Onestone

Wybitnie fajny #patyk

Dawno nie było motyla, więc dziś wpis o Papilio machaon – paziu królowej, jednym z najpiękniejszych i najbardziej okazałych motyli dziennych Europy.

To duży motyl, rozpiętość skrzydeł wynosi 60–85 mm, długość ciała 34–45 mm. Skrzydła mają żółte tło z charakterystycznym czarnym i niebieskim rysunkiem, a tylne skrzydła zakończone są wyraźnymi „ogonkami” długości do 10 mm. Ciało smukłe, głowa mała, czułki zakończone buławką.

Gąsienica jest mięsista, początkowo czarna z czerwonymi wypustkami, później zielona w czarne i pomarańczowe pasy. Podrażniona wysuwa pomarańczowe widełki (osmeterium), które odstraszają drapieżniki. Poczwarka bywa zielona lub szarobrunatna.

Zasięg:

Paź królowej występuje w całej Europie, Azji i północnej Afryce, sięga nawet do koła podbiegunowego i wysoko w góry (w Tybecie do 4500 m n.p.m.). W Polsce jest gatunkiem pospolitym, choć lokalnie liczebność spada.

Zamieszkuje otwarte tereny: łąki, murawy, przydroża, ogrody, skraje lasów, a także pola uprawne z roślinami selerowatymi (np. koper, marchew, pietruszka).

Dorosłe motyle aktywne są od końca kwietnia do końca sierpnia, w dwóch, a w sprzyjających latach nawet trzech pokoleniach. Samce często gromadzą się na wzniesieniach, gdzie szukają partnerek.

Gąsienice żerują głównie na roślinach selerowatych (Apiaceae), takich jak koper, marchew, pietruszka, a także na rutowatych (Rutaceae). Zimuje poczwarka.

Paź królowej był kiedyś objęty ochroną w Polsce, dziś nie jest już gatunkiem chronionym, choć liczba stanowisk stopniowo się zmniejsza z powodu zanikania siedlisk i rozwoju zabudowy.

#porannyrobal #motyle

Dziś wpis o Polyphylla fullo – wałkarzu lipczyku, jednym z największych i najbardziej charakterystycznych chrząszczy Europy.

(Zainspirowany przez @szczekoscisk )

Jest to owad o długości 32–40 mm, ciało bardzo masywne i wypukłe. Samce mają wyjątkowo okazałe, wachlarzowate czułki złożone z 7 dużych członów, samice – z 5 mniejszych. Całe ciało pokryte jest gęstymi, żółtawymi włoskami, a na brązowych pokrywach widoczne są marmurkowe, białe plamki.

Zasięg: Europa Środkowa i Południowa, północna Afryka, Bliski Wschód aż po Kaukaz i Iran. W Polsce spotykany lokalnie, głównie na południu i wschodzie kraju, ale bywa liczny w odpowiednich siedliskach.

Zamieszkuje tereny piaszczyste, skraje suchych borów sosnowych, wrzosowiska, wydmy, obrzeża upraw i młodników. Preferuje gleby lekkie i piaszczyste, często w pobliżu rzek i lasów sosnowych.

Dorosłe owady aktywne są od końca czerwca do sierpnia, najchętniej o zmierzchu i nocą, kiedy przylatują do świateł. W dzień ukrywają się w ściółce lub na gałęziach drzew. Żerują głównie na igłach sosny i modrzewia, ale także na liściach dębu, buka, robinii akacjowej i innych drzew liściastych.

Samice składają do 30 jaj w piaszczystą, wilgotną glebę na głębokości 15–30 cm, najczęściej w pobliżu młodych sosen lub innych drzew, gdzie odbywała się kopulacja. Po złożeniu jaj samica ginie pod ziemią.

Larwy (pędraki) są bardzo duże (do 60–80 mm długości), białe, z żółtymi odnóżami i ciemnobrązową głową. Przez 3–4 lata żerują na korzeniach traw, krzewów i drzew – szczególnie młodych sosen i brzóz, ale także dębu, osiki, rokitnika czy robinii. Starsze larwy mogą powodować zamieranie roślin, zwłaszcza w uprawach leśnych i sadach.

Przepoczwarczenie następuje głęboko w glebie, larwy budują komory poczwarkowe z ziemi i odchodów. Dorosłe chrząszcze wychodzą z ziemi w kolejnym sezonie.

Larwy Polyphylla fullo odgrywają ważną rolę w rozkładzie materii organicznej i napowietrzaniu gleby, choć w uprawach mogą być szkodnikami. Dorosłe chrząszcze są ważnym elementem ekosystemów leśnych.

#chrzaszcze #porannyrobal

Dziś wpis o Cetonia aurata – kruszczycy złotawce, jednym z najpiękniejszych i najbardziej rozpoznawalnych chrząszczy Europy. (Dzięki @SpokoZiomek !)

Jest to owad o długości 14–20 mm, ciało lekko spłaszczone.

Ubarwienie metalicznie zielone, czasem z odcieniami złota, miedzi, brązu, niebieskiego lub fioletowego. Na pokrywach widoczne są białe, poprzeczne plamki lub paski.

Podczas lotu pokrywy skrzydeł pozostają zamknięte, a błoniaste skrzydła wysuwają się przez szczelinę między pokrywami a odwłokiem.

Zasięg: Prawie cała Europa (poza północną Skandynawią), Azja Mniejsza, Rosja, Bliski Wschód, aż po północne Chiny i Mongolię.

Zamieszkuje łąki, skraje lasów, ogrody, parki, polany, tereny ruderalne.

W Polsce gatunek bardzo pospolity, łatwy do zaobserwowania na kwiatach w słoneczne dni.

Dorosłe owady aktywne od maja do sierpnia, najchętniej w ciepłe, słoneczne dni.

Zjadają nektar, pyłek, kwiaty (szczególnie czarny bez, wiązówka, jarzębina, głóg, piwonia), czasem owoce.

Samice składają jaja w próchnie drzew liściastych lub w ziemi bogatej w materię organiczną.

Larwy tzw. pędraki, żyją w próchnie, kompoście lub martwych częściach roślin, żerują nawet do dwóch lat, osiągają do 35 mm długości. Przepoczwarczają się w kokonie zbudowanym z ziemi i odchodów.

Larwy przyczyniają się do rozkładu martwej materii organicznej, a dorosłe są ważnymi zapylaczami.

#chrzaszcze #porannyrobal

Dawno nie było żadnej ważki, więc dziś trochę o Sympetrum flaveolum, czyli szablaku żółtym.

To niewielka, ale niezwykle efektowna ważka.

Długość ciała: do 37 mm, rozpiętość skrzydeł ok. 60 mm.

Samiec: ciało intensywnie czerwono-pomarańczowe, górna część oczu ceglastoczerwona, dolna jasna.

Samica i osobniki młode: żółto-pomarańczowe, oczy jaśniejsze.

Obie płcie: skrzydła przezroczyste, z bardzo dużą, żółtopomarańczową plamą u nasady – cecha, po której łatwo rozpoznać ten gatunek. Pterostigmy (plamki na skrzydłach) są brązowe lub czerwonawe, u młodych żółtawe.

Odnóża: czarne z wyraźnymi żółtymi paskami.

Szablak żółty występuje w całej Eurazji – od Europy Zachodniej po Japonię. W Polsce jest gatunkiem pospolitym, choć w niektórych krajach Europy Zachodniej pojawia się nieregularnie, czasem masowo w tzw. „lata inwazji”.

Preferowane siedliska: płytkie, ciepłe, stojące lub wolno płynące wody – stawy, jeziora, torfowiska, okresowo zalewane łąki i płytkie rozlewiska z bujną roślinnością.

W górach: spotykany nawet na wysokościach powyżej 1000 m n.p.m..

Okres lotu: od końca maja/czerwca do października.

Rozwój larw: w wodzie, często w zbiornikach okresowych, które mogą wysychać latem – larwy są przystosowane do szybkiego rozwoju.

Dorosłe: chętnie przesiadują nisko na roślinności, często w pobliżu wody. Samce są terytorialne, bronią wybranego fragmentu brzegu przed rywalami.

Polowanie: dorosłe ważki są doskonałymi myśliwymi – polują na drobne owady, m.in. komary i muchówki.

Larwy są ważnym składnikiem wodnych łańcuchów pokarmowych, a dorosłe pomagają ograniczać liczebność uciążliwych owadów.

#porannyrobal #wazki

190 753 + 10 = 190 763

Po drodze owce, ale nie wyglądały na bojowo nastawione;)

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#rowerowyrownik

339 322,77 - 2,0 = 339 320,77

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#ksiezycowyspacer

#heheszki #alkohol

Astronautka NASA Nichole Ayers niedawno uchwyciła oszałamiające zdjęcie rzadkiego zjawiska atmosferycznego znanego jako sprite , będąc na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, gdy przelatywała nad Meksykiem i południowymi Stanami Zjednoczonymi.

Źródło

#nasa #ciekawostki #zjawiskaatmosferyczne

#heheszki #humorobrazkowy

Dziś wpis o niezwykle efektownym i sprytnym motylu, mistrzu kamuflażu – Sesia apiformis, czyli przezierniku osowcu.

To duży motyl z rodziny przeziernikowatych, osiągający rozpiętość skrzydeł 30–50 mm (samice są wyraźnie większe od samców). Dorosłe osobniki znakomicie naśladują szerszenia: mają żółto-czarne pasy na odwłoku, przezroczyste skrzydła i charakterystyczne „epolety” na tułowiu. Ich sylwetka i sposób poruszania się do złudzenia przypominają groźnego owada, co chroni je przed drapieżnikami – to przykład mimikry Batesa.

Przeziernik osowiec występuje w całej Europie, na Bliskim Wschodzie, a także został zawleczony do Ameryki Północnej. Najchętniej zasiedla parki, aleje topolowe, brzegi rzek, tereny wilgotne i zadrzewienia, gdzie rosną topole – jego główna roślina żywicielska. Preferuje otwarte stanowiska z dobrym dostępem światła przy podstawie pnia, bo właśnie tam samice składają jaja.

Samica składa od kilkuset do nawet 2000 jaj u podstawy pnia lub na korzeniach topoli, rzadziej wierzb i olch.

Larwy wylęgają się od czerwca, wgryzają się w korę i żerują przez 2–3 lata w dolnej części pnia i korzeniach, drążąc długie, szerokie korytarze. W ostatnim stadium mogą osiągać nawet 55 mm długości.

Przed przepoczwarczeniem larwa buduje mocny kokon z wiórów i jedwabiu tuż pod cienką warstwą kory, tuż przy przyszłym otworze wylotowym.

Dorosłe motyle pojawiają się od połowy maja do połowy sierpnia, najczęściej w ciepłe, słoneczne poranki. Po wyjściu z poczwarki przez kilka godzin odpoczywają na pniu, rozprostowując skrzydła.

Larwy przeziernika osowca mogą poważnie uszkadzać drzewa – ich żerowanie prowadzi do powstawania licznych otworów u podstawy pnia, a silnie zaatakowane drzewa mogą stopniowo zamierać. Charakterystyczne są widoczne otwory wylotowe i pozostałości po poczwarkach przy podstawie topól.

Ciekawostki:

Dorosłe motyle nie pobierają pokarmu – mają zredukowaną ssawkę.

Przeziernik osowiec jest aktywny w ciągu dnia i bardzo rzadko daje się zaobserwować w locie, bo świetnie się maskuje i przesiaduje na pniach drzew.

Gatunek ten nie jest zagrożony – występuje powszechnie tam, gdzie rosną topole.

#porannyrobal #motyle

Dziś wpis o jednym z najgroźniejszych szkodników upraw kukurydzy na świecie – Diabrotica virgifera , czyli stonce kukurydzianej.

Dorosłe chrząszcze są niewielkie, mierzą około 5–6 mm długości. Mają wydłużone, zielonożółte ciało z charakterystycznymi czarnymi paskami na pokrywach skrzydeł. Ich głowa i przedplecze są błyszcząco żółte, a odnóża żółtawe z ciemniejszymi brzegami. Larwy są smukłe, białe do jasnożółtych, z brązową głową i ciemną płytką na końcu odwłoka.

Gatunek pochodzi z Ameryki Środkowej, ale wraz z rozwojem upraw kukurydzy rozprzestrzenił się na cały obszar USA i południowej Kanady. Od lat 90. XX wieku jest inwazyjny w Europie – pierwsze ogniska pojawiły się w okolicach Belgradu, a dziś występuje w większości krajów uprawiających kukurydzę na kontynencie. Chrząszcze potrafią aktywnie przemieszczać się na odległość kilku kilometrów rocznie, a w sprzyjających warunkach nawet do 60–100 km w ciągu roku.

Gatunek jest jednopokoleniowy – zimuje w postaci jaj w glebie, najczęściej na głębokości 5–20 cm, w pobliżu korzeni kukurydzy.

#porannyrobal #chrzaszcze

Ostatnio były owady ładne, dziś pora na wpis czymś, co raczej nie kojarzy się z pięknem - Blaptica dubia, czyli karaczan argentyński, jeden z najchętniej hodowanych owadów karmowych na świecie!

To średniej wielkości karaczan osiągający 40–45 mm długości. Dorosłe osobniki są ciemnobrązowe do czarnych, z jaśniejszymi, pomarańczowymi plamkami na grzbiecie, które najlepiej widać w dobrym świetle. Gatunek jest wyraźnie dymorficzny płciowo: samce mają w pełni rozwinięte skrzydła, natomiast samice posiadają tylko krótkie, szczątkowe pokrywy skrzydłowe (ok. 1/4 długości ciała). Ani dorosłe, ani młode nie potrafią wspinać się po gładkich powierzchniach, co bardzo ułatwia ich hodowlę.

Naturalnie występuje w Ameryce Południowej – m.in. w Brazylii, Argentynie i Urugwaju. Preferuje ciepłe, wilgotne środowiska tropikalne, często przebywa w pobliżu rozkładającej się materii organicznej lub w ściółce leśnej.

Samica nosi jaja w kapsule (ooteka), z której po ok. 48–64 dniach wykluwają się młode, jeszcze wewnątrz ciała matki. W sprzyjających warunkach (25–30°C, wilgotność powyżej 60%) samica może urodzić 20–40 młodych miesięcznie. Dorosłe osobniki żyją do 2 lat, przy czym samice żyją nieco dłużej niż samce.

Dlaczego jest popularny w świecie terrarystów?

Bo jest idealnym owadem karmowym: bogaty w białko, witaminy i minerały, stanowi świetny pokarm dla gadów, płazów i ptaków egzotycznych.

Nie wspina się po gładkich powierzchniach, nie lata, nie hałasuje i nie wydziela nieprzyjemnego zapachu przy prawidłowej pielęgnacji.

Zaletą jest też duża liczba potomstwa i szybki cykl życiowy pozwalają na utrzymanie stabilnej kolonii nawet w warunkach domowych.

#karaczany #porannyrobal

189 698 + 5 = 189 703

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#rowerowyrownik

Wczoraj był piękny pluskwiak z Azji, a dziś jednen z piękniejszych chrząszczy Ameryki Północnej – Chrysina gloriosa.

To średniej wielkości chrząszcz (20–30 mm długości), który zachwyca intensywnie zielonym, metalicznym ubarwieniem i srebrzystymi paskami na pokrywach skrzydeł. Te lśniące pasy powstają dzięki unikalnej strukturze chityny – uporządkowanej w tzw. ciekłokrystaliczne warstwy, które odbijają światło w charakterystyczny sposób. Czasem spotyka się także bardzo rzadkie formy czerwone lub fioletowe.

Chrysina gloriosa występuje w południowych stanach USA (góry południowo-wschodniej Arizony, południowy Nowy Meksyk, południowo-zachodni Teksas) oraz w północnym Meksyku. Preferuje wyższe partie gór, gdzie dominuje jałowiec. Gatunek ten jest reliktem chłodniejszego i wilgotniejszego klimatu plejstocenu, a obecnie jego zasięg jest ograniczony do wyżej położonych lasów.

Dorosłe chrząszcze aktywne są od czerwca do sierpnia, zarówno w dzień, jak i w nocy. Żywią się igłami jałowca, a dzięki swojemu ubarwieniu doskonale się na nim maskują. Larwy rozwijają się w glebie lub w rozkładającym się drewnie, szczególnie w butwiejących pniach platanów.

Lśniące, zielono-srebrne ubarwienie nie jest wynikiem pigmentów, lecz mikrostruktury chityny, która odbija światło na różne sposoby.

Mimo efektownego wyglądu, gatunek ten nie jest zagrożony i bywa lokalnie bardzo liczny.

Chrząszcz ten, choć żywi się głównie liśćmi, może także pełnić rolę zapylacza, odwiedzając kwiaty jako miejsce schronienia lub żerowania.

#chrzaszcze #porannyrobal

#heheszki #humorobrazkowy

Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału Konstytucyjnego podjęło uchwałę o przeniesieniu w stan spoczynku sędzi TK Krystyny Pawłowicz z dniem 5 grudnia br. - wynika z pisma, do którego w środę dotarła Polska Agencja Prasowa.

https://www.pap.pl/aktualnosci/zrodlo-pap-jest-decyzja-o-przeniesieniu-sedzi-tk-krystyny-pawlowicz-w-stan-spoczynku

#polityka #wiadomoscipolska

339 247,0 - 1,1 = 339 245,9

Wpis dodany za pomocą https://hejto.sztafetastat.eu

#ksiezycowyspacer

Dziś wpis o jednym z najbardziej efektownych owadów Azji Południowo-Wschodniej – Pyrops candelaria, znanym też jako „latarniowiec”.

Jest to duży pluskwiak z rodziny fulgorytów, osiągający długość nawet 7–8 cm z wyrostkiem głowowym. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest wydłużony, czerwono-pomarańczowy „dziób” z białymi plamkami oraz niezwykle barwne skrzydła: przednie są zielone z żółtymi poprzecznymi pasami tworzącymi kształt litery X, tylne – żółtopomarańczowe z czarną obwódką na końcach. Głowa i tułów są również jaskrawo ubarwione, co czyni tego owada wyjątkowo atrakcyjnym dla kolekcjonerów.

Pyrops candelaria występuje w południowych Chinach, Wietnamie, Tajlandii, Laosie, Kambodży, Malezji, Hongkongu i na Tajwanie. Najczęściej spotkać go można na drzewach owocowych, zwłaszcza longanie i liczi.

Podobnie jak inne fulgoryty, Pyrops candelaria odżywia się ssąc soki roślinne – jego długi ryjek przebija korę drzew, umożliwiając pobieranie płynów z łyka. Dorosłe owady preferują drzewa longan i liczi, natomiast larwy rozwijają się głównie na innych gatunkach drzew, takich jak Triadica sebifera i Acacia confusa. Żerowanie tego gatunku może powodować szkody w sadach owocowych, zwłaszcza w rejonach, gdzie owad pojawia się masowo.

Gatunek ten bywa inwazyjny – od 2018 roku notowany jest jako szkodnik na Tajwanie, gdzie jego larwy i dorosłe mogą powodować straty w uprawach longanu i liczi.

Barwne ubarwienie oraz nietypowy „dziób” czynią go jednym z najbardziej rozpoznawalnych owadów Azji i popularnym obiektem kolekcjonerskim.

#owady #porannyrobal