@evilonep "Nie boję się śmierci. Nie chcę tylko być obecny, kiedy ona przyjdzie" Woody Allen

To w sumie dobre podsumowanie Twojego postu

Masz rację, ja też zamiast samej śmierci chyba bardziej boję się cierpienia związanego z chorobą. Dziękuję za ten post.

@Mel No właśnie to rozmawianie o śmierci (mówię tu o perspektywie swojej rodziny) jest takie płytkie, polega raczej na wymianie informacji kto z dalszej rodziny umarł, kiedy będzie pogrzeb i czy trzeba jechać, czy to może jest już zbyt daleka rodzina i nie trzeba. Gdy byłam dzieckiem zmarł mój dziadek. Nie rozumiałam wtedy co się właściwie stało i nikt mi tego nie wytłumaczył. Rodzina się krzątała, byli pochłonięci załatwianiem spraw, ktoś tam zaplakał, ktoś tam był smutny, ja byłam już wystarczająco duża, żeby rozumieć, że już nigdy nie spotkam dziadka "na żywo", ale też nie miałam jakiejś głębszej relacji z dziadkiem, więc czułam się trochę poza centrum tych wydarzeń.

Od tamtej pory nie miałam jakiejś większej styczności ze śmiercią w moim bliskim otoczeniu. Po prostu ciekawa jestem perspektywy innych ludzi.

@koniecswiata myślę, że u większości jest podobnie i mało kto w rodzinie obraduje głębiej na ten temat

@Mel Podobne zdanie mieli stoicy, może i wzięli to od Epikura

@Wido Dziękuję Ci za ten komentarz.

@splash545 

Jeszcze nie tak dawno śmierć była bardziej obecna w naszym życiu, choćby był zwyczaj, że zmarłego brało się na noc do domu do czasu pogrzebu. Teraz też już tak nie można i pewnie mało kto by chciał.

Dokładnie, jeszcze kilkanaście lat temu trzymano otwartą trumnę z ciałem w domu i schodziła się masa ludzi, rodzina, sąsiedzi.

@splash545 Zgadzam się z Tobą w wielu aspektach, natomiast to co mi tworzy jakiś dysonans, z tego postu i z innych Twoich stoickich cytatów, to jest właśnie ten "brak strachu" - łatwo się mówi i pisze "nie bój się", ale czy to w ogóle możliwe? Z psychologicznego punktu widzenia emocje są właściwością naszego układu nerwowego, są informacją pochodzącą z tych starych ewolucyjnie części naszego mózgu i nie da się ich nie czuć. Można je wypierać albo tłumić (co najpewniej spowoduje jakieś dolegliwości psychosomatyczne - odnośnie tego tematu polecam genialną książkę Gabora Mate "Kiedy ciało mówi nie"). Ja się zastanawiam czy ci filozofowie mówiąc o braku jakichś emocji nie mają tak na prawdę na myśli ich braku, tylko akceptacji przemijania, nietrwałości, akceptacji tego, że na pewno w życiu stracimy coś na czym bardzo nam zależy. Np. boję się śmierci swojej i bliskich, ale jestem jej świadoma, nie wypieram jej, mam świadomość, że np. wsiadając w samochód i jadąc do pracy mogę do niej nie dojechać, więc staram się, żeby każdy dzień przeżywać zgodnie ze swoimi wartościami i nie odkładać życia na później, czyli np. spotykam się teraz z przyjaciółmi i rodziną i buduję z nimi relację, a nie później, jak np. skończę studia, wybuduję dom, albo jakieś inne wymówki. Tak właśnie rozumiem te cytaty Yaloma, które podałam w pierwszym poście

@koniecswiata Jasne, oczywiście, że nie chodzi w stoicyzmie o brak emocji, bo jest to niemożliwe. Chodzi tu o zarządzanie emocjami, akceptację tego co czujemy, ale ewentualny brak akceptacji na naszą reakcję na daną emocję, jeśli ta reakcja miałaby być szkodliwa np. załamanie, nadmierne przeżywanie. W stoicyzmie chodzi, też o nieustanne analizowanie siebie i szukanie prawdziwych źródeł swoich emocji w celu poradzenia sobie z nimi, nieakceptowanie stanu wiecznego niepokoju z powodu jakiegoś problemu życiowego.

Tu w przypadku braku strachu przed śmiercią na pewno nie chodzi o to, żeby powiedzieć sobie, żeby się nie bać, bo nie ma czego

Chodzi tu o tak głębokie zrozumienie, że śmierć jest nieuchronna, naturalna i czeka każdego z nas oraz tak głęboką akceptację tego faktu, żeby być tak mocno pogodzonym ze śmiercią, żeby tego strachu nie czuć, czy bardziej nie musieć mu się poddawać. Chodzi o to, że na przykład będąc na łożu śmierci, żeby strach nas nie sparaliżował, żebyśmy nie wpadli w panikę, ale żebyśmy mogli w tym czasie np. pożegnać się z rodziną i pocieszyć ją.

Ten fragment Twojego komentarza:

więc staram się, żeby każdy dzień przeżywać zgodnie ze swoimi wartościami i nie odkładać życia na później, czyli np. spotykam się teraz z przyjaciółmi i rodziną i buduję z nimi relację, a nie później, jak np. skończę studia, wybuduję dom, albo jakieś inne wymówki

Jest jak żywcem wyjęty ze Sztuki życia według stoików

@splash545 Dzięki z uściślenie. Wychodzi na to, że i Stoicy i współcześni psychologowie są zgodni, w tej kwestii, czyli wszystkie drogi prowadzą do Rzymu

@koniecswiata No mi też dlatego się spodobał stoicyzm, bo zauważyłem, że odnajduje potwierdzenie w psychologii

@koniecswiata Dzięki za polecenie książki, okazało się, że jest na Legimi. Już pobrałem i czeka w kolejce na przeczytanie

@splash545 Super, chętnie dowiem się jakie miałeś wrażenia po przeczytaniu i czy w jakimś stopniu odnosi się do tego stoicyzm

@koniecswiata Będę pamiętał, żeby się z Tobą podzielić wrażeniami