Na początku XX w. prowadził badania we Lwowie. Ludzie na ochotnika zgłaszali się do tego naukowca w celu karmienia wszy ludzkich. Nazywano ich karmicielami wszy. Wszy zamknięte w specjalnych pojemnikach przystawiano do skóry na kilkadziesiąt minut. Badania prowadzono podczas okupacji.

#wszy #porannyrobal

Dziś bohaterem wpisu jest kolejna mucha: Ornidia obesa – muchówka z rodziny bzygowatych (Syrphidae), która może zachwycać swoim wyglądem.

To średniej wielkości owad o metalicznym połysku, często zielonkawym lub niebieskawym. Dorosłe osobniki mają krępą sylwetkę. Samice mają szeroko rozstawione oczy, podczas gdy u samców oczy stykają się ze sobą, co nadaje im charakterystyczny „okularowy” wygląd.

Ornidia obesa to gatunek szeroko rozpowszechniony – występuje od południowych Stanów Zjednoczonych, przez Amerykę Środkową, aż po północne Chile i Argentynę. Dzięki działalności człowieka zawędrowała także do Azji i na wschodnie wybrzeże Afryki. Można ją spotkać w ogrodach, parkach, na terenach ruderalnych i w pobliżu siedzib ludzkich.

Larwy Ornidia obesa rozwijają się w rozkładającej się materii organicznej, przyczyniając się do jej rozkładu i recyklingu składników odżywczych.

Dorosłe muchówki chętnie odwiedzają kwiaty, gdzie żywią się nektarem i pyłkiem, pełniąc ważną rolę zapylaczy.

#muchowki #porannyrobal

Pisałem już kiedyś, że nie lubię much, a dziś przedstawię taką, której też raczej nie polubicie. Poznajcie postrach dżdżownic – Sarcophaga carnaria, czyli ścierwica mięsówka.

To dość duża mucha – osiąga długość 10–16 mm. Jej ciało jest szare, pokryte ciemniejszymi prążkami na tułowiu i szachownicą na odwłoku. Wyróżniają ją duże, czerwone oczy i charakterystyczne, krótkie, szczeciniaste czułki. Skrzydła są przezroczyste, a odnóża czarne.

Ścierwica jest szeroko rozpowszechniona w Europie, w tym także w Polsce.

Dorosłe muchy żywią się nektarem.

Dawniej podawano, że jej larwy żywią się padliną lub mięsem. Nowsze badania wykazują, że samica składa jaja u wejścia do korytarzyków dżdżownic. Wylęgnięte z jaj larwy samodzielnie wyszukują dżdżownice wędrując ich korytarzykami, a następnie wdrążają się do ich ciała, zabijają je i odżywiają się ich ciałem. Już po kilku dniach kończą rozwój i przeobrażają się.

#muchowki #porannyrobal

24 936 530,0 - 75,0 - 75,0 - 75,0 - 75,0 - 75,0 - 5,0 = 24 936 150,0

Zbiorczo z około 10 dni.

5*75 + 5 dla równego wyniku

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#pompujwpoprzekziemi

W dzisiejszym odcinku owad, który wygląda jak wypasiony pasikonik – siodlarka stepowa (Ephippiger ephippiger).

Siodlarka stepowa to dość duży, masywny przedstawiciel pasikonikowatych. Samica osiąga długość 24–30 mm, samiec jest nieco mniejszy (22–28 mm). Ubarwienie zmienne: od jasnozielonego po niebieskozielone, z charakterystycznym, mocno wypukłym „siodłem” na przedpleczu (stąd nazwa). Potylica czarna, skrzydła szczątkowe – ten owad nie lata. Na skrzydłach widoczna jest jasna plama. Wygląda groźnie i nietypowo, co potęguje jego masywna sylwetka i kontrastujące barwy.

Siodlarka jest aktywna od końca lipca do października. Zamieszkuje nasłonecznione, suche zbocza i murawy kserotermiczne, szczególnie na wyżynach. W Polsce występuje rzadko, głównie na południu i wschodzie kraju, ale ostatnio – wraz z ociepleniem klimatu – pojawia się także w innych regionach.

Obie płcie wydają bardzo głośne, zgrzytliwe odgłosy, które komentujący porównują do zasysania powietrza, szczęku przeładowywanej broni czy kaszlu. Dźwięki te słychać nawet z daleka i są bardzo charakterystyczne.

Siodlarka jest wszystkożerna: zjada zarówno liście (np. jeżyn, dębów, mniszków), jak i drobne bezkręgowce, np. gąsienice. Dzięki temu pełni ważną rolę w ekosystemie jako drapieżnik i roślinożerca.

W Polsce siodlarka stepowa była długo uznawana za gatunek zagrożony wyginięciem (kategoria VU na Czerwonej Liście). Ocieplenie klimatu sprawia jednak, że coraz częściej pojawia się także poza tradycyjnymi siedliskami.

#porannyrobal #siodlarka

339 987,24 - 1,23 - 1,88 = 339 984,13

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#ksiezycowyspacer

Dziś kilka słów o jednym z przedstawicieli ważek – smaglcu ogonokleszczu (Onychogomphus forcipatus).

To średniej wielkości ważka z rodziny gadziogłówkowatych. Osiąga około 5–6 cm długości, a rozpiętość jej skrzydeł to 5,5–7,5 cm. Ubarwienie jest żółto-czarne, z wierzchu może wydawać się lekko zielonkawe, a po bokach białawe.

Oczy są matowe, zielonkawe lub szarozielone i szeroko rozstawione. Samce mają na końcu odwłoka charakterystyczne, szczypcowate przydatki analne, przypominające kleszcze – stąd polska nazwa „ogonokleszcz” (służą do przytrzymywania samicy podczas kopulacji).

Smaglec ogonokleszcz występuje w większości Europy, a także w Afryce Północnej i zachodniej oraz środkowej Azji. W Polsce jest spotykany dość rzadko – głównie na południu, północnym wschodzie i północnym zachodzie kraju. Preferuje szybko płynące, czyste rzeki oraz duże, przepływowe jeziora z piaszczystymi lub żwirowymi brzegami.

Dorosłe ważki można obserwować od połowy czerwca do sierpnia. Po kopulacji samica składa jaja do wody – jedna może złożyć nawet około 500 jaj. Larwy rozwijają się przez 3–5 lat, żyjąc zakopane w piasku lub żwirze na dnie rzeki, gdzie polują z zasadzki na drobne organizmy. Po zakończeniu rozwoju larwy wychodzą na kamienie przy brzegu, gdzie przeobrażają się w dorosłe ważki i zostawiają swoje wylinki.

#wazki #porannyrobal

Mecz o nic, ale 2. bramka ładna

Yildiz

6'

16'

69'

#juventus #golgif

Polecę takim totalnym klasykiem:

The Number of The Beast - Iron Maiden

Jest to album, od którego zaczęło się moje słuchanie metalu.

Było to jeszcze za czasów, gdy muzyki słuchało się z magnetofonów lub walkmanów. Kolega słuchał, jak to sam mówił, szarpidrutów i dał mi spróbować. Tak mi się spodobało, że pożyczył mi tę kasetę, przegrałem ją sobie i przez bardzo długi czas, słuchałem tylko tego

Od tamtej pory darzę ten album ogromnym sentymentem.

#kacikmelomana #muzyka #metal