@jonas Znaczy wiadomo, że zakładam tu scenariusz optymistyczny xD

@Al-3_x Scenariusz kolonizacji kosmosu jest w kategoriach czystej fantastyki, nie optymizmu.

@BoJaProszePaniMamTuPrimaSorta Widocznie bycie jedynym grubasem w państwie jest ciekawsze, niż bycie jednym z wielu.

@Nemrod moze tak być. Ale dalej można być najgrubszym grubasem. Przecież najlepszej Korei bardzo duzo pod względem poziomu życia brakuje do Chin, Rosji. Może nawet do jakich śmiesznych afrykańskich państw rządzonych przez dyktatorów.

@VonTrupka Chinska populacja się kurczy i do 2100 może ich ubyć o połowę, a samochody na wodór już jeżdżą. Pozdro

@VonTrupka Chiny się mnożą? Poczytaj trochę o demografii Chin, to się srogo zdziwisz.

We wspomnianym 2100 roku - przy aktualnych wiatrach - chińczyków będzie dużo mniej niż miliard, a najludniejszym krajem będą Indie albo któreś z państw Afryki (Nigeria?).

@VonTrupka jakie mnożenie się xD

https://www.cia.gov/the-world-factbook/field/total-fertility-rate/country-comparison/

1.45 dla chińczyków, jeden z najgorszych wyników na świecie, poniżej zastępowalności pokoleń. Wciąż lepiej od Polski, ale to już nie te czasy. Już nawet nie są najludniejsi na świecie.

@end-stage-capitalist @REXus @BoJaProszePaniMamTuPrimaSorta

to o czym piszecie to aktualne wiatry, a nie to co będzie za 75 lat gdy te wiatry zmienią się za np 15-20lat

w ciągu ilu ostatnich, 10 lat przybyło na świecie ponad miliard ludzi?

To że kitajców chwilowo ubywa, nie zmienia trendu wzrostowego ludzi na świecie. Jak nie chińczycy to indyjczycy zaczną ekspansję

75 lat to przepaść

co do tych samochodów wodorowych to nie wiem gdzie jeżdżą i po czym, ale nie widziałem ich w polskich salonach samochodowych

ja wręcz nie widziałem ich w ogóle w sprzedaży aby m mógł kupić ot tak, więc coś tu sporo jeszcze nie gra

@pokeminatour Jakiś czas temu trochę się interesowałem tematem Korei Północnej i czytałem różne relacje uciekinierów. Najciekawsze były oczywiście opowieści zwykłych obywateli z prowincjonalnych miasteczek i wsi (a nie uprzywilejowanych mieszkańców Pjongjangu ani też więźniów karnych obozów), którym nadarzyła się okazja ucieczki, zwykle przez rzekę do Chin. Zdaję sobie sprawę, że niektóre opowieści były podkoloryzowane, ale pojawiało się w nich wiele elementów wspólnych - i to na nich opieram swój osąd. Mianowicie, uważam że życie w KRLD i tak jest lepsze, w sensie posiadania materialnego, zdrowia i bezpieczeństwa, niż w większości krajów Afryki Subsaharyjskiej. Tzn. jest źle, ale jednak nie kompletne dno. W opowieściach przewijają się dwa główne tematy. Po pierwsze, wszechobecna korupcja: każdą najmniejszą duperelę załatwia się za sutą łapówkę. Zarówno dostęp do energii elektrycznej w określonych godzinach (który teoretycznie - ale tylko teoretycznie - każdemu przysługuje), jak i np. przynależność dziecka do szkolnego chóru. Druga rzecz to monotonia w żywieniu. Nie głód, który zdarza się od czasu do czasu i był większym problemem 20 lat temu, ale właśnie monotonia. Dzień w dzień to samo do jedzenia: ryż i jakieś warzywa (w zimie w postaci kimchi), oczywiście w niezbyt dużych ilościach (tzn. na ogół nie głodowych, ale napchać się tym nie da). Mięso „rzucają” raz w roku, bodajże z okazji urodzin Kim Ir Sena („Dzień Słońca”, najważniejsze święto narodowe). Pozytywem (chyba?) jest natomiast dobra organizacja pracy i życia społecznego: każdy doskonale wie, co, kiedy i jak ma robić, chociaż od niektórych obowiązków da się wywinąć za łapówki. Nie jestem w stanie tego oczywiście sprawdzić, ale po przeczytaniu większej liczby opowieści taki obraz się wyłania.