@jajkosadzone Nie znałem Twojej sytuacji, ale współczuje Ci i tylko mogę napisać, żebyś sie tam trzymał

@jajkosadzone Nikt bliski mi jeszcze nie umarł to trudno mi się postawić w Twojej sytuacji. Widzę to tylko po innych bliskich i myślę, że człowiek rzeczywiście przyzwyczaja się z czasem do wszystkiego. Osobiście gdybym miał umrzeć życzyłbym bliskim tylko tego by byli jeszcze szczęśliwi i nie zadręczali się. Cieszę się, że jesteś w stanie po takiej stracie żyć normalnie.

@jajkosadzone to normalne że nic nie czujesz. Tak samo jak do pierwszej miłości ze szkoły (o ile to nie ta sama osoba, jak tak to przepraszam)

Dużo życia przed Tobą i powinieneś patrzeć w przód

@jajkosadzone głowa ma jakąś przestrzeń, na wspomnienia i sprawy bieżące. Po prostu w przestrzeni na sprawy bieżące, nie ma już dla zmarłej miejsca, ale zostanie zawsze we wszystkich wspomnieniach. Niestety, trzeba się z tym pogodzić, i nie możesz Się za to obwiniać. Po drugie, zastanów się, jakby odwrócić te sytuacje - wiesz, że umierasz, chciałbyś, aby Twoja małżonka była w żałobie do końca życia? Wydaje mi się, że nie... Czasu nie cofniesz, wiecznie żyć przeszłością się nie da, trzeba myśleć minimum o dzisiaj. Nie jesteś przez to złym człowiekiem. Po prostu pogodziłeś się z tym - jednym starcza na to rok, innym tydzień, a Tobie 3 lata. Ważne, że nie całe życie.

P.S. Oczywiście wyrazy współczucia, to musiało być straszne przeżycie.

@jajkosadzone czyli kończysz proces żałoby. To dobrze. Przeszłość to coś, co w jakimś stopniu nas ukształtowało i co my ksztaltowaliśmy...

Czasem ją wspomnisz, jeszcze nie raz, ale to, że wspomnienie o niej nie siedzi cały czas w Twojej głowie to nic strasznego.

Żyj!

Nie chciałbym, żeby moja żona w przypadku mojej śmierci do końca swojego życia umartwiała się i wypłakiwała oczy. Jeśli chciałaby ułożyć sobie życie z kimś innym, byłoby egoizmem zabraniać jej tego, zwłaszcza jako proch marny przykryty granitową płytą.