Sniffer

Najpiękniejszy zachód słońca w Chile widziałem nieopodal mojego nowego miejsca noclegowego, dla którego opuściłem wygodne mury hostelu. Rezygnowałem z murowanego budynku
znajdującego się w odległości 5 minut marszu od głównej uliczki San Pedro de Atacama na rzecz campingu, do którego trzeba było dreptać jakieś 50 minut wzdłuż prawie całkowicie wyschniętego koryta rzeki, mijając po drodze właściwie jedno wielkie nic. No ok, widać było dookoła pnące się na 2 metry murki, prawdopodobnie kryjące za sobą domostwa miejscowych, ale z zewnątrz wyglądało to wszystko wyjątkowo nieprzystępnie i surowo. Idąc po raz pierwszy w stronę mojego campingu czułem się jak wygnany poza mury miasta banita. Czułem też niesamowity skwar, będący swoistym źródłem dla rzeki potu spływającej z obciążonych bagażem pleców wprost między wzgórza mych jakże jędrnych pośladków.
Nie ukrywam, lokalizacja nowego miejsca noclegowego była jednoczesnym przekleństwem i błogosławieństwem. Przekleństwem właśnie ze względu na sporą odległość od miasta, do którego wybierałem się to na zakupy, to na piwo z kolegami poznanymi wcześniej. Błogosławieństwem, bo dzięki tej izolacji miałem naprawdę komfortowe warunkiem do obserwowania gwiazd nocą - wystarczyło wyjść z namiotu i pogapić się w niebo.
Gwoli ścisłości, nie był to zwykły camping lecz glamping. Dla niewtajemniczonych - glam camping, czyli nieco bardziej luksusowy camping z własnymi przestronnymi namiotami na metalowej konstrukcji, a nawet niewielkim basenem zewnętrzym. Dostrzegłem też... teleskopy. Tak, okazało się, że właśnie na ten camping docierała część wycieczek z miasta w celu oglądania czerwonych karłów, mgławic i galaktyk, które oglądałem kilka dni wcześniej. Najlepsze warunki do star gazingu miałem więc poniekąd za darmo w moim nowym miejscu noclegowym. Uściślając - gdybym chciał znów pogapić się przez obiektyw, musiałbym uiścić stosowną opłatę, ale mnie interesowało przede wszystkim niezanieczyszczone sztucznym światłem nocne niebo oglądane gołym okiem, a dokładnie takie warunki oferował mój camping.
Tuż obok campingu wyrastało strome wzgórze z dziwnym łukiem na szczycie oraz sporym pomnikiem z krzyżami nieopodal - to właśnie tę miejscówkę upatrzyłem sobie na zachód słońca. W aplikacji maps.me widziałem dwie ścieżki prowadzące na szczyt. Ta, która zaczynała się tuż obok wyjścia z campingu była chyba bardziej hipotetyczna niż prawdziwa - wejścia bronił wysoki płot z metalową siatką, uszkodzoną w kilku miejscach. Początku drugiej ścieżki nie chciało mi się szukać (szacowany czas dojścia do jej startu - pół godziny), bo nie miałem pewności czy nie zastanę podobnego widoku. Pozostało więc przecisnąć się przez dziurę w siatce i piąć w górę po stromym terenie nieco na czuja.
Wejście zajęło mi prawie pół godziny. Ze szczytu rozpościerał się przyjemny widok, choć na prawdziwy spektakl wciąż czekałem. Ustawiłem moje goPro do nagrywania timelapsu zachodu słońca i czekałem. Miałem ze sobą butelkę wina, ulubioną muzykę i kłęby własnych myśli.
Podczas samego zachodu słońca nagle pojawiło się na szczycie kilka dodatkowych osób, które dotarły drugą ścieżką (z góry było ją całkiem dobrze widać, w przeciwieństwie do tej którą przyszedłem - ta praktycznie nie istniała). Brak samotności trochę mnie zasmucił, bo zamiast spokojnej kontemplacji wkurzałem się na fakt zepsucia mojego timelapsu przez ich sylwetki. No ale kij z tym. Skupiłem się na zachodzie słońca i niebie, które przybrało te niesamowite barwy jakieś 20 minut później. W międzyczasie wpadłem na pomysł zrobienia sobie zdjęcia samowyzwalaczem, czego efekty możecie podziwiać na głównym zdjęciu. Jak na tylko jedną próbę chyba całkiem nieźle.
Jedyne czego żałowałem, to że nie było ani jednej chmurki na niebie, bo to wtedy wschody czy zachody słońca są najpiękniejsze. Ale nie narzekałem. Wciąż byłem oniemiały intensywnością pomarańczu na niebie, którego źródłem był najpewniej unoszący się w powietrzu pył pustynny, załamujący światło słoneczne.
Gdy zachód dobiegł końca pomyślałem sobie - koniecznie muszę wrócić tu na wschód słońca! Tylko czy będzie chciało mi się wstawać super wcześnie rano? Jednocześnie skonstatowałem, że jest to genialne miejsce na obserwowanie nocnego nieba. A że od dawna marzyłem o spędzeniu nocy pod gołym niebem, pomyślałem - why not both?
Plan był prosty - wrócić na camping, spakować śpiwór oraz karimatę i wrócić w to samo miejsce na noc. Może był to pomysł głupawy, bo jednak nocą na pustyni bywa zimno, w dodatku teoretycznie tu też mówiło się o występowaniu pum w górach (w co do tej pory nie chce mi się wierzyć), ale butelka wypitego wina dodała mi animuszu, więc ruszyłem nieistniejącą ścieżką w dół. No właśnie - jako że ścieżka za bardzo nie istniała, szedłem na czuja oświetlając sobie drogę gównianą czołówką z Decathlonu, która pomagała mi dostrzec jedynie to, co było bezpośrednio pod moimi stopami, ale nie była bezużyteczna w kontekście zrozumienia co zastanę za metrów paręnaście. Tym sposobem zboczyłem z nieistniejącej, choć w miarę wygodnej ścieżki, którą właziłem na górę, a zamiast tego trafiłem do żlebu z niepewnymi kamieniami pod stopami.
Co może się stać, gdy opierdzieli się w pojedynkę całą butelkę wina i schodzi się stromym żlebem po ciemku? Bingo - wypierdoliłem się po podkręceniu kostki na jednym ze zdradliwych kamieni. Szczęśliwie poza bólem stawu skokowego, zdartą skórą na goleniu i zranianą dumą nic mi nie było, więc kontynuowałem zejście.
Na campingu szybko spakowałem niezbędne rzeczy i ponownie ruszyłem w mozolną drogę pod górę. Tym razem udało się uniknąć trudnego terenu, a panujący dookoła chłód sprawiał, że wchodziło mi się przyjemniej niż poprzednio. W końcu dotarłem na szczyt.
Rozłożyłem karimatę i śpiwór oraz wpełzłem do środka. Miałem ze sobą nawet kolejną butelkę wina, którym miałem się raczyć oglądając rozgwieżdżone niebo. Z tym że leżąc tak i wpatrując się przez kilkanaście minut w firmament w ciepłym śpiworze w absolutnej ciszy, nagle poczułem, że zaczyna morzyć mnie sen. Walczyłem jeszcze z powiekami przez jakiś czas, ale zrobiło mi się tak błogo, mimo leżenia w absolutnie nieosłoniętym i narażonym na ataki prawdziwych i wyimaginowanych wrogów miejscu, że koniec końców poddałem się i zasnąłem, wcześniej ustawiając jednak budzik na 40 minut przed wschodem słońca.
Przyznam, że spałem jak zabity, więc gdy zadzwonił budzik średnio chciało mi się wyjść ze śpiwora, zwłaszcza że wciąż było co najwyżej szaro i nieciekawie. Nie chciałem jednak znów zasnąć i ryzykować przegapienia wschodu słońca, więc obserwowałem okolicę - najpierw na leżąco, a ostatecznie w pozycji wyprostowanej (choć raczej zgarbionej i zziębniętej). W końcu niebo zaczęło nabierać dość dziwnych kolorów, a złoto wciąż czającego się pod linią horyzontu słońca rozlało się nierównomiernie po firmamencie.
Zanim jeszcze słońce w końcu pojawiło się na niebie, przebiegłem się w stronę drugiego szczytu wzgórza z pomnikiem krzyży, które oglądałem też dzień wcześniej. Ku mojemu zdziwieniu, pośrodku ścieżki, nieopodal mojego miejsca noclegowego, widniałalo świeże i niemałe gówno pochodzenia zwierzęcego. Świeże, to znaczy na pewno nie było go wieczorem. Kto je tam zostawił w nocy oznaczając teren? Pies? Puma? Cholera wie. W każdym razie przez chwilę poczułem się nieco nieswojo, że zwierzę to mogło, albo i podeszło mnie obwąchać.
W końcu słońce zawitało na niebie, dodając uroku pomarszczonym wzgórzom Valle de la Luna za pomocą gry światłocienia. Naprawdę, nie chciało mi się stamtąd schodzić. Było absolutnie przepięknie. Spędziłem tam chyba kolejną godzinę zanim się w końcu udałem się w dół. Tego dnia miałem już opuszczać San Pedro de Atacama i lecieć ponownie do Santiago de Chile na ostatnie dwa dni w Ameryce Południowej. Ale o ostatnim weekendzie w chilijskiej stolicy opowiem w kolejnym wpisie.
#polacorojo #podroze #chile #atacama #mojezdjecie

Po totalnym fiasku poprzedniej wycieczki do Pierdas Ruchas, czy tam Piedras Rojas, z kolejną wiązałem zerowe oczekiwania co do atrakcji czy widoków, żeby się nie rozczarować. No i przede wszystkim skorzystałem z usług innej agencji. No i znów - czemu agencja, a nie na własną rękę? Po prostu samochodów na wynajem był totalny brak, a łapanie stopa na pustyni jest jakieś takie nie wiem.
Pisałem, że nie miałem żadnych oczekiwań - ok, poprawka - miałem oczekiwania, że zobaczę ten cały porzucony autobus na środku pustyni, bo wyglądał dość klimatycznie. Choć tak jak się można spodziewać, gromadzą się wokół niego niewielkie tłumy, stąd o fajną fotę na Instagrama ciężko (wiem wiem, znowu cringe i atencja, ale tak się niektórzy ludzie zachowują poza hejto czy portalem na W, w tym ja - można mnie już z błotem mieszać i stygmatyzować).
Jaka jest historia tego autobusu? Jak do tego doszło? Nie wiem. Ale dość już cytowania Zenka Martyniuka. Faktycznie niezbyt pamiętam historię opowiedzianą przez przewodnika po hiszpańsku, bo jak już niejednokrotnie wspominałem - przeciętny lokalny pies rozumiał więcej słów niż ja. Jedyne co wiem, to nie była to historia jak w filmie Into the wild (choć wizualnie można mieć z nim skojarzenia i czasem się wykorzystuje to podobieństwo w ulotkach reklamujących wycieczki w to miejsce). Niektóre źródła podają, że był to bus wożący ludzi do wyrobisk soli, inna, że busem podróżowało jakieś tam małżeństwo podróżników i po prostu im się on rozkraczył nie do naprawy na środku pustyni (ale bez żadnego tragicznego zakończenia). Mogłem się pokusić o stworzenie jakiejś niesamowitej i absurdalnej pasty i na koniec napisać "tak naprawdę wszystko to zmyśliłem, bo nie wiem jak było naprawdę", ale mi się nie chce
Właściwie nie wiem, czy pamiętam cokolwiek znaczącego z tej wyprawy. Miało być podjechanie pod busa - było. Miało być łażenie wśród dziwnych formacji skalnych bogatych w sól - było. Miało być łażenie po piaszczystej wydmie - było. Na koniec mieliśmy oglądać zachód słońca w ładnym miejscu i to też w sumie było, ale zrobione po łebkach. Co mam na myśli? Otóż zachód słońca to jedno (żółta kulka chowa się za horyzontem), a feria barw na nieboskłonie to drugie. Drugie występowało na pustyni Atacama co najmniej 20 minut po pierwszym - wówczas kolor nieba robił się najpierw intensywnie pomarańczowy, a potem przechodził w mieszaninę różu, fioletu i żółci. To był naprawdę wspaniały spektakl, no ale... tego akurat podczas wycieczki nie było, bo 5 minut po zachodzie spakowali nas do autokaru i wwieźli do miasteczka, co zajęło drugie pięć minut, bo znów trochę poszli na łatwiznę i wybrali pierwsze lepsze wzgórze poza miastem.
Co więcej, z miejscówki, którą wybrali na zachód słońca widziałem jak na dłoni Altos de Quitor - miejsce, na które sam chciałem się wczłapać pieszo kolejnego dnia na zachód słońca właśnie i tam, niepopędzany przez nikogo, siedzieć ile dusza zapragnie i to najpewniej w samotności, bo nie prowadziła tamtędy żadna samochodowa droga. Ale o tym w kolejnym wpisie, ostatnim już z Atacamy i najpewniej przedostatnim z całego Chile.
#polacorojo #podroze #atacama #chile

Ach, Piedras Rojas. Do tej pory łezka kręci mi się w oku na wspomnienie tego miejsca.
Piedras - skały, rojas (czyt. "rochas") - czerwone. Czerwone Skały, Piedras Rojas - proste, prawda? Ach, żeby wszystko było w życiu tak łatwe jak Piedras Rojas.
Na wyprawę do Piedras Rojas zdecydowaliśmy się wspólnie z ziomkami z Gwatemali i z Brazylii. To był oczywisty wybór - wycieczka do Piedras Rojas widniała na każdym potykaczu licznych biur piodróży z San Pedro de Atacama. Idziesz uliczką i widzisz Piedras Rojas, po chwili Piedras Rojas i znów Piedras Rojas. Nawet wracając do hostelu i zamieniając parę słów z parką nowoprzybyłych Brytyjczyków okazywało się, że oni też jadą jutro do Piedras Rojas.
- Jedziecie do Piedras Rojas? My też jedziemy do Piedras Rojas. A z którym biurem jedziecie do Piedras Rojas? A, no to my z innym biurem jedziemy do Piedras Rojas. No ale w każdym razie do Piedras Rojas, więc może się zobaczymy na miejscu w Piedras Rojas? No to przyjemności w Piedras Rojas!
To było jak przeznaczenie. To był nowy Rzym. Wszystkie drogi prowadzą do Piedras Rojas.
Wyruszyliśmy do Piedras Rojas wcześnie rano, bo do Piedras Rojas jedzie się długo. Ale warto, bo Piedras Rojas to słynne miejsce! Tak więc mimo niewyspania, o 6 rano ochoczo stawiliśmy się pod busem do Piedras Rojas.
- Piedras Rojas? - pyta z daleka przewodnik.
- Piedras Rojas - potwierdzamy i wsiadamy do busa oznaczonego czerwonym napisem Piedras Rojas. Czerwonym jak czerwone Piedras Rojas.
- Piedras Rojas?
- Piedras Rojas.
Słyszeliśmy te słowa jeszcze kilkukrotnie, za każdym razem gdy ktoś nowy wsiadał do busa. Niczym hasło i odzew, niczym Ying i Yang, niczym Flip i Flap. Piedras Rojas - nierozłączna para.
- Witam na wycieczce do Piedras Rojas! - głos przewodnika popłynął z głośników busa, gdy już ruszyliśmy. - W drodze do Piedras Rojas zatrzymamy się na śniadaniu, potem zobaczymy przy okazji kilka wyschniętych słonych jezior. Żeby nie tracić czasu na długi obiad w jakimś barze, dostaniecie lunchboxy zgodnie z wcześniej podanymi preferencjami (kurczak lub vege), tak żebyście mieli jak najwięcej przeżyć z samego Piedras Rojas.
No i faktycznie słyszeliśmy wcześniej, że w samym Piedras Rojas łazi się ze 2 godziny, więc skoro dojazd w jedną stronę do Piedras Rojas zajmował prawie 4, to w istocie lepiej było oszczędzać czas, żeby z Piedras Rojas nie wracać po zmroku.
- Super ważne! Czy każdy na pewno ma 5000 pesos w gotówce, żeby zapłacić za wstęp do Piedras Rojas przy kasach samego Piedras Rojas?
Pokiwaliśmy głowami, bo już oczywiście uprzedzono nas wcześniej, że za wejście do Piedras Rojas musimy zapłacić dodatkowo.
Jedziemy więc do Piedras Rojas. 1,5 godziny jazdy. Pół godziny śniadania. Godzina jazdy. Pół godziny przy wyschniętym słonym jeziorze numer jeden. Pół godziny jazdy. Pół godziny przy wyschniętym słonym jeziorze numer dwa. Coraz więcej dnia umyka, a my wciąż kawałek przed Piedras Rojas. No ale patrzę na mapie - już za 5 minut zjazd do Piedras Rojas, więc zaraz będziemy w Piedras Rojas. Z tym, że mijamy zjazd do Piedras Rojas.
My: Panie przewodniku, minęliśmy zjazd do Piedras Rojas.
Przewodnik: A, pewnie najpierw jedziemy do trzeciego wyschniętego słonego jeziorka, a w drodze powrotnej do Piedras Rojas.
Dotychczas milczący przez cały dzień kierowca: Nie jedziemy do Piedras Rojas.
Cały bus i przewodnik chórem: CO?!
Dalszy przebieg rozmów wyglądał mniej więcej tak:
- Nie jedziemy do Piedras Rojas
- Jak to?!
- No nie jedziemy do Piedras Rojas.
- Przecież my wszyscy tu płaciliśmy za wycieczkę do Piedras Rojas!
- Nie jedziemy do Piedras Rojas.
- Przecież nawet przewodnik myślał, że jedziemy do Piedras Rojas!
- Nie jedziemy do Piedras Rojas.
- Kazano nam przecież wziąć pieniądze na bilet wstępu do Piedras Rojas!
- Nie jedziemy do Piedras Rojas.
- Ale dlaczego nie jedziemy do Piedras Rojas?
- Bo nigdy nie mieliśmy jechać do Piedras Rojas.
- No przecież Piedras Rojas to jest główny cel wycieczki do Piedras Rojas!
- Nie, celem wycieczki są wyschnięte słone jeziorka w REJONIE Piedras Rojas.
No ty kurwiu.
Przechodząc do sedna - biuro podróży wynajmuje osobno kierowcę i osobno przewodnika. Kierowca dostał jedne instrukcje. Przewodnik dostał inne instrukcje. My dostaliśmy takie same instrukcje jak przewodnik.
- No to skoro już wiadomo, że wszyscy tu chcieli jechać do Piedras Rojas, to może tam teraz zawrócimy i wszystko będzie cacy?
- Nie, teraz to już za późno, nie zdążymy przed zmrokiem.
- No to czemu spędzaliśmy tyle czasu przy tych pieprzonych wyschniętych słonych jeziorkach?
- Skoro o tym mowa, za 15 minut postój przy trzecim wyschniętym słonym jeziorku i lunch przy okazji. Zrobimy tam godzinkę przerwy.
- nie chcemy przerwy! Nie chcemy lunchu! My chcemy do Piedras Rojas!
- Nie jedziemy do Piedras Rojas.
Cały bus był solidnie wkurwiony. Biedny przewodnik nie wiedział co powiedzieć, bo nawet on nie był w stanie nic wskórać po telefonie do organizatora. Dojechaliśmy do trzeciego wyschniętego słonego jeziorka.
- Proszę, tu są wasze lunchboxy - z kurczakiem i vege, zgodnie z zamówieniem złożonym wczoraj.
Ludzie zniesmaczeni zaczęli brać boxy z żarciem. Zerkam na ostatni i rzucam pytanie w tłum.
- Halo, czy na pewno nikt się nie pomylił? Ja zamawiałem z kurczakiem, a zostały tylko vege.
Wszyscy spojrzeli po sobie i na swoje boxy. Każdy miał to co miał dostać. Poza mną.
- Też chciałam kurczaka, ale mogę zjeść vege, mi jest wszystko jedno - oferuje się jakaś dziewczyna.
Zaczynamy jeść swoje boxy, po czym zza busa wychodzi kolega Brazylijczyk.
- Skąd macie żarcie?
- A z kontenerka.
- Tego tu?
- Tak.
- Nic już tu nie ma.
Nokurwapowinnowyjśćinaczej.jpg
Te asy z biura podróży nie dość, że nie zawiozły nas tam, gdzie miały, nie dość że popieprzyli typy zamówień na lunch, to jeszcze wzięli o jeden za mało. Wkurwienie sięgnęło zenitu. Koniec końców podzieliliśmy się jakoś tym żarciem, no ale do chuja pana, tak nie powinno być.
Pieprzone Piedras Rojas. Przekląłem w głowie chwilę, w której zdecydowałem się na kupno wycieczki do Piedras Rochas. Bo już pal sześć pieniądze, ale straciłem cenny dzień, w trakcie którego mogłem zwiedzać coś innego niż to całe Pierdas Ruchas.
Postanowiliśmy, by po powrocie zażądać zwrotu kasy od organizatora. Choć właściwie był jeden spory plus na tamten moment - jeszcze za nią nie zapłaciliśmy, tylko byliśmy umówieni na płatność po powrocie.
Jadąc ku San Pedro de Atacama widzieliśmy w oddali busy pod właściwymi Piedras Rojas. Wkurwieni dyskutowaliśmy, że trzeba było zabrać się z tą samą agencją, z której korzystała ta wspomniana wcześniej para Brytyjczyków z naszego hostelu.
- Eh, może nam przynajmniej pokażą zdjęcia jak to było w Piedras Rojas.
Po powrocie, z marszu poszliśmy do organizatora. Opisaliśmy wszystko. Że wczoraj sprzedawano nam wycieczkę do Piedras Rojas i nawet mówiono, żeby wziąć gotówkę na bilety wstępu. Że przewodnik też był przekonany, że tam jedziemy. Że zabrakło żarcia dla wszystkich. No i najważniejsze - że nie zamierzamy płacić. Babka nas wysłuchała, przeprosiła za to, że tak wyszło i spytała:
- No ale chyba nie było tak, że żadna z widzianych rzeczy Wam się nie podobała i nie było to warte tych pieniędzy?
- Wyschnięte słone jeziorka widzieliśmy już wcześniej. Gdybyśmy wiedzieli, że tu do oglądania będą wyłącznie te jeziorka, nie zdecydowalibyśmy się.
- To może rabat na kolejną wycieczkę z nami w inne miejsce?
No nie wybrałbym się z nimi nawet na drugą stronę ulicy, bo nawet to by spierdolili. Umówiliśmy się więc, że następnego dnia odezwie się do nas szefowa biura, żeby "omówić sprawę i znaleźć satysfakcjonujące rozwiązanie".
Wróciliśmy do hostelu po zmroku. Widząc brytyjską parkę, pytamy ich:
- No i jak było w Piedras Rojas?
- Nie byliśmy w żadnym Piedras Rojas. Wychujali nas.
XDDDDDD
Mieli tę samą historię do opowiedzenia. Niby inna agencja, ale zagranie identyczne. Choć u nich przynajmniej nikomu nie zabrakło żarcia.
Dwa dni później na WhatsAppie odbieram wiadomość.
- Cześć, jestem właścicielką agencji podróży i chciałam porozmawiać na temat rozliczenia tej wycieczki do Piedras Rojas.
- Dziwne - pomyślałem - przecież ja nigdy nie byłem w Piedras Rojas.
Więcej się nie odezwała.
#polacorojo #podroze #chile #atacama #piedrasrojas

Nie powiem, zastanawiałem się, czy wrzucać to zdjęcie, bo raz że jest takie mocno atencyjne, a dwa - aż tak tych gwiazd nie było widać na żywo, bo jest to rzecz jasna efekt długiego naświetlania. Tak więc nie dość, że atencjusz, to jeszcze oszust.
Z drugiej strony stargazing był właściwie głównym powodem mojego pojawienia się w rejonach pustyni Atacama, a takie zdjęcie było w cenie każdej "wycieczki" na podziwianie gwiazd. Reporterskim obowiązkiem wrzucam więc to, co mam.
Pustynia Atacama słynie z doskonałych warunków na obserwowanie nocnego nieba. Brak chmur przez absolutną większość roku, wspaniała przejrzystość powietrza dzięki zimnym nocom i położeniu na wysokości ok. 2500 m.n.p.m., brak "zanieczyszczenia światłem" ze względu na bezkresne, niezamieszkane pustkowia - wszystko to sprawia, że jest to jedno z najlepszych miejsc na świecie na podziwianie firmamentu po zmroku
Od dawna chciałem udać się w takie miejsce, gdzie znów mógłbym zobaczyć wyraźną Drogę Mleczną. Miałem w pamięci dwie takie sytuacje z dzieciństwa, gdy byłem zdumiony, jak dobrze nazwa oddaje to, co widać na niebie, więc w późniejszych latach podejmowałem mniej lub bardziej śmiałe próby, by znów to przeżyć. W Bieszczadach nie ogarnąłem dobrze pory miesiąca, więc pełnia księżyca popsuła moje plany (no nie podumał). Na norweskich odludziach towarzyszyły mi chmury przez dwa tygodnie. Na Islandii nie zdążyła jeszcze ustąpić szarość poprzedniego dnia, a już zaczynało szarzeć od wschodu, więc też dupa. Prawie idealne warunki zapowiadały się w Nowej Zelandii - podczas nowiu akurat byłem nieopodal jednego z "rezerwatów ciemnego nieba", na terenie którego stoi jeden z większych teleskopów, niebo było bezchmurne, no ale... jakoś tak nie wiem. Było pięknie, ale to nie było to. Może było trochę za ciepło i to nie pomagało w uzyskaniu odpowiedniej klarowności powietrza?
W każdym razie Atacama była moją kolejną próbą i też precyzyjnie celowałem, żeby pojawić się tam podczas nowiu. Jako, że byłem mimo wszystko w miasteczku emitującym trochę światła, a nie miałem samochodu, by udać się gdzieś na odludzie, zdecydowałem się wraz z ziomkami z hostelu na wykupienie wycieczki. W jej ramach mieliśmy również obserwować gwiazdy i galaktyki przez teleskop. Zapowiadało się więc nieźle.
Ku mojemu zdziwieniu i rozczarowaniu, samochód zatrzymał się raptem kilka minut po minięciu ostatnich zabudowań malutkiego przecież miasteczka.
Jak to, to tu? - myślałem sobie. - Mógłbym tu przecież z buta podejść, ba, dzień wcześniej zrobiłem sobie spacer chyba w jeszcze bardziej odludne miejsce.
No ale to było właśnie tam. Odeszliśmy kilkuosobową grupą dosłownie kilkadziesiąt metrów od drogi, którą raz po raz przejeżdżał samochód, rzucając snop ostrego światła i kalecząc oczy, próbujące się akomodować do ciemności. No niby wystarczyło się odwrócić, by już nie widzieć ulicy ani samochodów, od miasteczka też nie biła nawet najmniejsza łuna, ale czułem się trochę oszukany.
Postanowiłem się jednak nie wkurwiać zanadto, tylko wyciągnąć z tej przygody jak najwięcej. Koncentrując wzrok wyłącznie na niebie udało mi się w końcu osiągnąć spokój i nie zwracać uwagi na szum opon dobiegających moich uszu co kilka minut.
To właśnie w tamtym miejscu przewodnik poopowiadał trochę o tym co widać na niebie, jak to się zmienia z biegiem nocy, który to jest Krzyż Południa i jeszcze mnóstwo ciekawostek. Szkoda, że po hiszpańsku, który wciąż znałem wyłącznie w stopniu pozwalającym zamówić piwo lub siarczyście zakląć z zachwytu nad krajobrazem.
W sumie to przypomniała mi się historia jeszcze z Patagonii, gdy jeden z poznanych chilijskich studentów mówił mi:
- Sniffer, gdy masz przed sobą taki piękny widok jak teraz, powinieneś zakrzyknąć concha tu madre!
W dosłownym tłumaczeniu znaczy to "cipa twojej matki", ale jak to bywa z przekleństwami, zastosowań może być wiele, tak więc nie zdziwiłem się nic a nic, że tymi słowami da się też wyrazić zachwyt. No i później niejednokrotnie chwaliłem się tym sformułowaniem przed nowopoznanymi lokalsami, którzy z uznaniem kiwali głową nad akcentem i kontekstem, w jakim użyłem wyjątkowo parszywych mimo wszystko słów.
Wracając do oglądania gwiazd - po chwili przyszło do robienia zdjęć, gdzie zmuszeni byliśmy stać bez ruchu przez kilkanaście sekund, bo tyle trwało naświetlanie - bez tego fotki nie wyszłyby tak imponująco. Nie omieszkałem zrobić widocznej na zdjęciu pozy zadumanego, półnagiego imbecyla. Czy było zimno? No było - ale wciąż powyżej zera, więc dało się spokojnie wytrzymać.
Po zdjęciach udaliśmy się w stronę teleskopów. Te okazały się być zapewne dość nieskomplikowanymi teleskopami półamatorskimi, stojącymi gdzieś na pobliskiej działce, skierowanymi zawczasu na odpowiednie galaktyki i mgławice. Nie miałem wielkich oczekiwań wobec tej części wycieczki, więc obyło się bez rozczarowań. W sumie nawet ciekawie było zobaczyć jakieś galaktyki "z bliska". Na koniec dostaliśmy po 2 shoty jakiegoś miejscowego likieru i odwieźli nas na główną ulicę San Pedro de Atacama.
Czy z perspektywy czasu żałuję wycieczki? No nie, było ok. Czy spełniła pokładane nadzieje? Niestety też zdecydowanie nie. Raz że, liczyłem na udanie się na jakieś faktyczne zadupie, a nie podziwianie gwiazd przy ulicy, a dwa - to znów nie było to, co zapamiętałem z dzieciństwa. Zaczynam jednak podejrzewać, że po prostu za dzieciaka dodałem sobie to i owo w wyobraźni, albo po prostu pierwsze zetknięcie się z tak rozgwieżdżonym niebem dostarcza większych emocji niż powtórzenie tego. Sam nie wiem.
Po wycieczce oostanowiłem, że podczas jednej z kolejnych nocy zafunduję sobie ponowne podziwianie gwiazd - tym razem jednak na własną rękę, we własnym tempie i bez żadnych już oczekiwań. O tym jednak w jednym z kolejnych wpisów.
#polacorojo #podroze #chile #atacama #pokazmorde

Jak dostać się w gardło diabła? Rowerem oczywiście!
Garganta del diablo, bo to o takim diabelskim gardziołku mowa, to malutki kanion położony nieopodal San Pedro de Atacama - dowiedziałem się o jego istnieniu już sam nie pamiętam od kogo. W każdym razie jego względna bliskość powodowała, że była to dobra destynacja do odwiedzenia po taniości - wystarczyło wypożyczyć rower.
Znalezienie wypożyczalni nie nastręczyło wiele problemów - było ich kilka, a ceny zbliżone. W pakiecie z rowerem dostałem zestaw naprawczy, zapięcie oraz kask. Kask chciałem zostawić, bo nigdy nie lubiłem jeździć w nakryciu łba (zwłaszcza w taki upał), ale gość z wypożyczalni dał do zrozumienia, że mogą mnie nie wpuścić na teren parku, w którym mieści się ten kanion. Spakowałem więc kask do plecaka i ruszyłem w stronę wylotu z miasta. Po kilkudziesięciu metrach zawróciłem do wypożyczalni. 
- Eso arriba, abajo, arriba, abajo - todo tiempo - okaleczony przeze mnie hiszpański miał już grupę inwalidzką, ale nie przeszkodziło to zrozumieć właścicielowi wypożyczalni o co mi chodzi. Najwyraźniej słowa "to góra, dół, góra, dół, cały czas" wystarczały do zrozumienia, że w narzekam na samoczynnie przeskakujące przerzutki. 
Po podmianie roweru na inny ruszyłem w drogę. 
Na wjeździe do parku musiałem złożyć stosowną opłatę i pokazać, że mam ze sobą kask. Nie zmusili mnie do jego ubrania, więc w sumie dalej spoczywał w plecaku.
Nie wiem, czy jest dużo do opisania jeśli chodzi o sam kanion. Trochę meandrowania i już. Fajnie się jechało, ale bez szału. Już bardziej podobał mi się punkt widokowy położony nieco dalej, na który można było wejść podchodząc pieszo jakieś 20-30 minut (ścieżka stanowczo zbyt stroma, wąska i kamienista, by podjechać rowerem).
Na szczycie spotkałem ultra wyluzowanego Chilijczyka, który okazał się być przewodnikiem dla trójki niewiast strzelających sobie foty nieopodal. Pogadaliśmy sobie chwilę po angielsku i poczęstował mnie liśćmi koki, jako że wcześniej nie miałem okazji ich spróbować. Gdy już żułem to zielsko, wyciągnął jeszcze jakieś małe zawiniątko i powiedział:
- Ja to jeszcze używam aktywatora, żeby moc liści była jeszcze silniejsza. Wystarczy lekko sobie zeskrobać. 
Wyglądało to jak niewielka bryłka węgla, pozornie czarna, choć granatowa w miejscach, w których zęby Chilijczyka zdarły zewnętrzną powłokę. 
- Chcesz spróbować? - wyciągnął rękę w zapraszającym geście. 
Ta, na pewno będę brał od jakiejś obcej osoby kawałek chujwieczego i skrobał to zębami jak jakiś gryzoń, wkładając w usta to, co on już nuplał wielokrotnie.
- Jasne - odpowiedziałem. 
Wyskrobałem odrobinę "aktywatora" w nienapoczętym wcześniej kawałku bryłki i kontynuowałem żucie. 
Gdy się ocknąłem, było już prawie ciemno i nie wiem czy bardziej doskwierał mi chłód spowodowany brakiem spodni, ból dupy, czy ziemniak wsadzony w otwór po wyciętej niedbale nerce. Nie no, żartuję - żadnych negatywnych konsekwencji nie było Właściwie to innych też, poza goryczą w ustach i tym, że gdy już wszystko wyżułem do cna, to plułem na niebiesko. 
Po zejściu w dół teoretycznie powinienem był wracać tą samą trasą do wyjścia, jako że alternatywna ścieżka miała pozostać zamknięta. No ale mapa kusiła - druga droga nie miała być jakoś super długa - najwyżej zawrócę. Co może pójść nie tak. 
Puściłem się w pęd zamkniętą drogą. Była zajebista - wąskie fragmenty ścieżki, więcej stromizn, ciasnych zakrętów i eksponowanych fragmentów. Pewnie super by się tam jeździło na enduro lub po prostu bardziej wyczynowym rowerem, bo ja musiałem jednak kilka razy zejść z roweru, żeby się nie połamać. Czyli ogólnie ścieżka bardzo spoko i najprawdopodobniej oznaczali ją jako zamkniętą, żeby nikt nierozważny się tam nie uszkodził. Nierozważny, albo pobudzony liśćmi koki z aktywatorem - no dobrze może to żucie dodało mi energii i animuszu (bo w sumie działanie miało być zbliżone do obalenia solidnego energetyka). 
Na końcu ścieżki podejchałem jeszcze zobaczyć remontowany akurat kościółek stojący pośrodku absolutnie niczego i ruszyłem ku wyjściu z parku. 
Tego dnia wieczorem udaliśmy się jeszcze z ziomkami z hostelu na podziwianie nocnego nieba, ale to być może historia na osobny wpis. Choć zastanawiam się, bo wypadałoby niby dołączyć zdjęcie stamtąd, ale jak na nie patrzę, to wygląda trochę jak "atencjo przybywaj", więc przemyślę temat. 
#polacorojo #podroze #chile #atacama

W San Pedro de Atacama, miałem spędzić jakieś 5-6 dni. Tak na dobrą sprawę nie wiedziałem co dokładnie miałbym tam zwiedzać - w to miejsce przyciągnęły mnie głównie historie o niewiarygodnie czystym i rozgwieżdżonym niebie oraz bajecznych zachodach słońca. Gdy stawiałem pierwsze kroki na dworcu autobusowym nie minął jeszcze ranek, więc do głównych atrakcji było jeszcze trochę czasu. 
Po zostawieniu plecaka w hostelu poszedłem zobaczyć to niewielkie miasteczko. Bardzo tradycyjne zabudowania, charakterystyczne tynki, gdzieniegdzie o barwie piaskowej, idealnie wpisującej się w otoczenie, a w bardziej reprezentacyjnych fragmentach - śnieżnobiałe, dzięki czemu mieniące się wręcz w ostrym słońcu na tle pustynnego krajobrazu. Przechadzając się wąskimi uliczkami czułem się trochę jak w westernie traktującym o powolnym życiu mieszkańców puebla.
Aplikacja maps.me sugerowała odwiedzenie cmentarza jako ciekawego miejsca. Lubię się przejść na miejsca pochówku w różnych krajach, żeby poczuć trochę tego lokalnego mistycyzmu i zobaczyć jak bardzo groby i pomniki w danym miejscu różnią się od tych polskich. Niby to był zwykły cmentarz, ale jednak niezwykły. Co kłuło w oczy, to prostota. Bo oczywiście, co bogatsi mieszkańcy miasta mieli swoje grobowce z bielonymi ścianami, ale jednak wiele było grobów, o których obecności informowała jedynie niedbale usypana górka pustynnego piachu i krzywo wbity, lichy krzyż.
Po wizycie na cmentarzu zgłodniałem (a jakże!), więc skoro zaliczałem już miejsca odwiedzane raczej tylko przez mieszkańców, tego samego oczekiwałem od wczesnego obiadu. Znów niezawodna mapa (możliwe, że tym razem inna) podpowiedziała, gdzie głównie stołują się miejscowi (nieopodal cmentarza zresztą). Był to ciąg pawilonów składających się z mikro knajpek ze starymi plastikowymi stolikami wystawionymi na zewnątrz. Zdecydowanie nie było to miejsce, w które lokalsi szli, żeby dobrze zjeść - raczej takie, gdzie po prostu jedli codziennie - tanio i szybko. Jedzenie było mocno przeciętne, ale nie miałem oczekiwań wykraczających ponad to.
Przypomniała mi się historia jeszcze - siedząc i czekając na obiad widziałem znów trochę bezpańskich, albo po prostu wioskowych psów (jak opisywałem dwa wpisy temu, jest ich sporo w Chile i całej Ameryce Południowej). Jeden z nich nieśmiało podszedł do mojego stolika, więc na powitanie dałem mu dłoń do obwąchania. Usiadł grzecznie i popatrzył rozmarzonym wzrokiem. Gdy go pogłaskałem i zacząłem drapać za uchem, aż westchnął i bez ceregieli wpakował mi swój wielki łeb na kolana, żebym tylko kontynuował to spa dla psa. Wyglądał, jakby nikt go nie głaskał od lat. Po chwili niestety przyszła pani kucharka/właścicielka knajpy i przegoniła mojego towarzysza, prawdopodobnie myśląc, że mi się narzuca i nie życzę sobie jego obecności. 
W ogóle jeszcze szerzej o wątku psów - jest ich w Chile naprawdę wiele, ale na szczęście te które dotychczas spotkałem nie przejawiały agresji i były bardzo uległe w stosunku do człowieka. Wydają się nie interesować niczym, nawet się nie narzucają jakoś. Czasem może zatrzymają się i popatrzą błagalnym wzrokiem w nadziei na jakieś papu rzucone w ich kierunku, ale głównie leżą i śpią. 
I tak sobie chodzilem główną uliczką San Pedro de Atacama, mijając liczne psy odpoczywające cieniu bram i nie zwracające na nic, ani na nikogo uwagi, aż robiąc którąś już rundę (odwiedziałem różne agencje oferujące wycieczki po okolicy celem porównania cen) nieopodal mojej nogi znalazł się pies. Najwyraźniej nie do końca tutejszy, bo nagle z jednej bramy rozległo się ciche warknięcie, na które, jak jeden mąż, w górę powędrowało kilka kudłatych łbów, dotychczas ciężko leżących na ziemi. Wędrowny kundel nerwowo się rozejrzał i ze spuszczonym ogonem chciał przemknąć dalej, ale z każdym jego krokiem coraz więcej miejscowych psów zrywało się na nogi i warczało w jego kierunku, jakby chciały mu powiedzieć: you are in the wrong neighborhood motherfucker.
"Obcy" zaczął wpadać w lekką panikę i szukając schronienia... zbliżył się do mnie na metr, licząc że schowa się za moimi nogami. Kurwa, co to, to nie, kolego - myślę sobie, więc zmieniam trajektorię marszu, ale pies ewidentnie upatrzył sobie mnie jako obrońcę, bo szedł przy mnie jak przywiązany. W tym momencie to ja już zacząłem wpadać w lekką panikę, bo w naszym kierunku (lub jak to wtedy myślałem - w moim kierunku i tego przebrzydłego psa, który się przyjebał nieproszony) zaczęły już podbiegać psy z wyraźnymi sygnałami agresji. Czułem, że jestem w nie mniejszych tarapatach niż ten nieszczęsny pies. No dobrze, te miejscowe psy wcale się mną niby nie interesowały, ale nawet jeśli by mi się nie oberwało rykoszetem, to wizja zagryzania biednego kundla metr ode mnie jakoś mnie nie cieszyła.
Wzbierające na sile warczenie i pierwsze szczeknięcia uciął nagle jak nożem krótki gwizd i seria żołnierskich słów. To jeden z właścicieli sklepików postanowił zrobić porządek z 20 psami i swoją zdecydowaną postawą, mimo raczej mikrej postury, wysłał całe czworonogie towarzystwo z powrotem do pozycji sennych. To było jak rzucenie zaklęcia - nagle gotowa do walki sfora psów, poszła jak gdyby nigdy nic dalej odpoczywać w cieniu. "Obcy" kundel przemknął po cichu dalej, nie niepokojony już nawet nieprzychylnym spojrzeniem.
Tego dnia miałem jeszcze do czynienia z drugim magicznym momentem - zachodem słońca. Zdjęcia nie oddają tak dobrze tych niewyobrażalnych kolorów, jakie gościły na niebie. Właściwie najładniej robilo się jakieś 20 minut po zachodzie - wówczas na firmamencie rozgaszczał się hiperintensywny pomarańcz, który z biegiem minut przeradzał się w mieszanę różu i fioletu. Nie mogłem wyjść z podziwu dla tego spektaklu. 
Obiecałem sobie, że w kolejnych dniach spróbuję znaleźć jakiś punkt widokowy, żeby móc całkowicie skoncentrować się na tej eksplozji intensywnych barw. Zazwyczaj w takich momentach myślę sobie - byleby tylko pogoda dopisała, bo jak będzie padać, to gówno zobaczę, a nie zachód słońca. Tym razem jednak nie czułem tego niepokoju. Wszak byłem w jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie, gdzie deszcz pada średnio raz na kilka lat. 
#polacorojo #podroze #chile #atacama #mojezdjecie

Ten wpis będzie bardzo krótki jak na moje standardy.
Poprzednio pisałem o moich ostatnich dniach w Puerto Natales w chilijskiej Patagonii i podjęciu decyzji o przedostaniu się na pustynię Atacama. To jakieś 4000 km na północ, więc konieczne były dwa loty (najpierw do stolicy i stamtąd dalej do Calamy). Z Calamy do miasteczka San Pedro de Atacama kursował poranny autobus, więc miałem jeszcze do ogarnięcia nocleg w Calamie. Wszystko pobookowałem jeszcze na spokojnie w Puerto Natales. 
Siedząc w samolocie lecącym do Santiago de Chile kalendarz google przyatakował mnie powiadomieniem, że zaraz powinienem wsiadać do autobusu w kierunku San Pedro de Atacama. 
- No elo, gdzie Rzym, gdzie Krym - pomyślałem - To przecież dopiero jutro. 
Sprawdziłem jednak wygenerowany bilet, a tam faktycznie data o jeden dzień wcześniejsza niż zakładałem. Zajebiście, czyli bilet do kosza Niby kosztował nie aż tak dużo (kilkadziesiąt PLN), ale jednak. 
Druga część lotu w stronę Calamy wyrwała mnie z rozpamiętywania własnej niefrasobliwości. Widoki za oknem były nieziemskie. Latałem już niejednokrotnie nad pasmami górskimi, ale ta surowość andyjskich szczytów, pozbawionych jakichkolwiek oznak życia była zdumiewająca. 
Gdy wylądowałem, akurat zachodziło słońce, ale zanim wyszedłem z terminala, kolory nieba nie były już tak magiczne jak wcześniej, gdy kątem oka obserwowałem firmament, przechodząc rękawem z samolotu do budynku lotniska. Miałem jednak szczęście podziwiać ten spektakl barw jeszcze kilkukrotnie, już w samym San Pedro de Atacama. 
Wiedziałem, że w Calamie nie funkcjonuje Uber, więc pozostało mi skorzystanie z taksówek. Tłum kierowców rzucił się na przyjezdnych oferując swoje usługi. Usłyszawszy od jednego z nich stawkę, która była zgodna z moim wcześniejszym rozeznaniem, ruszyłem za gościem do jego samochodu. No właśnie, samochodu, a nie taksówki. 
- Zaraz zaraz, nie jesteś oficjalnym taksówkarzem - mówię do niego.
- No nie - odpawiada lekko zmartwiony, widząc moje skrzywienie na twarzy. 
Powinienem był pewnie zrezygnować z kursu, bo jednak zawsze ostrzega się przed wsiadaniem do czegokolwiek innego niż oficjalne taksówki. Byłem jednak zmęczony i czułem, że coś mnie rozkłada zdrowotnie. Moja czujność była uśpiona.
- OK, ale nie płacę więcej niż uzgodniliśmy!
- Jasne!
Jadąc w stronę hostelu bacznie spoglądałem na pozycję na mapie, żeby wiedzieć, kiedy wyskakiwać z samochodu na wypadek niechybnego porwania i próby morderstwa poprzedzonego gwałtem (albo na odwrót). O dziwo, pojechaliśmy najkrótszą możliwą trasą i zapłaciłem dokładnie tyle, ile powinienem. To już drugi raz w Chile, gdy moje uzasadnione obawy, co do przejazdu taksówką, nie znalazły pokrycia w rzeczywistości.
Nie czułem się zdrowy. Jako, że zawsze podczas wyjazdów mam ze sobą termometr, zmierzyłem temperaturę. Prawie 38 stopni - niedobrze. Czyżbym jednak złapał jakąś zarazę w Puerto Natales? Naprawdę nie chciałem być chory, bo nie dość, że plany mojego dalszego zwiedzania mogły spalić na panewce, to jeszcze obawiałem się, czy dolecę na te nieszczęsne Karaiby za niecałe dwa tygodnie. Gruby hajs już zapłacony, tymczasem było ryzyko, że utknę na kwarantannie lub izolacji w Chile. Wkrótce po zameldowaniu się w hostelu wziąłem uderzeniową dawkę witamin i środków przeciwgorączkowych. 
Hostel był dość obskurny. Niby miałem prywatny pokój, ale zastanawiałem się, czy na pewno chcę włazić w pościel bez ubrania. Latarką telefonu sprawdziłem, czy na pewno nic nie biega po kątach pokoju lub nie pełza po pościeli. Niby było ok. Zza cieniutkich ścian dobiegały odgłosy innych gości i pogrążonego w ciemnościach miasta. Jedyne okno, na stałe zasłonięte przesiąkniętą papierosowym dymem kotarą, prowadziło na wewnętrzny, wąski korytarz hostelu, prowadzący do podobnych klaustrofobicznych pokoików. Nie pozostawało nic innego, tylko wziąć szybki prysznic i iść spać, żeby rankiem jak najszybciej opuścić to miejsce.
Świt w Calamie nie dodał temu miastu uroku. Na ulicach było pusto, choć gdzieniegdzie dało się dostrzec pojedynczych mieszkańców zmęczonych życiem lub kacem. Nie czułem się zbyt pewnie - ze dwa razy zdarzyło mi się przejść na drugą stronę ulicy żeby uniknąć minięcia się z lokalsami na zaśmieconym chodniku. Jedyny pozytyw, ale za to jaki - gorączka ustąpiła, a ja czułem się całkiem dobrze. 
Niedaleko dworca autobusowego był market, więc wszedłem kupić sobie coś do jedzenia. W hostelu nie jadłem śniadania, więc teraz chciałem się poratować choćby krakersami i wodą. Wejścia strzegło dwóch rosłych ochroniarzy, wystrojonych jak islamscy najemnicy. Chodząc między sklepowymi półkami widziałem kolejnych, a może tych samych - ciężko stwierdzić. W każdym razie jako klient nie czułem się darzony zaufaniem. Z drugiej strony być może regularna klientela dawała ku takiemu zachowaniu podstawy - nie wiem. Wiedziałem jedno - chciałem jak najszybciej opuścić to smutne i nieprzyjazne miasto.
Na dworcu autobusowym pozostało mi jeszcze kupno nowego biletu, bo przecież ten, na który miałem rezerwację, odjechał wczoraj o tej samej porze - z jakiejś przyczyny pomyliłem daty przy kupnie. Dopiero po jakimś czasie zauważyłem, że to mój telefon z niezrozumiałych powodów potrafił podmienić dzień w polach dat na stronach internetowych. Może to przez różnicę w strefach czasowych i fakcie, że w Polsce był już wtedy inny dzień? Nie miało to jednak za bardzo sensu, bo z pewnością kupowałem też bilety, gdy zarówno w Chile jak i w Polsce był ten sam dzień. Zagadka do tej pory pozostaje niewyjaśniona. 
Podszedłem do dworcowego okienka, i cebulowym rzutem na taśmę pokazałem moją rezerwację z wczoraj, pytając jak gdyby niby nigdy nic, z którego peronu odjedzie mój autobus. Pani w okienku raczej nie znała angielskiego, ale... wydrukowała mi bilet z dzisiejszą datą i powiedziała, że autobus odjeżdża za 40 minut. Czyli jednak nie straciłem pieniędzy! 
Pokrzepiony tym faktem czekałem na autobus z tłumionym uśmiechem na ustach. Czułem, że nie mogę w pełni się wyluzować ze względu na spojrzenia innych osób oczekujących na ten sam autobus albo na okazję, żeby mi podpierdolić bagaż - naprawdę ciężko było wyczytać to z ich twarzy
W końcu podjechał autokar - spodziewałem się rozklekotanego truchła z poplamionymi siedzeniami jak w starych PKSach, tymczasem był to naprawdę nowoczesny bus z mega szerokimi i wygodnymi fotelami, których mieściło się jedynie trzy w jednym rzędzie. Zapowiadała się naprawdę przyjemna i komfortowa podróż! 
Godzinę z hakiem później dojechałem do San Pedro de Atacama, ale o wrażeniach z miasteczka opowiem już w kolejnych wpisach. 
#polacorojo #podroze #chile #atacama

Hej Tomki, hej Tosie.
Wracam po dłuższej przerwie we wpisach z cyklu #polacorojo, bo tak jak fizycznie zmęczył mnie ten cały trekking po Torres del Paine i musiałem później kilka dni odpocząć, tak i od pisania chciałem przez chwilę uciec, żeby nabrać sił i ochoty na więcej.
Jak ostatnio wspomniałem, z trekkingu wróciłem kuśtykając i liczyłem na to, że to mimo wszystko tylko naciągnięcie czegoś w stopie lub stan zapalny, a nie coś znacznie gorszego. Nawet idąc do sklepu w Puerto Natales dzień po powrocie musiałem podpierać się kijkami trekkingowymi, żeby nie pogarszać sprawy. Wzbudzałem zapewne uśmiechy politowania u licznych turystów i miejscowych, no bo kto to widział łazić z kijkami po płaskim terenie w mieście i to jeszcze używając ich w dość dziwaczny sposób (nie naprzemiennie, lecz stawiając oba jednocześnie na ziemi). Najważniejsze jednak, że kolejnego dnia było już wyraźnie lepiej.
Wciąż nie miałem planów co robić ze sobą dalej po tym całym trekkingu, więc stwierdziłem, że wykorzystując czas potrzebny na powrót do sprawności jednocześnie podejmę decyzję co do dalszej destynacji. Ale w sumie jedną z pierwszych rzeczy po powrocie do cywilizacji było opierdolenie jakiegoś dobrego żarełka. Miałem już dość tych Decathlonowych obiadków.
W sumie to nie jestem foodie, więc mega przypadło mi do gustu danie ultra proste, charakterystyczne dla Chile - kanapka Barros Luco. Jest to nie mniej, nie więcej jak kawał smażonej wołowiny pokrytej żółtym topionym serem w dużej bułce. Nazwa kanapki pochodzi od imienia i nazwiska chilijskiego prezydenta piastującego stanowisko na początku XX wieku, który w pewnej restauracji rządowej zawsze kazał przyrządzać sobie taką właśnie prostą przekąskę. Stała się ona po jakimś czasie na tyle popularna, że łatwo ją obecnie dostać prawie wszędzie, choć teraz częściej kupowane są raczej jej ulepszenia - z dodatkowym pomidorem i awokado na przykład (w komentarzu fotka). Może przynudzam, ale dla mnie historia tej przepysznej kanapki była mimo wszystko dość ciekawa, bo to tak, jakby u nas w większości knajp dało się zamówić np. Ignacego Mościckiego.
Tych kilka dni w Puerto Natales spędziłem w tym samym hostelu, w którym pierwotnie miałem nocować tuż przed samym trekkingiem (ale wypłoszyła mnie stamtąd chora na Covida laska, z którą miałem spać w tym samym pokoju - pisałem o tym w jednym z pierwszych wpisów). Z jednej strony nie chciałem ryzykować spania w wieloosobowych pokojach w szczycie pandemii, z drugiej trochę cebula i szkoda mi było szukać prywatnego pokoju za 2 lub 3 razy wyższą stawkę. No i właściciel tego hostelu zrobił na mnie ultra pozytywne wrażenie, gorąco mnie wówczas przepraszając za ten przypadek Covida, który zmusił mnie do poszukiwań innego noclegu w ostatniej chwili. Powiem krótko - hostel wspaniały, właściciele (Argentyńczyk i Chilijka) przecudowni i ultra dbający o gości. Np. jak pytałem, czy znają jakąś wypożyczalnię rowerów w pobliżu, to dostawałem ich prywatny rower za free. Gdy na jedną z nocy mieli już zarezerwowane wszystkie miejsca, a ja zapomniałem przedłużyć pobytu, to dali mi łóżko w pomieszczeniu, w którym mieszkała laska z obsługi hostelu, żebym nie musiał bez sensu zmieniać miejscówki na jedną noc itd. Poza tym zawsze wcześnie rano czekał stół z jedzeniem umożliwiającym przygotowanie prostego śniadania (chleb tostowy z tosterem oczywiście, kilka typów marmolady, jakiś serek do smarowania, płatki, herbata, kawa itd.) codziennie dokładnie sprzątano pokoje, woda pod prysznicami była gorąca i leciała pod dobrym ciśnieniem, a na patio można było posiedzieć i pogłaskać kitku (pic rel). Tak więc gdyby ktoś kiedyś szukał super miejsca w Puerto Natales, gorąco polecam hostel El Patagonico.
Tak więc tych kilka dni spędziłem na odpoczynku, jedzeniu wołowiny w bułce, łażeniu po sennym miasteczku, rowerowych przejażdżkach, wybrałem się też na krótki trekking w okolicy (znów pic rel). No i w końcu doczekałem się Amerykanina oraz chilijskich towarzyszy poznanych na szlaku w Torres del Paine (jak wspomniałem w poprzednich wpisach, kończyłem pętlę wcześniej niż oni).
Z Amerykaninem widziałem się przez pół dnia - poćwiczyliśmy trochę na panelu wspinaczkowym w jego hostelu, wprowadziłem go w świat kanapek Barros Luco, aż w końcu następnego dnia napisał, że spontanicznie wsiadł w autobus i wrócił do parku Torres del Paine, w celu campin' n' climbin'. Fajny był wariat z tego Dana (tak miał na imię).
Z Chilijczykami najpierw spotkałem się w jakiejś knajpie na żarciu, gdzie w absurdalny sposób zostaliśmy zmuszeni do siedzenia przy osobnych stolikach, choć już obsługa w dupie miała to, że siedząc przy tych osobnych stolikach nasze krzesła są bliżej siebie, niż gdybyśmy siedzieli przy jednym (Covidowe regulacje wjechały za ostro). Później poszliśmy jeszcze do wynajętej przez nich chatki na samych obrzeżach Puerto Natales. No i, jakżeby inaczej, popiliśmy i pograliśmy w różne gry karciane (w tym jedną, którą wspominam szczególnie miło, o jakże wdzięcznej nazwie Care Caca, czyli w wolnym tłumaczeniu - Gówniana Twarz).
Gdy wyszedłem od nich solidnie wstawiony była już właściwie czarna noc. Nie miałem czołówki, ale po kilkuset metrach świecenia sobie telefonem miałem dotrzeć do oświetlonej części miasteczka. Wtedy usłyszałem basowe ujadanie kilku psów.
Przypomniałem sobie, że idąc z Chilijczykami na ich chatę faktycznie mijałem trzy wielkie psy, które wówczas spokojnie leżały pod drzwiami domku znajdującego się tuż obok. Czy były to psy właściciela tej posesji, czy po prostu bezpańskie - nie wiedziałem tego dokładnie.
Nie wspominałem o tym wcześniej, ale w Chile i w praktycznie całej Ameryce Południowej jest pełno bezpańskich psów. Szwendają się po ulicach lub leżą po prostu w cieniu czy w słońcu, nierzadko głodne i chore, żywiąc się tym co znajdą w śmietnikach lub tym co im ktoś przyjazny zwierzętom rzuci pod nogi. Nikt ich nie wyłapuje i nie sterylizuje (chyba w Kolumbii było pod tym względem inaczej), więc problem nie zmniejsza się. Liczne psy, które do tej pory spotkałem były niezwykle spokojne i miały bardzo uległą wobec ludzi postawę. No ale tym razem zdecydowanie słyszałem agresywne ujadanie psów broniących swojego terenu, a ja miałem czelność przechodzić przez ten niego nieproszony, po ciemnicy i chwiejnym krokiem. Każdy z tych psów, jak zapamiętałem wcześniej, mógł mieć połowę mojej masy, albo i więcej. Byłem w tarapatach.
Mimo tego nie obsrałem zbroi. Nie wiem jak, ale zachowałem niewyobrażalny spokój. Czy to wyjątkowo dobry nastrój, czy upojenie alkoholowe, czy wielka ufność w to, że skoro dotychczas spotkane psy były bardzo przyjazne, to te też nic mi nie zrobią - coś z tego, a może wszystko na raz, sprawiło, że po prostu się zatrzymałem oraz spokojnym i miłym głosem zaznaczałem swoją obecność, wyciągając powoli dłoń przed siebie na wysokości pasa.
Po chwili z ciemności wyłonił się pierwszy pies - czarne bydlę, na widok którego rozszerzyły mi się gwałtownie źrenice. Podbiegł, obwąchał moją rękę i... spokojnie odszedł na bok. Dokładnie tak samo zachował się drugi, a potem trzeci pies - zobaczyły, że to tylko niegroźny pijaczyna i wróciły na swoje pozycje spoczynkowe. A ja, jak gdyby nigdy nic, poszedłem dalej w stronę hostelu.
Dziś gdy o tym myślę, to chyba jednak miałem wielkie szczęście. Na pewno większe niż @nieinteresujsie, który opisywał na hejto, jak to albańskie psy pasterskie pogryzły po go nogach na szlaku. Niby te psy w Ameryce Południowej, a zwłaszcza w Patagonii były znacznie mniej terytorialne i bały się ludzi, ale późniejsza wizyta w Peru nauczyła mnie, że jednak tamtejsze psy potrafią wykazywać agresję wobec ludzi, zwłaszcza na zadupiu. Ale to już inna historia, na którą kiedyś może przyjdzie czas. 
Minęło kilka dni od trekkingu po Torres del Paine. Moja stopa już odpoczęła, więc byłem gotów na ruszenie gdzieś dalej. Mój plan zakładał przedostanie się do Argentyny pobliskim przejściem granicznym i udanie się najpierw pod lodowiec Perito Moreno, a później do El Chalten - małego miasteczka, z którego ruszają szlaki pod słynne szczyty Fitz Roy oraz Cerro Torre. Niestety pojawiły się pewne problemy. Pierwszy - to pobliskie przejście graniczne było zamknięte. I kolejne też. I kolejne.
Długość lądowej granicy między Argentyną i Chile to aż 6700 km. Ze względu na pandemię, na całej tej długości otwarte pozostawały 3 (słownie: trzy) przejścia graniczne - jedno daleko na północy, drugie bliżej stolicy, mniej więcej pośrodku, a trzecie na dalekim południu. Nie było niby źle, bo w sumie byłem na dalekim południu. Wystarczyło dostać się kilkaset kilometrów jeszcze bardziej na południe i stamtąd wsiąść w busa przejeżdżającego do Rio Gallegos już po stronie argentyńskiej.
Był jednak kolejny problem - ten bus nie kursował od paru miesięcy ze względu na pandemię. Trzeba więc było wziąć innego busa (lub kilka), żeby dojechać do miasteczka znajdującego się najbliżej tego przejścia granicznego, stamtąd zamówić taksówkę wiozącą przez jakąś godzinę do granicy, przejść przez jeden i drugi punkt kontrolny, zamówić drugą taksówkę, i już po kolejnych dwóch godzinach jazdy jesteśmy w Rio Gallegos, skąd dzień później da się dojechać do El Calafate, nieopodal lodowca. Na same taksówki trzeba było wydać gdzieś koło tysiaka, ale gdyby rozłożyć to na 4 podróżnych, to nie byłoby źle, a chętnych na dostanie się pod lodowiec lub Fitz Roy'a nie brakowało.
Z tym, że samo przejście przez granicę to był dodatkowy problem - ustawiały się tam tłumy ludzi i cała procedura zajmowała co najmniej kilka godzin. Wszystkich wjeżdżających do Argentyny testowano na Covida i gdyby komukolwiek wypadł pozytyw - wszyscy współtowarzysze podróży lub ogólnie ludzie w pobliżu mieli trafiać na kwarantannę. Mimo tego, codziennie na granicy były wielkie kolejki. Chętnych było tak wiele, że nie wszystkich dawano radę obsłużyć przed zamknięciem jednego lub drugiego punktu granicznego. A no właśnie, były one otwarte zaledwie przez kilka godzin, i, teraz słuchajcie tego, punkty po obu stronach granicy były zamykane w różnych godzinach XD. No i teraz historie, które się tam działy należały do tych z gatunku pozytywnie zakręconych (choć ich bohaterowie z pewnością mają mniej miłe wspomnienia) - otóż zdarzało się, że ktoś kto już z sukcesem opuścił Chile tuż przed zamknięciem chilijskiego punktu granicznego trafiał do punktu argentyńskiego, gdzie po długich procedurach wykrywano u niego Covida (Chilijczycy nie testowali wyjeżdżających, bo i po co), więc nie dostawał zezwolenia na wjazd do Argentyny. No ale jak tu wrócić, skoro punkt chilijski oficjalnie zamknął się 20 minut temu XDDDD Dodatkowo Chilijczycy też przecież nie mają ochoty wpuszczać chorych XDDD
No i takiemu delikwentowi pogranicznicy radzili wrócić do punktu chilijskiego, pukać w drzwi tak długo aż otworzą (jeśli ktoś tam jeszcze siedzi), nie przyznawać się do pozytywnego testu lecz powiedzieć, że posiadane dokumenty wjazdowe nie zostały zaakceptowane w drugim punkcie i modlić się, żeby uwierzyli XDDDDDD Gdy się to koniec końców udawało, pozostawało już tylko zadzwonić po taksówkę, do miasteczka znajdującego się godzinkę drogi dalej i wrócić na nocleg. Cyk, prościzna
To wszystko skutecznie zniechęciło mnie do próbowania drogi lądowej. Pozostawała jeszcze alternatywa powietrzna. Jakie jest najkrótsze połączenie lotnicze z Puerto Natales do oddalonego o 270 km. El Calafate? Zgadliście, najpierw lot 2500 km. na północ do Santiago de Chile, potem 1500 km. do Buenos Aires, a potem już tylko 2500 kilometrowy rzut beretem do El Calafate. W dwóch tysiakach PLN i 24 godzinach podróży dało się zmieścić.
Z rozważań czy droga powietrzna ma sens otrząsnął mnie kolejny problem - po argertyńskiej stronie Coronavirus szalał jak pojebion i z relacji innych turystów, których znajomi tam przebywali, w hostelach i knajpach połowa ludzi kasłało i kichało, w związku z czym nawet już nie nadążali robić testów. Ale jak się źle trafiło, to mogli zrobić test wpakować do ultra drogich hosteli pełniących rolę izolatek. Słyszałem historie, że izolacja w takich hostelach mogła kosztować nawet po kilkaset dolarów na dzień. Ile w tym było prawdy, nie wiem ostatecznie, ale jakoś nie chciałem ryzykować. Zwłaszcza, że za ponad 2 tygodnie miałem już wsiadać do samolotu lecącego na Karaiby, gdzie planowałem spotkać się z moją kobitą na przesadnie drogim leniuchowaniu pod palmami - głupio byłoby się zarazić i nie zostać wpuszczonym na pokład samolotu.
No dobra, to skoro nie Argentyna, to może... Atacama. Też zaczyna się i kończy na "A", też cztery sylaby, prawie nie widać różnicy
Jak powiedział, tak zrobił, ale o tym będą następne wpisy.
#polacorojo #podroze #patagonia #chile #gory

Mój ostatni dzień w parku narodowym Torres del Paine zapowiadał się pod względem pogody podobnie jak pierwszy - było zimno, solidnie wiało, a z nisko wiszących chmur padał niewielki deszcz. Mój pomysł przejścia kolejnych 18 kilometrów szlaku zamiast czekania w ciepłej knajpce na prom został poddany próbie. Ale tak jak pierwszego dnia martwiłem się, że nie będę miał jak wysuszyć ciuchów gdybym zmókł, tak teraz nie miałem specjalnie wymówek - wieczorem miałem być już w hostelu i pierwszy raz od ponad tygodnia spać w ciepłym łóżku. Oczywiście dochodziły też kwestie ogólnego zmęczenia po zrobieniu tych 112 km. trekkingu, bólu stopy i ryzyka spóźnienia się na autobus, gdyby wiatr uniemożliwiał utrzymanie odpowiedniego tempa, ale miałem to gdzieś - chciałem się przejść.
Po śniadaniu spakowałem namiot - szczęśliwie od jakiegoś czasu już nie padało, więc zewnętrzna warstwa zdążyła trochę przeschnąć. Sprawdziłem godzinę - wkrótce miała wybić 8 rano, więc nie powinienem zwlekać z wyruszeniem. Co prawda zawsze szedłem szybciej niż czas podany na papierowej mapce, ale nie chciałem ryzykować. Mogły mnie różne rzeczy zaskoczyć w ciągu następnych 5 godzin.
Wiało. Może nie aż tak jak pierwszego dnia, gdy czasem nie dało się zrobić kroku, ale miejscami wiało solidnie. Właściwie cieszyłem się, że doświadczyłem tego słynnego patagońskiego wiatru. Bez tego ten trekking uważałbym za niekompletny.
Nie wiem czy mogę wiele napisać na temat tego ostatniego odcinka trekkingu. Nie był on może tak widowiskowy jak pozostałe, ale wciąż bardzo mi się podobał wizualnie. Długie kilometry marszu z widokiem na góry i morza traw - nie potrafiłem się nie zakochać w tych widokach. A nade wszystko cisza i spokój. Jak okiem sięgnąć, nie widziałem żywej duszy. Pasowało mi to.
Niespiesznie szedłem przed siebie, wyjątkowo idąc tempem zbliżonym do tego co podawała ulotka parkowa. Nie chciałem zbyt forsować tempa ze względu na moją prawą stopę - w połowie pętli wokół Torres del Paine zacząłem odczuwać w niej ból - na początku niewielki, ale przybierający na sile z każdym kilometrem. W ostatnich dwóch dniach już zauważalnie kuśtykalem. Było to jakieś naciągnięcie ścięgna lub mięśnia albo inny stan zapalny - ciężko stwierdzić.
Gdzieś w okolicach 10 kilometra marszu przystanąłem, by w jakiś sposób zmniejszyć napięcie w bolącej stopie. Ruchy palcami i uniesienie pięty miały dać ukojenie. Wtedy poczułem przeszywający ból. Syknąłem głośno i gdyby nie asysta kijków trekkingowych runąłbym na ziemię. Zrzuciłem plecak, doskoczyłem na jednej nodze do pobliskiego konaru i usiadłem. Bolało jak cholera i mimo upływu kilkudziesięciu sekund nie chciało przejść.
Oblałem się zimnym potem, częściowo z bólu, częściowo z powodu uświadomienia sobie sytuacji, w której się znalazłem. Byłem jakieś 9 kilometrów od najbliższej cywilizacji, pośrodku szlaku, którym nikt raczej nie przejdzie przez następne kilkadziesiąt godzin albo i dłużej. No dobra, zabrzmiało zbyt dramatycznie - to jednak tylko 9 km. i choćbym faktycznie nie był w stanie postawić stopy na ziemi, jakoś dokuśtykam w jedną lub drugą stronę, nawet jeśli miałbym tymczasowo porzucić bagaż.
No ale ja chciałem zdążyć na ten nieszczęsny autobus, ostatni tego dnia. A żeby to zrobić, musiałbym pozostałe 9 km. pokonać w takim samym tempie jak pierwszą część trasy. Tylko jak to zrobić, skoro stopa odmówiła posłuszeństwa?
Postanowiłem dać sobie 10 minut odpoczynku. Po tym czasie stanąłem na nogi. Wciąż bolało. Już nie tak mocno, ale zdecydowanie bardziej niż przed moim genialnym pomysłem na zredukowanie napięcia mięśni i ścięgien. Zrobiłem kilka kroków i pokręciłem z niezadowoleniem głową - czułem, że za chwilę znów może przeszyć mnie ból, którego nie opanuję. Znów usiadłem.
Po kolejnych 5 minutach postanowiłem mimo wszystko iść przed siebie. Trudno - jebnie to jebnie. Ponownie założyłem plecak i używając kijków trekkingowych na wzór kul ortopedycznych posuwałem się do przodu.
Ból towarzyszył mi na każdym kroku, ale dało się iść, z tym, że tempo tego marszu było niebezpiecznie niskie. Po 20 minutach kuśtykania obliczyłem, że nie mam prawie żadnego marginesu - muszę utrzymać to samo tempo aż do końca, praktycznie bez zatrzymywania się, inaczej nie zdążę na ten nieszczęsny autobus. To była walka z czasem, którą mogłem minimalnie przegrać, o ile wcześniej ból nie zadałby nokautującego ciosu.
Po godzinie sapania i przesuwania się do przodu trochę się uspokoiłem - udało się nawet wypracować kilka minut buforu. Ból nie zelżał w żaden istotny sposób, ale dało się iść. Cytując klasyka - "chujowo, ale stabilnie".
Na przystanek autobusowy dotarłem z kwadransem zapasu. Zdążyłem nawet rozwinąć poszycie namiotu, żeby podsuszyć je trochę na wietrze i spozierającym akurat spomiędzy chmur słońcu.
Byłem jedynym pasażerem na pokładzie autobusu aż do kolejnego przystanku pół godziny później. Innymi słowy, nikt inny nie szedł tym szlakiem przede mną tego dnia. Nikt też już nim raczej nie podążał później, bo nie miałby gdzie się podziać. Niewykluczone, że byłem pierwszą osobą na tej ścieżce od wielu dni. Jest to bowiem szlak jednostronny, w stronę wyjścia z parku, co oznacza, że idzie się nim już po ukończeniu kilkudziesięcio- lub stukilkunastokilometrowego trekkingu. Nie sądzę, by wielu ludziom chciało się jeszcze łazić po przebyciu takiego dystansu, skoro mogli wygodnie wsiąść na prom i dalej w autobus.
Po niecałej godzinie autobus przekraczał bramę parku, zgarniając jeszcze po drodze kilkudziesięciu turystów, to spod przystani promowej, to z okolic campingu Central. Bez przesady powiem, że zamykał się jeden z piękniejszych rozdziałów w moim życiu.
Starając się pokrótce podsumować ten mój trekking:
- Łącznie przeszedłem 130 kilometrów. Sama pętla w wariancie "O" ma o 18 kilometrów mniej. Popularniejszy wariant "W" jest jeszcze krótszy i liczy sobie około 70 kilometrów.
- To nie jest trekking wysokogórski, wręcz przeciwnie. Większość trasy przebiega na wysokościach między 100 i 500 m.n.p.m. Jest kilka wyższych punktów, (Mirador Brittanico, Base de las Torres oraz Paso John Garner), ale najwyższy z nich sięga zaledwie 1600 metrów, czyli tyle co Śnieżka. Okoliczne szczyty wznoszą się jednak na wysokość około 3000 metrów, co daje niesamowite wrażenie.
- Miałem 8 z góry zarezerwowanych noclegów na polach namiotowych i tego planu się trzymałem. W niektórych dniach chodzenia było mało, więc da się teoretycznie pokonać trasę w krótszym czasie, ale gdybym miał ponownie robić ten trekking, chyba celowałbym podobnie.
- Miałem hiper szczęście co do pogody. Poza pierwszym i ostatnim dniem (no, może jeszcze częściowo przedostatnim) było przepięknie - słońce, właściwie bezchmurnie (oprócz tego nieszczęsnego wschodu słońca przy Base de las Torres, o czym pisałem w jednym z wcześniejszych wpisów), ciepło i bezwietrznie. O ile takie warunki oczywiście mogą się w tym parku zdarzyć, to już 5-6 dni takiej pogody non-stop wprawiało w zdumienie ludzi pracujących na campingach. Normą jest raczej przeplatanie się różnych pór roku, nawet na przestrzeni jednego dnia.
- Walory wizualne - nie jest to mój numer jeden pod względem widoków. Jest oczywiście pięknie, ale jednak np. włoskie Dolomity zrobily na mnie większe wrażenie. Torres del Paine jest bardzo podobne, ale wydaje się nieco mniej imponujące. Co innego lodowiec Grey - on zdecydowanie się wyróżniał i niczego takiego wcześniej nie widziałem. Później miałem okazję podziwiać lodowiec Perito Moreno w Argentynie (przyznam, że robi jeszcze większe wrażenie), ale moment ujrzenia Grey'a po wejściu na przełęcz Johna Garnera zapamiętam do końca życia. Magia.
- Ogólne walory 10/10. Bo oprócz pięknych widoków, ten trekking oferował mi podróż wgłąb siebie. Tak, wiem, brzmi jak pierololo, ale tak było. To była moja pierwsza tego typu samotna, wielodniowa wędrówka, gdzie zdany byłem przede wszystkim na siebie. Miałem okazję wcześniej wchodzić np. na Kilimandżaro, gdzie też szło się łącznie tydzień i spało pod namiotami, ale tam jednak byłem pod stałą opieką obowiązkowych przewodników i szedłem w niewielkiej grupie osob, a tu byłem panem własnego losu. Jasne, poznałem świetnych ludzi na campingach, ale chyba najbardziej podobały mi się te moje samotne momenty. Odległość jaką pokonałem podczas trekkingu była niemała, ale nie może się równać dystansowi, jaki nabrałem do mało istotnych w życiu spraw.
Innymi słowy, polecam
#podroze #polacorojo #patagonia #trekking #gory #chile

Po obfitującym w magiczne chwile i ociekającym endorfinami poprzednim dniu, mój poranek na campingu Grey wydawał się wyzuty z życia. Czy to dlatego, że tego dnia miałem domknąć pętlę wokół Torres del Paine, która była na ten moment jedynym realnym celem przylotu do Ameryki Południowej i nie wciąż nie wiedziałem, co dalej ze sobą począć? A może to przez fakt, że pogoda się skiepściła i już nie było tak pięknie jak w poprzednie dni? A może to zmęczenie dawało o sobie znać? A może samotność? A może zgubienie opaski merino, którą niecały miesiąc wcześniej dostałem na gwiazdkę? A może to znów ten objaw, już zaobserwowany kilkukrotnie w depresji, że po wspaniałym dniu, obfitującym w euforyczne doznania, następowała wielka pustka, wręcz syndrom odstawienny, niczym u alkoholików i narkomanów, z tą różnicą, że moimi substancjami psychoaktywnymi były endorfiny, których tygodniowy zapas władowałem w siebie dzień wcześniej, nie pozostawiając żadnych zapasów, drenując z trudem produkowane molekuły do zera absolutnego. Nie potrafiłem sobie odpowiedzieć na to pytanie.
Faktem jest, że poprzednie dni charakteryzował jakiś rygor. Wstać wcześnie, zjeść śniadanie, zwinąć namiot, iść wiele godzin, powtórzyć to samo kolejnego dnia. A teraz czułem się jak tydzień przed emeryturą - niby jeszcze coś tam trzeba zrobić, ale realnie to jest prawie nic w porównaniu z okresem normalnej aktywności. Ot, machnij co masz machnąć i dalej martw się o siebie sam. Faktycznie, tego dnia miałem do pokonania zaledwie 11 kilometrów po łatwym terenie (3,5 godziny spaceru), a na kolejny nie miałem żadnych planów poza wejsciem na pokład promu i powrotem do Puerto Natales.
Na finalnym campingu Paine Grande już spędziłem wystarczająco dużo czasu na starcie trekkingu, więc tym razem nadmiarowe godziny zamierzałem przepalić to na trasie, to na campingu Grey. Najpierw poszedłem w to samo miejsce, co dzień wcześniej po zachodzie słońca. Uzbrojony w kindle'a i karimatę ułożyłem się na tyle wygodnie na ile się dało i pogrążyłem w lekturze, raz po raz przenosząc wzrok na majaczące w oddali czoło lodowca i oderwaną od niego lodową górę, dryfującą wraz z licznym potomstwem tuż obok mnie. Dezintegracja góry lodowej i jej dzieci postępowała na moich oczach. Co kilkanaście minut w wodzie lądowała z hukiem raz mniejsza, raz większa białawoniebieskawa bryła. Ciekawe były zwłaszcza te momenty, w których rozpad powodował zmianę środka ciężkości którejś z większych brył - wówczas powoli obracała ona swoje masywne cielsko, ukazując nowe, skrywane do tej pory pod powiechnią wody oblicze.
Niebo zaciągnięte było chmurami. Żałowałem, że moi znajomi, którzy dopiero tego dnia mieli przechodzić przez przełęcz Johna Garnera, nie będą mieli tak fantastycznych widoków na lodowiec jak ja. Z rozmyślań wyciągnęła mnie lekka mżawka. Ok, siedzenie i moknięcie tutaj raczej nie ma sensu - pomyślałem - czas ruszać dalej i moknąć w marszu.
Ostatecznie nie rozpadało się, ale spędziłem już wystarczająco dużo czasu w okolicach campingu Grey. Droga do Paine Grande zachęcała głównie tym, że jeszcze nią nie szedłem. Zabrałem cały swój dobytek na plecy i ruszyłem domknąć pętlę wokół Torres del Paine.
Nie spodziewałem się jakichś rzucających na kolana widoków - zwłaszcza po doznaniach z poprzedniego dnia. Nie powiem, było jednak ładnie. Zatrzymywałem się kilka razy, by w spokoju pogapić się na góry i niknący już z pola widzenia lodowiec. Pozostawiałem za sobą najpiękniejsze moim zdaniem miejsce całego trekkingu. Z każdym krokiem oddalałem się od niego fizycznie, ale też mentalnie. Mój poranny marazm ustąpił miejsca melancholii, a melancholia wyciszeniu. W końcu wszedłem w nowy dzień.
Schodząc w stronę campingu Paine Grande nie czułem już pustki, lecz pewnego rodzaju spełnienie. Nie był to już wyłącznie smutek z powodu kończącej się przygody. Zabrzmi to może przesadnie, wręcz patetycznie, ale czuję, że po tygodniu wrócił w to samo miejsce wyraźnie dojrzalszy człowiek.
Na campingu zamówiłem sobie pizzę. Nie była to żadna forma nagrody za ukończenie trekkingu, czy niechęć do moich liofilizowanych obiadków po jedzeniu ich od tygodnia - po prostu już zjadłem wszystkie swoje zapasy jeszcze przed poprzednim campingiem. Niby wkraczając do parku miałem wszystko obliczone tak, by nie musieć nic kupować, no ale podczas drugiej nocy trekkingu podejrzewałem mój puchowy śpiwór o utratę swych właściwości, więc to wszystko wzięło w łeb.
Zaraz, zaraz - pomyślicie - co ma piernik do wiatraka? Ano ma. Gdy po drugiej nocy budziłem się niezadowolony z kiepskiej jakości snu, spowodowanej chłodem, serio zacząłem martwić się, że mój śpiwór nawala. Wszak kilka lat wcześniej było mi w nim super ciepło w znacznie niższych temperaturach. Ale potem przypomniałem sobie, jak producenci śpiworów wyliczają tę temperaturę komfortu, podaną w specyfikacjach. Otóż jeśli śpiwór ma dawać uczucie komfortu przy minus 13 stopniach Celsjusza, to odbywa się to przy założeniu, że chodzi najedzonego mężczyznę w bieliźnie (najprawdopodobniej też w namiocie, już nie pamiętam). Dla najedzonych kobiet ten komfort wymagałby już nieco wyższej temperatury, ze względu na inny metabolizm. Natomiast słowo klucz w tym wszystkim to "najedzony".
Może nie każdy z Was to wie, ale jakąś połowę spożywanych kalorii człowiek przeznacza na utrzymanie odpowiedniej temperatury ciała. Tak więc przy dużym wysiłku i wydatku energetycznym moje zapotrzebowanie na kalorie było większe niż zakładałem - stąd uczucie chłodu w nocy. Wiedziałem więc, że w ciągu bardziej wymagających dni muszę po prostu jeść więcej, żeby komfortowo spać. Nie bałem się o to, że zabraknie mi jedzenia, bo na praktycznie każdym campingu był co najmniej sklepik, a te większe miały mini restauracje (a w Central stał foodtruck). Tak więc na ostatnie dwie obiadokolacje jadłem już pizzę - niezbyt dobrą (we Włoszech na pewno żaden z kucharzy nie był), dość drogą (choć teraz 50 zł za pizzę nie wydaje mi się już super wielkim wydatkiem, pieprzony Obajtek i spółka), ale gorącą. No i w sumie tyle wystarczało do szczęścia.
Jeszcze słowo o jedzeniu. Tak jak ja zabrałem ze sobą w trasę głównie liofilizaty, które wystarczy zalać wrzątkiem (mega wygodne i szybkie rozwiązanie, ale najważniejszym benefitem jest to, że te paczuszki są bardzo lekkie i nie zajmują wiele miejsca - ma to duże znaczenie, jeśli trzeba spakować żarcia na kilka dni), tak bardzo duża część obserwowanych osób, przede wszystkim Chilijczycy, brali normalnie półprodukty, z których gotowali ciepłe posiłki. Nie powiem, zdziwiłem się widząc moich współtowarzyszy trekkingu, gdy podsmażali cebulę, gotowali makaron i robili kilkuskładnikowy sos do niego. Mi nie chciałoby się tyle czasu pieprzyć z robieniem posiłku, a targać tego na plecach to już w ogole. Ale przyznam, że miało to swój klimat - dla Chilijczyków był to pewnego rodzaju rytuał. Siedzeli razem w kuchni, rozmawiając, śmiejąc się i jednocześnie przygotowując posiłek, który stanowił zwieńczenie dnia.
Moim zwieńczeniem tego dnia był raczej piękny zachód słońca. Wciąż mam w pamięci ozłocone zbocza Paine Grande, góry od której pochodziła nazwa campingu, oraz obłoków, magicznie rozświetlonych wpierw na pomarańczowo, a potem różowo, na tle ciemniejącego powoli nieba.
Oto ukończyłem 112 kilometrowy wariant "O" trekkingu - ten, na który decydują się nieliczni. Zdecydowana większość idzie wariantem "W", krótszym o blisko 50 km- od campingu Grey do Central (w obu wariantach zahaczając o Valle Frances i Base de las Torres). Następnego dnia w południe miałem po prostu wejść na pokład tego samego niewielkiego promu, którym tu przypłynąłem, a potem wsiąść do autobusu i wyjechać z parku. Spojrzałem na mapę - na ten autobus mógłbym dostać się też alternatywną drogą.
- Ale czy to ma sens? - myślę sobie. - To 18 km, jakieś 5 godzin marszu. Moja prawa stopa nie jest w najlepszej kondycji - od kilku dni przybiera na sile ból wywołany jakimś stanem zapalnym czy innym naciągnięciem mięśnia lub ścięgna. A tak w ogóle, to trochę ryzykuję, bo musiałbym wyjść na szlak przed 8 rano, żeby zdążyć. I to jest dokładnie ten sam autobus, na który wsiadałbym o 13:30, gdybym wybrał przeprawę promową. Jeśli się spóźnię, to jestem w dupie i utknę w parku - były zaledwie dwa kursy w trakcie dnia. Z drugiej strony - prom kosztuje ponad stówę i już nim płynąłem, a spacer jest za darmo i będzie to zupełnie nowy odcinek.
Ten ostatni argument przeważył - podjąłem decyzję o wydłużeniu trekkingu. Eksplorowanie kolejnych 18 km. patagońskich krajobrazów brzmiało wspaniale.
Leżąc już w śpiworze czułem ekscytację. W głowie miałem jedną z bardziej znanych scen z Hobbita i dokładnie tak jak Bilbo Baggins chciałem krzyknąć:
- I'm going on an adventure!
#podroze #patagonia #chile #gory #trekking #polacorojo

Budzik rozdźwięczał w środku nocy, oznajmiając konieczność zwinięcia namiotu. Już drugi raz podczas tego trekkingu wstawałem, gdy na zewnątrz wciąż panowały całkowite ciemności, ale tak jak poprzednim razem spokojnie jadłem śniadanie w samotności, wsłuchując się w ciszę, tym razem tłok w kuchni był niesamowity - ludzie kompresowali się do minimalnych rozmiarów, byleby wszyscy zmieścili się na drewnianych ławach ustawionych wzdłuż stołów. Przyczyną tego stanu rzeczy wcale nie było to, by zdążyć na wschód słońca w jakimś urokliwym miejscu, lecz by zdążyć na kolejny camping przed jego przed zachodem.
Ok, może to zabrzmiało zbyt dramatycznie w stosunku do rzeczywistości. Do przejścia tego dnia było raptem 15 kilometrów, ale oszacowano je na 11 godzin marszu. Trasa prowadziła przez Paso John Garner - przełęcz, do której trzeba było zrobić 700 metrów podejścia w pionie, a potem zejść z niej w stronę campingu, znajdującego się o 1100 metrów bliżej poziomu morza. No niby niedużo, ale dorzućcie do tego ciężkie plecaki z przytroczonymi namiotami i zapasami żywności, możliwość wystąpienia bardzo silnego wiatru w okolicach przełęczy i fakt, że spora część ludzi raczej nie była jakimiś zaawansowanymi piechurami. Gdy rozmawiałem poprzedniego dnia z pewną siwą już Włoszką, nie ukrywała dużych obaw związanych z tym dniem. Zresztą moi znajomi chilijscy studenci też darzyli ten odcinek dużą estymą, z góry zakładając jeden dzień odpoczynku przed wyruszeniem na niego. Tak więc nikt nie wolał ryzykować wystartowaniem zbyt późno. Zwłaszcza że, zgodnie z informacjami od strażników parkowych, kluczem było dotarcie na przełęcz w jak najwcześniejszej porze dnia - patagoński wiatr miał zwyczaj budzić się dopiero jakiś czas po świcie, a godzinę za przełęczą wchodziło się już w teren zalesiony, co skutecznie chroniło przed silnymi podmuchami. Potencjalnej siły wiatru akurat nie demonizuję - przekonałem się na własnej skórze pierwszego dnia, że gdy wieje, ciężko jest zrobić choćby krok do przodu (a przy okazji oddychać).
Korzyści z rozpoczęcia trekkingu nocą były nie do zignorowaniania. Wśród wad, poza wstawaniem o horrendalnej godzinie, chłód, słaba widoczność, no i jakieś tam ryzyko natknięcia się na nocne drapieżniki, a przede wszystkim pumy, o których pisałem już w jednym z poprzednich wpisów. Nie były to jednak wady, których nie dało się zaadresować - z chłodem poradzimy sobie ciepłym ubraniem się (lub energicznym marszem), z ciemnością - latarką, a z pumami - po prostu idąc w większej grupie ludzi. Albo magicznym zaklęciem, które już wypróbowałem w drodze na wschód słońca przy Torres del Paine
Nie chciało mi się wlec razem ze wszystkimi - uwielbiam chodzić sam, w ciszy i swoim tempem. Widząc, że większa grupka ludzi właśnie robi pierwsze kroki w stronę wyjścia z campingu, chwyciłem naprędce plecak, wziąłem kijki w dłoń i dokańczając zapinanie kurtki już w marszu, dyskretnie ich wyprzedziłem, póki było na to dużo miejsca. Po ciemku, na wąskich ścieżkach jest to odrobinę trudniejsze.
Po kilku minutach szybkiego marszu słyszałem już wyłącznie swój przyspieszony oddech, głuche dudnienie ziemi pod moimi stopami i miarowe szuranie materiału plecaka oraz kurtki - "grupa pościgowa" została daleko w tyle. Szło się naprawdę bardzo przyjemnie. Było rześko, ale nie jakoś bardzo zimno. Szlak był nieźle oznaczony, zresztą wydeptana ścieżka nie pozostawiała wątpliwości, którędy należy iść. Do czasu.
W pewnym momencie ścieżka rozlewała się na jakby klepisko w środku lasu i nie sposób było mi dojrzeć dokąd dalej. Pierwsza próba znalezienia drogi zakończyła się niepowodzeniem - pozorna ścieżka, którą podążyłem, nagle kończyła się chaszczami. Wróciłem w to samo miejsce i zacząłem się rozglądać. Moja najbardziej budżetowa czołówka z Decathlonu była wystarczająca, by nie upaść i głupiego ryja nie rozwalić, ale zdecydowanie za słaba, by widzieć dalej niż kilka metrów.
Nie jest tak, że wpadłem w panikę, bo do tego nie było żadnego realnego powodu, ale jakoś tak ta głucha cisza, ciemność i newiedza, w którą stronę iść, wzbudziła we mnie dziwny niepokój. Wyobraźnia podsuwała widmo nienazwanego zagrożenia.
- Dzień dobry, ja w sprawie pumy! Tej, co ma jaja z gumy! - rzuciłem w mrok swe zaklęcie, co od razu dodało mi animuszu. Metodą prób i błędów zlokalizowałem w końcu dalszą część szlaku.
Po kilkudziesięciu minutach wyszedłem ponad linię lasu. W odległości mniej więcej 15 minut marszu widniały dwa światełka czołówek.
- Oho, czyli nie startowałem z obozu jako pierwszy - pomyślałem. - Ale jako pierwszy wejdę na przełęcz. 30 minut i przy moim tempie powinienem ich wyprzedzić.
Ale minęło 30 minut, 45, cała godzina, a oni wciąż utrzymywali dystans. Co więcej, mimo coraz bardziej stromego podejścia, wcale nie robili przerw. Miałem do czynienia z mocnymi zawodnikami. Już nawet wiedziałem którymi.
W końcu zaczęło szarzeć i można było schować czołówkę do kieszeni. Po kolejnych 30 minutach, w końcu dwójka na przedzie zatrzymała się - oto moja szansa na wysforowanie się na nic nie znaczące prowadzenie! Zbliżam się dziarskim krokiem i widzę, a jakże, dwójkę holenderskich młodzieniaszków, z którymi od kilku dni prowadziłem nienazwaną rywalizację o miano najszybszego i najwytrwalszego piechura. O czym oni pewnie nie wiedzieli. Ale może jednak wiedzieli, bo za każdym razem jak się wymijaliśmy, wymienialiśmy między sobą tryumfalne spojrzenia.
- Smacznego! - Wołam w ich stronę, widząc, że chłopaki właśnie ustawiają garnek z wodą na kartuszu gazowym, a w miseczkach już mają wsypaną owsiankę. Cieszę się, że robią dłuższą przerwę śniadaniową, bo i ja zaraz będę mógł zrobić sobie chwilę przerwy bez stracenia pole position. Podchodzę kawałek wyżej, tak by mnie nie widzieli (nie chcę, by się dowiedzieli, że też jestem zmęczony - a co, niech myślą, że starzec ma niezniszczalną kondycję ) i zrzucam plecak na ziemię. Odliczam w głowie czas potrzebny im na zagrzanie wrzątku, doliczam 5 minut i ruszam wyżej, bliski pewności, że oni jeszcze pałaszują. Owszem, lubię rywalizację
Jednocześnie przypominam sobie, że na terenie parku panuje surowy zakaz używania jakiegokolwiek ognia poza wyznaczonymi miejscami na campingu. Wiąże się to z pożarami, które potrafią strawić wielkie obszary Patagonii. Wiejące tu wiatry sprawiają, że nawet niewielki ogień potrafi się błyskawicznie rozprzestrzeniać. W samym Torres del Paine w 2005 roku spłonęło 15 000 hektarów parku. W 2011 - 17 000 hektarów. W obu przypadkach winni byli nieostrożni turyści. Szczęśliwie, chłopaki, których mijałem, podgrzewali wodę w otoczeniu gołych skał i kamieni - nie było więc powodów do obaw.
W końcu docieram do znaku oznaczającego przełęcz. Jest chwilę po wschodzie słońca. Przełęcz jest dość szeroka, więc nie widzę jeszcze dobrze co jest po drugiej stronie grzbietu, na który się wspinałem - trzeba jeszcze kawałek przejść. Po niedługiej chwili zbliżam się do jego krawędzi. Widoku, który wtedy ujrzałem, nie zapomnę do końca życia.
Od znajdującego się po przeciwległej stronie pasma górskiego oddzielało mnie istne morze lodu - lodowiec Grey. Jego ogrom robił wielkie wrażenie. I tak jak przed dotarciem do przełęczy myślałem, żeby jak najszybciej dojść do campingu i wtedy oddać się lenistwu, tak z chwilą dotarcia do tego miejsca zmieniłem plany. Już nigdzie mi się nie spieszyło. Chciałem być tu i teraz.
Zatrzymałem się kawałek dalej, rozłożyłem karimatę i usiadłem wygodnie, chłonąc widoki. Parę minut później dogonili mnie młodzi Holendrzy, ale i oni zamiast przeć do przodu, wszak byli świeżo po dłuższym postoju, usiedli nieopodal i wpatrywali się w lodowego kolosa.
Lodowiec znajdował się w cieniu, jako że poranne słońce dopiero przebijało się przez przełęcz Johna Garnera. A ja bardzo chciałem zobaczyć go oświetlonego.
Minuty mijały, a ja w ciszy obserwowałem powolny spektakl światła i lodu. Moi "rywale" to samo. Z przełęczy schodziło coraz więcej ludzi i wszyscy przystawali w zachwycie na ten niesamowity widok. Był on zaiste wspaniałą nagrodą za pokonanie najwyższego punktu na całym trekkingu.
Pierwsi ludzie zaczęli w końcu kontynuować wyprawę w stronę campingu. To postawiło na nogi szybkobieżnych Holendrów, którzy krzyknęli w moją stronę - Go, go go!
Ale ja nigdzie się nie spieszyłem. Było mi było dobrze tam gdzie byłem - na wielkim kamieniu, z widokiem na ocean lodu. Mijały mnie kolejne grupy ludzi, nawet najwięksi maruderzy, ale ja chciałem ujrzeć cały lodowiec w słońcu. Spędziłem tam ponad dwie godziny.
Gdy już żaden fragment lodowca nie pozostawał w cieniu, poczułem że mogę ruszać. Byłem zarówno bardzo zrelaksowany jak i pozytywnie nabuzowany. Mimo ogólnego zmęczenia, ciężkiego plecaka i niebanalnej stromizny, mojemu schodzeniu bliżej było do biegu niż do marszu. Szybko połykałem kolejne grupki ludzi, przemykając między nimi jak łania. Może zabrzmi to jak jakiś samozachwyt, ale wtedy czułem niesamowitą energię i jedność ze ścieżką. Normalnie byłbym ostrożny, żeby nie rozpieprzyć sobie operowanych przed laty kolan, ale wówczas po prostu sadzilem długie susy, umiejętnie asekurując się kijkami.
Przy okazji kijków, nieustannie jestem zdumiony widząc ludzi na szlakach z kijkami trekkingowymi, z których nie potrafią korzystać. Albo niosą je jak rekwizyt, który nic im nie daje poza stylówką Włóczykija, albo wręcz utrudniają sobie marsz (co dzieje się zwłaszcza na podejściu, gdy ktoś ma zbyt wydłużone kijki i pozycjonuje je przed sobą). Tak więc, moi drodzy, podstawowa zasada - gdy podchodzimy pod górę, kijki mają być krótsze i wbijamy je bardziej za siebie (na wysokości pięty nogi znajdującej się z tyłu), dzięki czemu będziemy się odpychać w stronę wzniesienia; gdy schodzimy, wydłużamy kijki i stawiamy je lekko przed sobą, by odciążyć kolana (poprzez przyjęcie części impaktu kroku na ręce).
Po drodze do docelowego campingu Grey znajdował się jeszcze jeden, w którym co prawda nie można było nocować, ale zatrzymać i zagrzać legalnie wodę na kartuszu gazowym - jak najbardziej. I tak sobie zalewam kurczaka curry z ryżem z Decathlonu, a tu zaczepia mnie jakiś gość:
- Wow, skąd to masz?
- Przywiozłem z domu - odpowiadam, myśląc że pytał, czy udało mi się kupić liofilizaty w Puerto Natales, z którego wyruszały wszystkie wycieczki do parku.
- Tak tak, ale skąd jesteś? Z Kanady?
- Nie, z Polski.
- Wow, nie wiedziałem, że tam też mają Decathlona! Bo też mam żarcie ich firmy, a jestem z Kanady.
Ciekawe jak to ludzi dziwi, że niektóre firmy są globalne. Ale jeszcze lepsi byli ci moi poznani na szlaku Chilijczycy. Widząc, że mam spodenki Forclaz i inne ciuchy z Decathlonu, pokazywali swoje i kiwali z dużym zadowoleniem głowami. Gdy zauważyli kolejną osobę w ciuchach Decathlonu zwarły im się styki i powiedzieli:
- Kurde, nie wiedzieliśmy, że Decathlon jest tak popularny poza Chile.
- No jasne, w końcu globalna firma - odpowiadam.
- Ale że jak?
- No normalnie - kontynuuję - ich markety są praktycznie w całej Europie. W moim rodzinnym mieście jest ich kilka.
- Zaraz zaraz, to to nie jest chilijska firma?!
XDDD
To by tłumaczyło ich początkową dumę, gdy widzieli, że połowę rzeczy mam z Decathlonu
Po obiadku kontynuowałem zejście. Właściwie zaraz za tym pośrednim campingiem natrafiłem na kolejny niesamowity punkt widokowy. Znów uznałem, że nie mam się gdzie spieszyć i kolejne 40 minut spędziłem gapiąc się na lodowiec, tym razem pod innym kątem. Widziałem, że inni ludzie przechodzą szlakiem trochę nieświadomi, że 10 metrów w bok czeka ich uczta dla oczu, więc wołałem znajome mi twarze. Gdy już ujrzeli to co ja, zostawali w tym miejscu na co najmniej kilka minut.
W końcu trzeba było ruszyć tyłek dalej. Kontynuowałem zejście. Jakąś godzinę od finału tego odcinka pojawiło się rozwidlenie na opcjonalny punkt widokowy - razem 20 minut dodatkowego marszu w obie strony. Niby byłem zmęczony, ale do cholery, prawdopodobnie nigdy już nie miałem wrócić w to miejsce. Położyłem plecak koło znaku i ruszyłem na lekko. Powiem krótko - znów było warto, bo w końcu można było zobaczyć lodowiec od jego czoła.
Więcej odnóg szlaku już nie było, więc po przejściu jeszcze dwóch lub trzech wiszących mostów, w końcu dotarłem na camping Grey. Widziałem wiele znajomych twarzy. Zbiłem żółwika z młodym gościem, który kilka dni wcześniej przypadkowo zalał moje zapałki na campingu Central. Widziałem wyczerpaną, ale przeszczęśliwą siwą Włoszkę, z którą rozmawiałem wieczór wcześniej.
- Ależ wy szybko chodzicie! - komplementowalem młodych Holendrów.
- Siła! - wyrazili swoje uznanie w moją stronę.
Dla każdego z nas był to długi i męczący, ale zarazem wspaniały dzień.
Niby poznałem wcześniej trochę osób, ale wieczorem nie miałem specjalnej ochoty się socjalizować. Paradoksalnie mało mi było widoków. Na mapie zobaczyłem kolejny punkt widokowy, raptem 20 minut pieszo w jedną stronę. Ubrałem się, wziąłem ze sobą piwo i poszedłem nad zatokę.
Dochodząc prawie do celu mijałem wracające już osoby - było niedługo po zachodzie słońca, więc żałowałem, że wcześniej się nie zebrałem. Ale mimo wszystko wciąż było pięknie.
Usiadłem wygodnie na skalnym siedzisku. Wpatrywałem się w górę lodową, która oderwała się od czoła lodowca i zacumowała w tej zatoce, by zakończyć swój żywot rozpadając się na przestrzeni dni na coraz to mniejsze kawałki.
Robiło się coraz ciemniej. Chłonąłem otoczenie wszystkimi zmysłami. Zapomniałem o zmęczeniu. Czułem jakąś dziwną wdzięczność, że mogłem przeżyć ten dzień.
I wtedy z całą mocą zdałem sobie sprawę, że choć życie daje czasem w kość aż do znienawidzenia, potrafi być też niesamowicie piękne. I choć często są to tylko chwile, to dla nich warto żyć. Za wszelką cenę.
Tego dnia odnalazłem moją definicję szczęścia.
#podroze #patagonia #chile #gory #trekking #polacorojo i trochę #walkazdepresja

Uszanowanko po krótkiej przerwie! Nieubłaganie, krok po kroczku, zbliżamy się do końca historii pewnego trekkingu #polacorojo po Torres del Paine. Dziś znów raczej krótki wpis, bo i odcinek marszu raczej niewymagający - niecałe 12 km, które można było machnąć w jakieś 4 godziny.
--------
Poranek na campingu Dickson nie należał dla mnie do najprzyjemniejszych. Obudziłem się bowiem z myślą, że zgubiłem swoje okulary przeciwsłoneczne. No nie lubię niczego gubić, zawsze się potem niesamowicie złoszczę na siebie i chodzę struty przez kilka dni. Tu nie dość, że straciłem jakąś rzecz, to była to rzecz dość istotna w kontekście dalszej wędrówki. Od kilku dni świeciło ostre słońce, więc okulary chroniły przed ewentualnym podrażnieniem lub zapaleniem spojówek. Dodatkowo kolejnego dnia trekking prowadził przez Paso John Garner, przełęcz, na której podobno potrafiło ultra mocno wiać (a gdyby ktoś jeszcze tego w swoim życiu nie zauważył, dzięki okularom nie trzeba mrużyć na wietrze oczu jak pojebany).
Napisałem "zgubiłem okulary", ale tak na dobrą sprawę to doskonale wiem gdzie to miało miejsce (po prostu zapomniałem ich z powrotem podnieść z ziemi wracając znad jeziora). Po prostu moich okularów po godzinie już tam nie było. Tak więc najwyraźniej ktoś z obozowiczów wyznawał zasadę "znalezione, nie kradzione" (choć wówczas używałem raczej alternatywnej wersji powiedzenia, czyli "ktoś się nie bał i zajebał"). No, mógł to być oczywiście jeszcze jakiś ptak czy coś. Ale skoro ptak, to czemu nie myszojeleń? Mało to napadów rabunkowych organizowanych przez myszojelenie? No mało. Ale to mógł być ten jeden z nielicznych. Albo pierwszy.
OK, nie myślałem wtedy o myszojeleniu, ale ptak był realną opcją. No bo przecież któryś z obozowiczów (a nie było ich wielu) pewnie przyniósłby i zostawił znalezione przypadkiem okulary gdzieś w recepcji campingu, albo sklepiku, albo przy obozowej kuchni, prawda? No bo czemu sobie coś przywłaszczać, bez upewnienia się, że ktoś z nielicznych towarzyszy, nawet nieznanych, nie zgubił danej rzeczy? No ale niestety - udałem się w te wszystkie miejsca i nikt nic nie widział ani nie słyszał. Nawet poprosiłem chilijskich znajomych o dopisanie hiszpańskiego tłumaczenia wiadomości w sprawie zgubionych okularów, którą wywiesiłem ją przy toaletach, gdzie każdy z obozowiczów musiał się pojawić. No i dupa. Czyli ptak. Albo myszojeleń.
W nieco minorowym nastroju wyruszałem na kolejny odcinek trasy. Zaledwie 12 km, nie trzeba się nigdzie spieszyć, dodatkowo moja obozowa paczka (4 chilijskich studentów i Amerykanin) też właśnie się zbierała, więc ten odcinek postanowiłem przejść z nimi. Zwłaszcza, że na kolejnym campingu oni zostawali na 2 noce, żeby zebrać siły przed kolejnym odcinkiem, opisywanym wszędzie jako bardzo wyczerpujący (15 km, 11 h, sporo podchodzenia i schodzenia, możliwe huraganowe wiatry). Była to więc jedna z ostatnich okazji do wspólnego pożartowania.
No i tak sobie szliśmy i żartowaliśmy, trochę też utyskując, że ciężko, nogi bolą itd. Mnie może już pęcherze aż tak nie dokuczały (tzn. dalej bolały, ale mniej niż na początku), za to ewidentnie pogłębiało się jakieś spięcie mięśni czy ścięgien w prawej stopie (albo po prostu tworzył się stan zapalny). Wciąż spoko, ale odczuwalne przy każdym kroku.
Jedna z tych chilijskich studentek narzekała z kolei na pęcherz na podbiciu stopy, na który już rano nakleiła spory plaster. Podczas jednego z postojów postanowiła zdjąć buta i nakleić nowy plaster, bo czuła, że coś tam się przesunęło i coraz bardziej boli. Zdejmuje skarpetę i odrywa plaster... wraz z wielkim kawałem skóry
Ziejąca, czerwona, ociekająca krwią rana wielkości kurzego jajka nie wyglądała dobrze w kontekście dalszego długiego marszu z obciążeniem. Bo może i ten odcinek trekkingu był krótki, ale żeby dostać się do któregokolwiek wyjścia z parku trzeba było przejść kolejny - razem ponad 20 km i to w wymagającym terenie. Wszyscy się mocno zmartwiliśmy, czy w ogóle da radę iść, bo serio wyglądało to bardzo średnio.
Użyczyłem jej Octeniseptu (zawsze warto mieć w dłuższej podróży), a przyjaciele dziewczyny, studenci medycyny, zrobili profesjonalny opatrunek, co dawało nadzieję przynajmniej na ochronę przed zakażeniem. Okazało się jednak, że zrobili to tak dobrze, że dziewczyna po włożeniu buta i zrobieniu kilku kroków powiedziała - trochę boli, ale jest spoko Serio, widząc tą ranę nie chciało mi się wierzyć, że będzie w stanie normalnie kontynuować marsz, a tymczasem była gotowa do drogi. Zasugerowałem jedynie podzielenie się co cięższymi elementami jej bagażu, żeby plecak jej aż tak nie ciążył i tak oto ruszyliśmy dalej - jako wspierający się zespół
Dotarliśmy do campingu Los Perros całkiem wcześnie. Na tyle wcześnie, że postanowiłem jeszcze machnąć jedną małą odnogę szlaku, prowadzącą do niewielkiego lodowca o jakże dostojnej nazwie Puma. Zagadałem ze strażnikiem parku i mimo początkowej odpowiedzi "można tam iść wyłącznie z przewodnikiem", ostatecznie zrozumiał, że raczej się nie zgubię, bo na mapie offline z Maps.me szlak był zaznaczony, a GPS działał poprawnie. Podeszliśmy do niewielkiego potoku i zaczął mi tłumaczyć:
- No to jak już podejdziesz tam kawałeczek w górę potoku i go przekroczysz, to dalej idziesz wzdłuż tamtych drzew i po pół godzinie będziesz na miejscu. Ale to wyjdź tak max za 20 minut, żebyś zdążył wrócić.
Idealnie, jest plan, to teraz tylko rozbicie namiotu, małe piwko przed startem (znów było gorąco) i w drogę. No gdy piłem piwko, podeszli moi znajomi i mówią:
- Właśnie gadaliśmy z tym strażnikiem i mówił, żebyś teraz już nie lazł, bo za późno.
Kurła, jak to za późno, przecież minęło 25 minut, bez przesady. Zeruję piwko, idę dziarsko nad potok, ruszam w górę i idę. I idę. A mostku, którym chciałem przejść przez potok nie widać. GPS też jakby pokazuje, że już go minąłem. Więc wracam i idę w dół. GPS lekko się zawiesza i pokazuje głupoty co do mojej lokalizacji. Skręcam trochę w las - znów widzę budkę strażnika. No ale nie chcę iść go pytać o mostek, bo na pewno już mi nie pozwoli iść. Więc znowu dalej szukam głupiego mostka.
Po pół godziny daję za wygraną, bo to bez sensu łazić po chaszczach. Już chciałem przejść po prostu przez potok zdejmując buty, ale pomyślałem - dobra, nie będę odpieprzał czegoś głupiego dzień przed trudnym odcinkiem. Potok zresztą naprawdę wartki i zawsze ryzyko, że gira się uślizgnie i dupa mokra, albo i gorzej. Pokonany, wracam do towarzyszy, zdumionych tempem w jakim ogarnąłem szlak nad lodowiec i z powrotem. Dopiero jakiś czas później dowiaduję się, że żadnego mostka nie ma i faktycznie trzeba było iść przez potok
Zasępiony niepowodzeniem przypominam sobie o drugim niepowodzeniu, czyli o zgubionych okularach. Idę wywiesić przy kiblach kartkę - a nuż osoba, która znalazła moje okulary wyruszyła z poprzedniego campingu zanim powiesiłem tam kartkę i nie wiedziała, że ktoś je zgubił? Ta, jasne. Prędzej myszojeleń mi je przyniesie i poklepie po plecach.
5 minut później zjawia się myszojeleń. A raczej jeden z obozowiczów. Z moimi okularami w rękach.
- To Twoje? - pyta z lekko skwaszoną miną.
Zachwycony, dziękuję mu wylewnie. Potem nawet kupuję mu browara. No bo faktycznie gdy niósł mi te okulary, to wcale nie wyglądał na szczególnie radosnego. Może wolał nie oddawać. A może myszojelenie zaklęte w ciałach ludzi mają właśnie taki wyraz twarzy. Ciężko stwierdzić.
Tego wieczora żegnam się z moimi towarzyszami poznanymi jeszcze na campingu Serón. Gdy będę wyruszał nocą na kolejny odcinek trasy, oni będą jeszcze smacznie spali, mając w perspektywie cały dzień odpoczynku. Czy zobaczymy się później? Ciężko było wówczas stwierdzić, bo podczas gdy ja kończyłem swój trekking na campingu Paine Grande, oni mieli domknąć swoją pętlę dopiero 4 dni później w Central.
- Może zobaczymy się w Puerto Natales, jeśli jeszcze stamtąd nie wyjadę dalej? - myślałem sobie. - Ale gdzie jest to "dalej"? - w sumie wciąż nie miałem żadnych dalszych planów. Ale nie było mi z tym źle. Nic a nic. Się zobaczy.
#podroze #patagonia #chile #gory #trekking #polacorojo

Hej Tomki, hej Tosie!
Dziś wpis krótki (zwłaszcza w zestawieniu z wczorajszym). Nie tylko mam mniej wydarzeń do opisania, ale też muszę rozsądniej gospodarować czasem, którego w dni pracujące nie mam zbyt wiele. No to jedziemy.

Obudziłem się, gdy słońce było już wysoko na niebie, a temperatura w namiocie stawała się nie do zniesienia. Przyczyną mojego długiego snu były oczywiście trudy dnia poprzedniego i mam tu na myśli zarówno 32 km trekkingu w pełnym słońcu, jak i 1,5 litra czerwonego wina wypitego przed snem. Miałem kaca, oj tak.
Właściwie to pewnie spałbym dłużej, ale Amerykanin, którego poznałem wczoraj, upewniał się czy żyję, bo właśnie wyruszał na kolejny camping. Otworzyłem namiot, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Na zewnątrz również istna patelnia.
Kiwnąłem na pożegnanie Amerykaninowi i spostrzegłem, że pole namiotowe już prawie opustoszało. Chilijscy studenci, z którymi rozgadałem się dzień wcześniej, właśnie kończyli składać namiot i również szykowali się do wymarszu.
- Polaco rojo! - krzyknął jeden z nich na mój widok. No tak, ksywka już do mnie przylgnęła. Pogadaliśmy chwilę, życzyłem im udanego marszu i powiedziałem, że zobaczymy się wieczorem na następnym campingu. Dostrzegłem jakby zwątpienie w jego oczach - czyżbym wyglądał aż tak niemrawo?
Poczłapałem ogarnąć śniadanie, które jakoś wyjątkowo opornie mi wchodziło. Jeszcze gorzej wychodziło mi składanie namiotu - no skrajnie mi się nic nie chciało. A łazić to już w ogóle. Ten odcinek miał mieć niby tylko 18 kilometrów wycenionych na 6 godzin marszu, ale zmęczenie poprzednim dniem, wysoka temperatura, palące słońce padające na moją spaloną skórę, pęcherz na stopie i jakiś naciągnięty w niej mięsień, ciężki plecak i przede wszystkim kac, podnosiły to zadanie do rangi morderczego wyzwania.
Odpoczywanie jeszcze kilka godzin, by z odzyskanymi pomału siłami ruszyć do przodu i dotrzeć pod wieczór, niestety nie wchodziło w grę - mniej więcej pośrodku odcinka trasy stał punkt kontrolny parku i kto do określonej godziny nie dotarł do tego punktu (legitymując się przy tym rezerwacją na kolejnym campingu Dickson) był zawracany. No nic, dupa w troki i idziemy.
Odcinki szlaku począwszy od Campamento Central aż do Refugio Grey, w tym ten, którym miałem iść dzisiaj, cieszyły się mniejszą popularnością niż te z wariantu "W" - również ze względu na słabsze walory wizualne. No i faktycznie - już dzień wcześniej drugi odcinek trekkingu, ten od Central do Serón, był raczej bez szału. Ten dzień zapowiadał się podobnie. Zresztą jakoś nie miałem najmniejszej ochoty się rozglądać, tylko ze wzrokiem wbitym we własne stopy szedłem przed siebie. Był potworny upał.
Idąc tak sobie na zmęczeniu prowadziłem wewnętrzny dialog sam ze sobą. Tak jakby głowa rozmawiała z ciałem:
- Dalej! Lecimy, lecimy!
- Chłopie, musimy odpocząć. Jest naprawdę ciężko.
- No dobra, wiem. Ale nie możemy teraz zrobić przerwy. Minimum pół godziny jeszcze.
- 15 minut!
- Niech będzie 20 - o pełnej godzinie, dobrze?
- Zgoda.
No i mijała pełna godzina:
- To podejdźmy jeszcze do przodu - na tamtą górkę. Powinien być fajny widok.
- Tak daleko? Przecież to kolejne 10 minut marszu!
- Dalej, nie marudź.
10 minut później:
- He he, no jednak to nie jest wzgórze, tylko tak się wydawało - tam, o, już bankowo jest szczyt wzgórza.
- To chociaż łyka wody!
- Nie nie, jeszcze ten kawałek i będzie dłuższy postój.
Tymczasem na wzgórzu:
- Hmmm, straszne słońce. To już lepiej zróbmy przystanek tam w cieniu, żeby nie dostać udaru.
- No ma to sens, ale serio już nigdzie dalej nie idę. Przecież sam rozumiesz, że po odpoczynku i lekkim posileniu się będzie się szybciej szło.
- No wiem, wiem. Już za chwilę się najesz i odpoczniesz.
W cieniu:
- Nie ma gdzie tu usiąść, żadnego kamienia. Ale tam dalej widzę fajne.
- Oszukałeś nas!
- Dalej, nie mazgaj się
Przy kamieniu:
- Z daleka ten kamień wyglądał na wygodniejszy. Może byśmy...
- Zaraz ci przypierdolę!
I tak rozmawiałem sam ze sobą, sprowadzając liczbę postojów do minimum, żeby się nie rozleniwić.
Jak tak to teraz czytam, to dochodzę do wniosku, że chyba jestem pojebany XDDD
Do punktu kontrolnego dotarłem przed czasem. Godzinę później natknąłem się na znane twarze.
- Polaco rojo!!!
No więc oni serio nie wierzyli, że tego dnia w ogóle ruszę na kolejny camping. A już na pewno nie zdążę do tego punktu kontrolnego. No cóż, Poland stronk XDDD
Gdy po kilku godzinach trekkingu okazało się, że trzeba wdrapać się jeszcze na niewielką przełęcz, trochę mi się odechciało. Ale gdy już doczłapałem się na górę, moim oczom ukazał się w całej swej wspaniałości camping Dickson, niczym ziemia obiecana (pic rel). Muszę przyznać, że wciąż robi na mnie wrażenie, jak jest malowniczo położony.
Co niektórzy po ukończeniu trekkingu postanowili zanurzyć się w polodowcowym jeziorze, nad którym powstał camping, ale ja ostatecznie dałem radę wleźć maksymalnie do kolan i już czułem gwałtowne obkurczanie moich wrażliwych organów Po saunie może bym i wlazł Z jeziora skorzystałem nieco w inny sposób - doskonale schładzało piwo, które wypiliśmy na koniec tego pięknego dnia, podziwiając zachód patagońskiego słońca.
#podroze #patagonia #chile #gory #trekking #polacorojo

Chwytajcie duży kubek kapiczuny, bo dzisiejszy wpis jest monstrualny. No ale też opisuje zdecydowanie najdłuższy odcinek trekkingu (wraz ze wschodem słońca przy ikonicznych Torres del Paine), przedstawia śmiertelne zagrożenia czyhające na wędrowców oraz podpowiada jak sobie z nimi poradziłem, a także wyjaśnia skąd w ogóle wziął się tag #polacorojo . Gotowi?
Budzik zadzwonił 30 minut po północy. Dość szybko go wyłączyłem i energicznie zacząłem się ubierać w przygotowane wcześniej ciuchy. Nie potrzebowałem jakiegoś dużego rozruchu mimo wyjątkowo nieludzkiej pory - tak na dobrą sprawę spałem dość płytko i słyszałem krzątaninę innych ludzi jeszcze przez sen. Początkowo myślałem, że to obozowi imprezowicze, którzy celebrowali do późna ukończenie trekkingu (obok Campamento Central znajduje się jeden z dwóch głównych wjazdów do parku, więc bardzo wielu ludzi właśnie tam kończy swoją przygodę). Okazało się jednak, że to podobne wariaty jak ja, szykujące się na wschód słońca przy Base de las Torres (czyli punkcie widokowym na słynne w wieże Torres del Paine). Z tym, że gdy ja dopiero wchodziłem do kuchni w celu ogarnięcia herbaty i szybkiego śniadania, oni już ruszali w drogę. Czyżbym zaczynał za późno? No ale dokładnie taki miałem starannie przygotowany plan na ten zdecydowanie najdłuższy i najbardziej wymagający dzień.
Pierwsze 19 kilometrów tej doby miałem iść na lekko - z campingu w górę pod Base de las Torres, pokonując około 950 metrów przewyższenia, i z powrotem po plecak i bagaże. Później czekał mnie 13-kilometrowy marsz po płaskim do kolejnego pola namiotowego Serón. Razem 32 km wycenione przez ulotkę parkową na 13 godzin wysiłku.
O 1:25 wychodziłem z campingu. Co najmniej o 10 minut za późno względem pierwotnego planu, ale wiedziałem, że to nadrobię. Byłem solidnie nabuzowany i narzuciłem sobie bardzo szybkie tempo. W górze widziałem miliony gwiazd na absolutnie bezchmurnym niebie - zanosiło się na wspaniały wschód słońca! No ale do niego jeszcze kilka godzin, więc wiedziałem, że pogoda może się sfajdać.
Po jakichś 30 minutach zauważyłem w oddali światła czołówek grupy, którą przed wyjściem mijałem w kuchni. Po niecałej godzinie już ich wyprzedzałem. Miałem naprawdę solidne tempo. Z jednej strony bardzo lubiłem chodzić sam, bo nie musiałem się do nikogo dostosowywać, z drugiej - trochę raźniej byłoby w nocy iść w grupie. No i bezpieczniej. Aha wspominałem, że w parku żyją pumy?
Tak, pumy. Duże drapieżne koty, które mogą być groźne dla ludzi. O których piszą we wszystkich parkowych ulotkach, ze wskazaniami co zrobić, gdyby nagle stanąć oko w oko z pumą:

1. Nie uciekać!
   
2. Stać wyprostowanym, unosząc ręce do góry i w szerz - żeby optycznie zwiększyć swój rozmiar. Idealnie, jeśli przy okazji można rozłożyć szeroko poły od kurtki - tak abyśmy wydali się pumie naprawdę wielkim skurwysynem.
   
3. Jeśli idzie z nami dziecko, koniecznie wziąć je na ręce, ale bez pochylania głowy i tułowia, bo to może dać pumie sygnał do ataku! Trzeba kucnąć z szeroko rozłożonymi rękoma i podniesioną głową, cały czas patrząc na pumę, chwycić dziecko i wstać.
   
4. Mówić głośno i możliwie tubalnym głosem.
   
5. Nade wszystko jednak starać się nie spotkać pumy, czyli nie łazić po nocach, gdy te kociambry polują.
   

No i tak sobie idę sam, samiuteńki nocą na terenach łownych pum i zastanawiam się, czy jednak nie byłoby rozsądniej podłączyć się do kogoś. Tamta grupka już jednak daleko za mną, więc nie ma sensu czekać - najwyżej złapię kogoś wyżej. Kontynuuję marsz będąc już mocniej wyczulony na wszelkie szmery i raz po raz zatrzymuję się, by po nasłuchiwać.
Nagle słyszę jakiś trzask gałązki, dochodzący z zarośli obok szlaku (a więc na pewno nie od turystów). Myślę sobie - to może być cokolwiek. No ale jeśli puma? Ok, na wszelki wypadek zasygnalizuję jej głosem, że jest tu potężny skurwol, z którym nie warto zadzierać
DZIEŃ DOBRY! JA W SPRAWIE PUMY! - huczę basem - TEJ, CO MA JAJA Z GUMY!
XDDDDDDDDDD
Sam nie wiem czemu akurat to przyszło mi na myśl jako pierwsze, ale sam z tego śmiechłem srogo i było mi od razu raźniej Miałem więc swoje zaklęcie, którego użyłem w drodze na górę jeszcze raz lub 2, gdy tylko ogarniało mnie jakieś zwątpienie.
Na campingu Chileno zrobiłem sobie krótką przerwę. Nie żebym jej bardzo potrzebował, ale miałem tak dobre tempo, że gdybym je utrzymał, dotarłbym na punkt widokowy grubo przed wschodem słońca. Może lepiej trochę odczekać tu, gdzie jest niżej i cieplej. No i może doczepię się do jakiejś grupy idącej w górę. W ciągu 20 minut nikt się jednak nie zjawił. Cały camping był pogrążony we śnie. Ruszyłem więc dalej.
Na ostatnim rozwidleniu szlaków widniał znak ostrzegający, że ostatni odcinek jest bardzo trudny i żeby się zastanowić, czy na pewno chce się kontynuować. Nie miałem co do tego wątpliwości, więc po chwili błądzenia w poszukiwaniu dalszej drogi rozpocząłem podejście. Swoją drogą, nie wiem co tam było na tyle trudnego, by o tym ostrzegać. Ot zwykły szlak, jakich w Tatrach bez liku. Nieco strome podejście, ale bez przesady, jakiś fragment, gdzie trzeba iść po wielkich kamieniach na starym osuwisku - to wszystko. Łatwy szlak. Później nauczyłem się, że te wszelkie oznaczenia i ostrzeżenia są raczej dostosowane pod początkującego piechura, który raczej łazi po płaskim, a każde "uuuuuu, bardzo trudny szlak" należy traktować z przymrużeniem oka.
Zaczęło się robić szaro i wtedy dostrzegłem, że jednak powoli zbierają się chmury. Niedobrze, zwłaszcza, że pojawiły się właśnie na wschodzie. Marzenie o ujrzeniu strzelistych pionowych ścian ozłoconych porannym brzaskiem zaczęło się rozpływać. Na tamten moment w ogóle zacząłem się martwić, czy cokolwiek zobaczę - chmury mogły opaść niżej, spowijając absolutnie wszystko. Trudno, co będzie to będzie - mówię sobie.
Po kilkudziesięciu minutach docieram do punktu widokowego. Ikoniczne Torres del Paine toczą nierówną walkę z atakującymi je chmurami. Widzę już, o tym wschodzie słońca mogę raczej zapomnieć. Oby tylko trochę się przewiało, żebym widział te wieże w pełnej krasie.
Na miejscu jest ledwie garstka osób. W oddali widzę fotografów z wielkimi obiektywami, którzy pewnie też marudzą pod nosem, że z fajnych fotek nici. Przechodzę obok dwóch grubo ubranych dziewczyn chroniących się przed podmuchami wiatru za wielkim głazem.
- Nie jest ci zimno? - pytają.
- Nie, ale zaraz będzie, więc może od razu się ubiorę - odpowiadam. Bo faktycznie, przy energicznym podejściu zrobiło mi się tak ciepło, że na punkt widokowy dotarłem w samej koszulce, a nogawki od spodni miałem podciągnięte prawie do kolan, żeby zachować odpowiednią termoregulację. To jednak zdawało egzamin tak długo, jak byłem w ruchu. Stojąc w miejscu dość szybko zaczęło mi się robić chłodno. Nic dziwnego - było może trochę powyżej zera. Ubrałem się odpowiednio i zacząłem rozglądać za jakąś fajną miejscówką do czekania na wschód słońca. Wielki głaz nad samym jeziorem, na który trudno wejść? Idealnie.
Niby jestem już ubrany we wszystkie ciuchy, które wziąłem do plecaka, ale zaczynam odczuwać chłód. Mógłbym połazić trochę, żeby się rozgrzać i zabić czas, ale ja mam jeszcze jednego asa w rękawie. Wyciągam z plecaka moją grubą karimatę oraz puchowy śpiwór, do którego gramolę się po zdjęciu butów. Jest zajebiście cieplutko i wygodnie, bo głaz jest bardzo równy i prawie płaski. Czuję na sobie zazdrosne spojrzenia zmarzniętych współtowarzyszy świtu, który nie nadejdzie. Zapadam w krótką drzemkę.
Otwieram oczy i patrzę na zegarek - wciąż zostało trochę czasu do wschodu słońca, ale niestety jest pochmurno.
- Dobry pomysł ze śpiworem - słyszę od przechodzącej obok Amerykanki z dużą lustrzanką - Zrobiłam Ci zdjęcie z oddali, bo fajnie się komponowało z widokiem.
Pokazuje mi fotkę (pic rel) i wymieniamy się kontaktem, żeby mogła mi ją później przesłać. Rozmawiamy jeszcze chwilę o warunkach pogodowych, a potem znowu uderzam w kimę. Budzę się już po teoretycznym wschodzie słońca, ale dalej widoki są mizerne. No ale w śpiworze milutko i mimo wszystko chłonę całą atmosferę miejsca i odczuwam z tego wielką przyjemność.
Pierwsi ludzie zaczynają schodzić. Po chwili w miejscu, w którym siedzieli dostrzegam małego lisa, który sprawdza, czy może pozostawili po sobie jakieś okruszki. Może też powinienem już schodzić, bo jednak wciąż długi trekking przede mną, ale po raz kolejny ulegam mocy śpiwora i zamykam oczy.
W końcu budzę się na dobre. Jest już chyba półtorej godziny po wschodzie słońca, z garstki osób zostałem już tylko ja. Ale po chwili nad jeziorkiem pojawia się para, która chyba dopiero tu dotarła. Zachwyceni robią zdjęcia. No i faktycznie, zrobiło się znacznie ładniej. Wciąż są chmury, ale już nie tak nisko. Jeziorko nabrało ładnych barw. Też robię zdjęcia i zaczynam zwijać swoje improwizowane obozowisko. Ostatni rzut okiem dookoła i zaczynam schodzić.
Trochę żałuję, że nie było idealnie, ale też było pięknie. No i uniknąłem tłumów - chilijski przewodnik nie kłamał, gdy poprzedniego dnia ostrzegał przed tabunami ludzi ruszającymi w górę około 9 rano. Może nie było ich tyle, ile w drodze nad Morskie Oko, ale podobnie.
Na niewielkiej przełęczy mijam grupkę osób wgapioną w telefony. Halo, miało nie być zasięgu w całym parku, sam zresztą sprawdzałem w kilku miejscach! No ale jednak - po wyłączeniu trybu samolotowego i ja widzę przychodzące powiadomienia. Daję znać w domu, że wszystko u mnie ok i idę dalej. Wiem już, że nie dotrę na camping przed teoretycznym limitem czasu na wymeldowanie, ale wierzę, że nikt nie wyrzuci mojego namiotu z zawartością.
W końcu docieram i zwijam obozowisko. W międzyczasie zdążyło się wspaniale wypogodzić - zero chmur na niebie. Trochę żałuję, że między bezchmurną nocą i super słonecznym południem przytrafił się taki trochę dupny poranek, akurat gdy ten raz w życiu byłem w miejscu słynącym z magicznych wschodów słońca.
Grzeję sobie wodę na moim turystycznym mikropalniku - przed ruszeniem w dalszą drogę muszę się posilić. Kilkoro podobnych mi maruderów zbiera się do wyjścia. Myjąc kubek spoglądam na stojące obok palnika absurdalnie wielkie pudełko zapałek, które kupiłem w Puerto Natales - 200 sztuk w jednym opakowaniu. No ale przynajmniej nie zabraknie mi do końca trekkingu. Dostrzegam młodego chłopaka, który na chwilę odstawia kijki trekkingowe opierając je o stół. Jeden z kijków osuwa się, zahaczając o rączkę mojego garnka z wodą. Wrzątek zalewa moje wciąż otwarte pudełko zapałek. Kurwa mać.
Jestem zły, bo wiem, że nawet jeśli postaram się trochę odratować te zapałki (susząc je w rozgrzanym garnczku), mieszanina siarki i fosforu będzie się później kruszyć przy pocieraniu o draskę. Zakłopotany młodzieniec wraca po chwili z zapalniczką i przeprasza za kłopot. Moje wkurwienie powoli ustępuje zmęczeniu.
No nie chce mi się dalej iść. Jestem dość padnięty. Dla absolutnej większości osób udających się do punktu widokowego Base de las Torres jest to jedyny punkt programu na ten dzień - albo po zejściu wsiadają do autobusu i wyjeżdżają z parku, albo zostają na tym samym campingu na kolejną noc. Ale ja nie mam tego komfortu - rezerwację na tę noc mam kilka godzin marszu dalej. Wciągam plecak na plecy i ruszam. Na wyjściu rezygnuję z uzupełnienia wody w bidonie - nie chce mi się targać dodatkowych 500 gramów - tych parę łyków wystarczy do kolejnego strumienia - jest ich wszak pełno dookoła, a woda jest czysta i zdatna do picia (w odróżnieniu od peruwiańskich szlaków, o czym kiedyś w przyszłości).
Czeka mnie jeszcze 13 km marszu. Niby niedużo, ale mam już 19 km w nogach. Do tego ten cholerny ciężki plecak. I to pieprzone słońce. Pali moją skórę niemiłosiernie, mimo że już jestem posmarowany filtrem 50. Trzeba było posmarować się wczoraj, to bym teraz tak nie cierpiał. Oby większość trasy prowadziła między drzewami.
Niestety tak nie jest. Idę lawirując między wysuszonymi, kolczastymi kraczyskami, a pył unosi się spod moich butów. Widzę, że ten krajobraz nie zmieni się jeszcze przez wiele kilometrów. No i gdzie do chuja są strumienie?! Od godziny nie minąłem nawet wilgotnego skrawka ziemi. Sprawdzam na maps.me, że faktycznie tym razem o wodę będzie trudniej. Dopiero w połowie trasy coś powinno być. Klnę siarczyście i idę dalej.
Mijają długie, bolesne chwile. Powłóczę stopami. Słońce maltretuje moje przedramiona i kark. Buffkę mam na łbie, żeby nie dostać udaru, więc szyję staram się chronić opaską merino. Nie mam jednak co zrobić z rękoma. No ok, mogę włożyć czarny polar, puchówkę, albo przeciwdeszczówkę. Odrzucam jednak te pomysły, bo bym się ugotował - jest naprawdę gorąco. Zamiast tego od czasu do czasu rezygnuję z kijków i wykręcam komicznie ręce, byleby tylko słońce nie padało na najbardziej opalone ich fragmenty. W tym całym otępieniu orientuję się, że jakieś 15 metrów temu przechodziłem po mostku nad źródełkiem. Cofam się i piję łapczywie oraz uzupełniam bidon pod korek.
Idę już żwawiej, bo nie ma co marudzić, tylko trzeba napierdalać. Ku mojemu zdumieniu dostrzegam kątem oka 2 osoby podążające moim śladem. Pierwsi ludzie, których widzę od 2 godzin, bo ten odcinek szlaku należy do tzw. wariantu "O" trekkingu, który wybiera niewielki ułamek turystów (większość robi wariant "W", kończący się w miejscu, z którego ruszyłem). Jednak to, co dziwi mnie najbardziej, to że mnie doganiają. Jak to?! Przecież to ja chodzę najszybciej. Skandal!
Przyspieszam trochę, ale oni ewidentnie mnie doganiają. Młode gnojki! XD W końcu puszczam ich przodem.
- Pewnie nie byli dziś przy Base de las Torres, tak jak ja - usprawiedliwiam się przed samym sobą. Po 30 minutach widzę jak odpoczywają w cieniu. - Ha! Gównażeria wydarła do przodu i się zmęczyła! - triumfuję.
Mimo że sam jestem zmęczony, postanawiam celowo opóźnić swój przystanek o co najmniej pół godziny, żeby wyrobić sobie nad nimi przewagę. W końcu siadam, a po 30 sekundach widzę ich uśmiechnięte miny W końcu odpuściłem, no bo przecież nie będę wdawał się w jakąś wyimaginowaną pseudorywalizację, o której oni nawet nie wiedzą, prawda? Prawda?
W sumie śmieszne, bo będę ich widział w kolejnych dniach wielokrotnie - zarówno wymijając, jak i będąc wymijanym. Polubiłem tych speedrunnerów, mimo że nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa aż do ostatniego dnia.
W końcu po wielu godzinach i kilku postojach dotarłem na camping. Byłem wykończony. W kolejce pod prysznic zagaja do mnie jakiś młody chłopak, który okazuje się być chilijskim studentem.
- You are very, very red - mówi wskazując na moje spalone ręce i twarz
- Si, soy Polaco rojo - moja odpowiedź wywołuje u niego salwę śmiechu. I tak oto zostałem czerwonym polakiem (dobrze, że nie rzułtym, he he).
Wieczorem poznałem jeszcze dziewczynę i 2 przyjaciół tego studenta, bo zaprosili mnie do swojego stolika. Obok siedział jeszcze Amerykanin, samotny wędrowiec jak i ja, i tak się jakoś tego wieczora skumplowaliśmy przy dwóch litrowych kartonikach czerwonego wina Gato Negro, które kupiłem w bardzo przyzwoitej cenie na campingu. Czy to przez grzeczność czy fakt, że jest to najbardziej budżetowe wino w całym Chile, towarzysze zadowolili się raptem paroma łykami tego trunku, więc 1,5 kartonika wydudliłem sam
Pod naporem krążących w żyłach procentów i zrobionych w pełnym słońcu kilometrów, w końcu moje oczy zaczęły się przymykać. Pożegnałem się z moimi nowymi towarzyszami i udałem na w pełni zasłużone spanko.
#podroze #patagonia #chile #gory #trekking #polacorojo

Wasza hojność w stosunku do mojego ostatniego wpisu zrobiła na mnie piorunujące wrażenie Wygrzmociliście mnie solidnie
To pchnęło mnie to poczynienia postępów na tagu #polacorojo. Choć jestem prawie pewien, że tym razem będzie mniejsze zainteresowanie ze względu na porę dnia / dzień tygodnia i mniej fajne zdjęcie. Ale nic nie szkodzi. Choćby jednej osobie się podobało, będę pisał
Kolejny dzień trekkingu był raczej bez większej historii. Ot przedostanie się z campingu Francés do Central. Owszem, trochę kilometrów do przejścia, ale bez jakichś znanych punktów widokowych czy trudności. To następny dzień miał być największym wyzwaniem z największą nagrodą - ponad 30 km łażenia (w tym niemało przewyższeń), w trakcie którego miałem zobaczyć ikoniczne Base las Torres - strzeliste wieże o pionowych ścianach, będące symbolem całego parku. Głównym więc zadaniem na ten moment było dotrzeć na kolejny camping bez angażowania dużej ilości energii i wystarczająco wcześnie, by pobudka nad ranem kolejnego dnia nie wzmagała myśli samobójczych.
Po mniej niż 2 godzinach od opuszczenia Campamento Francés dotarłem do kolejnego campingu - Cuernos. Zatrzymałem się jedynie na parę łyków wody i batonika. Tam zagaił do mnie długowłosy, chilijski przewodnik, który też akurat robił przerwę wraz ze swoimi klientami - 4-osobową rodziną z Santiago de Chile. Bo może o tym nie wspomniałem, ale część odwiedzających park decydowała się na trekking w towarzystwie opłaconego przewodnika. Nie potrafię w pełni zrozumieć czemu, bo szlaki są rewelacyjnie oznaczone, a ich poziom trudności technicznej i kondycyjnej jest naprawdę niski (jeśli ktoś kiedykolwiek doszedł do Doliny Pięciu Stawów Polskich, moim zdaniem miał trudniej niż w Torres del Paine) Mimo tego zdarzają się osoby chodzące z przewodnikiem. Nie ganię, ani nie wyśmiewam. Po prostu się dziwię.
Przewodnik podpytywał mnie skąd idę, jaki wariant trekkingu robię i skąd jestem. Gdy usłyszał, że z Polski, mocno się ożywił. Stwierdził, że mieliśmy niesamowitych alpinistów/himalaistów typu Kukuczka, Kurtyka i Wielicki i jest pełen szacunku dla naszego narodu. Najwyraźniej nie słyszał o obecnych politycznych czempionach.
Podopytałem go o moje plany dotyczące następnego dnia. Powiedział, że przede wszystkim mam ruszyć najwcześniej jak się da, bo o 9 rano w górę ruszają prawdziwe tabuny ludzi. Zwierzyłem się, że liczyłem na wschód słońca w Base las Torres, jednak według wszystkich drukowanych informacji, szlaki są otwierają się dopiero po tym, gdy słońce pojawi się na horyzoncie. Spojrzał na mnie i powiedział "przecież ci wszyscy strażnicy parkowi też są ludźmi i śpią - jeśli faktycznie nie jest ci straszne wstawanie w środku nocy, wyrusz ze swojego campingu gdzieś o 1:00, a zdążysz na wschód słońca - naprawdę warto".
Wtedy już wiedziałem, że dokładnie to chcę zrobić. Pożegnałem się z nim i ruszyłem przed siebie.
Tego dnia było naprawdę słonecznie. Idąc kolejne kilometry czułem, że może dobrze byłoby się posmarować kremem z filtrem, żeby uniknąć oparzeń słonecznych. Jednocześnie chłodny wiatr powodował, że nie było mi gorąco, więc odwlekałem ten moment. Jak później się okazało, postąpiłem nieroztropnie. Ale o tym w kolejnym wpisie.
Bardziej moją uwagę przyciągał wówczas drobny, ale nieznośny ból prawej krawędzi pięty prawej stopy. No i tu znów kotekst - na trekking wybrałem się w nowych butach. Tak, wiem że czegoś takiego nigdy się nie robi, ale:

1. Podczas przymierzania buty wydały mi się idealne - to znaczy idealnie "za duże" z pewnym luzem na palcach , ale perfekcyjnie trzymające piętę i otulające stopę bez krępowania choćby fragmentu mięśnia czy ścięgna - były jakby skrojone pod moją stopę, choćby miała spuchnąć podczas długiego trekkingu na dużej wysokości.
   
2. Przeszedłem w nich już kilkadziesiąt kilometrów przez samym parkiem Torres del Paine
   

Mimo wszystko coś mnie tam delikatnie drażniło. Jakby ziarnko piasku. Zdejmowałem buty po drodze, a nawet skarpety, ale mimo tego nie potrafiłem odnaleźć źródła bólu, który stopniowo przeradzał się w małego bąbla. Za którymś razem znalazłem - na wkładce buta utworzyła się mikro zmarszczka, ledwo zauważalna. Tak jakby wkładka była o milimetr za duża, co spowodowało spiętrzenie się jednej z warstw materiału na wysokość marginalną dla oka, ale przepotężną dla naskórka stopy, mojego samopoczucia, czy wręcz jestestwa.
Kolejne godziny upływały w utyskiwaniu - to na zbyt ostre słońce, to na zmarszczkę na wkładce, maltretującą moją stopę, to na zbyt ciężki plecak, odbierający moim plecom chęci do życia.
Co do ostatniej kwestii - gdy dwa dni później przypomniałem sobie, za sprawą rozmowy z innymi podróżnymi, jak ważne jest odpowiednia regulacja i dociągnięcie pasa biodrowego w plecaku, pierdalnąłem się w łeb mocniej niż ustawa przewiduje. Serio, całkowicie inny komfort chodzenia, gdy większość ciężaru plecaka spoczywa nie na ramionach, a na biodrach. Osobna kwestia, że mój plecak był już dość leciwy i gówniany, więc gdy jakieś 4 miesiące później miałem okazję wypróbować jeden z nowszych modeli Osprey'a w Peru, zrozumiałem, że muszę swoją starą, co najmniej 15-letnią Salewę wyrzucić już na śmietnik historii.
Wczesnym popołudniem dotarłem do Campamento Central. Jak widać po załączonej mapie, camping ten wydaje się być oddalony od mojego kolejnego celu wędrówki - Base Las Torres. Znacznie bardziej pasowałby mi nocleg w Campamento Chilenilo, skąd miałbym o jakieś 2 godziny bliżej do tego najbardziej rozpoznawalnego miejsca w Torres del Paine. No ale niestety, miejsca w Chileno rozchodzą się jak świeże bułeczki, więc i tak powinienem się cieszyć, że znalazłem cokolwiek w Central na zaledwie kilka tygodni przed noclegiem. Zresztą, co to za różnica wstawać o 3, czy o 1 w nocy
Dotarłem na camping, rozbilem namiot, podjadłem, wziąłem prysznic i położyłem się bardzo wcześnie spać (gdzieś po godzinie 20). Kolejny dzień miał obfitować w duży wysiłek fizyczny, ale też wspaniałe wrażenia. Nie mogłem się doczekać.
#podroze #patagonia #chile #gory #polacorojo

Hej Tomki, hej Tosie!
Na podstawie 3 ostatnich wpisów widzę na ten moment regularną tendencję spadkową w piorunach. Było 17, potem 11, a ostatnio 6. Czyli ten może mieć ze 2, a do kolejnego już pewnie będę musiał dopłacać XD No ale energia drożeje, rozumiem - nikt szastać piorunami nie zamierza w tych trudnych czasach. Kontynuuję opowieść
Po zimnej, bardzo wietrznej i mokrej nocy nastał wcale nie wyraźnie lepszy poranek. Wciąż słyszałem kropiący deszcz, ale trzeba oddać, że przynajmniej aż tak już nie wiało. Trzeba było zwlec tyłek z ciepłego śpiwora i rozpocząć przygotowania do wymarszu. Gdyby warunki były podobne do wczorajszych, dojście do kolejnego campingu mogłoby mi całkiem sporo zająć, bo planowałem jeszcze po drodze odbić w stronę Valle Francés, rzekomo jednego z dwóch najładniejszych miejsc na całym trekkingu. Mimo, że całość miała nieco ponad 20 km, w ulotce parku wyestymowali to na 9h łażenia. Nie było więc sensu zwlekać, nawet gdyby oznaczało to konieczność zwijania namiotu w deszczu.
Podczas śniadania zauważyłem, że przestało padać, co oznaczało pojawienie się możliwości osuszenia lekko namiotu i złożenia go we względnie komfortowych warunkach. Podczas składania tropiku znowu zaczęło padać, więc wziąłem już wszystko jak leci i wparowałem do polowej kuchni, żeby dokończyć dzieła. W sumie i tak podsuszałem już tam śpiwór, którego zewnętrzna warstwa nabrała wilgoci z powodu stykania się ze ścianką namiotu w nocy.
Mimo średniego wyspania się, chłodu i ogólnie niesprzyjającej aury na zewnątrz, nie traciłem rezonu. Nie ma złej pogody, są tylko źle ubrani turyści. A ja zamierzałem się zajebiście dobrze ubrać.
Ciepłe spodnie trekkingowe, na to przeciwdeszczowe, koszulka merino, polar, kurtka przeciwdeszczowa (a na start również cienka puchówka pod nią, dopóki bym się nie rozgrzał chodząc). Do tego rękawiczki, opaska na głowę, ciepłe skarpety merino, w kieszeni kurtki czapka. Wydawało mi się, że jestem przygotowany na wszystko. Myliłem się.
Po 5 minutach od wyjścia rozebrałem się praktycznie do samej koszulki i miałem ochotę zmienić długie spodnie na szorty, bo nagle wyszło słońce i zrobiło się naprawdę ciepło Ach ta górska pogoda, no nie przewidzisz. Właściwie to było to zgodne z tym co słyszałem o Patagonii wcześniej - na przestrzeni ciągu kilku godzin można tam zaznać 4 pór roku.
Po mniej więcej 2 godzinach dotarłem do rozwidlenia szlaku. Idąc prosto dotarłbym po 30 minutach do mojego kolejnego miejsca noclegowego. W lewo skręcało się natomiast do "Francuskiej Doliny". Jeszcze przed dotarciem do parku moim planem było najpierw dotarcie do kolejnego kempingu w celu rozbicia namiotu i zostawienia zbędnych rzeczy, żeby do Valle Francés iść już na lekko. Dowiedziałem się jednak zawczasu, że tuż obok rozwidlenia szlaków jest kolejny kemping, Italiano, w którym na spokojnie można zostawić zbędne rzeczy i ruszyć wyżej. No i faktycznie, mimo że sam kemping był nieczynny, można było złożyć pod zadaszeniem swój bagaż i ruszyć przed siebie.
Niestety od strażników parku rezydujących w Italiano dowiedziałem się, że można dotrzeć wyłącznie do pierwszego punktu widokowego Mirador Francés. Szlak wiodący wyżej, do Mirador Británico, był zamknięty ze względu na złe warunki pogodowe. Nie powiem, zasmuciło mnie to, bo chciałem zobaczyć wszystko co się dało. Na pytanie, czy faktycznie jest tak źle, odpowiedzieli, że na szlaku może być bardzo ślisko z powodu wczorajszych opadów śniegu, no a dwa - i tak nic tam nie zobaczę ze względu na niski pułap chmur. Faktycznie, mimo słońca prześwitującego gdzieniegdzie, tam dokąd szedłem wisiały niskie chmury, zapowiadające widoczność na jakieś 10 metrów.
Jeden punkt widokowy jest lepszy niż zero, więc ruszyłem przed siebie. Po niedługim czasie dotarłem do Mirador Francés. Tu miał nastąpić kres mojego spaceru. Zegarek pokazywał wczesną porę, więc nie miałem żadnych powodów do pośpiechu. Mogłem porozkoszować się widokami we względnym odosobnieniu (kilku turystów już tam było, ale znalazłem swój chichy kącik).
Po chwili pojawiła się parka, którą widziałem wcześniej. Też żałowali, że szlak jest zamknięty, ale stwierdzili, że pójdą choć kawałek dalej i najwyżej zawrócą przy kolejnej budce strażników parku. Kiwnąłem im na pożegnanie i wgapiłem się w szczyt, którego raz po raz schodziła niewielka lawina.
Słońce zaczęło przyjemnie przygrzewać. Aż postanowiłem posiedzieć z gołą klatą i przesuszyć swoją koszulkę mokrą od potu. Aura była naprawdę przyjemna. I tak leżąc sobie na rozgrzanym kamieniu i opalając blade ciało zdałem sobie sprawę, że tej parki nie ma już od dobrych 30 minut. Więc albo zastrzelił ich strażnik, albo błękit, który coraz śmielej poczynał sobie na niebie, zwiastował, że szlak nie jest aż tak zamknięty jak wcześniej słyszałem.
Ruszyłem w górę. Faktycznie wyglądało tak, jakby była szansa na widoki. Tylko co z tymi strażnikami? Może powiedzą mi, że teraz to już za późno, by iść w górę, bo nie zdążę na kemping przed zmrokiem?
Słowem kontekstu, każdy szlak miał określoną najpóźniejszą godzinę wyruszenia na niego. Po tej godzinie strażnicy rozpościerali szarfę broniącą dostępu do szlaku i pilnowali, by nikt sobie i im nie przysporzył kłopotu.
No i tak idę i idę i idę i... docieram na sam koniec. Żadnych strażników nie było. Mijam jedynie wspomnianą wcześniej parkę i jeszcze 2 inne osoby, które właśnie schodzą w dół, przechodząc przez kilkunastometrowy placek śniegu - jedyną pozostałość po wczorajszych opadach. Szlak więc okazał się całkowicie bezpieczny. A widoczność też niczego sobie, choć akurat słońce już nieśmiało skryło się za którąś z chmur.
Mam cały punkt widokowy dla siebie. Ucieszyło mnie, że cała reszta piechurów została karnie na pierwszym punkcie widokowym, a tylko garstka postanowiła nie posłuchać strażników. A z tej garstki zostałem tylko ja.
Rozsiadłem się na kamieniu i podziwiałem widoki. Tak po prostu. Bez pośpiechu, mimo że teoretycznie też powinienem wracać, by strażnicy na dole nie robili mi problemu. No i w sumie zostawiłem tam prawie wszystkie swoje rzeczy, więc wracając zbyt późno coś tam ryzykowałem, mimo ogólnego wrażenia bezpieczeństwa pod tym względem. Ale nie chciałem się spieszyć. Wiedziałem, że potrafię bardzo szybko schodzić, więc przeciągałem moment odwrotu do ostatniej chwili.
Ostatecznie spędziłem tam godzinę, w całkowitej samotności, jeśli nie liczyć ciekawskich ptaszków podchodzących pod sam plecak i próbujących wydziobać z jego bocznej kieszeni okruszki po batoniku zbożowym. Ruszyłem w dół o 45 później niż nakazywała mapa. Ale szło mi się świetnie, więc z 15 minutowym zapasem zbierałem swój bagaż z Italiano i ruszyłem na swój kemping.
Rozbiłem namiot na jednej z drewnianych platform postawionych na gęsto zalesionej skarpie (pod tym względem Campamento Francés jest inne od wszystkich pozostałych) i udałem się w stronę schroniska, znajdującego się kilkaset metrów dalej (bliżej jeziora). I tak jak początkowo myślałem, że przynajmniej oszczędzę pieniądze i wątrobę nie pijąc piwa przez tydzień, tak nie potrafiłem sobie odmówić tej drobnej przyjemności. Zwłaszcza że płacąc za dwa piwa z góry płaciło się mniej niż kupując pojedynczo - żal nie skorzystać
To właśnie w okolicach schroniska zrobiłem to główne zdjęcie dołączone do posta. I chyba podoba mi się ono najbardziej z całego dnia. Niby ta Francuska Dolina była jednym z najbardziej urokliwych miejsc na całej pętli dookoła Torres del Paine, no i faktycznie było tam pięknie, ale... jakoś tak znajomo. Nie różniło się to miejsce aż tak od innych, które miałem okazję kiedyś podziwiać. Nie zrozumcie mnie źle, było naprawdę pięknie, ale bardziej w pamięci wyrył mi się ten obraz ozłoconego zachodzącym słońcem trawiastego wzgórza nad jeziorem Nordenskjöld (dziwnie nordycka nazwa pochodzi od nazwiska odkrywcy jeziora - szwedzkiego geologa, który kręcił się tam na przełomie XIX i XX wieku). Wciąż jest to jedno z moich ulubionych zdjęć całego trekkingu.
#podroze #patagonia #chile #gory #polacorojo

Hej Tomki, hej Tosie!
Nie napiszę, że zapewne czekaliście z zapartym tchem na kolejny wpis z cyklu #polacorojo , bo pewnie nie. Ale nie szkodzi
Oto nadszedł długo wyczekiwany dzień. Wjeżdżałem autobusem na teren parku Torres del Paine - głównego, a na tamten moment jedynego celu mojej wyprawy do Chile. Czekał mnie wielodniowy trekking w otoczeniu górskiej scenerii, choć akurat w tym dniu nie miałem założonego żadnego marszu. Rezerwując miejsca na kempingach kilka tygodni wcześniej nie wiedziałem, o której uda mi się dotrzeć do punktu startowego, a co za tym idzie - czy zdołam dojść przed zmrokiem do kolejnego kempingu. Tak więc pierwszy dzień polegał wyłącznie na dopłynięciu małym promem do kempingu Paine Grande i rozbiciu namiotu. Mimo, że ostatecznie wczesna pora spokojnie pozwoliłaby mi na dotarcie do kolejnego pola namiotowego, Francés, nie mogłem ruszyć przed siebie z tego prozaicznego powodu, że moja rezerwacja w nim była założona dopiero na kolejny dzień. Pozostało więc rozbić namiot, pogapić się po prostu na góry, albo ewentualnie odwiedzić w stylu "na lekko" jakąś poboczną odnogę szlaku.
W decyzji pomógł mi jeden aspekt - pogoda. Już wsiadając na prom chciało mi się zacytować klasyka - ależwieje.jpg. Tak na dobrą sprawę, to nie wiało - pizgało złem. Właściwie to nawet chciałem wybrać się na mały spacer. Ba, wybrałem się! Z tym, że zamiast założonego godzinnego marszu w jedną stronę, po kwadransie byłem z powrotem w namiocie. Jedna rzecz to wiatr, który potrafił przestawić człowieka o kilka kroków. Druga, to marznący deszcz, więc trochę szkoda było mi moczyć ciuchy bez konkretnego celu (co innego, gdybym już musiał się przemieszczać). Trzecia rzecz - wiatr plus marznący deszcz w pysk nie należy do najprzyjemniejszych - autentycznie boli jak cholera, a oczy trzeba tak mrużyć, że nic nie widać. Choć to i tak było wszystko jedno, bo w sumie przez chmury było gówno widać. Nie widząc celu w łażeniu w takich warunkach, resztę dnia spędziłem w zbiorczej kuchni.
Siedziałem tak popijając herbatę i myślałem - co ja tu kurwa robię. Jeśli będzie taka chujnia przez kolejne dni, to będę przeklinał tę "przygodę życia" przez długi czas. Serio, momentami nie dało się zrobić kroku pod wiatr, co dopiero z 20 kilogramami mało aerodynamicznego pakunku noszonego na plecach. A tego typu wiatry miały tam być bardzo częste.
To jednak nie było moim największym zmartwieniem, bo mimo wszystko jestem uparty i lubię łazić po górach, nawet przy słabej pogodzie. Ponadto byłem całkiem dobrze przygotowany do słabych warunków pogodowych. Miałem puchowy śpiwór Cumulusa dający komfort do minus 13 stopni, grubą piankową karimatę, niezłą kurtkę przeciwdeszczową, specjalne spodnie przeciwdeszczowe, 2 pary uwielbianych przeze mnie spodni trekkingowych Milo Brenta, szorty trekkingowe, polar, cienką puchówkę, czapkę, buffkę i arsenał ciuchów z wełny merino - opaskę, 3 koszulki, 4 pary skarpet (ciepłe długie i stopki) i 3 pary gatek (tak, może brzmieć jak fujka, żeby chodzić w jednych przez kilka dni, ale wełna merino jest absolutnie cudownym wynalazkiem chroniącym przed smrodem i umożliwiającym spakowanie się znacznie lżej).
Nie pomyślałem jednak o dłoniach. Albo inaczej - pomyślałem, ale uznałem że wystarczą mi w zupełności bawełniane rękawice (no bo branie goretexowych rękawic snowboardowych na lato uznałem za totalny absurd). Tymczasem tego pierwszego dnia nie byłem w stanie, mimo rękawic, utrzymać rąk poza kieszeniami dłużej niż przez minutę (cholernie szybko marzną mi palce, aż do braku czucia, po czym następuje ból nie do opisania). Zapowiadało się więc, że nie skorzystam z zabranych z Polski kijków trekkingowych, bo nie dałbym rady ich utrzymać (a jednym z ich głównych zadań, oprócz odciążania kolan, była pomoc w łapaniu równowagi przy podmuchach wiatru). Tak więc miałem paść ofiarą paradoksu - chętnie użyłbym kijków z powodu wiatru, ale nie użyję ich z powodu wiatru XD
Jako, że jednak nie jestem w ciemię bity, obmyśliłem plan B - włożyć na ręce jedną par grubych skarpet z wełny merino (do względnie dobrego trzymania kijków nie trzeba jakoś super chwytnych palców), a na to, w razie deszczu, woreczki foliowe. Brzmiało to na tyle solidnie, że zasypiałem ze spokojniejszą głową. A raczej starałem się zasnąć, bo huraganowy wiatr szarpał poszyciem mojego namiotu niczym 2 emerytki ostatniego karpia w lidlowej promocji. Deszcz również nie ustawał padać. Zapowiadała się ciężka noc i jeszcze cięższy marsz.
#podroze #patagonia #chile #gory #polacorojo

Hej Tomki, hej Tosie!
Kolejne perypetie #polacorojo , tym razem z Puerto Natales. Jest to mała mieścinka, a jednak tętni życiem dzięki byciu punktem startowym wypraw do parku narodowego Torres del Paine. Co za tym idzie, pełno w niej hosteli, knajp, sklepów, wypożyczalni sprzętu turystycznego, no i turystów z całego świata rzecz jasna.
Pierwotnie w Puerto Natales miałem mieć prawie 2 dni na spokojne ogarnięcie niezbędnych rzeczy do ponad 100 km trekkingu, jednak już na starcie podróży do Chile straciłem połowę tego marginesu (o czym pisałem w pierwszym poście). Wciąż jednak wszystko było do załatwienia na względnym luzie, bo brakowało mi tak na dobrą sprawę tylko namiotu, części pożywienia i kartusza gazowego. Całą resztę przywiozłem z Polski, w tym puchowy śpiwór, grubą karimatę, kijki trekkingowe, mini palnik gazowy, obiady i śniadania z Decathlonu w formie liofilizowanej oraz inne niezbędne szpargały. Dojeżdżając więc do miasta przed południem miałem czas do wieczora na zameldowanie się w hostelu i udanie się na łowy. Wczesnym rankiem następnego dnia musiałem już być w autobusie jadącym do parku.
Słowem kontekstu dlaczego np. nie mogłem po prostu zacząć trekkingu dzień później - w Torres del Paine zabronione jest spanie na dziko, wszystkie noclegi muszą się odbyć na dedykowanych polach namiotowych o limitowanych miejscach. Z racji, że znajduje się tam najpopularniejszy szlak turystyczny w całym Chile, przyciągający ludzi z całego świata, rezerwacji należy dokonywać z wielotygodniowym, jeśli nie wielomiesięcznym wyprzedzeniem. Ochrona parku dość skrupulatnie pilnuje, czy wjeżdżający na jego teren turyści legitymują się stosownymi rezerwacjami, tak więc gdybym spóźnił się choć o jeden dzień, mógłbym spotkać się z odmową wjazdu.
Po zameldowaniu się w hostelu ruszyłem obejrzeć miasto. Usłyszałem, że i tak nie zrobię teraz zakupów, bo sklepy wczesnym popołudniem są zamknięte. Zmniejszało to czas na załatwienie wszystkiego, ale wciąż nie było tragedii. Wróciwszy do współdzielonego pokoju hostelowego zdziwiłem się, czemu wszyscy w nim siedzą w maskach. Po chwili wydało się - jedna z dziewczyn bardzo źle się czuje i prawdopodobnie ma Covida. Jak prawdopodobnie? No bardzo, bo zrobiła sobie 2 sklepowe testy i oba wyszły na plus. 
Zmroziło mnie, bo po pierwsze - jeśli bym się od niej zaraził, cały trekking mógłby wziąć w łeb. Nawet przy w miarę łagodnym przebiegu mógłbym nie dać rady łazić dziennie po kilkanaście kilometrów po górach z 20-kilogramowym plecakiem. A jeśli siekłoby mnie mocniej, to też nietęgo byłoby leżeć półżywy jakieś 3 dni marszu od najbliższej cywilizacji). Po drugie - nawet jeśli się niczym nie zdążę zarazić, to znając chilijskie podejście do Covida (jak wspomniałem - bardzo restrykcyjne) zaraz nałożą na mnie kwarantannę i tyle będzie z moich planów. Osobna kwestia, że już wówczas słyszałem o praktykach wysyłania zagranicznych turystów na kwarantannę do szalenie drogich izolatek płatnych po kilkaset dolarów dziennie, bo w sumie czemu by nie.
W panice zacząłem szukać na bookingu innych miejsc noclegowych w miasteczku. Nie mogłem sobie pozwolić, żeby zostać w tym miejscu. Cudem udało mi się coś znaleźć (jak wspomniałem - szczyt sezonu) i ku memu zaskoczeniu, kierownictwo pierwotnie wybranego hostelu zwróciło mi pieniądze, które już zapłaciłem za nocleg. Swoją drogą szalenie mili właściciele i cudowny hostel, o czym może jeszcze kiedyś.
Całe to zamieszanie sprawiło, że straciłem cenne 2 godziny, bo musiałem się przenieść ze wszystkimi rzeczami w nowe miejsce. Zegar tykał, a ja wciąż nie miałem namiotu, jedzenia i kartusza gazowego. Dość powiedzieć, że kartusz udało mi się kupić rzutem na taśmę, 2 minuty przed zamknięciem sklepu, gdy ochroniarz już nie chciał mnie wpuścić. Łamany hiszpański i oczy kota ze Shreka zmiękczyły jednak jego serce.
Przy okazji wypożyczania namiotu zapytałem o kilka praktycznych wskazówek dotyczących tego trekkingu. Z tych najważniejszych, które zapamiętałem:

1. Mieć 2 komplety ubrań - jeden na trekking, a drugi na pobyt na polu namiotowym. Utrzymywać ten drugi suchy za wszelką cenę. Nawet jeśli w trakcie trekkingu zmokniemy, następnego ranka ubieramy na wymarsz rzeczy mokre, a nie suchy komplet. Suchy komplet jest niezbędny do przebywania na kempingu, gdzie spędza się w sumie większą część doby i siedzenie bez ruchu w mokrym to proszenie się o konkretne wyziębienie organizmu. Gdy się łazi, ciuchy schną na nas ze względu na ciepło wytwarzane przez ciało. Zresztą, jak mówił mi gość, jeśli na szlaku będzie słońce, w suszeniu pomoże słońce, jeśli będzie wiało, to patagoński wiatr jest bardzo suchy i też potrafi pięknie zadziałać, a jeśli będzie deszcz, to i tak będę mokry, więc jeden chuj xD
   
2. Kupić grube worki na śmieci i pakować w nie osobno rzeczy do trekkingu, osobno na kemping i osobno na inne kategorie rzeczy (elektronika, żywność itd.). Wszystko trzymać w workach. Górskie ulewy będą miały w dupie nasze przeciwdeszczowe pokrowce (jeśli wcześniej nie porwie ich wiatr) i dobiorą się do wnętrza plecaka. Worki foliowe nie przemokną.
   
3. Opakowania po żywności albo trzymać hermetycznie zamknięte, albo wieszać nocą na drzewie. Na pewno nie trzymać w namiocie, bo myszy są obecne na wielu polach namiotowych i wiedzione zapachem przegryzą dziurę w namiocie (co nie byłoby tanią przygodą).
   
4. Rozbijać namiot z głową - ustawiając go tak, by jego niższa i węższa strona ustawiona była w stronę z której wieje wiatr (nie wypożyczali tam zwykłych iglo, tylko namioty o specjalnej konstrukcji). Niby oczywiste, ale gość podkreślał, że jest to ważne. Jeśli wiałoby tak, jak potrafi tam wiać, a namiot nie byłby ustawiony właściwą stroną, poszycie mogłoby ulec poszarpaniu (no i game over).
   
5. Wziąć więcej żarcia niż początkowo planowałem. Co prawda zakładałem, że da się na polach namiotowych kupić coś w tamtejszych sklepikach, ale gość powiedział "nigdy nie ma pewności, czy starczy dla wszystkich chętnych, a ostatnie czego chcesz po solidnej wyrypie, to zasypiać na głodniaka". 
   

Tak więc kupiłem żarcie, które nieznośnie obciążyło mój plecak o kilka kilogramów (niestety nie dało się tam już kupić liofilizatów), przerzuciłem rzeczy nieprzydatne na trekking do małego plecaka, który zostawiłem w depozycie w nowym hostelu i kolejnego ranka, pełen ekscytacji, wsiadłem do autokaru jadącego w stronę jedynego, na tamten moment, celu mojej wyprawy - Torres del Paine.
#podroze #chile #patagonia #polacorojo
PS. Kurde, potwornie długie te wpisy, mimo że i tak przycinam na kontekście i anegdotach. No ale jednocześnie odkryłem, że spisywanie tego daje mi frajdę i będzie pamiątką na przyszłość, gdy już pamięć zwietrzeje. Kto wie, może nawet kiedyś machnę z tego jakąś mini prelekcję z pokazem zdjęć.

Hej Tomki, hej Tosie!
Dziś historia #polacorojo z Punta Arenas - bardzo krótka. Nie rozpisuję się, bo spędziłem w tym największym mieście dalekiego chiliskiego południa zaledwie kilka godzin w drodze z Santiago de Chile do Puerto Natales. Piszę "największe miasto", choć mi zdawało się ledwie małą, senną mieściną. Zdziwiłem się więc czytając dziś, że mieszka tam ponad 100 tysięcy osób.
Kiedyś było to niezwykle istotne miasto portowe, skąd załogi statków przygotowywały się do trudnej przeprawy wokół przylądka Horn w stronę Europy, ale po budowie Kanału Panamskiego sytuacja oczywiście mocno się zmieniła i znaczenie miasta spadło.
W Punta Arenas wylądowałem pod wieczór, a jako że nie funkcjonował tam Uber, szukałem kogoś do współdzielenia kosztów taksówki w stronę centrum miasta. Szukałem kogoś o niemiejscowych rysach i udało mi się zgadać z pewnym Włochem, który nazajutrz miał lecieć na Antarktydę, czego cholernie mu zazdrościłem (no właśnie, Punta Arenas jest jednym z punktów startowych do odwiedzenia wiecznie zmarzniętego, siódmego kontynentu). Będąc we dwójkę można założyć, że koszt na osobę będzie dwukrotnie mniejszy, prawda? Należy jednak temu dopomóc. W tym celu najpierw podszedłem do taksówkarza w pojedynkę i po poznaniu ceny (zgodnej z tym, o czym czytałem wcześniej na grupach facebookowych dotyczących Chile) powiedziałem, że jest nas dwóch i że rozumiem, że cena się nie zmienia. Taksówkarz roześmiał się i potwierdził.
Pomyślicie - no a czemu niby cena miałaby być inna? Pozwólcie, że dokończę. Taksówkarz kazał nam chwilę poczekać, po czym po 3 minutach wrócił z jakąś kobieciną, wyglądającą na ewidentnie miejscową - okazała się być trzecią pasażerką. Gdy wysiadła jako pierwsza, Włoch mówi do mnie - Ty, zauważyłem, że ona zapłaciła dokładnie tyle, ile my płacimy za nas 2. Co w sumie faktycznie dziwne, że jako lokals została potraktowana gorzej niż 2 gringos.
W skromnym hostelu (ciemnawo, brak ogrzewania - grube kołdry na piętrowych łóżkach, nieheblowane deski jako podłoga) poznałem kilku viajeros, czyli podróżnych takich jak ja. Długo nie pogadaliśmy, bo wcześnie rano trzeba było wstawać na autokar do Puerto Natales, ale fajnie było poznać trochę historii czy planów innych osób przy kieliszku (a raczej szklance) czerwonego chilijskiego wina w przystępnej cenie.
Niedziela, 7 rano. Idę opustoszałymi uliczkami zaspanego miasteczka w stronę dworca. W ciągu 20 minut marszu zauważyłem może 2 samochody przejeżdżające w oddali. Zatrzymuję się na chwilę i podziwiam linię brzegową miasta z jednego z pagórków, które porosły domostwa i poprzecinały ulice (stąd właśnie załączone zdjęcie).
Nagle jak coś nie zatrąbi wściekle! Obracam się zaskoczony tym nagłym atakiem na moje błony bębenkowe i moim oczom ukazuje się stary, wiśniowo-rdzawy pickup, a za jego kierownicą pomarszczona staruszka w maseczce, wygrażająca mi rękoma i pokazująca, bym i ja zasłonił usta i nie roznosił zarazy. Rozglądam się, by ocenić ilu żywotom zagrażam swym nieodpowiedzialnym zachowaniem. Pół kilometra dalej widzę mewę w locie. Tak, to pewnie o nią chodzi.
W sumie zapomniałem o tym napisać wcześniej, ale w Santiago też ludzie chodzili w maseczkach dość tłumnie - nawet w ogrodach i parkach. W Polsce wówczas już mało kto się tym przejmował, ale Chile jeszcze dość poważnie podchodziło do obostrzeń i mniej niż 5% ludzi widziałem bez masek w miejscach publicznych.
To tyle na dziś! Pisać dalej? Czy dać se siana?
#podroze #chile #patagonia #polacorojo
PS. W komentarzu daję jeszcze małą fotograficzną zagadkę dla chętnych.

Hej Tomki, hej Tosie!
Kolejny wolny dzień, a więc szansa na kolejny wpis z cyklu #polacorojo
Wczoraj opisywałem perypetie z dostaniem się do samolotu do Chile. W końcu udało się i oto wylądowałem. Oczywiście wciąż stres, bo nie wiedzialem, czy na pewno wszystko pójdzie dobrze. Akurat przez Amerykę Południową przetaczała się kolejna fala Covida, więc dość skrupulatnie podchodzili do wszystkich regulacji. A ja miałem praktycznie przeterminowany o kilka godzin test Covidowy (o czym pisałem ostatnio). W dodatku liczba formalności, które trzeba było przejść przed wylotem była na tyle duża, że serio obawiałem się, czy wszystko dobrze zrobiłem i czy będę w stanie się dogadać jakoś, gdyby były problemy. Aha, wspominałem, że w ogóle nie znałem hiszpańskiego? XD
Szczęśliwie na granicy poszło ok, w dogadaniu się pomogły mi też dwie Chilijki, które poznałem dzień wcześniej w związku z opóźnionym lotem. Miałem więc już tylko udać się na kwarantannę do czasu uzyskania kolejnego testu Covidowego (wówczas obowiązkowe na granicy dla wszystkich, na koszt państwa). 
Cebula we mnie silna, więc oczywiście zgadałem się z jedną z tych Chilijek, żeby współdzielić Ubera. Ona jednak stwierdziła, że lepiej normalną taksówką zamówioną na lotnisku przy stoisku. Tu już włączył mi się stresik mały, bo Uber to Uber - wiem ile zapłacę ostatecznie. Dodatkowo cena, którą usłyszeliśmy przy stoisku była wyższa niż za Ubera. No ale nie powiem teraz lasce - dobra stara, turlaj dropsa, jadę sam. 
Zaryzykowałem - dobra, jedziemy. W końcu to mój przystanek miał być pierwszy, więc w razie czego to laska będzie się kłócić z taksiarzem, czemu policzył drożej niż było mówione na stoisku. 
Wsiadamy, jedziemy i nagle z rozmowy potrafię wywnioskować, że jednak najpierw odstawiamy ją, a na końcu mnie (bo ona się spieszy), mimo że oznacza to wydłużenie trasy o 20 minut (moja miejscówka była praktycznie po drodze do jej domu). No to już w ogóle się pocę, że bankowo mnie ten taksiarz wyrucha. Jeśli nie dosłownie, gdzieś w ciemnym zaułku, to na kwotę za kurs. 
Proszę laskę, by się upewniła, czy na pewno kwota wyniesie tyle, ile było mówione zanim wsiedliśmy do samochodu, bo to jednak dalej niż taksiarz sądził. Ona pyta i potwierdza. Dodatkowo mówi - no przecież płaciłam z góry kartą, więc spoko. 
Eh... - myślę sobie - życia dziewczyno nie znasz, wysiądziesz, a gość na pewno na końcu wykorzysta głupiego gringo, który po hiszpańsku ani be ani me. Właściwie pogodziłem się z faktem, że kurs będzie znacznie droższy niż zakładałem.
No i dojeżdżamy. Ja już morda skwaszona, bo wiem co się wydarzy. Wyciągam plecak z bagażnika i słyszę jego głos "Hola señor!". 
Zaczyna się. 
Ciągnie dalej po angielsku - Proszę uważać gdzie pan trzyma paszport, lepiej go zawsze mieć na oku - pokazując na mój paszport w bocznej kieszonce plecaka.
Miłego dnia - znów słyszę jego głos.
Pikaczufejs.jpg
Jak to?! To wszystko? Nie zostanę wyruchany? A ja już dupa nasmarowana XD
No i szok stał się faktem. Miły taksówkarz, który nie skasował turysty więcej niż powinien, mimo że mógł, bo jechał dalej niż początkowo dostał zlecenie. Dziwne. Ale tym że trzeba się mieć na baczności i nie ufać NIKOMU, przekonałem się jednak jeszcze tego samego dnia.
Po dotarciu do hostelu nastąpił długi czas oczekiwania na wyniki testu, po których mógłbym już legalnie wyjść na miasto, a przede wszystkim kupić bilety lotnicze w stronę Patagonii (nie było sensu robić tego wcześniej, bo jeśli test wypadłby mi pozytywny, musiałbym spędzić dodatkowy tydzień w Santiago). No i czekałem tak do wieczora, odświeżając stronę z wynikami co kilka minut. W końcu jest - negatyw! Zajebiście! Naprędce kupuję bilet lotniczy do Punta Arenas, bookuję hostel tamże i zbieram się do wyjścia na miasto, w celu wypicia pierwszego chilijskiego piwa. Mimo podekscytowania pamiętam, żeby wyjąć z plecaka podręcznego co cenniejsze rzeczy, bo jednak może niezbyt mądrze po zmroku w Ameryce Południowej mieć zbyt wiele przy sobie.
No i wchodzę do pierwszego sklepu. Piwo jest, ale bezalkoholowe. W kolejnym to samo. W końcu dowiaduję się, że alkohol można kupić wyłącznie w sklepach monopolowych. Widzę jeden na Google Maps niedaleko mnie. Podchodząc w tamtą stronę widzę z daleka, że jakaś grupka ludzi odbiera butelki z alkoholem przez szczeliny w kracie broniącej dostępu do sklepu. Spoglądam na zegarek - cholera, 5 minut po 22 - najwyraźniej już zamknęli. No to idę w inną stronę. I tak łażę i łażę. Chodzę ulicami wśród lokalsów, starając się mieć oczy dookoła głowy. Kiedyś w Amsterdamie ktoś wyjął mi z kieszeni spodni 80 EUR i nawet tego nie poczułem, więc staram się być czujny. Po blisko godzinie łażenia dwie starsze kobiety zaczepiają mnie, pokazują palcami na moje plecy i starają się coś powiedzieć. Nie wiem o co chodzi, uśmiecham się zakłopotany i po kilku krokach ściągam plecak. Wszystkie kieszenie otwarte :(
Kurwa, ledwie godzinę jestem na ulicy, a już mnie ojebali jak dziecko, nawet nie wiem kiedy. No trudno, miałem w plecaku chyba tylko słuchawki, nowiutkiego powerbanka i jakieś pierdoły. Zaglądam do środka, a tam... Nie, nie nasrane, choć to mniej by mnie zdziwiło. Patrzę, a tam wszystko jest - słuchawki, powerbank, inne pierdoły. Nic nie zginęło. Myślę sobie, o chuj chodzi? Złodziej otworzył, zajrzał, pomyślał "e, samo gówno" i poszedł dalej?
Pamiętacie fragment, w którym pisałem, by nie ufać nikomu? No więc najwyraźniej w tym bitewnym szale, jak wychodziłem z hostelu, uprzednio wyciągając cenne rzeczy z plecaka, zapomniałem pozamykać kieszeni XD Tak to jest, gdy człowiek chce napić się piwka XD.
Najlepsze jest to, że jak wracałem już do hostelu (zahaczając po drodze o fajny pub), przechodziłem koło tego monopolowego, co go widziałem na początku - a tu znowu ludzie robią zakupy przez zamkniętą kratę. Codokurwy.jpg
No więc później się nauczyłem, że wszystkie monopolowe tak działają - jest sklep, ale nie wejdziesz do środka, tylko wszystkie towary podają ci przez kratę XD
No i tak minął pierwszy dzień w Chile. Kolejnego poranka wlazłem sobie na Cerro San Cristobal, skąd rozpościera się niebrzydki widok na całe Santiago i majaczące na jego tle góry. Nie zdążyłem na sam wschód słońca, bo trochę pokręciłem drogę, ale i tak fajnie było się przejść. Choć w sumie sam spacer mało ciekawy tylko na samym szczycie tego wzniesienia były ze 2 miejsca, z których było cokolwiek widać - wcześniej wszystko przesłaniały drzewa.
Czy mogę coś więcej napisać o Santiago de Chile? No nie wiem. Jak dla mnie nie było to ciekawe miasto. Owszem, jest tam najwyższy budynek Ameryki Południowej, skąd można podziwiać zachód słońca, jest może kilka innych ładnych miejsc, które jednak nie zapadły mi w pamięć i praktycznie ich nie fotografowałem. Plaza de Armas - punkt centralny Santiago (a jak się później przekonałem - plac o takiej nazwie jest centrum olbrzymiej części miast i miasteczek Ameryki Południowej) też bez szału. Miejsce bardzo tłoczne, głośne, brudne, z mnóstwem wszelakiej maści imigrantów (Chile jest o ile wiem najdostatniejszyn krajem Ameryki Południowej), bezdomnych i narkomanów. Nie czułem się tam zbyt swobodnie, więc strzeliłem może jedną fotkę "z biodra".
Santiago nie zachwyciło, ale dla mnie celem była Patagonia, więc właściwie to tylko czekałem, aż tylko będę mógł wsiąść w samolot i lecieć na dalekie południe. O Punta Arenas w następnym, znacznie krótszym (obiecuję!) wpisie.
#podroze #chile #santiagodechile #polacorojo
PS. OK, jest jeszcze jedno miejsce godne zobaczenia w Santiago - Bahai Temple. Jako, że odwiedziłem tę świątynię dopiero na koniec chilijskiej przygody, a ten wpis jest już i tak za długi, napiszę o tym kiedy indziej