książka, której tytułu niestety nie pamiętam, napisana przez pielęgniarkę opiekującą się osobami starszymi w domach opieki.

@Cori01 The Top Five Regrets of the Dying - Bronnie Ware

@Cori01 Problemem jest to, że większość ludzi chce po prostu wszystkiego naraz.

Żeby jakkolwiek z sensem zarządzać swoim życiem, trzeba umiejętnie rozważać kolejne rzeczy i czynności w które się człowiek angażuje. Stąd moja świadoma rezygnacja z dzieci, bo po prostu wybrałem w życiu inne ścieżki i nie mam czasu aby je wychować wedle standardów które bym sobie narzucił.

Dalej jak zwykle jest kwestia pieniędzy i pracy. Znów, większość nie poświęci choćby części swojego komfortu, dla większej ilości czasu. Bo nieraz nie chodzi o sam fakt 8 godzinnej pracy. A o cały ambaras związany z doszkalaniem, szukaniem innych opcji, dojeżdżaniem cholera wie gdzie, bo parę złotówek więcej. Babrania się w słabe interesy.

Później jak zwykle jest internet i czas w nim spędzany, czy najczęściej zwyczajnie marnotrawiony. Albo się na to godzi kosztem czegoś, albo nie.

Ludzie często zdają sobie z tego sprawę za późno. Tysiące aktywności i obowiązków, każda na pół gwizdka i po łebkach, żeby odhaczyć. Bo przecież modne jest bieganie, bo trzeba czytać książki. Oczywiście, ale niekoniecznie wszystko naraz i należy być świadomym, że się z czegoś rezygnuje.

Stąd u siebie porzuciłem chęci zostania miliarderem i nie rozwijam firmy ponad swoje potrzeby, oraz zrezygnowałem z konieczności wychowania dzieci. Nie jestem z obu tych decyzji zadowolony, ale nadal - nie można mieć wszystkiego. I w pełni się godzę, że część tego czasu mitrężę w internecie.

Dlatego uważam, że samotność jest wynikiem wpadnięcia w ten kołowrotek i pogonią za cholera wie czym. A moim zdaniem najlepiej wybrać sobie coś i się na tym skupić. A pozostały czas dać na tak zwany freestyle i wykorzystać go wedle potrzeby. Chociażby wychodząc gdzieś z ludźmi i podtrzymując relacje.

Faktem jest, że nowe znajomości w pewnym wieku są trudne po pozyskania ale nie do końca. Na przykład ludzie z dziećmi poznają się przy okazji dzieci i wiem, że potrafią się rodzic tak fajne relacje, wśród ludzi mający podobny tryb życia.

Ja nie mam dzieci ale jakimś cudem poznałem dwoje bardzo fajnych ludzi i to wszystko po czterdziestce i jak tylko jest ochota z obu stron to mamy dla siebie czas i "robimy razem rzeczy".

Da się, zwłaszcza jak jest coś co połączy - dzieci, psy, hobby, miejsce itp. Potem już tylko trzeba trafić na kogoś tak samo zainteresowanego znajomością jak my.

Ja przeniosłem się z pracy na ponad etat, poprzez rok bezrobocia na pracę na pół etatu. I jak będąc nastolatkiem trochę lubiłem spotkania z przyjaciółmi tak obecnie jest to trochę wymuszone. Dawniej człowiek potrafił się częściej na tych spotkaniach śmiać bez alkoholu niż teraz z alkoholem. Podobnie widzę na mieście, im młodsza grupa ludzi tym częściej się śmieją. Nie sądzę że to samo przeciążenie praca i dorosłym życiem, bardziej bym stawiał na inne czynniki.

ja nie mam ani znajomych, ani związku, bo zerwałem z ex w zeszłym roku i wyprowadziłem się do innego miasta. Obecnie nie mam nawet hobby, bo poszło się póki co, j⁎⁎ać razem z moim obojczykiem, więc zostało mi zacząć od nowa.

Dosłownie.

Zero znajomych, nowe miasto, nawet zacząłem pracę w zawodzie, którego nigdy w życiu nie wykonywałem, jako asystent rzecz jasna.

Czy jest źle?

Soboty i niedziele owszem, reszta tygodnia - do zniesienia, lub poprostu przespania :p

Ja w ciągu max 2 lat planuję poświęcać na pracę znacznie mniej czasu niż obecnie. Czuję jak wyniszcza to moje zdrowie psychiczne i fizyczne. Z tym że ja zawsze miałem dobry balans tylko ostatnie 2 lata wpadłem w wir żeby dopiąć pewne sprawy.

U mnie mam podobne odczucia z tymi spotkaniami towarzyskimi ze znajomymi. Część się rozpadło, a z kilkoma osobami się widzę parę razy na piwie w roku, bo pracują w delegacjach i trafić z terminem, aby im pasowało to jak z koniunkcją planet na nocnym niebie.

U mnie (nie)stety pomaga na to... pracoholizm. Czuję się dość potrzebny, bo uważam, że robię coś ciekawego i trochę niszowego, ale wiem że jestem tylko trybikiem w całej maszynerii. Parę razy myślałem, aby coś zmienić, nawet przeglądałem ogłoszenia sprzedaży mieszkań we Włoszech (są 2-3x tańsze niż w Polsce), mimo że włoskiego nie znam, ale wszystko sprowadza się do tego, że odpoczywam w domu. Czuję się samotny, ale nie umiem poznawać za bardzo ludzi. Kiedyś miałem marzenia jak podróż do krainy bojowonastawionejowcy (Nowa Zelandia), nauka właśnie włoskiego czy - obecnie już (tfu) - rosyjskiego. Mam pewne niefajne przeżycia (powiedziałbym że pseudo-związkowe, gdyby nie to że w związku nie byłem) i to też rzutuje na tym, że jestem mniej ufny wobec obcych "w realu". Codzienność to praca (komp) - dom (komp) - wyrko. Rzadko zdarza się coś innego. Pomysły są, pieniądze się znajdą, ale weny brak, brakuje strasznie tej motywacji.

Mam raptem prawie 31 na karku, a czuję się wewnętrznie na takie... 70 (nie przesadzając, serio). Mentalnie zmęczony, mindfulnessy, tablety i psychoterapie nie pomagały. Dlatego też cieszę się, jako ex-aktywny wykopowicz, że odnalazłem się tutaj na Hejto, gdy tam poziom ciągle spadał i stawał się coraz bardziej toksyczny. Te sporadyczne wpisy jakie utworzę, ale też komentowanie innych wpisów, takich jak ten, czy czytanie historyjek sprawia, że dość wypełnia to niektóre potrzeby przynależności z piramidy Maslova i jest mi lepiej. Dziękuję.