Drodzy!

Znacie to uczucie, kiedy za nic w świecie nie da się usnąć, choć noc jest późna i jest się jednak całkiem zmęczonym? Ja znam, boleśnie przypomniałem je sobie wczoraj. Ten stan, o którym piszę, to jest stan, kiedy nie mam za bardzo co ze sobą zrobić, bo jedyna sensowna rzecz, jaka przychodzi mi wtedy do głowy, rzecz, którą można się zająć tak późno w nocy, to czytanie jakiejś książki. Cóż jednak z tego czytania, jeśli zaraz okazuje się, że wzrok tylko prześlizguje się po kolejnych wersach, po kolejnych akapitach czy kolejnych stronach nawet, a jedyne co pojawia się w głowie, to świadomość, że z tych kilku przed chwilą przeczytanych stron nic w tej głowie nie zostało.

I właśnie tak miałem wczoraj. Odłożyłem więc książkę i, po dłużących się kilku czy kilkunastu minutach przewracania się z boku na bok zająłem się czymś, co jeszcze bardziej przeszkadza w zaśnięciu, to jest zająłem się przeglądaniem pierdół w Internecie (choć filtr światła niebieskiego mam włączony we wszystkich urządzeniach z ekranami których używam). I znalazłem w tym internecie coś, co ogromnie mi się spodobało. Znalazłem w tym Internecie wiersz. Wiersz pochodzący prawdopodobnie z miejsca odległego, tak geograficznie jaki i kulturowo, bo wiersz ten był napisany w obcym języku. Być może jest to jakiś dowód na to, że granice na mapie są tworami sztucznymi i zupełnie niepotrzebnymi, bo wiersz ten, tak uważam, jest bliski nam, całej społeczności kawiarni #zafirewallem, jeśli chodzi o kwestię wrażliwości jego autora.

Przeczytałem więc ten wiersz, ucieszyłem się swoim wnioskiem, być może na wyrost, o pewnej wspólnocie wrażliwościowej całego gatunku ludzkiego i tak ucieszony zasnąłem. A teraz zapragnąłem podzielić się tym wierszem z Wami, bo być może i Was on również ucieszy.