Silnik rakiety V-2.
Alkohol i ciekły tlen były pompowane do komory spalania za pomocą dwóch pomp paliwowych zamontowanych na wspólnej osi. Pompy były napędzane turbiną parową o mocy 675 KM.
Przy pełnej mocy pompy osiągały 5000 obrotów na minutę. W ten sposób można było dostarczyć 8,75 tony paliwa w ciągu 6 do 7 minut. Jednostka pompująca ważyła 450 kilogramów.
Para dla turbiny była wytwarzana w generatorze. W generatorze mieszano nadtlenek wodoru i nadmanganian wapnia. Powstała reakcja chemiczna generowała przegrzaną parę, która napędzała turbiny.
Pompa turbinowa i generator pary były najbardziej wrażliwymi częściami V2: tylko jedna fabryka w Jenbach w Austrii mogła produkować pompy turbinowe. Wymagało to precyzyjnych maszyn i znakomitego zarządzania produkcją.
Alianci nie byli tego świadomi, ta fabryka nigdy nie została zbombardowana. Przerwanie dostaw pomp turbinowych z pewnością natychmiast wstrzymałoby produkcję V2.
Alkohol i ciekły tlen były sprężane przez dysze wtryskowe i dostarczane do komory spalania. Po spaleniu gazy o temperaturze 1700º C rozszerzały się w dyszy, generując ciąg od 27 do 28 000 kilogramów, co było więcej niż wystarczające do napędzenia rakiety.
Cztery obracające się łopatki grafitowe w ogonie stabilizowały rakietę podczas startu. Zewnętrzne aerodynamiczne łopatki mogły kontrolować kierunek, gdy rakieta była w locie.
Kontrola stała się konieczna, gdy żyroskopy wykrywały różnice między zamierzonym a rzeczywistym torem lotu.
#fizyka #nauka #historia #ciekawostki
